62

Jo keek Bohr en Dart na tot ze de hoek om waren. Toen ze zeker wist dat ze weg waren, deed ze de deur open.

‘Geen sprake van. Je speelt geen Halo 3.’

Gabe voerde met schorre stem een telefoongesprek. Tot haar stomme verbazing zat hij op de rand van het bed, bleek en met asgrauwe kringen onder zijn ogen. Hij droeg een spijkerbroek die half was dichtgeritst, een reep wit verband om zijn borst, een infuus en verder niets.

‘Omdat ik het zeg, moppie,’ bracht hij hijgend uit.

Hij zag er uitgeput uit. Jo vermoedde dat dat niet alleen kwam door de kogel die dwars door hem heen was gegaan, maar ook van de inspanning van het aankleden. Ze zag de oude littekens bij zijn heup. Sneeën en hechtingen bestippelden de rechterkant van zijn lichaam tot in zijn haarlijn – nog meer vlekken voor de luipaard.

‘Tante Regina brengt je na de lunch hierheen. Tot dan, mija.’ Hij glimlachte zwakjes, maar welgemeend, en nam afscheid.

Jo vouwde haar armen over elkaar. ‘Waarom ben jij uit bed?’

‘Omdat ik me liggend niet kon aankleden. En ik ben dus echt niet van plan om naar Dave Rabins kamer te lopen in zo’n ziekenhuishemd waar mijn blote kont uit steekt.’

Met één vinger gebaarde Jo dat hij moest opstaan. Dat deed hij, maar het lukte hem nauwelijks. Zijn gezicht vertrok van de pijn, die hij verbeet.

Hij zou in zijn eentje nog geen twee stappen kunnen zetten. En dat zou hij nooit toegeven.

Maar Jo drukte hem niet met zijn neus op de feiten, want het leek haar niet het goede moment. ‘Hou je adem in.’ Ze pakte de rits beet. ‘Dit gaat pijn doen.’

Hij hield zijn adem niet in, want dat zou ondraaglijk zijn geweest. Jo keek hem aan en vroeg zwijgend of hij zeker wist dat hij dit wilde.

Hij legde zijn handen op haar schouders. Ze trok de rits dicht.

Binnensmonds zei hij: ‘Dios.’

Jo raakte zijn borst aan. Hadden ze een toekomst als ze hun ogen sloten en hun verleden lieten rusten, of waren ze op weg naar een afgrond?

Voorzichtig ging hij weer zitten. ‘Bohr en Dart leken echt blij te zijn dat ik nog leef.’

‘Terecht. Je hebt een kogel opgevangen voor de president. Waarschijnlijk heb je hun banen gered.’

Zijn blik was peinzend. ‘Denk je dat we het hele verhaal te horen hebben gekregen?’

‘Nee. Het officiële verhaal is niet het hele verhaal, en heel veel mensen zijn blij als dat zo blijft.’

‘Laat je het verder rusten?’

‘Misschien,’ antwoordde ze. ‘Maar nu nog niet.’

Hij keek haar een paar tellen aandachtig aan. Ze pakte zijn hand.

‘Iemand noemde me een verslaafde en zei dat jij mijn crack bent,’ zei ze.

‘Ik zie mezelf liever als snoepje.’

‘Ze zei dat ik gevaarlijke situaties opzoek en me erin stort.’

‘En dat ik deze keer zonder parachute ben gesprongen?’ vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd. Draai aan het magazijn, haal de trekker nog een keer over. Ze had hem aangespoord om zijn leven te riskeren. Ze hadden ongelooflijk veel geluk gehad.

‘Je schuld is afgelost, Gabe. Je hoeft je leven niet voor mij in de waagschaal te stellen.’

‘Johanna Renee.’ Hij zei het zachtjes. ‘Misschien ben ik een trage leerling, maar uiteindelijk bereik ik mijn doel. En ik doe wat ik wil. Je zet me nergens toe aan.’

‘Ik…’ Haar stem brak.

‘Het spijt me dat je bezorgd om me bent geweest.’ Hij schraapte zijn keel, maar zijn stem bleef schor. ‘De blik op je gezicht toen je bij de kathedraal bij me kwam, ik… Ik zag dat er gradaties van verdriet bestaan die ik nooit heb ervaren.’ Een bedroefde blik gleed als een brekende golf over zijn gezicht. ‘Ik had die blik één keer eerder gezien. Ik zag hem in je ogen op de dag dat Daniel stierf.’

Jo kreeg het ijskoud. Ze wilde iets zeggen, maar Gabe legde een vinger op haar lippen.

‘Je hoeft niet altijd iets te zeggen.’

‘Dat is mijn vak. Het is mijn werk om met mensen te praten.’

‘Nee, je luistert naar ze. Luister nu dan ook naar mij.’ Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor. ‘Het komt goed met ons.’

Haar hart bonkte van angst en liefde toen ze hem in haar armen hield, en ze bad dat hij gelijk had.