Hoofdstuk 21

 

 

 

Nu ze oog in oog met elkaar stonden, besefte Oliver dat de man die hij via internet had ingehuurd nog helemaal geen man was. Hij wist best dat hij niet goed was in leeftijden schatten, maar deze jongen kon hooguit zeventien zijn. Hij had meer pukkels dan snorharen. Zijn haar, dat zo te zien al enige tijd niet meer gewassen was, viel op zijn schouders, en hij had een jongensachtig gezicht en een beugel die prima bij zijn slobberige spijkerbroek en T-shirt van Sex Wax pasten.

‘Heb je het geld?’ vroeg de jongen, zijn mobieltje dichtklappend. Hij had Oliver laten wachten tot hij zijn gesprek had afgerond, maar nu was hij klaar om zaken te doen.

Nu begreep Oliver waarom de ‘privédetective’ per se had willen afspreken in een steegje. Hij had nog helemaal geen kantoor. Waarschijnlijk woonde hij nog bij zijn ouders en zat hij de hele dag op zijn kamer, waar hij achter zijn computer dingen deed waar zijn ouders geen weet van hadden.

‘Ja, ik heb het geld,’ antwoordde Oliver. Hij had Janes trouwring moeten belenen om het te krijgen, maar nu had hij het contant in zijn zak. Jane had de ring van haar grootmoeder geërfd, maar Oliver wist dat hij haar toch niet meer paste. Ze was te dik geworden en had al tijden niet meer in haar sieradendoos gekeken. ‘De vraag is of jij me de gevraagde informatie kunt geven.’

‘Ja, natuurlijk. Dat had ik toch beloofd?’ De jongen haalde een papiertje uit zijn zak. ‘Hier staat het allemaal op.’

‘Laat eens zien.’

De jongen, die hij alleen als Iseeyou©Internetcraze.com kende, aarzelde geen moment en gaf hem het papiertje. Toen Oliver het openvouwde, zag hij een adres op Sherman Island staan. Hij kende het gebied inmiddels goed, omdat hij er na dat bericht in het journaal veel over had gelezen. Hij wist dat Sherman Island een klein plaatsje in het moerasgebied was, maar het zou natuurlijk kunnen dat de jongen het adres had verzonnen.

Achterdochtig keek hij de tiener aan. ‘Hoe weet ik dat je dit adres niet hebt bedacht?’

‘Omdat het echt is,’ antwoordde Iseeyou schouderophalend.

‘Hoe kom je eraan?’

‘Dat gaat je niets aan, maar ik kan iedereen vinden, zolang hij familie, vrienden, creditcards, vaste lasten of een huis heeft. Je kunt wel weglopen, maar je kunt je nergens verstoppen.’

Zijn arrogante grijns paste niet helemaal bij zijn beugel, maar dat kon Oliver niet schelen. Vic had hem deze informatie al maanden geleden beloofd, maar hij was nooit over de brug gekomen. Nu had hij eindelijk wat hij wilde. Deze crimineel in de dop had de informatie binnen drie dagen gevonden.

‘Knap gedaan,’ zei hij met oprechte bewondering.

‘Bedank me maar met het geld.’ De jongen stak zijn hand uit, omdat Oliver geen aanstalten maakte hem een enveloppe te geven.

‘Je had me het briefje moeten geven nadat je het geld in ontvangst had genomen. Nu heb ik geen reden om me aan mijn belofte te houden.’ Zonder zijn mes zou Oliver de meeste mensen niet de baas kunnen, maar hij was ervan overtuigd dat hij dit knulletje een lesje kon leren.

Het volgende moment gebaarde de jongen echter naar de twee uiteinden van het steegje. Toen zag Oliver pas dat Iseeyou niet in zijn eentje was gekomen. Twee jongens van zijn leeftijd stonden aan weerszijden van het steegje met stiletto’s te spelen.

‘Je bent slimmer dan je eruitziet,’ zei hij tegen de jongen, waarna hij zijn portemonnee pakte.

‘Dat is nu net het probleem in dit land. De meeste mensen kijken alleen naar je uiterlijk.’

‘En daar profiteer jij van.’

‘Soms.’ Iseeyou telde het geld na en knikte. ‘Je mag gaan. Als je nog eens zaken wilt doen, weet je me te vinden.’

Toen Oliver bleef staan, liep de jongen weg naar een van zijn vrienden. De andere jongen was verdwenen voordat Oliver zich omdraaide. Waarschijnlijk liep hij om naar de andere twee, omdat dat veiliger was dan door het steegje lopen.

‘Verdraaid slim,’ mompelde Oliver. Grinnikend stelde hij zich voor dat de jongens die vijfhonderd dollar in een of andere speelhal verbrasten. Het was jammer om een diamant van één karaat aan videospelletjes op te offeren, maar Oliver had wat hij wilde. Daar ging het om.

 

Het was donker in huis toen Jane thuiskwam. De pick-up die Noah aan Oliver had geleend, was verdwenen. Waarschijnlijk was er niemand thuis.

‘Oliver?’ Jane had haar man na de lunch nog gesproken, en toen had hij beloofd dat hij Kate om vier uur bij zijn ouders zou ophalen. Ze was blij dat hij een deel van haar taken wilde overnemen, want er was altijd veel verkeer op de weg als ze om zes uur uit de kapsalon wegging. Maar als hij Kate had opgehaald, was hij in elk geval niet met haar naar huis gekomen. Op de keukentafel lag geen rugzak. Meestal kon Jane daaraan zien dat haar dochter thuis was.

Had Oliver hun dochter niet opgehaald? Misschien had hij de pick-up teruggebracht naar Wendy en had Wendy hem thuis afgezet. In dat geval zat hij misschien wel in een van de donkere kamers aan de achterkant van het huis. Of misschien was hij een ritje gaan maken op zijn fiets…

‘Oliver?’ riep ze, van de ene kamer naar de andere lopend.

Ze vond het niet prettig als Kate lang met hem alleen was. Noah geloofde nog steeds niet dat Oliver gevaarlijk was, maar sinds gisteren was Jane van gedachten veranderd. Ze was nog steeds erg van streek en wist dat ze hem nooit meer zonder achterdocht kon bekijken.

De badkamerdeur naast de logeerkamer was dicht. Omdat ze dacht dat ze hem had gevonden, klopte ze op de deur. ‘Oliver?’ Toen er geen reactie kwam, maakte ze de deur open. Het was vochtig in de badkamer, alsof er net was gedoucht. Waarom had hij zich niet gedoucht in hun eigen badkamer? En waarom was hij na zijn douche weggegaan?

Ze wilde net naar de gang lopen toen haar blik op een scheermes viel. In de douchecabine zag ze een busje scheerschuim staan dat zij er niet had neergezet. Toen ze het putje aandachtig bestudeerde, zag ze er plukjes schaamhaar in liggen.

Oliver had zich geschoren.

Veel mannen scheren zich. Hij is wielrenner.

Wielrenners scheren hun armen en benen.

Tegenwoordig is het heel normaal om je overal te scheren.

Oliver was echter al een week thuis, en hij maakte sinds die tijd ook weer ritjes op zijn fiets. Waarom had hij zich dan niet eerder geschoren?

Met pijn in haar maag draaide ze zich om. Wat was hij van plan? Wachtte hij haar in een van de slaapkamers op?

De vloer kraakte toen ze in Kates slaapkamer ging kijken. Meteen stond ze stil om te luisteren of ze nog meer geluiden hoorde, maar ze hoorde alleen het geblaf van de hond van de buren en twee tieners die naar elkaar schreeuwden.

‘Oliver? Ben je thuis?’ Ze duwde de deur van hun slaapkamer open, waarbij de scharnieren akelig piepten.

Het bed was keurig opgemaakt. Oliver lag er niet in.

Nadat ze een blik in hun eigen badkamer had geworpen, haastte ze zich terug naar de keuken, waar ze haar schoonouders belde.

‘Hallo Betty, met Jane.’

‘Jane! Kom je wat later vandaag?’

‘Oliver had gezegd dat hij Kate zou ophalen. Is hij nog niet bij jullie geweest?’

‘Nee, lieverd, nog niet.’

Jane was zo opgelucht dat ze bijna door haar knieën zakte. Ze moest maken dat ze wegkwam, samen met Kate. Ze had geen idee waar ze naartoe kon, maar ze wist dat ze niet kon blijven. Er waren toch wel opvangtehuizen voor vrouwen zoals zij? Misschien kon ze er wel een vinden op internet. Dan hoefden zij en Kate niet op straat te overnachten.

‘Noah komt zo langs,’ vervolgde Betty. ‘Zal ik vragen of hij Kate bij jullie afzet?’

Nerveus speelde Jane met het snoer van de telefoon. Het deed pijn aan de nagelriemen die ze kapot had gebeten, maar ze had het nauwelijks in de gaten. ‘Eh, nee… dank je. Ik wilde haar verrassen met een uitstapje, een gezellig uitje voor moeder en dochter. Ik haal haar zelf wel op,’ antwoordde ze. ‘Geef haar maar niet mee aan een ander. I-ik ben over een halfuur bij je.’

‘Prima,’ zei Betty. ‘Hoe ging het op je werk?’

Vandaag had Jane geen tijd voor een babbeltje. ‘Goed, maar Kate en ik komen te laat voor de film als ik niet opschiet,’ zo verontschuldigde ze zich. ‘Ik zie je straks, oké?’ Ze hoopte maar dat Noah er niet was wanneer ze arriveerde. Ze wilde de minachting in zijn ogen niet zien. Het was haar inmiddels wel duidelijk dat hij aan haar verstand twijfelde. Zelf wist ze echter wel beter. Oliver was degene die gestoord was.

‘Goed, lieverd,’ zei Betty. ‘Tot straks!’

In haar haast om naar de slaapkamer te komen, struikelde Jane over het snoer van de telefoon, waardoor de hoorn weer van de haak viel. Ze nam echter niet de moeite de hoorn terug te leggen. Ze had geen seconde meer te verliezen. Nadat ze haastig een koffer onder Kates bed vandaan had getrokken, gooide ze er wat van Kates kleren in. Daarna sleepte ze de koffer naar haar slaapkamer om haar eigen spullen erin te stoppen.

Opeens hield ze haar handen stil. Stel dat Oliver haar opspoorde en de voogdij over Kate probeerde te krijgen. Wat moest ze dan doen? Ze kon niet bewijzen dat hij gevaarlijk was. Stel dat hij een rechtszaak begon en dat ze Kate kwijtraakte…

Opeens herinnerde ze zich het voorwerp weer dat Oliver de vorige dag voor haar verborgen had gehouden toen hij zijn gang met haar ging. Koortsachtig keek ze om zich heen. Waar kon hij het gelaten hebben? In de ladekast? Ze trok de ene la na de andere open en smeet alle kleren op de grond.

Niets.

Tussen de matrassen? Snel trok ze het beddengoed van het bed. Niets.

Onder de kasten? Ze liet zich op handen en voeten zakken en legde haar wang op de vloerbedekking. Er lag niets onder het bed, de kast of het nachtkastje.

Wat was het geweest, en waar had hij het gelaten? Ze vermoedde dat het een mes was. Vóór haar gesprek met Noah was ze daar nog niet zeker van geweest, maar nu kon ze zich niet voorstellen dat het iets anders was geweest. Waarschijnlijk had hij aan zijn misdaden gedacht en haar gebruikt om de fantasie levensecht te maken. Ze rilde.

Opeens herinnerde ze zich het schrift waarin hij altijd zat te schrijven. Ze had geen idee of er iets in stond waar ze iets aan had. Hij hield het altijd voor haar verborgen en weigerde het aan haar te laten lezen. Sinds zijn terugkeer had ze er niet eens meer naar gevraagd. Toch wist ze waar hij het bewaarde, en ze wist ook dat hij een soort geheimschrift gebruikte.

Voorzichtig stak ze haar hand achter het hoofdeinde van het bed. Een paar tellen later had ze het schrift in haar handen. Toen ze het doorbladerde, zag ze dat hij weer een soort code had gebruikt. Waarschijnlijk was het een systeem dat hij zelf had bedacht, maar haar oog viel op een foto van Skye, die hij uit de krant had geknipt.

Haastig stopte ze het schrift in haar handtas, die ze schuin over haar lichaam had gehangen. Daarna snelde ze naar de badkamer. Als ze dat mes kon vinden, wist ze zeker dat de beschuldigingen van rechercheur Willis klopten. Desnoods zou ze het mes aan Noah en de rest van de familie laten zien.

Nadat ze alle haarlak, make-up en nagellak uit het kastje onder de wastafel had gehaald, legde ze haar tas naast zich neer en ging ze op haar rug liggen om onder de wastafel te kijken. Had Oliver het mes misschien aan de onderkant geplakt omdat hij dacht dat ze daar nooit zou kijken? Nee. Er hing niets, en ook niet aan de onderkant van de stortbak.

Verdorie nog aan toe! Terwijl ze haar tas weer schuin omhing, keek ze nerveus op haar horloge. Ze had geen tijd meer om te zoeken. Misschien had hij het wel meegenomen. Ze moest nu echt weg, want hij kon elk moment thuiskomen. Hoewel ze wist dat hij niet van haar hield, wist ze ook dat hij zijn vrouw en dochter niet kwijt wilde. Hij had dat ‘gelukkige gezinnetje’ nodig voor zijn imago van arme, onschuldig veroordeelde huisvader. Zo lang hij hen had, zou zijn familie hem steunen, en daarnaast was Jane op dit moment kostwinner. Het was een afschuwelijk idee dat hij met dat schrift ondertussen plannetjes smeedde…

Met bonkend hart keek ze een laatste keer de slaapkamer rond. De gedachte dat Oliver bij het zien van al die rommel woedend zou worden, toverde een glimlach op haar gezicht. Hoewel ze nog steeds doodsbang was, voelde ze zich opeens bevrijd. Ze ging bij hem weg. Ze hoefde zich nooit meer door hem te laten aanraken. Als ze haar best deed, kon ze een beter leven krijgen…

Terwijl ze de zware koffer door de gang sleepte, ging haar een lichtje op. Hoewel Oliver altijd kassabonnetjes bewaarde, was hij vast niet zo dom om het aankoopbewijs van een mes te bewaren. Ze was ervan overtuigd dat hij na zijn voorwaardelijke vrijlating niet meer dan een paar keukenmessen in zijn bezit mocht hebben. Als zij kon bewijzen dat hij een verboden wapen had, zouden ze hem misschien wel terugsturen naar de gevangenis! Dan zou zij in dit huis kunnen blijven wonen tot ze wist hoe ze een nieuw leven moest opbouwen.

Misschien had hij het bonnetje op weg naar huis al weggegooid, maar anders had hij het waarschijnlijk in de vuilnisbak laten vallen.

Ze liet de zware koffer met een plof op de grond zakken en schoof haar tas naar haar rug, zodat hij niet in de weg zat. Daarna begon ze de vuilnisbak in de keuken te doorzoeken. Toen ze daar niets kon vinden, liep ze naar de afvalcontainer in de tuin.

Ze had het deksel net opgetild toen ze een auto hoorde aankomen. Met bonzend hart tuurde ze door een kier in de schutting. O nee, dacht ze.

Het was Oliver.

 

David trok een lelijk gezicht toen hij op het scherm van zijn mobieltje zag dat zijn ex-vrouw hem belde. Als ze zijn avond wilde bederven, had ze haar telefoontje perfect getimed. Hij was net de oprit van Skye op gereden en wilde de wijn pakken die hij had gekocht.

Fronsend zette hij het geluid af en stopte het toestel in zijn zak. Op dit moment had hij geen zin in schuldgevoelens.

Lynnette gaf de moed echter niet op, want het toestel bleef trillen. Met een diepe zucht besloot hij daarom toch maar op te nemen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als er iets met Jeremy was.

‘Wat is er?’ vroeg hij. Het kostte moeite zijn irritatie te verbergen.

‘Hallo!’ Haar stem klonk vreemd, gesmoord.

‘Wat is er?’

‘Niets. Ik ben gewoon plezier aan het maken.’

Op de achtergrond hoorde hij muziek, maar die klonk ver weg, alsof ze buiten stond. ‘Waar is Jeremy?’ vroeg hij.

‘Bij mijn moeder.’

Dat was ook opmerkelijk, want Lynnettes moeder paste bijna nooit op Jeremy. Af en toe kwam ze ’s zondags langs, maar sinds Lynnettes vader er met een jongere vrouw vandoor was gegaan, leidde ze het leven van een vrijgezel en besteedde ze haar weekend het liefst aan ballroomdansen. Ze had nooit goed met Lynnette kunnen opschieten.

‘Hoe heb je haar zover gekregen?’ informeerde hij.

‘Ik heb gewoon gezegd dat jij buiten de deur neukte, net als pa, en toen kreeg ze medelijden met me.’

Met moeite wist David een boze reactie te verbijten. Tussen hem en zijn schoonvader bestonden meer verschillen dan overeenkomsten. David had zijn vrouw tijdens hun huwelijk nooit bedrogen, en hij had haar ook niet voor een ander in de steek gelaten.

Het had echter geen zin daar nu ruzie over te maken, want aan haar stem hoorde hij dat ze dronken was. ‘Is er een reden waarom je belt?’

‘Ik zag je auto vanochtend niet voor je appartement staan.’

‘Lynnette, ik hoop echt dat jij vanavond niet meer achter het stuur kruipt.’

‘Wat kan jou dat schelen?’

‘Je hebt gedronken. Je zou iemand dood kunnen rijden.’

Er klonk een bittere lach aan de andere kant van de lijn. ‘Dat is weer typerend. Je maakt je geen zorgen om mij, maar om anderen.’

Davids blik dwaalde in de richting van het huis. Eigenlijk wilde hij dit gesprek beëindigen. ‘Ik wil ook niet dat er iets met jou gebeurt. Dat weet je best.’

‘Waar ben je?’ wilde ze weten.

‘Ik ga vanavond uit.’

‘Met haar?’

David haalde diep adem. ‘Lynnette, ik hoop dat je een heel gezellige avond hebt, maar zorg alsjeblieft dat iemand je thuisbrengt.’

‘Ik ga vanavond niet naar huis. Ik ga iemand zoeken bij wie ik kan slapen.’

‘Dat moet je zelf weten.’

Het kon hem werkelijk niet schelen, maar voor haar was de opmerking olie op het vuur.

‘Wát zeg je?’

‘Je moet doen wat je prettig vindt.’

‘Klootzak die je bent!’

‘Lynnette…’

‘Ik hoop dat Burke haar vermoordt!’ bitste ze voordat ze ophing.

 

David had een vermoeide, getergde blik op zijn gezicht toen Skye de deur opendeed. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar kennelijk had hij een vervelende middag gehad.

‘Gaat het?’ vroeg ze, terwijl ze opzijstapte om hem binnen te laten.

‘Jawel, maar ik heb weleens betere dagen gehad.’ Hij gaf haar de fles wijn.

Met de fles in haar hand bleef Skye staan. ‘Wat is er gebeurd?’ wilde ze weten.

Zuchtend wreef hij over zijn stoppelbaard. ‘Niets waar jij je druk over hoeft te maken,’ zei hij met een glimlach. ‘Ik ben niet van plan ons etentje erdoor te laten verpesten.’

Hij wilde haar avond niet bederven, dacht Skye. Maar zo te zien was zijn eigen avond allang bedorven.

Het was vast iets persoonlijks. Als het met zijn werk te maken had, had hij haar vast wel verteld wat hem dwarszat. Hij hoefde niet eens op de details in te gaan, hij had gewoon kunnen zeggen dat hij een nieuwe zaak had binnengekregen of dat het onderzoek naar Bishop niet opschoot.

Ze zette de wijn op een tafeltje en keek naar zijn gezicht. ‘Je had niet hoeven komen als je liever ergens anders had willen zijn, David,’ zei ze zachtjes.

‘Daar gaat het niet om,’ zei David.

Toch was hij overduidelijk verscheurd. ‘Heeft het iets met Lynnette te maken?’

Zwijgend staarde hij naar de vloer. ‘Laat me eens zien wat je aan het koken bent. Het ruikt hier heerlijk.’

Skye kwam geen centimeter van haar plaats. ‘Sluit me alsjeblieft niet buiten.’

‘Ik wil je niet buitensluiten. Ik doe gewoon mijn best je niet met mijn problemen te belasten,’ legde hij uit. ‘Ik kan me niet voorstellen dat je het leuk vindt om gezeur over mijn ex-vrouw te horen.’

Skye schudde haar hoofd. ‘Ik hoef echt niet alles te weten, maar ze is wel onderdeel van je leven, David. Door Jeremy zal ze dat ook altijd blijven,’ verklaarde ze. ‘Ik weet niet hoe vrijblijvend onze relatie is, maar als jij en ik met elkaar blijven omgaan, wordt ze automatisch ook deel van mijn leven.’

Fronsend kneep David in de brug van zijn neus. ‘Denk je dat dit vrijblijvend is?’ vroeg hij.

‘Dat weet ik niet. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen, denk je niet?’ antwoordde Skye. Ze was zwanger van zijn kind, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij dat op dit moment wilde horen. Eerst moesten ze een aantal andere problemen het hoofd bieden.

‘Nou, ik weet héél zeker dat dit niet vrijblijvend is,’ zei David.

‘Luister nou, David. Je maakt deze relatie bij voorbaat al minder serieus als je je problemen niet met mij wilt delen,’ legde ze uit. ‘Dan lijkt het net of je alleen maar langskomt omdat je graag met me naar bed wilt. Begrijp je?’

‘Ik probeer de avond te redden. Wat wil je nu van me?’

‘Iets meer dan een vrijblijvend afspraakje!’ antwoordde Skye. ‘Denk je dat ik je problemen niet aankan? Dat ik de benen neem als je me iets onaangenaams vertelt?’

David onderdrukte een vloek. ‘Goed, je hebt er zelf om gevraagd,’ zei hij. ‘Lynnette is vanavond op kroegentocht gegaan. Op zich interesseert me dat niet, maar het lijkt wel of ze een zenuwinzinking nabij is. En als zij instort, weet ik niet wat er met mijn zoon gaat gebeuren.’

Lynnette was niet van plan hem zomaar te laten gaan. Dat was Skye na hun telefoongesprek al duidelijk geworden. ‘Waar is Jeremy nu?’

‘Bij Lynnettes moeder.’

‘Is dat een goede omgeving voor hem?’

‘Nou, op zich kan hem daar niet veel gebeuren, maar Lynnettes moeder draagt haar emotionele littekens als eretekenen,’ legde hij uit. ‘Ze beweert altijd dat mannen niet in staat zijn liefde te geven en dat we allemaal oppervlakkige egoïsten zijn. Ik vind het vervelend dat ze hem nu al meegeeft dat ze hem later zal verachten, en ik vermoed dat ze ook weinig aardigs over mij te vertellen heeft.’ Nu Skye hem had aangemoedigd om zijn hart uit te storten, rolden de woorden in een nijdige stroom uit zijn mond. ‘Misschien zou ik er minder moeite mee hebben als ze op dit moment lief voor hem was, maar dat is ze niet. Ze houdt natuurlijk veel meer van haar andere kleinkind, een meisje. Amberly kan niets verkeerd doen, maar Jeremy is een ander verhaal.’

Skye liep naar de keuken en zette de oven af, waarin haar moeders speciale kipgerecht met aardappelen en rozemarijn stond. Daarna liep ze weer terug naar de gang om haar jas te pakken.

‘Wat ga je doen?’ vroeg hij verbaasd.

‘We gaan hem halen.’

‘En je eten dan?’

‘Dat kan wel wachten tot we terug zijn.’ Ernstig keek ze hem in de ogen. Dit was het moment van de waarheid. ‘Tenzij je er bezwaar tegen hebt om je zoon bij ons avondje te betrekken, natuurlijk.’

Met ingehouden adem wachtte ze op zijn reactie. Als hij niet wilde dat ze met zijn zoon omging, was hun relatie nu al verdoemd. ‘Nou?’ vroeg ze, toen een reactie uitbleef.

Hij nam haar gezicht tussen zijn handen, keek een paar tellen indringend in haar ogen en gaf haar toen een tedere kus. ‘Kom mee,’ zei hij.

 

Oliver had er nooit ongevaarlijker uitgezien dan nu. Hij gooide het portier van Noahs pick-up dicht, keek glimlachend op een papiertje in zijn hand en liep fluitend naar de deur.

Meteen dacht Jane aan de koffer in de woonkamer, de leeggehaalde laden en de rommel in de badkamer. In haar borstkas voelde ze de paniek opwellen. Hij wist dat ze in de buurt moest zijn, want haar auto stond naast zijn pick-up geparkeerd. En ze had zijn schrift. Als hij haar daarmee betrapte…

Ze moest nu meteen weg, zonder zelfs maar schone kleren mee te nemen. Ze had werkelijk geen seconde meer te verliezen. Over een minuut zou hij beseffen waar ze mee bezig was geweest.

In de verte hoorde ze hem roepen, en ze wist dat hij door het huis liep om haar te zoeken. Opeens was ze zo bang dat ze haar ene voet bijna niet meer voor de andere kreeg.

Maak het hek open, zei ze tegen zichzelf. Rennen!

Terwijl ze met haar ene hand naar haar sleutels zocht, maakte ze met haar andere hand het hek open.

‘Jane? Wat is er aan de hand?’ klonk zijn stem vanuit het huis.

Ze rende naar haar auto, maakte het portier open en sprong erin. Met trillende handen probeerde ze de motor te starten, maar die kuchte en sputterde en wilde niet op gang komen.

‘O nee. Niet nu,’ zei ze smekend, terwijl ze de sleutel weer omdraaide. ‘Niet nu!’

Het geluid zorgde ervoor dat Oliver naar het raam kwam. Op het moment dat Jane in zijn ogen keek, dacht ze dat haar hart stilstond. Ze keek in het gezicht van een zielloze vreemde, een man die ze nooit had gekend. Gelukkig sloeg de motor op dat moment aan.

Hij liep weg, waarschijnlijk naar de deur.

Haastig zette Jane de auto in zijn achteruit. De Lincoln spoot achteruit en botste tegen de auto van haar buurvrouw aan. De klap was zo hard dat Jane eerst met haar hoofd tegen de rugleuning botste en vervolgens voorover met haar mond op het stuur sloeg. Ze gunde zichzelf geen seconde om erbij stil te staan. In haar achterhoofd wist ze namelijk dat ze het niet zou overleven als Oliver haar nu uit de auto sleepte.

‘Jane! Wacht!’ riep hij terwijl ze de auto in de goede versnelling zette.

Jane hoorde niets anders meer dan haar piepende banden. Met een vaart van zeventig kilometer per uur reed ze de hoek om. Vanaf de andere kant kwam een tegenligger, die ze met een grote boog moest ontwijken. Daardoor reed ze rakelings langs een boom, maar dat kon haar niet schelen. Ze stond stijf van de adrenaline en trilde zo hevig dat ze nauwelijks kon autorijden.

Toen de auto met gierende motor de volgende bocht door reed, rook ze de geur van verbrand rubber. Daarna kwam ze in het verkeer op Sunrise Boulevard terecht.

Het was zo druk op de weg dat ze niet hard kon doorrijden. Ze kon alleen maar in haar achteruitkijkspiegel kijken of Oliver haar niet volgde.

Hij hoefde haar echter helemaal niet te volgen. Hij wist waar ze naartoe ging.

Zijn ouders hadden Kate.