Ty en zijn band speelden nu al bijna een uur en Abbie kon er nog steeds niet over uit hoe fantastisch ze waren. Het was hier super cool. Alle tafels en stoelen waren uit de grote eetzaal gehaald, het podium stond aan de ene en de bar aan de andere kant en iedereen die nog kon staan, danste: kinderen, ouders, grootouders en zelfs het personeel. Niemand danste speciaal met iemand anders, maar gewoon met degene die toevallig in de buurt stond. Hoewel de deuren en ramen naar de veranda wijd openstonden, leek het binnen wel een oven. Ze waren allemaal drijfnat van het zweet, maar niemand trok zich er iets van aan.

De band heette Heil to Breakfast, een naam die Abbie niet helemaal begreep, maar hij was in elk geval bijzonder. Hun eigen nummers waren geweldig, al hadden ze vanavond hoofdzakelijk klassiekers voor de oudjes gespeeld, veel nummers van The Rolling Stones, The Beatles en The Eagles. Nu speelden ze een geweldige versie van 'Born in the USA'. Abbie danste met Lane Delroy en haar broer Ryan. Abbie en hij hadden vorige zomer iets met elkaar gehad, maar godzijdank was hij eroverheen en maakte hij er geen punt van. Ze waren nu gewoon weer goede vrienden. Iedereen lachte om Ryans vader Delroy, die Abbie stiekem een beetje eng vond. Hij was zo'n man die altijd een arm om je heen sloeg. Hij betastte je niet echt, maar het scheelde niet veel. Hij probeerde nu

Katie Bradstock en haar moeder een soort grappige Afrikaanse stammendans te leren.

Abbies moeder danste met Tom Bradstock, die zijn Blues Brothers-schuifelpas deed terwijl haar vader met Maya Delroy zijn impressie van Bruce Springsteen ten beste gaf. Een paar jaar geleden zou Abbie zich doodgeschaamd hebben wanneer haar ouders zich zo aanstelden, maar nu was ze trots op hen. Het was fijn om te zien dat ze gelukkig waren en plezier hadden.

Telkens weer keerde haar blik terug naar Ty. Hij was bijna te mooi om waar te zijn. Niet alleen was hij lief en gevoelig en zag hij eruit als Brad Pitt (nou ja, op een afstand, een beetje), maar hij speelde ook gitaar en zong als de rocksterren die je op MTV zag.

Toen hij een paar dagen geleden terloops had gezegd dat hij met een paar vrienden van de universiteit een band had en dat ze, als ze wilde, op het verjaardagsfeest van haar vader konden komen spelen, had Abbie in de verste verre niet verwacht dat ze zo goed zouden zijn. Hij zag er fantastisch uit in zijn spijkerbroek en zijn overhemd met paarlemoeren knopen dat onder de zweetplekken zat. Ze danste voor hem en voelde zijn blik waar ze ook in de zaal was. Over vijf dagen moesten ze alweer naar huis. Ze zou hem erg missen. Vooral na gisteravond.

Na de laatste rit werden de paarden elke avond losgelaten. Een paar ranchknechten reden dan achter ze aan om ze veilig naar het grasland te brengen. Gisteren was het Ty's beurt geweest, en met het zwakke excuus dat zijn maat zich niet goed voelde, had hij Abbie gevraagd met hem mee te rijden. Het was het eerste seizoen dat hij op de Divide werkte en vanaf het moment dar ze elkaar zagen, was het duidelijk geweest dat het klikte en dat er iets tussen hen zou kunnen gebeuren als ze het toelieten.

Dagenlang was Abbie naar de stallen gegaan om hem met de paarden te helpen, en na veel te hebben gepraat en elkaar quasi- toevallig te hebben aangeraakt, hadden ze twee dagen geleden eindelijk gezoend. Het probleem was dat ze bijna geen moment alleen konden zijn en omwille van zijn baan moesten ze discreet zijn. Lane en Katie wisten het, maar verder niemand. Hoewel Abbie vermoedde dat ze een beetje jaloers waren, hadden ze haar gisteravond gedekt.

De aanblik van de paarden die door de saliestruiken omhoog- denderden en een wolk van rood, door de zon verlicht stof deden opstuiven, was indrukwekkend. Ze hoefden niet geleid te worden: Abbie en Ty volgden ze gewoon. Toen de dieren eenmaal in het weiland liepen, waren ze naar een lage heuvel gereden. Ze waren in het zoet geurende gras onder de bomen gaan liggen en hadden gekeken naar de grazende paarden waarvan de schaduwen geleidelijk langer werden. Hij was teder geweest en aarzelender dan ze had verwacht, bijna verlegen zelfs. Hoewel ze maar één keer eerder seks had gehad, met een jongen van school op een feestje eerder dat jaar, vermoedde ze dat het voor Ty de eerste keer was. Ze verbaasde zichzelf door de leiding te nemen en hem te helpen toen hij met het condoom klungelde en door tegen hem te zeggen dat hij zich geen zorgen moest maken toen hij snel klaarkwam. Het ging de tweede keer heel wat gemakkelijker en veel beter.

Toen ze zich in de schemering aankleedden, hoorden ze stemmen. Voordat ze konden voorwenden dat ze iets onschuldigers aan het doen waren, verschenen er als uit het niets twee gedaanten. I let waren de vrouwen uit Santa Fe die, zoals Abbie later ontdekte, Lori en Eve heerten. Het was hun eerste avond en ze wandelden wat rond om de omgeving te verkennen. Er was geen twijfel over dat ze haar en Ty duidelijk genoeg gezien hadden om hen te herkennen en te weten wat ze gedaan hadden, maar ze deden alsof dat niet zo was. Ze zwenkten zonder een woord af en liepen naar beneden naar de ranch.

Toen ze bij de rit van die ochtend de Outlook bereikten, was Abbie ontzettend geschrokken toen ze zag dat de twee vrouwen daar met haar ouders en de Delstocks wachtten.

ik denk dat ik maar beter een andere baan kan gaan zoeken,' zei Ty zacht toen ze afstegen.

Maar als de vrouwen er al iets over gezegd hadden, was er niets war daarop wees. Van alle mannen was Kades vader de grootste pestkop en je kon er altijd op rekenen dat hij er iets zou uitflappen wat iemand in verlegenheid bracht. Toch was hij degene die Eve en Lori voorstelde aan Ty en de kinderen die ze zogenaamd nog geen van allen hadden ontmoet.

'En dit is de mooie prinses Abbie,' zei Tom Bradstock.

De vrouwen glimlachten en zeiden vriendelijk 'hallo'. Abbie, die gewoonlijk niet verlegen was, zei nerveus 'hallo' terug, met net genoeg oogcontact om te kunnen zien dat er geen zweem van een veelbetekenende blik in hun ogen te lezen was.

'En dit is Ty, de knapste droomprins van de cowboys van Montana.'

Ty schudde hun de hand, en pas toen Katies vader zich weer niet verraadde met een blik en weer geen bijdehante opmerking maakte, ontspande Abbie zich een beetje en hoopte ze dat ze ermee weg waren gekomen.

Op dit moment, nu ze hem zag zingen en op zijn gitaar spelen, wilde ze dat de hele wereld het zou weten. Iedereen schreeuwde het laatste refrein van 'Born in the USA' mee en het leek alsof het dak eraf zou gaan. Toen de muziek ophield, werd er luid gejuicht en Ty wachtte grijnzend en glimmend van het zweet achter de microfoon tot hij zich verstaanbaar zou kunnen maken.

'Hartelijk bedankt,' zei hij. 'We nemen nu even pauze en sommigen van jullie zien eruit alsof jullie daar ook wel aan toe zijn. Dit was alleen nog maar de warming-up. We komen straks terug om wat echte rock-'n-roll te spelen.'

Er stond vruchtenbowl op de bar, maar Abbie wilde alleen mineraalwater. Iemand overhandigde haar een flesje en ze liep ermee naar de veranda, die mooi versierd was met een rij witte lampjes. Het was er te druk en te lawaaiig en ze liep door naar de brede houten trap die naar het gazon leidde. De lampen in de bloembedden wierpen banen van licht over het gras, maar Abbie bleef in de schaduw staan en genoot van de koele lucht op haar rode wangen en van het gras onder haar blote voeten. Ze liet haar hoofd achteroverzakken, dronk het water in één lange teug op en staarde naar de sterren. Terwijl ze dat deed, zag ze een vallende ster en vlak daarna nog een.

'Ik hoop dat je twee wensen hebt gedaan.'

Ze had gedacht dat ze alleen was en ze schrok van de stem. Heel even wist ze niet wie het was, maar toen zag ze Eve die vanuit de schaduw naar haar glimlachte.

'O, hallo. Maar als jij ze ook hebt gezien, moeten we er allebei een doen.'

'Afgesproken.'

Eve sloot haar ogen en hief glimlachend haar gezicht op naar de hemel. Sinds gisteravond had Abbie zich te veel geschaamd om

meer dan een vluchtige blik op de vrouw te werpen. Ze was waarschijnlijk tussen de vijfendertig en de veertig. Ze was lang en had een lange nek en vanavond had ze haar donkere, golvende haar samengebonden met een zijden sjaaltje met dezelfde saliegroene kleur als haar jurk. Haar gezicht met de iets te lange neus en de brede mond had iets ongewoons. Ze was niet echt mooi, maar beslist aantrekkelijk, vooral nu ze haar ogen weer opende. De manier waarop ze je aankeek, had iets straks en directs dat Abbie een beetje verontrustend vond.

'Heb je je wens al gedaan?'

'Nog niet. Ik heb er zo veel dat ik niet weet welke ik moet kiezen.'

'Wat heerlijk om zo jong te zijn. Wanneer je ouder wordt, worden het er steeds minder, tot je ten slotte elke keer hetzelfde wenst.'

'Bedoel je dat alle andere wensen uitgekomen zijn?'

'Nee. Sommige wel, maar ik denk dat je je dan concentreert op de wens die echt belangrijk is.'

'Die ene die nooit uit kan komen.'

Eve lachte. 'Misschien is dat het wel.'

Ze zwegen allebei even. Ze keken alleen naar de hemel en wachtten tot er weer een ster zou vallen. Ze hoorden Tom Bradstocks bulderende lach op de veranda.

'Je komt toch uit New York?' vroeg Eve.

'Ja, Long Island.'

'Studeer je?'

ik begin volgend jaar.'

'Weet je al waar?'

'Mijn ouders hebben hun zinnen helemaal op Harvard gezet.'

'Maar jij niet.'

'Nee, ik wil hier gaan studeren.'

'Bedoel je hier in Montana?'

'Misschien. In elk geval ergens in het westen. Ik vind het hier zo mooi. Colorado of misschien Oregon. Ik weet het niet. Het punt is dat ik echt geïnteresseerd ben in de natuur en het milieu en dat soort dingen. En ik wil ergens wonen waar alles nog niet helemaal vernietigd is. Mijn ouders weten dit trouwens nog niet, oké?'

'Maak je geen zorgen.'

'En ze weten ook niet van, eh...' 'Het spijt me zo wat er gebeurd is, Abbie. We keken alleen even rond. We hadden geen idee...'

'Het was jullie schuld niet. Ik zou je alleen heel dankbaar zijn als je...'

'Dat beloof ik. Lori en ik hebben er tegen niemand iets over gezegd. We hebben er niets mee te maken. Het spijt me alleen dat ik jullie in verlegenheid heb gebracht.'

'Nee, het spijt mij.'

'Zullen we dan allebei maar ophouden met ons te verontschuldigen en het vergeten?' 'Oké.'

Om wat er gebeurd was, was Abbie geneigd geweest een hekel aan de vrouw te hebben en het verbaasde haar hoe aardig ze was. Ryan Delroy en Katies broer Will hadden, alleen omdat ze samen op vakantie waren, het belachelijke gerucht in omloop gebracht dat zij en haar vriendin Lori lesbiennes waren - of, zoals Will hen met de politieke correctheid van zijn vader noemde: schuurmeiden.

'Je komt toch uit Santa Fe?'

'Dat klopt. Daar woon ik nu tenminste. Ik ben opgegroeid in Californië.'

'En jij bent de schilderes en Lori heeft de galerie. Zo is het toch?'

'Ja. Handig, hè?'

'Wat voor dingen schilder je?'

'Hmm. Hoofdzakelijk figuratief, maar niet wat je realistisch zou noemen. Meer psychologisch, verklarend. Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat ik schilder wat er in mijn leven gebeurt. Het is een soort therapie, maar dan goedkoper. De laatste tijd heb ik veel schilderijen gemaakt die over mijn zoon gaan.'

'Heb je een zoon?'

'Ja. Hij heet Pablo en hij is bijna twee en natuurlijk het meest fantastische kind dar ooit geboren is.'

'Waar is hij nu?'

'Bij zijn vader. We wonen niet samen.'

'O. Je zult hem wel missen - Pablo, bedoel ik.'

'Zeker. Maar ik blijf maar een week weg en ze hebben altijd veel plezier samen. Kijk, nog een ster! Zag je hem?' 'Mm-mm.'

'Dan is die voor jou. Ik ben al voorzien.'

ik wed dat ik weet wat je hebt gewenst.'

'O ja? Kun je ook gedachtelezen?'

'Nee. Het komt alleen omdat mijn vader zegt dat je, wanneer je kinderen hebt, alleen maar wenst dat ze gezond en gelukkig zullen zijn. En nu ik weet dat je een kind hebt, denk ik dat je dat gewenst hebt.'

'Gezond en gelukkig lijken me twee wensen.'

'Goed, dan mag je deze ook hebben.'

Ben leunde tegen de houten leuning van de veranda waarop Tom Bradstock een groepje mensen vermaakte met een van zijn verhalen. Ben was weggegaan om een paar drankjes te halen, dus hij had het begin niet gehoord, maar het ging over een rat die zijn intrek had genomen in een huis waarin Tom en Karen hadden gewoond toen de kinderen nog klein waren. Iemand van de ongediertebestrijding had vergif gestrooid en een paar dagen later hoorde Tom midden in de nacht vreemde spettergeluiden uit de badkamer van de kinderen komen.

'Dus ik ga naar binnen, kijk rond en luister. Niets. Vervolgens til ik het deksel van het toilet op en daar zit hij naar me omhoog te kijken. De rat. En hij is groot, zo groot als een hondje. Echt waar. Nou ja, een heel klein hondje. Kennelijk krijgen ratten dorst van het vergif en hij was gaan drinken. Maar goed, ik doe het deksel dicht en probeer hem door te trekken, maar wanneer ik het weer opendoe, zit hij daar nog steeds naar me te staren. Hij is drijfnat, maar klemt zich met al zijn kracht vast.'

Hij trok met zijn neus als een rat en iedereen lachte. Bijna iedereen. Ben stond naast Karen en hij hoorde haar zuchten. Toen hij haar aankeek, glimlachte ze wrang en schudde haar hoofd.

'God,' zei ze zacht. 'Als ik tien dollar kreeg voor elke keer dat ik naar dat verhaal heb moeten luisteren, zou ik rijk zijn.'

intussen is Karen komen kijken wat er aan de hand is. Dus ik zeg tegen haar...'

Karen mimede naar Ben: 'Karen, ga mijn gereedschapskist halen.'

'... Karen, ga mijn gereedschapskist halen.'

Ben grijnsde. Tom ging verder en hoewel het een beetje lang duurde, was het een goed verhaal en hij vertelde het leuk. Net toen hij probeerde de piepende en kronkelende rat met een klauwhamer dood te slaan, kwam de kleine Katie van vier jaar met slaperige ogen binnen en zei dat ze moest plassen. Ze vroeg wat haar pappa aan het doen was, en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om daar om drie uur 's nachts spiernaakt met een klauwhamer in zijn hand te staan, zei hij dat her toilet kapot was en dat hij het aan het repareren was, dus dat ze het toilet van pappa en mamma maar moest gebruiken.

ik bedoel, als het arme kind een rat in het toilet had zien zitten of hem helemaal bebloed en kronkelend had gezien, had ze nooit meer naar het toilet gedurfd en had ze voor de rest van haar leven anorexia gehad. Dus Karen neemt haar mee om te plassen terwijl ik het karwei afmaak. Daarna neem ik het karkas mee naar beneden, wikkel het in een krant en stop het bij de vuilnis. Vervolgens was ik in de wasbak al het bloed van mijn handen en de hamer. Als een moordenaar, wat ik nu natuurlijk ook ben. Daarna ga ik terug naar boven en naar bed. En ik lig daar de rest van de nacht met wijd opengesperde ogen naar het plafond te staren...'

Karen keek Ben aan en mimede vermoeid de clou: 'En ik voel me als Anthony Perkins in Psycho.'

'... als Anthony Perkins in Psycho.'

Het verhaal viel in de smaak. Daarna vertelde Maya Delroy er een over een aanvaring die ze eens met een schorpioen had gehad, maar ze wist het niet zo goed te brengen als Tom, en Ben nam niet de moeite om te luisteren.

'Vertellen alleen mannen steeds opnieuw hetzelfde verhaal of doen vrouwen dat ook?' vroeg hij Karen.

'Zeg jij het maar.'

ik denk niet dat Sarah het doet.'

ik ook niet.'

'Maar ik waarschijnlijk wel. Iedere man heeft zijn standaardverhalen die hij op feestjes vertelt.'

'Daar heb je je antwoord.'

'Waarom doen vrouwen dat dan niet?'

'Omdat ze het niet nodig vinden om op iedereen indruk te maken met hun geestigheid en slimheid.'

'En mannen wel?'

'Natuurlijk. Altijd.'

'Maar Maya vertelt nu ook een verhaal. Probeert zij ook indruk te maken?'

'Nee. Ze vertelt gewoon een verhaal.'

Ben schudde zijn hoofd, glimlachte en nam een slok uit zijn flesje bier. Hij had Karen altijd gemogen om haar ontwrichtende humor waarvan alles en iedereen kennelijk een legitiem doelwit was.

'Hoe lang zijn jullie getrouwd?' vroeg hij.

'Deze herfst tweehonderd vijftig jaar.'

'Ga door. Jullie zijn geweldig samen.'

'Dat is waar. Althans in principe. Maar is het huwelijk geen hel? Ik bedoel, wie heeft het uitgevonden? Twee mensen die elkaar jaar in jaar uit moeten verdragen en zich langzaam dood vervelen. Het gesnurk, de winden. Ik bedoel, we worden verondersteld een hoogontwikkelde, superslimme soort te zijn en dan is dat het beste wat we kunnen verzinnen.'

ik denk dat het is bedoeld om de geest vrij te maken voor hogere zaken.'

'Wat, het huwelijk?'

'Ja. Anders zouden wc al onze creatieve energie verspillen met achter elkaar aan zitten.'

'Dat lijkt me prima.'

Ben lachte.

'Nee, zonder gekheid,' vervolgde Karen. 'Wat is de zin van het huwelijk tegenwoordig nog? Ik bedoel, het oorspronkelijke idee was dat het mannen langer in de buurt hield om voor vlees voor de kinderen te zorgen en de sabeltandtijger te verjagen. Maar vrouwen kunnen tegenwoordig bijna alles in hun eentje aan, zelfs de tijgers. En dan heb je de seks nog. Daarvoor trouwde de generatie van onze ouders. Maar toen kwam de pil, dus die reden kwam ook te vervallen.'

'Dat klinkt veel meer als een argument tegen mannen dan tegen het huwelijk.'

'Absoluut niet. Met mannen is niets mis. Maar nu je her er toch over hebt, misschien hebben we er niet zo veel nodig. We zouden gewoon een paar puike exemplaren in kooien kunnen houden om de soort in stand te houden en onze vleselijke lusten te bevredigen.'

'Klinkt goed.'

'Denk je dat je in aanmerking komt?'

'Zal ik eens indruk op je maken met een van mijn verhalen?'

Karen raakte zijn arm aan en lachte. Delroy kwam vanaf het gazon de trap op en ging bij het groepje staan dat naar het schorpioenverhaal van zijn vrouw luisterde. Hij glimlachte gelukzalig en had rode ogen. Een van de weinige dingen waarvan hij geen geheim maakte, was dat hij dol was op marihuana. De meeste avonden glipte hij na het eten stilletjes weg tussen de bomen om te gaan roken. De vaste grap was dat hij vogels ging kijken. Ben, die sinds zijn studietijd nooit meer wiet of zelfs maar een sigaret had gerookt, had de laatste tijd een onverklaarbare aandrang om met hem mee te gaan, maar hij had het niet durven vragen.

'Hallo, Delroy,' zei Tom Bradstock zacht. 'Heb je vanavond nog drietenige spechten gezien?'

Delroys glimlach werd nog breder. 'Een hele zwerm.'

Maya beëindigde haar verhaal. Het leek geen clou te hebben, maar ongetwijfeld had het een diepere, boeddhistische boodschap die Ben was ontgaan. Hij had niet echt geluisterd. Hij had nagedacht over wat Karen had gezegd en keek naar Sarah. Ze stond verderop op de veranda te praten en te lachen met Lane en Katie en een paar jongens van de band. Hij had haar vaak bewonderd en zelfs lichtelijk benijd omdat ze zo goed met jongens en meisjes van die leeftijd kon opschieten. Elegant als altijd in haar crèmekleurige linnen hemdjurk en met haar haar keurig achter haar oren, allebei met één parelknopje erin, leek ze zo uit een Ralph Lauren-reclame te zijn gestapt. Geamuseerd en toch licht afstandelijk. Volkomen onbereikbaar. Terwijl hij naar haar keek, voelde hij zich merkwaardig emotieloos, bijna alsof hij een vreemde bestudeerde. Hij merkte dat Karen hém bestudeerde.

'Hoe gaat het met je?' vroeg ze.

'Met mij? Fantastisch. Hoezo?'

'Omdat het zo duidelijk niét fantastisch met je gaar.'

'Hoe bedoel je?'

'Je bent dit jaar anders. Je lijkt... Ik weet het niet. Afwezig. Een beetje treurig misschien.'

Ben trok zijn wenkbrauwen op en glimlachte behoedzaam naar haar.

'Het spijt me,' zei Karen. 'Het zijn mijn zaken niet.'

'Nee, het geeft niet. Maar het gaat echt prima met me. Alleen het werk gaat de laatste paar maanden niet zo lekker en het lijkt wel of ik niet meer weet hoe ik moet slapen.'

'Hoe komt dat dan?'

'Ach, ik weet het niet. Maar het gaat echt goed met me. Wat wil je, het is mijn verjaardag. Ik amuseer me kostelijk.'

'Nou, Ben, dat is dan... mooi.'

Ze wendde haar blik af en nam een slok van haar drankje. Ben voelde zich lullig omdat hij zo gespannen en afwerend had gereageerd. Maar wat had hij kunnen zeggen? Dat hij het gevoel had dat het leven langzaam onder hem weggleed? Dat hij zich eenzaam, leeg en treurig voelde en niet wist waarom? Er was geen gemakkelijke manier om over deze dingen te praten. In elk geval niet met een vrouw die, ondanks de eerlijkheid waarmee ze elke zomer tijdens deze twee weken met elkaar praatten, toch niet echt een goede vriendin van hem was. Eigenlijk kon hij zich niet voorstellen dat hij er met wie dan ook over zou praten, en dat kwam niet doordat hij bang was om iemand in vertrouwen te nemen, maar doordat hij niet wist waar hij moest beginnen.

Toen hij die ochtend Abbie en Josh over de wei had zien weglopen, had hij hun bijna tastbare vreugde gedeeld. Maar het beeld was de hele dag in zijn hoofd blijven hangen en het was, door het contrast met wat er daarna was gebeurd, veranderd in iets grimmigs en symbolisch. Twee gelukkige jonge volwassenen die sterk en vol zelfvertrouwen op eigen houtje de wereld in gingen terwijl hun ouders zich terugtrokken in een ruimte waar het steeds kouder werd en waar in de leegte alleen nog maar echo's weerklonken. Terwijl hij het tafereel steeds opnieuw in zijn hoofd afdraaide, als de trailer van een film die hij niet wilde zien, had hij een voorgevoel van een zwaar verlies gekregen.

Als hij eerlijk tegen zichzelf was, draaide het allemaal om Abbie. Hoewel hij het nooit zou toegeven, was ze altijd zijn oogappel geweest, zoals Josh Sarahs oogappel was. Misschien was het in gezinnen met twee kinderen altijd zo verdeeld: de vader vormde een span met de dochter en de moeder met de zoon. Zo was het in zijn jeugd zeker geweest, en met schadelijke gevolgen, want de blinde adoratie van zijn moeder had haar echtgenoot jaloers gemaakt. Daardoor was hun huwelijk verwoest en was er tussen vader en zoon een muur opgetrokken die ze geen van beiden ooit hadden kunnen en willen slechten.

Ben had zich altijd vast voorgenomen dat dat tussen hem en Josh nooit zou gebeuren. En het was ook niet gebeurd. Ze konden het prima met elkaar vinden. Maar hoewel hij zielsveel van de jongen hield, was de liefde van een andere orde dan die hij voor Abbie voelde. Zij was het licht dat hem al heel lang kracht gaf, en nu de lichtstraal van hem vandaan zwaaide en de wereld in begon te schijnen, voelde hij dat de schaduw opdrong.

Het sloeg nergens op, want hij was oprecht trots op de toenemende onafhankelijkheid van zijn kinderen. Hij herinnerde zich de woorden - die hij soms ook citeerde - uit De Profeet van Kahlil Gibran, die Martin, zijn beste vriend, zakenpartner en Abbies peetvader, bij haar doop had voorgelezen. Her kwam erop neer dat ouders nooit het gevoel hoorden te hebben dat kinderen hun bezit waren. In plaats daarvan moesten ze zichzelf zien als de boog waarmee hun zoons en dochters als levende pijlen werden afgeschoten. Ben was het daar helemaal mee eens, maar wat niemand je ooit vertelde was wat er met de boog gebeurde als de pijlen eenmaal afgeschoten waren. Was dat het? Was dat alles? Werd de boog dan gewoon in een hoek van de kast gezet tot er een laag stof op kwam?

Hij schrok van het egoïsme van de gedachte en om die te verdringen, goot hij de rest van zijn bier naar binnen en zette het flesje op tafel. Karen was weggelopen en praatte nu met iemand anders. Toen hij tussen de mensen door over de veranda liep en ze hun glimlachende gezichten naar hem toe draaiden om hem te feliciteren met zijn verjaardag, zag hij Abbie de trap op komen. Ze droeg een spijkerbroek en een klein lichtroze topje dat haar heupen en buik bloot liet. Ze zag er echt fantastisch uit. Toen ze hem zag, kwam ze naar hem toe, sloeg haar armen om zijn nek en zoende hem.

'Waar heb ik dat aan te danken?' vroeg Ben.

'Nergens aan. Je zag eruit of je het nodig had.'

Hij hield haar bij haar blote armen een stukje van zich of om haar te bekijken. Ze straalde.

'Amuseer je je?'

'Heel erg. En jij?'

'Natuurlijk.'

'Waarom draag je je hoed niet?'

'Ik wilde de andere mannen niet jaloers maken.'

'Waar is mamma?'

'Daar. Ze staat met de band te flirten.'

'Zijn ze niet geweldig?'

'Ze zijn niet slecht. Behalve dan die zanger...'

'Dat weet ik. Ze moeten hem dumpen.'

Ze grijnsde en kneep haar ogen een beetje dicht. Hij zag dat ze probeerde te peilen hoeveel hij wist.

'Ty heeft me gevraagd of ik donderdag meega naar zijn ranch. Is dat goed?'

'Heeft hij zijn eigen ranch? Nou, dat verandert alles.'

'De ranch is van zijn ouders. Donderdag is zijn vrije dag. De ranch is in Wyoming, vrij ver weg, dus we zouden woensdagavond al moeten vertrekken. Mag dat?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Van mij wel, maar vraag eerst war je moeder ervan vindt.'

Abbie sloeg haar armen weer om zijn nek en kuste hem nog een keer.

'Bedankt, pap.'

Ze liep naar Sarah toe. Ben draaide zich om en keek haar na.

'Je zult wel erg trots op haar zijn.'

Hij keek om en zag dat Eve glimlachend voor hem stond. Ze had er waarschijnlijk de hele tijd gestaan terwijl hij met Abbie praatte.

is het niet raar dat je het altijd aan hen merkt als ze iets van je willen? Maar goed, ik vind dat ze er voor een dochter wel mee door kan. Jij bent Eve, hè?'

'En jij bent Benjamin.'

'Je hebt kennelijk met mijn vrouw gepraat. Verder noemt iedereen me Ben.'

'Ben.'

Hij stak zijn hand uit en ze schudde hem quasi-plechtig, waarschijnlijk omdat ze die ochtend tijdens het paardrijden al aan hem voorgesteld was. Tegenover aantrekkelijke vrouwen gedroeg hij zich altijd een beetje onhandig. Haar hand voelde koel aan.

Ze was hem direct opgevallen toen ze de vorige avond de eetzaal binnenkwam, en hoewel ze onder het rijden niet met elkaar hadden gepraat, had hij vaak stiekem naar haar gekeken. Ze had een trage, licht sardonische glimlach, een lage stem die net niet lijzig was en ze keek je met die donkere ogen strak aan, alsof ze meer van je wist dan je zou willen - wat, gezien het feit dat ze met Sarah had gepraat, niet uitgesloten kon worden.

'Abbie zei dat jullie hier elke zomer komen.'

'Ja, dit is ons vierde bezoek. Het wordt waarschijnlijk tijd dat we eens ergens anders heen gaan.'

'Waarom?'

'Ach, ik weet niet. Ik denk dat ik gewoon bedoel dat het goed is om eens iets anders te proberen.'

'De kinderen lijken het hier allemaal heerlijk te vinden.'

'Ja. Maar je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk Abbie het ons heeft gemaakt toen we het eerste jaar vertelden dat we een vakantieranch geboekt hadden. Ze is altijd een kind geweest dat graag buiten was, maar ze zat in die fase waarin alle meisjes het liefst in het winkelcentrum willen rondhangen. Al haar vriendinnen gingen naar Europa, Hollywood of Miami en zij ging naar een vakantieranch. Ik herinner me nog hoe ze op de achterbank zat te mokken toen we de oprit op reden en zei: " Wauw, kijk eens, een koe. Wauw, kijk eens, nog een koe."''

Eve lachte. 'Ze heeft kennelijk het licht gezien.'

'Al na vijf minuten.'

Er viel een korte stilte. Ze glimlachten tegen elkaar en hij realiseerde zich dat hij re aandachtig naar haar mond staarde.

'Kan ik iets te drinken voor je halen?' vroeg hij.

'Nee, dank je, ik heb genoeg. Maar ga gerust je gang als je...'

'Nee, ik heb ook genoeg.'

Ze bleven even staan, terwijl Ben iets probeerde te bedenken om te zeggen. Iedereen leek te lachen en te praten behalve zij. Eve keek om zich heen alsof ze weg wilde en toen ze hem daarna weer aankeek, zag ze dat hij naar haar staarde.

'Sarah heeft me verteld dat je architect bent. Ontwerp je huizen of...'

'Soms. Nier zo vaak als ik zou willen. Mijn partner doet de interessante dingen. Ik regel de vervelende zakelijke kant en zit achter mensen aan die ons geld schuldig zijn. Dat soort dingen. Ik doe af en toe een verbouwing om een vinger in de pap te houden en soms ontwerp ik een nieuw gebouw. Daar werk ik de laatste tijd trouwens aan.'

'War voor iets?'

'O, gewoon een klein woningbouwproject in de Hamptons.'

'ik dacht dat er nooit iets "kleins" in de Hamptons werd gebouwd.'

'Goed beschouwd is het niet helemaal in de Hamptons. En het probleem is juist dat het niet klein genoeg is. Het is een klein perceel, echt heel mooi. Veel bomen en ideaal voor een paar middelgrote huizen. Maar de ontwikkelaars willen nu van alle bomen af om het aantal huizen te kunnen verdubbelen en twee keer zo groot te maken. Het wordt weer het zoveelste belachelijke stelletje McVilla's.'

'McVilla's, dat vind ik mooi.'

'Heb je dat woord nog nooit gehoord? Ze staan nu overal. Wat die jongens eigenlijk wilden, was meer Garage-Mahal.'

Ze lachte.

'Het gaat trouwens waarschijnlijk niet door. In elk geval niet met mij. We hebben knallende ruzie gehad, vlak voordat we hiernaartoe gingen. Ik ben uit een vergadering weggelopen. De prima donna architect, begrijp je. Ik ben gewoon opgestaan en weggelopen. Dat had ik mijn hele leven nog niet gedaan, maar ik ga het beslist veel vaker doen.'

'Was het een lekker gevoel?'

'Fantastisch.'

'Sarah heeft me verteld dat je je eigen huis ontworpen hebt.'

'Dat klopt.'

'Vertel me er eens wat over.'

Hij kon zich niet voorstellen waarom ze daarin geïnteresseerd zou zijn en hij vroeg zich even af of hij door haar misschien neerbuigend behandeld werd.

'Ken je dat schitterende gebouw van Frank Gehry in Bilbao?'

Ze knikte gretig. 'Het Guggenheim Museum?'

'Nou, daar lijkt het absoluut niet op.'

Ze lachte weer en het leek gemeend te zijn. God, wat voelde hij zich geestig.

'Het is wit, heeft een paar verdiepingen en ervoor is een groot gazon met een prachtige kornoelje en een stenen oprijlaan die in een lus loopt. Het heeft eiken en kalkstenen vloeren en een belachelijke, overdreven, Audrey Hepburn-achtige trap die er eigenlijk alleen in gemaakt is om indruk re maken op mijn schoonouders.'

'En is dat gelukt?'

'Absoluut niet. En voor mij is aan de achterkant een groot atelier met jaloezieën die ik kan sluiten zodat ik in slaap kan vallen of tv kan kijken zonder dat iemand me betrapt. De garage is weggestopt en bedekt met wilde wingerd zodat niemand hem een Garage- Mahal kan noemen.'

'Dat klinkt prachtig.'

'O nee. Het is een Frank Lloyd Wright-imitatie die voor een prikje op de verkeerde plaats is gebouwd. Ik zou het dolgraag slopen en opnieuw beginnen, maar het is ons huis en het voldoet eigenlijk best.'

Er klonk binnen een luid gekraak uit de geluidsinstallatie en daarna hoorden ze Ty's aangename stem die door de microfoon alle aanwezigen uitnodigde hun mouwen op te stropen en weer de dansvloer op te gaan. Ben wilde Eve net ten dans vragen toen hij van achteren bij zijn ellebogen vastgepakt werd. Hij draaide zich om en zag dar het Sarah was.

'Kom mee, jarige. Je hebt de hele avond nog niet met me gedanst.'

ik kon niet langs al die jonge cowboys komen...'

'Dan is dit je kans, vriend.'

Ze dronk zelden, en nooit te veel, maar haar wangen waren rood en haar uitbundigheid leek lichtelijk geforceerd. Ze keek Eve aan en schonk haar een samenzweerderige glimlach die Ben raadselachtig vond.

'Wil je ons excuseren?'

'Natuurlijk.'

'Ik hoor dat je tennist. Zullen we morgen een partijtje spelen?'

'Leuk.'

'Mooi.'

Sarah trok hem aan zijn hand naar de deur van de eetzaal en net toen hij op het punt stond haar te volgen, draaide hij zich om en zag dat Eve nog steeds naar hen keek. Ze glimlachte en hij glimlachte terug. En tijdens dat vluchtige contact gebeurde er iets met hem. Pas veel later zou hij beseffen wat het was en zelfs toen aarzelde hij om er zo'n gemakkelijke, glibberige of grootse benaming als 'verliefdheid' aan te geven. Maar hij wist dat het een verandering was, zoals het openen van een afgesloten deur of het binnengaan van een leeg huis.

De band begon een nummer te spelen dat hij niet kende. Sarah leidde hem naar de dansvloer en zei iets tegen hem wat door de muziek werd overstemd. Hij bracht zijn hoofd dicht bij het hare.

'Wat zei je?'

ik zei dat ze leuk was.'

'Wie?'

'Eve.'

Hij had precies geweten wie ze bedoelde. Het was zijn eerste bedrog. Hij knikte en haalde zijn schouders op alsof hij er tot nu toe niet over nagedacht had.

'Ja,' zei hij. 'Ze is aardig.'

Toen hij later met het licht uit en zijn rug afwerend en afwijzend naar Sarah toe gekeerd in bed lag, voelde hij dat ze de haartjes onder aan zijn rug streelde en haar vingers langzaam naar zijn nek omhoog bewoog. Hij bleef stil en koud als steen liggen en zelfs toen hij beweging voelde in zijn kruis, overwoog hij wreed haar te negeren. Wijs de afwijster af, laar haar merken hoe dat voelt. Hij had het al vaak gedaan en hoewel hij wist dat hij er zichzelf evenveel mee strafte als haar en het hun ellende alleen maar met nog een nacht, een dag of een week van koude wrok zou verlengen, deed hij het nu bijna weer.

Bijna, want hij draaide zich om, stak zijn armen naar haar uit en vond haar naakte, koude, aarzelende lichaam. Hij hield haar een tijdje vast, zoals altijd, en ze bracht haar dij omhoog, zoals altijd, en legde die over zijne heen. Her ritueel, het voelen en ruiken van haar zo vertrouwde lichaam en het langzame ontwaken van haar vlees, wond hem altijd op.

Maar toen, alsof ze een nieuw besluit had genomen, rolde ze zich op hem, bracht haar hoofd omlaag en gaf hem een hartstochtelijke tongzoen, terwijl haar haar als een gordijn om hun gezichten hing. Hij hief zijn heupen en gleed bij haar naar binnen. Ze leunde naar achteren rot zijn lid pijnlijk verbogen werd. Hij slaakte een kreet en moest haar heupen vastgrijpen om haar tegen te houden. Ze had iets dringends wat hij niet van haar kende en wat hij, als her niet zo'n droefgeestige onderstroom had gehad, voor pure begeerte aangezien zou hebben.

In het donker boven hem kon hij nog net haar slanke lichaam zien. Haar borsten waren perkamentachtig grijs, haar tepels hadden de kleur van houtskool en haar ribben leken op geribbeld zand. Haar gezicht was in schaduw gehuld, maar hij zag de glinstering van haar ogen en hij schrok ervan, want ze hield ze altijd gesloten wanneer ze seks hadden, alsof ze niet wilde zien hoe wulps ze was.

Ze kwamen snel en tegelijk klaar en ze schreeuwde met een stem zo diep en dierlijk dat hij hem niet herkende. Toen bleef ze roerloos liggen. Lange tijd verroerde ze zich niet en bleef ze als een stenen beeld op hem zitten terwijl hun ademhaling trager en zachter werd en de stilte hen geleidelijk omhulde. Ze hield haar hoofd schuin naar achteren zodat hij haar gezicht niet meer kon zien, alleen het silhouet van haar kin en de bleke glooiing van haar hals en schouders. Toen schokte ze zo heftig en abrupt dat hij heel even dacht dat het een laatste siddering van haar orgasme was. Maar ze huilde. I lij legde een hand op haar schouder.

'Wat is er?'

Ze schudde haar hoofd en leek haar stem kwijt te zijn. Toen hij op zijn ellebogen overeind kwam, draaide ze zich van hem vandaan.

'Wat is er, schat?'

'Niets,' fluisterde ze.

Hij rolde haar zachtjes op haar zij en toen hij probeerde haar in zijn armen te nemen, begon ze te snikken. Ze had haar armen stijf gekruist en omhelsde zichzelf alsof ze probeerde de pijn te onderdrukken die in haar opwelde en haar hele lichaam deed schokken.

'Vertel het me,' zei hij. 'Vertel het me, alsjeblieft.'

'Het is niets.'