Hoofdstuk 16

 

 

Terwijl ze voor de poort tot stilstand kwamen, had Rachel geen aandacht voor de hoogte van de omheining of het prikkeldraad. Het vermiste meisje uit Portal speelde door haar gedachten. Ze kon zich niet voorstellen dat Ethan contact wilde met plaatselijke bevolking als hij haar had ontvoerd. Het zou veel te eenvoudig zijn Courtney te ontdekken of details op te vangen waaruit zou blijken dat ze hier was. Maar het meisje moest érgens zijn. Misschien hield ze zich uit vrije wil schuil in het kamp, en wilde ze niet dat haar ouders het wisten. Per slot van rekening was dit de ultieme alternatieve cultuur. Zich aansluiten bij een sekte zou een fantastische manier lijken om haar ouders te straffen voor wat ze hun verweet – zoals haar geboren laten worden of haar in Portal laten wonen.

Het beveiligingspersoneel aan de poort was veel hoffelijker dan degenen die ze tijdens haar eerste bezoek had ontmoet. Ze spraken op ingetogen toon, keken nauwelijks naar hun identiteitsbewijs en lieten hen door zonder het onderstel te controleren. Toen ze de auto bij de grote tent hadden geparkeerd, kwam Bart hen persoonlijk welkom heten.

‘Welkom in Paradise,’ zei hij zodra ze uitstapten.

Rachel wisselde een steelse blik met Nate. Bartholomews woorden klonken afgemeten, maar in elk geval was hij beleefd. ‘Dank je.’

‘De Verhevene verwacht jullie in de eetzaal. Jullie zijn uitgenodigd te dineren met de kerkleiders voordat de viering aanvangt.’

Op zich leek een diner onschuldig, maar met Ethans voorkeur voor bepaalde festiviteiten viel niet te voorspellen wat daarop zou volgen.

Bart loodste hen naar het grootste permanente bouwwerk, dat ze voor het eerst door Nates lens had gezien.

Nate sloeg zijn arm om haar heen terwijl ze de treden beklommen en een zaal werden binnen gelaten waarin Ethan aan het hoofd van een lange tafel zat.

‘De Verhevene’ keerde zich onmiddellijk naar hen toe. ‘Aha, daar zijn jullie!’ Hij stond op en begroette hen door hen allebei op beide wangen te kussen. ‘We verheugden ons al op jullie komst. Neem alsjeblieft plaats.’

Er zaten nog twaalf andere mannen, de meeste zo rond de dertig of veertig. Ze waren tegelijk met Ethan opgestaan. Nu kwamen ze naar voren, en ze omhelsden Nate maar raakten Rachel niet aan. Ze maakten een buiging en mompelden dingen als: ‘Je aanwezigheid is een zegen,’ en ‘Looft de Heer, die alle leven schenkt.’

Toen ze eindelijk door kon lopen, zette Ethan haar en Nate links en rechts van hem. ‘Vrienden brengen veel vreugde op een verder saaie dag,’ zei hij. ‘Bedankt voor jullie komst. Laat ons nu bidden.’

Hij bad met zijn ogen open en zijn handen opgeheven naar de hemel. De anderen bogen hun hoofden en prevelden zijn woorden na. Rachel bleef zwijgend wachten tot het gebed was afgelopen. Ze voelde dat Nates blik op haar was gevestigd, maar weigerde hem rechtstreeks aan te kijken.

De maaltijd bestond uit rijst en spiesen met gemarineerde biefstuk. Ze genoot van het eten, maar vond dat de anderen te veel aandacht aan haar besteedden. Telkens wanneer ze opkeek, zag ze dat iemand haar zat te bestuderen. Op Bartholomew na. Hij zat aan het andere uiteinde en hield zijn ogen op zijn bord gericht. Was het omdat zij de enige vrouw in de zaal was? Was het ongebruikelijk dat Ethan een dame uitnodigde? Of lag het eraan dat ze een buitenstaander was?

Ze wist het niet, maar het leek alsof ze in het konijnenhol van Alice in Wonderland was gevallen. Hier konden de raarste dingen gebeuren.

Toen Nate en Ethan in gesprek raakten over de school en andere renovatieplannen die Ethan had, begon Rachel zich beter op haar gemak te voelen. Maar dat duurde niet lang. Al snel zat Ethan naar informatie over hen te vissen.

‘Hoelang zijn jullie al getrouwd?’ vroeg hij.

Nate antwoordde even soepel alsof hij de waarheid vertelde. ‘Bijna drieënhalf jaar.’

‘Die eerste jaren kunnen zwaar zijn.’

‘Als je het niet met elkaar kunt vinden, wel.’ Nate nam nog een hap en praatte met volle mond verder. Rachel wist dat hij keurige manieren had, maar dat hij het arbeidersaspect van zijn personage dik aanzette. ‘We hebben nog geen strubbelingen gehad, hè, schat?’

‘Nee, nog nooit,’ bevestigde ze.

Met zijn grijns insinueerde Ethan dat hij wel beter wist.

Moeizaam weerstond ze de aandrang hem van haar huwelijk te overtuigen. Het was verstandiger dat Nate het web van leugens spon. Ze wist niet precies wat hij met Ethan had besproken toen hij hier zonder haar was geweest. Waarom zou ze het riskeren hem tegen te spreken?

‘Dan heeft het hemels lot jullie voor elkaar bestemd,’ zei Ethan.

‘Zoiets ja,’ mompelde Nate.

‘Waar hebben jullie elkaar leren kennen?’ vroeg Bart nu.

Nate ratelde het riedeltje over de basketbalwedstrijd van de Utah Jazz af, en Rachel constateerde vol bewondering dat hij net genoeg prijsgaf om geloofwaardig te zijn maar zuinig was met de details. Te veel informatie kon evengoed achterdocht wekken als te veel geheimzinnigheid. Tijdens de lessen gedragskunde en psychologie hadden ze als eerste geleerd dat je degene die je wilde misleiden recht moest aankijken, en dat je wat je zei tot een minimum moest beperkten.

‘Dus jullie komen allebei uit Utah?’ Bart leek erop gebrand om het verhoor over te nemen.

Nate wees met zijn vork. ‘Rachel wel. Ik ben er op mijn twaalfde naartoe verhuisd. Ik stortte in mijn jeugd al beton, samen met mijn oom.’

Bart schoof het eten op zijn bord heen en weer, alsof hij weinig trek had. ‘Wat deed je vader?’

‘Die werkte als chiropractor, hij is een paar maanden geleden met pensioen gegaan.’

Rachel wist dat dat deel waar was. Ze herinnerde zich dat Nate vroegtijdig van een personeelsoverleg had moeten vertrekken om zijn vaders afscheidsfeestje te halen.

‘Hoe oud is hij?’ Ethan mengde zich weer in het gesprek.

‘Hoe oud is hij, Rachel? Vijfenzestig?’

Toen hij haar vragend aankeek, moest ze bijna lachen. Ze werkte nu een halfjaar voor Nate, maar ze wist nauwelijks iets over zijn familie. Zoals veel mannen hield hij van hen, maar praatte hij alleen over hen wanneer daar een aanleiding toe was. Uit wat ze tot nu toe had opgevangen, wist ze dat hij was opgegroeid in een middenklassegezin in Long Beach, waar zijn ouders nog steeds woonden, en dat hij zijn tijd vooral surfend had doorgebracht. Zijn cijfers hadden eronder geleden, dus zijn vader had hem aangemoedigd in het leger te gaan, omdat hij bang was dat zijn zoon als een nietsnut zou eindigen als hij geen discipline leerde.

Het was gebleken dat het Nate geenszins aan ambitie ontbrak. Hij was alleen een laatbloeier. Het zag ernaar uit dat zijn enige broer, die zeven of acht jaar jonger was, een veel grotere lastpost zou worden dan hij zelf ooit was geweest. Randall had op de universiteit gezeten, maar was momenteel geschorst om zijn ondermaatse prestaties. Hoewel Nates stem vol genegenheid was wanneer zijn naam opdook, noemde hij hem meestal een kleine etter.

‘Je vader is net vijfenzestig geworden,’ zei ze.

‘Ja, dat was het.’ Nate knikte en ging verder alsof ze elkaar inderdaad al jaren aanvulden tijdens gesprekken. ‘Maar met zijn eetgewoonte zal hij me nog overleven.’

Rachel had Nate wel eens bij wijze van grapje over zijn vader horen praten als een sport- en gezondheidsfreak, dus dit was waarschijnlijk ook waar. Net als zij putte hij als het maar even kon uit het vertrouwde. Het was veel eenvoudiger te herinneren.

‘En je moeder?’ vroeg Ethan. ‘Is zij ook geïnteresseerd in gezonde voeding?’

Rachel kreeg de indruk dat Ethans belangstelling oprecht was, terwijl Bart hen juist probeerde beentje te lichten.

‘Ze werkte bij mijn vader als massagetherapeute,’ antwoordde Nate. ‘Ze runden de boel samen. Toen hij ermee ophield en de praktijk verkocht, is ze bij de opvolger in dienst gebleven, maar dan parttime. Een uur of tien, vijftien per week doet ze het nog. Ze zegt dat ze blij is met het zakcentje.’

‘Nog broers of zussen?’ vroeg Bart.

Omdat Rachel het benauwd kreeg van zijn gehengel naar details, zocht ze naar een manier om van onderwerp te veranderen, maar Nate leek zich geen zorgen te maken. ‘Alleen een jongere broer.’

Ethan bood hun nog wat wijn aan en schonk hen bij toen ze knikten. ‘Wat doet hij?’

‘Randy studeert nog. Hij wil net als mijn vader chiropractor worden.’

‘Maar jij hebt gekozen voor de bouw,’ merkte Bart op.

‘Ik heb nooit goed kunnen leren. En ik ben liever in de buitenlucht.’

‘En jij, Rachel? Wat is jouw achtergrond?’ wilde Bart weten.

Ethan draaide zich verwachtingsvol naar haar toe, alsof hij ook benieuwd was naar haar verhaal, dus ze gaf een korte opsomming, gebaseerd op de ruwe schets in het dossier – haar familie in Utah, haar beroepsopleiding, haar ervaring in de kinderopvang, haar vaders baan als supermarktbediende. Om te voorkomen dat het vuur haar nog nader aan de schenen werd gelegd, vroeg ze vervolgens naar de introductiebijeenkomsten, en hoeveel bezoekers er elke week kwamen. Toen ze probeerden het gesprek weer naar haar toe te leiden, dwong ze hen in het defensief door Courtney Sinclairs naam te noemen.

 

Deze mensen wisten er meer van, daar durfde Nate heel wat om te verwedden. Vanaf het moment waarop Rachel had laten vallen dat er een meisje was verdwenen nadat ze een bijeenkomst had bijgewoond, en dat haar ouders wanhopig naar haar op zoek waren, was het stil geworden in de zaal.

‘We zijn ons uiteraard bewust van de situatie. Het is een grote tragedie,’ zei Ethan, maar het kwam niet gemeend over.

Bartholomew bemoeide zich ermee. ‘Courtney is een leuke jonge meid. Ze wilde bij ons een toekomst opbouwen.’

Nate slikte een hap door. ‘Zei ze dat?’

‘Ja. Ze kwam naar een introductie en vroeg of ze mocht blijven voor de voorbereiding, de initiatie, maar ze was nog minderjarig. Ze had de toestemming van haar ouders nodig. Ze vroeg of wij voor haar wilden bemiddelen, maar dat is onze plaats niet. We verwelkomen iedereen die hier geluk denkt te vinden, maar we willen geen problemen. Ik heb haar met een ontslagbrief naar huis gestuurd en…’ Hij trok zijn schonkige schouders op. ‘…ze is nooit meer teruggekomen.’

‘Het is vervelend dat ze wordt vermist, maar al met al niet verbazend,’ voegde Ethan eraan toe. ‘Haar ouders hebben waarschijnlijk nee gezegd, zoals ze al had verwacht, en ze is nu vast op weg naar New York City of een even spannende stad voor een jonge vrouw die in haar hart een avonturierster is.’

‘Hoe zou ze daar moeten komen?’ vroeg Nate. ‘Reizen is duur.’

‘Geloof me, ze is heel vindingrijk,’ zei Bart.

‘Ze was praktisch overal toe bereid om weg te komen bij haar ouders. En sinds ze weg is, snap ik ook wel waarom. Ze zijn net als andere onderdrukte christenen bang om de wereld te ervaren, uit angst dat ze in de handen van de “duivel” zullen vallen. Ze zijn zelfs zo bang voor hem dat ze uiteindelijk net als hij worden.’

Nate vond het ironisch dat uitgerekend Ethan zoiets zei. Als zijn religie enigszins leek op andere, gebruikte ook hij de vrees voor de hel om zijn leden te motiveren. ‘Dus jij denkt dat ze nog leeft?’

‘Ik heb geen enkele reden om iets anders aan te nemen.’ Hij sloot zijn ogen en kauwde met genoegen. ‘We moeten onthouden dat we zuster Maxine straks bedanken voor het heerlijke maal. Ze heeft zichzelf overtroffen, vinden jullie niet?’

Alle mannen knikten en mompelden instemmend. Rachel negeerde zijn poging van onderwerp te veranderen en ging meteen weer verder over Courtney.

‘Haar ouders beweren dat je haar hebt ontvoerd.’

Op slag verdween de vreugde van Ethans gezicht. ‘Dat heb ik ook gehoord, ja, maar ik heb geen idee waarom iemand zo’n ongefundeerde beschuldiging zou uiten.’

Opnieuw begonnen de ‘gidsen’ hun borden te bestuderen, alsof ze nog nooit eerder rijst en biefstuk hadden gezien.

‘Ik heb haar moeder vanmiddag gesproken,’ zei Rachel. ‘Ik stond bij de supermarkt naar de flyer te kijken. Ze kwam naar me toe kwam en vroeg of ik haar dochter ooit had gezien.’ Ze nam een slokje wijn. ‘Toen ik zei van niet, zei ze dat jullie haar vasthouden.’

De ontmoeting had nooit plaatsgevonden. Nate wist dat omdat Rachel geen vervoer had gehad tot hij was teruggekeerd, en ze waren niet meer bij de winkel geweest sinds voor ze naar Paradise waren gekomen. Maar ze deed het aannemelijk klinken, en dat zorgde ervoor dat iedereen nerveus werd.

‘Heb je haar verteld dat je hier op een introductie bent geweest?’ vroeg Ethan.

‘Ja.’

‘En heb je ook aan haar verteld dat we niets te verbergen hebben?’

‘Ik heb verteld dat alles heel normaal leek en dat ik keurig ben behandeld.’

Hij hief zijn glas. ‘En wat had ze daarop te zeggen?’

‘Ze zei dat niet alles is wat het lijkt.’

Hij gniffelde. ‘Wat een trol.’

Rachel verstarde op haar stoel. ‘Een tról?’

‘Vergeef me. Ik heb het niet zo op die vrouw. Ze kent me niet eens, en toch wijst ze met het vingertje in mijn richting. Als ze een betere moeder was geweest, zou haar dochter gewoon nog thuis zijn.’

‘Ik snap het.’

‘Sommige mensen geloven altijd het ergste,’ voegde hij er onverschillig aan toe.

‘Misschien zou het helpen als je haar toestond rond te kijken in Paradise,’ suggereerde Nate.

‘Nee.’ Bartholomew schudde zijn hoofd. ‘Dat kan niet. We weten dat Courtney hier niet is. Door te proberen dat te bewijzen, zouden we ons veel te kwetsbaar opstellen. Stel dat Lynne Sinclair de politie wijsmaakt dat we haar mishandeld hebben? Of dat ze beweert iets gezien te hebben wat er niet was? Ze haat ons. Het vooroordeel waarmee we te kampen hebben is enorm. Niemand is bereid ruimte te geven aan andersdenkenden, aan mensen die zich verzetten tegen de status quo.’ Hij hield zijn wijn omhoog en inspecteerde de kleur. ‘Religieuze oorlogen zijn vaak de bloedigste, meest bittere van allemaal. En ze zijn door de hele geschiedenis heen uitgebarsten. In sommige landen tot op de dag van vandaag.’

‘Niet in dít land,’ zei Nate kalm.

Bart zette zijn glas weer neer. ‘Dit land is niet zo tolerant als je misschien denkt. Op afstand blijven van de huidige maatschappij is eigenlijk de enige manier om het soort oppositie te ontwijken dat alles wat we hebben opgebouwd kan ruïneren. Daarom staat er een hek om Paradise. Daarom hebben we ervoor gekozen in een kooi te leven, midden in de woestijn. We willen anderen niet lastigvallen, en we willen niet dat zij ons lastigvallen.’

Rachel draaide zich naar Ethan toe. ‘Ben je op eerdere locaties ook op tegenstand gestuit?’

‘Overal,’ antwoordde hij klaaglijk. ‘Tegenstand én vervolging.’

Met zijn servet veegde Nate zijn mond af. ‘Heb je Courtneys moeder ooit persoonlijk ontmoet?’

‘Uiteraard. Ze is verschillende keren aan de poort geweest om te eisen dat we haar dochter vrijlaten.’ Hij legde zijn vork neer. ‘Heb jij haar soms beloofd dat je naar Courtney zou zoeken terwijl je hier bent, zuster Rachel?’

Nate hield zijn adem in. Nee zeggen zou niet geloofwaardig zijn. Iedereen zou bereid zijn uit te kijken naar een vermist kind. Maar ja zeggen was te riskant.

‘Dat heb ik beloofd, ja.’

Afwachtend hoe ‘Alfa en Omega’ dit nieuws zou opvatten, liet Nate zijn volgende hap halverwege hangen. Maar Ethan gaf geen blijk van ergernis. Zijn lippen, die eerder jongensachtig dan mannelijk waren, krulden zich tot een glimlach.

‘Dan zul je je aan je woord moeten houden,’ zei hij. ‘Na de maaltijd zal ik jullie de grote rondleiding geven.’

‘Maar de viering…’ begon Bart.

Met een dreigende blik legde Ethan hem het zwijgen op. ‘Die kan wel wachten. We moeten alles doen wat we kunnen om de gemeenschap gerust te stellen, Bart. We willen niet dat het gif zich verspreidt, of wel?’

Bart reageerde niet, maar dat leek Ethan niet te storen.

‘Goed, zijn we toe aan het dessert?’ Met een klapje in zijn handen gaf hij aan dat de vrouw die verderop paraat stond de laatste gang kon opdienen.

 

Ethan hield zijn gasten nauwlettend in de gaten terwijl hij hen over het terrein voerde. Omdat Bartholomew de illusie van openheid verstoorde die hij probeerde te wekken, had hij hem weggestuurd om te kijken hoe C.J. vorderde met Nates laptop. Ze waren nu maar met zijn drieën, en zo beviel het hem beter. Ze waren al door het kantoor geweest, de kerkruimte en de privévleugel van de Verlichtingshal, de tijdelijke school die Ethan wilde vervangen, verschillende woontenten, de bijenkorven en kippenrennen, en de moestuin en veekralen waardoor de commune zo zelfvoorzienend mogelijk was.

Het doel van de rondleiding was hun te bewijzen dat hij niets te verbergen had, dus hij stelde hen voor aan iedereen die ze tegenkwamen. Het leek hem geen kwaad te kunnen wat krediet op te bouwen bij de buitenwereld, zeker omdat dat de steun die Courtneys moeder hoopte te verwerven zou ondermijnen. Bovendien gaf het hem de gelegenheid hen te imponeren. Hier liep hij, een vroegtijdige schoolverlater die een hele stad leidde.

‘Hoeveel mensen werken hier?’ vroeg Rachel.

Ze stonden op de betonnen vloer van de kaasfabriek. De rechthoek van cementblokken vol provisorische kaaspersen van pannen, borden, weckflessen, pvc-pijpen, houten deuvels, binnenbanden van fietsen en meelzakken was niet bepaald een geavanceerde installatie. Maar het was er schoon en tot in de puntjes georganiseerd, en het personeel was bedreven in hun vak. Vorige maand had de kerk een tweede koelwagen aangeschaft om de melk te halen die ze nodig hadden en om hun biologische kaas naar distributiecentra te brengen. ‘Zo’n veertig.’

Nate streek over een pot zout. ‘Vooral vrouwen?’

Ethan herinnerde zich Nates interesse in de arbeiders die de vorige dag met de middagpauze naar buiten waren gekomen. ‘Allemaal vrouwen, op de leidinggevenden na.’

Rachel was naar de rekken geslenterd waar de ene na de andere zak wrongel hing, zodat de wei in de emmers eronder kon druipen. Bij het horen van die woorden draaide ze zich met een ruk om. ‘Waarom zijn er geen vrouwelijke leidinggevenden?’

Het was de eerste keer dat ze Ethan irriteerde. Dat hij haar tegemoetkwam door haar rond te leiden, betekende nog niet dat hij zich voor zijn methoden hoefde te verontschuldigen. Dit was zíjn kerk, zíjn commune. De vrouwen hier deden wat hen werd opgedragen. ‘Dat is hun plaats niet.’

‘Wie beslist wat hun plaats is?’

Ze daagde hem weer uit. Zijn ogen toeknijpend om duidelijk te maken dat hij het niet op prijs stelde, sloeg hij zijn armen over elkaar. ‘Ik.’

Er viel een stilte, alsof ze dacht dat hij verder zou uitweiden, maar hij liet het erbij.

‘En als ik me zou aansluiten, wat zou míjn plaats dan zijn?’ vroeg Rachel uiteindelijk.

Het beeld dat voor Ethan opdoemde verjoeg de ergernis. Ze wist niet wat er van haar werd verwacht. Zoals zoveel jonge vrouwen die hij tijdens zijn studie had gekend, was ze een feministe. Maar ze zou haar ware roeping begrijpen. Ze zou haar rol vervullen, precies zoals zijn moeder had gedaan. ‘Ik zou een heel bijzondere functie voor je hebben,’ zei hij.

Aan de manier waarop Nate naar zijn vrouw toe schuifelde, zag Ethan dat zijn opmerking meteen als een bedreiging was opgevat. Maar hij nam er geen genoegen mee alleen Rachel in te lijven. Hij wilde ook Nate onderwerpen.

‘Ik zou het heerlijk vinden als jullie hier kwamen wonen. Geen huur, geen doktersrekeningen, geen boodschappengeld. Geen rijk of arm. We zijn allemaal kinderen van God, gelijk in Zijn ogen.’

‘En het werk?’ vroeg Nate.

‘Dat wordt rechtvaardig verdeeld.’

‘Alleen gaan de hogere posities naar mannen,’ zei Rachel.

‘Iedereen doet waar hij of zij geschikt voor is.’

Nates uitdrukking verraadde niets terwijl hij zijn grote handen in zijn broekzakken stak, maar Rachel was zichtbaar verontwaardigd. Haar man veranderde van onderwerp. ‘Hoe ben je in de kaas terechtgekomen? Is dat wat je vader deed?’

Ethan koos een antwoord dat erop was berekend nog meer bewondering te oogsten – een antwoord dat hopelijk een gevoelige snaar zou raken bij Rachel. Behalve met onzekerheid en wantrouwen kampte ze met verdriet. Dat merkte hij, al kon hij niet zeggen waar het vandaan kwam. Ze had laten vallen dat ze haar moeder had verloren. Was dat de enige reden waarom ze de wereld op afstand hield? Of waren er meer?

‘Nee, mijn vader was alcoholist,’ zei hij. ‘Hij raakte telkens zijn baan kwijt.’

‘Wat erg,’ mompelde ze.

‘Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Maar we kunnen ons verleden te boven komen. Dat is de belangrijkste boodschap van mijn predikantschap. Ik ben het levende bewijs.’

Ze stapte weg bij de rekken wrongel en tuurde in de koelkasten waarin de al gevormde kazen lagen. ‘Je hebt het goed voor elkaar,’ zei ze. De deur weer sluitend gebaarde ze om zich heen. ‘Je hebt niet alleen een nieuwe gemeenschap gesticht, je hebt ook een manier gevonden om in het onderhoud te voorzien.’

‘Een van mijn eerste bekeerlingen was grootgebracht door een scheikundige die ook een boerderij had,’ legde hij uit. ‘Ze had kaas leren maken, tuinieren, inblikken, naaien. Ze is heel waardevol voor ons.’

‘Wat is haar functie?’ vroeg Rachel.

Ethan stond zichzelf een wrang lachje toe bij haar weerstand tegen het idee dat God vrouwen een dienende rol had toebedacht. ‘Ze maakt kaas, net als de anderen. Daar ligt haar talent.’

Rachels mond vertrok. ‘Ze zal het wel stimulerend werk vinden.’

Voordat Ethan op haar sarcasme kon reageren, duwde Nate de deur open. ‘Is dit het eind van de rondleiding?’

De verscholen bunker met wapens had Ethan hun niet laten zien, net zomin als het graf waarin Courtney lag. Maar de rondleiding was absoluut ten einde. ‘Dit was het, ja.’

‘En Todd?’

‘Todd?’ herhaalde hij zogenaamd verward.

‘Martha’s man,’ verduidelijkte Nate. ‘Je zei dat ik hem zou ontmoeten.’

‘O ja, dat komt nog. Ik verwacht hem op het feest.’ Hij klapte in zijn handen om aan te geven dat het erop zat. ‘Wanneer de viering straks voorbij is, hoop ik dat jullie genoeg gerustgesteld zijn om naar Portal terug te keren met het bericht dat we geen ontvoerders zijn. Dat we geen idee hebben waar de jonge Courtney zich schuilhoudt.’

‘Ik zal het tegen haar moeder zeggen,’ mompelde Rachel.

‘Mooi. Ik hoor muziek. Laten we zorgen dat we de pret niet missen.’

Rachel stak haar hand in die van haar man terwijl Ethan hen terugleidde over het terrein.

 

Het was de eerste keer dat Rachel steun bij hem zocht. Nate begreep niet goed waarom ze het deed, maar hij kreeg de indruk dat ze Ethan wilde aantonen dat ze de voorkeur gaf aan hem. Dat beviel hem wel. Het beviel hem ook dat haar vingers zo soepel tussen de zijne gleden. Het lichamelijke contact gaf hem het vertrouwen dat, hoe tegenstrijdig hun gevoelens voor elkaar ook waren, ze tegen Ethan een eenheid vormden.

De hele wandeling bleef ‘Alfa en Omega’ zijn rug naar hen toegekeerd houden. Toen ze bij de grote tent bij de Verlichtingshal vandaan kwamen, bleef hij staan om de klep voor hen open te houden. Eenmaal binnen werd hij het middelpunt van de belangstelling, en hij voegde zich in de rol van Gods gezalfde.

Zowel mannen als vrouwen stroomden toe, knielden aan zijn voeten en kusten zijn handen. Af en toe keek hij hun kant op om zich ervan te verzekeren dat zijn gasten opletten, maar Nate was blij toen Rachel en hij konden wegschuifelen en opgingen in de menigte. De meeste feestvierders stonden te dansen op Bob Marley en andere Jamaicaanse muziek. Het pompende ritme werd kracht bijgezet door drie bongospelers aan een uiteinde van de ruimte. Soms schoven de mensen naar achteren op een bepaalde groep te laten optreden.

‘Gaat het wel?’ mompelde hij tegen Rachel toen het hem veilig leek met haar te praten zonder dat anderen het konden horen.

Ze liet zijn hand los en sloeg haar armen om zichzelf heen. ‘Ik haat hem,’ zei ze.

‘Ik dacht dat je onder de indruk was, dat je hem bewonderde.’

‘Ik ben onder de indruk van zijn talent om te inspireren en ontzag in te boezemen. Maar ik walg van wie hij is en van wat hij doet. Heb je gehoord wat hij zei over de vrouwen in de commune? Waarom pikken ze het? Ik weet niet of het me wel lukt om te doen alsof ik al die onzin slik.’

‘Ik ben ook niet bepaald ondersteboven van hem,’ zei hij. ‘Dat is voor een deel de reden waarom we hem moeten uitschakelen, toch?’

‘Ja.’

‘Hoe dan ook, je zei dat je een ster was in doen alsof.’

Hij had gehoopt haar een glimlach te ontlokken, maar ze bleef ernstig. ‘Ik krijg de rillingen bij het idee dat hij me aanraakt en, erger nog, te moeten doen alsof ik het fijn vind.’

‘Hij raakt je niet aan.’

Rachel bestudeerde de massa. ‘Het is veel tammer dan ik had verwacht.’

‘Tammer? Ik vind het behoorlijk wild, voor een religieuze groep.’

‘In elk geval hebben ze allemaal hun kleren aan.’

Hij grinnikte. ‘Nog wel.’ Achter een provisorische bar stonden verschillende vrouwen bier in te schenken, maar zover Nate kon zien, werden er geen drugs uitgedeeld. Die vorm van verering bewaarde Ethan waarschijnlijk voor speciale gelegenheden. Anders zou het te duur worden. Hij moest oppassen met geld als hij de grootse plannen die hij voor Paradise had wilde verwezenlijken. Alleen al de school was een ambitieus project. ‘Ik wou dat we wisten hoe Todd eruitziet,’ zei hij. ‘Ik hoop nog steeds dat ik hem tegen het lijf loop.’

‘James was misschien in de school.’

‘Misschien ja. Maar tussen al die jongetjes konden we hem onmogelijk herkennen.’ Hij betrapte zichzelf erop dat hij hen instinctief naar een rustig hoekje had geloodst, en leidde haar terug naar de rand van de groep. Het zou niet helpen geaccepteerd te worden als Ethan of de andere volgelingen zagen dat ze zich terugtrokken om te overleggen. ‘Laten we ons een beetje onder de mensen begeven,’ zei hij, knikkend naar de jonge architect die hij eerder bij Ethan had gezien.

Ze deed haar mond open, maar bleef stil.

‘Wat?’

‘Daar,’ zei ze met een licht hoofdgebaar.

Nate probeerde onopvallend in de richting die ze wees te kijken. ‘Wat dan?’

‘Die vrouw met de littekens. In het turkoois.’

Toen zag hij haar – en herinnerde zich dat Martha het had gehad over een brandwondenslachtoffer. Hoe heette ze ook weer? Sarah. Martha geloofde dat Sarah haar leven had gered.

‘Dat moet haar zijn,’ fluisterde hij.

‘Denk je?’

‘Ze is alleen. Ze heeft de juiste lengte. En haar gezicht is ernstig gehavend. Je ziet niet veel brandwondenslachtoffers.’

‘Zeker niet met zulke uitgebreide huidtransplantaties. Laten we naar haar toe gaan.’ Ze begon hem mee te trekken, maar hij bevrijdde zich uit haar greep.

‘Leg jij maar contact. Misschien dat ze zich minder geïntimideerd voelt door een vrouw. Ik wandel even rond.’

‘Je bedoelt dat je Todd gaat zoeken?’

‘Ik wil minstens even met hem kennismaken nu we hier zijn.’

Ze aarzelde, en hij kwam in de verleiding te beloven dat hij een oogje op haar zou houden, maar hij wist dat hij haar daarmee alleen maar tegen zich in het harnas zou jagen. ‘Is er nog iets?’

Haar blik gleed van Sarah, die tegen een wand geleund stond, naar Ethan, die zijn zetel op een verhoogde podium had ingenomen, en ze boog zich fronsend naar hem toe. ‘Een van deze mensen is vannacht de caravan binnen gedrongen en heeft je laptop meegenomen.’

Uiteraard had ze gelijk. De sekteleden waren achterdochtig, ze hadden hun twijfels. Maar dat viel toch ook te verwachten? Rachel en hij waren nieuw en onbeproefd, dus het was logisch dat ze zich indekten.

‘Als ze hem hebben, is het nog niet gelukt mijn bestanden te openen, want dan waren we niet welkom geweest.’

‘Maar de vraag is wat er gebeurt als ze de code wél kraken.’

Tja, dat hing ervan af in hoeverre ze hen als een dreiging beschouwden.