Hoofdstuk 20
‘Ik heb het verband gevonden.’
Skye vocht tegen de neiging haar hand op haar buik te leggen toen David de stoel voor haar naar achteren schoof. Hij had haar net voor de middag gebeld en gevraagd of ze met hem ging lunchen in de California Bar & Bistro aan Arden Way. Ze had ja gezegd omdat hij had verteld dat hij nieuws had.
Ze wist dat ze hem haar nieuwtje ook zou moeten vertellen, maar ze had al besloten dat ze over de baby zou zwijgen. Ze wist zelf pas een dag dat ze zwanger was en was de schok nog niet helemaal te boven.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat het Jane is, hè?’ zei ze.
‘Nee, Noah.’
De serveerster kwam naar hun tafeltje om Skye te begroeten en een glas water voor haar neer te zetten. Skye glimlachte vriendelijk terug, maar met haar gedachten was ze bij Davids opmerking.
‘Noah? Maar je zei dat hij het niet kon zijn.’
‘Ik heb me vergist. Lorenzo heeft ooit voor hem gewerkt.’
‘Hoe kan dat? NSL Construction stond niet op Bishops cv.’ Natuurlijk had Skye het hele dossier over haar indringer gelezen.
‘Klopt, hij werkte voor een van Noahs onderaannemers. Daar is hij bijna een jaar lang in dienst geweest,’ vertelde David. ‘Zelfs dat was niet op zijn cv terug te vinden, want hij werkte er zwart.’
‘Werd hij contant betaald?’
‘Precies.’
‘Hoe heb je dat ontdekt?’
‘Ik heb gewacht tot Noah zijn kantoor verliet en heb een babbeltje gemaakt met zijn secretaresse.’
Skye herinnerde zich de slanke, elegante jonge vrouw die ze had gezien toen ze Noah vertelde dat ze van zijn verhouding wist. ‘Wist zij wie Lorenzo was?’
‘Dat niet, maar ze gaf me een lijst van alle onderaannemers van het bedrijf,’ antwoordde David. ‘Vorige week heb ik al die bedrijven een foto van Lorenzo doorgemaild, en vanochtend nam een van de mensen van C&L Concrete contact met me op. Hij zag de foto op de computer van zijn baas staan. Hij las dat er informatie over de man werd gezocht en belde me om te vertellen dat hij een paar keer met hem heeft samengewerkt.’
Skye leunde met haar ellebogen op de tafel en boog zich naar hem toe, omdat ze er zeker van wilde zijn dat de andere gasten in het restaurant hun gesprek niet zouden horen. Zelfs voor een vrijdag was het bijzonder druk in de zaak. ‘Maar hoe komt Noah erbij een werknemer van een van zijn onderaannemers in te huren om mij te vermoorden? Als ik het dossier over Lorenzo lees, kan ik me niet voorstellen dat die twee mannen bevriend met elkaar waren.’
‘Zo vreemd is het niet. Een aannemer neemt vaak een deel van een klus voor zijn rekening en laat de rest aan zijn onderaannemers over,’ zei David. ‘Als je iemand elke dag ziet, al is het maar voor een week, wordt het toch een vertrouwd gezicht.’
Skye schudde haar hoofd. ‘Ik kan me niet voorstellen dat hij Lorenzo Bishop naar mijn huis heeft gestuurd.’
De serveerster kwam weer naar hen toe om hun bestelling op te nemen. Na een haastige blik op de menukaart koos Skye een kipsalade, en David bestelde een hamburger met spek.
‘Ik weet niet precies hoe die samenwerking is ontstaan,’ zei David. ‘Maar misschien is dit de opening waarnaar we hebben gezocht.’
‘Wellicht kan Jane ons meer vertellen. Ze kent Noah net zo goed als Oliver.’
‘Het gaat op dit moment helemaal niet goed met Jane. Volgens mij is ze hard op weg naar een zenuwinzinking.’
‘Gaat het zo slecht met haar?’ vroeg Skye.
‘Ik heb haar gisteren in de kapsalon bezocht. Na één blik op mijn gezicht rende ze naar de wc,’ vertelde David. ‘Ze sloot zich op en wilde niet meer tevoorschijn komen.’
Omdat Skye wist dat Jane een hekel aan haar had, verbaasde het haar dat ze zoveel medelijden met Olivers vrouw had. ‘Hoe gaat het met Burkes dochtertje, Kate?’
‘Prima. Ze is de laatste dagen veel bij Olivers moeder.’ David nam een slokje van zijn ijswater. ‘Ik denk erover een babbeltje te gaan maken met Noahs echtgenote, Wendy. Tijdens het proces heeft ze niet veel gezegd, maar ik had de indruk dat zij nog enigszins objectief wist te blijven. Volgens mij is ze een verstandige vrouw. Misschien is ze wel voor rede vatbaar.’
‘Maar het zou kunnen dat ze het makkelijker vindt om met mij te praten dan met jou.’
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. ‘Hoe kom je daar nu bij? In de ogen van Olivers familie ben jij de duivel in eigen persoon.’
‘Dat weet ik, maar ik ben minder bedreigend dan een politieman,’ wierp Skye tegen. ‘En tijdens het proces was Wendy de enige van de familie Burke die vriendelijk naar me keek.’
‘Denk je dat ze je geloofde?’
‘Nee, ik denk dat ze ervan overtuigd is dat ik hem heb aangevallen omdat ik drugs had gebruikt. Maar ze wist ook dat ik een verhaal vertelde waar ik zelf heilig in geloofde.’
David trok een lelijk gezicht. ‘Ik wil niet dat Noah je met haar ziet praten.’
‘Dat wil ik zelf liever ook niet.’
‘Daarnaast heeft hij kinderen, dus je kunt niet naar zijn huis gaan.’
Peinzend speelde Skye met haar bestek, omdat ze niet wist of ze wel een hap door haar keel zou kunnen krijgen. Het nieuws over Noahs mogelijke betrokkenheid en Janes fragiele zenuwen bezorgde haar een onaangenaam gevoel. En dan was er natuurlijk nog de baby… Hij moest eens weten dat ze zijn kind droeg.
‘Wat stel jij voor?’ vroeg ze.
‘Waar werkt ze?’ informeerde hij.
Hij had een stoppelbaard, alsof hij vanochtend geen tijd had gehad zich te scheren. Verder had hij vermoeide lijntjes rond zijn ogen. Nu Skye hem nog eens goed bestudeerde, begon ze zich zorgen om hem te maken.
‘Ze is onderwijzeres. Ze valt voor anderen in.’
‘Dat maakt het lastig te achterhalen waar ze op dit moment werkt.’
De serveerster zette hun borden voor hen neer.
‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, en dan laat ik je wel een geschikte plaats en een geschikt tijdstip weten,’ beloofde David.
‘Afgesproken.’
Op het moment dat Skye haar hand uitstak naar het zoutvaatje, wilde David precies hetzelfde doen. Hun handen raakten elkaar, en ze verwachtte dat hij zijn vingers terug zou trekken. Sinds de benefietavond was hij weer beleefd en afstandelijk geweest, net als daarvoor. Het was duidelijk dat hij geen herhaling van die avond in het hotel wilde.
Tot haar verbazing trok hij zijn hand nu niet terug. Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en streek met zijn duim over haar handpalm, een gebaar dat zowel erotisch als teder was. Er ging een rilling van opwinding door Skye heen.
‘Wat ben je toch mooi,’ zei hij.
‘Jij zei toch dat dergelijke opmerkingen niet zinvol waren?’ vroeg Skye. Ze probeerde haar hand terug te trekken, maar hij liet haar niet gaan.
‘Ik kan er niet meer tegen vechten,’ bekende hij.
Verwachtingsvol hield ze haar adem in. ‘Wat bedoel je?’
‘Ik wil meer tijd met je doorbrengen.’
‘En Lynnette dan?’
‘Die weet ervan.’
Zwijgend keek Skye naar hun verstrengelde handen. Zou hij na een paar plezierige weken teruggaan naar zijn ex-vrouw? ‘Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, David,’ zei ze. Er stond nu zoveel meer op het spel. Ze wilde geen kortdurende affaire. Als hij een relatie met haar wilde, wilde ze met hem trouwen en de rest van haar leven bij hem blijven.
Anderzijds, elke relatie moest ergens beginnen.
‘Bedoel je dat je niet wilt?’
‘Heb je Jeremy dit weekend?’
‘Nee.’
Ze keek hem recht in de ogen. ‘Dan stel ik voor dat je vanavond bij me komt eten.’
Er gleed een sexy glimlach over zijn gezicht. ‘Hoe laat?’
‘Zeven uur?’
‘Goed,’ zei hij.
Op het moment dat hij haar hand losliet, had ze durven zweren dat ze Lynnette buiten zag staan, die door het raam naar hen staarde.
‘Wat is er?’ vroeg David, de richting van haar blik volgend.
De vrouw was inmiddels weer verdwenen.
‘Niets,’ mompelde Skye. Zwijgend boog ze zich over haar salade.
Noah belde haar niet. Jane probeerde geduldig af te wachten, want hij had vast gehoord dat zijn vrouw haar aan de telefoon had gehad. Waarschijnlijk had hij naast Wendy in bed gelegen. Waarom belde hij dan niet terug?
Inmiddels was Jane één bonk zenuwen en kon ze bijna niet meer werken. Hoe had Noah alles aan zijn vrouw kunnen opbiechten? Dat voelde als verraad; het was niet eerlijk tegenover haar. Nu kreeg hij de kans berouw te tonen en zijn huwelijk te redden. In Wendy’s ogen was Jane waarschijnlijk de slet die alles in gang had gezet, iemand die ze voortaan maar moesten mijden.
‘Wat heb jij toch vandaag?’ snauwde Danielle toen Jane haar schaar op de grond liet vallen en hem voor de derde keer moest schoonmaken.
‘Niets,’ mompelde Jane.
Danielle zou het toch niet begrijpen. Als alleenstaande moeder die vorig jaar haar enige nog levende ouder had verloren, had ze geen eenvoudig leven, maar niemand had het zo zwaar als Jane. Jane was haar moeder lang geleden al kwijtgeraakt, en de tante die haar had opgevoed, leefde ook niet meer. Haar vader had ze nooit gekend. En dat was allemaal al gebeurd voordat ze met Oliver Burke was getrouwd.
Zodra Jane met haar klant had afgerekend, nam Danielle haar apart. ‘Probeer alsjeblieft wat rustiger te worden, want anders verwond je jezelf nog met je schaar.’
Daar leek het nu al op, want Jane had zo nerveus op haar nagelriemen gebeten dat elke vinger kapot en ontstoken was. Tijdens haar werk moest ze er pleisters op plakken, omdat het geen gezicht was tegenover haar klanten.
‘I-ik doe mijn best.’ Hoewel ze twintig minuten geleden nog een sigaret had gehad, snakte ze nu al naar de volgende.
Danielles gezicht kreeg een zachtere uitdrukking toen ze naar de pleisters op Janes vingers keek. ‘Ga vandaag maar wat eerder naar huis,’ zei ze. ‘Ik begrijp trouwens toch niet hoe je met die pleisters om je vingers kunt werken. Ik red me wel vanmiddag.’
Jane wist niet wat ze moest zeggen. Haar collega’s hadden het meestal te druk met hun eigen problemen om zich om anderen te bekommeren. Het gebeurde niet vaak dat een van de kapsters een ander een plezier deed.
‘Weet je het zeker?’ vroeg ze. Als zij nu wegging, zou Danielle moeten overwerken, en dat betekende dat ze minder tijd kon doorbrengen met haar zoontje, de enige op de wereld om wie ze iets gaf.
Danielle knikte en duwde haar in de richting van de deur. ‘Zeker weten,’ zei ze. ‘Pak je tas en ga nu maar.’
Opgelucht verliet Jane de kapperszaak. Met een beetje geluk zou ze Noah nog op kantoor aantreffen. Vrijdags werkte hij meestal tot zes uur, omdat hij alle lopende zaken van die week wilde afhandelen.
Toen ze bij Noahs kantoor aankwam, zag ze zijn auto in het zijstraatje staan. Dit is mijn kans, dacht ze. Het komt allemaal goed. Geen paniek. Rustig blijven.
Omdat ze de auto van Noahs secretaresse niet meer zag staan, nam ze aan dat haar zwager alleen was. Dit was de perfecte gelegenheid hem te vertellen dat Oliver haar had vernederd, dat ze bang voor hem was en dat ze aan zijn onschuld begon te twijfelen.
Tot haar teleurstelling was de buitendeur van het kantoor op slot en lukte het haar niet om Noah naar de deur te krijgen.
‘Noah? Noah, ik ben het!’ Ze klopte op de deur. ‘Doe alsjeblieft open.’
Er kwam geen reactie. Pas toen ze koppig op de deur bleef bonzen, kwam hij uiteindelijk de gang in. Hij deed de deur echter maar een paar centimeter open, alsof hij haar niet binnen wilde laten.
‘Ik moet je spreken,’ zei ze, ademloos van de inspanning en de angst die al de hele dag door haar heen raasde.
Er verscheen een afkeurende frons op zijn voorhoofd. ‘Ik kan je niet binnenlaten, Jane. Ik heb Wendy beloofd dat ik nooit meer met je alleen zou zijn, en ik ben van plan me aan die belofte te houden. Als je iets nodig hebt, moet je bij je eigen echtgenoot aankloppen.’
‘Je hebt het haar verteld,’ fluisterde ze.
‘Er zat niets anders op,’ zei hij. ‘Het was de enige manier om er een punt achter te zetten en te zorgen dat ik nooit meer door de knieën ga.’
‘Maar hoe moet het dan met mij?’ jammerde Jane.
‘Het is voor ons allebei het beste. Werk aan je huwelijk met Oliver, Jane. Ik wil niet tussen jullie in staan. Daar schiet niemand iets mee op.’
‘M-maar Oliver heeft me vannacht pijn gedaan, Noah. Hij is veranderd. H-hij is gevaarlijk.’ Jane wist dat ze te snel praatte en dat haar nervositeit haar verhaal minder geloofwaardig maakte, maar ze was wanhopig. Hij móést haar geloven.
Noah hief zijn ogen ten hemel. ‘Hou op, Jane. Hij heeft het moeilijk, net als wij allemaal. Misschien heeft hij het zelfs wel moeilijker dan wij. Hij moet helemaal opnieuw beginnen, en hij heeft geen idee hoe hij zijn gezin moet onderhouden.’
‘Maar volgens mij heeft hij het gedaan! Volgens mij heeft hij die meisjes vermoord en geprobeerd Skye te verkrachten,’ zei Jane. ‘Als hij de kans krijgt, doet hij het weer. Ik denk dat het slechts een kwestie van tijd is.’
Hij hief zijn hand op om haar het zwijgen op te leggen. ‘Ik wil het niet horen. Het is een idioot verhaal. Hij heeft het niet gedaan, Jane. Hoor je me? Hij is onschuldig!’
Geagiteerd keek Jane de verlaten parkeerplaats rond. Dit gesprek kon eigenlijk beter binnen gevoerd worden, maar Noah liet haar geen keuze. Ze wist dat hij zijn belofte aan Wendy niet zou breken. ‘Gisteren is Oliver voor het eerst weer met me naar bed geweest.’
‘Daar wil ik ook niets over horen,’ zei Noah fronsend. ‘Probeer nu maar gewoon tevreden te zijn. Maak mijn broer gelukkig.’
Hij wilde de deur dichtduwen, maar Jane hield hem tegen. ‘Noah, je móét naar me luisteren. Ik weet niet bij wie ik anders terecht kan. Ik weet niet of ik gek begin te worden of dat hij werkelijk gevaarlijk is, maar ik ben doodsbang voor hem. Gisteren stond hij erop om me vast te binden. Ik moest met mijn gezicht naar beneden gaan liggen,’ vertelde ze. ‘Het interesseerde hem niet eens dat ik het heel onaangenaam vond. H-hij vond het leuk dat ik jammerde en hem smeekte om me los te maken. Het wond hem op…’
‘Heeft hij je pijn gedaan?’
‘Ja!’
‘Wat heeft hij dan gedaan?’
Jane dacht na. Lichamelijk vielen de verwondingen wel mee. Het probleem was de manier waarop hij zich had gedragen. Het feit dat het hem niet interesseerde wat zij wilde. ‘H-hij heeft me in mijn borsten geknepen.’
‘In je borsten geknepen,’ herhaalde hij, duidelijk niet onder de indruk.
‘Heel hard,’ voegde ze eraan toe.
Hij boog zich een stukje naar haar toe. ‘Is dat alles? Veel mannen vinden het leuk om in vrouwenborsten te knijpen.’
‘Hij heeft me ook gebeten.’ Ze schoof de hals van haar trui opzij om hem de plek te laten zien, maar die was nauwelijks rood meer.
Noah schudde zijn hoofd. ‘Jij moet met een psycholoog gaan praten.’
‘Ik zweer je dat hij me heeft gebeten. Hij heeft er met opzet voor gezorgd dat de wond niet bloedde.’
‘Ik heb jou ook weleens gebeten, Jane. Toen vond je het lekker.’
‘Dit was heel anders. Dit was niet lief of speels,’ zei Jane. ‘Het had helemaal niets met liefde te maken. Ik voelde haat. Extreme haat.’
‘Schei nou toch uit. Oliver houdt van je,’ zei Noah. ‘Ik ben vandaag met hem gaan lunchen en hij zei dat je vannacht een tijger in bed was. Hij zei dat hij nog nooit zo heerlijk met je had gevrijd.’
Sprakeloos staarde Jane hem aan. Oliver wist dat ze Wendy had gebeld. Nu was hij zo slim haar verhaal te ondergraven, zodat Noah en Wendy al wisten wat er was gebeurd en haar versie zouden afzwakken. Wat uitgekookt van haar man. Uitgekookt én gevaarlijk.
‘Als jij niet wilt luisteren, ga ik naar je ouders.’
Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar hij greep haar bij de arm.
‘Waag het niet!’ Met fonkelende ogen draaide hij haar naar zich toe. ‘Mijn ouders hebben inmiddels genoeg meegemaakt, begrepen? Ik wil niet dat je pa en ma met dit verhaal lastigvalt. Ze hebben jaren verdriet om Olivers straf gehad. Ze hebben bijna al hun geld uitgegeven om jullie te helpen. Ze worden oud, Jane. Met zoiets mag je niet bij hen aankomen.’
Zo boos had ze hem nog nooit meegemaakt. Dit was een Noah die ze niet kende. ‘Ik moet vertellen wat ik denk,’ zei ze. ‘Ik moet mezelf en Kate beschermen.’
‘Tegen een echtgenoot die met je wil vrijen? Ik mocht net zo vaak met je vrijen als ik wilde, en ik heb je nooit horen klagen.’
Ze kromp ineen bij het horen van zijn sarcastische toon. ‘Je wilde graag bij me zijn,’ zei ze uitdagend.
Hij hief zijn handen op. ‘Dat klopt. Ik geef het toe. Maar nu ben ik van gedachten veranderd. Ik begrijp niet dat je dat niet accepteert. Het is voorbij, Jane.’
Ondanks alles kon ze niet voorkomen dat er een snik aan haar keel ontsnapte. Waar had ze dit allemaal aan verdiend? De hele wereld was tegen haar. ‘M-maar hij bond me vast, ook al zei ik dat ik dat niet wilde. Hij kneep me in mijn borsten, sloeg me op mijn billen en beet me in mijn schouder. Het was afschuwelijk.’
Eindelijk verscheen er weer even een blik in zijn ogen die ze kende. ‘Gebruikte hij touw?’ vroeg hij.
‘Nee, lakens.’
Noah maakte een wegwuivend gebaar, alsof hij nog nooit zoiets belachelijks had gehoord.
‘Hij trok ze heel strak aan,’ riep Jane. ‘Het was geen normale vrijpartij. Je hebt niet gezien hoe hij zich gedroeg!’
Net voordat hij de deur dichtdeed, wees hij beschuldigend met zijn vinger naar haar. ‘Maar ik heb wel gezien hoe jij je gedraagt. Het ligt aan jou, Jane. Je bent al een poosje niet in orde. Wat jij nodig hebt, is een goede therapeut en een flinke dosis Prozac.’ Met een klik draaide hij de deur op slot.
De tranen rolden over Janes wangen toen ze hem zag weglopen. Ze had deze man gemasseerd, de liefde met hem bedreven, van hem gehouden.
Noah was echter niet van haar. Dat was hij ook nooit echt geweest. Ze was getrouwd met een psychopaat, die thuis wachtte tot ze het avondeten voor hem klaarmaakte.
Omdat David wist dat hij die avond bij Skye zou zijn, kon hij de rest van de dag nergens anders meer aan denken. Enerzijds waren er de twijfel en het eeuwige schuldgevoel over Lynnette en Jeremy. Anderzijds besefte hij dat een verzoening met Lynnette nooit zou slagen als hij – ondanks haar ziekte en het medeleven dat hij voelde – in zijn hart niet bij haar wilde zijn. Hij kon het zelfs niet opbrengen haar aan te raken. Hij had er gewoon geen zin in.
Hij wist echter niet wat zijn relatie met Skye hem zou brengen. Hij probeerde niet te ver vooruit te denken, want dan moest hij nadenken over de vraag of hij zijn zoon een stiefmoeder wilde geven en of hij nog meer kinderen wilde. Dan moest hij ook onder ogen zien dat Lynnette het zonder hem veel zwaarder zou krijgen, zelfs als hij haar als een goede vriend zou blijven steunen. Tot slot moest hij zich ook afvragen of hij kon leven met het feit dat Skyes werk zoveel gevaar opleverde.
Telkens wanneer hij over al die dingen nadacht, groeide de zaak hem boven het hoofd. Dan kreeg hij de neiging om zich aan zijn oorspronkelijke plan te houden en terug te gaan naar Lynnette. Als hij daaraan dacht, begon de hele cyclus echter opnieuw. Daarom had hij besloten niet te ver in de toekomst te kijken. Eén dag tegelijk, en dit kon weleens een fantastische dag worden.
Hij ging langzamer rijden en tuurde naar de straatnaambordjes in de wijk. Waar woonde Noah Burke? Hij had de man ooit ondervraagd in verband met de arrestatie van zijn broer, maar dat gesprek had op het politiebureau plaatsgevonden.
Fronsend dacht hij terug aan dat gesprek, dat zonde van zijn tijd was geweest. Noah had herhaald wat zijn ouders hadden gezegd: Oliver was een vriendelijke jongen, hij had nooit problemen veroorzaakt, hij had geen duistere kant en hij zou nooit een vlieg kwaad doen. Vandaag kwam David echter niet langs om over Oliver te praten.
Opeens zag hij het nummer dat hij zocht op een brievenbus staan. Aan het huis te zien, ging het goed met Noahs zaken. Het was een enorm gebouw met een flink stuk grond eromheen. Het zou David niet verbazen als het een half miljoen dollar waard was.
Hij stuurde zijn auto de oprit op en parkeerde achter een auto waarvan de deuren openstonden. Er zat niemand in, maar Noahs vrouw stond kennelijk op het punt weg te gaan. Toen David naar de voordeur liep, kwam zij net naar buiten.
‘O, sorry, ik had de bel niet gehoord,’ zei ze.
David had nog niet eens aangebeld, want hij keek in zijn map om te controleren of hij de foto van Bishop bij zich had. ‘Ik wilde u niet aan het schrikken maken. Ik ben op zoek naar uw man. Is hij toevallig thuis?’
Haar gezicht betrok toen ze hem herkende. ‘U bent die politieman, die rechercheur van Olivers proces.’
‘David Willis.’ Hij gaf haar een hand. ‘Is uw man thuis?’
Op dat moment kwam een jongen van een jaar of tien naar buiten, die stuiterend met een basketbal naar de auto rende.
‘Hij is net thuis van zijn werk, maar ik wilde net vertrekken.’
‘Dat zie ik. Wilt u tegen hem zeggen dat ik hem wil spreken? Ik wacht hier wel.’
Wendy Burke aarzelde. ‘U mag ook wel binnenkomen.’
‘Nee, dank u. Ik wacht hier wel.’
Wendy haalde diep adem. ‘Oliver heeft toch niet wéér iets uitgespookt, hè?’ vroeg ze.
‘Wéér?’ herhaalde David.
Haar stilte vertelde hem dat ze niet meer zo dol was op haar zwager, of dat ze de hele situatie beu was. ‘Ik ben niet gekomen om over Oliver te praten,’ vervolgde hij, de foto van Bishop pakkend. ‘Kent u deze man toevallig?’
Er vlamde geen herkenning in haar ogen op. ‘Nee. Wie is dat?’
‘Lorenzo Bishop. Hij werkte voor een van Noahs onderaannemers.’
‘Heeft hij iets gedaan?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Ja.’
‘Ik wou dat ik u kon helpen, maar ik heb hem nog nooit gezien,’ zei ze schouderophalend.
‘Mam! Toe nou! Anders komen we te laat, en dan moet het hele team rondjes om het veld rennen!’ riep de jongen.
De autosleutels van Wendy rammelden toen het bandje van haar tas van haar schouder gleed. ‘Noah!’ riep ze door de nog openstaande deur naar binnen.
‘Wat is er?’
‘Rechercheur Willis wil je spreken.’
Binnen bleef het stil, maar David vermoedde dat Noah binnensmonds vloekte. David was niet erg geliefd bij deze familie.
‘Hij wil iets vragen over een werknemer van je,’ riep Wendy. ‘Ik moet nu weg, want anders komt Brian te laat op de training.’
‘Ga maar, ik kom eraan,’ riep Noah terug.
Met een beleefd glimlachje keek Wendy naar David. ‘Hij zal zo wel bij u zijn.’
David bedankte haar, keek haar auto na en liet zijn blik over de omgeving dwalen. Een mooie buurt, veel beter dan de saaie buurt waarin hij woonde.
‘Wat kom je doen?’
Toen David zich omdraaide, zag hij Noah in de deuropening staan, gekleed in een schone spijkerbroek, instappers en een sweatshirt. Zijn natte haar verraadde dat hij net onder de douche was geweest.
‘Ik heb deze week met een vriend van je te maken gehad,’ antwoordde David.
‘O ja?’ Noahs blik was sceptisch. ‘Volgens mij bewegen wij ons niet in dezelfde kringen.’
‘Dat maakt het des te toevalliger dat ik een verband heb ontdekt tussen deze man en jou,’ zei David, de foto voor zijn neus houdend.
Verrassend genoeg was Noahs blik net zo onschuldig als die van zijn vrouw. ‘Lorenzo nog wat,’ zei hij.
‘Bishop,’ vulde David aan.
‘Precies. Hij heeft ooit voor een van mijn onderaannemers gewerkt. Ik heb hem in geen jaren gezien.’
‘Hoe lang niet?’
Nu David hem niet over zijn familie ondervroeg, leek Noah wel bereid te praten. ‘Vier jaar, schat ik zo. Ik maakte een terras bij het huis van de familie McCurdy. Hij stortte cement op de oprit. Waarom vraag je dat?’
‘Hij is dood.’
Met een achterdochtige blik fronste Noah zijn wenkbrauwen. ‘Denk je soms dat Oliver hem heeft gedood?’
‘Nee, ik weet wie het heeft gedaan.’
‘Wie dan?’
Blijkbaar hield Noah het nieuws niet bij, maar er was ook veel gebeurd in zijn privéleven. Zijn broer was uit de gevangenis ontslagen, neergestoken, in het ziekenhuis opgenomen en terug naar zijn gezin gegaan dat hem drie jaar niet meer had gezien.
‘Skye Kellerman,’ antwoordde hij.
Noahs ogen werden groot als schoteltjes. ‘Heeft zij Lorenzo vermoord? Dan weet ik wel genoeg. Dan was het dus niet mijn broer die –’
Het leek David beter hem te onderbreken. ‘Hij heeft haar telefoonlijn doorgesneden, bij haar ingebroken en geprobeerd haar te vermoorden. Toen heeft ze hem doodgeschoten.’
‘Dat meen je niet,’ zei Noah hoofdschuddend.
‘Jawel.’
‘Wat had hij tegen Skye?’
‘Ik hoopte eigenlijk dat jij me dat kon vertellen.’
‘Ik heb geen idee.’
‘Dus jij hebt hem niet ingehuurd om het te doen?’
Noahs gezicht liep rood aan van woede. ‘Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Denk je nu dat ík een moordenaar ben?’
‘Skye is op de hoogte van je verhouding met Jane.’
‘Mijn vrouw ook,’ zei Noah, zich naar hem toe buigend. ‘Ik heb haar alles verteld en een punt achter de affaire gezet.’ Hulpeloos hief hij zijn handen op. ‘Ik werd gek van het schuldgevoel. Ik wil liever niet dat mijn ouders en broer het ook weten, maar misschien moet ik het hun ook vertellen. Misschien is dat de enige manier om met een schone lei te beginnen.’
Stomverbaasd bleef David hem aankijken.
‘Als je me niet gelooft, kun je het aan Wendy vragen.’
‘Dat lijkt me niet nodig,’ zei David, waarna hij zich omdraaide om weg te lopen.
‘Ik vertel het aan mijn hele familie,’ riep Noah hem na.
‘Dat lijkt me niet verstandig,’ zei David over zijn schouder.
‘Waarom niet?’
‘Omdat je Jane daarmee in gevaar brengt,’ waarschuwde David. ‘Dat meen ik.’
Noah maakte een wegwuivend gebaar en liep naar binnen. ‘Mijn broer is onschuldig,’ zei hij voordat hij de deur dichtdeed.
Weifelend bleef David even in zijn auto zitten. Moest hij naar binnen gaan en Noah op andere gedachten brengen? Waarschijnlijk zou hij niet eens meer opendoen. Hij geloofde gewoon niet dat zijn broer tot geweld in staat was. David zou hem vast niet kunnen overtuigen.
Uiteindelijk besloot hij Jane te waarschuwen, voor het geval Noah zijn boodschap niet aan haar overbracht. Jane bleek echter niet meer op haar werk te zijn, en bij haar thuis kreeg hij het antwoordapparaat. Omdat hij dacht dat Oliver zijn stem zou herkennen, wilde hij liever geen boodschap inspreken. Daarom hing hij op en nam zich voor haar later nog eens te bellen.