25

Het was een droom die hem niet losliet. Felle kleuren en de nabijheid van water en huid. De huid van Iselin Grav. Met name één beeld uit de droom had zich op zijn netvlies gebrand. Het moment dat haar lichaam in het water zonk. Frank Frølich kon zich niet herinneren of ze er per ongeluk in was gegleden of dat ze er bewust in was gesprongen, maar hij wist wel dat het water groen en diep was en dat de gestalte pijlsnel met de benen stijf tegen elkaar naar beneden zonk. Het blonde haar golfde in slow motion als een gordijn over het lichaam. Hij kon zich niet herinneren of ze wel of geen kleren aan had, maar hij was haar achterna gesprongen. Hij was erin gedoken, had haar vastgegrepen en alsof het niets was had hij haar op de kant getild. Daarna had hij haar over een grote boomstam gehangen, zodat het water uit haar mond kon lopen. Zo kon ze weer ademhalen.

Een absurde droom. Hij bleef wel de hele dag aan Iselin Grav denken. De cryptische mededeling. Ik denk niet dat ze dood is.

Hij wist zeker dat ze iets achterhield.

Na de lunch kon hij het niet meer laten. Hij wandelde van het politiebureau naar de Urtegata. Hij liep naar het gebouw waar Andreas Langeland woonde. Hij belde aan. Geen reactie.

Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en toetste het telefoonnummer van de jongen in. Hij werd meteen doorgeschakeld naar een voicemail. Hij dacht: als Andreas aan het werk is, is het begrijpelijk dat zijn telefoon uit staat.

Eenmaal terug op kantoor pakte hij de afschriften met de locaties waar de mobiele telefoon van Langeland was geregistreerd. Hij liep ze opnieuw door. Het lastige was de korte afstanden tussen de basisstations. Er waren extreem veel stations in Oslo. Het was vreemd dat de telefoon niet elke dag in Oslo was. Zou Andreas zijn telefoon op zijn werk kunnen hebben laten liggen?

De luchthaven van Oslo, Gardermoen, dacht hij en hij bleef naar de afschriften kijken.

De telefoon bevond zich niet ten noorden van Oslo, hij was in het westen en zuiden geweest.

Frølich begon te zweten. Hoe dom kon hij zijn?

Hij belde nog een keer naar de telefoon van Langeland. Hij kreeg nog steeds geen gehoor.

Zou hij geen bereik hebben?

Hij legde de kaart met de basisstations voor zich neer. De meest extreme waarneming buiten Oslo was een station in Buskerud. Het lag tussen Filtvet en Tofte, op ongeveer honderd kilometer afstand van de stad. De stations volgden de rijksweg in zuidelijke richting. Frølich bekeek de kaart nauwkeuriger. In het binnenland, ten westen van Filtvet en Tofte, lagen bossen, bosweggetjes en meertjes. Het Røskestadmeer. In de wijde omtrek waren geen basisstations te vinden.

Hij belde naar de luchthaven van Oslo. Hij werd van de een naar de ander doorgeschakeld. Andreas Langeland was er niet. Waar was hij dan wel?

Andreas Langeland was op vakantie.

Frølich ging door met het uitpluizen van de papieren die voor hem lagen. Hij keek naar de tijdstippen. Controleerde zijn eigen horloge.

Rosalinds eerste ontmoeting met een Noor: Andreas Langeland. Twee dagen later: Rosalind is in contact met Mattis Langeland. Zij verdwijnt. Andreas Langeland wordt onder druk gezet door hem en Ståle Sender. Geen reacties. Andreas Langeland neemt vakantie. Kort daarna belt hij naar een maatschappelijk werker van de PP-dienst, die zijn gedrag beschrijft als zorgelijk en doorspekt met slechte voortekens…

Hij bekeek de reeks locaties waar de telefoon van Langeland was geregistreerd. Het moest mogelijk zijn om een patroon te herkennen.

Hij bestudeerde de papieren alsof ze een slim bedachte rebus in een IQ-test waren. De data liepen in elkaar over. Hij wreef in zijn ogen en keek weer naar de papieren. Hij zocht naar sporen zonder ook maar iets te ontdekken.

Hij belde naar telefoonmaatschappij Telenor om de laatste afschriften met locaties van Langelands telefoon op te vragen. Hij hing op en wachtte. Van pure frustratie ging hij een cola kopen. Terug: geen papieren in de fax. Hij ging weer weg, liep heen en weer. Groette Jan en alleman.

Eindelijk begon de fax te piepen. Hij greep de papieren. Het waren nieuwe waarnemingen. Langeland bevond zich nu binnen bereik van het basisstation. Hij was dus niet meer in het bosgebied. De telefoon was kort-geleden langs Filtvet gereden en was nu onderweg over rijksweg 281, langs de Oslofjord in de richting van Drammen of Oslo.

Frølich dacht plotseling weer aan het moment dat Iselin Grav zich omdraaide in de lift en zei: Ik denk niet dat ze dood is.

Nog niet?