7

‘Is de colt .45 van Robert McFarland?’ Jo’s hart begon sneller te slaan. ‘Het lijkt me een goed idee als ik de beelden van het schot bekijk.’

‘Mij ook, maar verwacht niet dat je er iets uit kunt opmaken,’ zei Tang.

Ze nam Jo mee naar een regiekamer die zich in de bovenste ring van het stadion bevond en over het veld uitkeek. Een muur was bedekt met televisiemonitors. Het vertrek stond vol politiemensen en officials van het stadion. Beneden, onder de felle stadionlampen, onderzochten forensische specialisten in witte pakken het terrein. De lijkschouwer maakte zich op om Tasia’s lichaam over te brengen naar het lijkenhuis. Er was een brancard binnengebracht en het gele zeil was weggehaald. Tegen het omgeploegde gras stak Tasia’s kleding fel af – scherpe stroken magenta en zwart. Ze zag er klein, broos, geknakt uit.

Tang vroeg een van de technici de beelden af te spelen. Jo zette zich schrap.

Ze had al eerder mensen zien sterven – als arts, als speurder en als echtgenote. Het was verschrikkelijk intiem om getuige te zijn van het radicale moment van de dood. Met haar koptische achtergrond, die met wat Japans boeddhisme was overgoten en door haar Ierse scholing een dikke katholieke vernislaag had gekregen, was Jo van mening dat de dood niet het definitieve einde was. Maar toen de video startte, wist ze dat ze erdoor aangegrepen zou worden, en ze trok haar emotionele harnas aan.

De opnames begonnen met Searle Lecroix en de band, die de intro van ‘Bull’s-eye’ speelden. Daarna draaide de camera naar het balkon van de skybox, waar Tasia zichtbaar werd.

Haar outfit was een wildwestversie van de Madonna/hoer-tweedeling, alsof een rodeokampioen het beruchte bordeel Mustang Ranch had overgenomen. Ze zag eruit als een cowgirl die door Victoria’s Secret was aangekleed. De gordel om haar middel was aan de tokkelkabel vastgemaakt. In de wetenschap dat de kabel zou losschieten, kreeg Jo, zelf klimster, al een akelige knoop in haar maag.

Onder de dreunende muziek hoorde Jo gedempt geschreeuw. Tasia droeg een headset. Jo kon haar niet verstaan, maar hoorde haar toon hoger worden. Haar stem klonk verontwaardigd of bang. In de skybox rammelde de stuntman aan de deuren.

Tasia draaide zich om en wenkte het publiek. Het pistool glinsterde in het zonlicht. Terwijl er mensen het balkon op stroomden en om haar heen dromden, gingen de rookmachines aan. Ze begon te zingen en richtte het pistool op het podium.

‘Jezus, ze blaast op de loop,’ zei Jo.

Ontzet keek ze naar de opnames. De muziek zweefde door het stadion. Het publiek zwermde om Tasia heen. De witte mist uit de rookmachines vertroebelde het beeld.

De knal van het schot was scherp en schokkend.

Tasia kwam uit de wervelende rook tevoorschijn en hing slap in haar klimgordel toen ze langs de tokkelkabel naar beneden gleed. De kogelwond was duidelijk zichtbaar, een bloederige roos die op haar nek en hoofd tot bloei kwam.

De camera draaide. Er ontstond paniek, er vielen brokstukken van een helikopter naar beneden, steigers rond het podium stortten in, mensen gilden.

Te midden van de chaos zoemde de camera vervolgens in op het veld. Voor het podium lag Tasia’s geknakte lichaam op het gras. Searle Lecroix knielde bij haar neer. Door de microfoon van haar headset was zijn stem boven het enorme kabaal uit te horen.

‘In godsnaam, help haar,’ schreeuwde hij.

Jo ademde uit. ‘Zet de film af.’

In de kamer leek het naar rook, zout water en de ellendige, olieachtige walm van een vliegtuigongeluk te ruiken. Ze staarde naar het scherm.

Het was niet te zien wie het schot had gelost.

‘Misschien heeft iemand het pistool van haar afgepakt, of haar hand beetgepakt en de trekker overgehaald. Maar drie seconden voor het schot had Tasia het wapen in haar bezit,’ zei ze.

Ze dacht na over het gevaarlijke, seksueel getinte spelletje dat Tasia met de colt .45 had gespeeld. Het blazen op de loop was een opzichtig gebaar, bedoeld om alle aandacht te trekken. Het was niet eens echt speels – het leek eerder een gimmick. Suïcidale mensen haalden in de seconden voor hun zelfgekozen dood doorgaans geen geintjes uit.

‘Kan ik de stuntcoördinator spreken?’ vroeg ze.

‘Loop maar mee. Hij heet Rez Shirazi. Vijftien jaar speelfilmervaring.’

Tang ging haar voor naar een van de skyboxen. Onderweg vatte ze samen wat Shirazi al aan de politie had verteld.

‘Hij probeerde Tasia zover te krijgen dat ze het wapen neerlegde, want het was de bedoeling dat alleen haar uitdagende, gebotoxte lijf naar beneden zou komen. Ze weigerde, maar ze richtte het wapen niet dreigend op hem, het publiek of zichzelf. Ze was niet boos. Ze was uitgeput en doodsbang.’

Tang klopte op de deur en liep de skybox binnen, die was gevuld met politiemensen en officials van het stadion. Een televisie was afgestemd op een nieuwszender. Shirazi ijsbeerde met een telefoon tegen zijn oor door het vertrek. Toen Tang Jo aan hem voorstelde, beëindigde hij het gesprek en gaf hij haar een hand.

‘Ik praat al twee uur met inspecteurs en advocaten,’ zei hij. ‘Lees alstublieft mijn schriftelijke verklaring, of vraag me anders iets nieuws.’

Hij had warme ogen in een stoer gezicht en hij wipte tijdens het praten op zijn tenen, als een weltergewicht. Jo bedacht dat hij op aftitelingen waarschijnlijk vastzat aan omschrijvingen als ‘schurk’ of ‘gestoorde bommenlegger’.

‘Ik probeer Tasia’s geestestoestand te beoordelen. Kunt u me iets vertellen over haar stemming van vanavond?’ vroeg ze.

‘Ze was gespannen.’

‘Kunt u iets preciezer zijn? Was ze euforisch en opgewonden? Had ze drugs gebruikt?’

‘Nee, ze had geen drugs gebruikt. Tenminste, ze zei dat ze clean was. En ze was niet blij. Ik heb haar wel eens verrukt gezien, dan ging geen zee haar te hoog, en dan had ze me toch een glimlach… Maar vanavond was ze geagiteerd.’ Hij draaide rondjes met zijn handen, zoekend naar de juiste omschrijving. ‘Toen ze eenmaal begon te praten, kreeg ik er geen woord meer tussen. Haar brein leek wel een popcornmachine.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik hoorde dat ze een bipolaire stoornis had. Vanavond leek ze zowel manisch als depressief. Ze had veel energie, maar ze was ook erg somber. Ze zei dingen als: “Het leven is hard en dan ga je dood. Zo dood als Dodi en prinses Diana.” En ze maakte muzikale… nou ja, noem het maar grappen, maar het waren geen leuke grappen. “Do ree mi fal dood, stelletje klootzakken.”’

‘Heeft ze de dood vaker genoemd?’

‘Ze zei dat het vanavond om een kwestie van leven of dood ging. Ze had het over martelaarschap. Autobommen, doodseskaders, een heilige oorlog.’ Hij hield zijn hoofd schuin. ‘Daarna begon ze over de geheime dienst. En ze zei: “Hij is er.”’

‘Denkt u dat ze het over de president had?’

‘Zou kunnen. Maar ik dacht dat het vanavond om een concert draaide, dus wat weet ik ervan?’

‘Is u vanavond verder nog iets aan haar opgevallen?’

‘Ja. Alles was overdreven. Toen ze binnenkwam, stond haar korset verder open dan anders. Haar spijkerbroek hing nog lager op haar heupen, en haar make-up was ronduit extreem.’ Zijn blik was vermoeid. ‘Ze gedroeg zich alsof ze het middelpunt van het heelal was. Dat doen alle artiesten, maar vanavond geloofde ze werkelijk dat het allemaal om haar draaide. Het leek wel of ze een… missie had.’

‘En zo had u haar de laatste tijd dus niet gezien?’

Shirazi wreef zich over zijn borst, alsof die pijn deed. ‘Nee. Aan het begin van de landelijke tournee, een paar maanden geleden, was ze heel opgewekt. Vrolijk. Daarna raakte ze in een mineurstemming. Ze werd humeurig, in zichzelf gekeerd – het was een opvallende verandering. Maar de afgelopen weken leek alles in kracht toe te nemen. Haar energie en haar… ongenoegen.’

‘Gespannen, maar diep ongelukkig.’

‘Precies.’

Zijn telefoon ging. Hij nam op en zei: ‘Ik ben onderweg.’ Meteen daarna verbrak hij de verbinding. ‘Mijn broer zat in de helikopter die in de baai is gestort. Ze hebben hem net geopereerd. Ik moet naar het ziekenhuis.’

‘Goed,’ zei Tang. ‘Kunt u ons nog iets vertellen voordat u gaat?’

‘Ik had het vreselijke gevoel dat ze met het pistool wilde stoeien alsof het een speeltje was. Dat is vragen om ongelukken. En ik wou dat ik u kon vertellen wat er is gebeurd. Toen het me niet lukte om de glazen deuren kapot te slaan, ben ik naar de skybox ernaast gerend om te kijken of ik op haar balkon kon komen. Maar toen hoorde ik het schot.’ Zijn stem stierf weg. ‘Ik was te laat.’

Tang gaf hem haar kaartje en zei dat ze nog contact met hem zou opnemen. Hij liep het vertrek uit.

‘Eerste oordeel?’ vroeg Tang.

‘Afgezien van het feit dat Shirazi zich schuldig voelt over haar dood?’ vroeg Jo. ‘Ga na of Tasia drugs had gebruikt. Als ze geen cocaïne of amfetaminen had gebruikt, had ze een of andere manische aanval.’

‘Je klinkt niet erg overtuigd.’

‘Manische aanvallen worden gekarakteriseerd door euforie, en Tasia klinkt niet bepaald euforisch. Maar andere dingen kloppen wél,’ zei Jo. ‘Manische mensen blijven maar praten. Hun stem gaat gestrest klinken. En ze zijn opzichtig. Ze dragen felgekleurde kleren en ladingen ongepaste make-up. Ze zien er op een of andere manier vreemd uit.’

Tang knikte. ‘“Alsof ze met kleurkrijtjes had gespeeld” zei het meisje van de make-up.’

Jo dacht weer aan het spelletje dat Tasia met de colt .45 had gespeeld. ‘Ze krijgen ook last van hyperseksualiteit. En ze kunnen een soort grootheidswaanzin ontwikkelen.’

‘En denken dat ze het doelwit van een moordcomplot zijn?’

‘Als manisch-depressieve mensen paranoïde worden, denken ze dat ze door enorme machten worden bedreigd. Niet alleen door de buren en hun schoonmoeder en hun psych.’

‘Maar ook door de president van de Verenigde Staten?’

‘Dat is nu net het probleem,’ antwoordde Jo.

Achter hen klonk het gesprek van de aanwezigen boven het geluid van de televisie uit. Jo dacht diep na over wat ze had gezien en gehoord.

‘Drie mogelijkheden. Eén: het pistool vertoonde mankementen. Het ging gewoon af,’ zei ze.

‘Lijkt me niet waarschijnlijk, maar we zullen het uit elkaar halen om het na te kijken.’

‘Twee: Tasia McFarland heeft het pistool tegen haar hoofd gezet en de trekker overgehaald.’

‘Daar ben je nu minder van overtuigd dan tien minuten geleden.’

‘Drie…’

Op de televisie zei een nieuwslezer: ‘We schakelen over naar het Witte Huis, waar president McFarland op het punt staat om commentaar te geven op het overlijden van zijn ex-vrouw.’