22

Het zag buiten zwart van de auto’s en de ingang was afgezet met lint. Een technisch rechercheur in een blauwe overall en met haar titel in witte letters op haar rug geschreven haalde spullen uit de bagageruimte van een auto. Frølich wisselde een paar woorden met haar, liep terug en verdween onder het afdak van de ingang.

Gunnarstranda wendde zich af van het raam en ging op de stoel zitten. Hij keek naar de technisch rechercheur, die op zijn knieën ging liggen om onder het bed te kijken. ‘Niets,’ zei Gunnarstranda en hij voegde eraan toe: ‘Ik zie het hiervandaan.’

De technisch rechercheur kwam overeind en rommelde verder met andere dingen.

Uiteindelijk hoorden ze de zware voetstappen van Frølich op de trap.

Frank was buiten adem. ‘Ik heb met een aantal buren gesproken,’ verklaarde hij.

‘Wie?’

‘Met de vrouw van wie jij de sleutel hebt geleend, en met een meisje dat een verdieping boven haar woont. Een biologiestudente die een intensieve cursus Spaans volgt en de hele dag binnen zit te studeren. Ze hoorde Almeli met iemand praten op de trap, onderweg naar beneden. Dat kan kloppen met de tijdstippen.’

‘Man of vrouw?’

‘Dat weet ze niet. Ze kent de stem van Almeli en ze vermoedde dat hij met iemand stond te praten. Het geluid van de voetstappen duidde op twee personen. Mevrouw Reine denkt dat ze een auto met grote snelheid heeft zien wegrijden,’ voegde Frølich eraan toe. ‘Haar buurvrouw, Elise Andersen, bevestigt dat er een donkere auto met grote snelheid is weggereden en dat kan overeenkomen met het tijdstip dat jij in de kelder was.’

‘De auto is dus weggereden terwijl ik in de kelder was?’

Frølich knikte.

‘Het was dus een kwestie van seconden,’ verzuchtte Gunnarstranda. ‘Een signalement van de chauffeur?’

‘Nee.’

‘De studente?’

Frølich schudde zijn hoofd. ‘Ze hoorde piepende banden, keek op van haar studieboek en ving een glimp op van een donkere auto.’

Gunnarstranda bleef naar het bureau tegen de muur zitten kijken. ‘Iemand moet de chauffeur hebben gezien, we moeten gewoon meer mensen vragen. Bård!’ riep hij plotseling.

De technisch rechercheur draaide zich om in de slaapkamer.

‘Heb jij hier iets verplaatst?’

De man in de overall schudde zijn hoofd.

‘Er lag een laptop op het bureau, een witte Mac. Die is weg.’

De technisch rechercheur en Frølich keken elkaar aan. Ze keken daarna allebei naar Gunnarstranda, die zei: ‘De deur stond open toen ik hier kwam, dus dat heb ik zo gelaten. Toen ik terugkwam was hij op slot. Iemand...’

De technisch rechercheur, die een van de kasten in de slaapkamer had geopend terwijl Gunnarstranda aan het woord was, gaf plotseling een teken. ‘Kom eens kijken,’ zei hij glimlachend.

Hij wees in de kledingkast. Daar had iemand in gezeten, dat was duidelijk. Achter de rechterkastdeur waren de kleren beide kanten opgeschoven en je kon zien dat er op verschillende schoenen was gestaan.

Gunnarstranda bekeek de kast met een strakke blik. ‘Die rechterdeur,’ fluisterde hij.

Frølich snakte naar adem. ‘Het is niet waar! Hij heeft zich daarin verstopt terwijl jij hier binnen was!’

Ze keken allebei opnieuw naar Gunnarstranda, die het niet leek te vatten.

‘Dat kan toch niet waar zijn,’ zei Frølich nog een keer gelaten.

Gunnarstranda bleef star voor zich uit kijken.

‘Alles in orde?’ vroeg Frølich.

Gunnarstranda stak zijn wijsvinger op en vroeg: ‘Bård, wat is dat?’

De man in de witte overall draaide zich om, ging op zijn tenen staan en pakte een plat ding met een snoer eraan van de hoedenplank. Hij hield het omhoog. ‘Een extra harddisk.’

Ze keken elkaar aan. Gunnarstranda haalde zwaar adem.

‘De persoon die zich in de kast verstopte heeft de pc gejat, maar hij heeft niet alles meegenomen. Bovendien moet het lijk in de waskelder geïdentificeerd worden. Weten we zeker dat het slachtoffer Almeli is?’

Frølich haalde zijn schouders op.

‘Als het lijk een persoon is die niet in dit appartement woonde, kan Almeli toch de dader zijn naar wie we op zoek zijn?’

De anderen keken elkaar opnieuw aan. Niemand sprak hem tegen.