26

Gunnarstranda kreeg met moeite een cd in de cd-speler. Het is verboden om te telefoneren tijdens het autorijden, dacht hij, maar dit was nog lastiger. Hij reed bijna de berm in, omdat de cd niet de opening kon vinden waar hij in moest.

Hij besloot de rondweg in westelijke richting te nemen, bij Tåsen af te slaan en via Sagene te rijden, over de Uelandsgate en de Maridalsveien, om aan de achterkant van de Deichmanske bibliotheek te komen, via de Fredensborgveien. Daar kon hij misschien ook een parkeerplaats vinden.

Het eerste nummer op de cd was een duet met Jimmy Buffett en Frank Sinatra, een vrij goede versie van Mac the Knife. Twee redelijk verschillende stemmen. Buffett, zacht en bijna sensueel tegenover de ervaren en enigszins rauwe Sinatra. Gunnarstranda genoot ervan en knipte met zijn vingers, terwijl hij over de Tåsenveien in de richting van de Nordre begraafplaats reed. Plotseling werd hij overvallen door een onrustig gevoel. Hij reed naar de kant van de weg en stopte. Hij zette het geluid uit.

Hij wist niet waar de onrust door werd veroorzaakt. Hij stapte uit de auto en keek om zich heen. Er was weinig verkeer. Het veroorzaakte zo weinig lawaai dat hij de mensen die aan het trainen waren op sportcomplex Voldsløkka, kon horen roepen. Hij moest denken aan de vakantiehuisjes die achter de bebouwing in de Stavangergata verstopt lagen. Zijn zomerliefde van vroeger, Evelyn, had zo’n huisje gehad. Hij had er jaren geleden zelfs een paar keer overnacht.

Kwam het door de gedachten aan Evelyn dat hij was gestopt?

Nee, besefte hij. Hij had pas aan haar gedacht nadat hij was uitgestapt. Iets anders had ervoor gezorgd dat hij de auto aan de kant van de weg had gezet en was uitgestapt, maar wat?

Hij woonde niet ver hiervandaan. Ten oosten van de Tåsenveien lagen Voldsløkka en de vakantiehuisjes, terwijl de naoorlogse stadsontwerpers er rond Gråbeinsletta verder naar het zuiden flatgebouwen tussen hadden gedrukt. Een kam van groene boomkruinen stak boven de Nordre begraafplaats uit.

Gunnarstranda draaide zich om en keek de weg af. Ten noorden en westen van de Tåsenveien lagen de vrijstaande woningen en rijtjeshuizen van het duurdere Ullevål Hageby, en tussen de functionalistische huizenblokken en de begraafplaats lag het hoogste deel van de...

Uelandsgate.

Ooit was de Uelandsgate een moderne avenue geweest. Een vierbaansweg opgedeeld door een middenberm.

Op dat moment wist hij het: Hier had Sivert Almeli de onbekende man gefotografeerd!

Hij stond wel op een verkeerde plek.

Hij bevond zich op een punt in de foto zelf. Almeli had met het fototoestel verderop langs de weg gestaan, met de lens in deze richting, naar het noorden. Gunnarstranda kon het niet laten om te grijnzen. Dit was zíjn gebied. Hij had de helft van zijn leven in een appartement gewoond dat hemelsbreed zo’n achthonderd meter verderop lag. Hij was ’s avonds talloze keren om Voldsløkka gelopen om zijn gedachten op een rijtje te zetten.

Sivert Almeli moest bij de rotonde hebben gestaan, waar de Uelandsgate en de Kierschows gate bijeenkomen. Daar had hij foto’s staan maken van iemand die in een auto stapte die geparkeerd had gestaan…

Gunnarstranda liep langzaam langs de weg. De rillingen liepen over zijn rug. De auto stond er nog steeds.

Het was een donkergroene Mercedes Benz. Gunnarstranda liep langs de auto, naar de plek waar Sivert Almeli hoogstwaarschijnlijk had gestaan toen hij de foto nam. Een bushokje. In het bushokje een bankje.

Almeli had op de bus staan wachten, of hij had gedaan alsof hij dat deed. Vanaf deze plek had hij de foto gemaakt van de man die in de auto stapte en weg was gereden.

Gunnarstranda belde Lena Stigersand op en vroeg haar het kenteken te controleren. Drie minuten later had hij haar weer aan de lijn.

‘De auto is van een man met de naam Erik Valeur,’ zei ze en ze spelde de naam. ‘Ik heb de gouden gids gecheckt. Hij is psycholoog. Heeft een praktijk in de Hortengata, maar een woonadres in Bærum. Wat doen we?’

Gunnarstranda dacht na. ‘Geef me het telefoonnummer maar.’

De telefoon ging vijf keer over voordat het antwoordapparaat aanging.

‘Dit is het antwoordapparaat van psycholoog Erik Valeur. Ik ben op dit moment bezig met een cliënt, maar heb van maandag tot vrijdag telefonisch spreekuur tussen twaalf uur en halfeen. Voor spoed kunt u bellen naar…’

Gunnarstranda verbrak de verbinding en slenterde terug naar zijn eigen auto.