Hoofdstuk 19

 

 

 

De nachten waren het zwaarst. De wetenschap dat Oliver uit het ziekenhuis was ontslagen en waarschijnlijk elke dag sterker werd, maakte ze nog erger. Op straat dacht Skye voortdurend dat ze hem zag lopen. Aan het einde van haar werkdag keek ze door het raam van haar kantoor naar de parkeerplaats, alsof ze hem daar in de schaduw op de loer kon zien liggen, klaar om haar de bosjes in te sleuren als ze naar haar auto liep.

Na haar werk liep ze meestal met Sheridan en Jasmine naar de parkeerplaats, en als haar vriendinnen die dag niet op kantoor waren, rende ze met haar vingers om haar pistool naar de Volvo. Dat deed ze ook als ze de schietbaan verliet of schietles had gegeven. Zodra ze in haar auto zat, deed ze alle deuren op slot en bleef voortdurend in haar achteruitkijkspiegel kijken. Thuis barricadeerde ze alle deuren en ramen van haar huis tot het ochtend werd. Ze had het raam en de telefoon laten repareren, maar het bedrijf dat de tralies had aangebracht, bestond niet meer. Toch was ze bewust niet op zoek gegaan naar een ander bedrijf. Sinds haar vuurgevecht met Bishop voelde ze zich met die tralies eerder opgesloten dan beschermd. Daarnaast had ze deze maand ook geen geld om haar huis extra te beveiligen. Om die reden had ze ook het alarm niet laten repareren. Het had toch geen zin om veel geld uit te geven als het systeem zo makkelijk kon worden uitgeschakeld.

Ze moest gewoon extra op haar hoede zijn, maar ondanks alle waakzaamheid voelde ze zich niet veilig. Al haar voorzorgsmaatregelen waren niet toereikend geweest om Lorenzo Bishop buiten de deur te houden.

David had een dossier samengesteld met alle informatie die hij over Bishop had kunnen vinden. Het bevatte onder andere een lijst van alle keren dat hij met de politie in aanraking was geweest. Er waren ook verslagen van vraaggesprekken met familieleden, die nog steeds in LA woonden en beweerden al drie jaar geen contact meer met hem te hebben gehad. Verder bevatte het een lijst met Lorenzo’s voormalige werkgevers, de steden waar hij had gewoond, details over zijn drugsgebruik en zijn verblijven in afkickklinieken.

Skye had alles doorgelezen, maar ze wist nog steeds niets meer over hem dan tien dagen geleden, de dag waarop de schietpartij had plaatsgevonden. De belangrijkste vraag was niet beantwoord: was Bishop gestuurd door Burke, of door iemand anders?

Ze wilde dolgraag antwoord op die vraag. Toch bleef het gissen naar het antwoord, al werkte David bijna dag en nacht om de zaak op te lossen.

Sinds de benefietavond hadden ze elkaar een paar keer gesproken. Ze hadden het over haar lunch met de burgemeester en senator Denatorre gehad, die nog beter was verlopen dan ze had gehoopt. De burgemeester had beloofd eens met de politiecommissaris te gaan praten om te kijken of de samenwerking tussen De Laatste Linie en het politiekorps kon worden verbeterd. Denatorre zou de commissaris laten weten dat hij achter de burgemeester stond. Verder draaiden haar gesprekken met David altijd rond Burke of Bishop. Het contact werd eigenlijk nooit persoonlijk. Helaas had David zelden goed nieuws te melden en begon hij elke dag vermoeider te klinken.

‘Wat is er?’ vroeg ze toen ze hem weer eens aan de lijn had en hij niet meteen over de zaak begon.

‘Ik kan maar geen connectie tussen Oliver en Bishop vinden.’ De frustratie was in zijn stem te horen. ‘Ik heb alle jaarboeken van zijn middelbare school doorgekeken, honderden mensen ondervraagd, zijn naaste omgeving onder druk gezet, maar het mocht allemaal niet baten.’

‘Konden zijn ouders je niets vertellen?’

‘Die heb ik vandaag pas te pakken gekregen. Zijn moeder nam op en zei dat ze ons zou aanklagen als we nog eens een boodschap inspraken op haar antwoordapparaat.’

‘Wat zei jij?’

‘Ik vroeg haar of ze de naam Lorenzo Bishop weleens had gehoord.’

‘Hoe reageerde ze?’

‘Ze hing op.’

‘En Jane?’

‘Die barstte in tranen uit. Ze zei dat ze zich de naam niet kan herinneren, maar dat ze de laatste tijd sowieso erg in de war is.’

Het was pas vier uur ’s middags, maar Skye was al naar huis gegaan omdat ze liever niet in het donker wilde rijden. Ze wilde even verlost zijn van de verlammende angst die haar aan het einde van elke werkdag overspoelde. Van de helderblauwe hemel en de bleke januarizon was ze gelukkig een beetje opgeknapt.

Nu begon het alweer te schemeren en kwam de oude, allesoverheersende angst weer terug.

‘Misschien heeft hij helemaal niets met Oliver te maken,’ zei ze.

‘Jawel, dat móét wel.’

‘Misschien is het iemand anders, iemand als Kevin Sheppard. Die was erg boos toen ik zei dat we in zijn plaats een andere vrijwilliger zouden zoeken.’

‘Nee, Kevin Sheppard is het niet.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat ik onderzoek naar hem heb gedaan toen je zijn naam liet vallen,’ antwoordde David. ‘Hij is naar Texas verhuisd en woont inmiddels bij zijn moeder. Hij heeft geen banden met Bishop.’

‘Zou het de man van Tamara Lind kunnen zijn?’

‘Layne? Tamara is naar hem teruggegaan voordat Bishop bij jou inbrak,’ zei David. ‘Ik kan me niet voorstellen dat hij nog wraak wil als hij zijn vrouw terug heeft.’

Skye vond het afschuwelijk dat Tamara terug was gegaan naar haar man. Ze had haar uiterste best gedaan om haar op andere gedachten te brengen, maar Tamara had niet willen luisteren.

‘Hij heeft wel een hekel aan me,’ zei ze.

‘Hij neemt het je verschrikkelijk kwalijk dat je je met zijn huwelijk hebt bemoeid, maar Bishop is niet met hem in verband te brengen,’ zei David. ‘Daarnaast is Lind een driftkop, een man die je in een vlaag van woede te lijf zou gaan. Hij is niet het soort man dat een ander zou inhuren om je te grazen te nemen.’

Skye keek in de kast waar de zwangerschapstest stond die ze drie dagen geleden had gekocht. Elke avond nam ze zich voor een einde aan haar bezorgdheid over het samenzijn met David te maken, maar elke keer zette ze de test weer terug. Ze was bang voor het resultaat, omdat ze geen idee had wat ze moest doen als ze zwanger zou blijken te zijn.

Zou ze het tegen David zeggen?

Daar schoot ze niets mee op. Het had geen zin hem nog meer lasten op zijn schouders te leggen. Daarnaast wilde ze niet dat hij uit plichtsgevoel aan de opvoeding van een kind zou meebetalen. Nee, als ze zwanger zou zijn, zou ze het kind in haar eentje opvoeden.

Dat zou echter betekenen dat haar leven er heel anders uit kwam te zien…

‘Wie zou het dan kunnen zijn?’ vroeg ze toen ze besefte dat er een stilte was gevallen.

‘Noah.’

‘Volgens mij zou Noah nooit zoiets doen.’

‘Ik heb toch wat navraag gedaan.’

‘En?’

‘Het ziet ernaar uit dat je gelijk had. Er is geen connectie met Bishop te vinden.’

Met een vastberaden klik draaide Skye de sleutel van de kast om. Daarna liep ze naar de woonkamer om te controleren of ze alle jaloezieën naar beneden had gedaan. Sinds haar ervaringen met Burke en Bishop had ze voortdurend het gevoel dat ze in de gaten werd gehouden. ‘Dat verbaast me niet. Hoe zit het met Jane?’ vroeg ze.

‘Die heeft niet genoeg geld om iemand in te huren.’

Skye dacht terug aan Jasmines droom en het griezelige toeval dat er iemand met de naam Kate in was voorgekomen. Ze kon zich haast niet voorstellen dat Jane iemand wilde inhuren om haar te vermoorden, maar woede en depressie konden vreemde dingen met mensen doen. ‘Bishop was verslaafd,’ merkte ze op. ‘Als een junk maar wanhopig genoeg is, is hij tot veel bereid, ook al krijgt hij er maar weinig geld voor.’

‘Dat is waar,’ beaamde David. ‘Op het eerste gezicht leek er geen verband te zijn, maar ik zal er nog eens naar kijken.’

‘Bedankt.’

Het zakelijke gedeelte van hun gesprek was afgerond, maar toch hingen ze geen van beiden op. Skye sloot haar ogen, omdat ze met heel haar hart verlangde naar intimiteit. Toen David eindelijk weer het woord nam, begreep ze waarom hij nog niet had opgehangen.

‘Skye, ik wil het nog even hebben over wat er op die benefietavond is gebeurd…’

Skyes vingers grepen de telefoon steviger beet. ‘Maak je daar maar niet druk over. Het stelde niets voor.’

‘Ik maak me er wél druk over. Ik moet weten of je zwanger bent geraakt.’

‘Nee,’ antwoordde ze vlug, in de hoop dat het de waarheid was.

‘Weet je dat zeker?’

De opluchting in zijn stem vertelde haar wat haar antwoord moest worden. ‘Ja.’

‘Het spijt me. Ik had je nooit in die positie moeten brengen, zeker niet nu je al genoeg aan je hoofd hebt.’

Vanuit de kamer staarde Skye naar de kast waarin de test stond. ‘Het maakt niet uit. Ik denk er al niet eens meer aan.’

‘Echt niet?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Nou, ik wel.’ Na die woorden hing David op.

Met een diepe zucht zette Skye haar telefoon op de oplader. Ik ben niet zwanger, dacht ze. Het kán haast niet. We hebben één keer seks gehad. Zo erg is dat toch niet? Goed, we hebben geen voorzorgsmaatregelen genomen, maar bij de meeste mensen loopt dat goed af.

Nadat ze nog een kwartier had lopen twijfelen, dwong ze zichzelf naar de kast te lopen en met de test naar de badkamer te gaan. Daar volgde ze zorgvuldig alle aanwijzingen op en wachtte ze met ingehouden adem op de uitslag.

Het komt vast goed, het komt vast goed, het komt vast goed, herhaalde ze in haar hoofd. Toen ze de indicator roze zag worden, wist ze echter dat het helemaal niet goed zou komen.

 

Voorzichtig draaide Oliver het dunne krantenknipsel om. Nadat hij de randen met een plakstift had ingesmeerd, plakte hij het artikel zorgvuldig in zijn schrift bij alle andere foto’s die hij had bewaard.

Daarna staarde hij een poosje peinzend naar Skye in de armen van rechercheur Willis.

Die foto bewees wat hij al heel lang wist. Willis was gek op Skye. Het was te zien aan de manier waarop hij haar vasthield, aan de uitdrukking op zijn gezicht. Het zag ernaar uit dat hij zijn handen vrij had om haar het hof te maken. Willis had geen vrouw meer, precies zoals Oliver had gedacht. Hij had die ochtend wat gegevens over hem opgezocht en ontdekt dat de politieman gescheiden was.

Terwijl hij naar Skye keek, vroeg hij zich af of zij ook gek op Willis was. Het zou kunnen. Willis was goedgebouwd, een aantrekkelijke man. Oliver vond het leuk om te fantaseren dat ze samen in bed lagen, maar het was nog leuker als hij David kon dwingen naar hém te kijken. Er waren middelen waarmee je iemand machteloos kon maken, niet in staat nog maar een spier te bewegen. Als Oliver genoeg geld had, kon hij dergelijke spullen bemachtigen. Op internet had hij al leveranciers van Rohypnol en andere middeltjes gevonden. Ongelooflijk wat je allemaal via je computer kon bestellen.

Hij raakte hevig opgewonden van de volgende fantasie: David die hulpeloos en onderuitgezakt in een stoel moest toekijken terwijl Oliver Skye verkrachtte. Het was voor het eerst sinds zijn ontslag uit het ziekenhuis dat hij zin in seks had.

‘Oliver? Waar ben je?’

Jane kwam naar hem toe.

‘Perfecte timing,’ mompelde hij in zichzelf. Hij sloot zijn schrift, schoof het tussen het hoofdeinde van het bed en de muur en trok snel zijn broek uit. ‘Hier!’ riep hij.

Aarzelend deed ze de deur open. De laatste keer dat ze hem had gestoord, had hij tegen haar gesnauwd. Dat was echter niet zijn bedoeling geweest. In het verleden was hij altijd goed voor haar geweest. Hij moest er gewoon weer aan wennen om thuis te zijn.

Natuurlijk dwaalde haar blik onmiddellijk af naar zijn kruis, maar ze kwam niet dichterbij, en er verscheen ook geen glimlach op haar gezicht. Dat viel een beetje tegen na drie jaar, maar dat probeerde hij van zich af te zetten.

‘Waar is Kate?’ vroeg hij.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze antwoord gaf. ‘Die logeert vannacht bij haar vriendinnetje Valerie.’

‘Dat betekent dat we gezellig met ons tweetjes zijn.’ Hij liet haar zijn meest jongensachtige grijns zien.

‘Weet je zeker dat je daar sterk genoeg voor bent?’ vroeg ze weifelend. ‘I-ik wil niet dat je je bezeert.’

Aha, daarom was ze zo terughoudend. Nu begreep hij het. ‘Hoe kom je daar nu bij? Ik heb ook al een paar keer gefietst,’ zei hij. ‘Het kan best. Kom eens hier.’

Toen ze bleef talmen, raakte hij bijna zijn erectie kwijt en ging hij bijna kopje onder in de woede die tegenwoordig heel dicht onder de oppervlakte borrelde. Besefte ze niet hoe moeilijk hij het had? Dat hij niet eens een erectie kon krijgen als hij niet fantaseerde dat zij Skye was?

Nee, natuurlijk besefte ze dat niet. Daar was ze veel te dom voor. Vroeger vond hij het heerlijk dat hij de slimste van hen tweeën was, dat hij bewondering in haar ogen zag als hij iets intelligents zei of een woord gebruikte dat ze niet kende. Nu vond hij haar bewondering niet zo schattig meer. Zodra ze thuiskwam, verliet hij het huis met zijn nieuwe fiets om niet stapelgek van haar te worden. Op het fietspad kon hij tenminste terugdenken aan de momenten waarop hij Meredith, Patty en Amber voor het eerst had gezien. Hij was ook al een paar keer langs Skyes oude appartement gereden, waar hij haar op een mooie dag voor het eerst in een tuinstoel had zien zitten. Hij had zijn hand opgestoken en zij had geknikt en geglimlacht.

‘Wil je met me naar bed?’ vroeg Jane.

‘Heb jij geen zin dan?’

‘Natuurlijk wel…’ zei ze.

Zodra ze in bed stapten en elkaar begonnen te kussen, verdween zijn erectie en kon ze hem op geen enkele manier meer opwinden.

‘Misschien helpt het als ik je mag vastbinden,’ stelde hij voor.

‘Wat?’

Ze klonk zo geschrokken dat hij zich moest inhouden om niet tegen haar te schreeuwen. Dit was toch niet zijn schuld? Als zij niet zo dik en onaantrekkelijk was geworden, zou hij misschien nog zin in haar hebben. ‘Het lijkt me gewoon leuk eens iets anders te proberen,’ zei hij.

Ze steunde op haar elleboog en keek hem aan. ‘Maar we zijn al ruim drie jaar niet meer met elkaar naar bed geweest. Hoe kan het dan dat ik je nu al verveel?’

‘Je bent dus nog net zo saai als vroeger.’ Hij deed geen moeite zijn teleurstelling te verbergen.

Jane beet op haar onderlip. ‘Ik ben niet saai,’ zei ze.

‘Wat wil je dan wel voor me doen?’

‘Wat wil jij?’

‘Dat heb ik al gezegd. Ik wil je vastbinden.’

Met opgetrokken knieën ging ze tegen het hoofdeinde zitten. ‘Waarmee?’

‘Lakens. Dat is toch niet eng?’

‘Nee,’ mompelde ze.

Meteen haastte hij zich naar de linnenkast, maar toen hij terugkwam, leek ze weer te aarzelen.

‘Ik vind het niet opwindend om vastgebonden te worden,’ zei ze.

‘Ik heb ruim drie jaar geen seks gehad, Jane. Ik heb ernaar uitgekeken om weer bij jou te zijn,’ zei hij. ‘Ik wilde deze eerste keer gewoon bijzonder maken. Wil je dat niet voor me doen?’

Eindelijk krulden haar mondhoeken omhoog. ‘Oké.’

‘Draai je om.’

Verbaasd knipperde ze met haar ogen. ‘Waarom?’

‘Omdat ik wil dat je met je gezicht naar beneden ligt.’

‘Maar dan zie ik je niet.’

Precies, en dan hoef ik niet voortdurend te zien dat jij niet degene bent met wie ik naar bed wil, dacht Oliver. ‘Er zijn heel veel mensen die het op deze manier doen. Toe nou. Ik doe je heus geen pijn. Heb ik je ooit pijn gedaan?’

‘Nee.’ Haar borstkas ging op en neer, alsof ze heel diep zuchtte. ‘Ik weet dat je me geen pijn zult doen.’ Ze draaide zich om en liet zich gewillig vastbinden. ‘Dat is veel te strak,’ klaagde ze toen hij klaar was.

Oliver deed of hij haar niet hoorde, want het begon net weer opwindend te worden. ‘Er is niets aan als jij makkelijk los kunt komen,’ zei hij.

‘Maar je knelt mijn polsen af.’

‘Je hoeft niet lang zo te blijven liggen. Draai je hoofd even terug, ik wil je ook blinddoeken.’

Hij pakte de doek waarmee hij zijn leesbril altijd schoonmaakte en probeerde die voor haar ogen te binden. Jane was het er echter niet mee eens en bleef met haar hoofd schudden.

‘Waarom moet ik een blinddoek voor?’

Omdat je dan het mes niet kunt zien dat ik vandaag heb gekocht, dacht Oliver. Natuurlijk was hij niet van plan om haar te steken. Hij wilde het gewoon in zijn hand voelen terwijl hij van haar lijf genoot. ‘Dit is gewoon een spelletje, Janey,’ zei hij, haar koosnaampje gebruikend om haar op haar gemak te stellen. ‘Vandaag ben je mijn slaaf. Er zijn zoveel stellen die zulke spelletjes spelen. Ontspan je maar.’

‘Ik wil geen blinddoek,’ herhaalde ze, maar ze had weinig te willen omdat hij haar had vastgebonden.

Toen Oliver haar eenmaal zover had dat ze zich tegen hem verzette, zich probeerde los te wrikken en hem smeekte haar vrij te laten, wist hij dat hij geen problemen meer zou hebben deze vrijpartij tot een goed einde te brengen.

‘Oliver, hou op,’ jammerde ze. ‘Ik vind dit niet leuk.’

Dat was precies de reden waarom hij het wél leuk vond. Hij had zin om het mes langs haar hals te halen en de warmte van haar bloed te voelen. Dan zou ze ook ophouden met zeuren. Bij de gedachte aan de gesmoorde jammerkreten van zijn andere ontmoetingen voelde hij een stoot van testosteron naar zijn kruis gaan.

‘Toe nou, Jane,’ zei hij. ‘Ik heb drie jaar in de gevangenis gezeten. Kun je het dan niet één keer doen op de manier die ik lekker vind?’

Na die woorden hield Jane op met wrikken. ‘Ik vind het gewoon niet fijn om zo hulpeloos te zijn.’

Als hij haar dwong, kon ze klagen bij zijn familie, en dan zouden de gebeurtenissen van de afgelopen jaren in een heel ander daglicht komen te staan. ‘Dat weet ik, maar je doet het toch voor mij? Alsjeblieft, Janey. Daarna mag je mij vastbinden.’

Het bleef stil.

‘Ik zou je nooit pijn doen.’

‘Dat weet ik,’ zei ze weer.

Toen hij haar eenmaal had geblinddoekt en met een mes achter haar zat, was hij echter bang dat hij zich niet zou kunnen inhouden. Hij was geen klein mannetje meer dat niet serieus werd genomen. Hij kon respect afdwingen. Hij had haar leven in zijn handen en kon het met één polsbeweging beëindigen.

‘Wat is dat?’ vroeg ze met een bange ondertoon in haar stem. ‘Wat heb je daar in je hand?’

‘Niets,’ loog hij, het lemmet verder van haar af houdend. Met zijn vrije hand streelde hij haar nek, maar ondertussen wenste hij dat hij niet zo voorzichtig hoefde te zijn.

 

Nadat Oliver in slaap was gevallen, sloop Jane de slaapkamer uit. Hij had haar erg ruw behandeld, veel ruwer dan vroeger. Daarna had hij zijn best gedaan om het met kusjes en knuffeltjes goed te maken, en had hij gezegd dat het lief was dat ze hem zijn zin had gegeven. Jane was echter hevig van streek. Bang. Ze wist niet of hij deze verandering aan de gevangenis te danken had of dat er een verborgen eigenschap naar de oppervlakte was gekomen, maar ze moest het aan Noah vertellen. Ondanks alles begon ze te vermoeden dat Skye gelijk had: Oliver was gevaarlijk.

Op haar tenen liep ze naar de badkamer, waar ze de deur dichtdeed, het licht aanknipte en in de spiegel keek. Door haar nieuwe, geblondeerde kapsel herkende ze zichzelf nauwelijks, maar haar blik dwaalde al snel af naar beneden. Haar borsten waren rood en pijnlijk op de plaatsen waar hij haar gemeen had geknepen, en in één schouder zag ze zijn tandafdrukken staan. Haar billen waren vuurrood omdat hij erop had geslagen. Hij had ervoor gezorgd dat ze nergens bloedde, maar vandaag had seks met hem niets met ‘de liefde bedrijven’ te maken gehad. Hij was hard en wreed geweest, op een manier die even schokkend als angstaanjagend was. Daarnaast had Jane geweten dat hij iets in zijn rechterhand had, iets wat hij niet aan haar wilde laten zien. Met zorg had hij het voorwerp uit haar buurt gehouden, maar toen hij zich uiteindelijk voldaan naast haar had laten zakken, had ze iets hards langs haar arm voelen strijken.

Ze keek naar haar handen, die opgezwollen waren van de lakens. Dat was ook alweer zoiets: het had hem niet eens geinteresseerd dat hij haar te strak had vastgebonden. Hij had gewoon uitgebreid de tijd genomen om aan zijn trekken te komen. Telkens wanneer hij bijna een hoogtepunt bereikte, hield hij weer even op en wachtte hij een paar minuten, alsof hij het genot zo lang mogelijk wilde rekken. Dat had hij een paar keer achter elkaar gedaan, zonder zich om Jane te bekommeren.

Achter haar ogen voelde ze tranen prikken. Ze luisterde met ingehouden adem of ze in de slaapkamer iets hoorde, maar het bleef stil. Waarschijnlijk zou Oliver de rest van de nacht slapen. Alles wat hij vanavond met haar had gedaan – van een gezamenlijke vrijpartij was nooit sprake geweest – leek hem heviger te hebben opgewonden dan alles wat ze ooit eerder in bed hadden beleefd.

Haastig pakte ze haar badjas van de haak, en daarna sloop ze naar de keuken, waar het nog steeds naar het gehaktbrood rook dat ze die avond had klaargemaakt. Daarnaast rook ze de muffe, schimmelige lucht die altijd in huis leek te hangen. Toen Oliver naar de gevangenis was gegaan en zij een affaire met zijn broer was begonnen voor de broodnodige steun, had ze gedacht dat haar leven niet ellendiger kon worden. Dat bleek echter wel te kunnen nu ze besefte dat ze met een ex-gevangene was getrouwd die wel degelijk schuldig aan een poging tot verkrachting was, en misschien zelfs wel aan moord. Ze moest hem ontvluchten, Kate uit zijn buurt houden.

Op dit moment had ze echter geen cent, want ze stond rood sinds Oliver een nieuwe fiets had gekocht. Tot overmaat van ramp had hij ook gezegd dat ze champagne en filet mignon moest kopen om zijn terugkeer te vieren. Dat had ze gedaan, in de hoop dat alles daarna weer normaal zou worden, maar ze had hem gewaarschuwd dat ze rood stond en dat de bank zevenentwintig dollar vroeg voor elke cheque die geweigerd werd.

‘Ben ik soms geen zevenentwintig dollar waard?’ had hij gesnauwd.

Op het aanrecht stond de vuile vaat nog op haar te wachten. Die zou ze dus moeten doen voordat ze morgenochtend naar haar werk ging. Nadat ze de telefoon had gepakt, liep ze naar de veranda en toetste Noahs nummer in.

‘Hallo?’ vroeg Wendy slaperig.

‘Wendy, met Jane.’

Het bleef even stil. ‘Is jullie wc weer verstopt?’ vroeg haar schoonzus sarcastisch.

Janes hart sloeg een slag over. Wendy begon argwaan te krijgen, of misschien had Noah haar zelfs alles opgebiecht. Het leek haar het beste te doen alsof ze de spottende toon niet had gehoord. ‘Nee, het gaat over Oliver. Kan ik Noah spreken?’

‘Kan het niet wachten tot morgen?’

Eigenlijk wel, ja, dacht Jane. Nu Oliver sliep, liep ze geen acuut gevaar, en morgenochtend zou ze weg zijn voordat hij wakker werd. Ze voelde zich alleen zo… gebruikt en onbemind. ‘Het spijt me, Wendy.’ Zachtjes begon ze te huilen.

‘Jane, ik weet dat je veel hebt meegemaakt, maar nu Oliver terug is, mag je echt niet meer zo op mijn man leunen.’

‘Maar het gaat juist over Oliver.’

‘Iedereen zal even aan de nieuwe situatie moeten wennen, maar het lukt jullie vast wel,’ zei Wendy. ‘Ik zal Noah vragen of hij je morgen belt. Of bespreek de kwestie met Betty en Maurice, dat lijkt me nog beter.’

Noah had dus alles opgebiecht. Wendy was altijd een lieve meid geweest, en zelfs onder deze omstandigheden was ze nog begripvol. Toch voelde Jane zich diep ellendig.

‘G-goed idee. I-ik bel ze morgen,’ hakkelde ze.

‘Goed zo.’ De verbinding werd verbroken.

Jane had zin om naar Noahs huis te rijden en een steen door de ruit te gooien. Hij kon haar toch niet zomaar vergeten? Het was nog maar kortgeleden dat ze seks met hem had gehad.

Opeens hoorde ze een geluid achter zich. Toen ze zich omdraaide, zag ze Oliver door het raam naar haar staren. Zijn blik was zo kil dat ze zich niet meer kon verroeren.

Uiteindelijk deed hij de deur open. ‘Waarom sta je daar te bellen?’

Verbeeldde ze het zich, of was hij argwanend? ‘I-ik moest Wendy bellen,’ verzon ze. ‘Ik zou morgenochtend haar haar knippen, maar net voor ik in slaap viel, realiseerde ik me dat ik een dubbele afspraak heb.’

‘Het is na enen. Is dat niet een beetje laat om haar voor zoiets te bellen?’

‘Ik wilde niet dat ze morgenochtend voor niets vroeg zou opstaan.’ Jane huiverde. Haar ochtendjas was dun, en ze droeg niets aan haar voeten, maar Oliver versperde haar de weg. ‘Ik wilde je niet wakker maken,’ voegde ze eraan toe.

Hij kwam geen centimeter van zijn plaats. ‘Je gaat er toch geen probleem van maken dat ik je heb vastgebonden, hè?’

‘Nee, natuurlijk niet.’

‘Dus je vond het lekker?’

‘Het viel wel mee,’ loog ze. In werkelijkheid had ze ervan gewalgd.

‘Seks is iets tussen twee mensen, Jane. Wat in onze slaapkamer gebeurt, blijft binnen die vier muren,’ zei hij. ‘Dat snap je toch wel, hè?’

Zijn stem klonk bedrieglijk vriendelijk, maar na de afgelopen uren geloofde Jane niet meer in het zachte karakter van haar man. ‘Ja,’ zei ze.

Pas op dat moment liet hij haar binnen, maar hij nam haar niet bij haar hand mee naar de slaapkamer. Voor vanavond was hij klaar met haar, dus hij liet haar in haar eentje in de keuken achter, starend naar de duisternis rond hun huis.