·47·

‘Daar gaat hij,’ zei Annabelle. Vanuit hun busje, dat op de hoek geparkeerd stond, zagen ze Knox wegrijden.

‘Wat doen we?’ vroeg Caleb.

‘We volgen hem.’ Ze hield een apparaatje omhoog. ‘Dit is ook een tracker. Die kan ik in die auto stoppen.’

Caleb zette het busje in de versnelling. ‘Je hebt je goed voorbereid. Dat moet ik je nageven.’

‘Wacht maar tot je ziet wat Reuben meebrengt.’

Ze volgden Knox op discrete afstand. Hij reed wat rond, parkeerde toen bij de Eén T en ging naar binnen.

‘Dit wordt interessant,’ zei Annabelle met een grijns.

Knox ging op een kruk zitten. Herky, die twee krukken verderop zat en aan zijn derde bord met eten bezig was, keek op, trok een nors gezicht en ging naast Knox zitten. Dezelfde serveerster kwam vlug naar hem toe om zijn bestelling op te nemen.

‘Weer terug?’ zei de serveerster.

‘Ik dacht dat u zich intussen misschien iets zou herinneren,’ zei Knox.

‘Nou, één ding weet ik wel, en dat is dat ik er goed aan deed om tegen je te zeggen dat je moest oprotten.’

Knox onderdrukte zijn natuurlijke woede en deed zijn best om op luchtige toon te spreken. ‘Hé, wilt u wat meer respect hebben voor de overheid?’

Herky bewoog enigszins en porde Knox tegen zijn arm. Hij keek even om naar de grote man. ‘Is er een probleem?’

‘Geen probleem,’ zei Herky, al vertelde zijn dreigende gezicht een heel ander verhaal.

De serveerster ging weg om iemand te bellen.

‘Dus je hebt kinderen?’ zei Herky.

Knox keek verrast maar zei: ‘Ja, twee. Hoezo?’

‘Waarom zorg je dan niet voor ze?’ snauwde Herky, en hij stopte weer een koekje in zijn mond.

‘Waar heb je het over? Mijn kinderen zijn volwassen en de deur uit. Ze zouden voor mij moeten zorgen.’

‘Klootzak,’ zei Herky tussen twee happen door.

‘Wat?’

‘Je laat je vrouw en kinderen zonder geld zitten. Klootzak,’ zei hij opnieuw.

‘Herky!’ zei de serveerster, die bij hen terugkwam. ‘Hou je kop!’

‘Doris, deze man laat zijn vrouw en kinderen verhongeren.’

‘Verhongeren! Mijn vrouw is dood. Waar heb je het...’

Herky porde hem weer aan. ‘Ik voel er veel voor om met je naar buiten te gaan en je wat manieren bij te brengen.’

‘Dat zou ik je niet aanraden.’

‘Raad je dit ook aan?’

Herky haalde uit met zijn grote vuist. Knox ving hem op, draaide hem achter Herky’s rug en drukte de man met zijn gezicht in zijn omelet met gort.

‘Hé!’ riep de serveerster. Andere mannen in de Eén t stonden op om hun vriend te helpen.

Knox trok zijn insigne en zijn pistool. ‘Iedereen gaat weer zitten, tenzij hij een hele tijd op vakantie wil in een federale gevangenis hier ver vandaan.’

De mannen verstijfden, behalve Herky, die eierdooier en gort uit zijn neus blies.

Knox keek de serveerster aan. ‘Wie heeft tegen jullie gezegd dat ik...’

De serveerster beging de fout naar de deur te kijken.

Knox stormde naar buiten en keek de straat door.

Annabelle keek vanuit het busje toe. De voorkant daarvan bevond zich net in het gezichtsveld van Knox. Ze had haar mobieltje nog niet weggestopt na het telefoontje van de serveerster. ‘Verdomme, ze moeten hem op de een of andere manier een seintje hebben gegeven. Caleb, zet het busje in zijn achteruit en rij heel langzaam weg.’

Caleb deed het en toen ze eenmaal buiten Knox’ gezichtsveld waren, reed hij achteruit een parkeerterrein op, zette het busje in zijn vooruit en reed weg.

‘Dat scheelde niet veel, maar ik heb tenminste de tracker op zijn auto kunnen krijgen toen hij in de Eén T zat.’ Ze keek naar een apparaatje op haar schoot. ‘Hij rijdt. Laten we gaan, maar rij langzaam.’

Knox wist dat er iemand op zijn spoor zat, maar hij wist niet wie. Hayes zou hem waarschijnlijk rechtstreeks hebben benaderd. Was het een van Carrs vrienden? Dat welbespraakte meisje? Die agent van de Secret Service? Maar hoe konden ze hem in godsnaam hierheen zijn gevolgd? Terwijl hij steeds in zijn spiegeltje keek, reed hij naar het busstation. Dat zou pas de volgende dag opengaan, maar Knox had er genoeg van om te wachten. Hij hield er niet van dat mensen hem van achteren beslopen. Hij zou iemand vinden die hem iets kon vertellen, al moest hij daarvoor het hele stadje afbreken.

Hij bonkte hard op de deur van het busstation, net zo lang tot er een man van middelbare leeftijd in zicht kwam. De man keek erg verstoord. Knox drukte zijn insigne tegen de ruit, en toen de man het zag, verbleekte hij en haalde hij de deur vlug van het slot.

‘Kan ik u helpen?’ vroeg hij met bevende stem.

‘Het is je geraden dat je dat kunt.’

Twintig minuten later had Knox zijn antwoord en liep hij vlug naar zijn auto terug.

De man had Carr herkend. Carr had iemand bij zich gehad, een jongere man. Ze hadden een bus genomen die nog verder naar het zuidwesten ging. De man had de chauffeur thuis gebeld. Die wist nog waar hij de twee mannen had afgezet. Ergens ver van de bewoonde wereld, maar het was een begin.

Knox trapte het gaspedaal in.

Zo langzamerhand kwam hij tot het besef dat hij dit misschien alleen zou overleven als hij John Carr vond.