·48·

Onder het rijden vroeg Knox zich af hoe iemand hem hierheen had kunnen volgen. Zelfs Macklin Hayes, met alle middelen die hem ter beschikking stonden, had dat niet voor elkaar gekregen. Het leek wel of ze precies wisten waar...

Hij slingerde bijna van de weg af. Hij gooide het stuur om en sloeg een donker pad in. Hij zette de auto in park , deed zijn gordel af en onderwierp het interieur van de auto aan een zorgvuldig onderzoek. Hij vond niets. Daarentegen leverde zijn onderzoek van de buitenkant van de auto veel meer op. Hij hield het trackingapparaatje met de gemagnetiseerde zijkant omhoog. Het zat in een van de wielkasten aan de achterkant. Toen hij naar het dingetje keek, glimlachte hij.

Annabelle reed en Caleb keek op het schermpje.

‘Hoe gaat het?’

‘Hij is ongeveer anderhalve kilometer voor ons en rijdt in een rechte lijn.’ Aan hun ene kant hadden ze een steile berghelling en aan hun andere kant een afgrond van bijna duizend meter. Er was nergens een vangrail te bekennen. ‘Blijkbaar heeft Oliver een bus genomen.’

‘Dat kunnen we rustig aannemen. Knox kwam met een noodgang dat busstation uit.’

Hij keek haar aan. ‘En Reuben?’

‘Ik heb met hem gepraat. Hij is daar ergens,’ zei ze. ‘Hij komt bij ons aan wanneer Knox weer ergens stopt.’

Caleb keek door de voorruit. ‘Het is hier erg afgelegen.’

‘Wat had je dan verwacht? Dat Oliver ergens in een buitenwijk was gaan wonen?’

‘Soms kun je je het best tussen een heleboel mensen verstoppen.’

‘Ja, en soms niet. Geloof me, ik spreek uit ervaring. Weten wij veel, misschien zit hij wel ergens in die bergen. Die man die bomaanslagen op abortusklinieken pleegde, kon zich ook heel goed in de bergen van North Carolina verschuilen.’

‘Maar ten slotte kregen ze hem te pakken,’ merkte Caleb op.

‘Oké, maar...’

‘O, verdomme...’

‘Wat?’

Caleb keek naar het schermpje waarop de bewegingen van Knox’ auto te zien waren.

‘Hij is gekeerd. Hij komt recht op ons af.’

Annabelle keek naar het scherm, en inderdaad, het rode lichtje dat Knox vertegenwoordigde kwam in hun richting.

‘Snel van de weg af,’ riep Caleb uit.

‘Waarheen? De berg in of over de rand en de diepte in?’

‘Daar!’ Caleb wees naar een klein beetje aarde tussen een groepje bomen aan hun linkerkant, waar het rotsmassief zich enigszins had teruggetrokken.

Annabelle reed die holte in. Ze draaiden zich allebei om en keken naar de weg. Even later kwam er een tankwagen van Exxon voorbij.

Caleb keek naar het scherm. ‘We hebben een probleem.’

Annabelle volgde zijn blik. ‘Hij heeft de tracker gevonden en die op die tankwagen gezet. Shit!’

Caleb knikte peinzend en gooide het nutteloos geworden apparaatje op de zitting. ‘Wat doen we nu?’

Annabelle zette het busje in de versnelling, reed achteruit de weg op en gaf gas. ‘We rijden en we kijken. Met een beetje geluk pikken we zijn spoor weer op.’

‘Ik denk niet dat ik zoveel geluk heb.’

‘Nou, ik wel.’

‘Waarom?’

‘Ik ben Iers. Wij houden altijd een beetje reserve in de tank.’