·76·

‘Ik zweer het je: ik ga Macklin Hayes vermoorden, al is dat het laatste wat ik ooit doe,’ mompelde Knox tegen Stone. De twee mannen zaten weer in hun cel. Er waren vele uren voorbijgegaan sinds Hayes naar hen toe was gekomen om de spreekwoordelijke nagel aan hun doodkist te slaan.

‘Maar dat zou in strijd met de wet zijn. Ze komen achter je aan, krijgen je te pakken en sluiten je op,’ zei Stone, terwijl hij door de spleet keek die ze in die gevangenis een raam noemden. De spleet keek uit op het parkeerterrein aan de voorkant, maar het was moeilijk om erdoorheen te kijken, want de ruit die hem afdekte was troebel.

‘Ja, ik zie de ironie daarvan heus wel in, maar toch ga ik het doen.’

‘Als we hier ooit uitkomen.’

‘Ja, dat is op dit moment onmogelijk. Dat zie ik in.’

‘Misschien vergis je je daarin.’

Knox ging rechtop zitten. ‘O ja?’

‘Je moet de hoop niet opgeven. Al is het niet om een goede reden, maar om een slechte.’

‘Wat bedoel je?’

‘Is het je opgevallen dat ze het na Hayes’ vertrek niet meer nodig vinden ons te eten te geven of uit de cel te laten?’

‘Ja, mijn maag herinnert me daar elke seconde aan. Hoezo?’

‘Daar leid ik uit af dat er binnenkort een eind komt aan ons verblijf hier.’

‘Geen voedsel verspillen aan lijken? Dat zou iets voor onze achtenswaardige directeur zijn.’

‘Hij heeft geen enkele reden om ons hier nog langer te houden. Er is altijd een kans dat er iemand komt opdagen die gemachtigd is om de gevangenis te doorzoeken. Waarom zou hij het risico nemen?’

‘Waar denk je dat ze ons heen brengen?’

‘Ik weet uit eigen ervaring dat er hier in de buurt verlaten mijnen zijn. Een val door een oude schacht, die daarna weer dichtgaat. Blijkbaar zijn de mensen hier in de buurt het wel gewend dat er doden in die bergen liggen. Zo is deze gevangenis ook aan zijn naam gekomen.’

Stone drukte zijn gezicht tegen de muur en probeerde het tussen de randen van de spleet te krijgen om meer te kunnen zien. Hij tuurde en kon de contouren van de bergen in de verte onderscheiden. Ze zouden net zo goed op Mars kunnen zijn. Een meter beton, honderd meter open ruimte, scheermesprikkeldraad en een bataljon schietgrage mannen: meer stond er niet tussen hen en de vrijheid in.

Geen ontsnapping mogelijk.

Knox zei: ‘Als je in dit vak zit, weet je dat elke dag je laatste kan zijn. En daar leer je mee leven. Je gaat door omdat het je werk is, werk waarvan je hebt gezworen dat je het zo goed mogelijk zult doen. Je dient je land tot het eind.’

‘Of tot het land je kapotmaakt,’ verbeterde Stone hem.

‘Toen ik de opdracht kreeg achter jou aan te gaan, wist ik niet wat ik kon verwachten. Ik wist dat je een gevaarlijk man was, maar ik dacht dat je gewoon slecht was geworden, zoals wel meer mensen. Maar hoe meer ik over je ontdekte... Nou, als iemand een verontschuldiging van zijn land verdient, dan toch zeker jij.’

‘Gek is dat. Ik dacht hetzelfde over jou, Knox.’

‘Mijn vrienden noemen me Joe, Oliver.’

Stone keek hem aan. Knox stond op en stak zijn hand uit.

Stone pakte de hand vast en de twee veroordeelde mannen deelden een korte maar innige handdruk.

‘Wanneer denk je dat ze ons komen halen?’

‘Vannacht.’ Stone keek weer door de spleet. ‘En voor zover ik kan nagaan, duurt dat nog zes uur...’ Hij zweeg en deed opnieuw verwoede pogingen om zijn hoofd in de spleet te krijgen. Hij kon nog net zien dat een groepje mensen uit een auto stapte en naar de ingang van de gevangenis liep. Eén grote kerel met een wilde bos haar stak boven de anderen uit.

Het moet hem zijn.

‘Wat is er?’ zei Knox. ‘Wat zie je?’

Stone draaide zich met een brede grijns naar hem om. ‘Ik zie hoop, Joe. Ik zie hoop.’