32

Broad Street was net een windtunnel. De sneeuw viel niet zozeer, maar hamerde meer zijwaarts. Het St Nicholas House doemde aan de andere kant van de straat op, een veertien verdiepingen tellende plaat van beton en glas; de bovenste verdiepingen werden door het barre weer aan het zicht onttrokken.

Er kropen auto’s en bussen voorbij, met voluit brandende koplampen en heen en weer bonkende ruitenwissers. Logan haastte zich de weg over, drukte zijn sigaret uit in het bakje bij de automatische deur en ging rillend naar binnen. Stampte met zijn voeten op de kokosmat, schudde de sneeuw van zijn jas en het blik met koekjes. Veegde het smeltwater van zijn prikkende gezicht.

Vijf minuten later stond hij rustig naast de radiator in de receptie te dampen en een exemplaar van de Press and Journal van die ochtend door te bladeren, toen iemand zei: ‘Je bent te laat.’

Logan stak het vochtige blik uit. ‘Heb koekjes meegebracht.’

Dildo snoof. ‘Geen volkoren, zeker?’ Hij haalde het deksel eraf. ‘Oooh, Jammie Dodgers…’

Hij gaf Logan een bezoekerspas. ‘Jouw baas is trouwens een geile ouwe bok – probeert Susanna te versieren sinds ze hier aankwam.’

‘Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt.’ Reken er maar op dat Beattie een manier vindt om de situatie zelfs nog gênanter te maken.

‘Was dat maar zo.’

Dildo draaide zich om en beende naar de trap.

Logan verroerde zich niet. ‘Kunnen we misschien voor de verandering de lift eens nemen?’

‘Het is maar vier verdiepingen, luie donder. De liften zijn trouwens weer Russisch roulette aan het spelen. Anne is vandaag twee keer in de kelder beland; de tweede keer wilden de deuren niet eens opengaan.’

Vier trappen later strompelde Logan puffend en hijgend achter Dildo aan toen hij een dubbele deur openduwde naar het duistere hart van de ombudsman. Dat bestond uit ongeveer zestien bureaus die rug aan rug in de nabije linkerhoek waren opgesteld, van Overlijdensdiensten afgescheiden door een wand van schouderhoge tussenschotten in een groezelige bordeauxrode tint.

Het vuile zalmkleurige tapijt was een plaats-delictkaart van donkere vlekken, de plafondtegels vertoonden barsten doordat iemand een scheidingswand had verplaatst. Het St Nicholas House: het bewijs dat lelijkheid óók van binnen zit.

‘Dacht dat dit maar tijdelijk zou zijn?’

‘Gemeente, hè?’ Dildo pakte een notitieboekje van het dichtstbijzijnde bureau, dat, net als de rest, bezaaid was met verpakkingen, plastic tassen en papierwerk. ‘Ken je Anne, Ziekbriefje, Clive en Hughie?’

Logan wuifde naar hen.

Iedereen wuifde terug, behalve degene aan de telefoon – overhemd met korte mouwen, das, kale kop – die een duim opstak. ‘Nee, meneer… Ja, dat begrijp ik, maar u moet een smeermiddel gebruiken…’

‘We zijn in de Rouwbegeleidingskamer – de enige die ik op korte termijn kon krijgen.’

‘Ja… Ja, het was vast heel pijnlijk, meneer, maar het is geen allergische reactie, het is een wrijvingswond…’

Logan volgde Dildo door Overlijdensdiensten naar een kleine vergaderkamer in de verste hoek van het gebouw, met een aan het plafond geschroefde projector en een scherm dat een groot deel van één muur in beslag nam.

Beattie zat aan de tafel met een laptop te friemelen, met een winters panorama van Aberdeen achter zich uitgestrekt. Daken, de achteringang van Marks & Spencer, stukjes van Union Street, de overleden kerstlichten die in de wind zwaaiden, wachtend tot iemand ze zou weghalen.

Een vertrouwde schurende lach deed Logan in de deuropening verstijven. Inspecteur Steel. Ze stond bij het raam te praten met een lange blonde vrouw in een spijkerbroek en een dikke wollen trui.

Logan deed zijn mond open en weer dicht.

Dildo gaf hem een duw en deed de deur achter hen dicht. ‘Brigadier McRae, dit is Susanna Frayn van Hare Majesteits Fiscus en Douane.’

Ze stak een hand uit. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Zo’n hockeyachtig Engels kostschoolaccent.

Steel grijnsde. ‘Susanna vertelde me net over haar fotografielessen, nietwaar, Susanna? Nou, doe je ook naaktfoto’s?’

Bij de tafel sloeg Beattie ergens tegen en er verscheen een PowerPoint-dia op de muur. ‘Het werkt!’

Na een hoorbare kreun van Steel nam iedereen zijn plaats om de tafel in: Steel naast de vrouw van de fiscus, Logan naast Steel, Dildo naast Logan, zodat Beattie in zijn eentje aan de andere kant overbleef.

‘Oké, eerste onderwerp…’ Er verscheen een blauwwitte PowerPoint-dia op het scherm, en de namen van alle aanwezigen vloeiden in, of gleden langs met een verschillend effect, alsof ze degenen die er waren niet konden herkennen door gewoon de kamer rond te kijken. De enige naam die geen leuk effect had was die van inspecteur Steel, alsof ze op het laatste moment was toegevoegd.

Logan boog zich opzij en fluisterde tegen haar, terwijl Beattie de volgende dia tevoorschijn klikte en de agenda voorlas. ‘Wat doe je hier?’

‘Wat, mag ik me niet voor lopende zaken interesseren?’ Steel staarde naar Susanna van Hare Majesteits Fiscus en Douane. ‘Ik vraag me af of ze geïnteresseerd zou zijn in een volledig onderzoek van alle lichaamsholten?’

‘Jij bent getrouwd.’

‘Pfff… Kijken kan geen kwaad, toch? Bovendien, Laz, ben ik op dit moment zo geil dat ik het zelfs met jou zou doen. Susan is nog steeds niet…’

Beattie zat haar aan te staren.

‘Let maar niet op mij, Gordon: ik zeg alleen maar tegen McRae hier hoe geweldig je het hebt gedaan met je presentatie. Heel professioneel.’

‘O, juist. Bedankt.’ Hij zwol zowaar een beetje op. Vervolgens haalde hij een handvol balpennen en een paar pakjes met plakkertjes tevoorschijn. ‘Welnu, als we met de valse handelswaar beginnen, moeten we vaststellen welk sóórt goederen er in omloop zijn, en waar ze vandaan komen. Waarom stellen we geen lijst op van…’

‘Eigenlijk…’ Logan weerhield zich er ternauwernood van om zijn hand op te steken. ‘… hebben we een aanwijzing dat…’

Er beukte iets hards tegen zijn linkerscheen. ‘Au! Wie verdomme…’ ‘Wat brigadier McRae probeert te zeggen…’ Steel zette een glimlach op. ‘… is dat we ons er volledig voor inzetten om die illegale goederen van de straat te halen.’

De voorkant van zijn been prikte.

Beattie knikte. ‘Ja, precies. Als jullie nu allemaal een blocnote en een pen willen pakken, zullen we elk opschrijven welk soort dingen we momenteel vervalst zien worden…’

Logan gaf Steel een stomp op haar mouw en siste: ‘Waar was dat verdomme voor?’

‘Gallagher en Yates zijn van mij. Ik lever ze niet over aan die bebaarde hansworst.’

‘Genoeg.’ Susanna legde haar balpen met een luide klap op de tafel neer. ‘Kunnen we nu eindelijk bespreken wat we er écht aan gaan doen?’ Ze wierp Beattie een roodlippige glimlach toe. ‘Vind je ook niet?’

‘Ah, ja…’ Beattie friemelde aan zijn pakjes met plakkertjes en liet ze over de vloer vliegen; zijn harige wangen kleurden roze. ‘Eh… Juist.’ Hij likte zijn lippen. ‘Nou, natuurlijk wil ik niet dicteren wat… wanneer, eh, er expertise wordt aangewend.’ Hij maakte een slap handgebaar, alsof hij een onzichtbaar ei probeerde te kloppen. ‘Waarom we hier allemaal zijn, tenslotte.’

Inspirerend.

Dildo schoof een gevouwen papiertje naar Logan toe. ‘JE STAAT HIER VERDOMME ÉCHT VOOR BIJ ME IN HET KRIJT!!!’

Logan schraapte zijn keel. ‘We hebben iemand gearresteerd… Au!’

Steel schopte hem opnieuw. ‘Iemand aan wie een nep-Rolex was verkocht.’ Ze wierp een krokodillenglimlach in Logans richting. ‘Nietwaar, Laz?’

Hij verplaatste zijn benen zo ver mogelijk. ‘Ja.’

Beattie schreef ‘Rolex’ op een eenzaam plakkertje. ‘Nou… het beste vanuit politieoogpunt zou zijn om iemand op heterdaad te betrappen op het doorverkopen van de valse handelswaar en zijn leverancier op te sporen.’

‘Echt?’ Dildo leunde achterover in zijn stoel. ‘Dat is verbazingwekkend! Wij van de nationale ombudsman hebben er lang en hard over zitten peinzen hoe we namaakgoederen konden opsporen. Hadden we de lange arm der wet maar gevraagd om…’

‘Goed, Timothy, ik denk dat we het wel snappen.’ Susanna friemelde met een van haar pareloorbellen. ‘Ik ben meer geïnteresseerd in valse twintigpondbiljetten dan in nepstijltangen. Hoe ver zijn jullie daarmee?’

Beattie schraapte zijn keel. ‘Nou, we hadden een verdachte in hechtenis…’ Hij viel stil en staarde Logan aan.

Daar gaan we weer. ‘Douglas Walker, achttien. We hebben hem gearresteerd voor het uitgeven van viereneenhalf mille in louche twintigjes, maar er is nog minstens drieëntwintigduizend door zijn handen gegaan. Op borg vrijgelaten tot…’ Logan keek op zijn horloge. ‘… begin maart, denk ik.’

Susanna knikte. ‘Heeft hij gezegd waar hij het vandaan had?’

‘Alsof je een houten poot verhoorde. Hij…’

‘Wilde ons niet vertellen waar hij het spul vandaan had.’ Beattie knikte. ‘Kennelijk dekt hij iemand.’

Steel snoof. ‘Ja, of hij is bang.’

‘Eh… ja, nou, dat zullen we kennelijk moeten nagaan.’ Beattie schreef ‘D Walker’ op een ander plakkertje. ‘Kunnen we nu…’

‘En het gaat niet meer alleen om valse twintigjes, er zijn ook tientjes en vijfjes.’

‘Toch denk ik niet…’

‘Tientjes en vijfjes?’ De dame van de fiscus ging voorover zitten. ‘Daar hebben we nog niets van binnengekregen.’

Beattie bloosde opnieuw. ‘Ja, maar moeten we niet…’

‘Hebben jullie daar voorbeelden van?’

Logan wees in de vage richting van het hoofdbureau. ‘De forensische dienst is ze nu aan het analyseren. Het gerucht gaat dat ze uit de streek komen.’

‘Interessant, interessant…’ Ze friemelde weer met haar pareloorbel.

Steel boog zich opzij en fluisterde opnieuw tegen Logan. ‘Denk je dat ze een bijpassende parelketting heeft, anders kan ik haar er wel een geven. Nou ja, metaforisch gesproken.’

Logan grimaste onwillekeurig.

Beatties vergadering sukkelde door tot klokslag vijf uur; toen schudde de inspecteur iedereen de hand, zei hoe productief het was geweest en bedankte hen voor hun komst; daarna klungelde hij rond en ruimde hij zijn plakkertjes, balpennen, laptop en kabels op.

Steel gaapte en rekte zich uit. ‘Heb ik iets gemist?’

Zodra Beattie klaar was, liepen ze allemaal achter Dildo aan de trap af naar de receptie en leverden ze hun bezoekerspassen in.

‘Oké.’ Dildo klapte in zijn handen. ‘We hebben nog contact over de…’

‘Wacht even…’ Beattie smeet zijn laptoptas in Logans handen. ‘Ben mijn jas vergeten.’ Hij draaide zich om en haastte zich naar de liften.

Logan keek hoe hij op de omhoog-knop stampte. ‘Moeten we het hem vertellen?’

‘We moeten geen flikker.’ Dildo stopte zijn handen in zijn zakken. ‘Met een beetje mazzel blijft hij de hele nacht in de kelder vastzitten en wordt hij door de ratten opgevreten.’

Ze liepen naar de voordeur. Buiten dwarrelden dikke witte sneeuwvlokken uit een donkeroranje hemel naar beneden, die glansden toen ze binnen bereik van de straatlantaarns kwamen, rood gloeiden achter de auto’s en bussen, en neerstreken op de schouders van mensen die stampend naar huis gingen.

‘Goed.’ Susanna draaide zich om en schudde Steel de hand. ‘Als er iets over de valse biljetten uit de bus komt, laat het me dan alsjeblieft weten. Ik zal kijken of ik iemand van ons Walker kan laten natrekken: het zou je verbazen wat een plotselinge belastinginspectie naar boven kan brengen.’

Steel had Susanna’s hand nog niet losgelaten. ‘Zal ik met je meelopen naar je auto? We kunnen contactinfo uitwisselen…’

Susanna trok een kleine opvouwbare paraplu uit haar tas, klapte die uit en schuifelde bevallig de sneeuw in, met de inspecteur vlak naast haar. Drie stappen buiten de deur gleed de vrouw van de fiscus uit. Steel pakte haar vast. Ze lachten allebei en verdwenen toen om de hoek.

Dildo glimlachte. ‘Ik bewonder het dat ze het probeert, maar Susanna is veel te hoog gegrepen voor haar.’

‘Steel is getróúwd.’

‘Niet lullig bedoeld, maar Beattie dan?’

‘Wat je zegt. Kijk, doe even niets, oké? Misschien heb ik goed nieuws voor je over een paar…’

Hij viel stil toen de liftdeuren openpingden en Beattie uitstapte, nog steeds zonder zijn jas, fronste, zich twee keer omdraaide, de lift weer in stapte en op een knop drukte.

‘Dát hebben ze tot inspecteur gepromoveerd, maar jij bent nog steeds een nederige brigadier.’ Dildo legde een hand op Logans schouder en kneep erin. ‘Je bent vast heel trots.’