Hoofdstuk 13

 

 

‘Volgens mij kennen wij elkaar nog niet,’ zei Ethan.

Geïntrigeerd omdat hij zelf niet met zijn eigen teken was gebrandmerkt, toverde Rachel een glimlach tevoorschijn in een poging hoopvol en oprecht over te komen. Het kostte haar moeite zich zo naïef voor te doen. Ze voelde zich beter op haar gemak, en sterker, in de getto’s van Los Angeles. ‘Ik ben Rachel. Rachel Mott.’ Ze pakte zijn uitgestoken hand.

Voor zover ze tot nu toe had gezien, liepen de meeste sekteleden, op de wachten bij de poort na, in Midden-Oosterse kleding. Ethan was geen uitzondering. Hij had een beige djellaba met gouden biezen aan, en daaronder sandalen. Zijn blote hals en onderarmen duiden erop dat hij er niets onder droeg. De djellaba werd door een sjerp bijeengehouden. Met deze hitte begreep Rachel wel dat hij niet meer lagen droeg, maar de manier waarop de soepele stof zijn gebruinde borst bloot liet had iets heel sensueels, alsof hij wist dat hij aantrekkelijk was en dat uitbuitte.

Zijn greep was warm en droog, maar hij schudde haar hand niet. Hij trok haar naar zich toe en gaf haar een kus op beide wangen. ‘Ik ben Ethan Wycliff, en dit zijn mijn volgelingen. Fijn dat je er bent.’

Ze liet haar blik naar zijn voorhoofd glijden. ‘Jij bent de leider?’

‘Ja.’ Hij staarde haar strak aan. ‘Alleen ik kan je het levende water bieden waarnaar je zo snakt.’

Rachel knipperde met haar ogen. Die woorden waren zo theatraal dat het haast banaal was. En toch kwam hij oprecht over. Ze kon zich wel voorstellen dat vrouwen zich in de luren lieten leggen door zo’n uitstraling, zo’n overtuigingskracht. Alleen al om die reden was Ethan gevaarlijk. ‘Ik weet niet of ik naar iets op zoek ben, hoor,’ zei ze lachend. ‘Maar ik geef toe dat ik nieuwsgierig ben. Waarom heb jij niet zo’n C op je voorhoofd, zoals al die anderen?’

‘Wordt de schaapherder gebrandmerkt als zijn schapen?’ Zijn mondhoeken krulden, een suggestie van gevoel voor humor. Was het mogelijk dat Ethan zelfspot had? Of had hij plezier om de macht die hij over anderen had, om hun domheid en zwakte? Je moest wel heel verwaand zijn om jezelf Gods Gezalfde te noemen en te verwachten dat je serieus werd genomen. Verwaand… of krankzinnig. Rachel begon te vermoeden dat hij allebei was. Al had ze op de verpakking niets aan te merken.

Hij was inderdaad zo groot als ze bij het zien van zijn foto’s al had ingeschat. Om het lengteverschil te compenseren, moest ze haar hoofd kantelen. Ze deed haar best om de subtiele trekjes te verbergen die zouden kunnen verraden dat ze hier onder valse voorwendselen was. Na het congres over lichaamstaal dat ze onlangs had bijgewoond, was ze zich er sterk van bewust dat ze meer kon onthullen dan ze wilde. ‘Nee, dat lijkt me niet.’

‘Wat brengt je naar Paradise, lieve Rachel?’

Líéve Rachel? De manier waarop hij haar naam uitsprak herinnerde haar aan Martha’s verhaal over de seksuele praktijken van deze sekte. Ethan kon hier elke vrouw krijgen. En Rachel kreeg de indruk dat hij volop profiteerde van dat voorrecht. ‘Ik wilde het eens met eigen ogen zien.’

‘Wat zien?’

‘Jou, eigenlijk.’

‘Goh, wat vleiend.’

Aan de rand van haar blikveld zag ze een beweging. Er kwam iemand anders aan. Ze rukte zich net lang genoeg los van ‘Alfa en Omega’ om te zien wie het was, en er voer een angststeek door haar heen toen ze Bartholomew herkende. Ze had geweten dat ze onvermijdelijk weer met hem geconfronteerd zou worden. Ze had alleen niet gedacht dat het vrijwel direct zou gebeuren.

Vandaag was zijn torso niet bloot, maar droeg hij een djellaba net als zijn leider, alleen was de zijne blauw en zonder biesjes. ‘Verhevene, wie hebben we hier?’

‘Een gast,’ antwoordde Ethan.

Er vormde zich een diepe rimpel tussen Barts wenkbrauwen. ‘Ik ken haar. Ze is de vrouw van het echtpaar dat ik gisteren op verboden terrein betrapte.’

Ethan bleef onverstoorbaar. ‘Verboden is nogal sterk uitgedrukt, Bartholomew. Ze is hier welkom. We zijn allemaal vrienden, allemaal familie.’ Haar hand optillend inspecteerde hij haar trouwring. ‘Waar is je man, zuster Rachel?’

‘Hij wilde niet mee.’

‘Het is een scepticus?’

‘Hij had er geen behoefte aan.’

‘Maar jij wel.’

Waarom? Ze moest een reden opgeven, iets waarmee ze zijn vertrouwen zou wekken. ‘Ik… Niet zo lang geleden is mijn moeder gestorven. Ik wilde gewoon… Ik weet niet.’ Ze zocht naar de leegte in zichzelf die de pijn realistisch zou maken. Haar moeder was na de scheiding zo gemakkelijk overgestapt. Ze had haar kinderen in wezen aan hun lot overgelaten bij een vader die veel te streng en heerszuchtig was. Wanneer ze tranen moest laten zien, putte ze altijd uit dat verdriet. Het werkte steevast, ook nu.

Ethan boog zich medelevend naar haar toe. ‘Wat vervelend voor je. Ik ben blij dat je hierheen bent geleid,’ zei hij, en hij gebaarde naar Bartholomew. ‘Zet haar op de voorste rij,’ zei hij voordat hij zich afwendde.

Inmiddels hadden twee andere vrouwelijke gasten geparkeerd. Ze waren op weg naar de ingang van de tent. Zodra Ethan hen onderschepte en aansprak, hoorde Rachel hen spinnen als poezen terwijl ze op zijn vragen en opmerkingen reageerden. Hij was niet alleen knap, maar ook zelfverzekerd en machtig. Een bedwelmend afrodisiacum voor verloren zielen die een leider zochten, iets om in te geloven, iemand om hen te redden.

Bartholomew wachtte tot hij haar volle aandacht had. ‘Wat kom je doen?’ vroeg hij op gedempte toon.

‘Ik ben uitgenodigd.’

‘Door wie?’

‘Door degene die de aankondiging heeft opgehangen bij het SouthWest Research Station.’

Daar stond op dat de bijeenkomst openbaar toegankelijk was, maar aan de starheid van Barts houding zag ze dat hij allesbehalve gelukkig was met haar aanwezigheid.

‘Heb je je camera bij je?’ vroeg hij.

‘Waarom zou ik? Je zei dat we hier toch nooit een ocelot te zien zouden krijgen.’

Daarop had hij niet zo vlug een antwoord. Met een stuurse blik in de richting van zijn leider, die met zijn rug naar hen toe stond en druk was met het verwelkomen van nog meer nieuwkomers, draaide hij zich bruusk om en loodste haar met zichtbare tegenzin naar een plaatsje pal voor het podium.

 

De bijeenkomst deed Rachel denken aan de opwekkingsdiensten uit de negentiende eeuw, zoals ze die in verschillende films had gezien. Alleen was het zo ver verwijderd van wat de moderne wereld zou accepteren, dat ze haast geschokt was dat Ethan schaamteloos genoeg was om het te proberen. Maar net als bij zijn voorgangers David Koresh en Jim Jones kende zijn arrogantie geen grenzen. Zeker in deze omgeving, zonder mobiele telefoons of internet, speelde zijn presentatie feilloos in op het menselijk verlangen naar onvoorwaardelijke liefde. Hij was zo geslepen de lege plekken – zo’n vijftig – te laten innemen door volgelingen. Doordat hij zo’n begaafde redenaar was, leek hij volledig bij zijn gezonde verstand, ook al had hij het over het eind van de wereld alsof hij het rechtstreeks door God kreeg ingefluisterd.

‘Het is mijn heilige plicht de zielen te ontdekken die ontvankelijk zijn voor Gods woord, die zullen geloven in Zijn macht en in Zijn goedertierenheid. Laat het beginnen met een heel klein zaadje, als je op dit moment niet meer te bieden hebt. Voed het en laat het groeien tot je de kracht hebt om je naaste lief te hebben als jezelf.’

‘Halleluja!’ riep de menigte.

Het geluid echode door de tent. De energie waarmee hij preekte, de respons van het publiek en de muziek die door de speakers aan weerszijden van het podium stroomde, leken zelfs de bezoekers tot een religieuze razernij op te zwepen. Alleen Rachel bleef er kalm onder. Ze had al te veel van dit soort retoriek gehoord van haar eigen vader.

Terwijl ze toekeek hoe Ethan met zijn vuist op de kansel sloeg en iedereen opriep tot grotere liefde en groter geloof, vroeg ze zich af of het haar zou lukken zich zogenaamd te laten bekeren. Hoe kon ze serieus overkomen, terwijl het geloof voor haar al in haar kindertijd zijn aantrekkelijkheid had verloren? Haar vader had de leerstellingen zo geïnterpreteerd als hem het best van pas kwam, en ze vermoedde dat Ethan hetzelfde deed. Martha’s verhaal over wat hier gebeurde bewees dat wel.

Er werd een gebed aangeheven voor de aanwezigen die in nood verkeerden, en Rachel zag dat steeds meer mensen zich lieten verleiden. Ze wist dat het onder invloed was van de saamhorigheid die ze ervoeren, de gedeelde smart van verdriet en ziekte, en de hoop op genezing.

Doordat ze zo opging in het analyseren van het optreden en de reacties erop, drong het de eerste keer niet tot haar door dat haar naam werd geroepen. Ze zat net als de anderen op haar knieën te wiegen en hardop te bidden of Jezus de hulpbehoevenden wilde bijstaan. Ze had niet verwacht eruit te worden gepikt, maar al snel realiseerde ze zich waarom Ethan haar vooraan had laten zetten.

‘Zuster Rachel Mott, wil je alsjeblieft bij me komen?’

Het ongeduld in zijn stem wees erop dat hij zijn vraag herhaalde. Haar hoofd opheffend zag ze Bartholomew naast haar staan, klaar om haar naar Ethan toe te brengen.

Wat moest dit voorstellen? Ze was niet ziek of gehandicapt…

Ethans stem dreunde weer door de luidsprekers. ‘Terwijl ik hier stond te bidden, kreeg ik door dat er zich iemand in ons midden bevindt die onze hulp net zo dringend nodig heeft als de drie mensen hier die lichamelijk lijden. Een vrouw met diepe wonden in het hart. Laat ons gezamenlijke geloof ook haar helen. Bid met me. Bid even vurig voor degenen die de Heer hebben om hun hart te helen.’

‘Halleluja!’

Rachel struikelde haast over de treden die omhoog voerden. Bartholomew trok haar mee. Hij was er om het optreden in goede banen te leiden en leek vastberaden te voorkomen dat het ergens zou haperen.

‘Zuster Rachel.’ Ethan liet haar knielen. Hij omvatte haar gezicht alsof hij Christus was die mededogen toonde met degene die in aanbidding verzonken aan zijn voeten lag. ‘Ik hou van je. God houdt van je. Rouw niet meer om je moeder. Laat het verdriet los.’ Daarmee legde hij zijn handen op haar hoofd en begon een zegen uit te spreken.

Rachel mocht er dan nog zo van overtuigd zijn dat het één grote poppenkast was, ergens kon ze zich wel verplaatsen in de mensen die werden meegesleept door het spektakel. Ethan had zo’n charisma, en zijn aanhangers zongen en klapten en stampten met hun voeten. Bijna wenste ze dat ze haar cynisme lang genoeg kon laten varen om te voelen wat zij voelden. Bijna…

‘De liefde overwint alles!’ riepen ze.

Toen Ethan haar weer overeind trok, merkte ze dat ze in tranen was. Maar dat had niets met geloof te maken. Het was heimwee, al had ze geen thuis om naar terug te gaan. Het thuis waar ze zo naar hunkerde, bestond niet.

Ethan boog zich over haar heen en streek teder haar wangen droog. ‘Vertel je man maar dat hij het enorm getroffen heeft met je.’

Die opmerking was alleen voor haar oren bestemd. Het was een opluchting. Ethan kon niet in haar ziel kijken zoals hij het deed voorkomen. Het betekende dat hij niet wist dat Nate maar veinsde van haar te houden. En dat zij alleen maar veinsde te geloven.

 

‘En, wat denk je?’ vroeg Nate vanaf de bank.

Rachel streek neer op de armleuning van de fauteuil ertegenover. Het was donker buiten, het liep tegen tienen, dus ze had de lampen aangedaan. ‘Hij lijkt onstuitbaar.’

‘Hoezo?’

De herinnering aan de omhelzingen van alle sekteleden bij het vertrek uit de tent deed haar denken aan de liefde en acceptatie die ze op de bijeenkomst had gevoeld. Het was een deel van de magie die de mensen ketende, die hen deed terugkeren om deel te nemen, te geloven in genezingen die nooit daadwerkelijk plaatsvonden.

‘Hij redeneert heel logisch en doortastend, en hij líjkt een duidelijke basis te hebben voor zijn overtuigingen. Hij is ook een indrukwekkende redenaar. Hij heeft een heel fascinerend aura.’

‘Zo te horen ben je vol bewondering.’

‘Ik ben niet vol bewondering.’

‘Voelde je je tot hem aangetrokken?’

‘Nee, ik voelde alleen maar walging. Maar ik herkende zijn sterke punten. Het charisma spat ervan af. En zijn volgelingen lijken heel loyaal. Dat maakt het voor ons moeilijker.’

‘Kreeg je het idee dat hij gevaarlijk is? Dat hij Courtney Sinclair kan hebben ontvoerd?’

‘Ik zie hem overal toe in staat. Bartholomew was er trouwens ook,’ voegde ze eraan toe.

‘Hoe behandelde hij je?’

‘Hij was niet bepaald vriendelijk. Hij bleef me constant in de gaten houden met zijn ene goede oog. Maar het is lastig te zeggen wat er door hem heen ging. Zo gepolijst als Ethan is, zo onbehouwen is Bart.’

‘Als Ethan het type sekteleider is dat ik denk dat hij is, dan heeft hij iemand nodig om de vuile klusjes voor hem op te knappen.’ Nate plantte zijn ellebogen op zijn knieën en liet vervolgens zijn handen tussen zijn benen bungelen. ‘Heb je Martha’s man of zoon nog gezien?’

‘Nee, er waren geen kinderen bij. Todd kan er wel tussen hebben gezeten. Er waren heel veel sekteleden aanwezig. Ik had de indruk dat dat bij de show hoort, dat dat de presentatie nog opzwepender moet maken. Ethan zorgt dat alle stoelen bezet zijn door mensen op wie hij kan rekenen, die enthousiast zijn en hem bijvallen, en dat werkt aanstekelijk.’

‘Je hebt niemand naar Martha gevraagd?’

‘Dat durfde ik niet. Ik was bang achterdocht te wekken.’

‘Ze is op het nieuws geweest. Ik denk dat het wel had gekund.’

Toen Rachel Ethan eenmaal had ontmoet, had ze zich afgevraagd of hem een halt kon worden toegeroepen en of zij daartoe in staat zou zijn. ‘Er was geen ruimte om te veel scepsis te tonen. Niet tijdens deze eerste ronde.’

Nates wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Wat wil je daarmee zeggen? Je was er als buitenstaander. Dan kun je toch scepsis verwachten?’

‘Natuurlijk, maar het moest overkomen alsof ik geïnteresseerd was, gedreven door nieuwsgierigheid of iets diepers, op zoek naar de “vervolmaking” die Ethan zogenaamd biedt. Dat maakt me zo’n mooi doelwit voor hem. Jij bent de dwarsligger, weet je nog? Ik heb besloten te wachten tot het veilig is om jou mee te nemen, dan kun jij voorzichtig naar Martha’s aantijgingen informeren.’

‘En wanneer is dat?’

Ze speelde met een strookje isolatietape dat een scheur in de zitting bijeenhield.

De stilte strekte zich uit. ‘Weet Ethan dat je getrouwd bent?’ vroeg Nate uiteindelijk.

‘Ja.’ Het beeld van Ethan die de tranen van haar wangen streek doemde voor haar op. ‘Ik moest tegen je zeggen dat je het maar getroffen hebt met me,’ voegde ze er gniffelend aan toe.

Nate bleef ernstig, er kon zelfs geen glimlachje vanaf. ‘Die bijeenkomst heeft wel impact op je gehad,’ zei hij duister.

‘Ethan is compleet krankzinnig. Maar hij weet precies wat hij doet.’

‘Hopelijk geldt dat laatste voor ons ook.’

 

Achter de caravan zette Nate zijn pick-up zo neer dat de koplampen precies op de buiten-wc waren gericht. Het was de eenvoudigste manier om het licht te krijgen dat hij nodig had, tenzij hij wilde wachten tot de ochtend aanbrak, en dat deed hij liever niet. Want met de zon kwam ook de hitte. Bovendien stond Rachel doorgaans vroeg op om te gaan joggen. Als hij het nu deed, had hij de tijd om rustig na te denken. Hij dacht altijd beter na als hij met zijn handen bezig was.

Hij haalde een doos met spijkers en een hamer uit zijn auto, en wat extra hout dat hij op het terrein had verzameld. Daarmee marcheerde hij naar het scheefgezakte bouwseltje. Met wat beugeltjes zou hij het kreng zo weer recht krijgen. Hij kon zelfs het piepen van de deur verhelpen. Het tot rust brengen van het tumult binnen in hem zou een stuk lastiger worden. De regie over de operatie leek hem al te ontglippen voor ze goed en wel begonnen waren.

Stel dat het hun lukte de sekte te infiltreren, hoe konden ze dan geloofwaardig overkomen als ze niet eens bij elkaar sliepen? Dat zou merkwaardig zijn voor een pasgetrouwd jong stel, zeker voor een pasgetrouwd jong stel in een sekte waar vrije seks niet alleen werd getolereerd, maar zelfs werd gepropageerd als onderdeel van de erediensten. Rachel en hij zouden met achttien anderen in een tent wonen! Het gebrek aan intimiteit zou onvermijdelijk opvallen. En wat moest hij doen als ze werden betrokken bij een ritueel waarbij werd verwacht dat hij haar deelde?

Het leek onontkoombaar dat hij de liefde met Rachel zou bedrijven, te onontkoombaar om zich ertegen te blijven verzetten. Maar er stond een prijs op…

Hij kneep zijn ogen dicht bij de herinnering aan wat Susan had geprobeerd te doen toen hij het had uitgemaakt met haar. Vervolgens stootte hij een vloek uit en gaf een loeiharde dreun met de hamer. Het telefoontje dat hij van haar moeder had gekregen deed zijn maag nog steeds ineenkrimpen. Het zou hem voor eeuwig bijblijven: Susan heeft haar polsen doorgesneden, Nate. Ze ligt in het ziekenhuis…

Het was een donderslag bij heldere hemel geweest. Hij had de relatie laten voortkabbelen, hoewel hij er zelf veel minder waarde aan had gehecht dan zij.

Kadèng, kadèng. Het kabaal hielp niet, maar hij bleef rammen tot de kop allang in het hout was verdwenen.

Deze operatie stelde hem voor een onoplosbaar probleem. Als hij met Rachel naar bed ging, zoals hij graag wilde, hoe konden ze dan na afloop weer omschakelen en gewoon collega’s zijn? Zou hij haar hart dan niet breken, zoals hij Susans hart had gebroken?

Hij pakte een nieuwe spijker. Kadèng. Kadèng.

‘Wat ben je aan het doen?’

Met een ruk draaide hij zich om. Rachel stond achter hem, in een mouwloos topje en een slipje. Aan haar verwarde lange haren en de lodderige blik zag hij dat ze net wakker was en dus niet stilstond bij wat ze al dan niet aanhad. Met deze hitte zou iets bedekkenders sowieso te benauwd zijn.

Ze had echter kennelijk geen idee welk effect haar nagenoeg naakte lichaam op hem had, zeker in zijn huidige toestand. Het was verleidelijk de meter afstand te overbruggen en haar in zijn armen te nemen. Hij voelde zijn spieren aanspannen. De seks zou geweldig zijn, dat was het vorige keer ook geweest. Tot ze het had verknald door te zeggen dat ze van hem hield.

Vroeg of laat zouden ze voor de bijl gaan, redeneerde hij. Waarom dan niet meteen? Hij wilde haar nú. Maar hij kon het niet doen, hij wist dat hij haar alleen maar zou kwetsen.

Susan had gezegd dat ze niet zonder hem kon leven, dat ze nog liever dood was…

‘Wat denk je zelf?’ bromde hij, en hij ging verder met timmeren.

‘Moet je de wc per se om één uur ’s nachts repareren?’ riep ze boven het lawaai uit.

Toen hij geen antwoord gaf, kwam ze dichterbij. ‘Nate?’

Hij weigerde zich naar haar toe te keren. Hij wilde haar niet zien, wilde niet dat ze zich realiseerde dat hij geen fatsoenlijke oplossing kon bedenken. Hij kon Ethan niet zijn gang laten gaan. Wie wist hoeveel mensen dan het slachtoffer zouden worden. Wat ook niet kon, was de sekte infiltreren zonder Rachel. Maar als het hen lukte binnen te komen, zou hij nacht na nacht naast haar moeten liggen…

‘Het wordt met de zon straks veel te warm,’ mompelde hij.

‘Je hebt er uren de tijd voor gehad terwijl ik naar die bijeenkomst was.’

‘Niet waar.’ Hij had het grootste deel van de avond in het dorp doorgebracht. Hij had gegeten in het café, met Thelma gepraat en het gerucht verspreid dat zijn ‘vrouw’ naar Paradise was om een kijkje te nemen bij de sekte. Tussendoor had hij met zijn ouders gebeld, gewoon om iets van zich te laten horen, want het was al langer dan een week geleden dat hij contact met hen had gehad.

‘Wil je er alsjeblieft mee óphouden?’ Ze greep zijn arm vast om hem tegen te houden. ‘Ik probeer te slapen.’

Hij rukte zich los en smeet de hamer op de grond. ‘Mij best. Ik hou er al mee op. Nu tevreden?’

Op haar anders zo gladde voorhoofd verscheen een frons van verbazing. ‘Ja. Maar… Ik snap het niet. Wat heb ik gedaan dat je zo kwaad bent?’

‘Wat dacht je? Ik heb het al eerder gezegd: kleed je fatsoenlijk aan, tenzij je wilt dat ik die kleren van je lijf scheur.’

Haar mond vormde langzaam een O.

In plaats van zijn dreigement waar te maken, beende hij langs haar heen, sprong in zijn pick-up en scheurde weg.

Hopelijk was er in Rodeo nog een kroeg open.