Hoofdstuk 2

 

 

 

‘Wat is er aan de hand?

Sheridans stem klonk een beetje metaalachtig door de telefoon. Skye leunde tegen haar aanrecht en greep de telefoon nog steviger beet, in de hoop dat haar lichaam eindelijk zou ophouden met trillen. Gelukkig was ze erin geslaagd zich te vermannen tot David wegging. Ze zou het vreselijk hebben gevonden als hij haar had zien huilen. Hij had nu al het idee dat hij haar had teleurgesteld, ook al had hij zijn uiterste best gedaan om bewijzen tegen Burke te verzamelen.

‘H-hij komt vrij,’ stamelde ze.

‘Wie? Wie komt vrij?’ vroeg haar vriendin bezorgd.

Sinds ze De Laatste Linie hadden opgericht, hadden ze zo vaak met rechtszaken te maken gehad dat dit over een flink aantal mannen kon gaan.

‘Burke,’ mompelde Skye.

De geschokte stilte van Sheridan sprak boekdelen. ‘Hoe kan dat nu?’ wilde ze weten.

‘De politie heeft zijn naam nooit in verband kunnen brengen met die andere misdaden,’ antwoordde Skye. ‘Misschien heeft hij het gevangeniswezen wel een grote dienst bewezen door drie jaar lang gratis tandheelkundige behandelingen te geven. Daarnaast zou zijn straf veel zwaarder zijn geweest als hij zijn plan ten uitvoer had kunnen brengen. Voordat hij daartoe de kans kreeg, had ik hem al met mijn schaar gestoken.’

‘Ik snap het niet. Hij zou toch minstens acht jaar krijgen? Dat betekent in Californië dat je minimaal je halve straf moet uitzitten,’ zei Sheridan.

‘Dat zou je denken, ja, maar hij komt nu al vrij. Ze laten hem voorwaardelijk gaan.’

‘Dat kan toch niet!’

‘Toch is het zo,’ zei Skye, al kon ze het zelf nog nauwelijks geloven.

De man had haar een mes op haar keel gedrukt en haar T-shirt en pyjamabroek uitgetrokken. Bij de gedachte aan de wrede manier waarop hij haar op intieme plekken had aangeraakt, kreeg ze weer pijn in haar maag.

‘Hoe zit het dan met die moorden?’ wilde Sheridan weten. ‘Met die drie jonge vrouwen in het gebied rond de universiteit?’

Skye liet zich langs het keukenkastje op de grond zakken. Buiten begon de mist op te trekken, maar in het licht voelde ze zich alleen maar extra naakt en kwetsbaar. ‘Burke heeft zijn sporen grondig uitgewist. Daar was hij goed in, dat weet je. Onze eigen detectives hebben niets ontdekt wat David nog niet wist.’ En als David niets kon vinden, kon niemand het, voegde ze er in gedachten aan toe.

Normaal gesproken zou Sheridan een opmerking hebben gemaakt over het feit dat ze David bij zijn voornaam noemde, maar nu was ze met haar hoofd nog te veel bij Skyes afschuwelijke boodschap. ‘Tja, Burke is intelligent en goed opgeleid,’ merkte ze op.

‘En gewetenloos,’ voegde Skye eraan toe. ‘Hij is een man met twee gezichten. Ik huurde mijn appartement met iemand anders. Hij moet me hebben gestalkt om te weten wanneer ik thuis was, waar mijn slaapkamer lag en wanneer mijn huisgenote niet thuis was. Hij heeft die aanval gepland en me bewust tot zijn doelwit gemaakt. Als ik mijn borduurwerk met mijn schaar niet toevallig op het nachtkastje had laten liggen, zou ik nu een van die onopgeloste moordzaken zijn.’

‘Mijn hemel…’ fluisterde Sheridan.

Skye kreeg kramp in haar spieren bij de herinnering aan het moment waarop ze Burke met die schaar had gestoken. Ze had er al haar kracht voor nodig gehad. Ze had twee, drie keer moeten steken voordat ze genoeg schade had aangericht om een einde aan zijn plannen te maken. Desondanks was hij erin geslaagd weg te komen. Skye was in haar eentje achtergebleven, met zijn bloed op haar ijskoude handen en haar lakens…

‘Wat moet ik nu doen?’ vroeg ze wanhopig. ‘Ik heb tegen hem getuigd. De manier waarop hij naar me keek toen het vonnis werd voorgelezen… Ik denk niet dat hij ooit zal vergeten dat hij dankzij mij in de gevangenis is beland.’

‘Misschien moet je onderduiken,’ opperde Sheridan.

Automatisch stak Skye haar neus in de lucht. ‘We hadden toch afgesproken dat we onze levens niet door angst zouden laten regeren?’

‘Dat weet ik, maar misschien is het voorlopig het beste. Dan kunnen we even afwachten waar hij naartoe gaat, wat hij nu gaat doen.’

‘Ik denk dat hij teruggaat naar zijn gezin.’

‘Is zijn vrouw bij hem gebleven?’

Burkes vrouw was degene die hem op de ochtend na de aanval naar het ziekenhuis had gebracht. De artsen vonden zijn verwondingen zo vreemd dat ze de politie hadden gebeld. Daardoor was Burke gearresteerd. Desondanks had Jane Burke haar man tijdens het proces gesteund. Skye herinnerde zich dat ze heel hard had gehuild toen ze het vonnis hoorde.

‘Ik denk het wel,’ antwoordde ze. ‘Zijn vrouw heeft al die tijd gedacht dat hij onschuldig was.’

‘Ik wil jou niet kwijt, Skye. En je weet wat Jasmine zou zeggen,’ zei Sheridan. ‘Wij zijn de enigen die ze nog heeft. Na wat er met haar zus is gebeurd, weet ik zeker dat ze bezorgd is om jouw veiligheid.’

Zuchtend wreef Skye over haar ogen. Het was vervelend dat ze Sheridan en Jasmine hierbij moest betrekken. Haar vriendinnen hadden al genoeg narigheid meegemaakt. Ze hadden elkaar voor het eerst ontmoet in een therapiegroep van slachtofferhulp, waar ze al heel snel met elkaar bevriend waren geraakt. Tijdens talloze gesprekken hadden ze geprobeerd de gewelddadige gebeurtenissen in hun leven te verwerken.

‘Bij de oprichting van DLL hadden we ons voorgenomen om nooit meer bang te zijn,’ zei Skye. ‘We wilden niet dat de mensen die ons kwaad hebben gedaan macht over ons zouden hebben.’ Misschien was ze daar nog niet helemaal in geslaagd, maar ze wilde de moed niet opgeven.

‘Dat weet ik, maar ik krijg nog altijd de kriebels als ik bedenk dat degene voor wie ik bang ben in hetzelfde land woont als ik,’ zei Sheridan. ‘Voor jou moet het helemaal vreselijk zijn dat je de man die jou wilde vermoorden op straat kunt tegenkomen.’

Dat was ook afschuwelijk, maar er was geen alternatief.

Natuurlijk zou Skye weg kunnen gaan. Ze zou in de buurt van haar stiefvader kunnen gaan wonen, maar als Burke haar probeerde te vinden, zou hij daar toch wel in slagen. Skye weigerde namelijk alle banden met haar oude leven door te snijden. Burke had haar al meer dan genoeg afgenomen. Bovendien had ze niet zo’n goede band met haar stiefvader. Hij was bij haar moeder ingetrokken toen Skye negen was, en was op haar dertiende weer vertrokken. Hoewel ze haar eigen vader nauwelijks had gekend en Joe de enige vader was die ze ooit had gehad, had ze maar vier jaar met hem doorgebracht.

Trouwens, ze kon DLL en haar vriendinnen niet in de steek laten. Sheridan, Jasmine en zij vormden een legertje dat vocht voor de slachtoffers van zinloos geweld. Dat was de enige manier waarop ze konden omgaan met het geweld dat ze zelf hadden meegemaakt.

‘Ik red me wel.’ Ze rechtte haar rug. ‘Ik schrok alleen vreselijk van het nieuws.’

Inmiddels had ze al spijt dat ze zich zo bang had laten maken. Ze kon het zich niet veroorloven om in een donker hoekje weg te kruipen. Goed, tot nu toe had de politie geen verband tussen Burke en die drie moorden ontdekt. Dat betekende dat ze gewoon nog harder moesten zoeken. Vooral nu, voordat hij een volgend slachtoffer maakte.

‘Verkoop dan tenminste je huis, en koop een beveiligd appartement hier in de stad,’ zei Sheridan. Het was niet voor het eerst dat ze dat advies gaf.

Skye wilde echter geen afstand doen van haar huis. Na de traumatische gebeurtenissen met Burke was ze weer bij haar moeder ingetrokken. Vorig jaar was haar moeder overleden. Dit huis was alles wat Skye nog van haar jeugd over had die periode waarin de wereld nog mooi en onschuldig had geleken. In een appartement zou ze trouwens ook niet echt veilig zijn. Op het moment dat Burke bij haar was binnengedrongen, woonde ze in een appartement vlak bij American River Drive. Haar voormalige huisgenote was inmiddels verhuisd naar een plaatsje in Utah.

‘Dat doe ik niet,’ zei ze. ‘Ik wil zelf bepalen waar ik woon, ik wil mijn leven niet door hem laten dicteren.’

‘Dat begrijp ik, maar…’

‘Je maakt je zorgen, dat weet ik. Het is niet nodig, Sheridan,’ zei Skye. ‘Als Burke het nog één keer waagt in mijn buurt te komen, krijgt hij méér te verduren dan een schaar in zijn borst.’

Aan de andere kant van de lijn slaakte Sheridan een diepe zucht. ‘Kom je vandaag naar kantoor? Een journalist van River City Magazine wil ons spreken. Hij is van plan een artikel over ons te schrijven. Wat vind jij daarvan? Het lijkt mij een mooie kans om meer kaartjes te verkopen voor onze zomerbarbecue. Het artikel zou in mei verschijnen.’

‘Kan Jasmine het niet doen?’ Skye moest vandaag eigenlijk naar de schietbaan om les te geven. Daarna wilde ze een stapel folders afgeven bij Sacramento State University, in de hoop dat ze meer vrijwilligers voor DLL kon werven. Na Davids bezoek wist ze echter niet of ze zich op die beide activiteiten kon concentreren.

‘Jasmine is een paar dagen weg.’

‘Waar is ze naartoe?’

‘Ze heeft een telefoontje uit Fort Bragg gehad. Er wordt daar een meisje vermist,’ vertelde Sheridan. ‘Ze hebben haar gevraagd te helpen zoeken.’

‘Wie heeft dat gevraagd? De ouders?’ vroeg Skye, verbaasd dat Jasmines gave inmiddels bekend was in een stad die zo ver van Sacramento af lag.

‘Nee, de FBI.’

‘Meen je dat? Ik heb nog nooit een rechercheur ontmoet die een medium wilde inschakelen.’ Zelfs David was er niet helemaal van overtuigd dat Jasmine bijzondere gaven had.

‘Ik denk dat ze wanhopig zijn en alles willen proberen,’ zei Sheridan. ‘Toch hebben ze het tijdens het telefoongesprek niet over haar helderziendheid gehad. Ze hebben haar gevraagd een profiel van de ontvoerder op te stellen.’

‘Daar hebben ze toch hun eigen mensen voor? Dat zeggen ze zelf, tenminste. Hoe vaak hebben ze haar wel niet weggestuurd?’

‘Er is veel veranderd sinds de zaak Ubaldi dankzij haar is opgelost,’ verklaarde Sheridan. ‘Volgens mij is de FBI inmiddels bereid te erkennen dat ze haar werk goed doet.’

‘Dat hadden wij die mensen ook wel kunnen vertellen,’ zei Skye. ‘Is er al nieuws over dat vermiste kind?’

‘Ik heb nog niets gehoord. Ik denk dat Jasmine nog maar net in Fort Bragg is gearriveerd.’ Het bleef even stil. ‘Wil jij alsjeblieft met de journalist komen praten, Skye?’

Skye wierp een blik op de klok. Ze was nog steeds bang om naar buiten te gaan, maar tegelijkertijd wilde ze zorgen dat Burke niemand meer kwaad kon doen. Ze moest elke gelegenheid aangrijpen om aandacht te vestigen op haar organisatie. ‘Ja, natuurlijk. Ik zal mijn lessen verzetten naar maandag of dinsdag, en daarna kom ik zo snel mogelijk naar je toe.’

 

Hoewel Skyes woonplaats slechts een uur van Sacramento af lag, had David altijd het gevoel dat hij in een compleet andere wereld was beland. Sherman Island lag niet ver van San Quentin, waar een van de beroemdste gevangenissen ter wereld een schokkend contrast vormde met de pittoreske kusten van San Francisco Bay.

Achter de dikke, oude muren van die gevangenis zat Oliver Burke samen met meer dan vijfduizend andere gevangenen opgesloten. De gevangenis, die berucht was om zijn dreigende uiterlijk en zijn groene gaskamer, bood onderdak aan de allerergste criminelen. David wist dat San Quentin die onheilspellende reputatie had verdiend. Zelfs de dodencellen in deze gevangenis zaten vol. De rest van het complex werd voornamelijk bevolkt door mensen die levenslang hadden gekregen. Er waren maar een paar gevangenen, zoals Burke, die minder zware straffen hadden gekregen.

David keek er niet naar uit om Burke weer te zien. In het verleden had hij wel vaker met moeilijke zaken te maken gehad, maar meestal wist hij ze wel tot een goed einde te brengen. Soms had hij geluk en stuitte hij op het benodigde bewijs. Andere keren lukte het met hard werken en vastberadenheid om een zaak op te lossen. Het feit dat hij nooit opgaf, maakte hem een goede rechercheur. Een enkele keer had hij zijn succes te danken aan zijn intuïtie. Toch had zijn onderzoek naar de moordzaken op drie jonge vrouwen in de buurt van de American River nog niets opgeleverd. De frustratie daarover knaagde aan hem, zeker nu Burke op het punt stond te worden vrijgelaten.

Hij belde naar de gevangenis om zeker te weten dat hij Burke kon spreken. Daarna verliet hij River Road en sloeg af naar 4 West. Eigenlijk wist hij zelf niet waarom hij naar Burke toe reed. Hij had hem sinds de rechtszaak niet meer gezien, en hij kon zich niet voorstellen dat Skyes aanrander hem iets nieuws zou vertellen. Sinds Burke in de gevangenis was beland, had David meer dan eens geprobeerd met hem te praten. Burke had geweigerd met hem aan een tafel te gaan zitten, maar hij had wel een paar telefoongesprekken toegestaan. Bij elk gesprek had hij de vermoorde onschuld uitgehangen, alsof hij David iets kon wijsmaken.

Hoewel David zich nu afvroeg of zijn bezoek zin zou hebben, kon hij Burke niet zomaar in de maatschappij laten opgaan zonder één laatste poging om hem te ondervragen. Misschien zou de man eindelijk iets loslaten waarmee David weer aan de slag kon.

Voor Skye. Voor de anderen.

Op de San Rafael Bridge kwam hij in een file terecht. Het was eigenlijk altijd druk rond The Bay. Zelf voelde hij zich meer thuis in Sacramento. Hoewel zijn ouders en oudere zus, die onlangs wéér gescheiden en verhuisd was, nog in San Jose woonden, was David twee jaar na zijn opleiding forensische wetenschap uit die plaats weggegaan. Eigenlijk had hij een carrière als wetenschapper voor ogen gehad, maar na anderhalf jaar in een laboratorium was hij erachter gekomen dat hij dat werk veel te saai vond. Hij had gesolliciteerd bij de politie en was aangenomen. Hij wilde een afwisselende baan waarin hij met mensen te maken had, en hij vond het prettig dat elke dag weer een uitdaging vormde.

Op het moment dat hij aan de andere kant van de brug kwam, trok de mist zo ver op dat hij de gevangenis kon zien. Vanaf deze afstand zag het complex er vriendelijk uit, bijna zo onschuldig als een campus. Toen hij dichterbij kwam, zag hij echter de hekken, het prikkeldraad en de wachttorens met de machinegeweren. De sombere sfeer op het terrein was nog hardnekkiger dan de laaghangende mist.

San Quentin straalde gebrek aan hoop uit. Hier was de enige gaskamer van de hele staat te vinden, en het complex herbergde bijna twee keer zoveel gevangenen als oorspronkelijk de bedoeling was geweest. Er waren een paar koelbloedige, beruchte moordenaars ondergebracht: Kevin Cooper, die ter dood was veroordeeld voor het bloedbad dat hij in de familie Ryen had aangericht; Richard Allen Davis, die Polly Klaas had ontvoerd en vermoord, en Charles Ng, die elf mensen had gemarteld en omgebracht. Zo kon hij nog wel even doorgaan: Richard Ramirez, de ‘Nachtelijke Stalker’, Caty Stayner, Brandon Wilson, Scott Peterson. De lijst was erg lang en maakte San Quentin tot een luguber oord. Het was een stad vol verdoemden, compleet met een eigen postcode. Volgens iedereen die er was geweest, luidde die ‘De Hel, Californië 94964’.

Op het moment dat David langs de bewakers reed, vroeg hij zich af wat een verblijf in dit oord met een man als Burke had gedaan. Waarschijnlijk was hij woedend geweest dat hij was gepakt. Hij had gedacht dat hij veel te slim was om ooit gearresteerd te worden. Zelfs na zijn arrestatie had hij gedacht dat hij het systeem nog te slim af kon zijn.

Nadat David zich had gelegitimeerd en had uitgelegd wat hij kwam doen, bracht een vrouwelijke bewaker hem naar een bezoekerskamer. Daar mocht hij plaatsnemen in een van de hokjes.

‘Een ogenblikje, alstublieft,’ zei ze.

Terwijl hij in het koude, raamloze vertrek op zijn harde metalen stoel zat, vroeg hij zich af of Burke uit zijn cel zou willen komen. Waarschijnlijk wel. Vermoedelijk zou hij willen opscheppen dat hij strafvermindering had gekregen.

En ja hoor, even later zag hij Burke aankomen. De man was van hem gescheiden door een dikke glazen ruit.

Burke was net geen één meter tachtig en had een normale bouw en lichtbruin haar. Hij zag er slanker en gespierder uit dan in Davids herinnering. Hij droeg geen handboeien of kettingen om zijn benen. Dat was niet zo vreemd, want gevangenen die binnen een week zouden worden vrijgelaten, waren nooit zo dom de regels van de gevangenis te overtreden.

Binnen deze muren zou Burke zich beslist niet meer misdragen. David zou zich pas zorgen gaan maken wanneer de deuren van San Quentin voor hem opengingen. Dan zou zijn ware, zieke aard waarschijnlijk weer door het normale uiterlijk heen breken.

Burke knikte naar hem en ging tegenover hem aan de tafel zitten. Daarna pakte hij de telefoon waarmee ze met elkaar konden converseren. ‘Zo, dus je hebt het goede nieuws al gehoord,’ zei hij grijnzend.

David had gelijk gehad: de tandarts verkneukelde zich. ‘Inderdaad,’ zei hij.

‘Dat krijg je als je je keurig gedraagt,’ zei Burke.

‘Of een van je vriendjes in de gevangenis verlinkt,’ zei David vriendelijk.

Er gleed een schaduw over Burkes gezicht. Met zijn ijsblauwe ogen en fijne, bijna vrouwelijke gelaatstrekken zag hij er jonger uit dan zesendertig jaar, meer een onschadelijke yuppie dan een gewelddadige veroordeelde. Zijn onschuldige uiterlijk werkte beslist in zijn voordeel. Dat was tijdens het proces ook zo geweest, want de jury had er uren over gedaan om tot een oordeel te komen. Ook al stond het onomstotelijk vast dat Burkes bloed op de lakens van Skye was gevonden, veel mensen hadden er moeite mee te geloven dat een succesvolle tandarts met een liefhebbende echtgenote, een dochtertje en een goedlopende praktijk zo’n vreselijke misdaad zou plegen.

‘Ik was niet bevriend met Johnny,’ zei Burke. ‘Ik mocht hem niet eens.’

‘Wist hij dat ook?’ informeerde David.

Burke deed net of hij hem niet hoorde. ‘De politie van San Francisco had mijn hulp nodig. Ze waren me dankbaar.’

‘Het kwam zeker wel heel mooi uit dat dat samenviel met je verzoek tot strafvermindering,’ zei David. ‘Gefeliciteerd met je perfecte timing.’ Hij had verwacht dat Burke daarop zou glimlachen, maar de man bleef hem met een uitgestreken gezicht aankijken.

‘Ze weten hier dat ik anders ben dan de anderen,’ verklaarde hij.

David was zo geïrriteerd dat hij hem onder druk zette. De verleiding was te groot. ‘Denk je dat de familieleden van je slachtoffers ook weten dat je anders bent?’ informeerde hij.

Het bleef even stil, maar toen schudde Burke meewarig zijn hoofd. ‘Ik zal je nooit kunnen overtuigen, is het wel?’

‘Van dat onzinnige verhaal dat je aan de jury hebt verteld? Nee, dat zal ik inderdaad nooit geloven.’

‘Toch was het waar.’

‘Kletskoek.’

Burke was echter zo’n overtuigende leugenaar dat sommige leden van de jury aan het keiharde bewijs waren gaan twijfelen. David had de indruk dat hij tot op zekere hoogte zelfs de politie van San Francisco had ingepalmd. Anders had hij hen nooit zo gek gekregen dat ze hem voor strafvermindering hadden voorgedragen, hoeveel medegevangenen hij ook had verraden.

‘Het doet er niet meer toe wat jij gelooft.’ Burke maakte een wegwuivend gebaar. ‘Het is allemaal voorbij.’

‘Voor mij niet.’ David klemde de telefoon tussen zijn oor en schouder en haalde de foto’s van Meredith Connelly, Amber Farello en Patty Poindexter tevoorschijn. Terwijl hij de foto’s tegen het glas duwde, zei hij: ‘Omwille van deze drie vrouwen is het nooit voorbij.’

Burke leek de foto’s te herkennen, maar er was geen spijt in zijn ogen te zien. ‘Ik heb je al gezegd dat ik deze meisjes nooit heb ontmoet. Ze waren geen patiënten van me.’

Nee, Burke was te intelligent om slachtoffers onder zijn eigen patiënten te maken. Hij had willekeurige vrouwen gekozen, vrouwen die niet bij hem in de buurt woonden. Vrouwen die op geen enkele manier met hem in verband konden worden gebracht. Hij dacht dat hij slimmer was dan de politie, en het ergerde David mateloos dat dat tot nu toe ook zo leek te zijn.

‘Ik ben niet van plan het op te geven,’ zei David. ‘Daar kun je zeker van zijn.’

Burke hield de telefoon losjes tussen zijn vingers en speelde met de zoom van zijn broek. ‘Je verspilt je tijd,’ merkte hij op.

‘Hoe denk je de kost te gaan verdienen wanneer je wordt vrijgelaten?’ informeerde David, terwijl hij de foto’s weer in zijn borstzak stopte.

Burke was als tandarts geroyeerd en mocht in Californië geen nieuwe praktijk opzetten. Als hij dat in een andere staat zou proberen, zou een antecedentenonderzoek onmiddellijk uitwijzen dat hij in de gevangenis had gezeten.

Even maakte de ontspannen blik van Burke plaats voor norsheid en zelfmedelijden. ‘Dankzij jou ben ik mijn levenswerk en mijn roeping kwijtgeraakt. Ik heb jaren gestudeerd en hard gewerkt om van mijn praktijk een succes te maken. Mijn vrouw heeft mijn praktijk onder de prijs moeten verkopen om rond te kunnen komen,’ zei hij.

‘Dankzij mij?’ herhaalde David. ‘Ik ben niet degene die een vrouw met een mes heeft aangevallen.’

Ze keken elkaar strak aan.

‘Ze viel mij aan,’ zei Burke.

‘Jij hebt haar verwond.’

‘Zelfverdediging,’ verklaarde Burke.

David had zin om Burkes keel dicht te drukken en de waarheid uit hem te knijpen. Hij wist echter dat hij zijn boosheid en frustratie enigszins onder controle moest houden. ‘De bewijzen vertellen een heel ander verhaal,’ zei hij.

‘De bewijzen onderstrepen haar verhaal ook niet. Stel dat ik haar inderdaad met een mes heb bedreigd. Waar is dat dan gebleven?’

Bij het horen van Burkes uitdagende toon greep David de telefoon steviger beet. Al was het het laatste wat hij deed, hij wilde deze rotzak laten boeten. ‘Dat zou ik ook graag willen weten.’

‘Er is nooit een mes geweest.’ Burke staarde naar de vingers van zijn linkerhand, waarmee hij op de tafel trommelde. ‘We lagen op haar bed een beetje te zoenen en te vrijen. Het was heel plezierig, maar ineens begon ze raar te doen en stak ze me met een schaar. Vervolgens ontstond er een worsteling.’

Dat was een klinkklare leugen. De verwondingen van Skye waren beslist niet veroorzaakt door een schaar. Er moest een mes zijn geweest.

‘Mijn enige fout is dat ik met haar naar huis ben gegaan,’ vervolgde Burke. ‘Voor die fout ben ik inmiddels zwaar genoeg gestraft. Ik ben echt niet de eerste man die in de verleiding is gekomen zijn vrouw te bedriegen.’

‘Waarom had je haar uitgekozen?’ wilde David weten.

‘Zij koos mij.’

‘Onzin!’

Burke haalde zijn schouders op. ‘Je was er die nacht niet bij. Je hebt niet gezien hoe ze naar me lachte en mijn broek los ritste.’

Het kostte David moeite kalm te blijven. Intuïtief wist hij dat Burke hem probeerde te stangen met dit verhaal. Hoewel hij onpasselijk werd van het beeld dat de man probeerde te schetsen, weigerde hij te laten merken wat deze woorden met hem deden. ‘Je bent kennelijk in trek bij de dames, Oliver,’ zei hij.

‘Als man weet je wanneer een vrouw je probeert te versieren, zeker als ze zo wellustig is als zij.’

‘Dacht je bij die aanvallen op die onschuldige vrouwen niet aan je vrouw en dochter?’

‘Ik heb niemand aangevallen, maar als ik dat wel had gedaan, kan ik me inderdaad niet voorstellen dat ik aan mijn vrouw zou denken. Waar denk jij aan als je een naakte vrouw in de Playboy ziet?’ Het klonk als een serieuze vraag, maar blijkbaar was hij retorisch bedoeld. ‘Dan fantaseer je dat die vrouw in je bed ligt. En geef toe, Skye is zo sexy dat ze best in een blootblad zou kunnen staan.’

Toen David niet reageerde, boog Oliver zich een stukje naar voren. ‘Ben je het niet met me eens?’

‘Het lukt je echt niet om me uit te dagen.’

‘Ik zag je in de rechtszaal wel naar haar kijken,’ merkte Burke met glanzende ogen op.

David grijnsde. Als het spelletje op deze manier moest worden gespeeld, deed hij mee. ‘Is dat het beste wat je kunt verzinnen?’

Burke snoof en verplaatste de telefoon naar zijn andere oor. ‘Ik weet dat je haar wilt hebben. De meeste mannen willen met haar naar bed.’

‘Net als jij?’

‘Ja, natuurlijk,’ zei Burke. ‘Waarom zou ik anders met haar mee naar huis zijn gegaan?’

‘Ze had je nooit gezien voordat je in haar slaapkamer verscheen.’

‘Wel waar.’

‘Misschien heeft ze hooguit een keer op straat naar je gelachen of geknikt.’

‘Dat zegt zij, ja.’

‘Waar heb je haar gezien?’ hield David vol. ‘In de supermarkt? Bij de film? Op de snelweg? Of koos je je slachtoffers tijdens je fietstochten uit?’

Aan de andere kant van het glas leunde Burke achterover. ‘Ik heb mijn best gedaan aardig tegen je te zijn, maar kennelijk haalt het niets uit. Je blijft me bestoken.’

‘Wij zijn geen vrienden, en dat zullen we ook nooit worden. Geef eens antwoord.’

‘Dat heb ik in de rechtszaal al gedaan.’ Hij had beweerd dat hij haar op straat had ontmoet en dat ze hem had uitgenodigd met haar mee te gaan.

‘Misschien wil je die leugens nog een keer herhalen. Of ben je bang dat je in je eigen verhaal verstrikt raakt?’ vroeg David.

‘Als jij niet elke keer een erectie van Skye kreeg, zou je misschien beseffen dat ik die nacht aan het kortste eind heb getrokken,’ zei Burke. ‘Ik was zwaargewond. Ik ben mijn praktijk en al mijn bezittingen kwijtgeraakt. Mijn familie is openlijk vernederd, en de afgelopen jaren heb ik voornamelijk in een cel van vier vierkante meter gezeten. Als ik naar buiten mocht, stond ik op een betonnen binnenplaatsje tussen gewapende bewakers. Ik was als de dood dat ze me onder vuur zouden nemen. Het is hier niet veilig.’

David schoot in de lach. ‘Dat klinkt wel erg dramatisch, zelfs voor jou. Ze gebruiken hier rubberen kogels.’

‘Ben je weleens door een rubberen kogel geraakt?’

‘Je ziet er gezond uit, Burke.’

‘Het is hier niet veilig,’ herhaalde Oliver. ‘Ik heb mijn vrouw niet voor niets gevraagd om niet op bezoek te komen.’

Het verbaasde David dat hij ineens over Jane begon, want tot nu toe had hij nooit over haar willen praten. Wat was er veranderd? ‘Is ze werkelijk niet bij je op bezoek geweest?’ vroeg hij.

‘Ik heb haar sinds de eerste maanden niet meer gezien.’ Burke bestudeerde zijn nagels, die zoals altijd netjes waren geknipt. ‘Ik wil niet dat ze haar lastigvallen.’

‘Waarom zouden ze haar lastigvallen?’

‘Je kent de regels,’ antwoordde Burke. ‘Ze mag geen spijkerstof dragen, want dan kan ze worden aangezien voor een gevangene. Ze mag geen korte broek aan, of iets anders waarin haar figuur goed uitkomt. Ze mag zelfs geen beugelbeha aan! Dat is ronduit belachelijk. Welke vrouw draagt er nu geen beugelbeha? Ze heeft grote borsten, net als Skye.’

Het zat David dwars dat hij naar Skye verwees, maar hij vocht tegen de neiging zijn tanden op elkaar te klemmen.

‘Ze heeft de steun nodig, maar dat gaat ze natuurlijk niet aan een geile oude bewaker uitleggen,’ vervolgde Burke.

‘Je kunt mij niet wijsmaken dat je vrouw vanwege de kledingvoorschriften is weggebleven.’

Burke staarde chagrijnig naar zijn schoenen. ‘Het is pijnlijk om haar niet aan te kunnen raken als ik haar zie,’ zei hij uiteindelijk. ‘Daarnaast vond ze het erg vervelend dat ze elke keer uitgebreid werd gefouilleerd. De bewakers maakten haar bang en zeiden dat ze niets zouden doen als een van de andere gevangenen haar zou gijzelen.’ Hij legde zijn melkwitte vingers op zijn knie. ‘Hoe denk je dat een jonge moeder zich voelt als haar zoiets overkomt?’

Burke bleef stug volhouden dat hij niet tussen criminelen thuishoorde. Dat bevestigde wat David al die tijd al had geweten: de tandarts had een verwrongen beeld van de werkelijkheid.

‘Zijn jullie nog samen? Heeft Jane al die tijd op je gewacht?’ vroeg hij.

Er verscheen een frons op Olivers voorhoofd. ‘Ja, natuurlijk. Ze vindt het alleen erg vervelend en gênant om hier te komen. Ze heeft nog nooit een crimineel ontmoet, en nu zit haar man opeens in de gevangenis.’

‘Er is maar één persoon die daarvoor verantwoordelijk is.’

Een spiertje in Burkes kaak trilde. ‘Dat is niet degene die jij in je hoofd hebt.’

‘Je hebt het aan jezelf te danken, Burke.’

‘Ik wil niet meer over het verleden praten.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Jane weet dat Skye heeft gelogen. Mijn vrouw gelooft in mij.’

Het kostte David moeite zijn hoofd niet te schudden. Besefte Jane Burke niet hoe gevaarlijk het was om met Oliver te leven? Deed ze er niet beter aan zichzelf en haar dochtertje te beschermen?

‘Je zou wel gek zijn als je dat vertrouwen beschaamt,’ zei hij.

‘Ik ben ook niet van plan het te beschamen.’

Burke klonk zo overtuigend dat zelfs David hem bijna zou geloven. Dit was weer de charmante, onschuldige kant van de man die bijna iedereen op het verkeerde been zette.

Opeens had hij geen zin meer in dit gesprek. Hij zei dat hij Oliver in de gaten zou houden en hing op. Oliver trok echter weer zijn aandacht door op het glas te tikken en naar de telefoon te wijzen.

‘Hoe gaat het met Skye?’ informeerde hij toen David de hoorn weer tegen zijn oor hield. ‘Is ze helemaal hersteld?’

‘Zeker. Ze denkt er nooit meer aan,’ loog David. Als ze het echt achter zich had gelaten, zou ze zich echter niet inzetten voor al die vrouwen die het slachtoffer van geweld waren geweest.

‘Mooi. Hoe bevalt haar nieuwe huis?’

Davids nekhaartjes prikten. Skye was pas een jaar geleden verhuisd. ‘Waarom denk je dat ze in een ander huis woont?’ vroeg hij.

‘Ik stel me zo voor dat ze niet meer in hetzelfde huis wilde blijven.’

Dat was geen antwoord. Sommige mensen bleven op hun stek, wat er ook gebeurde.

‘Skye heeft niets meer met jou te maken. Als je slim bent, blijf je uit haar buurt.’

‘Ik?’ Hij legde zijn hand op zijn smalle borst. ‘Ik heb eerder last van haar. Ik heb haar in praatprogramma’s gezien, waar ze vertelde dat “monsters” zoals ik veel langer moesten worden opgesloten. Ik zie haar naam ook regelmatig in de krant staan. Een paar weken geleden heb ik nog een artikel over haar organisatie gelezen. Hoe heet die ook alweer? De Laatste Linie?’ Hij grinnikte. ‘Schei toch uit. Die meid weet niet waar een monster toe in staat is. Maar het is wel echt iets voor haar om zich in te zetten voor een goed doel, vind je niet?’

Het was onuitstaanbaar dat hij zo sprak over een vrouw die hij had geterroriseerd. ‘Je kent haar niet eens,’ zei David.

‘Hoe kom je daar nu bij? Ik ken haar beter dan wie dan ook, veel beter dan jij.’ Burke hing op en draaide zich om, ten teken dat de bewakers hem mochten wegleiden.

David bleef nog een poosje naar het glas zitten staren om Burkes laatste woorden te verwerken. Hij schrok pas op toen er iemand op zijn schouder tikte.

‘Rechercheur Willis?’

David knipperde met zijn ogen en liep met lood in zijn schoenen naar de uitgang.