Hoofdstuk 10
‘Weet je het al een week? Waarom heb je me dan niet gebeld?’ vroeg Jennifer geschokt.
Schuldbewust duwde Skye de headset van haar mobiele telefoon recht. Ze trapte op haar rem en liet de Volvo tot stilstand komen op het kruispunt tussen Sunrise en Madison Avenue. Het licht was nog maar net op oranje gesprongen, dus ze had nog kunnen doorrijden, maar ze wilde even de tijd hebben om zich op het gesprek te concentreren.
Ze was echt van plan geweest haar familie te bellen. Elke ochtend sinds ze het nieuws over Burke had gehoord, had ze zich voorgenomen hun nummer te draaien. Op een of andere manier had ze echter elke dag een excuus gevonden om het telefoontje nog even uit te stellen.
Het probleem was dat ze eigenlijk geen zin had om met haar stiefvader te praten. Hoewel ze nooit echt ruzie met hem had gehad, voelde ze zich niet op haar gemak bij Joe Rumsey, en voelde ze zich schuldig dat hij niet méér voor haar betekende. Hoe had hun relatie zo kunnen verwateren? Misschien was verwateren niet helemaal het goede woord. Ze waren aardig tegen elkaar. Oppervlakkige kennissen. Ze had echter geen hechte band met de man die ze ooit ‘pap’ had genoemd.
‘Ik heb het verschrikkelijk druk gehad,’ antwoordde ze.
Dat was ook zo. Op dit moment was ze onderweg naar het aannemersbedrijf van Noah Burke. Ze wist dat het verstandiger was uit zijn buurt te blijven, maar sinds ze De Laatste Linie had opgericht, moest ze soms risico’s nemen.
‘Te druk om ons te vertellen dat Burke op vrije voeten komt?’ vroeg Jennifer.
Eigenlijk wel, ja. David had de kentekenplaat nagetrokken en haar gebeld over de eigenaar van de auto. Die informatie had Skye doorgegeven aan Jonathan. De auto stond op naam van een vrouw, maar die bleek samen te wonen met Seans baas. Het begon ernaar uit te zien dat Sean gelijk had gehad en dat zijn vrouw een affaire had. Zelf was hij nog steeds spoorloos.
‘Je was er zeker wel ondersteboven van,’ zei Jennifer. ‘Je dacht dat hij nog minstens vijf jaar vast zou zitten.’
Skye was er inderdaad ondersteboven van geweest. Ze kon nog steeds nauwelijks bevatten dat hij morgen weer gewoon in Sacramento mocht rondrijden. Dat wilde ze echter liever niet aan Jennifer toegeven, want dat zou onvermijdelijk leiden tot een telefoontje van haar stiefvader, die twintig minuten van Jennifer af woonde. Joe vond het vreselijk dat Skyes moeder was overleden en dat Skye praktisch alleen op de wereld was. Af en toe nodigde hij haar uit om bij hem en zijn gezin langs te komen. Dat vond Skye aardig, maar hij had Jennifer en Brenna al, en met zijn nieuwe vrouw had hij ook nog een paar kinderen gekregen. In zijn leven was geen plaats voor haar.
‘Zo gaan die dingen nu eenmaal,’ zei ze zo luchtig mogelijk.
‘Waarom trek jij je toch altijd terug als er nare dingen gebeuren?’
‘Dat doe ik helemaal niet. Ik heb het gewoon druk gehad.’
Skye was blij toen haar stiefzus daar verder niet op inging.
‘Komt die Burke terug naar Sacramento?’ vroeg Jennifer.
Het licht sprong op groen. Omdat Skye niet bij de aannemer wilde arriveren voordat ze het telefoongesprek had beeindigd, trok ze langzaam op. Dat leverde haar ongeduldig getoeter van de auto achter haar op.
‘Rustig maar, ik ga al,’ mompelde ze. ‘Burke mag geen tandartspraktijk meer openen,’ vertelde ze aan Jennifer. ‘Maar zijn vrouw en familie wonen hier nog, dus hij komt inderdaad terug.’
‘Dat hij die mensen nog onder ogen durft te komen… Als ik hem was, zou ik me doodschamen.’
‘Hij denkt niet zoals andere mensen. Hij houdt bijvoorbeeld nog altijd vol dat hij onschuldig is, en er zijn mensen die hem geloven,’ meldde Skye. ‘Er zijn bij DLL al een paar keer vernielingen aangericht, omdat ik de naam van een onschuldige man door het slijk gehaald zou hebben.’
‘Dat zal zijn vrouw wel hebben gedaan,’ opperde Jennifer.
Dat zou inderdaad kunnen. Ze had tenslotte ook al een aantal vervelende brieven gestuurd.
‘Ik begrijp niet hoe ze zo’n man kan blijven steunen,’ vervolgde Jennifer. ‘Mijn hemel, hij heeft…’
Skye was haar dankbaar dat ze haar zin niet afmaakte. Ze hoefde niet herinnerd te worden aan wat Burke had gedaan.
Nog altijd had ze nachtmerries waarin ze Burkes mes weer in haar hals voelde. Wanneer ze badend in het zweet wakker werd, dacht ze zijn gewicht nog boven op zich te voelen. Waarschijnlijk had hij vóór zijn inbraak een pepermuntje gegeten, want ze associeerde de geur nog altijd met hem. Als ze een rolletje pepermunt zag, werd ze al misselijk.
‘Hij kan gaan en staan waar hij wil,’ zei ze. ‘Hij is weer vrij man.’
‘Kun je erachter komen waar hij gaat wonen?’ vroeg Jennifer.
‘Omdat hij een zedendelict heeft gepleegd, moet hij zijn adres melden. Dan kan de politie hem in de gaten blijven houden,’ zei Skye.
Het was echter maar de vraag of Burke dat ook zou doen. In Sacramento gold datzelfde voorschrift voor meer dan tweeduizend andere zedendelinquenten, en er waren maar twee rechercheurs aangesteld om hen in de gaten te houden.
‘O, dat lijkt me echt gezellig. Elke ochtend met een kopje thee de website van de politie bekijken,’ zei Jennifer sarcastisch.
‘Laten we maar blij zijn dat die regel is ingesteld. Moet je je voorstellen hoe hulpeloos slachtoffers zich in het verleden hebben gevoeld.’
‘Waarom kom je niet bij ons in de buurt wonen? Dan kun je aan de herinneringen ontsnappen,’ zei Jennifer. ‘Brenna komt minstens één keer in de maand bij ons langs, en pap woont ook vlakbij.’
Je kunt niet aan herinneringen ontsnappen door de geografische afstand te vergroten, dacht Skye. ‘Ik wil niet verhuizen, Jen.’
‘Waarom niet? Hier wonen ook gevaarlijke mensen. Je kunt hier een filiaal van DLL openen.’
Skye vond het prettig om in haar ouderlijk huis te wonen. Daarnaast hadden Sheridan en Jasmine haar hulp nodig, en rechercheur Willis was er ook nog. Misschien zouden ze ooit…
‘Ik zal erover nadenken.’
Het bleef even stil.
‘Jennifer?’
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen,’ zei haar stiefzus uiteindelijk. ‘Als ik al bang ben, moet jij het zéker zijn.’
‘Ik red me wel,’ zei Skye, Greenback Lane in rijdend.
‘Weet je dat zeker? Wat moet je doen als hij wraak probeert te nemen?’
‘Dat overleeft hij niet.’
‘Ik wou dat je iets langer had geaarzeld voordat je dat zei. Ik krijg er kippenvel van.’
Het leek Skye zinloos haar uit te leggen hoe wanhopig je moest zijn om zo’n besluit te nemen. Misschien kon ze dit telefoongesprek maar beter beëindigen. ‘Jen, ik moet ophangen.’
‘Ben je boos op me?’
‘Nee, ik heb een afspraak.’
‘Bel je me straks?’
Skye reed de oprit van Noahs bedrijf op. Zijn auto stond niet voor het gebouw, maar er stond wel een vrachtwagen met het logo van het bedrijf erop.
‘Skye?’ drong Jennifer aan.
‘Goed, ik bel je over een uur of twee.’ Skye parkeerde haar auto aan de zijkant van het gebouw, waar hij niet in het oog viel. Het was niet erg als Noah haar auto zag, maar ze wilde hem zo min mogelijk tijd geven om zich op hun gesprek voor te bereiden.
David wist bijna zeker dat het schrift dat Skye had afgegeven van Burke was, vooral omdat hij het nu kon lezen. De cryptograaf aan wie David een kopie van de boodschappen had gestuurd, had de sleutel binnen twee uur gevonden. Inmiddels had hij al drie bladzijden met de gedecodeerde tekst aan David gefaxt.
De tekst bestond uit initialen en dingen die mensen fout hadden gedaan. Veel van de initialen en vergrijpen waren later doorgestreept. S.E. onbeleefd geweest op het werk. T.L. in bijzijn van K.P. niet genoeg respect getoond. J.O. onaardig tegen echtgenote. P.B. weer onbeschoft geweest. S.W. weet wekelijk helemaal niets. L.B. achterdochtige klootzak. T.M. oneerlijk.
Zodra hij de fax had gekregen, had hij Skye gebeld, maar ze had geen tijd gehad om te praten. Blijkbaar had ze een afspraak. Toen zijn telefoon een uur later ging, dacht hij dat ze terugbelde.
Met moeite scheurde hij zijn aandacht van het schrift los. ‘Met Willis.’
‘U spreekt met Miranda Dodge. Ik heb u gemaild over Oliver Burke.’
David ging rechtop zitten en schoof zijn stoel wat dichter naar het bureau. ‘Ja, dat klopt. Fijn dat u hebt gereageerd, Ms. Dodge.’
‘Zegt u maar Miranda. Sorry dat ik u niet eerder kon bellen. Ik help elke donderdag op de school van mijn dochter.’
‘Dat begrijp ik.’
‘Waarmee kan ik u helpen? Zit Oliver weer in de problemen?’
David schoof het schrift opzij. ‘Ik heb het vermoeden dat hij een paar vreselijke misdaden op zijn geweten heeft. Wat kun je me over hem vertellen?’
‘Niet veel. Ik ben nooit met hem bevriend geweest.’
‘Hoe lang ken je hem al?’
‘Al heel wat jaartjes,’ antwoordde ze. ‘Toen ik op de basisschool zat, zijn we in Sacramento komen wonen. Ik zat bij hem in de klas.’
‘Vond je hem aardig?’
‘Nee, maar ik had medelijden met hem.’
‘Waarom?’
‘Omdat hij werd gepest.’
Verbaasd tikte David met het gummetje van zijn potlood op zijn bureau. Burke kwam uit een stabiel, doodgewoon gezin, was erg intelligent en werd over het algemeen een aantrekkelijke man gevonden.
‘Waarom werd hij gepest?’ vroeg hij.
‘Hij was klein voor zijn leeftijd en was niet erg goed in sport,’ vertelde Miranda. ‘In de pauze of de gymles maakten de jongens ruzie over de vraag wie Oliver in zijn team moest opnemen. In de pauzes ging hij al snel niet meer met de jongens om en zocht hij de meisjes op. Dat was ook geen succes, want hij leek het ons kwalijk te nemen dat hij zijn toevlucht tot ons moest nemen. Toen hij wat ouder werd, scholden veel kinderen hem uit voor homo en weigerden ze zich in de kleedkamer om te kleden als hij erbij was.’
‘Hoe reageerde hij daarop?’
‘Het maakte hem razend. En dan bedoel ik echt witheet. Toen een van de jongens tijdens de lunchpauze riep dat Oliver hem bij zijn billen had gepakt, ging Oliver door het lint. Dat was de enige keer dat ik hem heb zien vechten.’
David knikte naar een collega die voorbij kwam lopen. ‘Vielen er klappen?’
‘Ja, maar daarna heb ik hem nooit meer zien vechten. Hij had ook geen schijn van kans tegen die andere jongen. Ik weet nog dat ik zijn vader die dag op school zag komen. Dat was heel raar. Dat kleine, tengere jongetje met zijn mooie gezicht zat helemaal onder het bloed, maar Mr. Burke was totaal niet bezorgd. Hij leek eerder trots te zijn dat zijn zoon op de vuist was gegaan.’
David vroeg zich af of Burke in die tijd al lijstjes had bijgehouden. ‘Werd hij daarna minder gepest?’
‘Nee, het werd juist erger. Het duurde tot aan de middelbare school, toen zijn grootste kwelgeest tijdens het zwemmen verdronk,’ vertelde Miranda. ‘Daarnaast was Oliver inmiddels een stukje gegroeid en vond hij andere terreinen waarop hij kon uitblinken. Hij was erg goed in debatteren en haalde goede cijfers. Verder versierde hij alle meisjes die hij kon krijgen, dus toen hield het gefluister over zijn vermeende homoseksualiteit op.’
‘Denk je dat hij in die tijd gelukkiger werd?’
‘Ja, daar ben ik van overtuigd. Zeker toen hij een vriendin kreeg die een stuk ouder was,’ vertelde Miranda. ‘Ze was kapster, als ik me niet vergis. Hij was zo trots als een pauw dat hij een volwassen vrouw had kunnen veroveren.’
‘Je schreef dat hij door je slaapkamerraam naar binnen had staan loeren. Wanneer heb je hem betrapt?’
‘Na het eindexamenfeest.’
David tikte alle details in op zijn computer. ‘Toen had hij dus al verkering met Jane,’ zei hij.
‘Jane?’
‘Zijn vrouw. Hij is met die kapster getrouwd.’
‘Dat wist ik niet. Maar het is wel interessant dat hij mij begluurde terwijl hij verkering had.’
Dat vond David ook. Blijkbaar had de relatie met Jane hem daar niet van weerhouden. ‘Heb je weleens gehoord dat hij andere meisjes ook begluurde?’
‘Nee, maar ik weet bijna zeker dat hij ook degene was die me anonieme liefdesbrieven stuurde,’ vertelde ze. ‘Ik heb geen idee hoe hij aan de combinatie van mijn kluisje is gekomen, maar daar lagen ze altijd op me te wachten.’
‘Waarom denk je dat Burke die brieven heeft gestuurd?’ wilde David weten.
‘Omdat hij op school ook altijd naar me staarde. Als ik weer een brief had gevonden, leek hij op mijn gezicht te zoeken naar een reactie,’ antwoordde ze. ‘Hij leek het leuk te vinden dat ik me elke keer dood geneerde.’
‘Wat stond erin?’
‘Ze waren verschrikkelijk plat en grof. Ze zinspeelden ook altijd op geweld en bevatten kleine tekeningetjes.’
David keek naar het schrift, waarin een mes en druppels bloed waren getekend. ‘Wat voor tekeningetjes?’
‘Gezichten van jongens en meisjes, handen, trouwringen, geslachtsorganen,’ somde ze op. ‘Hij verzon steeds iets anders, maar naakte borsten en messen kwamen vaak terug.’
Er ging een schok door David heen. ‘Zeg alsjeblieft dat je nog een paar van die brieven hebt bewaard,’ zei hij.
‘Nee, het spijt me. U kunt zich wel voorstellen dat ik daar geen behoefte aan had,’ zei ze. ‘Ik heb ze aan mijn ouders laten zien, en die hebben ze aan het hoofd van de school gegeven.’
Als David kon bewijzen dat dit schrift en die brieven van Burke afkomstig waren, zou hij kunnen aantonen dat Burke al lang vóór de moorden en zijn aanval op Skye rare fantasieën over vrouwen en messen had gehad. ‘Heeft het hoofd van de school Oliver op het matje geroepen?’
‘Hij heeft ons allebei één keer bij zich geroepen. Oliver liet hem zien dat hij een heel ander handschrift had en beweerde dat hij de combinatie van mijn kluisje niet wist. Mr. Easton liet hem gaan.’
‘Heb je daarna nog brieven van hem gehad?’
‘Nee, maar een week later stond hij door mijn slaapkamerraam naar binnen te gluren.’
David vermoedde dat Olivers behoeftes rond die tijd waren geëscaleerd. ‘Was hij kwaad dat je je ouders inschakelde?’
‘Nee, hij verzon gewoon een smoes dat hij mijn aandacht had willen trekken om me mee uit te vragen. Kort daarna zijn we verhuisd, en een jaar later ben ik naar New York gegaan om aan een modellencarrière te beginnen.’
Misschien hadden die verhuizingen Miranda’s leven wel gered. ‘Waar woon je nu?’
‘New Jersey.’
‘Heeft Burke sinds je vertrek uit Sacramento weleens pogingen gedaan om je te vinden?’
‘Na die foto’s in Playboy heeft hij me een kaart gestuurd.’
‘Hoe kwam hij aan je adres?’
‘Hij had mijn moeder wijsgemaakt dat we oude vrienden waren.’
‘Herinnerde ze zich zijn naam niet?’
‘Nee, er ging geen belletje rinkelen, en ik vermoed dat ze zijn gedrag van destijds gewoon als stunts van een door hormonen geplaagde puber zag,’ zei Miranda. ‘Hij stelde zich aan haar voor als “dokter Burke”, en ze zag er geen kwaad in om hem mijn adres te geven.’
‘Wat stond er op de kaart?’
‘Dat hij inmiddels een rijke tandarts was en dat hij gratis mijn tanden wilde bleken als ik weer eens in de stad was. Hij schreef zelfs dat ik in zijn gastenverblijf mocht logeren,’ antwoordde Miranda.
‘Heb je daarop gereageerd?’
‘Nee, ik moest er niet aan denken dat hij me weer zou lastigvallen. Ik ben er echt van overtuigd dat hij ook achter al die enge brieven zat.’
Vlug las David al zijn aantekeningen na. ‘Schiet je verder nog iets te binnen over Oliver Burke?’
Ze dacht even na. ‘Niet echt, maar ik kreeg altijd de kriebels van die jongen. Hij heeft iets griezeligs over zich, hoe succesvol hij ook is geworden. Het verbaasde me dan ook niet toen ik hoorde dat hij wegens poging tot verkrachting was veroordeeld.’
David schoof de muis van zijn computer opzij en trok het schrift naar zich toe. De initialen van Miranda waren vaak in het schrift te vinden, wat waarschijnlijk aangaf dat hij ook na haar vertrek vaak aan haar had gedacht. M.D. heeft niet gereageerd… M.D. denkt dat ze te goed voor me is… M.D. de klikspaan… Het zou wel heel toevallig zijn als die initialen voor een andere vrouw stonden, en David geloofde niet in toeval.
‘Hartelijk bedankt voor je tijd, Miranda,’ zei hij. ‘Ik heb veel aan dit gesprek gehad.’
‘Die andere misdaden waar u het over had,’ zei ze. ‘Ging dat ook om verkrachtingen?’
‘Verkrachting en moord.’
Het bleef weer even stil. ‘Maar hij zit toch nog in de gevangenis, of niet?’ vroeg ze.
Automatisch keek David op zijn horloge. Het was bijna vijf uur. ‘Over een halve dag komt hij vrij.’
Miranda hield hoorbaar haar adem in. ‘U denkt toch niet dat hij op zoek gaat naar mij, hè?’
M.D. heeft het niet door… M.D. ooit…
‘Ik hoop het niet, maar je zou kunnen overwegen je website te sluiten.’
‘Wat?’
‘Als hij je opzoekt op Google, ziet hij die foto’s en de knop om contact met je op te nemen. Dat is natuurlijk koren op zijn molen.’
‘M-maar mijn man en ik hebben problemen,’ bekende ze stotterend. ‘Ik denk dat we uit elkaar gaan, en ik moet de kost verdienen met die website.’
Vermoeid wreef David over zijn voorhoofd. Wat moest hij nu zeggen? Het was beter om die site te sluiten, maar ze moest natuurlijk wel haar rekeningen kunnen betalen. ‘Haal dan in elk geval de uitdagendste foto’s eraf,’ adviseerde hij. ‘En hou je ogen en oren goed open. Als hij contact opneemt, moet je me onmiddellijk bellen.’
‘Zal ik doen.’ Ze klonk nerveus, maar na die woorden hing ze op.
Noah Burke was niet alleen ouder dan zijn broer, maar ook langer en aantrekkelijker. Net als Oliver had hij lichtbruin haar en blauwe ogen, maar hij zag er stoerder en mannelijker uit. Skye vond dat Jane aan hem een heel wat betere partij had, maar het probleem was natuurlijk dat Noah al getrouwd was. De verhouding zou haar enge kleine echtgenoot weleens tot moord kunnen drijven.
‘Wat komt u hier doen?’ wilde Noah weten.
Zijn secretaresse en een andere werknemer keken op van hun werk. Blijkbaar herkende Olivers broer haar van het proces of van de televisie. Zijn blik was achterdochtig, maar zijn stem bleef rustig.
‘Ik zou u even onder vier ogen willen spreken,’ antwoordde Skye.
Hij bekeek haar van top tot teen, alsof hij twijfelde of hij haar zijn kantoor uit zou gooien. ‘Volgens mij hebben wij elkaar niets te vertellen,’ zei hij.
Skye rechtte haar schouders. ‘Ik wil graag mijn best doen om u iets uit te leggen.’
Er viel een pijnlijke stilte, waarin Noah besloot dat dit gesprek inderdaad beter kon plaatsvinden zonder luistervinken. Hij tuitte zijn lippen en haalde zijn schouders op. ‘Loopt u maar even mee naar mijn kantoor.’
Tot haar verbazing hield hij de deur naar de gang hoffelijk voor haar open. Vervolgens ging hij haar voor naar een luxueus ingerichte werkkamer met een groot raam, een mahoniehouten deur, een houten lambrisering, ornamenten aan het plafond en een hardhouten vloer.
‘Mooi kantoor,’ merkte ze op.
‘Dank u. Wilt u plaatsnemen?’ vroeg Noah, wijzend op een stoel.
Voordat Skye het kantoor binnen was gegaan, had ze zich voorgenomen een hekel aan Noah Burke te hebben. Hij bedroog zijn vrouw en kinderen en bracht zijn minnares in gevaar, al was hij zich van dat laatste misschien niet bewust. Ze moest echter toegeven dat hij beleefd en vriendelijk was, ook al had hij goede redenen om nors tegen haar te zijn. Hij was er immers van overtuigd dat ze zijn broer valselijk had beschuldigd.
Ze herinnerde zich dat hij in de rechtszaal zijn best had gedaan om Jane en zijn moeder te troosten. Later, toen ze elkaar in de hal van het gerechtsgebouw waren tegengekomen, had zijn gezicht wel uit graniet gehouwen geleken. ‘Ik hoop dat u tevreden bent,’ had hij gemompeld.
Nu ging hij achter zijn grote bureau zitten. ‘Wat brengt u hier?’ informeerde hij.
Skye zat kaarsrecht op haar stoel. Ze voelde zich erg slecht op haar gemak, want het zou niet meevallen door zijn scepsis en achterdocht heen te breken. ‘Ik wil u graag iets duidelijk maken,’ vertelde ze.
Zijn gelaatsuitdrukking verraadde niets over zijn gedachten. ‘Ik luister,’ zei hij.
‘Ik heb niet gelogen.’
‘Waarover?’
‘U weet wat ik bedoel. Het is allemaal echt gebeurd.’
Hij sloeg zijn ogen neer en verschoof zijn pennenhouder en klokje. ‘Dat doet er nu niet meer toe,’ zei hij. ‘Olivers straf zit erop. Het is voorbij.’
Skye schoof naar het puntje van haar stoel. ‘Ik vrees dat het nog lang niet voorbij is. Ik weet dat hij morgen vrijkomt. Tenzij hij is veranderd, wat ik betwijfel, zal hij nieuwe slachtoffers maken. Het is een kwestie van tijd.’
‘Hou op!’ snauwde hij. ‘U bent gek, paranoïde of allebei.’
‘Ik ben geen van beide! Hij hield een mes op mijn keel terwijl hij naar mijn borsten graaide, Mr. Burke! Hij heeft mijn pyjama van mijn lijf gescheurd.’
Er verscheen een gekwelde blik op Noahs knappe gezicht. ‘Luister. Ik heb de indruk dat u werkelijk achter uw verhaal staat. En ik moet u bekennen dat ik zelf ook af en toe aan hem heb getwijfeld. Toch kan ik me moeilijk voorstellen dat hij zoiets heeft gedaan. Het gaat hier om mijn broertje. Ik ben met hem opgegroeid. Hij was een rustig, lief kind, zelfs zo lief dat mijn vriendjes weleens vroegen waar mijn “zusje” was. U probeert mij te vertellen dat mijn zachtaardige broer een verkrachter is.’
Het was al erg genoeg dat ze die vreselijke beproeving had moeten doorstaan, maar Skye vond het een ramp dat veel mensen aan haar verhaal twijfelden. Dachten ze soms dat ze met opzet iemands leven kapotmaakte? Soms vond ze die scepsis nog erger dan de aanval zelf, omdat er nooit een einde aan leek te komen.
‘Waarom zou ik in vredesnaam over zoiets liegen?’ wilde ze weten.
‘Omdat u op het moment van de aanval high was, misschien. Of misschien sliep u half, of had u op een andere manier weinig contact met de werkelijkheid,’ antwoordde Noah. ‘Ik weet het niet, maar ik denk dat uw herinnering u in de steek laat. Dat moet wel.’
Gefrustreerd sprong Skye van haar stoel. ‘Nee, ik vertel u de waarheid. Dit is iets wat ik nooit zal vergeten, iets waar ik elke dag mee moet leven!’
Burke stond ook op van zijn stoel. ‘Klopt, maar de zaak legt u inmiddels geen windeieren,’ zei hij. ‘Die liefdadigheidsorganisatie betaalt uw salaris. Jane heeft hier misschien nog wel meer onder geleden dan u. Zij heeft helemaal niets meer.’
‘Behalve u.’
Zijn mond viel open. ‘Wat zegt u?’
‘U hebt me wel verstaan,’ zei ze. ‘Als uw broer dat ontdekt, hoef ik u niet meer te vertellen dat die kleine rotzak gevaarlijk is. Dan komt u er namelijk zelf achter. Of Jane.’
Ze greep haar handtas en wilde het kantoor uit lopen.
‘Ms. Kellerman.’
Bij het horen van de paniek in zijn stem draaide ze zich om. Zijn gezicht was asgrauw geworden.
‘Als u dit aan iemand vertelt… Ik bedoel, ik wil mijn vrouw en mijn broer geen pijn doen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om… We wilden niet…’ hakkelde hij. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het gebeurde gewoon.’
Na die woorden liet hij zijn hoofd hangen, alsof de last van de hele wereld op zijn schouders drukte.
Tot haar verbazing had Skye medelijden met hem. ‘Ik wil ook niemand pijn doen,’ zei ze zachtjes. ‘Daarom ben ik juist gekomen.’
Verbaasd keek hij haar aan. ‘Bent u van plan het voor u te houden?’ vroeg hij.
‘De enige die het weet, is rechercheur Willis, en ik heb het hem alleen maar verteld omdat ik hoop dat hij Mrs. Burke kan beschermen,’ zei Skye.
‘Oliver zou Jane nooit kwaad doen.’
‘U mag geloven wat u wilt, maar ik zou er maar niet op rekenen,’ zei Skye. ‘Zelf bent u ook niet veilig.’
‘Ik? Hij zou mij ook nooit iets aandoen,’ beweerde Noah. ‘Trouwens, zelfs als hij het zou proberen, zou hij niet van me winnen. Ik ben groter en sterker dan hij.’
‘Het is niet altijd een kwestie van kracht. Oliver is uitgekookt,’ verklaarde Skye.
Ze dacht aan David, die haar had gebeld voordat ze dit kantoor binnen was gegaan. Kennelijk was het schrift van Oliver een opsomming van alle dingen die hij andere mensen kwalijk nam.
‘En hij vergeet nooit iets,’ voegde ze eraan toe.