·67·

Toen Reuben, Caleb en Annabelle elkaar later die dag weer op de picknickplaats ontmoetten, had de grote man niet veel te melden. Er was hem wel iets opgevallen.

‘We zijn in al die plaatsjes hier geweest, maar Divine is anders.’

‘Hoe anders?’ vroeg Caleb.

‘Er is hier geld,’ antwoordde Reuben. ‘Goedlopende winkels, nieuwe auto’s, opgeknapte huizen, een gerechtsgebouw en een gevangenis. Ik ben naar de kerk geweest, heb zelfs een paar gebeden gezegd en met de pastoor gepraat, en die zei dat het allemaal in de laatste paar jaren is gedaan.’

‘Welke dekmantel gebruik je?’ vroeg Annabelle.

‘Ik zei dat ik schrijver was en plannen had voor een roman die zich in een bergstadje afspeelde. Iedereen accepteerde dat. Misschien zie ik er ook als een schrijver uit,’ voegde hij er zelfvoldaan aan toe.

Caleb keek naar zijn kolossale vriend met lang, krullend zwart haar en een met grijs doorschoten baard. ‘Ik zou zeggen dat je er meer als een zigeuner uitziet, maar dat is haarkloverij. Ik begrijp trouwens wel wat je bedoelt. De bibliotheek was heel mooi. De bibliothecaresse zei dat ze net een modernisering achter de rug hadden. Gloednieuw mediacentrum, computers, noem maar op.’

‘En wie heb jij gezegd dat je was?’ vroeg Reuben nors.

‘Een rondtrekkende bibliofiel. Ik geloof dat die rol me op het lijf geschreven is.’

‘Heb je dat echt tegen ze gezegd?’ vroeg Annabelle.

‘Nee, ik zei dat ik als fastfoodkok naar werk zocht en in de advertenties wilde kijken. Om de een of andere reden accepteerde ze dat zonder vragen te stellen, al zie ik er nou niet bepaald uit als hamburgerconnaisseur,’ voegde hij er stijfjes aan toe.

‘Daar heb je gelijk in. Wat heb jij ontdekt, Annabelle?’ vroeg Reuben.

Ze vertelde over haar gesprek met Shirley en rechter Mosley.

‘Die vrouw weet iets; dat staat vast. Ik denk dat we haar moeten volgen. Misschien komen we dan meer te weten.’

‘Dat lijkt me een goed plan.’

‘Wanneer is Alex hier?’ wilde Caleb weten.

‘Gauw. Tenminste, dat hoop ik.’

‘Je mist de Secret Service-man, hè?’ zei Reuben.

‘Nee, ik heb er gewoon genoeg van om al het denkwerk te doen.’

‘Nou, dan heb ik nog iets om over na te denken. Waar gaan we slapen?’

‘Niet in Divine,’ zei ze. ‘Als we nou eens gewoon hier in het busje gingen liggen?’

‘In het busje?’ Caleb keek haar geschokt aan. ‘Hoe zit het dan met de sanitaire voorzieningen?’

Annabelle wees naar het bos. ‘In de natuur.’

‘Jezus nog aan toe,’ begon Caleb.

Reuben stak zijn hand op. ‘Caleb, als een beer in het bos kan schijten, kan een bibliothecaris dat ook.’

‘En die journalist?’ merkte Caleb op.

‘Ik heb een soort plan, maar daar heb ik Alex’ hulp bij nodig.’ Ze keek Reuben aan. ‘Waarom denk je dat Divine zo welvarend is?’

Hij zei: ‘Als we dat weten, weten we misschien ook waarom er hier mensen worden vermoord.’

‘Denk je dat Oliver iets is overkomen?’ vroeg Caleb.

‘Ik heb nooit iemand gekend die beter op zichzelf kan passen dan Oliver,’ antwoordde Reuben naar waarheid.

In elk geval is er nog hoop , dacht Annabelle.