·22·

Het diner was heerlijk, voor het merendeel gebakken en machtig. Abby had het zelf klaargemaakt en Stone had haar geholpen met het opdienen. Ze waren maar met zijn tweeën. Hij had gedoucht in een badkamer die was ingericht als iets uit een designtijdschrift. Blijkbaar had het mijnbedrijf diep in de buidel moeten tasten.

‘Dus je houdt van Shakespeare?’ zei Stone.

‘Ik heb op school zijn stukken gelezen, maar ik had er nooit iets mee.’

‘En nu wel?’

‘Misschien. Hij heeft alles wat het leven te bieden heeft, vooral de negatieve aspecten, maar ik heb te veel in het echt meegemaakt om nog erg onder de indruk te zijn van verzonnen dingen.’

Danny kwam thuis toen ze zaten te eten. Hij wierp één blik op Stone en zijn moeder in de eetkamer, met hun linnen servetten en fraaie borden, en draaide zich toen zonder een woord te zeggen weer om. Er klapte een deur dicht. Hard.

Stone keek hem na en keek toen Abby weer aan. ‘Hij houdt je vast wel bezig.’

‘Zo kun je het stellen. Heb je kinderen?’

‘Vroeger wel. Ze leeft niet meer.’

‘Ik vind het erg om dat te horen. Danny heeft ongeveer zeven van zijn negen levens verbruikt en ik heb het gevoel alsof hij die van mij ook heeft meegenomen.’

‘Was je erop tegen dat hij wegging? Je zei dat je veel huilde.’

‘Welke moeder zou dat niet doen als haar enige kind wegging?’

‘Dus je bent blij dat hij terug is?’

‘Zo zou ik het niet willen stellen. Trouwens, de kans is groot dat hij binnen een paar dagen weer weg is. Dat zal mijn hart niet opnieuw breken; tenminste, dat zeg ik steeds tegen mezelf.’

‘Was hij al eens eerder weggegaan?’

‘Hij had het er veel over, maar deed het nooit. Zo langzamerhand dacht ik dat het alleen maar praatjes waren. En toen ging hij opeens toch.’ Haar stem beefde enigszins toen ze dat laatste zei.

‘Had hij een bijzondere reden om het deze keer wel te doen?’

‘Het is moeilijk te zeggen waarom Danny iets doet. Hij is koppig, net als zijn vader.’

‘Danny zei dat hij in de mijn is omgekomen.’

Abby nam de tijd om de laatste hap pastei naar haar mond te brengen.

‘Dat is zo. Je zei dat je een kind hebt verloren. En je vrouw?’

‘Ook gestorven. Lang geleden.’

‘Wat heb je daarna gedaan?’

‘Van alles. Ik ben nooit lang op één plaats gebleven.’

‘Ben je meteen na Vietnam uit het leger gekomen?’

‘Ik ben nog een tijdje blijven hangen. Het was niet zo boeiend.’

‘Geen pensioen?’

‘Daarvoor ben ik niet lang genoeg gebleven.’

Hun gesprek dwaalde af, en een tijdje later nam Stone afscheid. Hij ging niet in op haar uitnodiging om hem met de auto naar de stad te brengen. Er was verdriet in dat huis, ondanks de luxe en de designspullen, en de reden daarvoor was simpel: de bron van de rijkdom was dood.

‘Je zult wel weer gauw verdergaan,’ zei ze toen ze bij de voordeur stonden.

‘Ik ben veel ouder dan Danny en ik weet nog steeds niet wat ik met de rest van mijn leven moet doen. Dus ik moest inderdaad maar eens verdergaan.’

‘Bedankt voor het helpen van mijn zoon.’

‘Hij lijkt me een goed mens, Abby. Hij heeft alleen een beetje sturing nodig.’

‘Het zou heel goed zijn geweest als die sturing hem hier had weggehaald en had laten wegblijven.’

Ze sloot de deur. Stone bleef verbaasd achter. Opnieuw zei hij tegen zichzelf dat het zijn zaken niet waren. Hij liep de weg op en ging naar het stadje terug. De sterren stonden aan de hemel, maar verder was er geen licht. Toen hij dichter bij Divine kwam, hoorde hij iets. Eerst klonk het als gekreun van een dier, en het schoot hem te binnen dat het in dit deel van het land niet zo heel bijzonder was om een zwarte beer of zelfs een poema tegen te komen. Toen hij doorliep, werd het gekreun nog duidelijker.

Stone ging vlugger lopen. Hij was nu dicht bij de kerk en de begraafplaats.

Hij stak de weg over, liep naar de kerk, ging regelrecht naar de begraafplaats en bleef staan toen hij het zag. Of beter gezegd: hem zag.

Danny lag languit en snikkend op het verse graf van Debby Randolph.