4

Een blauwe, met sterren bezaaide avondschemering versluierde de hemel toen Jo en Tina het stadion uit kwamen en Willie Mays Plaza opliepen, maar onder de stadionlampen baadde het honkbalveld in het licht. Aan weerszijden van de straat stonden politieauto’s. In de baai verlichtten zoeklichten op een reddingsboot het ruwe water waarin de heli was neergestort. Third Street werd verlicht door spotlights van de televisie. De avond was oogverblindender dan de glimlach van een filmsterretje op de rode loper.

Jo sloeg een arm om Tina’s schouder. Uitgeput en verdoofd liepen ze naar haar auto.

Verderop leunde Amy Tang tegen een burgerauto van de politie van San Francisco.

De jonge politie-inspecteur hield een telefoon tegen haar oor en had een sigaret tussen haar duim en wijsvinger. Vóór haar stond een geüniformeerde agent die instructies kreeg. Haar sombere, antracietkleurige pakje paste bij haar haren en haar bril, en zo te zien ook bij haar stemming. Met haar een meter vijftig viel ze bijna in het niet naast de Ford Crown Victoria. Ze zag eruit als een kribbig motorkap-ornamentje.

Jo liep naar haar toe. Tang keek op, en er gleed een verbaasde blik over haar gezicht. Ze beëindigde het telefoongesprek en stuurde de agent weg.

‘Was jij bij het concert?’ vroeg Tang.

‘Tina stond op het veld.’

Tangs mond werd een dunne streep. Ze keek op haar horloge. De rampzalige stunt was inmiddels twee uur geleden.

‘De brandweer en het ambulancepersoneel konden het werk bijna niet aan. We zijn gebleven,’ zei Jo.

Tang knikte langzaam. ‘Het is maar goed dat jullie zo van countryrock houden.’

Tina zette haar strooien cowboyhoed af. Haar krullen hingen slap langs haar hoofd. ‘Ja, elk stadion zou voor noodgevallen een barista en een psych paraat moeten hebben.’

‘Om lekkere koffie te zetten en naar de problemen van anderen te luisteren. Want dat hebben jullie waarschijnlijk gedaan. Goed werk,’ zei Tang.

Jo en Tina hadden geholpen om spullen te dragen en huilende concertgangers te troosten, maar daar wilde Jo het niet over hebben.

‘Gefeliciteerd met je overplaatsing naar de afdeling moordzaken, Amy. Wat doe je hier?’

Tangs stekelhaar ging in de bries omhoog staan. Ze gaf geen antwoord.

Jo kwam dichterbij. ‘Op het veld ligt een zeil met een lichaam eronder. Vanavond kregen we bijna een remake van het beruchte ongeluk op de filmset van The Twilight Zone te zien, met mijn zus in de hoofdrol als vrouw die door een neerstortende heli wordt verpletterd. Wat is er gebeurd?’

‘Ik ben hier vanwege Tasia McFarland.’ Tang kreeg een peinzende blik op haar gezicht. ‘En ik wilde je al gaan vertellen wat er is gebeurd. Ik geloof dat ik graag je professionele oordeel over de zaak wil.’

Er liep een koude rilling over Jo’s rug. ‘Is haar dood verdacht?’

‘Vijftig punten voor de dodenpsych.’

Jo werd als forensisch psychiater regelmatig door de politie van San Francisco geraadpleegd. Bij verdachte sterfgevallen – gevallen waarbij de autoriteiten niet wisten of iemand door natuurlijke oorzaken, een ongeluk, zelfmoord of moord om het leven was gekomen – voerde ze psychologische autopsies uit.

Ze analyseerde de levens van de slachtoffers om erachter te komen waardoor ze waren gestorven. Ze was de zielenknijper van de overledenen.

Maar doorgaans deed de politie pas een beroep op Jo’s expertise wanneer een sterfgeval na een lang onderzoek nog even raadselachtig bleef. Als de politie de dood van Tasia McFarland – het beruchte, opvallende boegbeeld van de Americana – nu al verdacht vond, werd dit een lastige zaak. Daarnaast was het ook nog eens een zaak die ongelooflijk veel media-aandacht zou trekken. In een flits zag Jo haar carrière als een lucifer ontbranden.

En ze zag haar vermoeide, lieve zus naast zich staan, die bofte dat ze nog leefde.

Ze gaf Tina de sleutels van haar auto. ‘Ik zie je straks wel.’

Tina gaf haar een kus op haar wang en fluisterde: ‘Ik voel me prima. Ik heb de beelden geen tweede keer op mijn netvlies gezien. Maak je maar geen zorgen.’

Jo knipperde met haar ogen. Tina gaf haar een kneepje in haar hand en vertrok.

Tang gooide haar sigaret weg. ‘Kom mee.’

Samen liepen ze terug naar het honkbalstadion. ‘De piloot van de eerste helikopter wordt vermist. We gaan ervan uit dat hij dood is,’ vertelde Tang. ‘De stuntman achter in de heli heeft het ongeluk ternauwernood overleefd.’

Jo veegde met haar vingers over haar voorhoofd. Haar gezicht prikte. Tang keek even opzij en aarzelde.

‘Het spijt me, Beckett. Dit komt waarschijnlijk akelig dichtbij.’

‘Die score staat al op het bord. Daar kan ik niets meer aan veranderen.’

Haar echtgenoot was omgekomen bij een ongeluk met een traumahelikopter. Maar ze kon gesprekken over vliegtuigongelukken niet vermijden, net zomin als ze de klok drie jaar kon terugdraaien en Daniels dood op die fatale dag kon voorkomen.

‘Vertel maar verder,’ zei ze. Maar tijdens het lopen stuurde ze een sms’je naar Gabriel Quintana. Ben ongedeerd. Ben nu bij Tang, bel je nog.

‘De tweede heli slaagde erin om een crashlanding op McCovey Point te maken. Daarbij zijn geen doden gevallen,’ meldde Tang.

Ze liepen door een tunnel en kwamen uit bij de onderste rijen van de tribunes. Het was een prachtig stadion, dat uitkeek over San Francisco en de baai. Geen enkel honkbalteam in de Major League had zo’n mooi uitzicht. Jo en haar ouders spraken hier elke zomer minstens één keer af om een wedstrijd van de Giants bij te wonen. Nu waren forensische teams, fotografen en de lijkschouwer er aan het werk. Het gele zeil, fel als een waarschuwingssignaal, viel meteen op.

‘Ik heb haar zien vallen,’ zei Jo. ‘Er vloog een brokstuk tegen de steunpilaar waaraan de tokkelkabel was bevestigd. De kabel schoot los en ze viel als…’ Er gleed een lint van misselijkheid door haar heen. ‘Ze viel.’

‘Ze is niet omgekomen door de val,’ zei Tang. ‘Ze had een kogelwond in haar hoofd.’

Jo keek opzij, en haar mond zakte een stukje open. ‘Heeft iemand haar neergeschoten? Heeft ze zelfmoord gepleegd? Wat vinden jullie ingewikkeld aan haar dood?’

Tang liep door het gangpad naar het veld. ‘Afgezien van het feit dat haar halve keel was weggerukt toen ze naar beneden gleed?’

‘Afgezien daarvan, ja.’

‘En dat er minstens vijfenzeventig concertgangers door rondvliegende brokstukken zijn geraakt of onder de voet zijn gelopen?’

‘Ook, ja.’

‘En het feit dat de tweeënveertigjarige Fawn Tasia McFarland, geboren en getogen in San Francisco, de ex-vrouw van de president van de Verenigde Staten was?’

Jo stond stil. ‘Dan weet ik inderdaad wel genoeg.’