Hoofdstuk 9

 

 

 

Die donderdagochtend kreeg David een reactie van Miranda Dodge. Hij was opgestaan en had net een kop koffie en een stuk toast naar binnen gewerkt toen hij het mailtje ontving. Hij vermoedde dat haar werkdag al een paar uur eerder begonnen was, omdat het aan de oostkust later was.

 

Natuurlijk kan ik me Oliver Burke herinneren. Toen we op de middelbare school zaten, belde die kleine engerd me voortdurend met de vraag wanneer ik met hem uit wilde. Als ik weigerde, hing hij op, maar dan belde hij even later weer om zijn excuses aan te bieden. Heel raar. Hij deed ook andere dingen. Ik heb hem weleens betrapt toen hij door mijn slaapkamerraam naar binnen stond te loeren. Ik vertelde het aan mijn vader en die belde de vader van Burke, maar Burkes familie maakte zich er niet druk om. Ze vonden het heel normaal dat een gezonde jongen een meisje graag uit haar kleren zag stappen. Mijn vader was razend. Hij zei dat Mr. Burke het gedrag van zijn zoon leek toe te juichen.

Ik besef dat het op dit moment nog vroeg is in Sacramento. Ik bel u straks even. Ik weet niet of ik u bij uw onderzoek kan helpen, maar toen ik hoorde dat hij wegens verkrachting tot gevangenisstraf was veroordeeld, was ik waarschijnlijk de enige persoon op de hele planeet die niet verbaasd was.

Miranda Dodge

 

David trommelde met zijn vingers op zijn bureau. Was het hiermee allemaal begonnen? Was Miranda zijn eerste obsessie geweest? Gisteren had hij een gesprek gehad met Burkes mondhygiëniste, die beweerde dat ze nog nooit een fijnere baas had gehad. Ze behoorde echter tot Burkes kerk, en dat kon een reden zijn waarom hij zich tegenover haar keurig had gedragen. Het kon ook zijn dat hij haar niet aantrekkelijk vond en daarom geen extra aandacht aan haar had geschonken. Met haar onderkinnen en piekende blonde haar leek ze niet bepaald op zijn andere slachtoffers.

Hij schrok op van het geluid van de telefoon. ‘Hallo?’

‘Kunnen we vandaag samen gaan lunchen?’

Lynnette.

‘Wat ben jij vroeg op.’

‘Ja, ik moet vroeg naar mijn werk. Ik kon trouwens ook niet slapen.’

‘Waarom niet? Heb je een terugval gehad?’ vroeg hij.

Het was de bedoeling dat Lynnettes medicijnen haar ziekte zouden vertragen, maar tot nu toe had ze daar nog niet veel van gemerkt. Ze voelde zich slap en was bijna altijd moe. Ze had soms moeite haar evenwicht te bewaren en ze werd minder sterk in haar handen, wat haar natuurlijk veel zorgen baarde.

‘Nee, dat niet,’ antwoordde ze. ‘Ik heb liggen denken.’

‘Waarover?’

‘Dat wil ik liever tijdens de lunch bespreken. Heb je tijd?’

‘Ja. Kun jij weg?’

Meestal was ze vroeg in de middag klaar en nam ze tussen de middag nauwelijks pauze.

‘Ik hoef vandaag maar tot één uur te werken. Daarom begin ik extra vroeg.’

Eigenlijk had David niet veel zin in een emotioneel gesprek, vooral niet midden op zijn werkdag. Hij wilde dat Lynnette gelukkig was, maar hij leek haar alleen maar ongelukkig te maken. Nu Burke bijna werd vrijgelaten, kon hij zich bovendien moeilijk op andere dingen concentreren.

Hij voelde zich echter schuldig over zijn reactie van de vorige dag en over het feit dat hij geen zin had om met haar af te spreken. Misschien zou hun relatie verbeteren als hij haar boven aan zijn prioriteitenlijstje zette. Misschien dacht hij dan ook wat minder aan Skye. ‘Waar wil je afspreken?’ vroeg hij.

‘Pyramid House.’

Daar hadden ze ook gegeten toen ze zich officieel hadden verzoend. Bedoelde ze daar iets mee? Of was het gewoon een restaurant waar ze graag wilde eten? ‘Goed, dan zie ik je straks.’

‘Oké.’ Lynnette hing op.

Fronsend legde David de hoorn op de haak. Hij had geen idee wat ze met hem wilde bespreken, maar hij zag er nu al tegenop.

 

Skye zette haar liefste glimlach op toen een kale man van rond de zestig de deur opendeed. ‘Mr. Markum?’ vroeg ze.

‘Ja?’ De man, die een joggingpak droeg, had een paar dure ringen om zijn vingers en een medaillon om zijn hals.

Hij lijkt wel een producer uit Hollywood, dacht Skye. ‘Mijn naam is Skye Kellerman. Ik ben van De Laatste Linie,’ vertelde ze.

‘De Laatste wat?’

‘De Laatste Linie. Een stichting die slachtoffers van geweld wil helpen.’

Hij wees op een bordje naast de deurbel, waarop stond dat hij nooit geld aan collectanten gaf. ‘Dit is een woonwijk met een hek eromheen. Hoe bent u hier binnengekomen?’

‘Ik heb gewacht tot een andere bewoner naar binnen ging en ben achter hem aan gereden,’ legde Skye uit. ‘En ik kom niet collecteren. Ik wil u graag even spreken over Oliver Burke.’

De geïrriteerde blik maakte plaats voor belangstelling. ‘Burke zit in de gevangenis, omdat hij geprobeerd heeft een vrouw te verkrachten.’

Skye hing haar handtas wat hoger op haar schouder en haalde diep adem. ‘Die vrouw ben ik.’

Hij zette grote ogen op. ‘Meent u dat? U hebt hem neergestoken, hè? Met een schaar, als ik me niet vergis.’

Skye deed haar best te blijven glimlachen, maar bij zijn opmerking over haar verdediging ging haar mond automatisch open. ‘Het was de enige manier waarop ik me tegen hem kon verzetten.’

‘Wat een mazzel dat u net een schaar voorhanden had.’

‘Hij lag op mijn nachtkastje, omdat ik die avond had geborduurd voordat ik ging slapen.’

‘Ik vind het geweldig van u! U bent een taaie!’ Met een brede grijns gaf hij haar een hand.

‘Kende u Oliver goed?’ vroeg Skye.

Terwijl ze stonden te praten, probeerde een spaniël tussen zijn benen door te ontsnappen. Nadat hij de hond met een been naar achteren had geduwd, kwam hij naar buiten en deed de deur achter zich dicht. ‘Waarom vraagt u dat?’

‘Hij komt morgen vrij.’

De man negeerde het geblaf van zijn hond. ‘Jee, dan heeft hij ook niet lang vastgezeten…’ Hij floot tussen zijn tanden. ‘Hoe lang heeft zijn gevangenisstraf geduurd? Twee, drie jaar? Daar zult u wel goed ziek van zijn.’

Erger nog, dacht Skye. ‘Ik ben erg bezorgd, omdat ik denk dat hij nog steeds gevaarlijk is,’ legde ze uit.

‘Dat is hij zeker. Zowel voor mensen als voor dieren. Die rotzak heeft een van mijn honden vermoord.’

Het leek Skye beter om niet te vertellen dat ze al over die rechtszaak had gelezen. Veel mensen beseften niet dat dergelijke informatie openbaar was, en ze schrokken ervan als ze hoorden dat iemand in hun zaken had zitten neuzen. Daarom reageerde ze alsof ze van niets wist. ‘Hoe wist u dat hij de dader was?’ informeerde ze.

‘Het gebeurde een paar dagen nadat we ruzie hadden gehad. Mijn dochter en schoonzoon hadden hun camper op de straat geparkeerd. Hij was kwaad dat zijn huis vanaf de straat niet goed meer te zien was,’ vertelde de man. ‘Waarschijnlijk dacht hij dat mensen niets beters te doen hadden dan bewonderend naar zijn huis staren. Ik zei dat ze niet van plan waren de camper te verplaatsen, omdat hij hooguit een weekje zou blijven staan.’

‘Dat antwoord beviel hem zeker niet.’

‘Hij reageerde alsof ik hem iets vreselijks had aangedaan,’ zei Markum. ‘Hij werd knalrood en beende woedend weg. Ik dacht dat de kous daarmee af was, maar twee dagen later gingen we weg en lieten we onze honden in de tuin achter. We wilden mijn dochter en schoonzoon de omgeving laten zien, in de hoop dat we hen konden overhalen om dichterbij te komen wonen. Hoe dan ook, toen we terugkwamen, lieten we Bonnie en Clyde binnen, en binnen een uur begon Bonnie te trillen en te kokhalzen. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar ik zag wel dat het ernstig was. Mijn vrouw en ik zijn meteen naar de dierenarts gereden, waar de hond later die avond is doodgegaan.’

Aan de rimpels op zijn voorhoofd was te zien dat de dood van de hond hem had aangegrepen. ‘De dierenarts vertelde ons later dat iemand haar een vergiftigd stuk vlees had gegeven.’

‘Iemand?’

‘Oliver Burke. Hij moet het wel gedaan hebben. Ik had geen enkele andere vijand in de buurt. Nog steeds niet.’

‘Maar u kunt niet bewijzen dat hij het heeft gedaan, of wel?’

‘Nee, maar de buren aan de andere kant kunnen bevestigen dat hij die dag thuis was,’ zei hij. ‘Dat kwam niet vaak voor, want meestal was hij aan het werk in zijn praktijk.’

‘Is Clyde niet ziek geworden?’

‘Jawel, maar niet zo erg als Bonnie. De hond die u net zag, is Clyde.’ Markum tikte op de deur, waarop de hond weer begon te blaffen.

‘Ik vind het heel erg van Bonnie. Dat moet een afschuwelijke ervaring voor u zijn geweest.’

‘Zeg dat wel. Ik heb de politie gebeld, maar ze zeiden dat ze bewijsmateriaal nodig hadden om iets te kunnen doen. Ze adviseerden me een civiele procedure te starten, omdat ik daar een betere kans had om te winnen. Helaas heeft Burke zo goed toneelgespeeld dat de rechter in zijn verhaal trapte.’

‘Ja, hij kan heel goed doen of hij zelf het slachtoffer is,’ beaamde Skye.

‘Precies. Het was verschrikkelijk frustrerend. Nadat hij u had aangevallen, is er iemand van de politie bij me geweest om met me te praten. Ik heb hem mijn verhaal verteld, in de hoop dat ze zouden zien dat hij gewelddadig was.’

‘Ik neem aan dat hij u hetzelfde heeft verteld als de agenten op het bureau.’

‘Ja, hij zei dat ze zonder bewijzen niets konden beginnen.’

‘Hebt u Burke nog gesproken voordat u hem voor de rechter daagde?’

‘Jazeker. Ik zei dat alleen een harteloze schoft zo’n onschuldig wezen kwaad kon doen.’

‘Hoe reageerde hij?’

‘Geschokt. Ontdaan. Alsof hij er niets mee te maken had. Maar ik zag aan zijn ogen dat hij genoot van het verdriet dat hij me had aangedaan.’

Skye dacht terug aan Burkes reactie toen ze hem ervan had beschuldigd dat hij haar had aangevallen.

‘Hij is een overtuigende leugenaar, dat moet ik hem helaas nageven,’ merkte Markum op.

‘Wanneer hebt u hem voor het laatst gezien?’

‘Eens even denken… Een paar dagen voordat ze hem arresteerden, denk ik. Eigenlijk wilde ik bij het proces aanwezig zijn, maar mijn vrouw geeft eens per jaar muzieklessen in Italië. Tijdens de rechtszaak zaten we in Europa,’ vertelde hij. ‘Ik was blij toen ik hoorde dat hij gevangenisstraf had gekregen. Het was alsof hij ook een beetje voor Bonnie was gestraft.’

‘Hebt u Olivers broer weleens ontmoet?’

‘Een paar keer. Af en toe kwamen Noah en zijn vrouw bij hen op bezoek,’ antwoordde Markum. ‘Ik vond hen wel aardig, vooral Noahs vrouw, Wendy. Waarom vraagt u dat?’

‘Ik ben gewoon benieuwd hoe hij met zijn familieleden omging. Hoe behandelde hij zijn dochter?’

‘Ik vind het moeilijk daar een oordeel over te geven. Ze was toen nog maar klein, en hij was bijna altijd aan het werk. We zagen haar vaker met Jane dan met hem.’

‘Kwam hij ’s avonds weleens heel laat thuis?’

Skye wist dat David deze vragen waarschijnlijk allang had gesteld, maar ze wilde het antwoord graag uit Markums mond horen.

‘In elk geval niet met de auto. Dan had ik het wel gemerkt,’ zei Markum. ‘Bovendien wordt hier bij de ingang geregistreerd hoe vaak het hek opengaat.’

‘Kan het zijn dat hij lopend is weggegaan?’

‘Of op de fiets. Hij vond zichzelf een echte wielrenner. Hij schoor zelfs zijn benen! Ik heb nooit begrepen waarom,’ vertelde Markum. ‘Ik kan me niet voorstellen dat het zoveel luchtweerstand scheelt, maar hij nam dat fietsen echt heel serieus. Hij fietste bijna elke dag naar zijn werk.’

‘Ook in de winter?’

‘Ook in de winter. Dan nam hij lampjes mee die bijna net zoveel licht gaven als koplampen.’

David had verteld dat Burke vaak over het fietspad langs de kust reed. Ze wisten niet hoe hij Skye had gestalkt of haar huis binnen was gedrongen, maar tijdens het proces had de openbare aanklager wel gesuggereerd dat hij met de fiets naar haar huis was gekomen. Een fiets was een geluidloos vervoermiddel dat makkelijk kon worden verstopt. Daarnaast was wielrennen een goed excuus om urenlang van huis te zijn. De andere aanvallen hadden ook vlak bij het fietspad langs de kust plaatsgevonden.

‘Vond u zijn vrouw aardig?’

‘Niet echt. Ze had het een beetje hoog in de bol, als je het mij vraagt,’ zei Markum. ‘Dat veranderde echter snel toen Oliver naar de gevangenis ging. Toen had ik wel medelijden met haar, vooral omdat ze het huis kwijtraakte. Na al die publiciteit kon ze ook geen goede prijs voor de praktijk krijgen.’

Skye vermoedde dat hij nog meer medelijden met haar zou krijgen als hij zag waar ze nu woonde. ‘Ik ben ervan overtuigd dat Burke verantwoordelijk is voor de moord op drie vrouwen, vrouwen die hij heeft ontmoet voordat hij mij aanviel,’ vertelde ze.

De man floot weer tussen zijn tanden. ‘Is dat de reden voor uw komst?’ vroeg hij.

‘Voor een deel wel, ja. Wilt u me bellen als u zich nog iets herinnert?’ vroeg ze, hem een visitekaartje gevend.

‘Ja, dat zal ik zeker doen.’

‘Dank u wel.’ Nadat Skye afscheid had genomen, liep ze naar een huis verderop, waar de familie Simmons woonde. Daar hoorde ze een soortgelijk verhaal over een ruzie met Oliver Burke. In hun geval had een meningsverschil over een paar bomen ertoe geleid dat Oliver hun hele grasveld had vernield. Net als Markum konden ze dat echter niet bewijzen en hadden ze hun proces verloren.

Op weg naar haar auto stond Skye stil om even naar het oude huis van Burke te kijken. Het was een mooi, groot huis dat er volkomen normaal uitzag. Ten tijde van de aanval was hij een bevoorrecht mens in een heel goede buurt geweest.

In een opwelling besloot ze bij het huis aan te bellen. Er stond een grote gezinsauto op de oprit, en op het grasveld lagen een voetbal, een driewieler en een paar rolschaatsen. Ze wist niet eens wat ze de huidige bewoners moest vragen. Misschien kenden ze de Burkes niet eens. Toch straalde dit huis in haar ogen iets mysterieus uit. Hier had Oliver niet alleen gewoond, hier had hij waarschijnlijk ook de hond van zijn buurman vermoord en het gras van een ander geruïneerd. Hij was trots op zijn huis geweest en had gewild dat iedereen het kon zien.

Als het huis zoveel voor hem betekende, had hij er misschien wel iets van zichzelf achtergelaten.

 

David zat tegenover Lynnette, in hetzelfde hoekje waar ze twee jaar geleden een romantisch etentje hadden gehad. Hij vermoedde dat ze met opzet om hetzelfde tafeltje had gevraagd. Ze droeg zelfs dezelfde jurk. Op een of andere manier kreeg hij daar een heel ongemakkelijk gevoel bij. Hij wist dat zijn zoon en zijn ex-vrouw hem nodig hadden. Hij wist ook dat iedereen erbij gebaat was als hij weer thuis kwam wonen, maar dat vooruitzicht begon hem steeds meer tegen te staan.

‘Hoe was het op je werk?’ vroeg hij.

‘Prima.’

Hij sjorde zijn das een stukje los en maakte zijn bovenste knoopje open. ‘Je ziet er goed uit,’ merkte hij op.

‘Ik heb goede dagen en slechte dagen. Dit is een goede dag,’ vertelde ze. Ze nam een slokje van haar ijswater en keek aandachtig naar zijn gezicht.

‘Wat is er?’ vroeg hij.

Ze sloeg haar ogen neer en begon met haar glas te spelen. ‘Ik ben gisteravond met mijn date naar bed geweest,’ vertelde ze.

David had er met opzet niet naar gevraagd. ‘En?’ vroeg hij nu.

‘Ik vond er niets aan,’ zei ze hoofdschuddend. ‘Het voelde leeg. Eenzaam.’

‘Wat naar voor je.’

Ze keek hem weer aan. ‘Had je liever gehoord dat het fijn was geweest?’

‘Ik vind het naar dat je je ellendig hebt gevoeld. Kende je hem goed?’

‘Niet goed genoeg. Het was een wanhopige poging mijn leven een nieuwe impuls te geven. Meer niet.’ Ze krabde aan haar voorhoofd. Het was een uiting van frustratie, maar ook een teken dat ze zorgvuldig over haar volgende woorden nadacht. ‘Elke seconde wenste ik dat jij het was, David. Daardoor drong er iets tot me door.’

Nu nam David ook een slokje van zijn water, vechtend tegen de weerzin die hij voelde groeien. ‘Wat dan?’

‘Dat ik nog steeds van je hou. Ondanks alles wat er is gebeurd, wil ik er geen punt achter zetten.’

David haalde diep adem. Haar woorden bevestigden in elk geval dat ze bereid was aan hun relatie te werken. Dat was toch iets om blij mee te zijn? Toch was hij niet opgelucht. Sterker nog, de figuurlijke handboeien knelden nu nog pijnlijker om zijn polsen. Tot de dood ons scheidt…

‘Wil je het nog een keer proberen?’ vroeg hij.

‘Als jij dat ook wilt…’ reageerde ze hoopvol.

David dacht aan Jeremy. Hij zou blij moeten zijn met deze kans. Hij had zijn zoon beloofd dat hij zijn best zou doen, en hij wilde Lynnette graag gelukkig zien. Ze was pas eenentwintig geweest toen hij met haar was getrouwd. Nu ze zei dat ze haar best wilde doen, zouden ze er misschien een succes van kunnen maken.

Zodra hij aan Skye dacht, wilde hij de emotionele afstand tussen zichzelf en zijn ex-vrouw echter alleen maar groter maken. Was hij een egoïst?

‘Ik moet er over nadenken,’ zei hij.

Teleurgesteld leunde ze achterover. Blijkbaar had ze op iets meer enthousiasme gehoopt. Beide keren was hij degene geweest die zijn koffers had gepakt, maar beide keren was zij degene geweest die zei dat hij kon vertrekken. Ze vond dat hij niet genoeg energie in hun relatie stak. Ze vond dat ze iets beters verdiende. Ze zei dat hij niet meer van haar hield.

Inmiddels was David bang dat dat laatste verwijt waar was.

‘Erover nadenken?’ herhaalde ze.

De serveerster kwam langs met de kan ijswater en zei dat hun maaltijd onderweg was.

David wachtte tot ze was doorgelopen voordat hij het gesprek hervatte. ‘Als we er een succes van willen maken, moeten we sommige dingen anders aanpakken, Lynn,’ zei hij.

‘Dat zie ik anders. Het ligt allemaal aan jouw baan,’ zei ze. ‘Als jij ander werk zoekt, is er niets aan de hand.’

Wat? Moest hij ontslag nemen? ‘Wat moet ik dan gaan doen?’ vroeg hij.

‘Je zou privédetective kunnen worden. Dat doen veel politiemensen,’ antwoordde ze. ‘Dan kun je zelf je tijd indelen. Je verdient meer geld en je hebt minder stress.’

‘Waarom denk je dat ons huwelijk beter wordt als ik privédetective ben?’

‘Dat lijkt me logisch.’ Ze leunde naar voren. ‘Dan word je ’s nachts niet meer weggeroepen omdat er weer eens iemand is vermoord. Er kan een tijd komen dat ik je ’s nachts nodig heb. En als je zelf je tijd indeelt, ben je vaker thuis en ga je niet zo op in je werk.’

David had het idee dat ze jaloers was op elke bezigheid die betekende dat hij haar geen aandacht kon geven. Voordat hij dat kon zeggen, ging zijn telefoon over. Omdat hij even over zijn reactie op haar woorden wilde nadenken, keek hij op het schermpje van zijn mobieltje. Haastig stopte hij het toestel in zijn zak. Het was Skye. Hij wilde in Lynnettes bijzijn liever niet met haar praten, en omdat hij aan het nummer zag dat ze op kantoor was, wist hij dat ze op dit moment veilig was.

‘Neem je niet op?’ vroeg ze.

‘Nee.’

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Als het met je werk te maken had gehad, had je wel opgenomen.’

Misschien. Misschien ook niet. Het was echter net iets voor Lynnette om zo’n achterdochtige opmerking te maken. David had het gevoel dat haar onverzettelijkheid meer met het mislukken van hun huwelijk te maken had dan met zijn werk. ‘Het kan wel wachten,’ zei hij.

Even zag het ernaar uit dat zijn koppige houding een einde aan hun lunch zou maken, maar Lynnette herstelde zich.

‘Goed, waar waren we? Ben je van plan een paar dingetjes te veranderen en het nog eens met me te proberen?’ vroeg ze.

‘Een paar dingetjes veranderen’ klonk alsof het over details in zijn leven ging. Zijn baan betekende echter veel meer voor hem dan ‘een klein dingetje’.

‘Je zegt altijd dat je hoopt dat het weer goed komt,’ vervolgde ze. ‘Dat je Jeremy een echt gezin gunt.’

O, hij gunde het zijn zoon zeker. Dat was het probleem niet. ‘Dat ben ik niet vergeten,’ zei hij.

‘Maar het is kennelijk te veel gevraagd om ander werk te zoeken,’ zei Lynnette.

Zijn baan bij de politie was veel méér dan werk, het was een roeping. Dat begreep Lynnette niet. Of misschien begreep ze het wel, maar was ze jaloers op zijn toewijding aan het vak.

‘Ik hou van mijn werk, Lynnette. Ik zie jouw voorstel niet als de ideale oplossing,’ zei hij. ‘Maar ik beloof je dat ik erover zal nadenken.’

Dat was hij ook werkelijk van plan. Misschien kon hij grip op zijn eigen koppige weerstand krijgen. Misschien viel het hem daarna niet meer zo zwaar om bij haar in te trekken.

‘Hoeveel tijd heb je nodig?’ wilde ze weten. Toen zijn telefoon weer overging, sloeg ze haar ogen ten hemel en gebaarde ze dat hij moest opnemen.

Ondanks haar ergernis verontschuldigde hij zich niet. Hij was rechercheur, hij moest te allen tijde beschikbaar zijn. Aan het schermpje van zijn telefoon zag hij dat hij werd gebeld door het bureau. ‘Ik moet inderdaad even opnemen.’

‘En dan vind jij het gek dat ik een hekel heb aan jouw baan,’ mompelde ze geïrriteerd.

Zodra hij zijn eigen ongeduldige stem hoorde, besefte hij dat hij zijn wrevel niet zo goed had weggestopt als hij had gedacht. ‘Het feit dat jij er een hekel aan hebt, betekent niet dat jij kunt bepalen waar ik me mee bezighoud.’

Haar mond viel open, maar hij nam op voordat ze iets kon zeggen.

‘Met Willis.’

‘Rechercheur Willis, u spreekt met brigadier Burns.’

‘Zeg het eens.’

‘Ik zag een briefje liggen dat we u meteen moesten bellen als er nieuws over Skye Kellerman of De Laatste Linie was.’

Meteen ging David rechtop zitten. ‘Klopt.’

‘Ms. Kellerman probeert u te bereiken. Ik vond dat u dat moest weten.’

‘Klonk ze van streek?’

‘Nee.’

Terwijl hij het gesprek afrondde, bracht de serveerster Lynnettes pasta en zijn biefstuk. Aan Lynnettes gezicht zag hij dat ze een deel van het gesprek had verstaan. Ze had in elk geval Skyes naam opgevangen.

‘Belde zij jou daarnet?’ wilde ze weten.

Ze had geen idee wat hij voor Skye voelde, maar ze wist wel dat er iets aan de hand was. Hoewel het onderzoek inmiddels meer dan drie jaar geleden was, liet ze de naam nog regelmatig vallen. Dan zei ze dat Skye wel erg mooi was, of informeerde ze naar ‘die vrouw die door de tandarts was aangevallen’. Als er een artikel over haar in de krant stond, liet ze het ook altijd aan David zien.

‘Er is opeens weer aandacht voor haar zaak,’ vertelde David, een hap van zijn broodje nemend.

Lynnette roerde haar pasta niet aan. ‘Hoe kan dat, David? Het proces is inmiddels drie jaar geleden.’ Ze ging zachter praten. ‘Tenzij er dingen zijn gebeurd waarvan ik niets weet.’

David besloot de toon van die laatste opmerking te negeren en slikte zijn hap door. ‘Burke komt morgen uit de gevangenis,’ vertelde hij. ‘Ik denk dat hij die vrouwen uit de buurt van de American River heeft vermoord, en Skye probeert me te helpen bewijsmateriaal te verzamelen. Daarnaast is er een goede kans dat hij wraak op haar probeert te nemen. Zoals je weet, heeft ze tegen hem getuigd.’

Fronsend vouwde Lynnette haar armen over elkaar. ‘Als de situatie zo dringend is, waarom heb je haar telefoontje dan niet aangenomen?’ wilde ze weten.

‘Hij is nog niet op vrije voeten.’

‘Maar ik durf te wedden dat je haar graag had willen spreken als ik er niet was.’ Met een bitter lachje pakte ze haar handtas.

‘Waar ga je naartoe?’

‘Ik heb geen trek meer.’

David keek haar na tot ze het restaurant had verlaten en duwde daarna met zijn duim en wijsvinger op zijn oogleden. Hoe moest hij de puinhoop in zijn privéleven in vredesnaam oplossen? Hij was niet kwaad op Lynnette. Ze reageerde alleen maar op het besef dat hij niet de man was met wie zij getrouwd wilde zijn. Daarnaast had ze nog steeds niet geaccepteerd dat ze een ziekte had die haar zenuwstelsel aantastte.

‘Komt die mevrouw nog terug?’ informeerde de serveerster.

Met moeite slaagde David erin om te glimlachen. ‘Nee, dat denk ik niet. Wilt u haar maaltijd voor me inpakken?’

‘Geen probleem.’

Haar glimlach was zowaar flirterig, maar hij reageerde er niet op. Niemand kon hem bij Lynnette en Jeremy weg krijgen.

Behalve Skye.

Nadat hij zijn broodje had opgegeten, belde hij haar op.

 

‘We hebben een probleem,’ zei Skye zodra ze hem aan de lijn kreeg.

Wel méér dan een, dacht David. Een daarvan was het feit dat hij ernaar uitkeek om zaterdag met haar uit te gaan, ondanks het feit dat zijn vrouw zojuist boos was weggelopen. ‘Heb je weer een telefoontje gehad?’

‘Nee.’

‘Gelukkig.’ Hij nam zijn wisselgeld van de serveerster aan en nam de doosjes met pasta van haar over. ‘Wat is er dan?’

‘Jane Burke heeft een verhouding met de broer van Oliver.’

David was al halverwege de deur, maar hij stond abrupt stil. Hij was geschokt door het nieuws, maar ook door het feit dat hij die informatie van Skye moest horen. ‘Hoe weet jij dat?’

‘Ik heb hen samen gezien.’

‘Waar?’

Het bleef even stil.

‘Ik vroeg je iets, Skye.’

‘Je moet niet schrikken, maar..’

‘Ja?’

‘Ik heb hen gisteravond door het raam gezien.’

‘Welk raam?’

‘Het raam van Janes huis.’

‘Wat? Bespiedde je haar huis?’ vroeg hij ongelovig. Hoofdschuddend liep hij het restaurant uit. Als hij verstandig was, zette hij haar uit zijn hoofd. Hoe kon hij nu verliefd worden op een vrouw die het gevaar leek op te zoeken? Met haar ondoordachte gedrag zou ze zelfs hem en zijn zoon in gevaar kunnen brengen. ‘Ben je herkend?’

‘Ik denk het niet.’

‘Je lijkt niet helemaal zeker van je zaak te zijn.’

‘Jane en haar zwager hebben mijn auto gezien.’

Omdat het buiten regende, bleef David onder het afdak staan. ‘Ze hebben je auto gezien… Heb je iets gedaan waardoor je hun aandacht op je vestigde? Zo opvallend is jouw Volvo toch niet?’ vroeg hij.

Het bleef weer stil.

‘Geef alsjeblieft antwoord, Skye. Ik vind het niet prettig als deze informatie wordt doorgegeven aan de psychopaat die daar morgen weer woont.’

‘Nou, mijn Volvo viel wel op, want er stonden nauwelijks auto’s in de straat,’ zei Skye. ‘Maar het was al zo laat dat ik dacht dat iedereen zou slapen.’ Haar stem werd zachter. ‘Ik wilde het huis gewoon even zien, de situatie inschatten.’

‘Maar Jane was nog niet naar bed.’

‘Nee.’

‘Nou, geweldig,’ mopperde David zuchtend.

‘Ik denk dat het wel meevalt. Zodra Jane en David elkaar zagen, hadden ze alleen nog maar oog voor elkaar.’

Met zijn vingers kneep hij in de brug van zijn neus. ‘Misschien moet ik nog eens herhalen dat Burke volgens mij drie vrouwen heeft vermoord.’

‘Dat was ik niet vergeten.’

‘Dan heeft het zeker ook geen zin als ik zeg dat je uit de buurt van dat huis moet blijven?’

‘Nee.’

‘Dat dacht ik al.’ Hij zuchtte diep. ‘Je flirt met het gevaar, Skye.’

‘Dat zal ik als een waarschuwing opvatten.’

‘Je wapens zullen je alleen maar helpen als je hem ziet aankomen.’

‘Probeer je me nu bang te maken? Daarvoor heb ik die wapens juist. Daarom ging ik naar zijn huis toe.’

‘Goed, wat verwacht je nu van mij?’

‘Dat je luistert. Ik heb iets interessants gevonden.’

Ongeduldig onderdrukte David een vloek. ‘Ik weet niet of ik dit wel wil horen.’

‘Ik ben ook naar Olivers oude huis gereden.’

Ondanks zijn bezorgdheid was David geïntrigeerd. ‘En?’

‘Ik heb een babbeltje gemaakt met de familie Griffin, de mensen die het huis van de Burkes hebben gekocht.’

‘Ik heb al met die mensen gepraat,’ zei David. ‘Dacht je dat ik mijn werk niet goed deed?’

‘Misschien was het een kwestie van het juiste moment.’

‘Wat bedoel je?’

‘Toen Mr. Griffin vorige week de kerstversieringen opruimde, besloot hij op zolder een lamp op te hangen. Hij was het beu om met een zaklamp spullen te moeten zoeken. Hij belde een elektricien, en die zag dat er in de hoek van de zolder iets was weggestopt.’

Davids hart begon sneller te kloppen. Twee jaar geleden, vlak nadat Mr. en Mrs. Griffin het huis hadden betrokken, had hij hun gevraagd om alle hoeken van het huis te doorzoeken. Hij had gehoopt dat ze het moordwapen zouden vinden, of iets wat tijdens het politieonderzoek over het hoofd was gezien. Ten tijde van zijn arrestatie woonde Oliver in dat huis. Het zou dus niet zo vreemd zijn als hij daar iets had verstopt. De familie Griffin had echter niets gevonden.

Het was maar goed dat mensen na de feestdagen hun kerstversiering moesten opruimen. Skye had gelijk – soms was het een kwestie van het juiste moment.

‘Wat hebben ze gevonden? Sieraden? Kleding? Het mes?’

‘Nee, een ringbandschrift.’

Dat antwoord had hij niet verwacht. ‘Zeg alsjeblieft dat er een bekentenis in staat.’

‘Ik weet niet wat erin staat. Het is volgeschreven met een soort geheimschrift.’

Een geheimschrift? Dat kon wel eens interessant zijn – als het schrift van Burke was, tenminste, en als ze de code konden ontcijferen.

‘Het is in een keurig handschrift geschreven. Ik denk dat het van Oliver is,’ zei Skye.

Hij kon moeilijk boos op haar blijven als ze zulke belangrijke dingen ontdekte. Hij had de moed al opgegeven dat hij in Burkes huis iets zou aantreffen. ‘Ziet het er ingewikkeld uit?’

‘Ja. Ik heb er al een poos naar zitten kijken en ik denk dat ik weet wat de “e” is, maar verder kom ik er niet uit.’

‘Waarom heeft Mr. Griffin mij niet meteen gebeld?’

‘Omdat hij niet wist of het belangrijk was. Hij dacht dat het ook van de voorgangers van de Burkes kon zijn geweest,’ antwoordde Skye. ‘Weet je wat zo vreemd was, David? Het geheimschrift bestaat niet alleen uit letters, maar ook uit cijfers en geometrische figuren. Mr. Griffin had het schrift bijna weggegooid, maar hij heeft het bewaard vanwege de tekeningen.’

‘Tekeningen?’

‘Achterin staan tekeningen van schedels en messen.’

David kreeg kippenvel op zijn armen. ‘Ik durf te wedden dat het van Burke is.’

‘Ik ook.’ Skye zweeg even. ‘Er staan zelfs data in. Om een of andere reden heeft hij die niet gecodeerd. Boven elke aantekening heeft hij een datum gezet.’

‘Wanneer was de laatste?’

‘Juni 2004. Een paar maanden voor de inbraak in mijn huis.’

‘Heb je het schrift nu in je bezit?’ vroeg David, zijn autosleutels pakkend.

‘Ja.’

‘Wil je ermee naar het bureau komen? Dan kan ik het laten nakijken op vingerafdrukken.’

‘Blijven die nog zo lang zichtbaar?’

‘Op een schrift misschien wel. De aminozuren van mensenhanden dringen vaak tot in de papiervezels door,’ legde David uit. ‘Op droog papier kunnen vingerafdrukken soms wel veertig jaar blijven staan.’

‘Ik denk niet dat dit schrift nat is geweest.’

‘Misschien moeten we eerst proberen of we de code kunnen doorgronden.’

‘Hoe lang zou dat duren?’

‘Met een computer misschien een uur. Tenzij hij slimmer is dan we denken… Skye, nu ik je toch aan de lijn heb, mijn collega Fitzer is niet blij met je bemoeienis in de zaak-Regan.’

‘Fitzer doet zijn werk niet goed. Hij weet bijvoorbeeld niet dat Tasha Regan elke avond dezelfde man op bezoek heeft.’

‘Denk je dat ze een verhouding heeft?’

‘Het is wel verdacht, vind je niet?’

David moest haar gelijk geven. ‘Die kentekenplaat die hij moest natrekken, is die van die auto?’

‘Ja, maar Fitzer weigert me te helpen. Hij gelooft niet dat Tasha Regan er iets mee te maken heeft. Weet je waarom niet? Hij vindt haar een lekker stuk.’

David dacht terug aan Fitzers opmerkingen over Miranda Dodge. ‘Hoe weet je dat?’

‘Hij gaat steeds bij haar op bezoek. Misschien dringt die verhouding nog eens tot hem door als hij over die andere man struikelt.’

David zuchtte. ‘Als je langskomt met dat schrift, geef je mij die gegevens van die kentekenplaat maar.’

‘Dank je, David.’ In haar stem klonk een lach door voor ze ophing.

Altijd hartstochtelijk, in alles wat ze doet, dacht David. Misschien is ze te beschadigd om een ideale moeder voor Jeremy te zijn, maar waarschijnlijk is ze een fantastische minnares. Hij verlangde ernaar haar dicht tegen zich aan te voelen, om toe te geven aan de verlangens die hem al een paar jaar plaagden. Hij ging zaterdag een zware avond tegemoet…

Hij stopte de telefoon in zijn zak en rende door de regen naar zijn auto. Lynnette was met haar date in bed gedoken. Mocht hij haar dan ook ontrouw zijn?

Nee. Het was niet hetzelfde. Als hij met Skye naar bed ging, kon hij nooit meer terug. In elk geval niet naar zijn oude leven. Omwille van Jeremy en Lynnette moest hij sterk zijn.