Hoofdstuk 24

 

 

Rachel zat tegenover Ethan, en Bartholomew stond bij de deur. Ze was nu al een paar keer in de Verlichtingshal geweest, maar nog nooit in deze kamer, die klein en intiem was, met donkere lambriseringen en ingericht met boekenkasten en een sierlijk bureau. Ze nam aan dat het Ethans privékantoor was, wellicht de plek waar hij zijn preken schreef. Er hing een foto van hemzelf met zijn twaalf spirituele gidsen aan de muur, maar opvallend genoeg hing er geen afbeelding van Christus. Wat haar betrof had men in deze kerk mooie praatjes, maar was het onduidelijk wie er daadwerkelijk werd aanbeden.

‘Je beseft toch wel wat je van ons vraagt,’ zei Ethan.

‘J-Ja.’ Ze perste er nog wat tranen uit en veegde haar wangen droog. ‘Het spijt me. Ik kan nergens anders heen. En hier… Het lijkt zo veilig en beschermd. Zo vredig.’

‘En dat is wat je wilt.’

‘Ja. Ik verlang zo naar vrede.’

‘We kunnen je niet opnemen,’ zei Bart vanaf zijn wachtpost. ‘We hebben al te veel ellende met de omgeving. Ze beschuldigen ons van van alles, van ontvoering tot steniging.’ Hij deed alsof het valse aantijgingen waren en het zijn plicht was er een einde aan te maken.

Rachel snotterde en richtte haar smeekbede tot Ethan, die geneigd leek haar te laten blijven. Ze móést toegelaten zien te worden. Het was nu of nooit – in elk geval voor Martha. ‘Ik vind ook dat jullie onredelijk worden behandeld. Ik zou wel teruggaan naar Nate zolang ik nog moet leren wat jullie onderwijzen, maar ik ben bang. Wie weet hoe het de volgende keer afloopt?’

Ethan nam haar vorsend op, vooral haar gezwollen lip. ‘Leren wat wij onderwijzen,’ herhaalde hij.

Bartholomew kwam tussenbeide. ‘Het is hier geen blijf-van-mijn-lijfhuis.’

‘Dat begrijp ik,’ zei ze.

‘Dus wat wil je?’ Ethan boog naar voren, zijn ogen fonkelend van interesse. ‘Als je alleen maar op zoek bent naar een onderduikadres voor een paar dagen, dan ben je hier verkeerd, zoals broeder Bartholomew al zegt. We laten ons niet betrekken in een ruzie tussen jou en je man. En we kunnen de woede en achterdocht van de gemeenschap niet riskeren, mochten ze partij kiezen voor hem. Als je niet van plan bent voorgoed te blijven, moet je weg.’

Ze verfrommelde haar tissue. ‘Ik ben wel van plan om te blijven. Ik bedoel, ik weet nog niet alles van jullie religie, maar ik heb hier de geest van God gevoeld. Ik wil deel uitmaken van wat jullie opbouwen. Ik verlang al zo lang naar iets meer in mijn leven. Er ontbreekt iets wezenlijks. Het is tijd om me te verzoenen met God.’

Terwijl Ethan naar Bartholomew blikte, meende Rachel dat hij zijn beveiligingschef maande zich terug te trekken. ‘Dus je zou bereid zijn je aan te sluiten? Officieel?’

Zouden ze erin trappen? Ze deed een schietgebedje. ‘Ja.’

Bartholomew verliet zijn post en kwam naar het bureau toe. ‘Verhevene, een vrouw in deze situatie kan tot allerlei uitspraken worden verleid. Moet je haar nou zien. Ze heeft iets verschrikkelijks meegemaakt, en ze wil vast voorkomen dat het nog eens gebeurt. Geen enkele andere plek lijkt zo veilig als Paradise, waar we haar achter een hek kunnen beschermen met een lijfwacht. Maar dat maakt haar nog geen geschikte kandidaat voor bekering.’

‘Misschien heeft de Heer haar hart al voorbereid. Wie zijn wij om te bepalen wat een mens ertoe brengt om ontvankelijk te worden voor het evangelie? Misschien is dit het wel, Bart. Misschien is ze wél een geschikte kandidaat.’

Rachel merkte dat ze lijnrecht tegenover elkaar stonden. Bart vond dat ze eruit moest worden geschopt, Ethan dat ze moest worden opgenomen.

‘En haar man dan?’ vroeg Bart uitdagend.

‘Die mag zich zorgen maken over het welzijn van zijn eigen ziel,’ antwoordde Ethan, en hij besloot de discussie door zich weer naar Rachel te draaien. ‘Je bent hier welkom. Je wordt een van de onzen. De ceremonie vindt vanavond plaats.’

‘Verhevene –’ begon Bart.

‘Het is voorbij,’ onderbrak Ethan hem. ‘Ik heb mijn besluit genomen. Breng haar naar een kamer waar ze wat kan rusten voor we aan tafel gaan.’

Er viel een lange stilte, maar ten slotte gaf Bart zich met een buiging gewonnen. ‘Als je met me mee wilt lopen…’

Met een opgeluchte glimlach naar Ethan stond Rachel op. ‘Dank je wel,’ zei ze. ‘Ik wil zo graag een beter mens worden.’

‘En dat word je ook. Ik heb grootse plannen voor je, mijn mooie Rachel.’ Hij bleef in het kantoor, terwijl Bartholomew haar naar een vertrek op de eerste verdieping leidde. Ingericht met groen en bruin en met een aangrenzende badkamer had het veel weg van een hotelkamer.

‘Dank je,’ mompelde ze toen Bart zich omkeerde om te vertrekken.

Bij de deur aarzelde hij. ‘Ethan heeft meer vertrouwen in je dan ik,’ zei hij. ‘Waag het niet hem teleur te stellen.’

Rachel wist niet hoe ze daarop moest reageren. Was haar acteerwerk in orde? Ze hoopte het maar. Het was heel lang geleden dat ze zo bang was geweest als nu. Ze had beloofd een of andere initiatie te ondergaan, en had geen idee wat dat inhield. Maar Martha moest hier ergens in het kamp zijn. Sarah had bij de supermarkt flyers staan uitdelen, Bartholomew was hoogstwaarschijnlijk degene in de jeep geweest. En toch was er, voor zover zij kon bepalen, niets veranderd in Paradise. Als Martha terug was, wist niemand ervan…

Wat had Bart met haar gedaan?

Wat zijn plannen ook waren, hij gaf niets prijs.

Wat betekende dat er van alles kon gebeuren. Met haar. Met Martha. Zelfs met Sarah.

 

Dit was de eerste keer dat Bart ooit blijk had gegeven van teleurstelling of frustratie over hem, en Ethan was onthutst door hoe dat hem raakte. ‘Gedraag je niet alsof je mijn vader bent,’ snauwde hij.

‘Iemand moet volwassen zijn, Ethan.’ Hij blikte naar de deur van hun suite. Die was gesloten, maar toch dempte hij zijn stem. ‘Je hebt Martha en Sarah in een kooi in de mijn laten opsluiten. Je kunt het je niet veroorloven aandacht te wekken.’

‘Niemand weet dat Martha in Paradise is!’

‘De gidsen wel.’

‘De gidsen hebben in het verleden bewezen dat ze betrouwbaar zijn.’

‘Het blijft een onnodig risico. Maar je bent je hele leven zo verwend en beschermd, dat je denk dat je alles kunt krijgen zodra het in je opkomt.’

Ethan stampte naar het raam. ‘Dat is ook zo. Ik kan ook alles krijgen wat ik wil.’ Het graf beneden toonde dat wel aan. Of niet? Misschien toonde het juist aan dat hij níét alles kon krijgen. Hij had Courtney toch willen hebben?

‘Niet als ik je niet langer steun.’

‘Denk je soms dat ik dankzij jou profeet ben geworden? Dat jij me mijn macht hebt gegeven, mijn rijkdom, al deze aanbidders?’ Met een arm gebaarde hij naar de tenten achter de ruiten.

‘Nee, maar ik ben degene die ervoor zorgt dat je kunt houden wat je hebt.’

Ze keken elkaar dreigend aan. Bart verwees niet alleen naar het terughalen van Martha en het begraven van Courtney. Hij had het over de manier waarop hij Ethan in moest dekken wanneer die drugs had gebruikt. Ethan kon niet zonder. Niet meer.

‘Je gaat je boekje te buiten.’

‘Als wat? Als je veiligheidsadviseur? Je pupil en volgeling? Of…’ Hij sprak nog zachter. ‘…je minnaar?’

‘Als alle drie!’

‘Prima. Als je van me af wilt, ga ik wel weg.’ Hij keerde zich naar de deur, maar Ethan greep hem bij zijn arm. Hij wist dat Bart hem op de proef stelde, besefte dat hij hem los hoorde te laten. Maar hij was zich te zeer bewust van hoezeer hij zijn nieuwe geliefde nodig had.

‘Hou op,’ zei hij. ‘Overdrijf niet zo. Je weet wat ik voor je voel.’

‘En wat is dat dan, Ethan? Ik heb je de liefde verklaard, maar jij mij niet. Je neemt aan wat ik je biedt, geniet ervan, en dan vraag je me meer. Waarom probeer je niet eens iets terug te geven?’

‘Zoals wat?’

Bart omvatte zijn gezicht. ‘Kus me. Kus me alsof je naar me verlangt, alsof je verliefd op me bent.’

Ethan kon toestaan dat Bart hem genot schonk, maar het kon niet wederzijds zijn. Hij wilde zich niet vastleggen op zijn geaardheid.

Zich losrukkend draaide hij zich weer naar het raam. ‘Niet nu.’

‘Waarom niet? Ben je te goed om homo te zijn, Ethan?’

‘Ik ben geen homo. Ik val op vrouwen, dat weet je best.’

‘Hou jezelf niet langer voor de gek. Je bent net zo homo als ik. Je bent verliefd op me, maar je bent te laf om het te erkennen, om ernaar te handelen, het te omarmen.’

De minachting in Barts toon deed Ethan ineenkrimpen. Hoe kon een discussie over Rachel zo ver zijn afgedwaald? ‘Hou op! We hebben geen ruzie over ons!’

‘Maar dat is wel de oorzaak. Ik wil weten wanneer je eens volwassen wordt en jezelf accepteert zoals je bent.’

‘Ik hou van vrouwen!’ hield hij vol.

‘Je houdt ervan vrouwen te vernederen. Dat is iets anders. Je gebruikt ze voor rituelen. Je drogeert ze en bindt ze vast en deelt ze met zo veel mogelijk mannen. Je wílt wel van vrouwen houden, maar je kunt het niet. Je veracht hen, louter om het feit dat ze verwáchten dat je hen wilt.’

Barts woorden riepen een vreemde angst op, een die hem een ijzerachtige smaak in zijn mond bezorgde. Hij kon niet homoseksueel zijn, niet werkelijk. Hij genoot van het experimenteren, omdat hij wist dat zijn vader door de grond zou zakken van schaamte als hij er ooit achter kwam. Heel veel mensen probeerde op een zeker moment te vrijen met iemand van hun eigen geslacht. Zijn geheime relatie met Bart betekende verder niets. Zelfs Bart had ermee ingestemd dat hun intermezzo’s Ethans normale seksuele activiteiten niet zouden beletten. Maar om definitief om te schakelen? Om zichzelf aan een andere man te binden zoals een man zich zou binden aan een vrouw? Ongeacht hoe omzichtig ze ook te werk gingen, dat zou uiteindelijk in de openbaarheid komen, en dat kon Ethan niet hebben. Hij was blij dat Rachel was teruggekeerd. Hij wilde háár, niet Bart.

‘Ik heb iedereen verteld dat zij het uitverkoren werktuig is, Bart. En nu is ze bij ons, en ze is bereid zich te laten dopen. De situatie is te ideaal om er niet van te profiteren. Dit zal onze volgelingen laten zien dat God de perfecte vrouw om mijn kind te dragen ter beschikking stelt, precies zoals ik het hun heb beloofd. Er zijn er al te veel die vragen beginnen te stellen, die zijn gaan weifelen door Martha en Courtney. Dit zal hen terughalen. Ze zullen hun twijfels vergeten en weer in vervoering raken over waartoe ik in staat ben.’

‘Met een genadedienst zou je hetzelfde bereiken. Laat me de zieken en gehandicapten bijeenroepen, en dan kun je de hemelse krachten aanroepen om hen te helen.’

Hij wilde niet alle moeite nemen mensen ziek te maken – met exact de juiste dosis gif – zodat hij hen kon ‘helen’. Hij was te bang dat hij zou worden betrapt. Hoe krachtig gebedsgenezingen ook konden zijn, ze waren riskant.

‘Dat werkt alleen maar als hun geloof sterk is, en ik zeg net dat hun geloof is verzwakt.’

‘Maar haar man laat haar nooit blijven. We hebben het hierover gehad. Je hebt gezien hoe bezitterig hij is. Hij heeft haar geslagen uit jaloezie! Dat bewijst wel dat hij haar nooit zal opgeven. Ik durf te wedden dat hij voor het donker op de poort staat te bonken.’

‘Praat niet zo tegen me.’

‘Zoals wat?’

‘Alsof ik een kleuter ben. Als Rachel wil blijven, kan hij niks beginnen. We zorgen ervoor dat ze hier gelukkig is, dat er goed voor haar wordt gezorgd. Zij zal zelf degene zijn die hem wegstuurt, niet wij.’

‘Wat betekent dat? Dat we de paringsceremonie die iedereen verwacht uitstellen? Of wilde je haar vanaf de doop voortdurend onder verdoving houden?’

‘We wachten zolang als nodig is, tot we weten dat er geen pottenkijkers zijn bij het optreden.’

Deze concessie leek Bart te sussen, maar aan zijn starre houding zag Ethan dat hij nog niet volledig overstag was.

‘Dan moeten we Martha en Sarah doden,’ zei Bart. ‘Zodat we van hen af zijn.’

‘Goed dan, we doden ze. Maar pas over een paar dagen. Tot die tijd kunnen we van hen genieten terwijl ik Rachel het hof maak. Het houdt ons bezig en tevreden, voor het geval we ongeduldig worden. En het is een mooie afleiding voor de gidsen, die ons anders te veel in de gaten zouden houden.’

‘En wat zullen ze dan zien?’

‘Dat er iets is veranderd.’

‘Je hebt het over ons.’

‘Natuurlijk heb ik het over ons!’

Bart draaide zich met een ruk om en begon te ijsberen. ‘Soms vraag ik me af wat daar zo verschrikkelijk aan zou zijn. Misschien is er een manier om het hen te laten accepteren.’

‘Je weet wat er in de Bijbel staat. Je weet wat ik predik.’

‘We zouden misschien wat volgelingen kwijtraken, maar we kunnen nieuwe werven. Er is geen reden waarom wij elkaar niet zouden kunnen liefhebben. Geen reden waarom jij niet in staat zou kunnen zijn mij ten overstaan van de hele wereld als gelijke te aanvaarden.’

Dit begon uit de hand te lopen. ‘Ooit misschien wel. Maar de timing is niet goed. We hebben te hard gewerkt om op te bouwen wat we nu hebben. We kunnen niet riskeren dat ook maar iemand zich tegen ons keert.’

‘Ethan…’

Met twee grote passen was Ethan bij Bart, en hij greep zijn handen vast, de handen die hem nog maar een paar uur geleden zo intiem hadden aangeraakt. Hoewel hij het niet wilde erkennen, deed zelfs nu het huidcontact zijn hart sneller slaan. ‘Luister, we moeten ons concentreren op het hier en nu, en de rest voor later bewaren. Ik heb de gidsen al beloofd dat ze Sarah en Martha krijgen. We kunnen ze hun niet meer afnemen. Nog niet. We laten ze met hen spelen tot ze er genoeg van hebben. In de tussentijd nodigen we Rachel uit voor bepaalde ceremonies, maar we brengen haar naar bed voor er iets gebeurt waar ze bezwaar tegen zou kunnen hebben. Zo wordt ze langzaam een van ons, en op den duur zal haar man zich erbij neerleggen. De buitenwereld zal haar vergeten, en dan hebben we de vrijheid om te doen wat we willen.’

‘Je wilt het uitverkoren werktuig per se nu? Terwijl er zoveel speelt?’

‘Ja. Als we hun wens niet vervullen, en ze ontdekken bovendien dat wij een intieme relatie hebben, dan stort alles in. Laat me hun het werktuig geven. Een bruid voor de hele kerk… dat is iets overweldigends. Het zal ons verenigen op een moment dat de vernietiging dreigt.’

‘Maar hoe moet het dan praktisch, Ethan? Wil je daadwerkelijk een kind?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde hij schouderophalend. ‘Waarom niet? Het wordt óns kind.’ Zichzelf voorhoudend dat hij het alleen deed om Bart zoet te houden, boog hij voorover om hem te kussen, om te bewijzen dat hij wel openlijk blijk kon geven van zijn affectie. Maar zodra hun lippen elkaar raakten, besefte hij dat Bart gelijk had. Hij was homoseksueel tot in zijn vezels. Zijn partner mocht dan impotent zijn, hij was toch verliefd op hem. En hij verafschuwde vrouwen, zeker aantrekkelijke vrouwen zoals Rachel, omdat zelfs zíj hem niet kon verleiden, en dat maakte het hem onmogelijk de zoon te worden die zijn vader zou bewonderen, goedkeuren… of benijden.

 

Sarah had nooit kunnen vermoeden dat er een geheime kelder zat onder de Verlichtingshal, laat staan een vochtige mijn die eruitzag als een middeleeuwse kerker. Ze had deelgenomen aan een aantal rituelen in de aula en wist dat er andere rituelen waren voor degenen die de gelofte hadden afgelegd. Sommige van de rituelen duurden tot de ochtend. Maar ze was ervan uitgegaan dat die ook in de aula plaatsvonden. Nu ze het altaar had gezien, de kring van stenen, de kandelaars, de toortsen en de dikke matten op de grond, begreep ze dat het anders zat. Wat Ethans meest trouwe volgelingen hier ook deden, het ging vergezeld van het branden van wierook. De geur was zo sterk dat het ademen haar werd belemmerd. Omdat ze hetzelfde luchtje wel eens in Ethans kleren had geroken, deed de geur haar aan hem denken.

‘Wat gebeurt er tijdens de viering van het Verbond der Broederliefde?’ vroeg ze aan Martha.

Martha reageerde niet. Misschien was ze er niet toe in staat. Ze lag in een roerloos hoopje in de volgende cel. Toen ze eenmaal de poort door waren gereden, was ze als een bezetene gaan gillen. Echt schreeuwen had ze niet gekund doordat ze was gekneveld, maar ze maakte zo’n kabaal dat Bart erdoor werd afgeleid en Sarah snel uit de jeep kon springen. Ze had gehoopt hulp te halen, iemand te waarschuwen wat Bart aan het doen was. Maar het was haar niet gelukt.

Zodra ze op de grond was geland, had Bart haar vastgegrepen. Met een zakdoek vol chloroform had hij haar zo in bedwang gehad. Ze kon zich niets herinneren tussen dat moment en het moment waarop ze hier wakker was geworden, in een kooi in een brede gang die aftakte van de ruimte met het altaar. Ze zag dat er nog minstens één andere cel was, een lege, aan de andere kant van Martha. Wellicht waren er nog meer. Het was moeilijk te bepalen. De enige toorts die brandde, hing in de grote zaal.

‘Martha?’

Ze hoorde haar kreunen, maar niets verstaanbaars. Misschien kon Martha niet helder deken. Als Bart chloroform had gebruikt om haar in bedwang te krijgen, had hij dat bij Martha misschien ook gedaan.

De mogelijkheid van een overdosis, dat Martha hier zou overlijden, maakte Sarah nerveus. Hoewel ze maar twee meter uit elkaar lagen, waren ze gescheiden door stalen tralies. Sarah kon niet dichtbij genoeg komen om naar haar te kijken.

Huiverend van de kou trok ze haar benen op. De temperatuur was hier veel lager dan boven, maar daar lag het niet aan. Het was een reactie op de chloroform, de angst die door haar heen joeg, of allebei.

Mistroostig staarde ze naar het altaar. Van boven had het de vorm van een reusachtige fallus. Ze had zichzelf graag wijsgemaakt dat het zo werd vertekend door het flakkerende licht, maar ze wist dat het daar niet aan lag. De sekteleden omarmden seks als de grootste levensgevende kracht die er was. Op zich had Sarah daar niets op tegen. Maar de witte marmeren sokkel eronder was bedekt met fluwelen kussens, en in elke hoek zat een stel handboeien. Werden hier vrouwen vastgekluisterd? Misschien zelfs verkracht?

Ze hoopte vurig van niet. Ze was van plan geweest volgende maand het Verbond der Broederliefde aan te gaan. Het was een doel waar ze al naartoe werkte sinds ze zich bij de kerk had aangesloten. Ze had het al veel eerder kunnen doen, maar ze had er zeker van willen zijn dat ze het met gepaste ernst en eerbied benaderde. Ethan had onmiskenbaar duidelijk gemaakt dat er geen weg terug was.

Ze dacht aan alle tijd die ze over de Bijbel gebogen had gezeten, alle gebeden aan God om haar ziel te louteren zodat ze waardig zou zijn. Wat ze nu zag, zette alles op zijn kop. Het leek zo’n heiligschennis, een grove bespotting van alles waar ze waarde aan hechtte.

‘Help me,’ mompelde Martha. ‘Help… Help me.’

Sarah kroop naar de tralies. ‘Rustig maar,’ zei ze. ‘Het komt wel in orde. Je bent niet alleen. Ik ben bij je.’

‘Wie ben je?’

‘Sarah.’

‘Sarah, degene die… die me heeft gered van de steniging?’

‘Ja.’ Ze was echter ook degene die haar had verraden bij de supermarkt. Herinnerde Martha zich dat niet meer?

‘Ik voel me niet goed. Ik… Ik ben misselijk.’

‘Dat komt door de chloroform. Probeer te ontspannen, zodat je lichaam zich kan herstellen.’

‘Waar ben ik?’ vroeg ze, maar voordat Sarah kon antwoorden leek ze het zelf al te begrijpen. ‘O nee! We zijn in de mijn! Ik ruik het.’

‘Wat bedoel je? Wat gebeurt hier?’

Martha sleepte zich dichter naar haar toe, tot ze tegen de stangen tussen hen in kon leunen. ‘Rituelen…’

‘Wat voor rituelen?’

‘Een viering van de voortplantingskrachten.’ Ze wreef over haar gezicht en ademde diep in. ‘Althans, dat willen ze ons laten geloven. Nu realiseer ik me dat het niet meer is dan een orgie voor het plezier van Ethan en zijn gidsen.’

‘Een órgie?’ herhaalde Sarah. Ze was al gedesillusioneerd, en kon niet bevatten dat de profeet van wie ze ooit zo had gehouden er zulke verachtelijke denkbeelden op nahield. ‘Dus de geruchten, wat buitenstaanders zeggen, dat is allemaal waar?’

‘Ethan beschrijft het wat… positiever, maar…’ Ze stootte een bitter lachje uit. ‘Het is allemaal om zijn eigen lusten te bevredigen.’

Een orgie was al erg genoeg, maar… Hoe zat het met die boeien? Sarah slikte. ‘Iedereen die deelneemt… Ze doen het uit vrije wil, toch?’

‘Wel toen ik hier was. Het waren alleen degenen die de gelofte hebben afgelegd.’

Sarah wierp nog een blik op het onheilspellende altaar. ‘Waarom zou het dan nodig zijn iemand vast te binden?’

Martha wreef over haar slapen. ‘Het is een deel van de ceremonie. Het maakt allemaal veel meer indruk als de vrouw volledig gedomineerd kan worden.’

‘En deze kooien?’

‘Tegen mij zeiden ze dat die ook symbolisch zijn,’ zei Martha terwijl ze over het metaal streek. ‘Ethan bevrijdt degenen die hier opgesloten zitten, zoals hij de zielen bevrijdt die de waarheid van zijn kerk aanvaarden.’

‘Dat is waar het Verbond der Broederliefde voor staat?’

‘Nee, maar het is een vereiste dat je het Verbond bent aangegaan om mee te mogen doen. Er wordt streng geselecteerd.’

Sarah was nog maar een paar weken verwijderd geweest van het afleggen van haar eerste getuigenis. Betekende dat dat ze uiteindelijk hier beneden zou zijn uitgenodigd? ‘Dus Ethan sluit mannen en vrouwen op en dan –’

‘Alleen vrouwen,’ viel Martha haar in de rede. ‘Eens per maand sluit hij hier een maagd op, die hem dan op het altaar wordt aangeboden als restitutie voor Eva’s zonde. Daar begint de zogenaamde viering mee. En vervolgens mogen de andere gidsen ook hun gang gaan met haar.’

In Sarahs keel rees gal op. ‘Maar hoe komt hij aan maagden? De maagden in het kamp zijn gewone stervelingen, die hebben geen getuigenis afgelegd.’

‘Dat is juist het punt: alle aanwezigen hebben de gelofte afgelegd, behalve de maagd die wordt geofferd. Hij neemt gewoon de oudste.’

Sarah probeerde uit te rekenen hoeveel ongetrouwde vrouwen er in Paradise woonden. ‘Maar er zijn er niet meer dan een handjevol van boven de achttien. Bedoel je soms dat hij nóg jongere meisjes neemt?’

Martha zakte tegen de tralies. ‘Maak je geen zorgen. Ze beseffen niet eens wat er gebeurt. Voordat ze hierheen worden gebracht, worden ze gedrogeerd, en na afloop houden ze er niks aan over.’

Kon je het daarmee goedpraten? Sarah was onthutst hoe de religie die ze had omarmd, was verwrongen tot iets smerigs en angstaanjagends.

‘Daar kan ik niet in meegaan,’ zei ze. ‘Het is verkeerd. De meisjes hebben geen stem in wat er met hen gebeurt. Zelfs hun ouders worden niet bij de beslissing betrokken.’ Al zouden de ouders die zij kende waarschijnlijk niet tegenstribbelen. Daar waren ze te gelovig voor. Zelf was ze ook zo geweest, of niet? Tot op zekere hoogte in elk geval.

Weer klonk er een lachje uit Martha’s kooi. ‘Je snapt het niet, hè? Ethan is de Verhevene. Wat maakt het uit wat haar ouders ervan vinden? Zijn besluit weegt zwaarder dan alle andere overwegingen, of hij beweert simpelweg dat degene die zich verzet van haar geloof is gevallen.’

Voor Sarah was Ethans woord alleen niet genoeg. Niet meer. De kans op misbruik was te groot. Geen enkele man hoorde zoveel macht te hebben. ‘En jij hebt geen probleem met dat soort rituelen?’

Martha’s lachen sloeg om in huilen. ‘Niet totdat hij zich tegen me keerde.’

Nog nooit had Sarah zo’n minachting gevoeld tegenover een andere vrouw. En toch, mocht ze Martha eigenlijk wel veroordelen? Als er meer tijd was verstreken, en ze niet had ontdekt wat ze had ontdekt, zou ze dan niet net zo volgzaam zijn geweest?

‘Wat gaat hij met ons doen?’ vroeg ze mat. Ze dacht aan haar vader en zijn waarschuwingen om bij de Church of the Covenant uit de buurt te blijven. In haar pogingen om God te vinden, boven het geweld en verval van de maatschappij uit te stijgen, had ze de signalen die ze ter harte had moeten nemen weggewuifd. Maar Ethan zette hen onder druk de rede en het gezonde verstand opzij te zetten ten gunste van geloof en gehoorzaamheid. Hij gaf hun het gevoel dat ze het niet waardig waren te worden uitverkoren als ze zich verlieten op hun eigen verstand. Telkens wanneer ze ernaar neigde op haar verstand te vertrouwen, voelde ze zich schuldig. Kiezen tussen die twee was een constante strijd geweest, wat deels de reden was dat ze haar getuigenis aldoor had uitgesteld.

‘Hij vermoordt ons,’ zei Martha. ‘Waarom zou hij anders het risico nemen me hierheen te halen? Als de politie erachter komt, betekent dat het einde van de kerk.’

‘Waarom leven we dan nog? Bart had ons allebei zo kunnen ombrengen.’

‘Ze willen er een feestje van maken.’

Een feestje… Sarah bestudeerde het fallussymbool boven het altaar, zich afvragend of dat het laatste was dat ze ooit zou zien. Toen herinnerde ze zich Courtney. Was haar vriendin hier ook heen gebracht?

Hopend het meisje te ontdekken in de schijnbaar lege kooi, strekte ze zich uit om langs Martha te kijken, maar ze kon niets onderscheiden. ‘Denk je dat hij Courtney Sinclair heeft vermoord?’

‘Degene die verdween nadat ik was vertrokken?’

‘Ja.’

‘Als ze hier niet is, dan is dat wel zeker.’