Hoofdstuk 6
‘Sommigen van jullie hebben waarschijnlijk te horen gekregen dat wapens niets voor vrouwen zijn.’
Hoewel Skye na de zoveelste slapeloze nacht erg moe was, stond ze op de schietbaan voor een groep van vijftien vrouwen. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze een wapen in hun handen hielden, en daarom vond Skye het nodig om alle vooroordelen uit de wereld te helpen.
‘Waarschijnlijk hebben ze jullie verteld dat vrouwen te bang of te bedeesd zijn om een wapen te bedienen. Vrouwen zouden niet genoeg kracht in hun bovenlichaam hebben om goede schutters te worden, of niet koelbloedig genoeg zijn om met een krachtig vuurwapen om te gaan.’ Ze liet haar blik over de groep cursisten dwalen. ‘Wie van jullie heeft weleens zoiets te horen gekregen?’
Een aantal vrouwen stak een hand op.
‘Geloof me, dat is bijna allemaal onzin. Ik zal niet ingaan op het seksisme dat aan zulke uitlatingen ten grondslag ligt, maar één ding klopt wel: vrouwen hebben minder kracht in hun bovenlichaam dan mannen. Dat is een nadeel,’ vertelde ze. ‘Maar met de juiste techniek kan elke vrouw, hoe klein ze ook is, goed leren schieten.’
Ze onderdrukte een geeuw van vermoeidheid en liep naar een diagram dat ze op een bord had getekend. ‘Op de eerste plaats moet je een wapen zoeken dat goed in je hand past. Zorg dat het lekker in de hand ligt en dat je het stevig kunt vasthouden. Op dit plaatje is het wapen te groot. Zie je dat de lijn van de pols onderbroken moet worden om de trekker over te halen? Dat is niet goed. Je wilt dat het wapen een rechte lijn vormt met de botten in de onderarm, zoals hier.’
Met haar vinger wees ze op een tweede diagram. ‘Je kunt beter wapens gebruiken die te klein zijn dan wapens die te groot zijn.’ Ze liet een derde tekening aan de groep zien, waarop een grote vrouw een klein vuurwapen vasthield. ‘In dat geval moet je alleen zorgen dat je je vinger niet te ver om de trekker legt.’
Ze liep naar een tafel waarop een aantal ongeladen handwapens lag. ‘Ik zal jullie uitleggen wat het verschil tussen een pistool en een halfautomatisch wapen is, en voor welke doeleinden ze worden gebruikt.’
Er ging een hand omhoog. Skye knikte dat de vrouw haar vraag mocht stellen.
‘Wanneer heb jij leren schieten?’
‘Ruim drie jaar geleden.’
Nu ging er een hand omhoog van een bruinharige vrouw op de derde rij. ‘Duurde het lang voordat je er goed in was?’
Skye onderdrukte een zucht. Ze had niets over zichzelf verteld omdat ze haar verhaal zo kort mogelijk wilde houden. Vandaag stond haar hoofd niet naar lesgeven. Ze dacht voortdurend aan het dreigende telefoontje, Burkes naderende vrijlating en de verdwijning van Sean Regan. Ook dacht ze aan Jasmine en het kind dat ze in Fort Bragg opspoorde, en aan de financiële moeilijkheden van De Laatste Linie. De lijst problemen leek eindeloos…
Blijkbaar had ze toch iets meer over zichzelf moeten vertellen. Haar openingszinnetje, ‘mijn naam is Skye Kellerman en ik ben jullie instructeur voor vandaag’, was blijkbaar niet voldoende geweest.
‘Ja,’ antwoordde ze. ‘Maar ik was vastbesloten om goed te leren schieten, dus ik heb heel veel geoefend. Als we nu…’
‘Zit je bij de politie?’ informeerde een andere vrouw.
Kennelijk waren ze pas tevreden als ze het hele verhaal hadden gehoord. ‘Nee,’ antwoordde ze. ‘Ik ben slachtoffer geweest van een poging tot verkrachting.’
Er ging geroezemoes door de groep.
‘Ik wilde goed voorbereid zijn als me zoiets nog een keer gebeurt,’ legde ze uit.
‘Hebben ze de dader te pakken gekregen?’ vroeg een magere vrouw die vooraan stond.
‘Ja, hij is opgepakt en in de gevangenis beland.’
Dat had echter niets veranderd aan haar angst. Dat zouden de vrouwen nooit begrijpen, tenzij ze zelf zoiets meemaakten.
‘Hoeveel jaar heeft hij gekregen?’
‘Hij komt dit weekend vrij. Dan heeft hij drie jaar gezeten.’
De vrouwen reageerden geschrokken, maar Skye vond het niet nodig zulke dingen te verzwijgen. Dit kan jou ook gebeuren, was haar onuitgesproken boodschap. Jullie moeten je voorbereiden.
‘Ben jij de vrouw die de organisatie voor slachtofferhulp heeft opgericht?’ vroeg een vrouw van middelbare leeftijd.
‘Een van hen,’ antwoordde ze. Toen ze zag dat er nog meer handen de lucht in gingen, schudde ze haar hoofd. ‘Ik wil jullie met plezier alles over De Laatste Linie uitleggen. Misschien willen jullie ons zelfs wel helpen, maar nu wil ik graag eerst de les afmaken.’
De vrouwen knikten. Net toen ze zich weer naar het bord wilde draaien, klonk er een mannenstem achter in de zaal.
‘Hoeveel wapens heb je?’
Skye draaide zich om en zag David Willis staan. Ze had geen idee wat hij kwam doen, maar hij had een gezicht als een oorwurm.
‘Ik heb er een paar, rechercheur,’ zei ze. ‘Ik heb een 9 mm-pistool, maar ik schiet het liefst met een Kel-Tec P-3AT een semi-automatisch wapen, al zou ik dat nooit aan een beginner geven. De P323 Sig Sauer is ook een fijn wapen.’
‘Helpen ze je om ’s nachts beter te slapen?’
‘Ik zou ze niet meer willen missen,’ antwoordde ze.
Hij deed er verder het zwijgen toe, maar de afkeuring was op zijn gezicht te lezen. Na alle opmerkingen die hij in het verleden had gemaakt, kon ze zijn gedachten bijna lezen. Waarschijnlijk vroeg hij zich af waarom ze geen machinegeweer had. Hij vond het niet prettig dat ze hem gisteren niet had gebeld, en hij vond dat ze te veel in haar eentje probeerde op te lossen.
Ze vervolgde haar les alsof hij er niet was, en na een paar minuten verliet hij het vertrek. Het liefst was ze achter hem aan gelopen om hem te vertellen dat hij haar ergerde. Er stonden echter vijftien cursisten te wachten, die wilden leren hoe ze zichzelf moesten verdedigen. Ze legde het een en ander uit en liet de vrouwen een wapen in hun hand houden. Daarna deelde ze formulieren met informatie rond, die de vrouwen moesten lezen en ondertekenen. Tot slot maakte ze even reclame voor DLL en beloofde ze dat ze de eerstvolgende keer een vrijwilligersformulier zou meenemen. Aan het einde van de les nam ze glimlachend afscheid van haar leerlingen.
Desondanks was ze nog steeds boos. Waarom vond David het nodig haar les te verstoren en zijn mening kenbaar te maken? Hij wilde dat ze hem vertrouwde, maar blijkbaar vertrouwde hij háár niet. Hij deed of hij om haar gaf, maar daar twijfelde ze inmiddels aan. Hij verlangde naar haar, maar niet genoeg om eraan toe te geven.
Nadat iedereen was weggegaan, pakte ze haar spullen en liep ze naar buiten, vastbesloten hem te bellen. Dat bleek niet nodig te zijn, want hij wachtte haar op.
‘Hallo.’
‘Wat had jij in mijn les te zoeken?’ vroeg ze onvriendelijk.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je gaat te ver, Skye.’
‘Wat maakt jou dat uit?’
‘Alles.’
Ze herinnerde zich dat hij in het ziekenhuis urenlang aan haar bed had gezeten. Tijdens zijn ondervragingen was hij erg lief voor haar geweest, ook al wilde hij alles weten wat ze hem over Burke kon vertellen. Hij had haar in zijn armen genomen toen de vreselijke herinneringen haar te veel werden. Tijdens de zwartste periode van haar leven had hij haar gesteund. Zodra ze herstelde, was de afstand tussen hen echter groter geworden.
‘Zet het toch maar uit je hoofd. Daar ben je goed in,’ zei ze. Ze had gedacht dat ze met hem wilde praten, maar ze had zich bedacht. Wat moest ze tegen hem zeggen? Ze zouden toch alleen maar ruzie krijgen. Ze probeerde hem te passeren, maar hij hield haar tegen.
‘Wees nu verstandig, Skye,’ zei hij. ‘Gisteravond heb je de sheriff niet gebeld omdat je je eigen boontjes wilde doppen, met je wapens, je training en je stoere houding. Probeer je soms een vrouwelijke Rambo te worden? Dat is dom, Skye. Roekeloos.’
‘Dat vind jij.’
‘Inderdaad. Het is vandaag dinsdag. Burke komt over drie dagen vrij,’ zei David. ‘Waarom keer je je nu van me af? Juist nu zouden we moeten samenwerken.’
Daar dacht Skye heel anders over. Dat was nu net het probleem. Als ze met hem samenwerkte, was ze emotioneel kwetsbaar. Dat vond ze niet prettig.
In gedachten wenste ze dat ze terug konden gaan naar het begin, toen hun gevoelens voor elkaar nog maar net ontloken waren. Alles was toen nog nieuw en onschuldig geweest. Ze waren allebei verrast door hun verliefdheid, maar nu probeerde David zich tegen intiem contact te wapenen. Daardoor was Skye defensief geworden.
‘Wat stel je voor?’ vroeg ze. ‘Als Burke weer achter me aan komt, lig jij met je ex-vrouw in bed.’
Zijn gezicht vertrok, maar hij ging er niet op in. ‘Ik hoop dat we hem weer kunnen oppakken voordat dat gebeurt. Het zou fijn zijn als je een beetje meewerkt.’
‘Ik doe mijn best de situatie het hoofd te bieden.’
David zuchtte diep, alsof hij besefte dat hun gevoelens de zaak erg ingewikkeld maakten. ‘Ik heb Jane Burke vanochtend gesproken,’ meldde hij.
‘Hoe gaat het met haar?’
‘Ze weet zich te redden. Ze verdient de kost als kapster.’
‘Zijn zij en Burke nog bij elkaar?’
‘Daar ziet het wel naar uit, maar ze begint aan hem te twijfelen,’ antwoordde David. ‘Ik ben benieuwd of ze goed met elkaar kunnen opschieten als hij weer op vrije voeten is. Als dat niet zo is, zou ze weleens een bondgenoot kunnen worden.’
‘Kwam je me dat vertellen?’
Hij stak zijn handen in zijn zakken. ‘Ik hoopte dat het je goed zou doen dat zelfs zijn vrouw aan hem twijfelt.’
‘Hoe wist je dat ik op de schietbaan was?’
‘Dat heeft Sheridan me verteld.’ Hij legde een hand op haar arm. ‘Ik wilde nog iets zeggen, Skye.’
Skye vocht tegen het opborrelende verlangen. ‘Wat dan?’
‘Ik heb dat telefoontje nagetrokken. Het kwam uit een telefooncel in Oak Park.’
Oak Park was een slechte buurt van Sacramento.
‘Dus het kan Oliver niet zijn geweest,’ zei Skye.
‘Nee, maar dat wisten we al.’
‘Goed. Bedankt voor de moeite,’ zei ze, waarna ze wilde weglopen.
‘Skye…’
‘Wat wil je nu nog meer zeggen?’ Ongeduldig draaide ze zich om.
Hij zei niets, maar ze zag het verlangen in zijn ogen vergezeld van de koppige weigering daar iets aan te doen.
‘Ik stel voor dat je me de volgende keer belt als je iets te zeggen hebt,’ zei ze.
‘Bedoel je dat je me niet wilt zien?’ Aan zijn toon was te horen dat hij wist dat dat een leugen was.
‘Inderdaad.’
Ze wilde weer weglopen, maar hij pakte haar bij haar arm. Hij draaide haar naar zich toe en streek met zijn hand door haar haren. Door alle emoties waren zijn ogen een paar tinten donkerder geworden, waardoor hij een harde uitstraling kreeg.
Op het moment dat ze haar mond wilde openen om te zeggen dat hij haar moest laten gaan, ging haar protest verloren onder een kus. Ze verlangde al zo lang naar hem dat ze zich niet verzette. Met gesloten ogen hield ze zich aan hem vast en accepteerde ze gretig wat hij haar aanbood. Zijn tong vond de hare en proefde haar mond. Zijn kus vertelde alles wat hij nooit in woorden zou kunnen vatten.
Er kwam pas een einde aan de kus toen er een andere auto de parkeergarage in reed.
‘Je maakt me stapelgek,’ mompelde hij.
Met rode wangen keek ze naar hem omhoog. ‘Is dat zo erg?’
‘Ja!’ Gefrustreerd slaakte hij een diepe zucht.
‘Waarom?’
‘Omdat je me verandert in een persoon die ik niet ben!’
‘Een mens, bedoel je? Is het zo slecht om naar een ander te verlangen?’
‘Wel als je daarbij alleen aan jezelf denkt,’ antwoordde hij.
Vermoeid duwde ze haar vingers tegen haar slapen. Eigenlijk zou ze nu naar haar auto moeten lopen, maar die kus had de hoop weer aangewakkerd. ‘Ik heb iemand nodig die zaterdag met me naar een feest gaat,’ zei ze.
‘Vraag je me mee uit?’ Ondanks alles verscheen er een grijns op zijn gezicht. ‘Dan was die kus waarschijnlijk nog beter dan ik dacht.’
‘Denk maar niet dat ik nu knikkende knieën heb, hoor,’ loog ze. ‘Bovendien is het geen uitnodiging om bij me te blijven slapen. Het is puur zakelijk.’
De grijns verdween van zijn gezicht. ‘Waar gaat het om?’
‘Een benefietavond voor De Laatste Linie.’
Meteen schudde hij zijn hoofd. ‘Geen sprake van. Ik vind dat je al veel te veel voor die stichting doet. Vannacht heeft iemand je telefonisch bedreigd. Als jij naar die avond gaat, maak je alleen maar meer vijanden.’
‘Ik help mensen die me nodig hebben. Als ik daarmee vijanden maak, jammer dan.’
‘Moet je jezelf nu eens horen!’ barstte David uit. ‘Je maakt het me onmogelijk je te beschermen.’
‘Ik kan me verdedigen als iemand het op me heeft gemunt.’
Hij zette een stap in haar richting. ‘Dan hoop ik dat je nooit iemand neerschiet die je niet echt wilt doden.’
‘Ik had al begrepen dat je mijn houding afkeurt, maar wat moet ik dan?’ vroeg ze. ‘Hulpeloos afwachten en hopen dat er niets gebeurt? Jou bellen wanneer ik bang ben? Anderen de kastanjes uit het vuur laten halen? We moeten terugvechten!’
‘Dat moet je de politie laten doen.’
Omdat ze wist dat hij hard werkte, zei ze niet dat de politie tekortschoot. Toch was ze daarvan overtuigd. Neem nu Sean Regan. Vóór de schietles had ze de rechercheur gebeld die zich met de zaak bezighield. Ze had haar vermoeden uitgesproken dat Tasha Regan iets met de verdwijning te maken had, maar hij had nauwelijks naar haar geluisterd. Hij had achteloos gezegd dat hij nog weleens met Tasha zou gaan praten, maar dat was meer bedoeld om haar af te poeieren.
Het was maar goed dat ze Jonathan had ingehuurd. Hij had al gemeld dat Seans vrouw met iemand anders omging, wat Sean zelf ook al vermoedde. Daarnaast had Tasha de afgelopen week veel geld uitgegeven, alsof ze iets te vieren had. Dat paste niet bij het beeld van een bezorgde, verdrietige echtgenote.
Zuchtend haalde ze een hand over haar ogen. Het viel niet mee om haar emoties te beheersen en de situatie in het juiste perspectief te zien. Even wenste ze dat ze minder hartstochtelijk was – vooral waar het David betrof.
‘Het gaat alleen maar om een etentje,’ zei ze. ‘Je hoeft alleen maar te glimlachen en handen te schudden.’
‘Skye…’
‘Het is juist goed voor ons als er politiemensen zijn, want dan lijkt het of we jullie steun hebben,’ onderbrak ze hem. ‘Het is ook geen slechte reclame voor de politie. We staan immers allebei aan de kant van het slachtoffer. Ook al zijn er strubbelingen, we moeten de indruk wekken dat we goed met elkaar omgaan.’
‘Ik maak me alleen maar zorgen om jouw veiligheid,’ zei David.
‘Nou, zorg dan dat ik zaterdagavond veilig ben,’ was Skyes laconieke reactie.
Hoofdschuddend draaide hij zijn hoofd in de richting van de schietbaan. Aan de gedempte schoten kon hij horen dat er weer een les aan de gang was. ‘Dit weekend is Jeremy bij mij.’
Dat was het enige excuus waartegen ze niet kon protesteren, en dat maakte de frustratie alleen nog maar erger. ‘Prima.’ Ze draaide zich om en liep naar haar auto.
‘Ik zoek wel een oppas,’ riep David haar na. ‘Hoe laat moet ik je ophalen?’
Skye maakte zwijgend het portier van haar auto open.
‘Skye, geef eens antwoord.’
Als je slim bent, maak je hier voor eens en altijd een einde aan, zei ze tegen zichzelf. Dan vertel je hem dat je hem nooit meer wilt zien.
Toch kon ze dat niet opbrengen. ‘Zes uur,’ zei ze.
‘Goed.’
‘Eén ding nog,’ zei ze, in haar auto stappend. ‘Je moet wel een smoking aan.’
‘Een smoking?’
Ze gaf hem geen gelegenheid te protesteren, maar zette haar auto in de versnelling en reed weg.
Jane Burke woonde in een huurhuis in de buurt van Sunrise. Vanavond was het al vanaf tien uur stil en donker in dat huis. Dat wist Skye omdat ze al twee uur in haar auto tegenover het huis zat. Er was bijna niemand op straat, maar toch voelde ze zich niet op haar gemak. Het was een raar idee dat Burkes vrouw en dochter vlakbij waren en dat Burke over drie dagen weer bij hen zou zijn.
Ze leunde achterover en keek naar de afbladderende verf op het huis en de schommel in de voortuin. Het liefst zou ze wegrijden en de hele zaak Burke voor altijd achter zich laten. David zou razend zijn als hij wist dat ze hier vanavond was, maar ze kon niet weg. Telkens wanneer ze haar ogen sloot, hoorde ze het vonnis en zag ze Burke met haat in zijn ogen naar haar kijken. Hij was van plan haar iets aan te doen. Misschien niet meteen, maar hij zou wraak op haar nemen. Hoeveel anderen zou hij in de tussentijd kwaad doen?
Ze wist wat voor een man hij was. Dat stond voor haar als een paal boven water, en dat betekende dat ze hem een stap voor moest blijven. Ze moest hem in de gaten houden en in actie komen voordat hij iets ondernam. Als ze geluk had, vond ze het bewijsmateriaal waarmee hij de rest van zijn leven kon worden opgesloten. Als ze pech had…
In gedachten zag ze zijn mes weer voor zich, zo levensecht dat ze bijna haar armen ophief om zich te beschermen.
Zodra ik vrijkom, snij ik je keel door…
Dat telefoontje had hij zelf niet gepleegd, maar misschien had een ander het voor hem gedaan.
Terwijl ze daar zo alleen in die donkere straat zat, was ze bang voor haar eigen gedachten. Haar angst groeide toen ze een paar koplampen zag naderen. Haastig dook ze weg en luisterde naar het geluid van de motor. Tot haar schrik ging de auto langzamer rijden en gaf de bestuurder pas weer gas toen hij haar was gepasseerd.
Waarom had de automobilist afgeremd? Toen ze in haar achteruitkijkspiegel tuurde, zag ze dat het een Lexus was. Op zich was dat geen bijzondere auto, maar in deze buurt vol goedkope auto’s en gedeukte pick-ups was het een opvallende verschijning.
Tot haar verbazing kwam dezelfde auto vijf minuten later weer langs. Voor de tweede keer dook ze weg, en wederom ging de auto langzamer rijden. Ze had het nare gevoel dat de bestuurder in haar auto probeerde te kijken. Blijkbaar had ze iemands interesse gewekt.
Zodra de auto uit het zicht was verdwenen, pakte ze haar zaklamp en haar pistool en glipte uit de auto. Met een grote boog liep ze naar de zijtuin van Jane, waar ze zacht tegen het tuinhek tikte om te kijken of Jane een hond had. In huis bleef het stil. Er werd niet geblaft, gegromd, gejankt of aan de deur gekrabd. Voorzichtig maakte Skye het hek open om de tuin in te sluipen.
Aan de voorkant was het huis donker geweest, maar aan de achterkant brandde licht, dat vanaf de straat niet zichtbaar was omdat de garage ervoor stond. In de woonkamer zag ze Olivers vrouw heen en weer lopen, hevig verdiept in een telefoongesprek.
Gelukkig stond het keukenraam een stukje open. Toen Skye naar het huis sloop, kon ze Jane horen praten.
‘Nee, echt, die auto staat er al de hele avond. Er zat iemand in,’ zei Jane. ‘Denk je dat het de politie is? Die rechercheur is vandaag op mijn werk langs geweest. Wil je misschien nog een keer kijken? Doe het dan voor mij!’
Met gebogen schouders kroop Skye terug naar het hek om op de Lexus te wachten. En ja hoor, even later kwam de auto voor de derde keer langs. Ze kon de bestuurder niet zien, maar de auto kwam vlak bij haar Volvo tot stilstand.
Er ging een autoportier open en dicht. Waarschijnlijk had de bestuurder een blik in haar auto geworpen. Terwijl de Lexus wegreed, hoorde ze binnen de telefoon weer overgaan. Jane nam op. Omdat Skye voorzichtig terug naar het raam moest sluipen, miste ze het eerste deel van het gesprek.
‘Nou ja, het was gewoon heel vervelend,’ zei Jane. ‘Ik weet dat je vanavond geen bezoek had gepland, maar kun je niet even binnenkomen? Zeg gewoon tegen haar dat ik bang was, dat je de deuren en ramen voor me hebt gecontroleerd. Dan kun je een paar minuutjes blijven…’
Waarschijnlijk had Jane zich omgedraaid, want ze werd moeilijker te verstaan. Skye kon alleen de woorden ‘wachten’, ‘vlug’ en ‘ik hou van je’ opvangen.
Wie had Jane aan de telefoon? David had gezegd dat Burke en zijn vrouw nog bij elkaar waren, maar nu begon Skye te twijfelen. Ze kroop terug naar het hek en zag de Lexus voor het huis tot stilstand komen. Een man van zo’n een meter tachtig stapte uit, gekleed in een spijkerbroek en een dikke jas.
Skye drukte zich met haar rug tegen de muur toen Jane voor hem opendeed. Daardoor kon ze het gezicht van de bezoeker helaas niet goed zien.
Toen ze haar positie bij het keukenraam weer innam, kon ze hem wél zien, en ze herkende hem meteen. Het was de broer van Oliver Burke. Samen met de rest van zijn familie was hij bijna elke dag in de rechtszaal aanwezig geweest. Blijkbaar had Jane de Volvo aan de andere kant van de straat zien staan en had ze haar zwager gebeld om poolshoogte te nemen.
Skye voelde zich een beetje schuldig dat ze haar bang had gemaakt. In feite was Jane ook een slachtoffer van Burkes daad. Anderzijds had ze Skye een aantal nare brieven gestuurd, waarin ze haar voor van alles en nog wat had uitgemaakt.
Opeens zag ze tot haar verbazing dat Jane en Burkes broer elkaar kusten. Het was geen kus tussen een schoonzus en zwager, maar een heftige, intieme tongzoen. Even later gleed zijn hand haar ochtendjas in.
Zeg gewoon tegen haar dat ik bang was… Dan kun je een paar minuutjes blijven…
Over wie had Jane het gehad? Over haar schoonzus? Had ze een verhouding met haar zwager?
Lieve help… Over drie dagen kwam Oliver vrij. Wat zou hij doen als hij ontdekte dat ze hem had bedrogen? Zou hij zijn vrouw en zijn broer vermoorden? Wat moest er dan worden van Kate, hun dochtertje?
Het was duidelijk dat Jane niet wist hoe gevaarlijk haar man kon zijn. Ze had hem nooit dreigend en met een mes in zijn hand gezien. Dat kon echter veranderen, zeker in deze situatie.
Met gesloten ogen liet Skye zich op de grond zakken. Ze bleef een hele poos in de tuin zitten, ook nadat Burkes broer was weggegaan en de lampen in huis waren uitgegaan. Het was veiliger om te wachten. Wat moest ze nu doen? Moest ze Jane waarschuwen? Na haar eigen worsteling met Burke wist ze waartoe hij in staat was, maar zou Jane wel naar haar willen luisteren?
Ze kon alleen maar hopen dat Oliver nooit achter deze verhouding zou komen…
Opeens wilde ze het liefst zo snel mogelijk weg. Op haar tenen liep ze naar het tuinhek en maakte het open. Haar oog viel op Janes vuilnisbak, die op de stoep stond te stinken. Het was al even geleden dat de bak was geleegd.
Misschien zat er wel een brief van Burke in, waarin hij vertelde hoe hij hun toekomst zag…
Ze liep naar haar auto en reed naar de dichtstbijzijnde avondwinkel waar ze een paar plastic zakken en rubber handschoenen kocht. Daarna reed ze terug naar Burkes huis om te kijken wat Jane had weggegooid.