Vanaf dat moment leek de avond heel snel te verlopen en kreeg alles iets onwaarschijnlijks. Misschien kwam het door de punch, die zichzelf steeds weer leek aan te vullen, hoeveel er ook uit werd geschonken.

Arme Eugene. Toen het tot hem doordrong dat deze gezette vrouw het liefje van zijn dromen was, zakte zijn mond open en viel de gerookte zalm op de vloer. Ik bukte me om het bord op te vangen toen dit door de kamer naar ons toe stuiterde. Hij probeerde iets te zeggen, maar kon niets uitbrengen.

'Dat is een verrassing, hè?' Larkie liep naar hem toe en stak haar hand uit. Eugene bood haar zijn vork aan, maar bedacht zich toen en legde hem naast zich op het kussen (waar een vervelende vetvlek ontstond, die moeilijk te verwijderen bleek) en stak een paar lusteloze vingers uit. Larkie schudde ze hevig.

'Dit is Sam. Mijn man.'

Sam glimlachte schuw, zich ongetwijfeld bewust van de zeshonderd pond. Er ontstond even tumult toen Maria en Osgar ruzie maakten om de gerookte zalm die over de vloer verspreid lag.

'U ziet er goed uit, meneer Devlin.' Larkie wist haar tegenwoordigheid van geest op bewonderenswaardige wijze te behouden. Ze keek in de eetkamer om zich heen. 'Ik hoorde dat u hier al een tijd woont. Past echt bij u. Antiek, net als die gedichten waar u zo dol op was.'

Eugene staarde Larkie aan alsof de schellen hem eindelijk van de ogen vielen.

Ik glipte weg om bij Violet te kijken. Ze was omringd door bewonderaars. Haar ogen waren groot, terwijl ze een sigaret in haar goede hand hield. Haar kromme hand lag verscholen onder een kussen. Ze had weinig gegeten, maar ze had twee glazen champagne gedronken.

Maud zat naast haar en nam complimentjes in ontvangst over het opmerkelijke herstel van haar dochter.

Toen Finn zich over de sofa boog om Violet op te tillen, klonken er kreten van protest uit de kring die zich rond de zieke had gevormd.

'Het is niet goed als Violet zich te veel vermoeit,' zei hij resoluut.

'Jullie vormen een prachtig beeld, zo samen,' zuchtte lady Butler- Maddox. 'Ik had niet verwacht dit ooit weer te zien.'

Violet giechelde en legde haar hoofd tegen de schouder van haar man, sloeg een arm om zijn nek.

'Je bent een sentimentele dwaas, Laura,' zei Maud. 'Kom liever een robber bridgen.'

'Wat vind jij, Bobbie?' mompelde Basil Molesworth in mijn oor, terwijl we toekeken hoe Finn zich met zijn broze last een weg door de menigte baande. 'Een mooi paar, hè?' Dat was inderdaad zo. 'Ja, en heel romantisch, geen twijfel over mogelijk,' ging Basil verder, 'maar het kan niet helemaal een happy end worden, hè? Want wat gaat hij bijvoorbeeld met dat circusmeisje doen?'

Sissy stond in haar eentje naar Finn te kijken. Ze was betoverend verkleed als bosnymf, met een groen met gouden jurk waarvan de zoom en de mouwen tot rafels waren geknipt. Ze droeg een ketting van bladeren en ze had haar gezicht en blote armen met groene verf ingesmeerd. Ze zag eruit als een etherisch wezen, een betoverende pixie, maar haar blik was demonisch. 'Wat gaat Finn met haar doen?'

, 'Kom op, Basil,' riep Maud. 'We hebben je nodig als vierde man. Jij mag Laura hebben als partner, dan neem ik juffrouw Thorpe wel. Die kan prima als blinde fungeren.'

'Ik zal wel moeten,' zei Basil zacht. 'Maud is een vrouw die je niet moet tegenspreken. Hou die twee een beetje in de gaten, wil je?' Hij wees naar Liddy en Nigel die hevig verstrengeld over de dansvloer schoven. 'Ik zal me op mijn spel moeten concentreren, als ik niet door Maud op mijn nummer wil worden gezet.'

Moest ik hier tussen komen? Het gedrag van Liddy en Nigel was niet echt crimineel, ook al was het misschien een beetje gênant. Voor ik een besluit kon nemen, werden er opeens twee handen voor mijn ogen geslagen. 'Drie keer raden!'

'Kit!' Ik rukte me los en draaide me snel om.

'Verdorie! Ik hoopte nog wel zo dat je zou denken dat het Michael McOstrich of een andere wellustige aanbidder was. Hoe gaat het met jou, lieverd?' Kit grijnsde breed. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en drukte mijn mond op zijn wang. 'Zo, dus je bent wel blij me te zien!' Bij wijze van antwoord kuste ik hem op de andere wang.

'Wanneer ben je gekomen? Wat een verrassing!'

'Ik ben overgestoken met de middagboot. Daarna ben ik almaar doorgereden. Ik ben alleen maar bij de Fitzgeorge Arms gestopt om me te verkleden en snel iets te drinken, en daarna ben ik hierheen gekomen. Ik rammel.' Hij sloeg zijn handen om mijn middel en keek me hongerig aan.

'Kom snel mee naar de eetkamer, voordat alles op is.'

Hij trok me dichter tegen zich aan. 'Wanneer je zo naar me kijkt, alsof je toch een beetje op me gesteld bent, lijkt eten opeens onbelangrijk. Laten we in plaats daarvan gaan dansen.'

'Het spijt me, dat gaat niet. Mijn voet.' Ik lichtte de zoom van mijn rok op om de ingezwachtelde enkel in de laars te laten zien.

'Ben ik nou echt als de wiedeweerga hierheen gereden om met jou te dansen, alleen maar om te horen te krijgen dat het allemaal voor niets is geweest?'

'Ik vrees dat je het met mijn conversatie zult moeten doen.'

'Ik vind het heerlijk om met jou te praten, maar ik wil je de hele avond stevig in mijn armen kunnen houden zonder een schandaal te veroorzaken. Wat is er gebeurd?'

'Ik ben uit een boom gevallen. Het is bijna over. Ik heb er nu even iets meer last van door alle drukte van Kerstmis.'

Kit fronste zijn wenkbrauwen. 'Ze laten je te hard werken.'

'Helemaal niet. Constance smeekt me elke dag om in bed te blijven liggen en mij te mogen bedienen. En alle anderen helpen ook. Maar kom nu mee om iets te eten, dan kun je me intussen vertellen wat jij allemaal hebt gedaan.'

Om onze kleren te beschermen legden we een servet over de gerookte zalmvlek op de bank bij het raam en terwijl Kit koude rosbief met aardappelsalade at nam ik wat van de verrukkelijke pruimenmousse, een recept uit het dikke, roze boek dat ik tot mijn laatste snik zou blijven prijzen.

'We hadden op kantoor de bekende drukte om alles voor Kerstmis af te handelen,' zei Kit. 'Alsof december een soort apocalyptische waterscheiding is waarna het heelal een metamorfose zal ondergaan. Daarna moest ik me naar Norfolk haasten. Mama had niet minder dan drie families met huwbare dochters uitgenodigd. Ik heb met ieder van hen exact vijftien minuten gepraat voor ik verderging naar de volgende, in strikte toerbeurt. Als ik de één iets te drinken aanbood, presenteerde ik de volgende nootjes en schoof een stoel aan voor de derde.'

'Het was heel aardig van je geen valse hoop te wekken.'

'Ga nou niet sarcastisch doen, Bobbie. Natuurlijk dacht ik niet dat het die meisjes één mallemoer kon schelen of ik iets in hen zag of niet. Het was alleen maar omdat mama's ogen overal waren, om alles in de gaten te houden en te beoordelen. Maar laten we het liever over jou hebben. Die jurk is werkelijk schitterend.' Hij gleed met zijn vinger van de punt van mijn schouder naar mijn elleboog. 'En jij ook.'

Ik probeerde het onderwerp op iets anders te brengen. 'We zijn allemaal druk bezig geweest om Curraghcourt op te knappen. Het is jammer dat je de grootse binnenkomst van Violet hebt gemist. Je zult versteld staan als je haar ziet, ze is zo vooruitgegaan. En Liddy ziet er betoverend uit. Waar is Liddy eigenlijk?' Van waar ik zat had ik door de openstaande dubbele deuren een goed uitzicht op de hal. Ik had haar met regelmatige tussenpozen in de armen van Nigel langzaam voorbij zien komen. 'Ik kan maar beter even gaan kijken.'

'Maar jouw taken omvatten toch zeker geen activiteiten als kindermeisje?'

'Het is geen taak. Het is uit een gevoel van zorgzaamheid. Ik ben zo weer terug.'

Tijdens een pauze, waarin de muzikanten hun dorst konden lessen, gingen de jongere gasten op de trap zitten. Ik ontdekte Nigel onder hen. Hij zat te praten met Francie Synge, het goedhartige meisje uit de bar van de Fitzgeorge Arms. Dit was in elk geval geruststellend. Maar waar was Liddy? Ze was nergens te bekennen, niet in de zitkamer, in de bibliotheek of in de keuken. Finn stond op wat zijn favoriete plekje leek te zijn, bij de haard, tussen twee vrouwen. Ze leken te wedijveren om zijn aandacht. Zijn blik van intense verveling zou grappig zijn geweest als ik me geen zorgen had gemaakt over Liddy. Ik liep naar hen toe.

'Ik zoek Liddy,' zei ik. 'Heb jij haar gezien?'

'Die is waarschijnlijk naar haar kamer.' Finn sloeg zijn armen over elkaar. Het was me opgevallen dat hij dat vaker deed als hij tegen me sprak. 'Mag ik even voorstellen? Grania Lake, Helen Fitzpatrick, Bobbie Norton.' Hij begon weg te glippen, ongetwijfeld met de bibliotheek in gedachten.

'Hoe maakt u het?' zei ik, terwijl ik hem met een blik probeerde tegen te houden. 'Wat is er met Liddy aan de hand? Voelde ze zich niet lekker?'

'Ik heb die onnozele knul met wie ze danste verteld dat hij wel moest bedenken dat ze pas zestien is en dat er in dit land wetten bestaan tegen wat hij in gedachten had. Hij zei dat zij had gezegd dat ze negentien was.'

'Arme Liddy!'

'Ik maakte bezwaar tegen de manier waarop hij probeerde haar de jurk van het lijf te trekken. Dochters zijn tegenwoordig erg duur om te kleden.'

De twee vrouwen giechelden als schoolmeisjes. De ene, met een rode jurk en valse wimpers, legde haar hand op zijn arm. 'Finn, lieverd, je kunt mij echt niet voor de gek houden met zulke cynische praat. Jij aanbidt Phyllida.' Ze pruilde koket. 'Geen enkele man is goed genoeg voor jouw dierbare meisje. Als de dag aanbreekt dat je met haar door het middenpad van de kerk moet lopen, zul je tranen met tuiten huilen.'

Finn probeerde zijn arm los te maken. 'Ik hoop dat mijn gezonde verstand me ervan zal weerhouden zo'n akelige vertoning te laten zien.'

Ze nam een slok punch en verstevigde haar greep. 'Het zijn erg... héél erg gelukkige kinderen om zo'n knappe vader te hebben die zich zo om hen bekommert. Dat is wat wij meisjes eigenlijk allemaal willen, wat de vrouwenbeweging ook mag zeggen. Het zijn allemaal zulke lelijke stumpers daar, ze moeten gewoon andere pijlen op hun boog hebben.'

'Wat ben je toch wreed, Grania.' De andere vrouw leunde met haar volle gewicht tegen hem aan en staarde met wazige ogen naar hem op. 'Ik weet zeker dat Finn ontvan... onafhankelijke vrouwen bewondert, hè, lieverd?'

Finn duwde haar voorzichtig rechtop. 'Ik heb graag vrouwen die op hun eigen benen kunnen blijven staan.'

'Was Liddy erg verdrietig?' Mijn stem kan een beetje scherp hebben geklonken.

'Is deze jongedame niet je huishoudster?' Grania's ogen stonden vijandig onder haar valse wimpers. 'Moet jij de afwas niet doen?'

De muziek begon weer te spelen. Finn keek me fronsend aan. 'Voordat je aan die borden begint, Assepoester, kunnen we maar beter eerst die dans doen.'

'Welke dans?' vroeg ik. 'Bovendien is mijn voet...'

'Ja, kom mee.' Hij sloeg zijn arm om me heen en troonde me mee naar het midden van de dansvloer. Ik bedwong een kreet van pijn toen

hij zwaar op mijn tenen trapte. 'Sorry. Ik moest me echt van die harpijen bevrijden.'

'Je had een dringend telefoongesprek kunnen bedenken.'

'Niet aan gedacht.'

'Misschien heb je wel ernstige schade aangericht. Denk eens aan de rekeningen van het ziekenhuis.'

'Het was jij of ik. En toen heb ik natuurlijk voor mezelf gekozen.'

We dansten verder bij de haard vandaan, weg van de woedende blikken van Grania en haar vriendin.

'Je hebt me net twee vijanden voor het leven bezorgd,' zei ik verwijtend.

'Alle mooie vrouwen hebben vijanden.'

Er viel een stilte waarin we naar een punt zo ver mogelijk bij de haard vandaan dansten.

'Dat was een compliment.'

'Ja. Heel stom van me.'

We cirkelden een tijdje zwijgend rond in onze donkere hoek. De muziek speelde de 'Londonderry Air'. De kaarsen brandden fel, met een geheimzinnige stralenkrans. Ik vroeg me af of ze moesten worden gesnoten of dat ik gewoon hopeloos dronken was.

'Volgens mij heeft Timsy iets door de punch gedaan.' Mijn stem klonk ver weg, zelfs in mijn eigen oren. 'Ik voel me heel... onwezenlijk.' Het leek wel of ik tegelijk in brand stond en ijskoud was. De kamer leek opeens eindeloos groot en galmend, alsof hij was uitgedijd tot een enorme grot, en de andere dansers leken zich op een immense afstand te hebben teruggetrokken, zodat wij langzaam in afzondering ronddraaiden.

'Ik vrees dat dat niet als excuus kan gelden.'

'Excuus voor wat?'

Hij gaf niet meteen antwoord. Toen zei hij: 'Doet je voet erg pijn?'

'Eigenlijk heel erg. Je hebt er al een paar keer op getrapt, en dat helpt niet zo.'

'Ik ben een slechte danser.'

Ik glimlachte naar het gesteven front van zijn overhemd. 'Hopeloos.'

We draaiden langzaam op hetzelfde stukje vloer rond.

'Dit is niet zo'n goed idee, hè?' zei hij na een tijdje.

'Nee.' Ik maakte met moeite mijn gedachten los van een reeks aan diggelen gevallen dromen. 'Je hebt net tegen mijn zere enkel geschopt.'

'O sorry. O God, het spijt me!'

Ik voelde zijn linkerhand rond mijn rechterhand verstrakken.

'Het spijt mij ook.'

'Wat een stelletje dwazen zijn we!' Hij keek op me neer en ik zag dezelfde blik die me de dag tevoren ook zoveel schrik had aangejaagd.

Ik sloot mijn ogen, in het besef dat ik dezelfde blik vertoonde. 'Als ik voor mezelf spreek, moet ik bekennen dat dit absoluut niet mijn bedoeling is geweest.'

'Je denkt toch zeker niet dat ik dit had gewild? Ik zit nu al genoeg in de problemen.'

'We kunnen ons als verstandige, redelijke mensen gedragen en er nu meteen mee ophouden.'

'Uiteraard.' Hij trok me dichter naar zich toe, en ik voelde de warmte van zijn hand in mijn nek. 'Dat is een heel geruststellend idee, hè?'

Ik leunde tegen zijn hart. 'Gewéldig geruststellend.'

'Papa! Papa!' Ergens aan het randje van de wereld zoemde een stem als een hommel in een bloem van het vingerhoedskruid.

'Wat is er, Flavia?' Finn liet mijn hand los omdat iemand aan zijn mouw trok.

'Osgar heeft het bontgeval van lady Butler-Maddox te pakken gekregen en hij wil niet meer loslaten.'

Hij bleef op zijn dochter neerkijken gedurende wat een eeuwigheid leek. 'Dan moet ik maar even komen,' zei hij ten slotte.

Hij liet me los. Ik voelde me net zo verlaten alsof ik op een donkere winternacht was buitengesloten.

In de zitkamer worstelde Kit manmoedig met een grommende Osgar en de bontstola, ten aanschouwen van een groeiend publiek.

'Die hond horen ze af te maken,' zei Grania, die zich naar voren had gedrongen. Ze greep Finn bij zijn jasje. 'Je zou niet zo'n gevaarlijke hond moeten houden. Kijk nou toch eens wat hij heeft gedaan!'

Kits pols bloedde.

'Achteruit, Kit,' beval Finn. 'Honden zijn roedeldieren. Hij weet dat ik de baas ben. Mij zal hij niet bijten.'

Verscheidene vrouwen begonnen te gillen toen Osgar zijn tanden in Finns hand zette.

'Jij stomme rot...' Hij beheerste zich. 'Je zou écht afgemaakt moeten worden.'

'Papa! Beloof me dat je dat niet zult doen!' Flavia trok aan zijn jas. 'Bobbie, je laat de arme Osgar niet afmaken! Hij kan het niet helpen. Hij weet niet beter.'

'Mijn stola!'jammerde lady Butler-Maddox.

'Mijn hand!' zei Finn.

'Wat een stelletje stomkoppen zijn jullie!' Sissy stapte in de kring rond Osgar. 'Hou jij es even op met dat lawaai,' zei ze tegen Grania, die zich jammerend aan Finn vastklampte.

'Voorzichtig, meisje.' De enorme gestalte van Michael McOstrich rees boven Sissy op. 'Blijf jij maar op een afstand. Dit is mannenwerk.' Hij deinsde achteruit toen Osgar zijn lip optrok en woest gromde.

Er verscheen een onnatuurlijke schittering in Sissy's ogen. Van achter uit haar keel klonk het onaardse geluid, half fluitend, half spinnend, bestaande uit drie noten, dat haar leeuwentemmerslied was. Zodra Osgar dit hoorde liet hij de stola vallen en kroop jankend in elkaar. Sissy raapte het bont op en gaf het aan Laura Butler-Maddox. 'Slapen, meneer,' droeg ze Osgar op, en hij rolde op zijn rug en stond haar toe met haar voet over zijn buik te wrijven. Ondanks haar kleine gestalte leek ze een olympische oorlogsgodin, met de buit aan haar voeten. De appelgroene verf die in strepen was uitgelopen, deed daar nauwelijks afbreuk aan.

'Hoe heb je dat gedaan?' vroeg Michael, terwijl de mensen juichten en klapten en lady Butler-Maddox nauwgezet haar vossenstaarten onderzocht. 'Ik heb nog nooit zoiets gezien. Was dat toverij?'

'Nee! Gewoon een trucje.' Sissy leek voldaan dat ze zo'n sensatie had veroorzaakt. 'Ik kan alle dieren laten gehoorzamen. Ik zou je koeien twee keer zoveel melk kunnen laten geven als ik dat wilde.'

'O ja?' Michael keek haar aan met nieuwe belangstelling.

'Laat mij dat voor je verbinden,' zei ik tegen Kit, die probeerde zijn wond met een zakdoek te verbinden. 'Je ziet een beetje bleek. Doet het erg pijn?'

'Er staat wat cognac in de bibliotheek,' zei Finn. 'Ga je gang. Ik ga wat limonade zoeken voor door de punch.' Hij duwde Grania bij hem weg en gaf haar bij Basil Molesworth in bewaring.

In de bibliotheek schonk ik Kit een glas cognac in en stookte de haard nog eens op. 'Hoe gaat het ermee? Ik kan wel wat aspirine voor je halen.'

'Wat? O, mijn hand. Dat is niets.' Hij ging met zijn rug naar de vlammen staan. 'Deze cognac smaakt heel vreemd. Net kersenlikeur. Dat is vreemd. Finn is meestal kieskeurig ten aanzien van wat hij drinkt. Of dat gold in elk geval voor zijn grootvader.'

Ik bekeek de karaf. Langs de rand zat iets zwarts en kleverigs.

'Dat is Sissy's speciale jam. Je moet het niet opdrinken! Misschien word je er wel ziek van.'

Kit keek verbaasd en zette zijn glas snel neer. 'Probeert dat meisje hem te vergiftigen? "Geen hel kent zo'n furie," hè? Ik heb al twee flinke slokken genomen.'

'Wil je wat water met zout?'

'Nee, dank je. Die punch is sterker dan maagzuur. Wacht maar. Ik ga nog twee glazen halen.'

Toen hij terugkwam keek ik hem bezorgd aan. 'Je ziet nog steeds bleek.'

'O ja? Als dat zo is, heeft het niets met de cognac te maken.' Hij veegde de hals van de karaf zorgvuldig af, en schonk daarna voor ons beiden een glas in. Hij nam een slokje, liet dit door zijn mond rollen en keek toen peinzend naar zijn glas. 'Ik heb jullie samen zien dansen.'

'Wat? O, je bedoelt met Finn, daarnet? Ja, dat was een excuus om aan twee erg vervelende vrouwen te ontkomen.' Ik draaide me opzij om de stop op de karaf te doen. 'Hij is een hopeloze danser. Mijn arme voet is helemaal kapot.'

'Je bent verliefd op hem.'

'O, wat een onzin! Waar heb je het over! Natuurlijk niet! Wat belachelijk!'

'Als het niet zo is, waarom doe je dan zo kwaad? Kijk me eens aan.' Ik draaide me naar hem toe en keek hem recht aan. Hij glimlachte. 'Je kunt het me gerust vertellen. Zelfs al is mijn eigen hoop de grond in geboord.'

Ik dwong mezelf kalm te blijven. 'Er valt niets te vertellen.'

Hij bleef me onderzoekend aankijken. 'Ik hoop dat dat waar is, zowel voor jou als voor mij.'

'Het is echt waar.'

'Bewijs dat dan eens. Met een kus.'

Ik wilde zijn beschuldiging zo graag weerleggen dat ik mijn gezicht naar hem ophief. Hij zette zijn glas weg, sloeg zijn armen om me heen en keek me diep in de ogen. Toen hij zijn lippen op de mijne legde, begreep ik dat ik de toets had doorstaan.

'Je hebt me heel gelukkig gemaakt.' Hij gleed met zijn vinger langs mijn hals, tot aan de bovenrand van mijn jurk. 'Kus me nog eens, dan zeur ik er verder niet meer over.'Ik was zo blij met deze concessie dat ik gewillig gehoorzaamde. Ik hoorde de deur van de bibliotheek opengaan en Kit hield op met kussen om op te kijken. Tegen de tijd dat ik mijn hoofd had omgedraaid, was de deur weer dicht.

'Ik moet nu echt naar bed. Mijn voet doet erg pijn. Het is een vermoeiende dag geweest.'

'Natuurlijk, lieverd. Ik ben gewoon egoïstisch, ik wilde dit heerlijke moment voort laten duren. Maar het is zo dat ik dit al heel lang heb gewild. Eigenlijk vanaf het moment dat ik jou over de reling van de veerboot heb zien hangen, om de vissen te voeren. Natuurlijk was ik toen nog niet verliefd op je. Dat was pure wellust. Er was een nacht onder de sterren voor nodig om mij ervan te overtuigen dat mijn gevoelens voor jou niet alleen maar op wellust berustten.' Hij lachte, en ik was een beetje gerustgesteld door het terugkeren van zijn gebruikelijke luchthartige manier van doen. 'Ik breng je tot onder aan de trap.'

Toen we door de zitkamer liepen, keek Basil op van zijn kaarten en zwaaide. Maud keek even van Kits gezicht naar het mijne. Ze trok met haar mond. Toen tikte ze Basil met haar potlood op de arm om hem zich weer op het spel te laten concentreren. Liddy was nergens te bekennen. Nigel evenmin. Michael McOstrich en Sissy dansten samen, waarbij de kruin van haar hoofd net tot aan zijn horlogeketting reikte. Finn stond bij de haard met Grania naast zich. Ze praatte op ernstige toon tegen hem. Ik zag hem knikken en zich daarna omdraaien om in de donkere nis van de schoorsteen te staren.

We stonden bij de trap. Kit kneep discreet in mijn elleboog. 'Gauw naar boven, jij. Slaap lekker, met mooie dromen, lieverd.'

Hij deed geen poging me opnieuw te kussen. Hij had veel te goede manieren voor een publiekelijk vertoon van gevoelens. Ik voelde zijn ogen op me gericht toen ik de trap op kroop, maar ik keek niet om. Ik strompelde over de overloop, waarbij elke stap een marteling voor mijn enkel was. Er scheen licht onder de deur van de kamer van de zuidelijke toren. Ik stak mijn hoofd om de hoek. Nigel en Francie Synge waren bezig de springveren van het hemelbed uit te proberen. Ik hoopte, enigszins verbitterd, dat ze zich vermaakten.

Zodra ik mijn kamer had bereikt, liet ik me voorover op het bed vallen en legde mijn hoofd in mijn handen. 'O, potverdepotver... Verdómme!' riep ik hardop uit.

'Bobbie?' Er rees een gestalte op, zodat de rode asresten in mijn haard even niet te zien waren. Ik knipte het bedlampje aan.

'Liddy! Wat doe jij hier?''Ik moet... in slaap... zijn gevallen,' zei ze geeuwend. 'Ik wilde met je praten, dus besloot ik dat ik op je zou wachten. Ik heb met de jonge poesjes gespeeld en toen ben ik zeker in slaap gevallen. O Bobbie.' Haar stem steeg tot een jammerklacht. 'Papa is zo geméén! Ik ben echt wanhopig!'