Hoofdstuk 12

 

 

 

David stond naast het bed naar Skye te kijken, die rusteloos in haar slaap lag te woelen. Het kon natuurlijk zijn dat ze droomde, maar ze was duidelijk niet ontspannen. Dat zat hem dwars. Hij wilde haar in zijn armen nemen, troosten, haar beloven dat hij haar altijd zou beschermen, ongeacht wat hij daarvoor moest doen.

Hij begreep echter heel goed waar dergelijke woorden toe zouden leiden. Hij besefte ook dat Lynnette hem niet snel vergiffenis zou schenken. Ze zou namelijk donders goed weten dat een vrijpartij met Skye veel meer zou zijn dan de mechanische, betekenisloze ervaring die zij deze week met haar date had gedeeld.

Helaas brandde zijn lichaam van verlangen naar Skye.

Als betoverd staarde hij naar haar blonde haren, die over het kussen uitwaaierden. Hij wilde met zijn vingers door haar zijdezachte lokken woelen en zijn lippen op het kuiltje onder aan haar hals drukken. Ze lag in zijn bed, in zijn appartement, en ze had al gezegd dat ze graag met hem wilde vrijen.

Hij fantaseerde dat hij haar voorzichtig wakker zou maken en naast haar in het warme bed zou glijden om haar uit te kleden. Bij die gedachte ging zijn bloed sneller stromen. Toch besefte hij dat lichamelijke aantrekkingskracht niet de enige reden was waarom hij naar zijn slaapkamer was gelopen. Ze had erg veel meegemaakt. Ze verdiende het om bemind te worden, en hij zou haar die liefde graag willen geven.

Konden ze deze nacht maar samen delen… Na vannacht zou het echter weer ochtend worden, en dan zouden zijn verplichtingen aan Jeremy en Lynnette weer op zijn schouders drukken. Hij zou moeten kiezen, hij kon niet iedereen tevredenstellen. Misschien had hij haar vanavond naar Sheridan of Jasmine moeten sturen, in plaats van hen te bellen om te zeggen dat Skye vannacht bij hem sliep.

Hij wreef over zijn gezicht en keek naar de foto’s op zijn nachtkastje. Op de ene foto had hij zijn zoontje op zijn schouders. Op de andere stond Lynnette, met de pasgeboren Jeremy in haar armen. In die tijd was David redelijk gelukkig met haar geweest. Er waren al wat barstjes in hun huwelijk ontstaan, maar hij was nog idealistisch genoeg geweest om te hopen dat ze ooit hun gouden bruiloft zouden vieren.

In plaats daarvan waren Lynnette en hij uit elkaar gegaan. Ze hadden zich verzoend en hadden er weer een punt achter gezet, allemaal omdat hij te veel tijd aan zijn werk besteedde – en omdat hij Skye had ontmoet. Sinds hij haar had leren kennen, had hij er moeite mee om alle onvolkomenheden in zijn huwelijk met Lynnette te accepteren. Op het moment dat hij haar had gezien, was er een vonk tussen hen overgesprongen. Hij begreep zelf niet hoe dat kon, maar sindsdien vocht hij tegen zijn gevoelens. Daar voelde hij zich schuldig over, vooral omdat Lynnette ziek was.

Hij probeerde zich op de foto van Jeremy te concentreren en liep terug naar de logeerkamer, waar hij voor zichzelf een bed had opgemaakt. In elk geval was Skye vannacht veilig. Na dat telefoontje en het briefje van de man in het restaurant was het prettig te weten dat er nu niets met haar kon gebeuren. Daar mocht hij toch van genieten?

De volgende ochtend wist hij niet of hij nog zo blij moest zijn dat Skye bij hem logeerde.

 

‘David? Ben je thuis?’

Er klopte iemand op de deur van het appartement. Skye deed geeuwend haar ogen open en staarde naar het plafond. Davids plafond. Het besef dat ze in zijn bed lag, bezorgde haar een opgewonden kriebeltje in haar maag, ondanks haar voornemen hem uit haar hoofd te zetten.

Ze rolde zich op haar zij en begroef haar neus in zijn kussen om de geur op te snuiven van de man van wie ze hield. Het volgende moment hoorde ze de stem echter weer roepen en was ze klaarwakker.

‘David? Ik ben het, mam.’

Skye ging zo vlug rechtop zitten dat ze sterretjes zag. Geschrokken keek ze naar de klok. Het was pas halfacht. Ze kon zich niet voorstellen dat David op dit tijdstip bezoek verwachtte, vooral niet van familie. Anders had hij haar vast gewaarschuwd, zeker na hun gesprek over Lynnettes telefoontje de vorige avond.

Aan de voetstappen in de gang hoorde ze dat David naar de deur liep. Hij leek zich niet te haasten, en ze begreep precies waarom. Hij had haar echter ook niet gewaarschuwd dat ze zich niet mocht laten zien. Hij had helemaal niets gezegd.

De voordeur ging open en de stem van zijn moeder drong nu nog duidelijker tot haar door.

‘Hoef je niet te werken? Meestal ben je rond deze tijd wel wakker.’

‘Het is gisteravond laat geworden.’

‘Hallo, papa!’ riep een jongensstem.

O nee… Davids zoon. Skye wilde graag kennismaken met de belangrijkste persoon in Davids leven, maar dit was niet het juiste moment. Ze wist hoe haar aanwezigheid zou worden geïnterpreteerd.

‘Wat doe jij zo vroeg in de stad, ma?’ vroeg David nadat hij zijn zoon had begroet.

‘We zijn gisteravond laat gearriveerd. Ik dacht dat je misschien al sliep, en ik wist dat het bed op je logeerkamer niet groot genoeg was voor je vader en mij. Daarom zijn we naar Lynnette gegaan.’

‘Waar is pa?’

‘Die haalt ons ontbijt. Hij heeft straks een afspraak met een makelaar, die hem wat huizen wil laten zien,’ antwoordde zijn moeder. ‘Ik heb niet veel zin om de hele dag naar huurhuizen te kijken, dus ik wilde Jeremy naar school brengen en naar Auburn rijden om een bezoekje aan mijn oude vriendin Virna Washington te brengen. Ze is een jaar geleden verhuisd.’

‘Waar is Lynnette?’

Het bleef even stil. ‘Ze voelde zich niet zo lekker. Ze wilde even uitslapen, en daarna zou ze gewoon naar haar werk gaan.’

Het leek David beter om niet verder te vragen. ‘Ik vind het leuk dat je er bent,’ zei hij.

In de slaapkamer dacht Skye daar iets anders over. Haar ogen flitsten naar de badkamer, waar ze zich wilde verstoppen tot Mrs. Willis en Jeremy weggingen. Ze sloeg de dekens terug en stapte uit bed, waarbij ze zorgde dat ze nauwelijks geluid maakte. Haar pogingen hadden echter geen zin. Nog voordat ze bij de badkamer was, stond er een jongetje met donker haar en grote groene ogen in de deuropening.

‘Jeremy!’ snauwde zijn vader.

Jeremy staarde haar echter aan alsof hij nog nooit van zijn leven een vrouw had gezien. ‘Wie ben jij?’ wilde hij weten.

‘Ik ben…’ Skye schraapte haar keel. ‘Ik ben een vriendin van je vader.’

‘Is er iemand in de slaapkamer?’ vroeg Mrs. Willis, die het gesprek hoorde.

Skye kreeg pijn in haar maag toen Davids moeder achter haar kleinzoon kwam staan en haar met open mond aanstaarde.

‘David, heb jij een vrouw in je slaapkamer?’ vroeg ze onthutst.

David had een joggingbroek aangetrokken, maar hij droeg geen shirt. Even keek hij verontschuldigend naar Skye voordat hij zich tot zijn moeder richtte. ‘Mam, dit is Skye Kellerman. Skye, dit is mijn moeder, Georgine Willis.’

Nerveus haalde Skye een hand door haar haren voordat ze beleefd glimlachte. ‘Aangenaam.’

‘Ze heeft jouw onderbroek aan!’ riep Jeremy uit.

Georgine staarde naar haar alsof ze een spook had gezien.

Zuchtend wreef David met twee vingers over zijn linker wenkbrauw, alsof hij hoofdpijn had. ‘Ik heb haar wat kleren geleend, omdat ze iets nodig had om in te slapen.’

Dit beloofde niet veel goeds. Skye wist dat Lynnette dit nieuws binnen de kortste keren te horen zou krijgen. Ze wist echter niet hoe ze de situatie kon verbeteren. Ze kon zich maar het beste zo snel mogelijk uit de voeten maken. ‘Sorry, David, i-ik moet weg,’ hakkelde ze. ‘Het was niet mijn bedoeling zo lang te blijven liggen.’

‘Je ziet eruit alsof je net zo weinig slaap hebt gehad als mijn zoon,’ merkte Mrs. Willis droog op.

Omdat Skye niet wist hoe ze daarop moest reageren, zei ze niets. Ze haalde haar kleren van de stoel en haastte zich naar de badkamer. Voordat ze de deur achter zich dichtdeed, zwaaide ze nog even naar de bezoekers.

Tot haar opluchting waren ze uit de slaapkamer verdwenen toen ze weer tevoorschijn kwam. Ze waren naar de keuken gegaan, waar ze David hoorde vragen of zijn moeder zin in koffie had.

‘Is ze jouw vriendinnetje, papa?’ vroeg Jeremy.

In de slaapkamer zette Skye zich schrap voor zijn antwoord, en dat was net zo erg als ze had verwacht.

‘Nee, ze is iemand die ik ken door mijn werk. Ze had vannacht een veilige slaapplaats nodig,’ antwoordde hij.

Veilig? Bij de gedachte aan Georgines afkeurende blik en Davids ontkennende antwoord voelde Skye zich allesbehalve veilig.

Ze gooide zijn kleren op het bed en liep de gang in. Ze was van plan geweest om alles netjes op te ruimen, maar nu wilde ze geen seconde meer in Davids appartement blijven.

In de keuken haalde David net een pak cornflakes uit de kast. Toen hij haar hoorde binnenkomen, keek hij om. ‘Wil je nog iets eten voordat je gaat?’ informeerde hij.

‘Nee, dank je.’ Zenuwachtig streek Skye een lok haar achter haar oren, waarbij ze merkte dat ze haar haren nog niet eens had gekamd.

Zijn gezicht bleef rustig, maar waarschijnlijk voelde hij zich net zo ongemakkelijk als zij. ‘Goed, ik bel je straks nog wel.’

‘Hoeft niet, hoor.’ Nog nooit had Skye zich zo opgelaten gevoeld.

‘We moeten nog afspraken maken voor die benefietavond.’

‘Nee, dat had ik al geregeld, dat zei ik toch?’ zei Skye. ‘Maar bedankt dat ik hier vannacht kon slapen.’ Ze deed haar uiterste best om te blijven glimlachen en keek naar Georgine en Jeremy. ‘Leuk jullie ontmoet te hebben,’ mompelde ze voordat ze zich omdraaide en de benen nam.

 

Het was vrijdag. Hij had het gered.

Er was niet veel ruimte tussen zijn bed en het plafond, maar Oliver ging zo ver mogelijk overeind zitten en keek door de tralies van zijn cel naar de bewakers, die in de gang stonden te praten. Hij had een rusteloze nacht achter de rug waarin de minuten tergend langzaam voorbij tikten, maar nu was het ochtend geworden. Hij leefde nog.

Dat kwam omdat hij Vic geen enkele kans had gegeven. Hij was de avond ervoor niet naar tekenles gegaan en was onder zijn tandartsafspraken uit gekomen door te zeggen dat hij zich niet lekker voelde. Toen hij aan de beurt was om te luchten, was hij ook binnen gebleven, en hij was met opzet niet naar de eetzaal gegaan. Nu rammelde hij van de honger en was hij doodmoe van al het woelen, maar hij ging naar huis. Dat was het enige wat ertoe deed.

Hij schopte zijn deken van zich af, die veel te dun was om hem in het grote, tochtige gebouw warm te houden. Daarna klom hij uit het stapelbed. ‘Zo, de grote dag is aangebroken,’ zei hij tegen T.J., die net wakker begon te worden. ‘Over twee uur komt Jane me halen.’

‘Bofkont,’ mompelde T.J.

Het had niets met boffen te maken. Oliver gebruikte gewoon zijn verstand, in tegenstelling tot veel andere gevangenen, die het van hun spierkracht en grote mond moesten hebben. De afgelopen jaren had hij doorgebracht in het gezelschap van kerels die zich zorgen maakten over de vraag wie de indrukwekkendste spieren of de indrukwekkendste penis had. Het interesseerde die lui nooit wie het indrukwekkendste brein had.

Stelletje sukkels…

‘Vic dacht dat hij me te grazen kon nemen, maar ik ga vandaag naar huis. Vanavond lig ik in mijn eigen bed en vrij ik met mijn vrouw.’

‘Ik ben benieuwd wie er seks met haar heeft gehad terwijl jij hier in de cel zat.’ T.J. moest erg hard lachen om zijn eigen grapje.

Oliver ging op de roestvrijstalen wc zonder bril zitten. Hij moest erg nodig, maar opeens wilde zijn lichaam niet meer meewerken. ‘Zo is Jane niet. Ze heeft op me gewacht.’

‘Net zoals jij op haar hebt gewacht?’ T.J. bulderde van het lachen. ‘Ik hoop dat ze kritischer is geweest met wat ze in haar mond heeft gestopt dan jij.’

Bij het horen van die woorden flitsten er beelden uit de afgelopen jaren door Olivers hoofd, maar nu bekeek hij ze door de ogen van iemand die niet in de gevangenis zat. Hij wist wat de buitenwereld zou denken van alle seksuele gunsten die hij had verleend. Hij wist dat zijn vader zou denken dat hij een zwakkeling was, een flikker, een mislukkeling.

‘Dat is heel anders,’ zei hij, alsof hij zichzelf probeerde te overtuigen. ‘Hier binnen gelden andere regels.’

‘Wat er in San Quentin gebeurt, blijft in San Quentin,’ zei T.J. ‘Zoiets bedoel je toch? Wat een onzin.’ Hij stond op en duwde Oliver van de wc. ‘Als je dat maar vaak genoeg herhaalt, ga je het zelf nog een keer geloven,’ voegde hij eraan toe, terwijl hij begon te plassen. ‘Je weet donders goed dat je ervan hebt genoten. Wat dacht je bijvoorbeeld van al dat “doktertje spelen” in die tandartsstoel hier? Toevallig weet ik dat je daar heel wat meer hebt onderzocht dan gebitten.’

‘Hou je mond!’ Burke had zin om wraak te nemen. Hij was het beu de speelbal van anderen te zijn. Hij hield zich echter in en veegde de vieze spetters van T.J. op voordat hij weer op de wc ging zitten. Zodra hij thuis was, zou hij hierover nadenken en alles keurig opschrijven.

‘Wat zou je vader van zijn kleine tandartsje vinden?’ informeerde T.J. pesterig. ‘Ga je hem vertellen hoeveel kerels je hier hebt geneukt? Dat er niemand beter pijpt dan jij? Ik zou er maar trots op zijn, Oliver. Ik ben niet de enige die jou zal missen.’

T.J.’s getreiter deed Oliver aan de kleuterschool denken. ‘Je speelt thuis zeker met poppen…’

Inmiddels wist hij dat hij maar beter niet kon reageren. Hij had al heel vroeg geleerd dat het pesten alleen maar verergerde als je boos werd. Vandaag was hij echter zo moe, hongerig en opgewonden door zijn naderende vertrek dat hij zijn mond niet kon houden. ‘Mijn vader heeft een hoge dunk van me. Dat is altijd al zo geweest,’ zei hij. ‘Hij weet dat ik geen flikker ben.’

‘Volgens mij vind je mannen veel leuker dan vrouwen.’

‘Hou je kop!’

‘Schrijf je daarover in dat schriftje van je? Hou je bij hoe vaak je me hebt gepijpt?’ vroeg T.J., terwijl hij het keurige stapeltje spullen van Oliver op de grond smeet.

Oliver staarde naar zijn vaders brieven, die opeens door de hele cel verspreid lagen. Hij kon er niet goed tegen als er rommel werd gemaakt, daar werd hij nerveus van. Zijn vader begreep dat. ‘Hij weet dat ik hier niet eens zou moeten zitten, dat ik onschuldig ben.’

‘Ja ja. Net zoals Skye Kellerman weet dat je onschuldig bent,’ reageerde T.J. sarcastisch.

Bij het horen van het spottende toontje klemde Burke zijn kaken op elkaar. Nu kon hij helemaal niet meer naar de wc. Zijn vaders brieven lagen op de smerige vloer, en hij had last van verstopping. Hoe kon hij zijn darmen legen als zijn spullen overal waren uitgestrooid?

Luister maar niet naar hem, zei hij tegen zichzelf. Negeer hem. Pak de brieven straks maar. Er is niets mee gebeurd. Tel gewoon rustig tot tien.

‘Doe je ogen open als ik tegen je praat,’ snauwde T.J.

Oliver hield zijn ogen stijf dicht en bleef in zichzelf mompelen tot T.J. hem schopte.

‘Hé, Burke. Skye Kellerman zou zich rot lachen als ze ziet wat er hier met dókter Burke is gebeurd. Ik zou haar een foto van je moeten sturen, zoals je daar gestrest op de plee zit.’ Hij wreef zich in zijn handen. ‘Of ik zou haar een gedetailleerde beschrijving kunnen sturen van alle seksuele gunsten die je me vannacht hebt verleend. Het was lekker dat je zo kreunde en hijgde alsof je…’

‘Hou je bek!’ Oliver probeerde op te staan en tegelijkertijd zijn broek omhoog te trekken, maar hij had zo’n haast dat hij bijna omviel. ‘Je had gezegd dat je daar je mond over zou houden.’

Door zijn gestuntel moest T.J. alleen maar harder lachen. ‘Geen wonder dat die Kellerman het vertikte om haar benen voor je te spreiden en je met een schaar stak,’ riep hij grinnikend. ‘Moet je dat sneue kleine pikkie nu zien!’

Het ene moment hield Oliver zijn hoofd er nog bij en droeg hij zichzelf op om rustig te blijven. Het volgende moment dook hij woedend op zijn celgenoot af en begon hij hem te stompen. ‘Klootzak! Ik walg van je!’

T.J. lachte niet meer, maar hij was uitzonderlijk kalm. Hij haalde uit met zijn vuist en sloeg Oliver zo hard op zijn kin dat hij omviel.

Nog voordat Oliver op adem was gekomen, voelde hij iets scherps zijn rug binnendringen. De dreun was zo hard dat hij voorover tegen de wc viel.

‘Die krijg je van Vic,’ zei T.J.

Opeens begon het Oliver te dagen. T.J. had hem met opzet uitgedaagd. Hij wilde de adrenaline door zijn lijf voelen stromen om Vics vuile klusje makkelijker te maken. Het was een van de ergste vormen van verraad die Oliver ooit had meegemaakt, omdat hij de aanval niet had zien aankomen. Hij was slim geweest, hij had T.J. nooit tegen zich in het harnas gejaagd. Hoe kon die kerel zich dan nu zo tegen hem keren? Hij had zijn celgenoot alles gegeven waar hij om vroeg.

De ogen van T.J. glinsterden. ‘Zielige etterbak,’ zei hij. ‘Eigenlijk zou ik de maatschappij een plezier moeten doen en je moeten afmaken.’

Burke hief zijn handen op om zich te beschermen. T.J. had genoeg tijd om hem te vermoorden. Op de gang kwamen de bewakers al schreeuwend aanrennen, maar hij had maar een paar seconden nodig om nog eens te steken. Voordat ze de cel open konden maken, kon Oliver al dood zijn.

In plaats daarvan spuugde T.J. minachtend op de grond. ‘Maar ja, wat heeft de maatschappij ooit voor mij gedaan?’ vroeg hij, waarna hij zich terugtrok in de andere hoek van de cel.

‘Doe… Doe…’ Burke snakte naar adem. Hij was ervan overtuigd dat T.J. zijn long had geraakt. ‘…je dit voor Vic?’ Hij dacht dat T.J. Vic niet eens mocht.

‘Hij heeft gezegd dat ik ervoor beloond zou worden, maar ik heb het niet voor hem gedaan. Ik deed het voor haar.’

Oliver kon hem niet goed horen, want hij begon duizelig te worden. ‘Voor wie?’

‘Voor Skye Kellerman.’

Met gesloten ogen concentreerde Oliver zich op zijn ademhaling. ‘Je kent haar niet eens.’

‘Ik weet dat ze de waarheid spreekt en dat je haar wel degelijk hebt aangevallen,’ zei T.J. ‘Ik ben heel anders dan jij, ik vind dat je een vrouw goed moet behandelen.’

Op dat moment kwamen de bewakers de cel binnen. Een van hen sloeg T.J. in de boeien en sleepte hem de cel uit. De andere schreeuwde dat er een dokter moest komen.

Oliver hoorde alle commotie en bekeek het tafereel met samengeknepen ogen. Er kropen bacteriën over hem en al zijn spullen. Hij kon hun verspreiding en vermenigvuldiging bijna voelen… Toch voelde het bloed onder hem niet akelig aan. Voor het eerst sinds het winter was geworden, had hij het in dit ellendige oord niet koud meer.

 

‘Wat had dat allemaal te betekenen?’

Davids moeder had Jeremy naar school gebracht en was meteen teruggekomen naar zijn appartement, waardoor David nauwelijks tijd had gehad zich te douchen, te scheren en aan te kleden.

‘Wat bedoel je?’ vroeg hij luchtig, alsof het incident met Skye niets voorstelde.

Zijn moeder kwam achter hem staan terwijl hij aan het aanrecht zijn toast met boter besmeerde. Het was duidelijk dat ze te zeer van streek was om rustig te gaan zitten. ‘Die vrouw die hier logeerde,’ antwoordde ze. ‘Heb je een relatie met haar? Lynnette vertelde een paar maanden geleden dat ze je van een verhouding verdacht, maar ik dacht dat ze spoken zag. En heb je wel rekening gehouden met Jeremy? Hoe denk je dat hij zich voelde toen hij een andere vrouw uit jouw bed zag stappen?’

‘Je reageert overdreven emotioneel.’

‘Lynnette heeft multiple sclerose, David. Besef je wel hoe moeilijk dat voor haar is?’ wilde zijn moeder weten. ‘Ze moet op ons kunnen rekenen. Ze moet op jóú kunnen rekenen.’

David hield zijn mond, want daar viel niets tegen in te brengen.

‘Geen wonder dat Lynnette in haar schulp kruipt. Je hebt haar eeuwige trouw beloofd!’

‘Dat weet ik,’ zei David bruusk. Daar hoefde zijn moeder hem niet aan te herinneren. Hij was ook echt van plan geweest zich aan die belofte te houden, maar hij wist dat hij drie jaar geleden al bij Lynnette zou zijn weggegaan als ze niet ziek was geweest.

‘Hoe kun je de brokstukken van je huwelijk nu lijmen als je iets met een andere vrouw begint?’ vroeg zijn moeder. ‘Is dit de reden van je breuk met Lynnette? Heb je haar bedrogen?’

Als zijn moeder boos had geklonken, had hij nijdig kunnen reageren. Ze las hem echter niet de les, ze klonk smekend. Op een of andere manier wist ze hem daardoor nog dieper te raken.

‘Nee. Skye betekent niets voor me,’ loog hij. ‘Ze is gewoon een slachtoffer in een van mijn zaken.’ Met zijn ontbijt ging hij aan tafel zitten.

Zijn moeder ging naast hem zitten en trok haar stoel nog wat dichter naar hem toe. ‘Je neemt nooit slachtoffers mee naar huis,’ zei ze.

‘Ze was bang omdat iemand haar had bedreigd,’ legde hij uit. ‘Ik heb haar een bed aangeboden in de hoop dat ze eindelijk eens een nacht goed zou slapen.’

Met een sceptische blik vouwde zijn moeder haar armen over elkaar. ‘Wil jij soms beweren dat je niet met haar naar bed bent geweest?’

‘Inderdaad, mam, ik ben niet met haar naar bed geweest,’ antwoordde hij naar waarheid. Toch voelde hij zich schuldig over dat antwoord, omdat hij wel degelijk naar haar verlangde. Het had hem heel veel moeite gekost haar te weerstaan.

‘Ze had zo veel haast om weg te komen…’ De stem van zijn moeder werd zachter, maar ze leek nog steeds een beetje in de war te zijn. ‘Ik had het idee dat er wél iets gaande was.’

David nam een hap toast en schudde zijn hoofd. ‘Jeremy liep de slaapkamer in en maakte haar wakker. Daarna verscheen jij in de deuropening,’ zei hij. ‘Zij was net zo verrast als jullie. Het was een ongemakkelijke situatie.’

‘Dus jij denkt dat ik van een mug een olifant maak?’

Verdorie nog aan toe, waarom legde ze hem het vuur na aan de schenen? ‘Ik doe mijn best, ma,’ antwoordde hij gefrustreerd. ‘Ik zou het op prijs stellen als je je nergens mee bemoeide.’

Zijn opmerking had een averechtse werking. ‘Bedoel je dat…’

Hij hief zijn hand met het stuk toast op om haar het spreken te beletten. ‘Ik wil er niet meer over praten. De man die heeft gedreigd dat hij haar keel zou doorsnijden, komt vandaag uit de gevangenis,’ zei hij. ‘Ik denk dat hij drie moorden op zijn geweten heeft. Ik moet naar mijn werk.’

‘David…’

David vermoedde dat ze hem weer wilde waarschuwen. Wie zorgt er nu straks voor Lynnette? Bedenk goed wat dit allemaal met Jeremy doet. Je hebt geen garantie dat een nieuwe relatie beter wordt dan je huwelijk. Je hebt verplichtingen aan je eerste echtgenote. Je ruilt het ene probleem in voor het andere.

Dat zei ze echter niet. Ze stopte haar bezorgdheid weg en zei iets wat nog veel harder aankwam.

‘Ach, laat ook maar. Je bent een fatsoenlijke jongen, ik weet dat je de juiste beslissing zult nemen.’

 

Je bent een fatsoenlijke jongen. De woorden galmden de hele dag door Davids hoofd. Telkens wanneer hij aan Skye dacht en spijt had dat hij zijn kans die nacht niet had gegrepen, hoorde hij zijn moeders stem.

Hij had verwacht dat Lynnette hem wel zou bellen over het incident in zijn appartement. Dat gebeurde echter niet. Blijkbaar had zijn moeder haar niet verteld wat er die ochtend was gebeurd. Dat betekende dat hij tot halfvier rust zou hebben. Dan kwam Jeremy uit school, en hij zou Lynnette ongetwijfeld vertellen wat hij had gezien.

‘Er was een mevrouw in papa’s slaapkamer, en ze had zijn onderbroek aan!’

‘Hé, wat is er toch met jou aan de hand?’

David keek op van zijn computer en staarde in het gezicht van Tiny. ‘Niets. Hoezo?’

‘Je hebt al een week niet met ons geluncht.’

‘Ik heb het gewoon druk. Ik probeer verder te komen in die zaak met de moorden bij de rivier. Het wordt tijd dat er een doorbraak komt. We hebben haast.’

‘Niet zoveel haast als je denkt.’

Verward keek David naar zijn vriend. ‘Wat bedoel je? Je weet dat Burke vandaag wordt vrijgelaten.’

‘Hij is al vrijgelaten, maar hij is niet onderweg naar huis,’ vertelde Tiny. ‘Hij ligt in het ziekenhuis.’

David voelde zijn wenkbrauwen omhooggaan. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Zijn celgenoot heeft hem neergestoken.’

‘Dat meen je niet!’

‘Jawel.’

‘Redt hij het?’

‘Hij is niet in levensgevaar, maar hij zal moeten herstellen voordat hij iemand kan aanvallen.’ Tiny gaf hem een papiertje. ‘Hij ligt in dit ziekenhuis.’

David bestudeerde Tiny’s hanenpoten. Het was een ziekenhuis in de Bay Area, niet ver van de gevangenis. ‘Wanneer wordt hij ontslagen?’

‘De artsen willen hem in elk geval twee nachten in het ziekenhuis houden. Daarna mag hij natuurlijk zelf bepalen waar hij wil herstellen.’

In gedachten ging David terug naar de zelfverzekerde, bijna arrogante Burke die hij een week eerder had gesproken. ‘Waarom heeft zijn celgenoot hem neergestoken?’ wilde hij weten.

‘Dat weet niemand.’

‘Waarschijnlijk kun je wraak verwachten als je je medegevangenen verraadt.’

‘Dat denk ik ook.’ Tiny rammelde met zijn sleutels. ‘Ik weet dat je deze week niet veel aan me hebt gehad, omdat ik het te druk had met andere zaken. Maar vandaag kan ik wel wat tijd voor je vrijmaken.’ Hij knikte met zijn hoofd in de richting van de deur. ‘Heb je zin om mee naar de gevangenis te rijden? Dan kunnen we een babbeltje met een paar van de gevangenen maken. Misschien kunnen zij ons iets interessants over Oliver vertellen, en op de terugweg zouden we even bij Oliver zelf langs kunnen gaan.’

‘Ik heb geen tijd,’ antwoordde David. ‘Jeremy is dit weekend bij mij, en ik heb Lynnette beloofd dat ik hem vóór het avondeten zou ophalen.’

‘Geen probleem. Dan rij ik er wel in mijn eentje naartoe. Ik laat je wel weten hoe het is gegaan.’

David was blij dat Tiny hem gelegenheid gaf om wat tijd met zijn zoon door te brengen. Hij zette zijn computer uit en verzamelde de dossiers die hij mee naar huis wilde nemen. Op het moment dat hij Oliver Burkes schrift op de stapel legde, schoot hem een opmerking van Miranda Dodge te binnen.

Een jongen die Oliver het leven zuur had gemaakt, had hem later niet meer kunnen pesten omdat hij was verdronken…

Het kon natuurlijk zijn dat dit verhaal helemaal losstond van alle dingen die later in Burkes leven waren gebeurd. Toch was het wel toevallig dat iemand die Oliver iets had aangedaan op een nare manier aan zijn einde was gekomen. Misschien was het een goed idee om te kijken of de initialen van de jongen op Olivers lijst stonden. Bij de oude aantekeningen stonden soms alleen maar jaartallen, maar misschien was er iets meer over dit voorval te vinden.

Hij stak zijn hand uit naar de telefoon en toetste het nummer in dat Miranda hem had gegeven.

‘Hallo?’ klonk het.

‘Miranda?’

‘Nee.’ Er klonk gegiechel. Fluisterend zei de stem tegen iemand anders: ‘Ik heb een kerel aan de lijn die denkt dat ik mijn moeder ben.’

David glimlachte. De stem had inderdaad een beetje jong geklonken. ‘Is je moeder thuis?’ vroeg hij.

‘Ja. Een ogenblikje.’

Er klonk een bonk toen ze de telefoon neergooide. Even later kwam Miranda aan de lijn.

‘Hallo?’

‘Miranda, met rechercheur Willis.’

‘Ik hoop dat u me belt om te zeggen dat ze hem nog een poosje in de gevangenis houden,’ zei Miranda.

‘Helaas niet, maar het zal wel even duren voordat hij weer gewoon rondloopt.’

‘Wat is er gebeurd?’

‘Hij is vanochtend neergestoken door een celgenoot. Hij ligt in het ziekenhuis.’

Haar stem werd zachter. ‘Ik wou dat ik kon zeggen dat ik het erg vond.’

David begreep best dat ze geen medelijden met hem kon voelen. Hij kon zich ook niet voorstellen dat Skye het sneu voor hem zou vinden. ‘Ik wilde je nog iets vragen,’ zei hij.

‘Zegt u het maar.’

‘Weet je toevallig hoe die jongen heette die op de basisschool met Oliver heeft gevochten?’

‘Eugene Zufelt. Waarom vraagt u dat?’

Het duurde even voordat David antwoord gaf, want hij zocht meteen in Olivers schrift naar de initialen. Al op de tiende regel van de eerste bladzijde had hij beet. Hij zag de initialen E.Z. staan, gevolgd door de aantekening ‘gemene pestkop’. De initialen en het vergrijp waren doorgestreept.

David voelde zijn nekharen prikken. ‘Je vertelde dat die jongen verdronken was. Weet je nog onder welke omstandigheden dat is gebeurd?’ vroeg hij.

‘Zijn ouders waren op vakantie naar Hawaï, en zijn oudere broer, die op hem paste, was die dag naar een vriend,’ vertelde Miranda. ‘Toen de broer thuiskwam, dreef Eugene naakt in het zwembad in de achtertuin. Hij was vijftien.’

Peinzend trommelde David met zijn vingers op het bureau. ‘Zijn ze er ooit achter gekomen wat er is gebeurd?’

‘Hij had gedronken.’

‘Met vrienden?’

‘Nee, in zijn eentje.’

‘Vreemd voor een jongen van die leeftijd…’

‘Ja, maar er waren aanwijzingen dat hij de drankkast van zijn ouders had geplunderd. Vermoedelijk is hij dronken in het water gedoken en heeft hij zijn hoofd gestoten.’

‘Ben je naar de begrafenis geweest?’

‘Ja, we kregen vrij van school om erheen te gaan. Al heb ik Oliver daar niet gezien, besef ik nu.’

Hij was vast niet ver uit de buurt, dacht David. ‘Weet jij waar ik Eugenes ouders kan bereiken?’

‘Ik denk dat ze gewoon in het telefoonboek staan.’ Miranda aarzelde. ‘Denkt u dat Burke iets met Eugenes dood te maken had?’

‘Misschien niet, maar het kan geen kwaad een paar vragen te stellen,’ antwoordde David. Nadat hij het gesprek had beëindigd, belde hij Tiny op zijn mobieltje. ‘Als je vandaag nog naar Oliver Burke gaat, vraag hem dan eens naar een jongen die Eugene Zufelt heette.’

‘Waarom?’

‘Ik ben benieuwd hoe hij reageert. Vraag maar of hij naar de begrafenis is gegaan.’

‘Oké, maar leg je het me nog uit?’

‘Later.’ David keek op zijn horloge. Tijd om Jeremy van school te halen. ‘Ik moet nu gaan.’

Als hij opschoot, kon hij Jeremy nog net oppikken voordat zijn zoon naar huis liep en Lynnette over Skye vertelde.