HOOFDSTUK 30

‘V

erna liep de kleine tempel verbolgen op en neer. Hoe durfde Priores Annalina dit te doen? Verna had haar verteld dat ze die woorden moest gebruiken, waaruit bleek dat ze werkelijk was wie ze was. Ze had gevraagd haar nogmaals te zeggen dat ze Verna beschouwde als een onopvallende Zuster die eigenlijk niet veel voorstelde. Verna wilde dat de Priores die wrede woorden opnieuw zou uitspreken, zodat ze zou weten dat ze wist dat ze werd misbruikt en in de ogen van de ogen van de Priores van weinig belang was.

Als ze zou worden misbruikt en ze de orders van de Priores zou opvolgen zoals een oprechte Zuster verplicht was, dan zou ze zich daar nu van bewust zijn.

Verna was uitgehuild. Ze was niet van plan op te springen zodra die vrouw hooghartig haar vinger kromde. Verna had er niet haar hele leven aan gewijd Zuster van het Licht te zijn en al die jaren zo hard gewerkt om zo oneerbiedig te worden behandeld.

Wat haar nog het meest opwond, was dat ze het weer had gedaan. Verna had van de Priores geëist dat ze eerst de woorden moest zeggen om te bewijzen dat zij het echt was, of Verna zou het reisboekje aan de vlammen offeren. Verna had de regels opgesteld: ze moest eerst maar zichzelf bewijzen. In plaats daarvan had de Priores haar vinger gekromd en was Verna opgesprongen.

Ze zou het reisboekje gewoon in het vuur moeten gooien om het te vernietigen. Laat de Priores dan maar eens proberen haar te misbruiken. Ze zou haar laten zien dat ze er genoeg van had voor de gek te worden gehouden. Eens kijken wat ze ervan zou vinden dat haar wensen werden veronachtzaamd. Dat zou haar leren.

Dat zou ze moeten doen, maar dat had ze niet gedaan. Ze had het boekje nog steeds in haar gordeltasje. Ondanks het feit dat ze zich gekwetst voelde, was ze nog steeds Zuster. Ze wilde het zeker weten. De Priores had haar nog steeds niet bewezen dat ze echt in leven was en het andere boekje had. Zodra ze daar zeker van was, zou ze het boekje in het vuur gooien.

Verna hield op met ijsberen en keek door een van de ramen in de torenspitsen. De maan stond aan de hemel. Deze keer zou ze geen genade kennen als haar opdrachten niet werden uitgevoerd. Ze zwoer dat de Priores zou doen wat ze haar vroeg en haar identiteit zou bewijzen, of ze zou het boekje verbranden. Dit was de laatste kans voor de Priores.

Verna pakte de veelarmige kandelaar van het kleine altaar dat met een witte, met gouddraad omrande doek was gedrapeerd, en zette hem naast het tafeltje. De geperforeerde kom waarin Verna het boekje had gevonden, stond op het witte doek op het altaar. In plaats van het reisboekje, brandde er nu een klein vlammetje in. Als de Priores weer niet deed wat haar werd opgedragen, dan ging het boekje terug naar de kom, de vlammen in.

Ze haalde het zwarte boekje uit het tasje aan haar gordel, legde het op het tafeltje en schoof het krukje met drie poten naar zich toe. Verna kuste de ring van de Priores om haar ringvinger, ademde diep in, sprak een gebed uit waarin ze de Schepper om steun vroeg, en opende het boekje. Er stond een bericht. Het was bladzijden lang.

Mijn allerliefste Verna, begon het. Verna tuitte haar lippen. Inderdaad, allerliefste Verna.

Mijn allerliefste Verna. Eerst het gemakkelijke deel. Met het oog op het onderhavige gevaar vroeg ik je naar de tempel te gaan. We kunnen niet het risico lopen dat anderen mijn boodschappen lezen, laat staan dat ze ontdekken dat Nathan en ik in leven zijn. De tempel is de enige plek waarvan ik zeker weet dat niemand anders dit te lezen krijgt, en dat is de enige reden waarom ik jouw redelijke voorzorgsmaatregel tot nu toe niet heb opgevolgd. Jij mag natuurlijk van me eisen dat ik mezelf bewijs, en nu ik weet dat je alleen bent en geen pottenkijkers om je heen hebt, zal ik je het bewijs leveren.

In overeenstemming met de voorzorgsmaatregel om de tempel te gebruiken als enige plek van communicatie, moet je ervoor zorgen dat alle boodschappen worden uitgewist voor je de bescherming van de tempel verlaat.

Voor ik verder ga — het bewijs. Zoals je me vroeg, waren dit de woorden die ik in mijn kantoor tot je sprak toen ik je voor het eerst zag nadat je was teruggekeerd van je zoektocht naar Richard:

`Ik heb jou gekozen, Verna, omdat je heel laag op de lijst stond en omdat je uiteindelijk niet bepaald opmerkelijk bent. Ik betwijfelde of je een van hen was. Jij bent een mens van weinig belang. Ik weet zeker dat Grace en Elizabeth de hoogste plaatsen op de lijst hebben gehaald, omdat degene die de Zusters van de Duisternis aanwijzingen geeft, hen niet de moeite waard vond. Ik geef de Zusters van het Licht aanwijzingen, en heb jou om dezelfde reden uitgekozen.

Er zijn Zusters die waardevol voor onze doelstellingen zijn, en ik kon hen niet aan die taak wagen. Die jongen zou waardevol voor ons kunnen blijken te zijn, maar hij is niet zo belangrijk als andere paleiszaken. Ik maakte gewoon van de gelegenheid gebruik.

Als er moeilijkheden waren geweest en niemand van jullie was teruggekeerd, nu ja — je begrijpt zeker wel dat een generaal zijn beste troepen niet zou willen verliezen aan een missie van lage prioriteit.'

Verna legde het boekje omgekeerd op tafel en hield haar handen voor haar gezicht. Er was geen twijfel mogelijk — het was Priores Annalina die het andere reisboekje bij zich had. Ze was in leven, en Nathan waarschijnlijk ook.

Ze keek naar het kleine vuur dat in de kom brandde. De kwelling van deze woorden brandde in haar borst. Aarzelend en met trillende vingers keerde ze het boekje om en las verder.

Verna, ik weet dat deze woorden je hart hebben gebroken toen je ze hoorde. Ik weet in elk geval wel dat het me pijn deed ze te moeten uitspreken, omdat ze niet gemeend waren. Je zult wel hebben gedacht dat je op een schandelijke manier wordt misbruikt. Het is verkeerd om te liegen, maar het is nog erger om de zondenaren te laten zegevieren, alleen omdat je de waarheid ten koste van het gezonde verstand in ere houdt. Als de Zusters van de Duisternis me zouden vragen wat mijn plannen waren, zou ik liegen. Als ik dat niet deed, zou ik de goddeloosheid laten zegevieren.

Ik zal je nu de waarheid vertellen, en ik besef dat je geen enkele reden hebt om ditmaal te geloven dat mijn woorden waar zijn, maar ik vertrouw op je intelligentie en weet dat als je mijn woorden in overweging neemt, je de waarheid erachter zult inzien.

De werkelijke reden waarom ik je heb uitgekozen om Richard achterna te gaan is dat jij de enige van alle Zusters was die ik het lot van de wereld toevertrouwde. Je weet nu van de strijd die Richard met de Wachter voerde en die hij heeft gewonnen. Zonder hem waren we allen overgeleverd aan de wereld van de doden. Het was geen missie van lage prioriteit. Het was de belangrijkste reis die enige Zuster ooit is opgedragen. Ik vertrouwde alleen jou.

Meer dan driehonderd jaar voordat jij werd geboren, waarschuwde Nathan me voor het gevaar van de wereld van het leven. Vijfhonderd jaar voordat Richard werd geboren, wisten Nathan en ik dat een oorlogstovenaar op deze wereld zou komen. De profetieën vertelden ons iets van wat er tot stand moest worden gebracht. Die uitdaging was van een heel andere orde dan alles waar we ons ooit voor geplaatst zagen.

Toen Richard werd geboren, reisden Nathan en ik per schip om de grote barrière heen naar de Nieuwe Wereld. We namen een boek over magie van de Tovenaarstoren in Aydindril mee, om te voorkomen dat het in handen van Darken Rahl zou vallen en gaven het aan Richards stiefvader, met de belofte dat hij Richard eruit zou laten leren. Slechts door zulke pogingen en door de gebeurtenissen tijdens zijn leven thuis zou deze jongeman kunnen worden omgesmeed tot het soort mens met het verstand om het eerste gevaar, Darken Rahl, zijn echte vader, een halt toe te kunnen roepen en later het evenwicht in de wereld van het leven te kunnen herstellen. Hij is misschien wel de belangrijkste persoon die in de afgelopen drieduizend jaar is geboren.

Richard is de oorlogstovenaar die ons naar het laatste strijdtoneel zal voeren. De profetieën vertellen ons dat, maar vermelden er niet bij of we ook zullen overwinnen. Dit is nu een strijd om de mensheid. We maakten slechts een kans als we ervoor waakten dat hij, voor alles, tijdens zijn opleiding als man niet zou worden bedorven. Om die strijd te kunnen winnen is magie nodig, maar het gevoel zal moeten overheersen.

Ik heb jou er op uitgestuurd hem naar het paleis terug te brengen omdat jij de enige was op wie ik kon vertrouwen dat je die taak zou kunnen volbrengen. Ik kende jouw hart en ziel en wist dat je geen Zuster van de Duisternis was.

Ik weet zeker dat je je nu afvraagt hoe ik je meer dan twintig jaar lang naar hem kon laten zoeken, terwijl ik al die tijd wist waar hij was. Ik had ook kunnen wachten en je naar hem toe kunnen sturen zodra hij volwassen was en eindelijk zou onthullen waar hij zijn gave de vrije loop had gelaten. Ik moet met schaamte bekennen dat ik je misbruikte, net zoals ik Richard misbruikte.

Met het oog op de uitdagingen die ons wachten, moest ik je dingen leren die je niet in het Paleis van de Profeten te weten zou komen, terwijl Richard ouder werd en een paar belangrijke dingen leerde die hij moest weten. Ik moest ervoor zorgen dat jij je verstand kon gebruiken in plaats van het stelsel van regels waarop de Zusters in het paleis zo goed gedijen. Ik moest zorgen dat jij jouw aangeboren vaardigheden in de echte wereld kon gebruiken. De strijd die ons wacht, speelt zich in de echte wereld af — de beschermde wereld van het paleis is niet de aangewezen plaats om over het leven te leren.

Ik verwacht niet dat je me ooit zult vergeven. Ook dat is een van de lasten die een Priores met zich mee moet dragen: de haat van iemand die ze liefheeft als haar eigen dochter.

Toen ik die vreselijke woorden tegen je sprak, deed ik dat ook met een doel. Ik wilde je eindelijk verlossen van de gedragsregels van het paleis dat je alles altijd moet doen zoals je dat hebt geleerd en blindelings opdrachten moet opvolgen. Ik moest je zo boos maken dat je zou doen wat je zelf rechtvaardig vond. Vanaf het moment dat je een klein meisje was, kon ik op jouw temperament rekenen.

Ik kon er niet op vertrouwen dat je er begrip voor zou hebben als ik je vertelde waarom ik dat deed, en dat je zou doen wat nodig was. Soms kan een mens gebeurtenissen alleen met succes beïnvloeden door van zijn eigen morele normen uit te gaan, en niet door bevelen op te volgen. In de profetie wordt het zo geformuleerd. Ik vertrouwde erop dat je rechtvaardigheid boven het geleerde zou verkiezen, als je zelf tot die conclusie zou worden gedwongen.

De andere reden waarom ik je die dingen in mijn kantoor zei, was omdat ik vermoedde dat een van mijn administratrices een Zuster van de Duisternis was. Ik wist dat mijn schild niet kon voorkomen dat ze mijn woorden zou horen. Ik liet me door mijn eigen woorden verraden, zodat ze me zou aanvallen en ik haar tot handelen kon aanzetten. Ik wist dat ik zeer waarschijnlijk kon worden gedood, maar ik verkoos dat lot boven de mogelijkheid dat de wereld in de greep van de Wachter zou raken. Soms moet een Priores zo ver gaan om zichzelf te exploiteren. Tot nu toe heb je voldaan aan alle verwachtingen die ik van je had, Verna. Je hebt een sleutelrol vervuld in onze poging de wereld voor de Wachter te redden. Dankzij jouw hulp zijn we daar tot dusverre in geslaagd. De eerste keer dat ik je zag, glimlachte ik omdat jij zo'n norse blik in je ogen had. Weet je nog hoe dat kwam? Zo niet, dan zal ik het je vertellen. Iedere novice die naar het paleis werd gebracht, moest een proef doen. Vroeg of laat zouden we haar ten onrechte beschuldigen van een of ander klein misdrijf waaraan ze geen enkele schuld had. De meesten huilden. Sommigen pruilden. Anderen droegen de schande van hun schuld met een stoïcijnse berusting. Alleen jij werd boos om die onrechtvaardige behandeling. Daarmee bewees je jezelf.

Nathan heeft een profetie gevonden die stelt dat degene die we nodig hadden, niet voor ons zou verschijnen met een glimlach, met pruilende lippen of een stoer gezicht, maar met een norse blik in de ogen. Toen ik die blik in jouw ogen zag, en die armpjes die je stuurs over elkaar had geslagen, schaterde ik het bijna uit. Eindelijk was jij ons in de schoot geworpen. Sinds die dag heb ik jou gebruikt voor de belangrijkste taak van de Schepper.

Ik heb jou als Priores uitgekozen en in de waan gelaten dat ik dood was, omdat jij nog steeds de enige Zuster bent die ik meer dan alle anderen vertrouw. Er bestaat meer dan een gerede kans dat ik op mijn huidige reis met Nathan word gedood, en als ik sterf, dat zul jij de echte Priores worden. Dat is wat ik wens.

Jouw terechte haat gaat me aan het hart, maar de vergevingsgezindheid van de Schepper is waar het om gaat, en ik weet dat ik daar ten minste nog op kan rekenen. Ik zal jouw verbolgenheid in dit leven als een last ondervinden, zoals ik andere kwellingen moet ondergaan die geen uitzicht op verlichting bieden. Dat is de prijs van het ambt van Priores van het Paleis van de Profeten.

Verna schoof het boekje van zich af en kon geen woord meer lezen. Ze liet haar hoofd in haar gevouwen handen zakken en begon te snikken. Hoewel ze zich niet meer kon herinneren over welke onrechtvaardigheid de Priores had gesproken, wist ze nog wel hoeveel pijn het haar had gedaan en hoe boos ze erom was geweest. Ze herinnerde zich vooral de glimlach van de Priores, en hoe die haar wereld deed opklaren.

`0, lieve Schepper,' zei Verna huilend, `u hebt een dwaas als dienares.' Was ze eens bedroefd geweest omdat ze dacht dat de Priores haar had misbruikt, nu leed ze zielenpijn om de kwelling die de Priores zelf moest verduren. Toen ze er eindelijk in was geslaagd haar tranen te bedwingen, schoof ze het boekje naar zich toe en las ze verder.

Maar gebeurd is gebeurd, en we moeten ons nu bezinnen op wat er moet worden gedaan. De profetieën zeggen dat het grootste gevaar voor ons ligt. De beproevingen die we vroeger hebben geleden, zouden de wereld van het leven in één laatste, verschrikkelijke flits hebben laten vergaan. In een oogwenk zou alles onherroepelijk zijn verloren. Richard heeft die beproevingen doorstaan en heeft ons dat lot bespaard.

Nu wacht ons een grotere bezoeking. Die is niet uit andere werelden afkomstig, maar uit de onze. Het zal een strijd worden om de toekomst van onze wereld, de mensheid en de magie. In dit gevecht om de ziel en de geest van de mens zal er geen laatste flits zijn, geen abrupt einde, maar een onverbiddelijke, malende oorlogsstrijd, terwijl de schaduw van slavernij langzaam over de wereld trekt en de vonk van de magie waarin het licht van de Schepper zich openbaart, dooft.

De oude oorlog, die duizenden jaren geleden uitbrak, woedt weer volop. Wij hebben die onvermijdelijk tot stand gebracht door deze wereld tegen andere werelden te beschermen. Ditmaal zal de oorlog niet ten einde komen door de inspanningen van honderden tovenaars. Ditmaal zal slechts één oorlogstovenaar ons kunnen leiden. Richard.

Ik kan je er nu niet alles over vertellen. Sommige dingen weet ik domweg niet, en het doet me veel pijn je over een paar dingen waarover ik wel iets weet, in het ongewisse te laten, maar je moet goed begrijpen dat afsplitsingen van profetieën op een juiste manier moeten worden genomen, en daarom is het noodzakelijk dat enkele betrokken mensen instinctief handelen, en niet op bevel. Als ze dat niet deden, zou het onmogelijk zijn de juiste vork te nemen. Een deel van onze taak is om te hopen mensen te kunnen leren op de juiste manier te handelen, zodat ze kunnen doen wat nodig is, als de beproeving zich eenmaal aandient. Vergeef me, Verna, maar ik moet opnieuw sommige zaken aan het lot toevertrouwen.

Ik hoop dat je als Priores begint te leren dat je niet altijd alles aan anderen kunt uitleggen, maar dat je ze soms simpelweg opdracht moet geven en erop vertrouwen dat ze die uitvoeren.

Verna zuchtte. Ze wist hoe waar dit was. Zelf was ze ook opgehouden te proberen alles steeds uit te leggen, en ze was begonnen van anderen te vragen opdrachten uit te voeren zoals ze mondeling worden geformuleerd.

Maar sommige dingen kan en moet ik je wel vertellen, wil je ons kunnen helpen. Nathan en ik bevinden ons nu op een missie van vitaal belang. Op dit moment kunnen alleen hij en ik de ware aard ervan bevroeden.

Als ik in leven blijf, dan ben ik van plan terug te keren naar het paleis. Voor die tijd moet jij uitzoeken wie van de Zusters van het Licht, novices en jongemannen trouw zijn. Ook moet je erachter zien te komen wie allemaal hun ziel aan de Wachter hebben gegeven.

`Wat?' hoorde Verna zichzelf hardop zeggen. 'Hoe moet ik dat doen?' Ik laat het aan jou over daar een manier voor te vinden. Je hebt niet veel tijd. En wat heel belangrijk is: je moet ermee klaar zijn voor Keizer Jagang arriveert.

Nathan en ik denken dat Jagang is wat men in de oude oorlog een `droomwandelaar' noemde.

Verna voelde het zweet tussen haar schouderbladen langs haar ruggengraat omlaag sijpelen. Ze herinnerde zich haar gesprek met Zuster Simona, en hoe de vrouw hysterisch had gegild toen ze Jagangs naam had horen noemen. Zuster Simona had verteld dat Jagang in haar dromen tot haar kwam. Iedereen dacht dat Zuster Simona krankzinnig was.

Ook Warren had over de droomwandelaars verteld, en dat ze in de oude oorlog een soort wapen waren. Hun verschijning aan Zuster Simona bevestigde wat hij geloofde.

Onthoud vooral dit: wat er ook gebeurt, jouw enige redding is trouw te blijven aan Richard. Een droomwandelaar kan zich bijna ieders geest toe-eigenen en kan ze naar zijn goeddunken tot zijn slaven maken, en degenen met de gave zijn een gemakkelijker prooi dan anderen. Daartegen bestaat maar één vorm van bescherming: Richard. Een van zijn voorouders heeft een magie geschapen die ze beschermt, trouw aan ze is, aan dezelfde doelstellingen hecht en zich tegen de macht van de droomwandelaar keert. Deze magie wordt doorgegeven aan iedere Rahl die met de gave wordt geboren. Nathan heeft dat beschermende element in zijn gave natuurlijk ook, maar hij is niet degene die ons kan leiden. Hij is een pro feet, geen oorlogstovenaar.

Verna kon tussen de regels lezen dat het waanzinnig was een trouwe volgeling van Nathan te zijn. Die man is de bliksem zelf, gevangen in een halsband.

Door je met je eigen vrije wil en hulpvaardigheid tegen de paleiswetten te verzetten, word je met hem verbonden. Die band beschermt je tegen de macht van de droomwandelaar, maar niet tegen de wakende macht van zijn wapens en zijn volgelingen. Dit is ook een deel van de reden waarom ik je die dag in mijn kantoor moest misleiden. Het zorgde ervoor dat je uit eigen vrije wil verkoos Richard te helpen, tegen jouw opleiding en de orders van het paleis in.

Verna voelde kippenvel op haar armen. Als ze de Priores had overgehaald haar plannen te onthullen, en ze Verna had opgedragen Richard te helpen ontsnappen, dan zou ze even hulpeloos tegenover de droomwandelaar zijn geweest als Zuster Simona.

Nathan is natuurlijk beschermd, maar ik ben al een hele tijd met Richard verbonden. Ik heb me aan hem verbonden toen ik hem voor het eerst zag. Op mijn eigen manier heb ik hem zelf laten beslissen op welke manier hij voor ons kan vechten. Soms is dat moeilijk, moet ik je bekennen. Hoewel hij doet wat nodig is om de onschuldige, vrije mensen die zijn hulp nodig hebben, te beschermen, is hij tamelijk eigenwijs en doet hij soms dingen die hij niet zou doen als ik het voor het zeggen had. Hij kan soms net zo'n lastpak zijn als Nathan. Zo is het nu eenmaal in het leven.

Ik heb je alles verteld wat ik kwijt moest. Ik zit op dit moment in een kamer in een gezellige herberg en wacht tot je dit zult lezen. Je mag deze boodschap zoveel keer opnieuw lezen als je wilt, terwijl ik hier blijf wachten, voor het geval je me iets wilt vragen. Je moet goed begrijpen dat ik honderden jaren aan het werk ben geweest met gebeurtenissen en voorspellingen, en dat ik al die kennis onmogelijk in één avond aan je kan meedelen, en nog minder in een reisboekje kwijt kan, maar ik zal je zoveel mogelijk vertellen als je nog iets wilt weten.

Je moet ook begrijpen dat ik je bepaalde dingen niet kan vertellen, om te voorkomen dat ik profetieën en gebeurtenissen zou bezoedelen. In elk woord dat ik je schrijf, loert dat gevaar, hoewel bij sommige meer dan bij andere, maar het is noodzakelijk dat je er ten minste iets van weet. Met deze dingen in het achterhoofd wacht ik op jouw eventuele vragen. Vragen staat vrij.

Verna ging na het lezen van deze boodschap rechtop zitten. Ze zou er honderd jaar voor nodig hebben om te vragen wat ze allemaal wilde weten. Waar moest ze beginnen? Lieve Schepper, wat zijn de belangrijke vragen?

Ze las de hele boodschap opnieuw om er zeker van te zijn dat ze niets over het hoofd had gezien, en staarde toen naar de lege bladzijden die erop volgden. Eindelijk pakte ze de pen.

Mijn allerliefste Moeder, ik smeek u mij alles te vergeven wat ik van u heb gedacht. Uw kracht maakt me nederig, en ik voel me beschaamd om mijn dwaze trots. Zorgt u alstublieft dat u niet wordt gedood. Ik ben het niet waard Priores te zijn. Ik ben een os die wordt gevraagd te zweven als een vogel.

Verna keek naar het boekje en hoopte op het antwoord van de Priores dat zou moeten verschijnen als ze echt op haar wachtte.

Dank je, mijn kind. Je hebt mijn hart verwarmd. Vraag maar wat je wilt weten, en ik zal erop antwoorden, voorzover ik dat kan. Ik zal hier de hele avond blijven zitten, zodat ik kan helpen jouw last te verlichten. Verna glimlachte voor het eerst in dagen. Nu huilde ze van geluk, en niet van verbittering.

Priores, bent u echt buiten gevaar? Gaat alles goed met u en Nathan? Verna, misschien vind je het leuk dat je vrienden je Priores noemen, maar ik niet. Noem me alsjeblieft bij mijn eigen naam, zoals mijn vrienden doen.

Verna lachte hardop. Het ergerde haar ook dat de mensen erop aandrongen haar 'Priores' te noemen. Woorden bleven op het papier verschijnen terwijl Ann haar boodschap neerschreef.

Ja, het gaat goed met mij, net als met Nathan, maar hij is op het ogenblik bezig. Hij heeft vandaag een zwaard gekocht en hij voert nu hier in de kamer een zwaardgevecht met een onzichtbare vijand. Hij denkt dat hij er met een zwaard 'blits uitziet'. Het is een kind van duizend jaar oud, en op dit ogenblik grijnst hij ook als een kind terwijl hij zijn onzichtbare vijanden onthoofdt.

Verna las dit bericht opnieuw, om er zeker van te zijn dat ze het goed las. Nathan met een zwaard? Die man was nog meer gestoord dan ze al dacht. De Priores zou haar handen wel vol hebben aan hem.

Ann, je zei dat ik moest uitzoeken wie hun ziel aan de Wachter hebben verpand. Ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Kun jij me helpen?

Als ik wist hoe je dat doet, Verna, zou ik je dat vertellen. Ik ben er nooit in geslaagd een manier te vinden om te kunnen vaststellen wie er aan de Wachter toebehoren. Ik heb andere dingen te doen, dus moet ik de oplossing van dit probleem aan jou overlaten. Denk erom dat ze net zo slim kunnen zijn als de Wachter zelf. Sommigen van wie ik zeker was dat ze tegen ons waren, te oordelen naar hun onaangename karakter, bleken solidair met ons te zijn. Een paar anderen die zich hadden geopenbaard en met het schip waren gevlucht, zou ik mijn leven misschien wel hebben toevertrouwd. Als ik dat ook had gedaan, was ik nu dood. Ann, ik weet niet hoe ik dit moet doen! Wat als het me niet lukt?

Je mag niet falen.

Verna veegde met haar zweterige handpalmen over haar jurk.

Maar zelfs al vind ik een manier om ze te identificeren, wat moet ik dan verder met die informatie? Ik kan niet met de Zusters vechten, niet met de macht die zij hebben.

Als je eenmaal het eerste deel hebt volbracht, Verna, dan zal ik het je vertellen. Weet goed dat de profetieën slecht met zich laten sollen, en ze verkeren al in gevaar. Net als Nathan en ik ze gebruiken om gebeurtenissen te beïnvloeden door de juiste vork te kiezen, kan de vijand ze ook gebruiken.

Verna slaakt een zucht van ergernis.

Hoe kan ik me toeleggen op het identificeren van onze vijanden als er voor ons als Priores zoveel ander werk te doen is? Alles wat ik doe is rapporten lezen, en toch raak ik steeds meer achterop. Iedereen is afhankelijk van me en wacht op me. Hoe hebt u de tijd gevonden om ook maar iets te bereiken, met al die rapporten?

Lees je die rapporten dan? Goeie genade, Verna, wat ben jij ambitieus. Je bent beslist een veel gewetensvoller Priores dan ik.

Verna's mond viel open.

Bedoel je dat ik de rapporten niet hoef te lezen?

Nou, Verna, denk je eens in wat je er aan hebt ze te lezen. Omdat je de rapporten leest, weet je dat er paarden in de stallen ontbreken. We hadden gemakkelijk genoeg paarden kunnen kopen nadat we het paleis hadden verlaten, maar we namen die paarden om een soort teken achter te laten. We hadden kunnen betalen voor de lijken, in plaats van al die ingewikkelde zaken te regelen, maar dan zou je nooit met de doodgraver hebben gesproken. We hebben ervoor gezorgd tekenen achter te laten die jou naar de waarheid zouden leiden. Sommige van die tekenen die we achterlieten, zorgden voor een hoop gedoe, zoals die ene van de ontdekking van onze 'lijken', maar ze waren noodzakelijk, en ik vind het knap van je dat je daarachter bent gekomen.

Verna voelde dat ze bloosde. Ze had er nog niet aan gedacht de zaak met die gevonden lijken die al waren geprepareerd en in lijkwades gewikkeld, te onderzoeken. Die aanwijzing was haar geheel ontgaan. Maar ik moet bekennen, vervolgde Ann, dat ik zelden de moeite heb genomen die rapporten te lezen. Daar heb je medewerksters voor. Ik zei ze alleen maar dat ze hun beoordelingsvermogen en hun wijsheid moesten gebruiken en in het belang van het paleis de onderwerpen van die rapporten af te handelen. Dan bleef ik af en toe vlak voor ze staan en trok een paar rapporten te voorschijn die ze hadden afgehandeld, en dan las ik hun besluit. Daardoor bleven ze oplettend in hun functie, want ze waren bang dat ik de aanwijzingen zou lezen die ze namens mij hadden uitgevaardigd, en ik ze onbevredigend zou vinden.

Verna was verbaasd. Bedoelt u dat ik mijn medewerksters of adviseuses domweg kan vertellen hoe ik de zaken geregeld wil hebben, en hun die rapporten kan laten afhandelen? Dat ik ze niet allemaal zelf hoef te lezen? Dat ik ze niet allemaal zelf hoef te paraferen?

Verna, je bent Priores. Je mag doen wat je wilt. Jij bestuurt het paleis, niet andersom.

Maar de Zusters Leoma en Philippa, mijn adviseuses, en Dulcinia, een van mijn administratrices, hebben me allemaal verteld hoe alles in zijn werk gaat. Ze hebben zoveel meer ervaring dan ik. Ze lieten het voorkomen alsof ik het paleis zou teleurstellen als ik de rapporten niet zelf afhandelde.

Is dat zo? schreef Ann bijna onmiddellijk. Tjonge jonge, ik denk dat als ik jou was, Verna, ik iets minder naar anderen zou luisteren en wat meer de lakens zou uitdelen. Jij hebt een scherpe tong. Doe er je voordeel mee. Verna grijnsde toen ze dit las. Ze stelde zich nu al voor hoe een en ander in zijn werk zou gaan. Er zou morgenochtend het nodige veranderen in het kantoor van de Priores.

Ann, wat is jouw missie? Wat ga je proberen tot stand te brengen?

Ik heb eerst nog een klusje in Aydindril, daarna hoop ik terug te keren. Het was duidelijk dat Ann haar niet precies wilde vertellen wat, dus Verna dacht na over wat ze nog meer wilde weten, en wat ze de Priores moest vertellen. Een belangrijk punt schoot haar te binnen.

Warren heeft een voorspelling gedaan. Zijn eerste, zei hij.

Er gebeurde lange tijd niets. Verna wachtte. Toen de boodschap eindelijk kwam, was het handschrift iets zorgvuldiger.

Herinner je die nog woord voor woord?

Verna kon geen woord van die voorspelling vergeten. Ja.

Zelfs voordat Verna de voorspelling kon beginnen op te schrijven, werd er plotseling een bericht op de bladzijde gekladderd. Het handschrift was reusachtig en woest; de letters waren grote vierkante blokken. Sodemieter die jongen het paleis uit! Gooi hem eruit!

Er kronkelde een lijn over de bladzijde. Verna ging wat meer rechtop zitten. Het was duidelijk dat Nathan de pen uit Anns hand had gegraaid en deze boodschap had geschreven, en dat Ann nu bezig was haar schrijfgerei te heroveren. Er gebeurde opnieuw even niets, en toen verscheen Anns handschrift weer.

Sorry, Verna, als je zeker weet dat je je de voorspelling woordelijk kunt herinneren, schrijf hem dan maar op, zodat we ernaar kunnen kijken. Als je ergens niet zeker van bent, moet je me dat zeggen. Dat is heel belangrijk.

Ik herinner me hem woord voor woord, zoals me betaamt, schreef Verna. Hij luidt:

`Als de Priores en de Profeet in het heilig ritueel aan het Licht worden opgeofferd, dan zullen de vlammen een ketel vol bedrog tot koken brengen en de opstanding van een onechte Priores bewerkstelligen die over de doden van het Paleis van de Profeten zal heersen. In het noorden zal hij die verbonden is met het mes, dit verruilen voor de zilveren sliph, want hij zal haar weer tot leven ademen, en ze zal hem in de armen van de goddelozen drijven.'

Weer gebeurde er niets. Wacht even. Nathan en ik moeten hier even op studeren.

Verna wachtte. De krekels buiten tjilpten en de kikkers kwaakten. Verna stond op, hield een oog op het boekje en strekte geeuwend haar rug. Er kwam nog steeds geen bericht. Ze ging weer zitten en steunde met haar kin op haar vuist en sloeg haar ogen neer terwijl ze wachtte.

Eindelijk begon er een boodschap te verschijnen.

Nathan en ik hebben dit besproken, en Nathan zegt dat het een onvolwassen voorspelling is, en hij hem daarom niet helemaal kan ontcijferen. Ann, ik ben die onechte Priores. Het verontrust me zeer dat ik volgens deze voorspelling zal heersen over de doden van het paleis.

Er kwam onmiddellijk een tegenbericht. Volgens deze voorspelling ben jij niet de onechte Priores.

Wat wordt er dan bedoeld?

Nu volgde er een kortere onderbreking. We weten niet helemaal wat hij betekent, maar we weten wel dat jij niet de onechte Priores bent die erin wordt genoemd.

Verna, luister goed. Warren moet uit het paleis weg. Het is voor hem veel te gevaarlijk er nog langer te blijven. Hij moet ergens onderduiken. Men zou hem 's nachts kunnen zien weggaan. Laat hem morgenochtend naar de stad gaan, zogenaamd om een boodschap te doen. In de verwarring van het volk zal het moeilijk zijn voor iemand hem achterna te gaan. Zorg dat hij er in die verwarring tussenuit knijpt. Geef hem goud, zodat hij ongehinderd kan doen wat hij moet doen.

Verna legde haar hand op haar hart en ademde diep in. Ze boog zich weer over het boekje. Warren is de enige die ik kan vertrouwen. Ik heb hem nodig. Ik ken de profetieën lang niet zo goed als hij — zonder hem ben ik verloren. Ze zei niet dat hij haar enige vriend was — haar enige betrouwbare vriend.

Verna, de profetieën zijn in gevaar. Als ze een profeet te pakken krijgen... Het haastig geschreven bericht eindigde abrupt, maar na een tijdje ging het weer verder, en het handschrift was nu weer gelijkmatig. Hij moet daar weg. Begrijp je?

Ja, Priores. Ik zal er morgenochtend meteen werk van maken. Warren zal doen wat ik van hem vraag. Ik zal op uw aanwijzing vertrouwen dat het belangrijker voor hem is om te vertrekken dan om mij te helpen.

Dank je, Verna.

Ann, wat is het gevaar dat de profetieën bedreigt?

Ze wachtte een moment in de stilte van de tempel, en toen verscheen het handschrift weer.

Net zoals wij ons inspannen het gevaar via verscheidene voorspellingsvorken te verkennen, kunnen anderen die over de mensheid willen heersen, die informatie gebruiken om gebeurtenissen door vorken te leiden om te zorgen dat ze plaatsvinden. De profetieën kunnen ons bedriegen als ze op die manier worden gebruikt. Als ze over een profeet beschikken kunnen ze een beter begrip krijgen van de profetieën, en over hoe ze gebeurtenissen in hun voordeel kunnen beïnvloeden.

Dat geknoei met vorken kan een chaos teweegbrengen die ze niet verwachten en evenmin kunnen beheersen. Dat is uiterst gevaarlijk. Ze zouden ons onbedoeld in een afgrond kunnen sturen.

Ann, bedoel je dat Jagang zal proberen het Paleis van de Profeten te veroveren, en de profetieën in de kluizen?

Stilte. Ja.

Verna wachtte nu zelf. Toen ze besefte wat de aard van het toekomstige gevecht zou zijn, kreeg ze de koude rillingen.

Hoe kunnen we hem tegenhouden?

Het Paleis van de Profeten kan niet zo gemakkelijk door de knieën gaan als Jagang denkt. Hoewel hij een droomwandelaar is, beschikken wij over onze Han. Die macht is ook een wapen. Hoewel we onze gave altijd hebben gebruikt om het leven in stand te houden en te helpen het licht van de Schepper tot de wereld te brengen, kan er een tijd aanbreken waarin we onze gave zullen moeten gebruiken om te vechten. Als het daarop aankomt, moeten we weten wie ons trouw zijn. Jij moet zien uit te zoeken wie de onbedorvenen zijn.

Verna dacht diep na voor ze verder schreef. Ann, wil je ons oproepen strijders te worden en onze gave te gebruiken om de kinderen van de Schepper neer te maaien?

Ik zeg je, Verna, dat je alles wat je weet, zult moeten gebruiken om te voorkomen dat de wereld voorgoed in de duisternis van de tirannie wordt gedompeld. Hoewel we onze uiterste best doen de kinderen van de Schepper te helpen, dragen we ook een dacra, nietwaar? We kunnen anderen niet helpen als we dood zijn.

Verna wreef over haar dijen toen ze besefte dat ze beefden. Ze had mensen gedood en de Priores wist dat. Ze had Jedidiah gedood. Ze wilde dat ze iets te drinken had meegebracht, want haar keel begon zo droog als kurk aan te voelen.

Ik begrijp het, schreef ze ten slotte. Ik zal doen wat ik moet doen.

Ik wilde dat ik je beter van advies kon dienen, Verna, maar op dit moment weet ik nog niet genoeg. De gebeurtenissen ontwikkelen zich nu al razendsnel. Zonder enige bepaalde bedoeling, en waarschijnlijk zuiver instinctief, is Richard al tot overhaaste acties overgegaan. We weten niet precies wat hij van plan is, maar naar wat ik ervan weet, heeft hij in het Middenland al voor de nodige opschudding gezorgd. Die jongen gunt zichzelf nog geen minuut rust. Hij schijnt zijn eigen regels te verzinnen terwijl hij maar doorgaat.

Wat heeft hij dan gedaan? vroeg Verna, bang het antwoord te horen. Hij heeft iemand aangesteld als leider van D'Hara, en hij heeft Aydindril ingenomen. Hij heeft het einde van de alliantie van het Middenland afgeroepen en heeft de overgave van alle landen geëist.

Verna haalde diep adem. Moet het Middenland de strijd tegen de Imperiale Orde aanbinden? Is hij helemaal gek geworden? We kunnen het ons absoluut niet veroorloven D'Hara en het Middenland met elkaar in oorlog te brengen!

Dat heeft hij al gedaan.

Het Middenland zal zich niet aan hem overgeven.

Voor zover ik weet, liggen Galea en Kelton al aan zijn voeten.

We moeten hem tegenhouden! De Imperiale Orde is de boosdoener. Die moet worden bestreden. We mogen niet toestaan dat hij een oorlog laat uitbreken in de Nieuwe Wereld — zo'n afleidingsaanval zou rampzalig kunnen zijn.

Verna, magie is als een sappig stuk wildbraad in het Middenland. De Imperiale Orde zal dat wildbraad plak voor plak stelen, zoals ze in de Oude Wereld deden. Bedremmelde bondgenoten zullen ervoor terugschrikken een wereldbrand aan te richten om een stukje vlees, en zullen ze laten begaan. Dan wordt hun tweede stuk afgepakt in de naam van verzoening en vrede, en het volgende, en zo wordt het Middenland uitgehongerd en de Orde gevoed. Terwijl jij op reis was, hebben ze de hele Oude Wereld in minder dan twintig jaar ingenomen.

Richard is een oorlogstovenaar. Hij wordt geleid door zijn instincten, en zijn handelingen worden bepaald door alles wat hij heeft geleerd en wat hij koestert. We hebben geen andere keuze dan vertrouwen aan hem te schenken.

In het verleden bestond het gevaar uit één individu, zoals Darken Rahl. Nu is het gevaar totalitair. Dit is een strijd om het geloof, de angst en de eerzucht van alle mensen — en niet van een enkele leider.

Het is ongeveer hetzelfde als de angst van de mensen voor het paleis. Als er een leider naar voren kwam, konden we het gevaar niet simpelweg elimineren door de leider uit te schakelen — de angst zou nog steeds in de geest van de mensen rondwaren, en als ze hun leider zouden omverwerpen, dan zou het geloof dat hun angst gerechtvaardigd was, alleen maar worden bevestigd.

Lieve Schepper, schreef Verna terug, wat moeten we doen?

Er gebeurde een tijdje niets. Zoals ik al zei, mijn kind, weet ik niet op alles een antwoord, maar ik kan je wel dit zeggen: in deze laatste beproeving spelen we allen een rol, maar het is Richard die de sleutelrol speelt. Richard is onze leider. Ik ben het niet eens met alles wat hij doet, maar hij is de enige die ons naar de overwinning kan leiden. Als we willen zegevieren, moeten we hem volgen. Ik bedoel niet dat we hem niet kunnen proberen raad te geven en te leiden met wat we allemaal weten, maar hij is een oorlogstovenaar, en dit is de oorlog waarvoor hij ter wereld is gekomen en die hij moet voeren.

Nathan heeft gewaarschuwd dat er een plaats in de profetieën is die de Grote Afgrond wordt genoemd. Als we op die vork uitkomen, zal er voor de magie niets meer overblijven, denkt hij, en dan zal geen enkele profetie hem meer als lichtbron dienen. Dan zal de mensheid voor altijd in die onbekendheid moeten voortleven, zonder magie. Jagang wil de wereld in die afgrond duwen.

Maar onthoud vooral: wat er ook gebeurt, je moet Richard trouw blijven. Praat gerust met hem, geef hem raad, discussieer met hem, maar vecht niet tegen hem. Jouw trouw aan Richard is het enige dat Jagang van je gedachten vandaan kan houden. Als een droomwandelaar eenmaal over je geest beschikt, ben je voor ons verloren.

Verna slikte. De pen trilde in haar hand. Ik begrijp het. Kan ik iets doen om te helpen?

Voorlopig alleen wat ik je heb verteld. Maar je moet snel handelen. De oorlog is ons al voor. Ik hoorde dat er mriswith in Aydindril zijn. Verna sperde haar ogen open bij het lezen van die laatste opmerking. `Lieve Schepper,' zei ze hardop, 'geef Richard kracht.'