Het was matchpoint en zoals gewoonlijk zou Sarahs vader gaan winnen. Het zou niemand verbazen. Zelfs de hagedissen die aan de rand van de tennisbaan lagen te zonnen, keken met een soort vermoeid fatalisme toe. Maar dat George Davenport met zijn achtenzestig jaar zijn schoonzoon nog in twee sets kon inmaken, deed hem meer plezier dan hij kon verhullen. Hij droeg een keurige witte korte broek en een poloshirt, had zilverkleurig sluik haar en op zijn gebruinde voorhoofd was maar een lichte glinstering van zweet zichtbaar. Hij liet de bal stuiteren om te gaan serveren. Aan de andere kant van de baan stond Benjamin, verstijfd als een gevangene voor een vuurpeloton, in zijn doorweekte grijze T-shirt en zijn korte surfbroek met bloemetjes die hij droeg als een kinderachtig verzet tegen de Westchester-baanetiquerte.

Het was de zondag van het weekend van de Dag van de Arbeid en de Coopers waren die ochtend in een zonovergoten somberheid uit Syosset naar Bedford gereden voor de traditionele lunch met Sarahs ouders. Hoe de traditie al die jaren had doorstaan terwijl alle betrokkenen - met de mogelijke uitzondering van Sarahs moeder - er zo tegen opzagen, was een bijna even groot raadsel als het enorme genoegen dat Sarahs vader erin schepte om voor de zoveelste keer zo'n kansloze tegenstander te verslaan. Misschien alleen om Benjamins ellende te rekken, sloeg hij nu bij de service zijn eerste dubbele fout van de match.

'Veertig-vijftien.'

De lunch wachtte op het terras dat zich vanaf de zuidkant van het huis statig uitstrekte. Omdat ze aanvoelden dat de match zijn climax bereikte, voorzover je daar in dit geval van kon spreken, waren Sarah, Abbie en Josh over het goed onderhouden gras naar de baan gelopen met limonade in hun hand en met een koppige, zij het enigszins gespannen opgewektheid. De baan was, net als alles in en rondom het huis van de Davenports, onberispelijk. De strook gravel die eromheen liep had een rand van baksteen en was beplant met rozen, hibiscus en kaarsrechte bedden van lavendel die twee keer per week werden verzorgd door een van de tuinlieden. De baan zelf was bedekt met het nieuwste kunstgras, dat volgens Sarahs vader nog beter bespeelbaar was dan echt gras. Dat een man wiens geschenken aan een dankbare natie verscheidene mysterieuze varianten van heggen omvatten Gods werk zo kon verbeteren, verbaasde niemand. En zeker Benjamin niet, die zich er nu, met een rood gezicht en hevig zwetend, op voorbereidde dat hij een tweede matchpoint tegen zou krijgen.

'Zet 'm op, pap!' riep Abbie vanuit de schaduw van het prieel naast de tennisbaan.

'Quiet, please,' zei haar opa. Hij maakte geen grapje.

Hij serveerde deze keer laag en hard. Benjamin dook naar rechts en raakte de bal nog net met de rand van zijn racket, maar hij slaagde er alleen in hem in een hoge boog over her net terug te slaan.

Met genoeg tijd om een heel mensenleven in slowmotion aan zijn geestesoog voorbij te laten trekken, zag zijn schoonvader de bal dalen. Zijn racket schoot naar voren als een cobra die zich voor de aanval ontrolt, en met een perfect getimede en vernietigende mep sloeg hij de bal keihard tussen Benjamins voeten. De bal stuiterde hoog over het gaasnet achter zijn schoonzoon heen en kwam tussen de rozen terecht. Met diverse gradaties van spot juichten en applaudisseerden de toeschouwers.

'Dank je, Ben!'

'Ik moet jou bedanken, George.'

Sarah zag hoe de twee belangrijkste mannen in haar leven elkaar bij het net de hand schudden en naar het hek liepen, waarbij haar vader neerbuigend zijn arm om de bezwete schouders van zijn schoonzoon sloeg.

'Er zit nog leven in die ouwe kerel, hè?'

'Meer dan genoeg, zou ik zeggen, George.'

'Arme Benjamin,' verzuchtte Sarahs moeder.

'Wat was de stand, pap?' riep Josh, alsof ze dat niet allang wisten.

'Het is een kwestie van goede manieren dat je de gastheer niet verslaat. Heeft niemand je dat ooit verteld?'

'Hoe komt het dan dat je thuis ook altijd van opa verliest?'

De mannen waren nu van de haan af en stonden zich naast de teakhouten tafel in het prieel met een handdoek af te drogen terwijl Sarahs moeder limonade inschonk en Josh' vraag beantwoordde.

'De reden daarvan is dat je vader heel goed weet dat er geen man op aarde is die liever wil winnen dan je opa. Het zit in de vervloekte genen van de Davenports. Laten we hopen dat je die niet geërfd hebt.'

'Maakt u zich geen zorgen, oma,' zei Abbie. 'Pappa's losergenen zullen die ruimschoots compenseren.'

'Alsjeblieft,' zei Benjamin. 'Ga je gang maar. Laten we er gewoon de nationale Ben-Afzeik-Dag van maken.'

Hij dronk zijn limonade op en holde naar het huis om re douchen en zich om te kleden. Sarahs vader, die waarschijnlijk wilde laten merken dat hij aan geen van beide behoefte had, wandelde met hen terug over het gazon terwijl hij Abbie uithoorde over haar pas bekendgemaakte voornemen om aan de Universiteit van Montana te gaan studeren. Sarah steunde Abbie wat dit betreft minder dan Benjamin, maar ze wilde haar niet teleurstellen door de kant van haar vader te kiezen die voorspelbaar sceptisch was. Abbie verdedigde haar keus goed, dus besloot Sarah zich erbuiten te houden en liep ze in haar eentje vooruit. Josh vormde met zijn oma de achterhoede en vertelde haar hoe de Chicago Cubs het deden. Afgelopen vrijdag had hij een brief van Katie Bradstock ontvangen en sindsdien was hij bijna euforisch geweest. Hij wilde niet zeggen wat erin stond, maar wat er ook tussen hen was voorgevallen, het was nu weer rechtgezet.

Het had al in geen weken geregend, maar het gras was oogverblindend, belachelijk groen door de geavanceerde sproei-installatie. Er was een bries opgestoken die door de verschroeide blaadjes van de grote, oude eiken langs de oprijlaan ruiste. Sarah sloot haar ogen, ademde diep in en probeerde te genieten van de warmte van

de zon en het gevoel van het gras onder haar voeten, maar de knoop onder haar ribben wilde maar niet verdwijnen.

Ze was altijd gespannen wanneer ze in het huis van haar ouders was. Door zijn nepkoloniale gevel en belachelijke aantal kamers had ze zich er nooit echt thuis gevoeld. Ze waren van een veel kleiner en gezelliger huis aan de andere kant van de stad hiernaartoe verhuisd toen Sarah vijftien was en haar vaders bedrijf voor een obsceen hoog bedrag was gekocht door een Wall Street-bank. Waar ze zo'n paleis in vredesnaam voor nodig hadden, behalve dan om ermee te pronken, had ze nooit begrepen, vooral niet omdat haar ouders zelden gasten hadden en ze haar en haar broer Jonathan al naar een kostschool hadden gestuurd. Destijds had Sarah haar moeder, die uit een deftige familie uit New England kwam, de schuld van de verhuizing gegeven. Maar toen ze ouder werd, was ze tot de conclusie gekomen - hoewel ze dat nooit tegenover Benjamin zou toegeven - dat haar vader de echte snob was. Hij wist het alleen beter te verbergen.

Ze hadden nu de trap naar het terras bereikt en Sarah hoorde dat Abbie geïrriteerd begon te raken. Waarom zou iemand die zo slim was als Abbie, een meisje dat op school overal het beste in was, in zo'n uithoek gaan studeren? vroeg Sarahs vader.

Sarah viel tegen hem uit.

'Het is verdorie Montana, pa, niet Mongolië.'

'We hebben net zaken gedaan met een paar mensen in Mongolië, dat is anders een behoorlijk ontwikkeld land.'

'Het heeft toch niet toevallig met een bepaalde jonge cowboy te maken, hè?' vroeg Sarahs moeder.

Abbie kreunde, draaide zich om en keek haar broer woedend aan.

'Josh, vuile klikspaan, wat heb je nu weer verteld?'

Josh bracht als de vermoorde onschuld zijn handen omhoog.

'Ik heb niets gezegd.'

'Wat ben je toch een zielige leugenaar. Misschien moet je iedereen vertellen waarom je plotseling zo'n fan van de Chicago Cubs bent. Dat heeft toch niets met het feit dat je verliefd bent op de kleine Katie Bradstock te maken?'

'Kleine? O, en wij zijn zeker groot en volwassen?'

'Kinderen, kinderen,' zei Sarah.

Tegen de tijd dat ze het terras bereikten, was het geruzie bedaard, en Abbie liet zich met enige moeite overhalen om haar grootouders iets over Ty te vertellen. Ze wist het gesprek handig te leiden naar haar bezoek aan de ranch van zijn ouders, waarvan ze bijna extatisch was teruggekeerd en waarover ze had gezegd dat het de mooiste plek was die ze ooit had gezien, nog mooier dan de Divide.

De lunch bestond uit koude kreeft uit Maine die haar vader de vorige middag speciaal had laten overvliegen. Er waren ook oesters en garnalen en een verbijsterend aantal salades die waren klaargemaakt door Rosa, die al negen jaar het huishouden deed voor Sarahs ouders, zonder, voorzover Sarah wist, ook maar één keer te glimlachen. Benjamin zei dat ze waarschijnlijk nog steeds op een reden wachtte. De ovale tafel was bedekt met een zwaar witlinnen tafelkleed en werd door twee enorme crèmekleurige parasols overschaduwd. Er was ruimte voor minstens twaalf mensen en in plaats van met zijn zessen aan één kant te gaan zitten, lieten ze een paar meter tussen hen in vrij. Ze zaten zo ver bij elkaar vandaan dat ze Rosa, die nors achter de coulissen stond, moesten roepen als er iets doorgegeven moest worden.

Normaliter zouden de gaten opgevuld zijn door Sarahs broer en zijn gezin. Jonathan was vijf jaar jonger dan zij en ze hadden nooit een hechte band gehad. Net als zijn vader deed hij iets onduidelijks in de financiële wereld en hij had kortgeleden een baan in Singapore geaccepteerd en zijn Texaanse vrouw Kelly en zijn allebei even verwende tweelingdochters meegenomen. Terwijl iedereen op de bovenmaatse kreeft kauwde en de stilte hardnekkiger werd, begon Sarah hen bijna te missen.

Waarom bleef ze Benjamin en de kinderen blootstellen aan deze jaarlijkse bezoeking terwijl ze er zelf een even grote hekel aan had als zij? De afgelopen week was vergald door langdurige ruzies met Abbie en Josh, die allebei tot vanochtend geweigerd hadden mee te gaan. Bij het ontbijt had Sarah ten slotte een tirade afgestoken over het belang van familie waarin ze alle gemene, schuldgevoelens opwekkende trucs had verwerkt die ze kon bedenken. Bijvoorbeeld dat ze wel alle royale verjaardagscheques en kerstcadeaus van hun grootouders aannamen, maar dat ze niet bereid waren om als tegenprestatie een paar uurtjes vrij te maken voor een lunch met hen. En dat opa er niet jonger op werd en misschien niet lang meer zou leven (hoewel hij schandalig gezond was en hen waarschijnlijk allemaal zou overleven). Ze had zich er zelfs toe verlaagd om over Misty te beginnen, de pony die haar grootouders Abbie hadden gegeven toen ze tien was. Benjamin had zich erbuiten gehouden, maar hoewel hij niets zei, zag ze aan zijn zelfvoldane uitdrukking hoe hij van de opstand genoot. Ze had hem wel iets naar zijn hoofd willen gooien.

Maar nu ze hier waren, was het schuldgevoel naar haar teruggekaatst en ze had met hen allemaal medelijden. Zelfs met Benjamin. 1 lij was al wekenlang niet erg aardig, niet sinds ze van de Divide teruggekomen waren. Hij was afstandelijk en afwezig geweest. Hij had het moeilijk op zijn werk en ze had besloten het daaraan toe te schrijven. Misschien was het evenzeer haar schuld, want het ging met de boekwinkel ook niet goed. Sterker nog, dit was het slechtste jaar dat ze ooit had gehad. Een van de grote ketens had een paar straten verder een winkel geopend en Jeffrey, haar bewonderde en toegewijde bedrijfsleider die de zaak tegenwoordig bijna helemaal alleen dreef, was er weer over begonnen dat hij ontslag wilde nemen. Hoewel Sarah graag over haar problemen wilde praten, leek Benjamin niet meer naar haar te willen luisteren en hij weigerde ook om over zijn eigen problemen te praten. Haar vader, die de neus van een bloedhond had, vroeg hem nu hoe het op zijn werk

ging-

'Hoe gaat het met dat Hamptons-project van je?'

'Eerlijk gezegd ziet het er niet al te best uit, George.'

'Hoe heet die kerel ook alweer? Ik ben zijn naam vergeten.'

'De projectontwikkelaar? Hank McElvoy.'

'McElvoy, dat is het. Ik heb een paar dagen geleden bij Bill Sterling naar hem geïnformeerd. Bill zegt dat die man in de nesten zit en dat de banken hun geld terug willen. Is dat het probleem?'

'Nee, het gaat om zogenoemde creatieve meningsverschillen.''

'Pappa is een held,' riep Abbie over de tafel. 'Ze wilden al die prachtige bomen omhakken en dat wilde hij niet.'

'Het lijkt me zonde om een klus kwijt te raken voor een paar bomen.'

'Opa!'

'Ach, het is waarschijnlijk maar goed dat je eruit gestapt bent.'

'Ja, waarschijnlijk wel.'

Benjamin nam een hap kreeft en keek Sarah even aan. Ze glimlachte om te laten zien dat ze solidair met hem was, maar hij wendde zijn blik af.

'Ella vertelde me dat je bedrijf pas de een of andere prestigieuze prijs heeft gewonnen,' vervolgde haar vader.

'Dat klopt. Voor het winkelcentrum dat we in Huntington hebben gebouwd.'

'Was dat ontwerp van jou of van Martin?'

'We hebben er samen aan gewerkt, maar je kunt wel zeggen dat het grotendeels Martins ontwerp is.'

'Het is een slimme vent.' 'Ja.'

'Feliciteer hem maar van me.'

'Dank je, George, dat zal ik doen.'

Er was een tijd geweest waarin Benjamin door zo'n steek onder water in woede zou zijn ontstoken. In het begin van hun huwelijk pikte hij dat soort dingen maar tot op zekere hoogte en maakte dan ruzie over een andere kwestie, die hij onvermijdelijk verloor. Want wat het onderwerp ook was en onafhankelijk van wie er gelijk had, de tactiek van haar vader om slechts te glimlachen en kalm te blijven, maakte Benjamin uiteindelijk zo woedend dat hij begon te schreeuwen. Maar nu ze naar hem keek terwijl hij, nog steeds zwerend van zijn vernedering op de tennisbaan, tegenover haar aan tafel zat, zag Sarah geen teken van gekwetstheid of woede, maar alleen maar een vermoeide berusting. Dat verontrustte haar meer dan zijn geschreeuw ooit had gedaan.

Later, toen ze met hen naar huis reed, waren her Abbie en Josh, niet Benjamin, die ontploften. Hij glimlachte niet eens en leek er geen enkel plezier in te hebben dat ze hun woede luchtten en dat ze Sarah dwongen te zweren dar dit de laatste lunch op de Dag van de Arbeid was die ze ooit zouden moeten verduren. Toen ze zich zonder aarzeling verontschuldigde, leek dat hen te ontwapenen en er daalde een vermoeide stilte neer. Josh zette zijn koptelefoon op en luisterde naar de muziek op zijn walkman terwijl Abbie zich naast hem oprolde en al snel in slaap viel. Benjamin leunde met zijn hoofd op de hoofdsteun en staarde uitdrukkingsloos door het zijraampje naar buiten. Hij zag er zo verloren uit dat ze haar hand op zijn arm legde, maar hij reageerde er helemaal niet op en na een paar seconden trok ze hem terug.

ik dacht dat mensen met het klimmen der jaren milder werden,' zei ze, 'maar bij hem is het tegendeel het geval.'

'Hij is altijd zo geweest.'

'Bij alles wat hij zegt, zit er een addertje onder het gras.'

'Dat was altijd al zo.'

Hij sloot zijn ogen en Sarah nam de wenk ter harte en reed zwijgend verder. Ze zag in de spiegel dat Josh nu ook in slaap gevallen was. De snelweg zat potdicht door het vakantieverkeer, dus sloeg ze af en nam een sluiproute, maar daar was het even druk en ze reden kilometer na kilometer bumper aan bumper met een slakkengangetje door de uitgestrekte voorstad. Ze zette de radio aan, maar kon geen station vinden dat haar niet irriteerde of haar gevoel van vervreemding verlichtte. De mensen in de auto's om haar heen leken allemaal te praten en het naar hun zin te hebben.

Het was de oude Volvo-stationcar die het 'm deed. Hij reed in de baan naast hen en kwam telkens langszij. Het was net zo'n auto als zij eens hadden gehad, maar dan blauw in plaats van wit. Het dak was beladen met fietsen en kampeerspullen, net als hun auto vroeger. Er zat een echtpaar met twee jonge kinderen in, een jongen en een meisje, allebei blond en onwaarschijnlijk schattig. Ze lachten en praatten allemaal. Sarah probeerde niet te kijken. Ze spande haar gezichtsspieren om de tranen re bedwingen die tegenwoordig zo gemakkelijk vloeiden. Ze staarde vastberaden voor zich uit en vervloekte zichzelf omdat ze zo stom en sentimenteel was. Ze hield zichzelf voor dat ze het niet moest doen, dat ze het beeld van haar verloren geluk niet in haar hoofd moest toelaten.