40

Ze was woedend en pakte meteen haar spullen. Toen ze bij de bushalte stond, piepte haar mobiele telefoon.

Een sms van Ståle. Ze had in totaal zes berichten van hem in haar inbox. Allemaal ongelezen.

Ze haalde diep adem en liep ongeduldig heen en weer. Zei in zichzelf: Ståle zit op Kreta. Hij neemt die idiote vrouw van hem op het strand bij de hand, ze vinden een restaurant met muzak in de luidsprekers, Whitney Houston of rem, en dan eten ze moussaka, drinken retsina en ouzo, en kijken elkaar diep in de ogen, om daarna terug te slenteren en seks te hebben in de hotelkamer terwijl de gordijnen wapperen in de wind.

Was dat niet het bestaan waarnaar zij zo intens verlangde?

Het was irrelevant. Ze werd door Ståle behandeld als een stuk oud vuil en nu werd ze net zo behandeld op haar werk. Woedend pakte ze haar telefoon en verwijderde al zijn berichten zonder ze gelezen te hebben.

De bus kwam. Ze stapte in. Ze vond een zitplaats en leunde met haar hoofd tegen het raam. Ze liet haar ogen langs de auto’s en de huizen langs de Trondheimsveien gaan. Ze raakte door de zon en de lucht in de bus in een trance.

Aker-ziekenhuis. Overstappen. Ze ging voor in de rij staan om een zitplaats te krijgen. De bus was overvol, warm en slaapverwekkend. Ze viel in slaap en droomde over de bezwete borstkas van Ståle. Ze proefde de smaak van zout water en sperma.

Ze schrok wakker en dacht dat het bestaan als een schommel was die heen en weer bewoog en nooit zou kunnen stoppen.

Thuis logde ze in op internet, schreef rapporten af die al lang geleden klaar hadden moeten zijn en verstuurde ze. Terwijl ze opstond en water opzette voor een kop thee, keek ze naar buiten.

Er stond een groene auto op de parkeerplaats voor gasten.

Ze had de auto eerder gezien, op de harddisk die van Sivert Almeli was geweest.

Het beeld bezorgde haar rillingen en ze draaide zich langzaam weg van het raam. Ze bleef staan en keek naar de waterkoker die borrelde. Toen het water eindelijk kookte, pakte ze een kopje en schonk in.

Haar handen trilden niet. Met een lepel schraapte ze honing uit een glazen pot en deed dat in het kopje. Ze liep terug naar het raam en keek omlaag naar het groene dak van de auto, terwijl ze met langzame bewegingen de honing door de thee roerde.

Lena dacht terug aan het consult dat ze de dag ervoor bij Valeur had gehad. Wat zij had gezegd, wat hij had gezegd. Zijn blik. Toch begreep ze niet wat hiertoe geleid had. Dit was zeer waarschijnlijk iets wat hij met meer patiënten deed. Hij bespioneerde ze. Vermoedelijk had hij precies hetzelfde gedaan bij Veronika. Daar was Sivert Almeli vast getuige van geweest. Een onbekende auto voor de deur. Een man in de auto. Er was iets gebeurd. Iets waardoor Almeli het kentekennummer van de auto noteerde en de eigenaar achterhaalde, hem fotografeerde.

Wat was er gebeurd?

Er was maar één manier om daar achter te komen: ze moest zelf naar buiten gaan. Lena was de patiënt die nu werd bespioneerd.

Zij was Veronika Undset.

Ze liep bij het raam vandaan naar de spiegel. Ze was níét Veronika. Zij was voorbereid, zij was getraind om zulke mannen de baas te zijn, zowel mentaal als fysiek.

Ze keek zichzelf in de ogen en voelde zich koelbloedig en vastberaden. Toen liep ze de badkamer in en trok een trainingspak en sportschoenen aan. Ze bleef nog een keer voor de spiegel staan om zichzelf te bekijken. Een back-up kon nodig zijn, maar nu nog niet.

Toch moest ze een reddingsboei hebben, als er iets mocht gebeuren. Als.

Ze liep de slaapkamer in, opende de kast en zocht naar de riem met het heuptasje. Ze maakte die vast om haar middel en trok hem aan. In de keuken lag haar mobiele telefoon. Ze controleerde het display, de batterij was helemaal opgeladen. Ze zette de telefoon op de trilfunctie, stopte hem in het zakje van de heuptas en trok de rits dicht. Ze was er klaar voor.

Ze liep op een drafje de trap af. Verder over de galerij, zonder naar het parkeerterrein te kijken, helemaal om het terrein heen en daarna in de richting van de rijksweg. Ze rende gemakkelijk, doelbewust, gefocust.

Ze hoorde de auto toen ze een paar honderd meter had gelopen. Hij kwam langzaam achter haar rijden.

Het was tijd. Ze remde af en bleef stilstaan.

De auto stopte.

Ze draaide zich om. Het was de Mercedes van Valeur. Het raam gleed omlaag.

Ze liep ernaartoe.

‘Hallo, Lena.’ Erik Valeur keek haar vanaf de bestuurdersplaats aan. Door de zonnebril leek hij op de schurk uit een slechte film.

‘Hallo,’ zei ze. En ook al wilde ze niet het vreemde aan deze situatie wegpraten door iets stoms te zeggen, toch hoorde ze haar eigen stem als die van een tienermeisje: ‘Jemig, jij hier? Dat is een verrassing.’

Hij reageerde niet op het geklets. Ze kon niet door de zwarte zonne-brilglazen kijken. Ten slotte gebaarde hij met zijn hoofd. ‘Stap in.’

‘Ik ben aan het hardlopen en ben erg bezweet,’ antwoordde ze, en ze dacht bij zichzelf: waarom sta ik hier als een tiener te glimlachen? ‘Ik denk niet dat dat zo prettig is in de auto.’

‘Je hebt niet meer dan een minuut gelopen,’ zei hij. ‘Ik heb je gezien.’ Zijn lippen waren droog. Hij maakte ze vochtig met zijn tong. Op dit moment speelde zich iets akeligs af in zijn hoofd.

Hij leunde verder voorover en wees door het open raam. ‘Je woont hier, in het blok rechts, tweede verdieping, balkon nummer drie vanaf rechts. Die met de spirea in de bloembak.’

Er kwam een auto over de heuvel aanrijden. Remde af, reed langs hen. Lena zwaaide.

‘Wie was dat?’

‘Een buurman,’ loog ze. Ze had geen idee wie er achter het stuur van de auto had gezeten.

‘Stap in,’ herhaalde hij.

Ze stond stil te wachten.

Hij ging nog een keer met zijn tong langs zijn lippen. Er verscheen een lach, die geen glimlach was maar een grimas. ‘Ik wil gewoon even met je praten.’

De stilte bleef enkele lange seconden tussen hen in hangen.

‘Waarom?’ vroeg ze.

De huid van zijn smalle lippen was gesprongen in kleine scheurtjes. ‘Lena, doe wat ik zeg.’

Ze keek naar de zwarte zonnebrilglazen, zocht naar zijn ogen zonder die te vinden. Plotseling boog hij zich over de stoel naast hem en opende het portier. Toen stapte ze in.