Hoofdstuk 8
Miranda Dodge had een website.
David sloeg zijn lunch met Tiny over om de foto’s te bekijken die ze op haar site had gezet. De meeste waren uit de tijd van haar modellencarrière. Miranda was lang, had kastanjerood haar en had een gezicht dat een beetje aan dat van Marilyn Monroe deed denken. Haar figuur had trouwens ook overeenkomsten met dat van de actrice, want ze had zeer vrouwelijke rondingen en een grote boezem. Een bouw waardoor ze niet voor ál het modellenwerk geschikt was. Ze had haar best gedaan door te breken in de tijd dat Kate Moss de standaard bepaalde en alle modellen zich uithongerden om haar graatmagere look te evenaren.
Ze had niet zoveel bereikt als ze had gewild. Playboy had zeer uitgebreid aandacht aan haar besteed – vijf pagina’s waarop ze zich uitkleedde, onder een waterval stond, in een tropische vijver zwom of slechts bedekt door zand op een strand lag – maar sindsdien had ze nooit meer in een groot blad gestaan.
David vermoedde dat ze de foto’s uit Playboy op haar site liet staan om reclame te maken voor de artikelen waarmee ze nu geld verdiende: een fitnessvideo en een reeks dieetproducten die haar naam droegen.
Hij las de berichtjes in haar gastenboek, afkomstig van mensen die haar site hadden bezocht. De meeste stukjes waren geschreven door mannen die kwijlend naar haar naaktfoto’s hadden zitten kijken. Een berichtje kwam van een tienermeisje dat aan Hugh Hefner voorgesteld wilde worden omdat ze ‘ook in de business aan de slag wilde’.
Miranda had ook een blog, dat ze gebruikte om reclame te maken voor haar producten. Ze schreef hoeveel calorieën ze tijdens haar fitnessuurtjes verbrandde, welke oefeningen ze deed en wat ze at en dronk.
De foto’s in het fitnessgedeelte waren niet zo onthullend als die in Playboy, maar het was wel duidelijk dat ze haar lichaam gebruikte om anderen te prikkelen haar video en dieetproducten te kopen. Ze poseerde in strakke, uitdagende sportpakjes om te laten zien dat bepaalde oefeningen haar buikspieren of haar achterwerk hadden getraind. Er stonden ook caloriearme recepten, kledingtips en schoonheidstips op de site.
David vroeg zich af hoe vaak Oliver Burke deze foto’s had bekeken. Hij zocht in het gastenboek naar oude berichten, maar helaas ging de lijst niet ver genoeg terug.
‘Zo, nu weet ik waarom je tegen Tiny zei dat je moest werken. Ik zou ook liever met haar willen lunchen!’
David keek op en zag Mike Fitzer naast zijn bureau staan. ‘Ze is betrokken bij een van mijn zaken,’ legde hij uit.
‘Als je haar moet oppakken, geef ik je vijftig dollar als ik haar mag fouilleren.’
David wenste dat Mike zich met zijn eigen zaken bemoeide. Fitzer liep er altijd de kantjes van af. Het was ongelooflijk dat iemand die zo weinig presteerde zijn baan kon houden.
‘Ik vind het vervelend je teleur te stellen, maar ik ga hooguit een praatje met haar maken. Ze is slechts zijdelings betrokken bij de zaak.’
‘Jammer.’
Omdat Mike bleef staan, rolde David zijn stoel achteruit. ‘Wilde je me spreken, Mike?’ vroeg hij.
‘Eigenlijk wel, ja. Ken je die vrouw die met De Laatste Linie is begonnen?’
‘Ik ken ze alle drie.’
‘Ik heb het over die vrouw die de laatste tijd zoveel aandacht krijgt. Skye nog wat.’
‘Kellerman.’
‘Precies, ja.’
David was niet verbaasd. Het was de tweede keer in twee dagen dat een collega over haar begon, maar sinds de oprichting van DLL was haar naam wel vaker gevallen. ‘Wat is er met haar?’ informeerde hij.
‘Ik begin schoon genoeg van haar te krijgen.’
‘Wat heeft ze dan gedaan?’
‘Ze heeft een privédetective ingehuurd die zich met een van mijn zaken bemoeit. Hij begint me behoorlijk op de zenuwen te werken.’
Even vergat David Miranda en haar website. ‘Wat doet hij dan?’
‘Hij loopt me voor de voeten en zegt hoe ik bepaalde dingen moet aanpakken,’ vertelde Fitzer. ‘Hij doet net of hij meer van mijn werk weet dan ik.’
Waarschijnlijk was dat ook zo, dacht David. ‘Om welke zaak gaat het?’
‘Sean Regan.’
‘De man die sinds nieuwjaarsdag wordt vermist?’ David had over hem gelezen en had zijn collega’s over hem horen praten.
‘Precies. Die Skye is ervan overtuigd dat zijn vrouw hem heeft vermoord, en nu zeurt die privédetective dat ik kentekenplaten moet natrekken en andere informatie moet opzoeken.’
‘Denk je dat zijn vrouw de dader zou kunnen zijn?’
‘Ik kan het me niet voorstellen.’
‘Wat zeggen de feiten?’
‘Er is een levensverzekering die nauwelijks de moeite waard is, dus financieel schiet ze niet veel op met zijn dood,’ vertelde Fitzer. ‘Ze is een goede moeder zonder strafblad. Waarom zou zo’n vrouw opeens haar man vermoorden?’
‘Waarom denkt Skye dat ze het heeft gedaan?’
‘Volgens haar dacht Mr. Regan dat zijn vrouw een verhouding had, en dat ze hem kwijt wilde om geen ruzie over de voogdij te krijgen,’ antwoordde Fitzer. ‘Ik denk zelf dat Sean een verhouding had en nu zijn familie is ontvlucht. Zijn baas vertelde dat hij in de weken voor zijn verdwijning nauwelijks op zijn werk is geweest. Volgens hem gedroeg Regan zich vreemd.’
Wauw, dacht David. Mike heeft daadwerkelijk onderzoek verricht. ‘Hoe gedroeg hij zich dan?’
‘Hij zat stiekem aan de telefoon te fluisteren, kwam erg laat terug van zijn lunch en maakte domme fouten op zijn werk.’
‘Denk je dat hij zijn kinderen zomaar zou achterlaten?’
‘Voor de juiste vrouw wel, ja. Hij zou niet de eerste vader zijn die de benen nam.’
Bij die opmerking voelde David zijn hart sneller slaan. Wat zou hij allemaal doen voor de juiste vrouw? Was hij in staat zijn eigen verantwoordelijkheden te vergeten? Hij begreep dat de verleiding erg groot kon zijn.
‘Ik praat wel met Skye,’ zei hij.
‘Zeg dat ze zich met haar eigen zaken moet bemoeien voordat ze me echt pissig maakt,’ bromde Mike. Omdat hij een andere rechercheur hoorde roepen, knikte hij naar David en liep weg.
David onderdrukte een vloek en draaide zich weer naar zijn bureau. Vervolgens klikte hij op het knopje ‘contact’ en stuurde Miranda Dodge een mailtje waarin hij vertelde dat hij een paar vragen over Oliver Burke had. Daarna zette hij zijn computer uit. Hij moest weg, want hij had die middag een paar afspraken. Een daarvan was met de mondhygiëniste die voor Burke had gewerkt voordat hij zijn praktijk had moeten verkopen.
Het kostte Skye niet veel moeite het adres op het papiertje uit Jane Burkes vuilniszak te vinden. Het bleek vlak bij Janes eigen huis te liggen. Eerst dacht ze dat Jane en Oliver verhuisplannen hadden, maar het bewuste huis was niet te huur of te koop. Daarom zocht ze het telefoonnummer op en belde met de vraag of de bewoners de familie Burke kenden. De vrouw aan de andere kant van de lijn vertelde dat haar dochter een vriendinnetje van Kate was. Toen ze vroeg waarom Skye dat wilde weten, hing Skye op.
Zonde van de moeite, dus.
Teleurgesteld dat het nazoeken van de vuilnisbak verder niets had opgeleverd, gooide ze het papiertje weg en ging achter haar computer zitten om meer informatie over Oliver en Jane Burke te vinden.
Vóór Burkes misdaad had Skye als accountmanager voor een tapijtenfabriek gewerkt. In die tijd had ze geen idee gehad hoe het Amerikaanse rechtssysteem in elkaar zat. Dankzij haar werk voor De Laatste Linie had ze sindsdien heel veel geleerd. Ze wist inmiddels ook hoe ze als een rechercheur moest denken.
Ze vond het huwelijkscertificaat van de Burkes, maar daar stond niets opvallends op. Een geboortebewijs van hun dochter, Kate. Faillissementpapieren en verkooppapieren van het huis nadat Oliver naar de gevangenis was gegaan. Veel krantenartikelen over het proces. Doorgaans besteedden de media niet veel aandacht aan een poging tot verkrachting en wijdden ze liever artikelen aan brandstichting, moord of terrorisme. Maar aangezien het hier om die keurige aardige tandarts ging, van wie niemand had gedacht dat hij een verkrachter zou kunnen zijn, was er zo’n schokgolf door Burkes woonplaats gegaan dat de media ervan hadden gesmuld.
Omdat Skye nu toch achter de computer zat, zocht ze ook wat informatie over Burkes broer.
Noah was inderdaad getrouwd en had drie kinderen van tien, acht en vijf jaar. Hij woonde in Orangeville en leek een succesvol aannemersbedrijf te runnen, NSL Construction. Hij had een goede naam, coachte een honkbalteam en leek zich altijd keurig te gedragen. Behalve dan in zijn omgang met Jane.
Skye vroeg zich af of zijn vrouw zou weten dat hij een verhouding had. Zuchtend bedacht ze dat ze te moe was om over zoveel verdriet na te denken. Ze moest geconcentreerd blijven, hard doorwerken om iets te zoeken waarmee ze Burke vóór kon blijven…
Behalve artikelen over Oliver Burke kwam ze ook twee kleine rechtszaken tegen waarin zijn naam werd genoemd. Ze waren allebei aangespannen door mensen die in dezelfde straat als de Burkes hadden gewoond. De eerste was tien jaar oud, en was aangespannen door een man die Markum heette. Hij beweerde dat Oliver zijn hond had vermoord. De andere klagers waren Mr. en Mrs. Harold Simms, die Burke voor de rechter hadden gesleept omdat hij een bepaald zuur op hun grasveld zou hebben gegooid.
Skye wist niet of ze iets aan deze informatie had. Waarschijnlijk had David deze zaken allang gevonden en terzijde geschoven omdat ze te oud of te onbelangrijk waren. Het enige voordeel was dat ze nu een paar mensen wist die haar het een en ander over Oliver Burke konden vertellen.
Omdat ze graag met hen wilde praten, schreef ze hun huisnummers op. Voordat ze haar tas en autosleutels kon pakken, ging de telefoon.
‘Heb je nog dreigtelefoontjes gehad?’ Het was Jasmine, die vermoeid, somber en bezorgd klonk.
Het leek Skye beter om haar nu niets over de financiële toestand van DLL of Sheridans verdriet over haar verleden te vertellen. ‘Nee, er heeft niemand meer gebeld, maar ik ben ook niet veel thuis geweest,’ vertelde ze. ‘Vannacht heb ik bij Sher geslapen.’
‘Heel verstandig. Ik vind het maar niets dat je helemaal in je eentje in dat moeras woont.’
‘Begin jij nu ook al?’ Skye was al zo gestrest. De minuten tikten door, zich niet bewust van haar bezorgdheid. Elk uur bracht haar dichter naar de vrijlating van Burke.
Zou hij meteen achter haar aan komen? Op een bepaalde manier hoopte ze van wel. Dan had ze het maar achter de rug, en hoefde ze de komende jaren niet bang te zijn om te gaan slapen.
‘Het is veiliger om in een dorp of stad te wonen,’ zei Jasmine.
‘Dat ben ik niet met je eens. Daarmee zou ik het onvermijdelijke alleen maar uitstellen.’
‘Hè, wat klinkt dat fatalistisch. Het hoeft niet op die manier te eindigen.’
Intuïtief wist Skye dat dit de enige manier was waarop het kon eindigen, maar het had geen zin dat nu aan Jasmine uit te leggen. ‘Misschien niet,’ zei ze om een einde aan de discussie te maken. ‘Hoe gaat het in Fort Bragg?’
‘Niet zo best.’
‘Hebben ze haar gevonden?’
De stem van Jasmine kreeg een andere toon. ‘Wat er van haar over was.’
‘O, Jasmine, wat vreselijk.’
Het bleef even stil, maar toen hoorde Skye een gedempt gesnik. Ze bleef rustig wachten om haar vriendin de tijd te geven weer enigszins tot zichzelf te komen.
‘Ze hebben haar op een rotsachtig gedeelte van het strand in een vuilniszak gevonden,’ vertelde Jasmine. ‘Iemand had de zak vanaf de weg op het strand gegooid. Dat is toch niet te geloven?’
Helaas wist Skye maar al te goed dat er zulke gestoorde mensen rondliepen. ‘Wanneer is ze gevonden?’
‘Vanochtend heel vroeg.’
‘Kun jij je redden, Jas, of wil je dat ik je kom halen?’
‘Dat hoeft niet, ik kan wel autorijden. Ik wil mijn auto hier ook niet laten staan,’ zei Jasmine. ‘Hoe lang doen we dit werk nu al, Skye? Ik begin aan de verschrikkelijkste dingen gewend te raken. Maar waar ik nooit aan zal wennen, is het feit dat sommige mensen geen gevoel hebben. Hoe kun je een kind in vredesnaam zoiets aandoen?’
‘Dat is de eeuwige vraag,’ zei Skye. ‘Weet je al iets meer over de dader?’
‘Nee, maar ik heb het profiel afgerond. Nu moet ik het verder aan de politie en de FBI overlaten. Eigenlijk kan ik nu wel naar huis. Thuis ligt er ook genoeg werk op me te wachten.’
‘Dat kan wel wachten, als je wat tijd nodig hebt.’
‘Nee, het kan niet wachten. Er tikken kostbare uren weg.’
Dat was precies de reden waarom het werk voor DLL zo zwaar, zenuwslopend én waardevol was. Wat de uitkomst ook was, elk onderzoek was emotioneel.
‘Misschien doet het je goed om een paar dagen vrij te nemen.’
‘Ik heb liever afleiding.’ Er viel weer een korte stilte, waarin Jasmine haar emoties onder controle probeerde te krijgen. ‘Ik bel je zodra ik terug ben.’
‘Graag.’
Nadat het gesprek was beëindigd, staarde Skye naar de muur waaraan de foto’s van een aantal bekende seriemoordenaars hingen: Ted Bundy, Son of Sam, Leonard Lake… Ze zagen er allemaal zo gewoon uit. Om die reden had Skye ze aan de muur gehangen, om haar eraan te herinneren dat hun vriendelijke uiterlijk het monster dat ze waren verborg.
Uit haar bureaula haalde ze een foto die ze niet aan de muur durfde te hangen: de foto van Burke die een dag na het vonnis in de krant had gestaan. Het was een kiekje dat een journalist van een familielid had gekregen. Burke was tien jaar oud en was keurig gekleed. Zijn haren waren netjes gekamd, en hij lachte naar de camera. Hij herinnerde Skye eraan dat monsters in elk milieu konden voorkomen. Ook kinderen uit stabiele gezinnen konden meedogenloze misdadigers worden, die alles en iedereen op hun pad vernietigden.
‘Deze strijd zul je niet winnen,’ fluisterde ze tegen de zwart-witfoto. Er ging echter een huivering door haar heen toen ze naar de kalender keek. Het was woensdagmiddag, minder dan twee dagen voor de vrijlating van Oliver Burke.
In zijn stapelbed lag Oliver naar het gesnurk van zijn celgenoot te luisteren. Op de achtergrond hoorde hij voetstappen op beton, mannen die in hun slaap kreunden en stemmen die gesprekken voerden. Nog even, dan had hij nooit meer last van het lawaai, de kou en de smerige zweetlucht. Het was bijna donderdag. Nog een volle dag en nacht, dan volgde zijn wedergeboorte, zijn vrijlating uit het binnenste van de hel.
Hij kon nauwelijks geloven dat het bijna voorbij was. Het enige wat hij moest doen was uit de buurt van Vic blijven. Nu zijn vrijlating in zicht kwam, was hij ervan overtuigd dat dat hem zou lukken. Hij zou gewoon tot vrijdagochtend in zijn cel blijven. Dan kwam Jane hem halen en zouden ze de gevangenis voorgoed achter zich laten.
Vic kon naar de pomp lopen. Die idioot kon hem geen kwaad meer doen.
Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich de hereniging met zijn vrouw voor te stellen. Het viel voor een man niet mee om drie jaar te wachten, maar Jane was een geweldige vrouw. Skye had hem veel afgepakt, maar Jane was hij niet kwijtgeraakt. Ook zijn dochter Kate had hij nog.
Gevangenen die zich netjes gedroegen en extra diensten draaiden, hadden meer privileges dan andere veroordeelden. Zo had Oliver bijvoorbeeld een zaklamp gekregen. Hij haalde hem tevoorschijn en trok de dekens over zijn hoofd om zijn gecodeerde aantekeningen te bestuderen. Hij was er inmiddels zo goed in geworden dat hij de sleutel niet meer nodig had. Hij kende zijn systeem uit zijn hoofd.
Zijn celgenoot snoof en draaide zich om. ‘Verdomme, Ollie, ga toch slapen, man. Wat ben je aan het doen? Afrukken?’
Burke deed net of hij hem niet had gehoord. Hij had het recht om zich af te rukken als hij daar zin in had. Het was in elk geval beter dan de andere opties die hem in de gevangenis werden geboden. Door zijn kleine gestalte en goede manieren was hij op een of andere manier erg aantrekkelijk voor zijn medegevangenen. Hij was weleens op hun avances ingegaan, maar die homoseksuele ervaringen waren eerder walgelijk dan bevredigend geweest.
De enige gunstige uitzondering daarop was Larry. Hij had Larry ontmoet in de bibliotheek, en ze bleken meteen veel met elkaar gemeen te hebben. Ze hielden van dezelfde boeken en van dezelfde muziek. Larry was vriendelijk, rustig en keek niet op Oliver neer. Toch was Oliver op het laatst teleurgesteld in hem geweest. Soms vond hij het jammer dat hij met hem had moeten afrekenen en miste hij hem erger dan Jane.
Hij zette de gedachte aan Larry uit zijn hoofd en bladerde een paar pagina’s terug om zijn aantekeningen door te lezen. In zijn hoofd vertaalde hij ze razendsnel in gewone tekst. Hij had deze code jaren geleden bedacht, om zijn gedachten op papier te kunnen zetten zonder bang te zijn dat iemand ze zou lezen. Hij herinnerde zich dat hij er als tienjarig jongetje al mee was begonnen. In die tijd had hij nog gewoon letters door andere letters vervangen, maar in de loop der jaren was het systeem steeds mooier en verfijnder geworden. Inmiddels gebruikte hij een code die ook cijfers en geometrische symbolen bevatte. Hij betwijfelde of er veel mensen zouden zijn die de code konden kraken. In San Quentin zou waarschijnlijk niemand het kunnen. Jane was er trouwens ook nooit in geslaagd.
Toch schreef hij voor de zekerheid nooit volledige namen uit. Als mensen de dubieuze eer hadden om in zijn aantekeningen te worden genoemd, gebruikte hij initialen. Hij had bijvoorbeeld codes bedacht voor rechercheur Willis en Miranda Dodge. Hij had haar nooit bedankt voor de afwijzing die nog steeds aan hem vrat.
De reden waarom hij haar nog niet met een bezoekje had vereerd, was dat hij nog niet wist wat hij met haar wilde doen. Op welke manier kon hij haar het best straffen? Hij wilde haar nog steeds. Als ze hem de kans gaf, zou hij haar bewijzen dat hij een goede vriend en een hartstochtelijke minnaar kon zijn. Hij had altijd gedacht dat ze voor elkaar waren bestemd, al vanaf die eerste dag waarop ze zijn klas binnen was gewandeld. Hij wist nog dat ze haar kastanjerode haar met paarse speldjes had vastgezet.
Ja, misschien kon hij Miranda nog wel vergiffenis schenken. Als ze hem de gelegenheid gaf.
Skye had haar kansen verknald. Er was niemand op de wereld aan wie hij zo’n hekel had als aan haar, want niemand had hem zoveel onrecht aangedaan als zij. Ze was naar de politie gegaan, had tegen hem getuigd en had gehuild van opluchting toen hij naar de gevangenis werd overgebracht. Sindsdien zag hij haar op televisie en kwam hij haar naam tegen in artikelen. Ze nagelde hem aan de schandpaal en was naar aanleiding van hun ontmoeting een heel nieuwe carrière begonnen.
Tijdens zijn verblijf in de gevangenis had hij vaak aan haar gedacht. Hij sloot zijn ogen en dacht met plezier terug aan de kick die hij had gevoeld toen hij door haar ramen naar binnen had getuurd en haar van kamer naar kamer had zien lopen. Hij zag haar weer praten in de telefoon en lachend haar haren over haar schouders gooien. Hij had gezien waar ze haar reservesleutel bewaarde en had die gebruikt om geluidloos naar binnen te glippen.
De herinnering was zo opwindend dat hij zijn hand in zijn boxershort liet glijden. De spanning, angst en kick kwamen samen tot al zijn zenuwen tintelden van een verrukkelijk, machtig gevoel. Hij moest Skye hebben. Hij móést haar pijn doen.
Zijn mondhoeken gingen omhoog toen hij terugdacht aan het moment waarop hij haar met het mes had bedreigd en haar had betast. In het schemerdonker had hij haar oogwit gezien en had hij haar lippen zien bewegen in een smeekbede. Haar hulpeloosheid was het lekkerst geweest. Die bevredigde een behoefte die hij zelf niet begreep, maar die hij ook niet ontkende. Hij wilde haar straffen, knijpen, krabben, bijten…
Skye, Skye, Skye, dreunde het door zijn hoofd. Pas toen hij haar in zijn fantasie hoorde gillen van pijn en angst kwam zijn ontlading.
‘Heeft je vrouw daar geen bezwaar tegen?’ informeerde zijn celgenoot.
Oliver was zo opgegaan in zijn herinneringen aan Skye dat hij niet in de gaten had gehad dat T.J. niet in slaap was gevallen. Terwijl zijn ademhaling geleidelijk wat rustiger werd, dacht hij na over zijn antwoord. ‘Iedere man heeft recht op een fantasie,’ antwoordde hij uiteindelijk.
‘Die van jou is een obsessie, man. Ik hoor je elke nacht de naam Skye hijgen.’
‘Het is helemaal geen obsessie.’ De wetenschap dat hij binnenkort wraak op haar kon nemen, had de fantasie van vanavond echter nog levendiger gemaakt. ‘Ik heb nog een appeltje met haar te schillen.’
T.J. grinnikte. ‘Als je haar nog een keer aanvalt, krijg je levenslang.’
Ze zullen me niet pakken, dacht Oliver. Daar zorg ik wel voor. Als ze geen schaar naast haar bed had gehad, hadden ze me toen ook niet gepakt.
Rechercheur Willis verdacht hem van de moorden op die drie jonge vrouwen – vrouwen die niet hadden hoeven sterven als ze wat aardiger tegen hem waren geweest. Burke vond het jammer van Meredith. Maar de politie had geen enkel bewijs, omdat hij zorgvuldig te werk was gegaan. ‘Ik raak haar met geen vinger aan,’ zei hij.
‘Geloof je het zelf?’
Burke reageerde niet. Hij hoopte dat T.J. in slaap zou vallen en hem met rust zou laten. Dat gebeurde echter niet, want T.J. rolde zich op zijn rug en sprak hem weer aan.
‘Hé, Oliver.’
‘Wat is er?’ Oliver had bijna net zo’n hekel aan T.J. als aan Vic.
‘Dat gekreun van jou heeft me opgewonden, man. Wat vind je ervan om me een handje te helpen? Als een soort afscheidscadeautje?’
Oliver pakte zijn pen. Hij wist wat T.J. in gedachten had, want hij had wel vaker seks met hem gehad. Het was de enige manier waarop hij er zeker van kon zijn dat T.J. hem beschermde. Het maakte hem echter woedend dat hij geen andere opties had. ‘Heeft me tot seks gedwongen,’ schreef hij achter T.J.’s naam. Dat had hij wel vaker opgeschreven, maar hij hield graag een lijstje bij. Als hij straks de rekening vereffende, kon hij alle namen en vergrijpen afstrepen.
‘Schiet eens op,’ snauwde T.J.
‘Als ik het doe, hou jij Vic en zijn vrienden dan uit mijn buurt tot ik vrij ben?’ vroeg Burke, hoewel hij wist dat hij weinig keus had.
‘Als je het extra lekker maakt, zorg ik dat Vic je met geen vinger aanraakt.’
Oliver legde zijn kostbare notitieboek weg, veegde zichzelf schoon en keek door de tralies. De bewakers hoorden in de gaten te houden of er in de cellen seks werd bedreven, maar het kwam zo vaak voor dat ze al niet eens meer ingrepen. Tenzij iemand riep dat hij verkracht werd, zagen ze het door de vingers.
Nu leek de bewaker in de gang het niet in de gaten te hebben dat Oliver uit bed was geglipt. Het kon trouwens ook zijn dat het hem niet kon schelen. De man hing zijn machinegeweer over zijn andere schouder, draaide zich om en liep de andere kant op.
In de wetenschap dat ze niet zouden worden gestoord, knielde Oliver bij T.J.’s bed. Het deed er niet meer toe hoe hij de tijd in de gevangenis moest doorkomen. Zijn beproeving zat er bijna op.