Hoofdstuk 25

 

 

 

‘Waar is Jane?’

Oliver zette een droevig gezicht op terwijl hij zijn moeder het tasje gaf dat hij voor Kate had ingepakt. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, om aan te geven dat hij niet over Jane kon praten waar Kate bij was.

‘Ga jij Horse maar eten geven,’ zei Betty, terwijl ze bemoedigend een hand op Kates rug legde. ‘Hij mist je als je er niet bent.’

Meteen rende Kate weg om de hond te gaan zoeken. Hoewel Oliver haar voetjes door de gang hoorde roffelen, wachtte hij tot de achterdeur dichtviel voordat hij begon te praten.

‘Jane is verdwenen,’ vertelde hij, alsof het de moeilijkste boodschap was die hij ooit had moeten overbrengen.

De wenkbrauwen die zijn moeder elke dag met een potlood op haar gezicht tekende, schoten omhoog. ‘Waar is ze dan naartoe? Toen je belde dat je Kate kwam brengen, hoopte ik dat Jane en jij alle problemen wilden uitpraten.’

‘Dat heb ik ook geprobeerd. Geloof me, ik heb mijn uiterste best gedaan.’

Hij schepte een pervers genoegen uit het feit dat hij zo goed kon liegen. Meestal leek zijn vader eerder aan zijn woorden te twijfelen dan zijn moeder, maar hij stond nu niet tegenover Maurice. Als hij zijn moeder kon overtuigen, zou zij wel met zijn vader praten.

‘Tegen de tijd dat Jane gisteravond thuiskwam, had ik gelegenheid gehad om alles te overdenken,’ vervolgde hij. ‘Ik besefte dat ik haar niet kwijt wilde, dus ik smeekte haar om me een tweede kans te geven. Ik beloofde haar dat ik Noah en haar vergiffenis zou schenken. Niemand van ons heeft het de afgelopen jaren makkelijk gehad. Ze wilde echter niet naar me luisteren, en vanochtend besefte ik waarom.’

‘Waarom dan?’ Met een afwachtende blik keek zijn moeder hem aan.

‘Omdat ze van plan was weg te gaan. Ze is er met Noah vandoor.’

Geschrokken deinsde zijn moeder achteruit. ‘Wat? Dat meen je niet! Hoe moet het dan met Wendy en de kinderen?’

Met enige moeite slaagde Oliver er zelfs in een paar tranen uit zijn ogen te persen. ‘Hij en Jane gaan zo in elkaar op dat ze met niemand rekening houden. Ze… Ze maken zich niet druk over de vraag wat dit voor onze familie betekent.’ Hij slaakte een dramatische zucht en veegde ongeduldig zijn tranen weg, alsof hij het niet kon uitstaan dat hij er zo emotioneel van werd.

De ogen van zijn moeder vulden zich met tranen. ‘Hoe kan Noah ons dit aandoen?’ vroeg ze met trillende lippen. ‘Hoe kan hij zijn vrouw weer bedriegen? Arme Wendy. Ze was zo begripvol, zo vergevingsgezind…’

Oliver staarde naar de grond. ‘Ik denk dat Noah niet besefte dat hij zo’n geweldige vrouw had.’

‘Hoe moeten we het aan de kinderen vertellen?’ vroeg zijn moeder handenwringend.

De achterdeur viel weer dicht, een teken dat Kate weer onderweg was. Oliver zweeg toen zijn dochter met de bak van de hond door de gang huppelde.

‘Ik geef hem een heleboel eten,’ kondigde ze aan.

Betty wendde haar gezicht af om haar verdriet voor haar kleindochter te verbergen, maar Oliver glimlachte naar haar.

‘Dat is goed, lieverd,’ zei hij.

Pas toen ze weer verdwenen was, veegde zijn moeder haar tranen af en sloeg ze haar armen om hem heen. ‘Ik vind het zo erg voor je, Oliver. Je hebt al zoveel meegemaakt. Het is niet eerlijk. Ik had nooit verwacht dat Noah zoiets zou doen.’

‘Ik ook niet,’ zei Oliver. ‘Blijkbaar kenden we hem niet zo goed als we dachten.’

Die opmerking zorgde voor nog meer tranen, maar zijn moeder sprak hem niet tegen. ‘Weet Wendy het al?’ vroeg ze.

‘Ze zal zich wel afvragen waar hij is ,’ antwoordde Oliver. ‘Ik heb hem gisteravond nog gesproken, en toen heeft hij me afgezet bij Starbucks. Hij zei dat hij even alleen wilde zijn om na te denken. Nu vermoed ik dat hij niet eens meer naar huis is gegaan. Ik denk dat Wendy hem niet meer heeft gezien.’

‘Arme Wendy.’

‘Ik heb het natuurlijk ook nog niet aan Kate verteld. Misschien had ik dat wel moeten doen, maar… Het leek me beter om er nog even mee te wachten. Voor het geval Jane bij me terugkomt.’ Hij deed of hij te geëmotioneerd was om verder te praten.

Zijn moeder omhelsde hem weer. ‘Het is helemaal niets voor Noah om iedereen zoveel verdriet te doen,’ mompelde ze.

Het kostte Oliver moeite om geen lelijk gezicht te trekken. Noah was echt geen heilige. Dat had zijn affaire met Jane wel bewezen. Ook al was de ochtend nog zo surreëel geweest, inmiddels kon hij weer helder nadenken. Hij wist dat hij de zaak nu handig moest aanpakken, om te voorkomen dat hij de rest van zijn leven in de gevangenis moest doorbrengen. ‘Ik vertrouwde Jane ook,’ zei hij met een brok in zijn keel. Hij knipperde met zijn ogen, alsof hij moest vechten tegen zijn tranen. ‘Het is een enorme schok.’

‘Dat begrijp ik heel goed.’

‘Wat is een schok?’ Achter hen kwam zijn vader uit de badkamer.

‘Dat vertel ik je straks wel,’ zei zijn moeder, die nog steeds hevig van streek was.

‘Ik ben blij dat Kate bij jullie mag logeren,’ verklaarde Oliver. ‘Ik heb vandaag erg veel last van mijn wond. Waarschijnlijk heb ik de laatste dagen te veel gedaan. Een avond als gisteravond gaat je natuurlijk ook niet in je koude kleren zitten.’

‘Natuurlijk niet.’ Betty aaide hem over zijn wang. ‘Ga jij maar lekker naar huis. Probeer wat uit te rusten. Maak je maar geen zorgen om Kate, die kan hier wel een paar dagen blijven logeren. We zijn gek op haar, en ze heeft het hier altijd naar haar zin.’

Met een bezorgde blik keek Maurice van de een naar de ander. Inmiddels had hij wel begrepen dat er iets niet in orde was.

‘Ik bel jullie morgen wel,’ zei Oliver.

‘Goed. Probeer maar niet te veel te piekeren.’ Betty gaf hem een kus op zijn wang.

Terwijl Oliver het tuinpad af liep, hoorde hij zijn vader aan zijn moeder vragen wat er aan de hand was. Hij draaide zich niet om toen zijn moeder het begon uit te leggen. Hij moest opschieten. Op weg naar zijn ouders was hij langs De Laatste Linie gereden, en daar had hij de auto van Skye nog op de parkeerplaats zien staan. Hij wist niet hoe laat ze naar huis ging, en hij moest nog veel doen.

 

‘Weet je zeker dat het Lynnette was?’ Gekleed in een spijkerbroek, een sportieve trui en zijn kenmerkende Hush Puppies keek Davids vader naar zijn zoon.

Een meter verderop leunde David tegen zijn auto. ‘Heel zeker,’ antwoordde hij.

‘Ik wist dat ze het niet gemakkelijk had, maar ik had nooit gedacht dat ze zoiets zou doen,’ mompelde zijn vader hoofdschuddend.

‘Ik ben jaren met haar getrouwd geweest, maar ik had ook nooit gedacht dat ze hiertoe in staat was,’ zei David.

‘Zou het door haar ziekte komen?’

‘Misschien heeft de MS haar wel extra wanhopig gemaakt, maar ze wist wat ze deed.’

‘Wat gebeurt er nu met haar?’

‘Ze krijgt gevangenisstraf. Een moord voorbereiden is strafbaar.’ David sloeg zijn enkels over elkaar en staarde naar de grond.

‘Wordt er in de gevangenis goed voor haar gezorgd?’

‘Natuurlijk.’

Zijn vader floot zachtjes en krabde in zijn nek. ‘Je moeder zal dit niet leuk vinden.’

Zijn moeder was met Jeremy naar binnen gegaan om vader en zoon gelegenheid te geven met elkaar te praten. Straks, als David weg was, zou zijn vader zijn moeder op de hoogte brengen.

‘Zulke dingen gebeuren,’ zei David. ‘Ik had alleen nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Natuurlijk had ik liever gezien dat ik haar de liefde had kunnen geven waaraan ze behoefte had.’

‘Op dit moment ben ik blij dat je niet van haar houdt,’ merkte zijn vader op. ‘Dan was het voor jou allemaal nog veel erger geweest.’

‘Ik denk dat Jeremy er veel verdriet van zal hebben.’

Bemoedigend gaf zijn vader hem een kneepje in zijn schouder. ‘Het komt wel goed met Jeremy,’ zei hij. ‘Hij heeft jou en ons.’

En Skye, dacht David. ‘Ik heb iemand anders ontmoet,’ kondigde hij aan.

Met een grijns keek zijn vader hem aan. ‘Laat me eens raden. De vrouw die laatst in jouw boxershort door je appartement liep?’

David schoot in de lach. ‘Inderdaad.’

‘Je moeder heeft me over haar verteld.’

‘Dat dacht ik wel.’

‘Hou je van haar?’

‘Ik hou al heel lang van haar.’

‘Hou dat gevoel vast,’ zei zijn vader. ‘Misschien heb je dat juist nodig om hier doorheen te komen.’

‘Ik moet weer eens gaan,’ zei David. Nadat hij zijn vader had omhelsd, stapte hij in de auto.

‘Wij zorgen wel voor Jeremy,’ zei zijn vader door het open raampje. ‘Maak je maar geen zorgen om hem.’

‘Pa?’

‘Ja?’

Bijna had David zijn vader over de baby verteld. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer hij uitkeek naar een broertje of zusje voor Jeremy. Op dit moment was het echter beter het nieuws nog even te verzwijgen. Het was een geheimpje tussen hem en Skye. ‘Bedankt.’

‘Daar zijn we voor, jongen.’ Zijn vader zwaaide.

Ondanks alles had David een glimlach op zijn gezicht toen hij in de richting van de snelweg reed. Zijn goede humeur verdween echter zodra zijn mobieltje begon te piepen.

‘Rechercheur Willis,’ zei hij.

‘Met Miranda Dodge.’

Zelfs als ze haar naam niet had genoemd, had hij haar stem herkend. ‘Hoe gaat het met je?’

‘Niet zo goed.’

‘Wat is er gebeurd?’

‘Ik heb net een mailtje van Oliver Burke gehad.’

Meteen zette David de radio zachter. ‘Stond zijn naam eronder?’

‘Ja.’

‘Wat schreef hij?’

‘Ik zal het u even voorlezen.’ Er klonk wat gestommel, en daarna was haar stem weer te horen. ‘“Een paar weken geleden heb ik in het ziekenhuis bezoek gehad van een rechercheur die naar Eugene Zufelt vroeg. Heb jij hem over Eugene verteld? Jij probeert me altijd problemen te bezorgen. Jij zei tegen je ouders dat ik je begluurde, terwijl je je met opzet voor me had uitgekleed (ontken het maar niet). Verder heb je tegen het schoolhoofd gezegd dat ik die briefjes had geschreven, maar dat was niet zo. En nu praat je met de politie en wil je dat ze onderzoek doen naar een ongeluk. Wat bezielt jou? Het lijkt wel of je geobsedeerd door me bent. We hebben elkaar al jaren niet gezien. Toch kan ik jou ook niet vergeten. Misschien kunnen we een keer afspreken en het oude vuur weer laten oplaaien. Laat me maar weten wat je daarvan vindt. Als je getrouwd bent, nemen we wel een hotelkamer. Veel liefs, en voor altijd de jouwe, Oliver”.’

Hoewel David Miranda alleen maar goeds toewenste, was hij in zijn hart opgelucht dat Oliver kennelijk zijn aandacht had verlegd en niet alleen maar met Skye bezig was. Hij zou zorgen dat Miranda bescherming van zijn collega’s kreeg, voor het geval Oliver werkelijk naar haar toe wilde gaan. Misschien kon hij daarna zijn eigen leven op orde brengen, zonder zich zorgen te hoeven maken om Skye.

‘Heeft die man last van waanideeën of zo?’ informeerde Miranda.

‘Hij past de werkelijkheid aan zijn wensen aan en neemt wraak op mensen die zich niet aan dat beeld aanpassen. Hij gaat door het lint als hij merkt hoe die mensen werkelijk over hem denken,’ verklaarde David. ‘Ik zal zorgen dat je beschermd wordt.’

Na afloop van het gesprek belde hij meteen met de politie in de buurt van Miranda’s huis. Halverwege het gesprek begon hij echter een onaangenaam gevoel te krijgen. Het was raar dat Burke Miranda zo openlijk had benaderd. Voor een slimme man als hij was dat net iets te dom. Hoe langer David erover nadacht, hoe onwaarschijnlijker hij het vond dat Miranda iets van Burke te vrezen had.

Had Burke het mailtje soms gestuurd om ieders aandacht af te leiden?

 

Oliver kon Skyes sleutels horen rinkelen toen ze door de voordeur naar binnen kwam. Helaas kon hij ook haar stem horen. Ze had iemand aan de telefoon.

Met zijn rug tegen de muur van haar slaapkamer gedrukt, besloot hij rustig af te wachten. Hij was al een paar uur klaar voor haar, maar hij wilde niets overhaasten. Als hij meteen liet merken dat hij in huis was, zou ze naar buiten rennen en in haar mobieltje om hulp schreeuwen. Dan zou haar gesprekspartner de politie bellen, en daar schoot hij niets mee op.

Hij had een raam aan de achterkant van het huis kapot moeten maken. Bishop of iemand anders had daar de tralies verwijderd. Als Skye door de achterdeur naar binnen was gekomen, had ze het kapotte raam misschien gezien, maar gelukkig was ze door de voordeur naar binnen gegaan.

Hij had een goede avond uitgekozen. Het was mistig, en de krekels maakten veel lawaai.

De grendel werd op de deur geschoven, en het veiligheidskettinkje werd vastgemaakt.

Zie je wel, dacht hij tevreden. Ze denkt dat ze veilig is.

Dat maakte zijn plan nog opwindender. Hij was van plan de hele nacht de tijd te nemen en haar met allerlei voorwerpen pijn te doen. Hij wilde haar laten smeken zoals geen van de anderen had gesmeekt. Ze moest haar excuses aanbieden voor Noah en Jane. Hij hoefde alleen maar het juiste moment af te wachten…

‘Ik vond het best eng om de test te doen, maar ik wilde het per se weten.’

Nieuwsgierig spitste hij zijn oren. Waar had ze het over?

‘Ik viel bijna flauw toen ik zag dat de uitslag positief was, Sheridan… Ergens in oktober. Ik ben nog niet naar de dokter geweest, maar ik weet precies wanneer ik zwanger ben geworden.’

Zwanger. Het woord leek door het hele huis te weergalmen, begeleid door de blijdschap in haar stem.

Kennelijk had ze het de laatste tijd druk gehad. Ze was met iemand naar bed geweest. Na die foto in de krant kon Oliver ook wel raden wie de vader was. Hij hoefde echter niet te raden, want het volgende moment hoorde hij haar over David praten. Ze had het over Davids reactie toen ze hem het nieuws had verteld en over hun plannen voor de toekomst.

Er komt helemaal geen toekomst, dacht Oliver.

In gedachten genoot hij al van de macht die hij had om haar dromen te beëindigen. Hulpeloos zou ze smeken om in leven te mogen blijven. Hier had hij al een paar jaar op gewacht, al vanaf het moment waarop ze hem de eerste keer had gedwarsboomd. Nu zou het nog mooier worden dan hij had gedacht. Hij eigende zich iets toe wat van rechercheur Willis was. Straks zou de politieman met lege handen staan.

Als hij haar genoeg liet lijden, kon hij Willis misschien ook van zijn lijstje schrappen. Voor een man als Willis was niets erger dan de wetenschap dat hij de vrouw van zijn dromen en hun kind niet had kunnen redden.

Oliver greep het mes nog steviger beet. Zijn wraak had niet op een beter moment kunnen komen.

‘Jeremy is een schatje. Ik vind het heel erg voor hem dat hij de komende tijd zijn moeder zal moeten missen,’ zei Skye.

Oliver had geen idee waar ze het nu over had, maar dat interesseerde hem ook niet. Toen hij het licht in de hal zag aangaan, keek hij of hij haar door een kier in de deur kon zien. Even ving hij een glimp van haar op terwijl ze haar jas uittrok. Ze was beeldschoon, veel mooier dan Jane ooit was geweest.

Ze zou echter niet lang mooi blijven. Deze keer hield ze er meer aan over dan een paar littekens.

 

Glimlachend beëindigde Skye het gesprek. Op weg naar huis had ze Jasmine en Sheridan over de baby verteld. Haar vriendinnen wilden een feest voor haar organiseren en hadden enthousiast gevraagd of David en zij al een naam hadden bedacht.

Er moest de komende tijd veel geregeld worden, maar alles was even fijn en spannend. Oliver Burke was er niet in geslaagd haar leven te ruïneren. Ze was hersteld van zijn brute aanval. Als ze eenmaal met David was getrouwd en de moeder van zijn kind was geworden, zou ze die periode in haar leven voorgoed achter zich laten.

Terwijl ze in de richting van de slaapkamer liep om haar ochtendjas aan te trekken en het bad vol te laten lopen, herinnerde ze zich dat ze nog een stapel ongeopende post had liggen, die ze uit haar postbus in de stad had gehaald. Misschien was het een goed idee om eerst de post te bekijken. Door alle gesprekken met vrienden, familie en David was ze daar nog niet aan toegekomen.

In de keuken bladerde ze door het stapeltje. De meeste dingen waren niet belangrijk, maar er zaten ook een paar bedankbrieven van oude cliënten tussen, die haar humeur nog stralender maakten.

Opeens viel haar blik op een brief waarop geen afzender stond. Verbaasd en nieuwsgierig maakte ze de enveloppe open. Er zat een vel papier in met maar één geprinte zin.

Vandaag heb ik je adres verkocht aan een man die anoniem wilde blijven.

Hield deze brief verband met Bishop? Had Lynnette haar adres niet uit de agenda van David gehaald, maar aan iemand anders gevraagd? Het zou kunnen. Ze wilde de brief in de prullenbak gooien, tot ze de datum op het poststempel zag. Deze brief was pas gisteren op de bus gedaan – lang na Bishops dood.

Met prikkende nekhaartjes draaide ze zich langzaam om, opeens bang dat ze iets belangrijks over het hoofd had gezien. De voordeur had op slot gezeten, en er was haar niets opgevallen. Het huis rook nog hetzelfde, en ze had ook niets vreemds gezien. Ze was echter niet van plan hier te blijven als er een kans bestond dat Oliver Burke haar adres had. Blijkbaar was iemand naar haar op zoek geweest. Zelfs als het iemand anders was geweest, was ze hier waarschijnlijk niet veilig.

Nadat ze haar sleutels en wapen uit haar tas had gehaald, liep ze weer in de richting van de voordeur. Ze zou naar Sheridan of Jasmine gaan totdat David weer terug was. Haar vingers trilden echter zo hevig dat ze de veiligheidsketting niet van de deur kreeg. Tegen de tijd dat ze de grendel naar achteren had geschoven, hoorde ze snelle voetstappen achter zich.

Er was iemand in huis.

 

Oliver had geen idee waarom Skye opeens de benen wilde nemen, maar hij was niet van plan haar te laten ontsnappen. Hier had hij te lang op gewacht.

Toen hij de gang door rende, zag hij dat ze de voordeur opendeed. Ze hield haar rechterhand om de rand, en dat was haar fout. Ze wilde snel om de deur heen lopen, maar het was al te laat. Oliver duwde met zijn volle gewicht tegen de deur, waardoor die dichtviel en haar hand beknelde.

Aan haar kreet hoorde hij dat hij haar pijn had gedaan. Dat was gunstig, want dan wachtte hem niet hetzelfde lot als Bishop. Als ze haar hand niet kon gebruiken, kon ze ook niet richten.

Voor de zekerheid ramde hij nog een keer met zijn schouder tegen de deur, waarna hij haar op haar knieën zag vallen. Hij trok de deur open, duwde haar opzij en trapte de deur met zijn voet in het slot.

‘Dacht jij dat je aan mij kon ontsnappen?’ schreeuwde hij. ‘Dacht je dat je zomaar weg mocht lopen na alles wat je me hebt aangedaan?’

Met grote ogen staarde ze hem aan, haar ogen glazig van pijn en angst. ‘Wat ik jóú heb aangedaan?’ fluisterde ze vol haat.

‘Jij hebt me alles afgepakt! Je hebt me jaren van mijn leven afgenomen! Heb je enig idee hoe het in de gevangenis is? Nou?’

Hij knielde en ging expres op haar gewonde hand zitten, waardoor ze het uitschreeuwde van de pijn. ‘Zo is het in de gevangenis ongeveer, Skye Kellerman. Ik schreeuwde ook, maar dan inwendig. En nu heb ik ook nog dat gedonder met Jane. Dat kan ik je nooit vergeven.’

‘Heeft ze je… verlaten zoals ze al… veel eerder… had moeten doen?’ bracht Skye moeizaam uit.

Het liefst wilde hij weer de opwinding voelen die door zijn lichaam had gestroomd toen hij dit plan maakte. Hij voelde echter alleen maar haat. ‘Jij bent verantwoordelijk voor wat er met haar en Noah is gebeurd! Het is allemaal jouw schuld.’

‘Nee,’ jammerde ze. ‘Ik had niets met Jane te maken.’

‘Als ik gewoon thuis had kunnen blijven, was ze nooit een verhouding met Noah begonnen. Dan zou ze nog steeds van me houden.’ Tot zijn verbazing merkte Oliver dat hij huilde, dat hij oprecht huilde. Dit was heel anders dan de krokodillentranen die hij voor zijn moeder had geplengd. Had het hem echt zoveel gedaan om Jane kwijt te raken? ‘Zij was de enige vrouw die ooit in me heeft geloofd.’

‘Waar is ze, Oliver?’

‘Weg.’

‘Waarheen?’ Er parelde zweet op Skyes gezicht, dat langzaam in haar haren druppelde. Haar huid was krijtwit, maar haar ogen waren alert en helder. ‘Heb je haar vermoord? Net zoals je die andere vrouwen hebt vermoord?’

Eigenlijk wilde hij haar geen antwoord geven. Hij was haar niets verplicht. Hij had haar willen verkrachten en alles zo pijnlijk mogelijk voor haar willen maken. Hij had er úren van willen genieten, maar nu wilde hij dat niet meer. Waarschijnlijk zou hij niet eens een erectie kunnen krijgen. Daarvoor was hij te zeer van streek. Zijn gedachten gingen terug naar Jane en haar bloed, dat hij niet van zijn handen had kunnen krijgen. Het zat er weer. Hij kon het niet zien, maar hij wist dat het aan zijn huid kleefde. Misschien zou hij thuis weer de spetters op zijn borstkas zien, samen met het bloed van de wond die zij hem had toegebracht…

Hij moest er vlug een einde aan maken en weggaan. In zijn haast om Skye tegen te houden, had hij echter zijn mes laten vallen. Hij probeerde haar door de gang te slepen om het te pakken, maar zij begreep wat hij van plan was. Opeens verdween de paniek die zich van haar meester had gemaakt. Ondanks de pijn in haar hand begon ze te slaan en te schoppen om los te komen, net als ruim drie jaar geleden.

‘Je krijgt me er niet onder!’ schreeuwde ze. ‘Je krijgt me er niet onder!’

‘Ik heb Noah er ook onder gekregen,’ zei hij, haar haren beetgrijpend. ‘En Jane ook. Wie zegt dat je beter bent dan zij?’

‘Ik,’ zei Skye voordat ze met haar linkerhand uithaalde en zijn wang openkrabde.

 

Skye wist dat ze voor haar leven vocht, maar dat was niet het enige wat haar de kracht gaf om hem aan te vallen. Ze vocht namelijk ook voor het leven van haar ongeboren baby en de toekomst die ze met David wilde. Het zinloze geweld van Burke had haar al meer dan genoeg gekost.

Zonder acht te slaan op de misselijkmakende pijn die vanuit haar hand naar haar arm uitstraalde, profiteerde ze van het effect dat haar uithaal had gehad. Even was Oliver van slag, waardoor ze gelegenheid kreeg om hem in zijn maag en zijn kruis te trappen.

Hij liet haar haren los en sloeg dubbel. Nog voordat ze overeind had kunnen krabbelen, had hij zich echter hersteld. Ze moest een wapen zien te vinden. Haar tas lag vlakbij, dus misschien kon ze er wel naartoe kruipen.

Opeens besefte ze dat ze haar pistool niet kon afvuren. Met haar linkerhand kon ze niet richten… Dat betekende dat het mes haar enige kans was.

In een fractie van een seconde gaf ze hem de indruk dat ze naar haar tas wilde duiken. Hij trapte erin en dook op de tas voordat zij hem van de grond kon graaien, maar op dat moment rolde Skye razendsnel de andere kant op om het mes te pakken. Ze zag de verbazing op Olivers gezicht toen hij besefte dat ze hem te slim af was geweest. Hij prutste aan de sluiting van haar tas, maar nog voordat hij haar pistool kon pakken, ramde ze zijn eigen mes zo diep mogelijk in zijn borst.

Ruim drieënhalf jaar na het eerste incident stak Skye Oliver Burke weer neer. Deze keer had ze echter vitale organen geraakt. Ze kon het zien aan de snelheid waarmee de kracht uit zijn lichaam gleed. Hij hapte naar adem en viel boven op haar, maar ze duwde hem van zich af en slaagde erin overeind te krabbelen.

Haastig zocht ze naar haar tas, om haar wapen te pakken. Een paar tellen later kreeg haar verstand de overhand. Ze had geen vuurwapen meer nodig. Oliver lag hulpeloos op de grond.

‘Help me!’ fluisterde hij, maar zijn gelaatsuitdrukking was bijna sardonisch, alsof hij haar uitdaagde zijn verzoek te weigeren. Het was alsof hij wilde aantonen dat ze net zo onmenselijk was als hij.

Skye trilde zo hevig dat ze niet eens wist of ze zich kon verroeren. De pijn waarvoor ze zich daarnet had afgesloten, kwam nu in alle hevigheid terug. Ze was misselijk, duizelig. Iets wat hij eerder had gezegd, zat haar dwars. ‘Waar is Jane?’ wilde ze weten. ‘Als je het vertelt, bel ik een ambulance.’

‘Dat doe je niet,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Niet voor mij.’

‘Dat doe ik voor iedereen. Dat is het verschil tussen jou en mij. Waar is Jane?’

‘Janey…’ Zijn gezicht vertrok, alsof het koosnaampje van zijn vrouw hem pijn deed. ‘Ze ligt met Noah in bed…’ Hij snakte naar adem, vechtend om zijn leven nog een paar tellen te rekken. ‘…waar ze thuishoort.’ Na een bitterzoete glimlach naar Skye, alsof hij zojuist iets heel grappigs had gezegd, blies hij zijn laatste adem uit.

 

Toen David bijna in Sacramento was, kreeg hij een telefoontje van Skye. ‘Ik ben bijna bij je,’ zei hij. ‘Ik ga even bij Lynnette langs, en dan kom ik bij jou.’

‘Ga niet naar mijn huis.’

‘Waarom niet?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Ik ben in het ziekenhuis.’

Meteen kreeg hij weer last van de oude angst, de angst die hem zo vaak had geprikkeld om haar te bellen. ‘Wat is er?’ vroeg hij bezorgd.

‘Oliver Burke is dood.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Hij wilde me vermoorden.’

Intuïtief duwde David het gaspedaal verder in. Na het telefoontje van Miranda had hij een hulpsheriff naar Skyes huis gestuurd. Was de man te laat gekomen? ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.

‘Hij wachtte me thuis op. Ik moest hem met een mes steken. Ik komme rechterhan niet gebruiken.’

Ze begon onduidelijk te praten. Waarschijnlijk had ze medicijnen gekregen.

‘Hij smeet de deur dicht toen kwilde ontsnappen,’ vervolgde ze. ‘Er zijn een paar botjes imme han verbrijzeld. Gaan zo opereren.’

David klemde zijn kaken op elkaar. ‘Is hulpsheriff Meeks niet bij je geweest?’

‘Daarna, ja.’

‘Heb je tegen de dokter gezegd dat je zwanger bent? Voordat je die medicijnen kreeg?’

‘Tuurlijk.’

‘Is de baby…’ Hij durfde de vraag bijna niet te stellen.

‘Niks aan de han. Blij met de baby.’

Opgelucht haalde hij adem. Aan die laatste gedachte moesten ze zich vasthouden. Hij wist dat ze moeite moest doen om bij bewustzijn te blijven, maar opeens zei ze iets wat hem opnieuw schokte.

‘Janes toestands kritiek.’

‘Wat? Jane Burke?’

‘Tegen de tijd dazze bij haar kwamen, wazze bijna doodgebloed. Heel lang volgehouden. Ze was inne nek gestoken, vlak naast de ader.’

Het werd steeds moeilijker haar te verstaan. ‘Waar heb je het over, Skye? Heeft Oliver Jane willen vermoorden?’

‘Voordat-ie bij mij kwam. Hoorde van Noah.’

‘Is Noah ongedeerd?’

‘Noah is dood.’

Dat laatste klonk heel duidelijk, maar klopte het ook? Of was Skye misschien in de war door de medicatie? ‘Skye, in welk ziekenhuis lig je?’

Er kwam geen antwoord. Er klonk gerommel en toen kwam er een andere stem aan de lijn. ‘Rechercheur Willis?’

‘Ja?’

‘U spreekt met Wanda Neely. Ik ben verpleegkundige in het Mercy American River. Zoals u al had begrepen, kan Ms. Kellerman u niet meer te woord staan. Ze wordt zo naar de operatiekamer gereden.’

‘Zeg maar dat ik bij haar ben wanneer ze wakker wordt. Dat ik op haar zal wachten,’ zei hij.

De glimlach van de verpleegkundige was in haar stem te horen. ‘Zal ik doen.’

‘Doet u het maar meteen, nu ze u nog begrijpt.’

‘Zal ik doen. Maakt u zich maar geen zorgen. Het komt goed met haar. Ze is een bijzonder sterke vrouw.’

Opeens kreeg David een brok in zijn keel, die hij bijna niet kon wegslikken. ‘Goddank,’ mompelde hij, voordat hij ophing.