Hoofdstuk 12

 

 

De moesson sloeg toe terwijl ze in de kreek stonden te pootjebaden. Het ene moment genoot Nate nog van het kalme weer en het uitzicht op Rachels mooie benen. Het volgende kwam er een gigantische zwarte wolk op hen af drijven, schijnbaar vanuit het niets. Hij hing al boven hen voordat ze op het droge konden klimmen.

‘Dit is waanzinnig. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt!’ riep Rachel uitgelaten. De wind joeg haar haren om haar gezicht en drukte haar kleren tegen haar lijf.

Hoewel Nate maar een halve meter verderop stond, kon hij haar amper verstaan. ‘Rennen! Het gaat zo hozen!’

Terwijl ze over de natte rotsen klauterden versnelde ze haar pas, maar ze ging nog te langzaam naar zijn zin. Haar bij haar middel grijpend hees hij haar uit het water en zette haar neer bij haar schoenen, zodat ze hun spullen konden oprapen voordat ze naar de auto renden.

De regen kwam niet zo vlug als hij had verwacht. Deze moesson leek meer op een tornado dan de stormen die hij eerder had gezien. Pas toen ze de oprit naar de caravan op reden, vielen de eerste dikke druppels uit de lucht op de voorruit. Die druppels gingen al vlug over in een stortvloed. Terwijl het water op het dak kletterde en meteen plassen vormde op de grond, keken ze elkaar verbijsterd aan.

‘Goh,’ bracht Rachel uit. ‘Ongelooflijk dat ik het zo koud heb terwijl ik al loop te puffen sinds we hier zijn. Kijk.’

Haar armen en benen zaten vol kippenvel – en ook haar borsten, drong het met een blikseminslag tot Ethan door.

Bij de kreek was het prima gegaan in hun vaste rollenpatroon als collega’s. Behalve een steelse blik op haar lichaam wanneer ze niet oplette, had hij zich beter op zijn gemak gevoeld bij haar dan ooit tevoren. En zij was ook ontspannen overgekomen. Weg was het sarcasme dat ze had gebruikt in haar verweer tegen de aantrekkingskracht tussen hen. Ze hadden simpelweg gepraat en gelachen en genoten van het verfrissende water.

Alleen werd er nu niet meer gepraat en gelachen, en ontspannen waren ze ook geen van beiden meer. Ze zaten elkaar met zo’n verlangen aan te staren, dat hij wist dat het alleen maar lachwekkend zou zijn als hij deed alsof hij geen seksuele interesse in haar had.

Gelukkig rukte ze haar blik los en wrikte ze het portier open voordat hij iets kon zeggen of doen dat hen op het verkeerde pad bracht. ‘Wie het eerste binnen is!’ riep ze, en ze stoof weg.

Nate nam de uitdaging niet aan. Hij bleef achter het stuur zitten, zichzelf streng voorhoudend dat hij zich netjes moest gedragen zo meteen in de caravan. Het deed er niet toe dat ze alleen zouden zijn, dat hij zich herinnerde hoe ze had aangevoeld, dat hij ernaar hunkerde haar weer aan te raken. Hij zou haar water laten opwarmen om zich te wassen en pas daarna zelf gaan. Zich tegelijk wassen, zoals hij het liefst wilde, was uitgesloten.

‘Goed zo,’ zei hij toen zijn hartslag eindelijk vertraagde. ‘Je kunt het best.’

Tegen de tijd dat hij naar binnen stapte, had Rachel al twee grote pannen op het vuur gezet. Terwijl hij in de deuropening zijn haar droogwreef met de handdoek die ze voor hem had klaargelegd, keek ze niet op. En hij zei niets tegen haar terwijl hij zijn schoenen uittrok, ze op de mat zette en naar zijn kamer sjokte. Nadat hij zijn natte kleren had uitgetrokken, doemde echter ineens het beeld op van haar beha aan zijn lamp, haar broekje aan zijn deurknop…

De vloer in de gang kraakte onder haar voetstappen. Ze was vlakbij. Zou ze zijn kamer binnen komen? Waarom niet? Ze waren al eerder met elkaar naar bed geweest. Wat kon het voor kwaad nog eens met elkaar te vrijen? Als ze zich over die nacht in januari heen konden zetten, konden ze dit opbergen in het mapje ‘ervaringen om te vergeten’. De operatie zou heus niet lijden onder een vrijpartij. Of wel?

Het antwoord op die vraag bleef uit, want een tel later hoorde hij haar slaapkamerdeur dichtgaan. Gevolgd door het knarsen van het slot.

Hij had haar al een keer gekwetst. Dat zou ze niet nog eens laten gebeuren.

 

In een kring met de twaalf mannen die hij als spirituele gidsen had gekozen, lag Ethan achterovergeleund op een fluwelen kussen in de mijn. Al twee uur lang zaten ze heftig te discussiëren, maar toen Ethan de meth eenmaal had gepakt, was de spanning gezakt. Zelfs Bartholomew was nu gedwee. Wanneer hij rookte, werd hij uiterst zachtmoedig, maar hij deed het niet vaak. Meth was eigenlijk zijn enige zwakte. Omdat hij impotent was, gaf hij niet veel om seks. Hij vond het vreselijk om niet helder te kunnen denken, dus doorgaans sloeg hij drugs af. En met geld kon hij weinig beginnen. Hij leidde een sober, vroom bestaan. Eigenlijk draaide zijn hele wereld om Ethan, en Ethan wist dat maar al te goed.

Grady Booth nam een trek van de pijp en gaf hem door aan Harry Titherington. ‘Dus wat is het besluit?’

‘We maken een eind aan de ellende die ze veroorzaakt.’ Bartholomews oogleden waren zwaar. Wanneer hij high was, had hij nog meer weg van een figuur uit het Oude Testament.

Harry wreef over zijn kalende schedel en wist zo de paar sprietjes die nog aan de zijkanten groeiden in de war te maken. ‘Zoals je een eind hebt gemaakt aan Courtney?’

‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ zei Ethan. ‘Ik heb Courtney laten gaan.’

‘Ja hoor,’ mompelde hij.

Ethan was zo high dat hij niet reageerde op de provocerende ondertoon. Hij had zijn sandalen uitgetrokken en zat met opgetrokken knieën te genieten van de koele aarden vloer en muren. Aan de wanden brandden fakkels, die een middeleeuwse sfeer gaven met de rokerige waas die door de grotachtige ruimte dreef en die het effect van de drugs versterkten. Het graven van de mijn was een van zijn beste ideeën geweest. Hier, verscholen onder de Verlichtingshal, konden ze tenminste ongestoord overleggen.

‘Ze is weg, dat is het enige wat telt.’

Met een frons wist Harry de energie bij elkaar te schrapen om zich om te rollen en rechtop te gaan zitten. ‘Voor jou misschien.’

‘Voor ons allemaal,’ zei Ethan nadrukkelijk. ‘Ze heeft deze plek ontdekt.’

‘De mijn.’

‘Ja.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Twijfel je soms aan mijn woord?’ wierp Ethan tegen.

Vlug krabbelde Harry terug. ‘Nee, nee, natuurlijk niet.’

Stan Whitehead had nu de pijp. Hij zat in kleermakerszit te roken. ‘Het maakt mij niet uit of je haar hebt vermoord. God zou niet hebben gewild dat ze de groei van deze grootse kerk belemmerde. Wat mij betreft kun je het, zolang je door Hem gewettigd bent, met Martha op dezelfde manier oplossen.’

‘Vind ik ook,’ stemde Grady in. ‘Ik heb haar toch al nooit gemogen. Door haar heb ik die geslachtsziekte opgelopen.’

Het was waarschijnlijker dat Grady Martha met chlamydia had gesmet. Toen ze door South Dakota reisden, op zoek naar de ideale locatie voor hun commune, was het halve genootschap gedwongen geweest om antibiotica te nemen, en dat was net een paar weken nadat Grady zich had aangesloten. Ethan wees daar echter niet op. Hoewel Grady vroeger een frequente bezoeker van straathoeren was geweest, was hij nu een van de gidsen, boven alle twijfel verheven. Wat hij in zijn vorige leven had gedaan, was niet belangrijk.

‘Dat was nog eens een vrouw die haar plaats kende. Ze ervoer het als een zegen ons als gidsen te plezieren. Ze weigerde nooit,’ zei Harry. ‘Weet je nog, die eerste keer dat we haar hier mee naartoe namen?’

Stan knikte. ‘Ze vond het heerlijk.’

‘Ik durf te wedden dat dat kind van haar van mij is,’ voegde Ezra Mooney eraan toe.

Peter Marshall stootte hem aan. ‘Hij lijkt meer op mij.’

‘Doet er niet toe.’ Harry smoorde een geeuw. ‘God zal zich over alle kinderen binnen onze gemeenschap ontfermen. Elk lid is gehuwd, dus elk kind heeft een vader en moeder.’

‘Waar heb je het lijk gelaten?’ De vraag aan Ethan kwam van Joshua Cooley, die al de hele avond opmerkelijk stil was.

‘Welk lijk?’ Ethan weigerde in detail te treden.

Bart kwam tussenbeide voordat Joshua kon antwoorden. ‘We hebben het niet over Courtney, we hebben het over Martha.’

‘Maar je hebt het geregeld?’ drong Joshua aan. ‘Het… Het bewijs kan toch niet boven water komen en ons ruïneren, hè?’

‘Over Courtney hoeven we ons geen zorgen meer te maken,’ zei Bartholomew.

Stan ging languit liggen. ‘Jij bent een spirituele gigant, Bart, weet je dat? God mag je dan hebben beroofd van de grootste geneugten, maar ik ken geen man met sterkere ballen dan jij.’

Ethan vroeg zich af of Bart zich stoorde aan de zinspelingen op zijn impotentie. Af en toe spraken ze erover, maar hij liet nooit merken of het hem dwarszat.

‘We hebben Martha al geprobeerd te vinden, tevergeefs tot nu toe.’ Het was Grady die hen terugleidde naar het oorspronkelijke onderwerp. ‘Waarom zou je denken dat dat nu wel lukt?’

‘Heb vertrouwen, broeder. Zodra ze zich veiliger voelt, zal ze minder alert worden.’

‘En wat als we haar vinden?’ wilde Manuel Fry weten. ‘Wat dan? Verdwijnt ze dan net als Courtney?’

‘Als God het zo wil,’ beaamde Bart. ‘Dat laten we over aan zijn Gezalfde.’

‘We kunnen haar altijd nog gebruiken voor een dienst,’ suggereerde Grady.

Ethan vroeg zich af of dat hen zou sussen, hen zijn blunder met Courtney zou doen vergeten. ‘Wat voor dienst precies?’

‘Een waarin we de voortplantingskracht vieren die God ons heeft geschonken. Alleen kan deze dagen duren.’

Ezra Mooney tuurde door de rook. ‘Dus… Grady, je bedoelt haar verkrachten tot de dood erop volgt?’

De drugs maakte hun tongen veel te los, maar Ethan riep hen niet tot de orde. Grady’s flater leidde de aandacht af van hemzelf.

‘Voor zover ik weet, kun je een vrouw niet vermoorden door haar te verkrachten,’ zei Grady. ‘Ik stel voor dat we haar in een kooi zetten en haar eindeloos gebruiken. Ze is uit het koninkrijk verstoten, dus ze telt niet meer mee, we kunnen met haar doen wat we willen.’

Peter inhaleerde te diep en moest hoesten. ‘We kunnen Bart net zo goed de moeite besparen nog een lijk te moeten wegwerken,’ zei hij toen hij weer op adem was.

‘Dus ze zou tot onze beschikking staan, wanneer we maar de aandrang voelen?’ Harry grijnsde. ‘Dat lijkt me wel wat. Maar stel dat ze zwanger raakt?’

‘Daar zal Bart wel een stokje voor steken,’ zei Ethan.

Dominic Studebaker, hun inwonende arts, zat tegenover hem. Een jaar lang hadden ze dezelfde studie gevolgd, maar ze hadden elkaar pas leren kennen toen Joshua Cooley Dominic had meegebracht naar een bijeenkomst. Ook hij had zo-even van de pijp gerookt. Tot nu toe had hij zitten luisteren zonder bij te dragen. Kennelijk was hij beledigd door het feit dat Ethan zich niet op zijn expertise had verlaten, en uiteindelijk mengde hij zich in het gesprek. ‘Met een kleine ingreep kan ik haar onvruchtbaar maken.’

Ethan duwde zich overeind. ‘We houden alle opties open en besluiten wat haar straf wordt wanneer ze terug is. Zijn we het daar in elk geval over eens?’

Iedereen verschoof terwijl ze zich voorbereidden om te stemmen.

‘Steek je hand op als je vindt dat we moeten verhinderen dat Martha de kerk beschadigt!’ riep hij.

Alle armen gingen omhoog. Alleen Joshua Cooley leek niet enthousiast, en dat baarde Ethan zorgen. ‘Heb je nog iets te zeggen, Joshua?’

De blikken richtten zich op de achtentwintigjarige vader van drie kinderen.

‘Ja. Ik vind dat we haar definitief uit de weg moeten ruimen, net als Courtney. We zijn getrouwd. En als dat niet voldoende is om onze lusten te bevredigen, dan hebben we genoeg andere deelneemsters voor de rituelen. We krijgen alle seks die we nodig hebben.’

Ethan trok een wenkbrauw op. ‘Denk je dat onze diensten om seks draaien?’

‘Ik denk dat ze draaien om het eren van de voortplantingskracht, precies zoals jij.’

‘En toch lijkt het je humaner om haar te vermoorden?’

‘Ik wil niet telkens wanneer ik hier kom met haar geconfronteerd worden. Met andere vrouwen ligt het anders. Die nemen vrijwillig deel, of we beschermen hun onschuld door te zorgen dat ze niet weten wat er gebeurt en zich na afloop niets herinneren. Zolang ze zich nergens van bewust zijn, kan het volgens mij geen kwaad. Maar… een seksslavin? Bekijk het eens door de ogen van de buitenwereld. Zij zullen het niet beschouwen als een straf van God. Zij zullen het foltering noemen. En wat als iemand haar zou vinden? We zouden allemaal achter de tralies belanden. Een lijk is eenvoudiger te verbergen dan een levend mens.’

‘Wie zou haar moeten vinden?’ vroeg Ethan.

Joshua stond op. ‘Courtney stond hier ook zomaar opeens binnen, of niet?’

Ethan hield zijn blik afgewend. ‘Zomaar’ was niet het juiste woord. Hij had erop gezinspeeld, haar aanwijzingen gegeven. Hij had gewild dat ze hierheen kwam, want het idee haar te laten deelnemen had hem opgewonden. Hij was ervan uitgegaan dat ze zich op den duur vrijwillig aan de groep zou aanbieden. Ze had hem er van het begin af aan om gesmeekt haar aan de geheime rituelen te laten deelnemen.

Helaas had ze de religieuze fundamenten van wat zich in de mijn afspeelde niet begrepen. Ze had munt willen slaan uit haar kennis en had geprobeerd hem te chanteren. Hij was gedwongen geweest haar uit te schakelen. Maar hoe achterdochtig de gidsen ook mochten zijn, hij kon nooit toegeven dat hij direct verantwoordelijk was voor haar dood. Haar toegang geven tot de mijn zonder de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen was een onbezonnen daad geweest.

‘Ik bedoel, als ze naar de politie was gestapt, zouden we allang zijn opgepakt,’ zei Joshua.

Harry wist uiteraard wel hoe de vork in de steel zat. Hij had gezien dat Courtney bij Ethan was, vlak voordat de ruzie was uitgebarsten. Maar hij had een sterk motief om de leugen te slikken. Hij wilde zijn positie te midden van de gidsen niet verliezen.

‘Zet Courtney maar uit jullie hoofd.’ Ethan schikte zijn gewaad zodat hij niemand aan hoefde te kijken.

Joshua draaide zich naar de anderen toe. ‘Dus jullie willen het doorzetten? Marteling toevoegen aan de lijst en het nog geheiligd noemen ook?’

Niemand reageerde.

‘Jullie maken een grote fout,’ zei hij. ‘Jullie wanen je onaantastbaar, maar dat zijn we geen van allen.’

‘Niemand kan ons iets maken,’ zei Ethan. ‘Zelfs als ze Martha hier vonden, zouden ze niet levend van het terrein af kunnen komen. Alleen God kan ons ter verantwoording roepen. Als Hij ons haar schenkt, gebruiken we haar zoals ons passend lijkt.’

Joshua beet zich vast. ‘Er is altijd een risico dat het wordt ontdekt,’ zei hij koppig.

‘Nee, niet waar. Je weet hoe strak Bart de beveiliging heeft georganiseerd. Vertrouw maar op hem, dat doe ik ook.’

‘Het gaat niet om vertrouwen. Courtney is misschien dood, maar…’ Hij hief zijn arm op toen Ethan hem wilde onderbreken. ‘…maar dat betekent niet dat we mogen vergeten wat er is gebeurd. Ik weet zeker dat haar ouders en de politie naar antwoorden blijven zoeken.’

‘Ze zullen niets vinden,’ zei Bart.

‘Het kan wel,’ hield hij vol.

Ethan nam hem op. ‘Wankel je soms in je geloof, Joshua? Twijfel je aan me?’

‘Natuurlijk niet,’ zei hij nors. ‘Ik begrijp wel dat je ertoe gerechtigd bent. Ik probeer alleen te zeggen dat de buitenwereld het niet zal begrijpen.’

‘Ik laat me niet veroordelen door de buitenwereld!’ bulderde Ethan.

Er daalde een stilte neer. Uiteindelijk stootte Joshua een vloek uit. ‘Prima. Ik ga akkoord. Maar… Jeetje, Todd is een vriend van me.’

‘Todd gaat scheiden,’ zei Ethan. ‘Hij haat zijn vrouw.’

‘Hij haat haar niet. Hij is een gelovige. Hij gelooft in óns. En dat ze afvallig is, breekt zijn hart. Er is een verschil.’

Iemand stak Ethan de pijp toe. ‘Maak je geen zorgen om Todd,’ zei hij terwijl hij uitblies. ‘Hij wordt beloond voor zijn trouw. Er zijn voldoende andere vrouwen beschikbaar voor hem. En volgens jouw eigen logica: wat niet weet, wat niet deert.’

‘Als God het wil, komt hij er nooit achter.’

De meth aan hem doorgevend klopte Ethan hem op zijn schouder. ‘Rustig maar. Het bevalt je hier toch?’

‘Ik heb weinig te klagen,’ zei hij schoorvoetend.

Ethan glimlachte. ‘God steunt degenen die Hem steunen. Dus hou op met tobben en bedenk wat je positie is.’ Hij knikte bemoedigend naar de pijp. Zodra Joshua twee halen had genomen, liet hij zich weer zakken, en al snel zat hij net als de anderen te fantaseren over wat ze met Martha zouden doen.

 

Nate probeerde zich te verzetten tegen de herinneringen die zich opdrongen. Hij wist dat het alleen maar lastiger zou worden de caravan met Rachel te delen. Maar het was zo moeilijk te geloven dat de vrouw die in de kamer naast de zijne lag te slapen een halfjaar geleden zijn huis in was geslopen, zijn béd, dat hij niet bij machte was de beelden te verjagen. Hij deed toch geen oog dicht, dus hij liet zijn gedachten voor de zoveelste keer afdrijven naar die nacht.

 

Dat de deur niet op slot had gezeten was het eerste teken geweest. Toen hij de reservesleutel op het aanrecht had zien liggen, was hij ervan uitgegaan dat zijn broer er was. Randall was acht jaar jonger en wipte wel eens spontaan langs. Hij plunderde de koelkast of leende games voor zijn Xbox. Soms bracht hij zelfs een meisje mee om een film te kijken of gewoon wat rond te hangen in het huis van zijn grote broer. Maar Randall was nogal luidruchtig. En hij rook niet naar parfum.

Nieuwsgierig liep Nate de woonkamer in… en zag een witte kanten beha over een schemerlamp hangen.

Het was niet Randall, dat stond vast. Hadden zijn collega’s van Department 6 soms een prostituee gestuurd, omdat het hen grappig leek hem voor het blok te zetten? Zulk soort geintjes bleven meestal uit wanneer het druk was, en op het moment kwamen ze handen tekort, maar…

Nee. Hij verwierp het idee meteen weer. Die moeite zouden ze niet doen als ze er niet bij konden zijn als getuige. En als ze hier waren, wisten ze zich heel goed verborgen te houden. Wie was het dan wel? Heel af en toe had hij een date, maar hij had al eeuwen geen serieuze relatie gehad. Sinds Susan had hij geen vrouw meer mee naar huis gebracht…

De vloer kraakte terwijl hij door de gang het spoor van kleren volgde. Hoe had deze vrouw, wie ze ook mocht zijn, zijn appartement binnen weten te komen? Hij was niet zo onnozel de reservesleutel op de deurlijst of onder de mat te leggen, zoals de meeste mensen.

Toen drong het tot hem door. Vorige week had hij een dossier vergeten, en hij had Rachel Jessop naar zijn huis gestuurd om het op te halen. Hij had haar zijn sleutel gegeven zodat ze erin kon. Had ze er misschien een bij laten maken?

Nee, dit kon Rachel niet zijn. Hij had haar nooit mee uit gevraagd. Maar toch…

Zijn slaapkamerdeur stond half open, en er hing een slipje aan de knop. Hij betastte de zijdeachtige stof, hield het zelfs bij zijn neus terwijl hij zich Rachel voor de geest haalde. Zijn lichaam reageerde onmiddellijk. Het was lang geleden dat hij met een vrouw was geweest. En of hij het wilde toegeven of niet, Rachel oefende aantrekkingskracht op hem uit.

De deur kraakte toen hij hem verder openduwde. Het was donker binnen, maar in het licht dat vanuit de gang naar binnen viel, kon hij de kleur onderscheiden van het haar dat over het kussen uitwaaierde.

Blond. Nog voordat het detail tot hem door kon dringen, keerde ze zich naar hem toe. Hun blikken ontmoetten elkaar, en zijn knieën werden slap. Het was wel degelijk Rachel.

Heel even bleef hij besluiteloos staan. Ze nam een enorm risico. Hij kon zich niet voorstellen dat ze dit eerder had gedaan. Ze was juist altijd zo voorzichtig. Hij wilde haar niet voor schut zetten, maar na Susan had hij gezworen nooit meer lichtvaardig te denken over de liefde van een vrouw. Wat betekende dat hij haar aanbod af zou moeten slaan.

Wat nu?

‘Hallo.’ Haar lippen vormden een verlegen lach.

Beseffend dat hij iets moest doen voordat ze zich nog opgelatener ging voelen, liep hij naar haar toe. Hij zou simpelweg met haar praten, uitleggen dat hij op het moment geen interesse had in een relatie met wie dan ook, en al zeker niet met een collega. Omdat ze door haar opvoeding nooit op de natuurlijke manier haar seksualiteit had kunnen ontdekken, bevatte ze de emotionele complexiteit van wat ze deed niet goed, en hoe het invloed kon hebben op hun werk. En door haar verleden bij de politie was ze altijd argwanend gebleven. Ze had te veel gezien en te weinig persoonlijk ervaren. Voor zover hij wist, was dit de eerste keer dat ze al haar gereserveerdheid opzijzette.

En hoe…

Zonder haar aan te raken ging hij op de rand van het bed zitten. ‘Wat… Wat is de bedoeling?’

‘Maakt het slipje dat niet duidelijk?’

Aan haar haperende glimlach zag hij dat ze de moed nu al verloor. Hij wílde ook dat ze de moed verloor, toch? Hij dacht van wel, maar begon te aarzelen. Hij had nog nooit zo met zichzelf in tweestrijd gestaan.

‘Rachel… We zijn collega’s. Ik ben je chef, en… en dit is waarschijnlijk niet…’ Hij zocht naar de juiste woorden, de vriendelijkste woorden. Maar een afwijzing bleef een afwijzing, en dat maakte het moeilijk, vooral omdat hij haar diep vanbinnen eigenlijk niet wilde afwijzen. ‘…niet verstandig,’ eindigde hij zwak.

‘Het lukt me niet iets beters te verzinnen.’

Toen ze zijn hand onder de dekens naar haar blote borst leidde, werden al zijn goede voornemens bedolven onder een lawine van testosteron. Hij kon zich niet eens meer herinneren wat hij had gezegd of waar hij heen had gewild met zijn preek. Hij was alleen maar blij geweest dat ze niet had geluisterd.

Stop! Zijn hersens schreeuwden het uit in een laatste poging hem tegen te houden, maar hij had de kracht niet om zich terug te trekken. Op het moment dat hun lippen elkaar raakten, liet hij zijn bedenkingen varen. Als ze allebei maar evenveel genoten, zou het een eerlijk ruil zijn en was er geen vuiltje aan de lucht.

Hij sloeg de dekens terug, en met een enkele blik op haar besefte hij dat hij alles in zou ruilen om haar te kunnen bezitten. Ze was zo mooi, zo zacht, zo ontvankelijk. Van haar ingetogenheid was geen spoor meer te bekennen. Die schijnbaar ondoordringbare muur van achterdocht leek volledig in te storten. Ze was zo wild geworden – had haar nagels in zijn rug gezet, in zijn schouder gebeten en hem net zo hard bereden als hij haar – wat hem had opgezweept tot een waanzin die hij nooit eerder had ervaren. Tot de ochtend was aangebroken. Toen had hij, terwijl hij uitgeput over haar heen lag, de fluistering gehoord die hem had doen bevriezen: ik hou van je…

 

Bij het horen van rumoer in de gang ging hij overeind zitten. Rachel was op. Te oordelen naar haar voetstappen was ze op weg naar de waterverdamper.

Ruw over zijn gezicht wrijvend dwong hij zichzelf te ontspannen. De herinnering was zo levendig geweest dat zijn hart nog steeds tegen zijn ribben beukte. De enige manier om het tot rust te brengen was door zich op het eind van het verhaal te concentreren. Ik hou van je…

Wat er ook gebeurde, hij móést zijn handen thuishouden. Door Susan had hij geleerd dat ‘ik hou van je’ een levensgevaarlijke uitspraak was.

 

De volgende avond ging Rachel in haar eentje met Nates pick-up naar haar eerste bijeenkomst. Ze had van meet af aan geweten dat het zo zou moeten. In zekere zin was het een opluchting Nate bij de caravan te kunnen achterlaten en alleen op pad te gaan.

Sinds de storm was de spanning tussen hen alleen maar heviger geworden. Het leek alsof hij niet naar haar kon kijken zonder zijn blik te laten afdwalen naar haar lippen of haar borsten. En het verging haar al niet veel beter. Waar hij ook was, ze voelde de aandrang hem op te zoeken. Zelfs toen hij naar buiten was gegaan om de airco te repareren, was ze telkens voor het raam gaan staan om een glimp van hem te kunnen opvangen.

Ze moesten zo snel mogelijk de sekte zien te infiltreren, zodat ze zich konden concentreren op het verhullen van hun ware identiteit en het afronden van de operatie. Misschien konden ze daarmee de overtollige energie die hen kwelde kwijtraken.

Toen de hoge omheining met prikkeldraad rond het complex in zicht kwam, werd ze toch nerveus. Dat hek was een metafoor voor wat ze als kind had doorstaan, en haar hart kromp ineen bij de gedachte dat ze zou worden overgeleverd aan de genade van Ethans grillen. Dat ze afgesneden zou zijn van de buitenwereld die ze had omarmd nadat ze met bloed, zweet en tranen haar vrijheid had bevochten.

Zichzelf voorhoudend dat ze kalm moest blijven, wachtte ze tot de aftandse Volkswagenbus vóór haar door de beveiliging heen was. Het was duidelijk dat de sekteleden uiterst voorzichtig waren wie ze het terrein op lieten. Ze controleerden legitimatiebewijzen alsof het om een militaire basis ging.

Misschien was Milt bewust zo vaag gebleven in het dossier, maar als het op haar identiteitspapieren aankwam, had hij zijn huiswerk gedaan. Department 6 had iemand in dienst die dat soort zaken regelde – een vakman. Ze hoefde zich geen zorgen te maken dat haar rijbewijs op naam van Rachel Mott als vals zou worden herkend. Waar ze zich wél zorgen over maakte, was wat ze van Thelma en Martha had gehoord, en de opvattingen in Ethan Wycliffs brief aan Charles Manson. Hoe krankzinnig was hij eigenlijk?

Toen de Volkswagen eenmaal het kamp in ratelde, liet ze de pick-up optrekken tot ze naast de twee bewakers stond. ‘Hallo,’ zei ze glimlachend.

‘Goedenavond. Mag ik je legitimatie even zien?’ Een van de twee, van zo’n twintig jaar oud, tuurde ingespannen naar haar gezicht, vergeleek het met haar foto. De andere, een gezette oudere heer die net als zijn jongere collega in legerkleren was gehuld, liep met een spiegel op een steel om de auto heen.

Terwijl de jongere man haar rijbewijs teruggaf, probeerde ze niet naar de ruwe C op zijn voorhoofd te staren. ‘Heb je wapens bij je?’ vroeg hij.

‘Wapens?’ herhaalde ze zogenaamd verbaasd. Zonder haar pistool voelde ze zich naakt, maar ze was blij dat ze het niet had meegebracht.

‘Het is maar een voorzorgsmaatregel.’

‘Ik ben geen lid of zoiets. Ze zeiden dat er een introductie was, en dat die openbaar toegankelijk is.’

‘Dat klopt. Hij begint zo meteen. We registreren alleen de bezoekers om te controleren dat er geen vuurwapens de commune binnen komen. We zijn tegen geweld.’

‘O.’ Kennelijk beschouwden ze steniging niet als geweld. Nog steeds onschuldig kijkend zei ze: ‘Ik heb niks bij me.’

‘Hoe heb je over de bijeenkomst gehoord?’

‘Gisteren heb ik een van de leden ontmoet toen ik samen met mijn man foto’s aan het maken was.’

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Dus dat ben jij.’

‘Hoezo?’

‘Gisteravond had broeder Bartholomew het over een jong stel met een camera rond de omheining. Waar is je man?’

‘Hij had geen interesse. Hij… Hij heeft geen binding met het geloof.’

De jongen legde zijn handen op de raamlijst. ‘Misschien verandert hij nog eens van gedachten.’

Het was zo zonde, dat litteken, schoot het door haar heen. ‘Ik hoop het maar.’

Zijn collega was klaar met het controleren van het chassis en keerde terug naar zijn post, een klein platform met een afdak dat schaduw bood. Al zou hij dat niet veel langer nodig hebben, want de schemering begon al in te vallen. En voor regen zou hij al helemaal niet bang hoeven zijn. De moesson van de vorige avond was even snel overgedreven als hij had toegeslagen. Tegen de tijd dat Rachel die ochtend om halfnegen wakker was geworden, waren de plassen alweer verdampt, alsof het nooit zo had gegoten. Het enige overblijfsel waren de gebroken takken geweest die door de wind waren verspreid.

Gelukkig was Nate erin geslaagd de airco te repareren. Ze verstelde de dichtstbijzijnde ventilatieuitgang en reed het terrein op. Daar werd ze door een derde man, kalend en met een T-shirt waarvan de mouwen waren afgescheurd, in de richting van een grote tent gedirigeerd om te parkeren.

Ze volgde de aanwijzingen. Toen keek ze op haar mobieltje. Geen bereik, zoals ze al had vermoed. Het kamp lag te afgelegen.

‘Verdomme.’ Nu kon ze Nate niet sms’en dat ze binnen was. Al deed dat er weinig toe, want hij had in de caravan ook geen bereik. Het was vreemd en onbehaaglijk om geen contact te hebben met mensen die ze vertrouwde. Ze opereerde zonder vangnet.

Hoewel ze er niets aan zou hebben, stak ze haar telefoon weer in haar tas voor ze uitstapte.

Een vrouw in een lang groen gewaad, een hoofddoek en sandalen begroette haar met een boeket veldbloemen, waarvan ze er een in Rachels haar stak. ‘Hallo, ik ben Louise.’ Ze was een jaar of dertig, en er zat geen spoortje make-up op haar mooie gezicht. Op haar voorhoofd zat hetzelfde teken als bij de mannen die Rachel bij de poort had gezien. ‘Welkom in Paradise.’

‘Dank je wel.’

‘Ben je hier al eens eerder geweest?’

‘Nee, dit is de eerste keer.’

‘Ik hoop dat het een prettig bezoek wordt.’

De hartelijke ontvangst zou aangenaam zijn geweest, als aan haar holle blik en trage bewegingen niet merkbaar was geweest dat als een robot handelde. Ze had iets gebruikt, waarschijnlijk een kalmeringsmiddel. Rachel wilde haar net vragen waar ze vandaan kwam en hoelang ze hier al woonde, toen een veel diepere stem opklonk.

‘Zuster Louise, heb je een nieuwe vriendschap gesloten?’

Toen ze zich naar het geluid toe draaide, zag Rachel een lange man uit een tent komen. Met zijn naar achteren gestreken zwarte haar en ogen die glommen als obsidiaan herkende ze hem meteen. Ethan Wycliff zag er in het echt net zo gesoigneerd uit als op zijn foto. Met een nieuwsgierige en belangstellende uitdrukking kwam hij op haar af lopen.

Die belangstelling was wederzijds.

Op het moment dat hij voor haar stond, viel haar iets op wat haar verbaasde. Alhoewel niet alle sekteleden het teken droegen, had ze zeker bij hem een C op het voorhoofd verwacht.