Hoofdstuk 26

Toen Nate het zichzelf eindelijk toestond naar Paradise te rijden, was hij razender dan hij ooit was geweest. Het was de machteloosheid, de bezorgdheid die aan hem vrat. Hij wilde het kamp bestormen, de Verhevene tot moes slaan en Rachel mee naar huis nemen. Maar zelfs als hij zou kunnen verzinnen hoe hij het moest opnemen tegen tweehonderd man, kon hij het er niet op wagen, en dat maakte hem horendol. Het besef dat hij wellicht zelf tot moes zou worden geslagen, dreef hem nog meer tot waanzin.

Toch moest het gebeuren. En er was een lichtpuntje. Al sinds hij Rachel had zien vertrekken was hij op zoek naar iemand om zijn agressie op af te reageren, en de man bij de poort leek hem heel geschikt.

Nate liep de twintiger die bij de wachtpost op hem af kwam tegemoet en liet hem bewusteloos achter. Hij had de tweede bewaker ook aangekund, maar hij aarzelde opzettelijk lang genoeg om de man alarm te laten slaan. Hij mocht niet te hard van stapel lopen, want dan zouden ze beseffen dat hij niet zomaar iemand was.

Zodra de bel begon te schetteren, stroomden de mensen als mieren de Verlichtingshal uit. Nate hoorde hun stampende voetstappen, de kreten die door de lucht galmde. ‘Het is Rachels man!’ ‘Ze vechten!’ ‘Haal Bart!’

Nate schakelde de tweede bewaker uit en draaide zich naar het duo dat het eerst bij hem was. Het was een opluchting de opgekropte frustraties eruit te kunnen gooien. Het lukte hem zijn vuist op iemands neus te rammen en met zijn linkerhand een stoot uit te delen, maar na drie of vier stoten werd hij omsingeld. Terwijl hij van alle kanten werd belaagd, ging hij volledig los, maar het was zinloos. Ze waren minstens met zijn veertigen.

‘Wat een harde,’ kreunde iemand terwijl Nate tegen een of ander lichaamsdeel schopte.

Nate probeerde zijn arm naar achteren te halen om nog een dreun te geven, maar hij kon zich niet bewegen. Ze hadden hem in de houdgreep en drukten hem op de grond.

‘Hij is dronken. Ruik zijn adem maar,’ zei degene die een knie in zijn buik had geplant.

Nate was niet dronken. Hij had een paar biertjes genomen en bewust wat op zijn kleren gemorst, zodat zijn gedrag authentiek over zou komen. Hoe geloofwaardiger zijn acteerwerk, hoe veiliger voor Rachel. Dat hoopte hij althans.

‘Haal mijn vrouw!’ schreeuwde hij. ‘Ik wil mijn vrouw terug! Rachel!’ Zelfs in zijn eigen oren klonk hij woedend en beneveld. De woede was alleen niet gespeeld.

‘Waar is Ethan?’ riep iemand. ‘Als hij los weet te komen…’

‘Hij komt niet los,’ zei een ander.

Het volgende moment kreeg hij een dreun tegen zijn kaak en schoot er een flits door zijn schedel.

Hij schudde zijn hoofd om de sterretjes voor zijn ogen te verdrijven, maar de gezichten om hem heen werden niet scherp.

‘Rachel!’ Hij begon schor te worden. ‘Haal mijn vrouw!’

‘Waarom? Het heeft toch geen nut als je haar ziet. Ze hoort nu bij ons. Je krijgt haar niet terug.’

Dus ze hadden haar aangenomen. Dat was een gunstige ontwikkeling voor de missie. Maar het veroorzaakte een verse golf van angst. Hij wilde niet dat ze hier was, bij deze mensen.

‘Ethan komt eraan!’ riep iemand.

Een ander begon te toeschouwers terug te dringen. ‘Uit de weg.’

‘Wat is er aan de hand?’

Nate herkende de stem al voordat hij het gezicht zag dat erbij hoorde: Bartholomew. Toen hij opkeek naar de man die hij in de woestijn was tegengekomen, zag hij de onmiskenbare vastberadenheid.

‘Achteruit,’ zei Bart tegen de kluwen mensen, en even later besefte Nate dat hij de weg had gebaand voor Ethan, die nu boven hem verscheen.

‘Hij komt haar halen, precies zoals ik had gezegd,’ zei Bart tegen zijn leider.

Ethans lippen vormden een dunne streep. ‘Nou en? We gooien hem eruit, precies zoals ík heb gezegd.’ Hij knikte naar de mannen om hem heen. Ze begonnen Nate naar de uitgang te sleuren, maar hij was nog niet bereid af te druipen. Eerst wilde hij Rachel zien.

‘Wacht! Ik ga zelf wel weg. Geef me een paar tellen. Ik beloof dat ik rustig vertrek als ik even met mijn vrouw mag praten.’

‘Ze heeft je niets te zeggen,’ bromde Ethan.

‘Laat haar dat dan zelf zeggen! Rachel!’

‘Ga naar huis,’ beet Bart hem toe.

Zo gemakkelijk zou Bart niet van hem afkomen. Niet nu hij al zo ver was doorgedrongen. Hij vertikte het weg te gaan voordat hij minstens een glimp van Rachel had opgevangen. Maar zolang hij in bedwang werd gehouden kon hij niet vechten, dus hij liet zichzelf slap worden in de hoop hen ervan te overtuigen dat hij het opgaf.

Een aantal liet hem los. Er bleven er vier over die hem verder sleepten naar de poort, maar zij ontspanden hun greep toen ze dachten dat hij zich gewonnen had gegeven. En dat was het moment waarop Nate alle kracht die hij in zich had opriep om los te breken.

Bijna was het hem gelukt. Hij smeet de ene man tegen de andere, vloerde de derde en voelde de nagels van de vierde diep in zijn arm snijden terwijl hij zich losrukte. Hij krabbelde overeind en rende als een bezetene in de richting van de Verlichtingshal. Maar de menigte die hem volgde besprong hem opnieuw, en al snel lag hij weer plat voorover in het zand.

‘Hij is levensgevaarlijk!’ krijste iemand.

‘Ik wil mijn vrouw terug!’ De woorden werden gesmoord door de druk op zijn rug terwijl ze hem tegen de grond klemden. ‘Zeg tegen haar dat ik er ben. Zeg tegen haar dat ik er spijt van heb. Laat me alsjeblieft bij haar.’

‘Ze is je vrouw niet meer,’ zei Ethan. ‘Ze hoort nu bij ons. Waag het niet hier nog eens te komen.’

Ze hoort nu bij ons…

Terwijl ze Nate rechtop sjorden, overwoog hij of het verstandig was nog een ontsnappingspoging te doen. Maar toen hoorde hij precies wat hij had gehoopt te horen.

‘Wacht! Doe hem geen pijn! Ik kan hem kalmeren. Laat het me aan hem uitleggen.’

Het was Rachel. Plotseling uitgeput en zich bewust van de pijn die hij eerder had genegeerd, zakte hij in elkaar.

‘Hij is dronken. Hij luistert toch niet.’ Ethan probeerde haar tegen te houden, maar ze duwde hem opzij.

Ze had meer acteertalent dat hij ooit had durven dromen. De schrik en bezorgdheid in haar uitdrukking leken oprecht. ‘O nee, gaat het wel?’ vroeg ze terwijl ze naast hem neerhurkte.

Hij knipperde het stof en zweet uit zijn ogen weg. ‘Ze… Ze wilden me niet bij je laten.’

‘Ik ben er al.’ Ze knikte naar de groep die hem in bedwang hield. ‘Laat hem maar los.’

Ze weigerden, en ze streek over zijn wang. Haar koele hand op zijn huid voelde hij zich meteen beter.

‘Het… Het spijt me dat ik je heb geslagen.’

‘Ik weet het. Je hebt vast spijt, maar… Ik kan niet naar huis komen. Ik weet dat het toch weer gebeurt.’

Het was niet eenvoudig zijn blik van haar af te wenden. Ze droeg een wit gewaad met gouden borduursel, en zo te zien was ze daaronder naakt. Hij wilde weten wat ze met haar hadden gedaan, of ze echt zo ongedeerd was als het leek. Maar hij mocht niet uit zijn rol vallen nu hij ietwat gerustgesteld was. Hij draaide zijn hoofd naar Ethan. ‘Wat heeft ze nou voor rare jurk aan?’

Ethans wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Dat gaat je niets aan.’ Hij legde zijn hand op Rachels schouder, met een autoritaire en bezitterige beweging. ‘Ga terug naar je kamer, Rachel. Ik kom straks met je praten.’

De tranen stroomden over haar wangen. ‘Je mag hem niks doen.’

‘Hij heeft zijn zin gekregen. Hij redt het wel.’

Bij haar vluchtige omhelzing wenste hij dat hij zijn armen kon gebruiken. Al had hij haar maar heel even tegen zich aan kunnen klemmen. Maar zijn belagers vertrouwden hem niet. Ze gaven hem niet nog eens de kans om los te breken.

Een vleugje van een of andere olie of parfum drong in zijn neus, net voordat hij haar hoorde fluisteren: ‘Bovenverdieping van de Verlichtingshal, tweede kamer rechts.’

Ze had hem verteld waar ze was ondergebracht. Slim.

Tevredengesteld staakte Nate zijn verzet, om even later het kamp uit te worden gesmeten.

Zoals haar was opgedragen, zat Rachel in haar kamer op Ethan te wachten. Omdat ze zelf naar hem toe was gekomen voor bescherming, had hij meer macht over haar dan hij anders zou hebben. Zoals hij zich had gedragen toen Nate was opgedoken, bewees dat hij er volop van zou profiteren. Hij stelde zich eerder op als een vader of echtgenoot, iemand die meer zeggenschap had dat een profeet of spiritueel leider. En er waren zelfs aanwijzingen dat hij haar anders behandelde dan de overige sekteleden. Voor zover ze wist, was ze de enige die was ondergebracht in de Verlichtingshal, onder zijn directe toezicht. En wat was de betekenis van het slot van haar initiatie, toen hij het over het ‘uitverkoren werktuig van de Verhevene’ had gehad?

Verhoogde positie of niet, ze wist niet hoelang ze het hier nog zou uithouden. Ze was nog steeds nerveus om Nates gestolen laptop, was er niet zeker van of dat een probleem vormde of niet. En zelfs als het haar niet lukte Martha te vinden – sinds ze hier was gearriveerd, had ze geen enkel teken van haar gezien – moest ze aanpappen met Ethan om een manier te bedenken om hem uit te schakelen. Of aanpappen met iemand die met hem op goede voet stond.

Ze had erop gehoopt Sarah vanavond tegen te komen, maar die was noch op het diner, noch op de initiatie verschenen, althans voor zover ze kon bepalen. Het feit dat ze verdwenen was maakte haar onrustig, ze popelde om naar buiten te glippen en op onderzoek uit te gaan. Maar Ethan had haar een bezoekje beloofd, en ze durfde niet weg te gaan tot hij zijn zegje had gedaan en weer was vertrokken.

Ze ging voor de spiegel staan en zuchtte. Ze had nog steeds het gewaad aan, maar alleen omdat ze niets anders had. De korte broek en het topje dat ze had aangehad toen ze aankwam, had ze niet teruggekregen. En uiteraard had ze geen reserve meegebracht.

Had ze dat maar wel gedaan. In deze kleding had ze het gevoel beroofd te zijn van haar vrijheid, van het zelfvertrouwen dat ze had ontwikkeld nadat ze bij haar vader was weggelopen. En zo zonder ondergoed voelde ze zich ontzettend kwetsbaar.

Een kort kloppen maakte duidelijk dat Ethan zich eindelijk verwaardigde te verschijnen.

Moeizaam haar zenuwen in bedwang houdend, liep ze naar de deur en trok hem op een kiertje open. Het was inderdaad Ethan.

‘Hoe is het?’ Zijn pupillen waren zo verwijd dat de irissen nauwelijks meer zichtbaar waren, en zijn blik was glazig. Ze begreep meteen dat hij iets had gebruikt.

‘Moe. Het is een emotionele dag geweest.’

‘Ja, maar hij is goed afgelopen. Ik hoop dat je beseft dat je hier veilig bent. Dat hebben we inmiddels wel bewezen, hè? Je man zal je nooit meer kunnen aanraken.’

Hij begon er niet over dat ze bij het zien van Nates bebloede gezicht zo van streek was geraakt, maar haar ontzetting was te oprecht geweest om te verbergen. Alleen al bij de gedachte dat Nate door zo’n enorme groep werd afgeranseld, wilde ze alles doen om het tegen te houden.

Nate had niet zo’n ophef moeten veroorzaken. Hij had gewoon bij de poort kunnen eisen Ethan te spreken, dan was hij weggestuurd en er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Maar dan had ze hem ook niet gezien.

‘Ik ben blij dat jullie me opvangen,’ zei ze. ‘Maar dat ik hier nu ben, dat ik Nate heb verlaten, betekent nog niet dat ik wil dat hij wordt mishandeld.’

‘Natuurlijk niet. Hij is ook niet mishandeld. Niet ernstig.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Ja.’

‘Waar is hij nu?’

‘Hoe zou ik dat moeten weten? Waarschijnlijk thuis, zijn roes uitslapen.’

Hopelijk was dat zo. Het zou eenvoudiger zijn zich hier doorheen te slaan als ze wist dat hij in veiligheid was.

Toen ze stil bleef, keek Ethan haar kamer in. ‘Dus… Alles naar wens voor de nacht?’

‘Ik zou graag mijn eigen kleren terug willen.’

‘Maak je daar maar geen zorgen om,’ zei hij met een nonchalant gebaar. ‘Je moet je gepast kleden voor je positie.’

‘Mijn positie?’ herhaalde ze.

Hij wankelde maar behield zijn evenwicht door zich aan de deurkruk vast te houden. ‘Je bent nu een lid van onze gemeenschap.’

Er liepen hier mensen rond in een mismatch van stijlen. Waarom was Ethan zo kieskeurig over haar garderobe?

‘Maar behalve dit…’ Ze wees naar het nieuwe gewaad. ‘…heb ik niets.’ Ze aarzelde om het ontbreken van ondergoed te noemen. Martha’s bewering dat hij geregeld orgiën werden gehouden maakte haar huiverig. Na de menigte die had toegekeken hoe ze zich uitkleedde, en de talloze handen die hadden geholpen haar te ‘zuiveren’, neigde ze ernaar het te geloven. Zulk intiem contact kon gemakkelijk de remmingen tegen zulk gedrag wegvagen. Je hoefde geen psycholoog te zijn om dat te beseffen.

‘Je krijgt alles wat je nodig hebt.’

‘Wanneer dan?’

‘Morgen.’

‘En vanavond?’

Hij dempte zijn stem. ‘Slaap maar naakt, mijn mooie Rachel. Slaap naakt en denk aan mij, zoals ik aan jou zal denken.’

‘Ethan!’

Rachel schrok van Bartholomews felheid, en kennelijk gold dat ook voor Ethan. Hij wierp haar een betrapte blik toe, grinnikte toen zachtjes en draaide zich om naar zijn beveiligingschef. ‘Daar ben je,’ zei hij. ‘Ik vroeg me al af of je nog naar bed kwam.’

‘Ik wilde net naar mijn kamer gaan,’ zei Bart. ‘Maar ik heb nog een belangrijke kwestie met je te bespreken.’

‘Ik loop mee.’ Met een overdreven beleefd knikje liet Ethan haar achter.

Rachel deed de deur stijf op slot, drukte haar oor tegen het hout en probeerde te verstaan wat er in de gang werd gezegd. Bart praatte zacht, maar Ethan was minder voorzichtig.

‘Ik weet niet waar je het over hebt,’ zei hij.

Er klonk nog wat gemompel van Bart. Hoewel Rachel de woorden niet kon onderscheiden, klonk hij geïrriteerd. Was hij boos over Ethans bezoekje aan haar? Of lag het aan de initiatie? Of het feit dat ze in de Verlichtingshal logeerde? Of had het te maken met Martha en Sarah?

‘Dat weet ik ook wel,’ zei Ethan. ‘Het gaat prima met me. Ik zal oppassen. Waarom moet jij toch altijd de pret bederven?’

Langzaam klonken hun stemmen verder weg, en ten slotte ging er verderop een deur dicht.

Waar zouden ze onenigheid over hebben? Ze was ervan uitgegaan dat Ethan de scepter zwaaide in Paradise, maar de uitwisseling die ze zojuist had opgevangen, was eerder die tussen een strenge vader en een dwars kind.

Misschien ging het om de drugs waarover Martha had verteld. Ethan was duidelijk high geweest.

Hoe dan ook, er was in een paar dagen iets wezenlijks veranderd, iets waardoor Bart meer macht had dan daarvoor. Hield het soms verband met de vondst van Martha? Wat kon er anders zijn gebeurd?

Rachel besefte dat ze er niet achter zou komen door zich in haar kamer te verschansen. De wekker op haar nachtkastje in de gaten houdend, wachtte ze ruim een uur. Ze controleerde of de gang verlaten was en glipte naar buiten.