45

Een gloeiende pijn klopte in haar slapen. Ze had iets in haar mond en moest kokhalzen.

‘Lig stil!’

Ze gehoorzaamde, maar ze moest lucht hebben. Ze raakte in paniek. Ze kreeg niet voldoende zuurstof. Ze concentreerde zich: adem in, uit, in, uit, in. Het ging langzaam, maar ze kreeg haar ademhaling onder controle. Toen het verlamde gevoel in haar huid afnam, voelde ze hoe zijn handen haar lichaam betastten. Ze had geen prop in haar mond. Het was een zwelling, zand en bloed. Ze spuugde, opende haar ogen. Probeerde haar benen onder zich op te trekken.

Opeens drong het tot haar door dat ze geen kleren aan had. Hij had haar trainingspak uitgetrokken.

‘Niet kijken.’

Ze draaide haar hoofd naar het geluid van de stem.

‘Niet kijken, zei ik!’

De pijn vonkte toen de tik kwam. Ze voelde nauwelijks dat hij schopte, kreunde alleen maar toen alle lucht uit haar lichaam werd gestompt. Haar buik en haar zij verdoofden.

Ze ademde in... uit... in... uit.

Ze rolde op haar buik en probeerde weer overeind te komen.

‘Ben je doof? Niet kijken!’

Deze keer kon ze de opwelling niet binnenhouden en ze schreeuwde het uit van de pijn. Het brandde op haar rug. Waar slaat hij mee?

‘Hou je bek, lig stil en hou je ogen dicht.’

Haar linkerbeen lag vastgebonden.

Ze trok aan haar been. Metaal tegen haar enkel. Hij was bezig haar vast te binden. Dat zal hem niet gaan lukken.

‘Dacht je nou echt dat ik in dat verhaal zou trappen dat je slachtoffer bent van geweld? Denk je dat ik niet weet wie je bent? Er staan foto’s van je in de krant, meisje! Welkom in de werkelijkheid, Lena. Nu mag je met de slechte jongen van de klas spelen! Niet kijken zei ik!’

Ze was een paar seconden weg. Toen ze weer wakker werd, zat haar mond opnieuw vol bloed. Ze werd weer op haar buik gerold. Spuugde. Haar linkerbeen hing nog steeds vast. Het gewicht van zijn lichaam drukte op haar andere kuit.

Toen voelde ze een hand tussen haar dijen, harde vingers met nagels, die krabden. Ze kronkelde als een worm. De pijn was gloeiend en ze schreeuwde zonder het te willen toen hij zijn vingers naar binnen drukte. Dat zwijn.

Ze kreeg meer zand in haar ogen en dacht: niet stilliggen. Als hij opzij gaat, krijg ik mijn been vrij. Als hij meer wil, móét hij wel opzij gaan.

De pijn verlamde haar buik, maar ze wilde niet schreeuwen.

Ik ben sterker. Ik ben beter getraind.

Zijn gewicht werd verplaatst. Het werd lastiger voor haar om zich om te draaien, om tegen te stribbelen.

‘Zo ja, zo ja, zó ja...’

Zo. Het gewicht van zijn lichaam verdween. Nu of nooit!

Pijlsnel rolde ze over het been dat vastzat. Verzamelde al haar krachten in de voet die vrij was. Schopte.

Mis.

Pijlsnel trok ze haar voet naar zich toe.

Ze zag de contouren van een gestalte, het lichaam dat boven haar uit torende, groot en naakt.

Ze haalde uit met haar voet.

Raak.

Haar hak trof hem keihard in zijn kruis. Hij zakte in elkaar en viel voorover. Ze zag de val als in slow motion. Haar vrije voet was een stalen veer. Die trok zich terug en gaf opnieuw een stoot. Trof het gezicht dat naar de grond bewoog. Het hoofd klapte hard heen en weer. Het kraakte. Zijn hoofd, benen en armen sloegen ongeveer tegelijk tegen de grond. Hij bleef liggen, levenloos. Een paar seconden dacht ze dat ze hem had vermoord. Nee. Er liepen bloed en slijm uit zijn mond. Zijn hoofd bewoog. Bloed langs zijn tanden. Hij probeerde op handen en voeten overeind te komen. Dat mocht niet gebeuren. Ze schopte weer en weer. Ze lag op haar zij, nog steeds met haar ene been vastgebonden, terwijl de andere voet hard en ritmisch stampte als een moker. Toen hij helemaal stil lag, begon ze te slaan. Ze sloeg systematisch, zonder te stoppen, alsof ze aan het werk was. Ze sloeg niet deze man. Ze hamerde de pijn en zwakte uit haar lichaam en bewustzijn, strafte zichzelf en haar eigen willoosheid. Uiteindelijk sloeg ze niet om te straffen, ze sloeg als een smid op het aambeeld, om een sterkere ruggengraat te krijgen. Zijn lichaam lag levenloos op de grond en liet de slagen gewoon over zich heen komen. Ze bleef slaan tot ze compleet uitgeput op haar buik naar adem lag te snakken. Tot ze bijna haar hand niet meer kon optillen.

Toen ze moest uitrusten, kwam de pijn. In haar hand, haar voet en haar buik. Ze ging rechtop zitten. Haar enkel bloedde. Hij had haar voet vastgebonden met staaldraad. Ze maakte het los, kroop over zijn lichaam, drukte haar oor tegen de naakte rug en luisterde. Zijn hart klopte. Hij ademde, rochelde. Ze draaide zijn hoofd opzij. Groef in zijn mond naar zijn tong, totdat hij vrij kon ademhalen.

Ze kroop naar een steen, ging erop zitten en keek naar de bult die de man vormde die voor haar lag.

Geen licht tussen de bomen, maar ze hoorde de zee. Ze oriënteerde zich. Haar kleren lagen naast de steen. Waar waren zijn kleren?

Hij kreunde.

Ze schrok op. Nee. Hij lag rustig.

Ze was duizelig en werd overvallen door een vlaag van misselijkheid. Ze zakte op haar knieën, bleef op handen en voeten zitten en slikte tot de misselijkheid overging. Ze zag dat de wond op de rug van haar hand niet meer bloedde. Ze kon zich de pijn herinneren, de telefoon die door de lucht vloog. Hij had het mes vast in de grond verstopt toen hij neerknielde. Waar was dat mes nu?

Ze trok de hoop kleren naar zich toe en kleedde zich aan. Staarde naar de mouw, bloedvlekken. Ze veegde haar neus met haar hand af. Meer bloed. Het kon haar niets schelen. Ze doorzocht zijn zakken, vond de autosleutels en het mes. Dat was klein. Een geopend zakmes met blauw staal op het blad. Ze woog het mes in haar hand en stopte het ten slotte in haar heuptas.

Daarna kroop ze op handen en voeten in het rond op zoek naar haar telefoon. Die lag op een platte steen. Ze pakte hem op. Vijf gemiste oproepen, allemaal van Gunnarstranda.

Ze stopte de telefoon in haar tas en liep terug naar de gestalte die nog steeds roerloos op de grond lag.

Ze pakte de staaldraad die hij had gebruikt om haar voet mee vast te binden, bleef ermee in haar hand staan en dacht na.