Hoofdstuk 16

 

 

 

Skye had Peter Vaughn, hun betrouwbaarste vrijwilliger, nog nooit in iets anders gezien dan een spijkerbroek met gaten en een zwart T-shirt van Black Sabbath, maar nu zag hij er – ondanks zijn woeste stekeltjeskapsel – fantastisch uit in zijn smoking.

Zodra hij haar zag staan, liep hij naar haar toe om haar te begroeten.

‘Wauw, ik had je bijna niet herkend,’ plaagde ze. Bij het zien van zijn verlegen glimlach schoot ze zelf in de lach.

‘Ik kan er heus wel netjes uitzien, als het moet,’ zei hij trots, een onzichtbaar pluisje van zijn onberispelijke revers vegend. ‘Ik heb maar liefst vijftig kaartjes voor deze avond verkocht. Dat maakte me zo nieuwsgierig dat ik zelf een kijkje wilde nemen.’

Met zijn achttien jaar was hij waarschijnlijk de jongste aanwezige in het vertrek, en hij was in elk geval de enige met een nek vol tatoeages. Ondanks zijn uiterlijk was Skye blij dat hij voor De Laatste Linie werkte.

‘Je hebt fantastisch werk geleverd.’

‘We kunnen echt iets voor al die slachtoffers betekenen.’

‘Dat hoop ik maar.’ Skye speelde met een lokje haar dat uit haar opgestoken haar was losgeraakt. Die middag had ze een halfuur bij de manicure gezeten om mooie nepnagels te laten aanbrengen. Nu gebruikte ze een van die nagels om het lokje weer in haar kapsel te stoppen. Ze kon er maar beter van genieten dat ze er vanavond zo mooi uitzag, want morgen zouden die nagels er weer af moeten. Ze kon namelijk niet schieten als ze geen korte nagels had.

Even vroeg ze zich af hoeveel vrouwen zich zorgen zouden maken over het feit dat ze door hun nagels niemand konden doodschieten.

‘Je ziet er zelf ook prachtig uit,’ merkte Peter op.

Ze had nu pas door dat hij haar van top tot teen bekeek. ‘Dat komt door de nagels,’ zei ze met een brede glimlach.

‘Dat komt door het mooie lijf!’ flapte hij eruit.

Skye lachte. ‘Tja, dat is een leuke bijkomstigheid van mijn passie voor fitness,’ zei ze.

‘Voor de meeste mensen zou dat het hoofddoel zijn,’ zei Peter.

‘Ik ben niet de meeste mensen.’

Peters blik werd ernstig. ‘Ik heb gehoord wat er gisteravond is gebeurd,’ zei hij.

Het was wel duidelijk dat hij het over de schietpartij had. Door haar achtergrond en haar werk voor De Laatste Linie had het incident in alle kranten gestaan. Een ijverige verslaggever van een lokale nieuwszender had zelfs vermeld dat de aanslag had plaatsgevonden op de dag dat Burke uit de gevangenis was ontslagen. Hij maakte in hetzelfde artikel melding van het feit dat Burke was neergestoken.

 

Een gewelddadige dag voor activiste Skye Kellerman én voor de man die haar vier jaar geleden een mes tegen de keel drukte en haar probeerde te verkrachten…

 

Sinds Skye in het hotel was gearriveerd, had ze tientallen mensen al over het voorval moeten vertellen.

Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent… Wat moet dat een vreselijke ervaring zijn geweest… Kende je de man die bij je had ingebroken? Niet? Het zou kunnen dat hij heeft gehandeld in opdracht van die tandarts die je een paar jaar geleden heeft aangevallen… Ik dacht dat die Oliver Burke op dit moment in het ziekenhuis lag… Ja, ik heb het op het nieuws gezien… Nu ik weet dat je ongedeerd bent, durf ik het wel te zeggen: je had geen betere publiciteit voor De Laatste Linie kunnen krijgen. Het is ontzettend druk vanavond!… Ik durf te wedden dat je vanavond veel geld binnenhaalt… Het is maar goed dat je die man hebt neergeschoten…

In veel opzichten vond Skye het zelf helemaal niet zo goed. Lorenzo Bishop was iemands zoon/kleinzoon/broer geweest. Aan het idee dat hij ook iemands echtgenoot en vader kon zijn, wilde ze al helemaal niet denken. Het liefst beschouwde ze hem niet als een mens, want dan kon ze zich beter op deze avond concentreren. Was er maar een manier om de bloederige details uit haar hoofd te zetten… Helaas kon ze geen seconde van de gebeurtenissen vergeten, en dat werd alleen maar erger door al die mensen die erover wilden praten.

‘Peter, heb je de laatste tijd onbekenden op kantoor gezien?’ informeerde ze. Eigenlijk had ze zich voorgenomen om vanavond niet te werken. Het was er niet het goede moment en de juiste plaats voor. Als ze slim was, speelde ze de charmante gastvrouw en zorgde ze goed voor haar gasten, die allemaal geld hadden betaald om hier te zijn. Als Sheridan, Jasmine en zij een goede indruk maakten, kon dat alleen maar gunstig zijn voor hun organisatie. Toch kon ze de verleiding niet weerstaan om deze vraag nu aan Peter te stellen.

Hij knipperde met zijn ogen. ‘Onbekenden?’ herhaalde hij.

‘De man die gisteravond bij mij inbrak, had een kaartje waarop hij mijn adres had aangekruist.’

‘Dat betekent nog niet dat hij op kantoor is geweest,’ zei Peter.

‘Mijn adres en telefoonnummer staan niet in het telefoonboek.’

‘Dat maakt niet uit. Iedereen die een huis heeft of vaste lasten betaalt, kan worden getraceerd.’

Hij heeft al veel geleerd bij De Laatste Linie, dacht Skye. ‘Nou ja, ik moet ergens beginnen,’ zei ze.

‘Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik heb niets ongewoons gezien.’

Nog voordat Skye kon doorvragen, kwam Sheridan aanlopen. ‘Gaat het?’ vroeg ze aan Skye, haar hand op haar onderarm leggend.

‘Ja hoor.’ Skye omhelsde haar vriendin.

Sheridan en Peter begroetten elkaar ook met een omhelzing. ‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei Sheridan tegen Peter. ‘Ik voel me net een trotse moeder.’

Hij trok een gezicht. ‘Een trotse moeder? Schei uit, zeg. Ik ben al bijna negentien. Misschien moet ik me maar netter aankleden als ik naar kantoor kom, dan zien jullie me tenminste voor vol aan.’

Sheridan hief haar ogen ten hemel. ‘Waar is Charlie?’ vroeg ze aan Skye.

Skye keek de zaal rond, die steeds voller begon te worden. ‘Ik heb gevraagd of hij met eigen vervoer wilde komen,’ antwoordde ze. ‘Ik wilde dat hij een goede reden zou hebben om van de drank af te blijven. Als hij vanavond zelf naar huis moet rijden, kan hij niet veel drinken.’

‘Slim hoor,’ zei Sheridan grinnikend. Haar stem werd zachter. ‘Heb je senator Denatorre binnen zien komen?’

‘Nee.’ Op een of andere manier had Skye hem over het hoofd gezien, maar dat verbaasde haar niet. Ze zat vanavond niet zo lekker in haar vel en had het te druk gehad met andere dingen. Bovendien had ze rondgekeken of ze Charlie ergens zag. Omdat ze hem had uitgenodigd, had hij geen kaartje hoeven kopen. Ze wilde dat hij zich op zijn gemak voelde en een gezellige avond had. Voor het eerst wilde ze ook alles weten over de gemene streken die zijn ex-vrouw uithaalde. Alles was beter dan nadenken over haar eigen problemen.

‘Ik heb hem al begroet,’ kondigde Sheridan aan. ‘Je hoeft nu niet meteen naar hem toe te lopen, maar waarschijnlijk is het een goed idee om nog vóór het eten een praatje met hem te gaan maken. Hij wil jou en Jasmine graag ontmoeten.’

‘Waar is Jasmine eigenlijk?’ vroeg Skye.

‘Ze zou vandaag uit Fort Bragg vertrekken. Ik denk dat ze straks wel zal komen.’

‘Ik ga wel naar de senator toe als Charlie er is.’

‘Prima. Dan hoop ik maar dat Charlie er netjes uitziet.’

‘Tjongejonge, zelfs in de liefdadigheid is uiterlijk belangrijk,’ mompelde Peter. Opeens kreeg hij een van de andere vrijwilligers in het oog. ‘Ik zie jullie straks wel,’ zei hij tegen de twee vrouwen. Hij stak nog een hand op en was verdwenen.

‘Waar is jouw date?’ informeerde Skye.

‘Hij loopt hier ergens rond.’

‘Wie is het?’

‘Jonathan.’

‘Stivers?’

‘Ken jij een andere Jonathan?’ informeerde Sheridan onschuldig.

‘Dat is niet eerlijk,’ protesteerde Skye. ‘Dat is net zo makkelijk als een van de vrijwilligers mee vragen!’

‘Dat is toch ook niet verboden? Ik heb niet gezegd dat je iemand van buiten de organisatie moest vragen.’

‘Ik kreeg de indruk dat ik mijn best moest doen om een écht afspraakje te regelen.’

‘Vind jij Charlie een echt afspraakje?’ riposteerde Sheridan.

Omdat Skye Charlie zag aankomen, ging ze zachter praten. ‘Toch vind ik dat jij het je met Jonathan nog makkelijker hebt gemaakt,’ zei ze tegen haar vriendin.

Sheridan liet een stralende glimlach zien. ‘Welnee. Maar zal ik jou eens iets vertellen? Seks met Jonathan lijkt me net zoiets als seks met mijn broer, maar ik ga nog liever met hem naar bed dan met Charlie.’

Skye kreeg geen gelegenheid om daarop te reageren, want Charlie was inmiddels binnen gehoorsafstand gekomen. Sheridan begroette hem en liep door om met andere mensen te gaan praten. Terwijl Skye met Charlie babbelde, keek ze de zaal rond of ze Jonathan ergens zag. Ze wilde hem vragen of hij al nieuws had in de zaak-Regan, want ze maakte zich vreselijk zorgen over Sean. Helaas zag ze de privédetective nergens. Waarschijnlijk stond hij ergens in de hal met zijn mobieltje aan zijn oor. Jonathan was een echte workaholic, die bijna altijd en overal doorwerkte.

‘Wie zoek je?’ vroeg Charlie, nadat hij zijn vraag hoe het met haar werk stond al twee keer had herhaald.

Hij begon niet over het incident van de avond ervoor, waardoor Skye vermoedde dat hij er niets over had gehoord.

‘Sheridans date.’

‘Wie heeft ze meegenomen?’

‘Jonathan Stivers.’

‘Die naam komt me bekend voor.’

‘Dat kan, want hij is een vriend van haar,’ legde Skye uit. ‘Hij is privédetective en hij werkt soms voor ons.’

‘Ik wist niet dat ze een relatie had.’

‘Ze hebben geen relatie,’ verduidelijkte Skye. ‘Althans, niet meer.’ Jonathan was een oude vlam van Sheridan. Op zich maakte dat haar keuze wel interessant, maar Skye wist dat het vuur van hun romance ruim twee jaar geleden al was uitgeblust.

Ze haakte haar arm door die van Charlie en hield zichzelf voor dat het niet uitmaakte of Sheridan een echt afspraakje had geregeld. Ze had een goede reden gehad om Charlie uit te nodigen. Die reden had in elk geval niets met seks te maken, ook al was het nog zo lang geleden dat ze met iemand naar bed was geweest.

‘We moeten senator Denatorre gaan begroeten,’ vertelde ze.

‘Hè, moet dat?’

Verbaasd door die reactie keek ze hem aan. ‘Waarom vind je dat vervelend?’

‘Ik ben Democraat,’ antwoordde Charlie. ‘Ik heb een hekel aan Denatorre.’

‘O, maak je maar niet druk over partijpolitiek. Op dit feest zijn beide partijen aanwezig.’

‘Mijn ex-vrouw stemt op de Republikeinen.’

O jee, nog meer littekens, dacht Skye. ‘Begin maar niet over haar als we met de senator praten,’ zei ze, hem meetrekkend.

De senator en zijn vrouw stonden met een groepje mensen te praten. Beleefd wachtte Skye op een moment dat ze zich aan hen kon voorstellen. Dat duurde niet lang, want een medewerker van de senator, Bob Gibbons, kreeg haar in de gaten. Hij nam haar bij de elleboog en leidde haar naar het groepje.

‘Senator, ik wil u graag voorstellen aan Skye Kellerman. Zij is een van de oprichtsters van De Laatste Linie, en misschien is zij wel de vurigste strijdster voor de rechten van de slachtoffers.’

De senator was een gedistingeerde man met achterovergekamd donker haar, intelligente ogen en een perfect gebit. Skye schatte dat hij halverwege de vijftig was.

‘Je maakt me benieuwd, want ik was al zo onder de indruk van de andere oprichtsters,’ grapte hij, zijn hand uitstekend. ‘Het is me een genoegen kennis met u te maken, Ms. Kellerman.’

‘Het genoegen is geheel aan mijn kant,’ reageerde Skye vriendelijk. Daarna werd ze voorgesteld aan Denatorres vrouw.

Roxanne Denatorre zag er beeldschoon uit in een zwarte avondjurk met witte manchetten en een witte kraag. Ze pakte Skyes hand en schudde die hartelijk. ‘Wie is die charmante heer die u vergezelt, Ms. Kellerman?’ vroeg ze.

Charlie stond met een chagrijnig gezicht vlak achter Skye.

‘Dit is een vriend van me, Charlie Fox,’ antwoordde ze.

‘Charlie, je boft dat je in het gezelschap van zo’n mooie vrouw bent,’ zei Mrs. Denatorre.

Charlies wenkbrauwen gingen omhoog, alsof het hem nog niet was opgevallen dat Skye er beeldschoon uitzag. ‘Eh, ja. Ik geloof dat u gelijk hebt.’ Hij gaf iedereen een hand en ging vervolgens weer nukkig voor zich uit staan kijken. Gelukkig begon hij niet over zijn ex-vrouw of Republikeinen.

‘Ik ben heel blij dat u vanavond kon komen,’ zei Skye tegen senator Denatorre.

Hij bekeek haar aandachtig. ‘Ik bewonder uw werk, Ms. Kellerman,’ zei hij. ‘Ik moet echter bekennen dat ik verbaasd ben dat u er bent. Na alles wat u gisteren hebt meegemaakt, had ik gedacht dat u weg zou blijven.’

De angst, de schietpartij, het lijk – alle beelden flitsten weer door Skyes hoofd. Het was allemaal nog zo vers. ‘Het is altijd afschuwelijk als er mensenlevens te betreuren zijn,’ mompelde ze, terwijl ze zichzelf onder controle probeerde te krijgen.

‘Dat is waar, maar ik ben blij dat hij dood is, en niet u.’

‘Dat kan ik alleen maar met u eens zijn.’

‘Maar…’

Skye knipperde met haar ogen. ‘Wat wilde u zeggen?’

‘Ik bespeurde enige aarzeling in uw stem.’

Hoewel dit misschien niet de juiste omgeving voor dergelijke gesprekken was, kon Skye de uitnodiging om haar hart te luchten niet weerstaan. Ze was nooit goed geweest in holle beleefdheidsbabbeltjes. Als de senator over haar werk wilde praten, dan deed ze dat. Misschien kreeg ze nooit meer een kans om hem te spreken. Per slot van rekening ging hij niet vaak naar een benefietavond, en hij had nog nooit eerder gereageerd op haar telefoontjes.

‘Ik denk dat de gebeurtenissen makkelijker te verwerken zouden zijn als ik wist waarom Mr. Bishop me wilde vermoorden,’ zei ze.

‘Kan de politie u daar niets over vertellen?’

‘Tot nu toe weten we niets.’

Zijn ogen vonden de hare. ‘U hebt gevaarlijk werk, Ms. Kellerman.’

‘Dat hoort er nu eenmaal bij,’ antwoordde Skye schouderophalend.

‘Is het voor u nooit een reden te overwegen ermee te stoppen?’

‘Randy.’ Waarschuwend legde zijn vrouw een hand op zijn arm.

Hij tikte liefhebbend op haar vingers en keek afwachtend naar Skye.

‘Nee, juist niet,’ antwoordde Skye. ‘Het feit dat er zoveel mensen gevaar lopen, maakt me alleen maar vastberadener.’

‘Sommige mensen koesteren evenveel angst als bewondering voor u,’ merkte hij op. ‘Zij zien u als een eigenzinnig type, een soort fanatieke burgerwacht.’

Mrs. Denatorre zei niets. Het tikje van haar echtgenoot betekende dat hij graag nog even over het onderwerp wilde doorgaan, en ze besloot hem die gelegenheid te gunnen. Daarnaast was ze zelf ook nieuwsgierig naar Skyes reactie. De rest van het groepje ook, aan hun gezichten te zien.

‘Ik neem aan dat u het over de commissaris van politie hebt,’ zei Skye, die er ondanks de aanwezigheid van de anderen niet omheen draaide. De senator was er zelf over begonnen.

‘Tja, commissaris Jordan is inderdaad niet erg enthousiast over uw werk.’

‘Dat heeft niets te maken met zijn opmerking dat hij mij als lid van een fanatieke burgerwacht beschouwt,’ verklaarde Skye wrevelig. ‘Hij vindt het gewoon vervelend dat ik de tekortkomingen van zijn korps belicht.’

‘Hij is niet de enige bij de politie die geen sympathie voor De Laatste Linie heeft.’

‘Al zou het hele politiekorps een hekel aan ons hebben, dat maakt me niet uit. Als je aandacht aan misdaden besteedt, zijn er altijd mensen die zich daar heel onplezierig bij voelen,’ zei Skye. ‘Ik ben ervan overtuigd dat Sacramento eerst eens moet kijken wat er allemaal aan de hand is voordat we stappen kunnen ondernemen om de zaak te verbeteren.’

Mrs. Denatorre glimlachte, alsof ze tevreden was met die woorden, maar de senator was nog niet helemaal met Skye klaar.

‘U moet veel van uw persoonlijke privacy opofferen voor uw werk. Daarnaast loopt u bewust gevaar,’ zei hij. ‘Het incident van gisteravond had waarschijnlijk niet plaatsgevonden als u een andere baan had gehad.’

Iedereen keek weer nieuwsgierig naar Skye, maar ze stak haar neus in de lucht. ‘We weten niet of de aanval van gisteravond iets met mijn werk te maken heeft, of dat het een wraakpoging was van de man die me heeft aangerand en met een mes heeft bedreigd,’ zei ze. ‘Zelfs als de aanval een direct gevolg was van mijn werk voor De Laatste Linie zal niemand kunnen beweren dat ik er rechtstreeks om heb gevraagd. Als u zo redeneert, moet u me namelijk ook eens uitleggen wat ik heb gedaan om Burkes oorspronkelijke aanval uit te lokken. Ik was zesentwintig en werkte op de financiële afdeling van een tapijtenfabriek. Niet echt een risicovolle baan, tenzij je allergisch bent voor lijm.’

Senator Denatorre klapte zachtjes in zijn handen. ‘Indrukwekkend,’ zei hij met twinkelende ogen.

‘Ziet u wat ik bedoel?’ vroeg Bob Gibbons met een trotse glimlach.

‘Jazeker, Bob. Je hebt gelijk. Ze is fantastisch.’ Peinzend wreef de senator over zijn kin. ‘Betrokkenheid bij haar organisatie zou politiek gezien een heet hangijzer kunnen zijn, maar ik denk dat ik genoeg mensenkennis heb. Ik zie dat Ms. Kellerman bereid is haar nek uit te steken voor haar idealen.’

Uit zijn zak haalde hij een visitekaartje, dat hij aan haar gaf. ‘Bel me deze week, Ms. Kellerman,’ zei hij. ‘Ik zal de burgemeester vragen of hij met u en mij gaat lunchen, en dan kunnen we bespreken op welke manier we u kunnen helpen.’

Skye was zo verbluft dat ze een paar tellen niets kon uitbrengen. Tegen de tijd dat ze een bedankje had gestameld, liepen de senator en zijn gezelschap al weg om aan tafel te gaan. Alleen Mrs. Denatorre keek nog even glimlachend om.

‘Niet te geloven!’ zei Skye enthousiast tegen Charlie.

‘Wat?’ informeerde hij onverschillig.

‘We hebben hem! Hij gaat met me uit lunchen.’

‘Ja, geen wonder. Die Republikeinen zijn gek op orde en gezag. Regeltjes, geen mededogen. Dat is hun motto. Zo is mijn ex-vrouw ook.’ Zonder zelfs maar adem te halen, ging Charlie door met een verhaal over zijn ex, die had beloofd dat ze hem vergiffenis zou schenken voor de fouten in hun huwelijk. Daarna was ze alsnog bij hem weggegaan.

Skye luisterde al niet meer, ze was met haar gedachten bij haar succes. Ze trok Charlie mee naar Sheridan, die al met Jonathan aan een van de tafels zat.

Over haar heen buigend, fluisterde ze opgewonden in Sheridans oor: ‘Raad eens wat ik net heb bereikt.’

Sheridan en Jonathan keken allebei vragend omhoog.

Trots liet Skye het visitekaartje zien. ‘Lunch. Met Denatorre en de burgemeester.’

‘Dat meen je niet!’ riep Sheridan uit.

Ze zei er nog iets achteraan, maar dat hoorde Skye al niet meer. In de verte zag ze twee onverwachte gasten binnenkomen. De ene was een lange, zwarte man die ze herkende als Tiny.

De andere was David.

 

Zodra David Skye zag, wist hij dat hij beter had kunnen wegblijven. Ze droeg een soepel vallende groene jurk, die haar mooie lichaam op alle goede plaatsen accentueerde. Het waren de plaatsen die hij het liefst zou strelen, en dat leidde hem nogal af. Met haar opgestoken haar was ze mooier dan ooit. Er gleed een glimlach over zijn gezicht. Ook al zag ze er nog zo elegant en vrouwelijk uit, waarschijnlijk kon ze beter opdrukken en hardlopen dan alle mannen in deze zaal.

Op het moment dat Tiny hem een por gaf, besefte hij pas dat hij stil was blijven staan. ‘Wat is er?’ vroeg hij enigszins geïrriteerd. Zijn blik was gevallen op de man aan Skyes zijde, aan wie hij onmiddellijk een hekel had.

‘Ik dacht dat je een tafeltje wilde zoeken.’

‘Dat is ook zo,’ zei David, maar dat betekende dat hij zijn blik moest losscheuren van Skye, en dat viel niet mee.

Tiny koos twee stoelen achter in de zaal. Toen ze plaatsnamen, knikten de anderen aan tafel beleefd naar hen. Het personeel kwam al aanlopen met salades, maar toch besloot David een andere tafel te zoeken. Hij betwijfelde of het een verstandige beslissing was, maar hij had gezien dat er een stoel aan Skyes tafel vrij was.

‘Gezellig afspraakje ben jij,’ mopperde Tiny toen David hem vertelde wat hij van plan was.

‘Jij hebt me niet nodig,’ fluisterde David. ‘Jij hebt je handen al vol aan vragen stellen en rondkijken of hier mensen zijn die er niet thuishoren.’

Tiny keek hem indringend aan. ‘Ik maak me meer zorgen om datgene waaraan jij straks je handen vol hebt,’ zei hij veelbetekenend.

Vlug verzon David allerlei smoesjes waarom het beter was om dicht bij Skye te zitten, aan haar eigen tafel kon hij haar beter beschermen, kon hij beter zien wie haar benaderde, kon hij luisteren waar haar gesprekken over gingen. Aan Tiny’s gezicht zag hij echter dat zijn vriend er niet in trapte. ‘Oké,’ zei hij. ‘Als je haar en mij ziet weggaan, kom dan alsjeblieft achter me aan voordat ik iets doe waar ik spijt van krijg.’

‘Reken niet op mij. Je weet hoe ik hierover denk.’

Eigenlijk wist David dat niet. Tiny deelde zelden persoonlijke gedachten of gevoelens met hem. ‘Dat ik emotioneel betrokken raak bij deze zaak?’ vroeg hij.

‘Dat lijkt me nog zacht uitgedrukt.’

‘Waar heb je het over?’

‘Je vecht hier nu al ruim drie jaar tegen. Ik denk dat je goed moet nadenken over de vraag waar je het meest spijt van krijgt: luisteren naar de stem van je hart of haar door je vingers laten glippen.’

Zo klonk het alsof de keuze heel eenvoudig was, maar David vond het allesbehalve makkelijk. Zijn verlangen naar Skye en de verleiding om daaraan toe te geven, druisten in tegen alles waar hij in geloofde. Hij had Lynnette beloofd dat hij haar altijd zou steunen en liefhebben, en hij had zich voorgenomen een goede, betrouwbare vader te zijn.

Hij stond op van zijn stoel. ‘Kom toch maar achter me aan,’ zei hij.

Tiny hief zijn handen op. ‘Sorry, kerel, dit moet je zelf uitzoeken.’

‘Je wordt bedankt.’

‘Achteraf ben je me misschien wel echt dankbaar,’ reageerde Tiny grinnikend.

David reageerde niet, maar nam beleefd afscheid van de andere mensen aan tafel. Daarna liep hij door de zaal naar de tafel van Skye en vroeg of hij daar mocht plaatsnemen.

Een vrouw aan zijn rechterhand glimlachte breeduit naar hem. Ze was hooguit begin twintig en was met haar ouders naar deze avond gekomen. Dat was de reden waarom er een stoel over was. ‘Natuurlijk. Gaat u zitten.’

De man aan zijn linkerhand schoof zijn stoel voor hem naar achteren en gebaarde dat hij mocht gaan zitten. Alle anderen knikten ook vriendelijk naar hem, maar Skye zei niets. Nadat ze fronsend naar hem had gekeken, richtte ze zich tot Charlie Fox, een man die – volgens het onderzoek dat David naar hem had gedaan – een gescheiden vader van twee kinderen was en geen strafblad had.

‘Wat doet u voor werk?’ vroeg de jonge vrouw, die tamelijk mollig, maar wel aantrekkelijk was.

‘Ik zit bij de politie. Ik werk voor de recherche hier in Sacramento,’ antwoordde hij.

Verrukt klapte ze in haar handen. ‘O! Bent u hier om die schietpartij van gisteravond te onderzoeken?’

Skye glimlachte dapper, maar David zag de emoties erachter.

‘Nee,’ antwoordde hij. Hij was hier gekomen met het smoesje dat hij haar wilde beschermen. Als Oliver Lorenzo op haar af had gestuurd, zou hij vanavond nog iemand kunnen sturen. In werkelijkheid was hij gekomen omdat hij haar wilde zien. Het zat hem dwars dat Skye niet meer over hun gevoelens voor elkaar wilde praten, maar tegelijkertijd had hij er bewondering voor dat zij de knoop had doorgehakt. Een van hen móést iets doen, anders zou er nooit een einde komen aan deze impasse.

‘Welke schietpartij?’ Charlie Fox hield zijn vork halverwege zijn mond stil.

‘Hebt u dat niet gehoord?’ vroeg het meisje. ‘Het heeft in alle kranten gestaan, en u bent hier nog wel met Ms. Kellerman!’

‘Sinds mijn vrouw bij me weg is, volg ik het nieuws niet meer,’ zei Charlie. ‘Veel te deprimerend. Wat is er gebeurd?’

De vader van het meisje boog zich naar zijn dochter toe. ‘Jillian, dat was niet erg fijngevoelig van je,’ zei hij.

Het meisje bloosde. ‘Ik weet niet of Ms. Kellerman wel zin heeft om daarover te praten,’ mompelde ze.

‘Het maakt niet uit,’ zei Skye met opgeheven kin.

David wist echter hoeveel moeite het haar had gekost om vanavond te komen. Ze moest nog verwerken dat ze iemand had doodgeschoten die haar van het leven had willen beroven. Toch had ze de moed gehad vanavond in de schijnwerpers te staan. David vond het naar dat ze nu zo kwetsbaar was, en had liever gezien dat ze de tijd had genomen om alle gebeurtenissen te verwerken. Toch wist hij dat ze alles overhad voor De Laatste Linie.

‘In zulke situaties doe je gewoon wat je moet doen,’ zei hij.

Aan zijn toon was te horen dat hij het onderwerp daarmee wilde afsluiten, maar Charlie keek verbaasd naar Skye.

‘Een schietpartij?’ vroeg hij verbijsterd.

Alle kleur trok uit Skyes gezicht weg, maar ze bleef dapper glimlachen. ‘Ik moest me verdedigen tegen een indringer,’ legde ze uit.

‘Bedoel je dat… je hem hebt neergeschoten? Is hij dood?’

Er viel een pijnlijke stilte.

‘Het was niet mijn bedoeling om…’ begon Skye. Met moeite probeerde ze de brok in haar keel weg te slikken.

David zag dat ze vocht tegen haar tranen. Het volgende moment schoof ze haar stoel naar achteren en ontvluchtte ze de zaal.