Hoofdstuk 18

 

 

 

Skye kneep haar ogen samen tegen het felle zonlicht dat door het raam naar binnen kwam. Haar eerste gedachte was dat na al die sombere, grauwe weken eindelijk de zon was doorgebroken. Op een of andere manier leek dat symbolisch te zijn, een teken dat er betere tijden zouden aanbreken. Haar tweede gedachte was dat ze die nacht met David de liefde had bedreven. Dat leek minstens zo belangrijk te zijn, belangrijker dan alles wat ze ooit had meegemaakt, maar tegelijkertijd was het ook surreëel. Dat laatste kwam ook omdat ze een heel groot risico hadden genomen, iets wat ze nog nooit eerder had gedaan.

Wie had ooit kunnen denken dat David en zij na drie jaar zelfbeheersing zo onverwachts aan de aantrekkingskracht zouden toegeven?

Ze legde een hand op haar buik, afvragend of ze een kind hadden verwekt. Ze had verwacht dat ze bij die gedachte volledig in paniek zou raken, want de kans was groot dat ze in dat geval een alleenstaande moeder zou worden. Per slot van rekening was David volledig toegewijd aan de zoon die hij al had, en hij zou Jeremy’s moeder nooit in de steek laten. Het was niet bepaald de toekomst die ze voor zichzelf in gedachten had, maar ze zou de baby nooit gebruiken om hem voor zich te winnen. Liefde kon je niet dwingen.

Als hij niet genoeg van haar hield om voor haar te kiezen, was er nog geen reden voor paniek. Ze was geen jong meisje zonder geld, ze was een negenentwintigjarige vrouw met een eigen huis en genoeg werkervaring om de kost te kunnen verdienen. Daarnaast wílde ze een kind. Het was niet iets wat al haar gedachten beheerste, maar dat verlangen bestond al een poosje.

De vraag was of ze haar huidige werk zou kunnen blijven doen als ze een kind had.

Ze wreef zich in haar ogen en hield zich voor dat het veel te vroeg was om over dergelijke dingen na te denken. Ze wist nog niet eens of ze zwanger was, dus daarom stapte ze uit bed en kleedde zich aan. Meestal genoot ze van haar vrije zondag en bracht ze de dag door met opruimen, lezen, internetten en dossiers bijwerken. Door de schietpartij wilde ze nu echter niet thuis zijn. Opeens symboliseerde het huis de rust, kalmte en veiligheid van haar jeugd niet meer.

Denk nu niet te veel na over die schietpartij, zei ze tegen zichzelf. Ze probeerde zich te concentreren op dagelijkse bezigheden zoals douchen, opmaken en aankleden, maar het had geen zin. Als ze niet aan die kogels dacht, dacht ze wel aan Davids opwindende handen, die de intiemste delen van haar lichaam verkenden. Dan dwaalden haar gedachten ook automatisch weer af naar een mogelijke baby.

Ik kán haast niet zwanger zijn, dacht ze. Meestal is daar meer dan één keer voor nodig. Bovendien was ze al ver over de helft van haar cyclus, dus de kans op een zwangerschap was erg klein.

Kortom, het had geen zin om over baby’s na te denken. Toen ze in haar auto stapte om naar kantoor te rijden, viel haar oog op een moeder die een kindje op de arm had. Bij een stoplicht werd haar blik naar een peuter in een andere auto getrokken. En voor het eerst van haar leven zag ze op de route naar kantoor een grote winkel met babyspulletjes. Die stond er waarschijnlijk al jaren, maar hij was haar nooit eerder opgevallen.

 

‘Waar denk je aan?’

Skye schrok op uit de overpeinzing die haar in beslag had genomen. Toen ze opkeek, zag ze Jasmine in de deuropening van haar kantoor staan. Voor zover ze wist, was Jasmine niet meer naar de benefietavond gekomen. Het was echter ook mogelijk dat haar vriendin pas was gearriveerd toen ze zelf al weg was.

‘Niets belangrijks,’ antwoordde ze. ‘Ik nam gewoon even een korte pauze. Ik heb de hele ochtend aan de telefoon gezeten, voor gesprekken met onze vrijwilligers.’

‘Heb je iets interessants ontdekt?’

‘Felicia Martinez zei dat er een man bij haar was geweest om naar mijn adres te vragen. Hij zei dat hij een pakje bij mij thuis moest afleveren. Volgens hem was het een bedankje van een van onze cliënten.’

‘Maar onze vrijwilligers hebben onze privéadressen toch niet?’

‘Het moet voor hen niet moeilijk zijn om onze gegevens te vinden,’ zei Skye. ‘Misschien heb ik wel een keer een doos meegenomen waar een label met mijn adres op stond, of heb ik hun gevraagd een pakje van mij op de bus te doen.’

Jasmine kreeg een schaapachtige blik in haar ogen.

‘Wat is er?’ vroeg Skye.

‘Ik bedenk opeens dat jouw adres waarschijnlijk in het adresboek op mijn bureau staat,’ bekende Jasmine.

‘Zie je? Er zijn altijd manieren om erachter te komen.’

‘Heeft Felicia hem verteld waar je woonde?’

‘Ze zegt van niet, maar het zit me dwars dat ze me niet eerder over dit incident heeft verteld,’ antwoordde Skye.

‘Misschien dacht ze dat het niet belangrijk was.’

‘Dat zei ze inderdaad.’

‘Was het de man met het sikje en de piercings?’ vroeg Jasmine.

‘Nee. Ze heeft verteld hoe hij eruitzag, en de beschrijving kwam me niet bekend voor.’

‘Iemand moet hem jouw adres hebben gegeven.’

‘Klopt. Die persoon heeft vast gedacht dat hij mij een plezier deed.’

Hoe had de onbekende man geweten bij wie hij met zijn vraag moest aankloppen? Had hij het kantoor in de gaten gehouden? Peinzend keek Skye naar de lijst met vrijwilligers. Ze kon zich niet voorstellen dat een van hen haar met opzet had verraden. Ze waren een team, ze werkten met hen allen aan een gezamenlijk doel. Ze vertrouwden elkaar.

En nu gebruikte Burke, of iemand anders, zelfs haar eigen team tegen haar.

Zuchtend legde ze de lijst weg, omdat ze er liever niet meer over wilde nadenken. ‘Wanneer ben je teruggekomen uit Fort Bragg?’ vroeg ze.

‘Een paar minuten geleden.’

‘Ben je daar blijven slapen?’ Als dat zo was, had ze blijkbaar niet goed geslapen. Ondanks Jasmines donkere huid zag Skye de kringen onder haar ogen.

‘Ik moest wel. Tegen de tijd dat ik bij de politie klaar was, was het al te laat om naar huis te gaan.’

‘Hoe ging het?’ vroeg Skye.

Jasmines blik flitste even naar de foto’s aan de muur, maar ze wendde haar blik meteen weer af. Blijkbaar was de confrontatie met die moordenaars op dit moment te veel voor haar. ‘De politie heeft de juiste man te pakken,’ zei ze.

‘Werkte hij inderdaad in de houtzagerij?’

‘Ja.’

‘Heeft hij dat andere kleine meisje ook vermoord?’

‘Whitney Jones? Hij zegt van niet, maar ik weet zeker dat hij het heeft gedaan.’

‘Waarom denk je dat?’

Jasmine huiverde, alsof de confrontatie met hem haar hevig had aangegrepen. ‘Het is gewoon een gestoorde kerel. Ik voelde het al toen ik bij hem in de kamer stond. Verder…’ Ze haalde diep adem voordat ze verder ging. ‘Verder ben ik ervan overtuigd dat die meisjes niet zijn enige slachtoffers zijn.’

‘Zijn er nog méér?’

‘Ik denk het wel. De politie heeft een bericht naar een paar andere bureaus gestuurd, met het verzoek of ze hun dossiers nog eens willen doornemen.’

Fronsend keek Skye naar het vermoeide gezicht van haar vriendin. ‘Ik hoop dat ze je dankbaar zijn, Jasmine. Dergelijke zaken vergen altijd veel van je.’

‘Het gaat me deze keer niet alleen om de zaak,’ zei Jasmine. ‘Ik bedoel, je zou een hart van steen moeten hebben om dit verhaal niet aangrijpend te vinden. De families van die meisjes… Het brengt allemaal vreselijke herinneringen naar boven, maar…’

‘Wat wilde je zeggen?’ vroeg Skye. Meestal was Jasmine niet zo terughoudend.

‘Ik heb vannacht heel angstaanjagend gedroomd,’ vertelde Jasmine. ‘Ik weet niet of het iets te betekenen heeft, maar ik wilde je per se spreken.’

‘Een droom?’

Soms plaagde Skye Jasmine met haar helderziendheid, maar toch geloofde ze in de voorspellingen van haar vriendin. Ze wist dat Jasmine de politie in Fort Bragg belangrijke aanwijzingen had gegeven, zoals het feit dat de dader in een houtzagerij werkte. Ze gaf allerlei soorten aanwijzingen: op dit moment leeft ze nog en bevindt ze zich in een soort pakhuis. Er klinkt veel lawaai en verkeer in de buurt, en vlakbij is een sloperij… Ze is inmiddels dood en begraven langs het spoor bij een rijstveld… Hij heeft haar neus en mond afgedekt en haar gezicht in het zand geduwd terwijl hij haar handen op haar rug vastbond…

Skye had vaak gezien wat de politie met al die informatie kon doen. Toch voelde ze intuïtief dat ze nu niet blij zou zijn met Jasmines bijzondere gaven. ‘Waar heb je over gedroomd?’

‘Over jou.’

Meteen kreeg Skye een nerveus gevoel in haar maag. ‘Meestal gaat dat toch heel anders bij jou? Ik bedoel, je hebt nog nooit over mij gedroomd. Je raakt een voorwerp van een vermist persoon aan en voelt waar hij of zij is, of wat er precies is gebeurd.’

‘Dit was een heel ander soort droom.’ Nerveus speelde Jasmine met haar lange zwarte haren. ‘Ik weet niet goed of ik me zorgen moet maken. Anderzijds was het zo levensecht, Skye, net zo helder als de visioenen die ik altijd heb. De visioenen die uiteindelijk uitkomen. Ik ben bang dat ik de droom heel serieus moet nemen.’

Na wat er die vrijdagavond was gebeurd, vond Skye het doodeng om de rest van het verhaal te horen. ‘Wat heb je precies gezien?’ vroeg ze, haar armen over elkaar vouwend om haar witte knokkels voor Jasmine te verbergen.

‘Ik zag een vrouw met heel kort, geblondeerd haar. Ze schreeuwde dat ze je wilde vermoorden, dat je haar leven had verknoeid.’

‘Ik ken niemand met heel kort, geblondeerd haar.’

‘Echt niet?’ Jasmine keek opgelucht.

‘Je hebt zeker niet naar haar naam gevraagd?’ vroeg Skye met een glimlachje.

Jasmine was te bezorgd om op het flauwe grapje te reageren. ‘Ik heb geen idee wie ze was, maar ze stonk naar sigaretten. De geur was zo sterk dat het leek of ik hem nog rook toen ik wakker werd.’

Natuurlijk dacht Skye meteen aan de geur die ze had geroken toen Lorenzo Bishop haar huis binnen was gedrongen. Haalde Jasmine misschien twee boodschappen door elkaar? Welk deel van haar visioen was echt, en welk deel moest worden toegeschreven aan onnavolgbare dwalingen van het onderbewustzijn? Soms wist Jasmine zelf het antwoord op die vraag niet eens.

‘Kwam het tot een worsteling met haar?’ vroeg Skye.

‘Volgens mij wel. Ze huilde en vloekte en haalde naar je uit. Ik zag een mes en bloed,’ antwoordde Jasmine. ‘Soms schreeuwde ze de naam Kate.’

Kate… Skyes hart klopte in haar keel. Ze had Jasmine en Sheridan pas na het proces van Burke ontmoet, toen ze in therapie zat om over haar ervaringen heen te komen. Ze wisten niet alles over het privéleven van Burke, ze wisten alleen wat Skye hun had verteld en welke gevolgen de aanval voor haar had gehad. Sheridan woonde in Sacramento, maar nog niet lang genoeg om Burkes naam te kennen of op de hoogte van het proces te zijn. Jasmine woonde nog maar net in de buurt toen Skye haar leerde kennen. Skye kon zich dus niet voorstellen dat haar vriendinnen de naam van Burkes dochter kenden. Was het toeval dat Jasmine het juist nu over een Kate had?

Misschien wel. Ze wist ook niet wie ze zich bij die vrouw met kort blond haar moest voorstellen. Jane had lang, donker haar, en Skye dacht dat ze niet rookte.

‘Maak je maar geen zorgen,’ suste ze. ‘Ik ken helemaal niemand die aan die beschrijving voldoet.’

De bezorgde blik verdween niet uit Jasmines ogen. ‘Wees toch maar extra op je hoede,’ adviseerde ze.

Skye was altijd op haar hoede. Dat was een van haar grootste problemen. Ze was achterdochtig geworden en durfde bijna niemand meer te vertrouwen. Soms had ze het gevoel dat ze in een glazen sneeuwbol woonde en door het glas naar de buitenwereld keek.

‘Zal ik doen,’ beloofde ze. Daarna hield ze zichzelf voor dat ze zich niet te druk moest maken over Jasmines droom. De naam Kate kwam heel vaak voor, dus de Kate uit de droom kon best een volwassen vrouw zijn. Bovendien had Jasmine gezegd dat ze niet wist wat de droom te betekenen had.

‘Heb je enig idee wat de aanleiding voor die droom is geweest?’ informeerde ze.

Jasmine plofte op de stoel tegenover haar. ‘Sheridan had me net gebeld dat je een indringer had neergeschoten. Misschien kwam het daardoor.’

‘Ja, dat zal wel.’ Om het nare, onheilspellende gevoel kwijt te raken, begon Skye over de benefietavond. Ze vertelde dat ze twintigduizend dollar méér binnen hadden gehaald dan ze hadden verwacht, en dat er een lunch met senator Denatorre en de burgemeester op het programma stond.

‘O, geweldig!’ Eindelijk gleed er weer een glimlach over Jasmines gezicht. ‘Heb je het gezellig gehad met Charlie? Is hij nuchter gebleven?’

‘Ik denk het wel.’

‘Hoezo, ben je niet tot het einde gebleven?’

‘Nee, ik ben eerder weggegaan.’

‘Aha, dus er zijn geen romantische dingen gebeurd.’

‘Niet echt,’ mompelde Skye met afgewende blik. Het leek haar niet zinvol Jasmine over de gebeurtenissen met David te vertellen. Dat was zo’n intiem samenzijn geweest dat ze het geheim mee in haar graf zou nemen tenzij een bollend buikje over een paar maanden zou verraden dat ze seks hadden gehad.

 

David had wel verwacht dat Lynnette hem zou bellen, maar ze wachtte er langer mee dan hij had gedacht. Hij was met Jeremy gaan ontbijten en had een paar nieuwe basketbalschoenen met hem gekocht voordat zijn telefoon begon te piepen.

‘Heb jij Jeremy werkelijk bij een oppas achtergelaten om naar Skye Kellerman te kunnen gaan?’ vroeg ze, zonder hem zelfs maar te begroeten.

Haar verbittering kwam aan als een zweepslag. Hij had kunnen weten dat hij spijt van zijn hartstocht zou krijgen. Hij probeerde zichzelf wijs te maken dat hij dit allemaal te danken had aan Juanita Lowe en haar foto, maar in werkelijkheid wist hij maar al te goed dat zijn vrouw reden tot boosheid had.

‘Het was een benefietavond, Lynnette,’ zei hij. Hij had kunnen zeggen dat het allemaal niets voorstelde, maar dat was respectloos tegenover Skye. Die ervaring met haar was ongelooflijk geweest. Als hij zijn ogen sloot, kon hij nog steeds horen hoe wanhopig ze zijn naam had genoemd, hoe hartstochtelijk ze zich tegen hem aan had geduwd.

‘Een benefietavond die jij per se wilde bijwonen om bij haar te zijn, David. Probeer het maar niet te ontkennen.’

‘Ik neem aan dat je inmiddels hebt gehoord dat ze een indringer heeft neergeschoten,’ zei hij, om het gesprek een andere kant op te leiden.

‘Wat heeft dat met jou te maken?’ vroeg ze.

‘Ik probeer haar te beschermen.’

‘Door met haar naar bed te gaan?’

David zweeg.

‘Dacht je nu werkelijk dat Jeremy me niet zou vertellen dat er een vrouw bij je logeerde? Dat ze in je bed lag?’ vroeg Lynnette. ‘Ik ben geen heilige, David, maar ik heb onze zoon nooit geconfronteerd met een vreemde man in mijn bed. En ik ben ook nooit zo dom geweest om op een krantenfoto te belanden. Je zag er verdorie uit alsof je zin had om haar uit te kleden.’

David liep in de richting van een winkel met games, in de hoop dat hij Jeremy kon afleiden en het gesprek voor hem verborgen kon houden. Met zijn hand op de telefoon gebaarde hij naar zijn zoon. ‘Jeremy, heb je gezien dat je hier een Nintendo Wii kunt uitproberen?’ vroeg hij zachtjes.

Dat liet Jeremy zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij liet de tas met zijn nieuwe sportschoenen aan zijn vaders voeten vallen en rende weg om met de Wii te gaan spelen. David ging tussen twee schappen vol met games staan.

‘Ik had geen idee dat Jeremy vrijdagochtend langs zou komen. Mijn moeder kwam onverwachts met hem langs,’ vertelde hij.

‘Als je eerlijk tegen me was geweest, had je deze pijnlijke situatie kunnen voorkomen.’

‘Ik heb nooit tegen je gelogen, Lynnette.’

‘Je zei dat je weer bij me wilde komen wonen.’

‘Klopt, maar daar worstel ik nog mee,’ bekende hij. De laatste tijd leek de gedachte aan een verzoening wel een gevangenisstraf.

‘Waar slaat dat nu weer op? Ben je soms van plan om bij haar in te trekken?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij eerlijk. ‘Ik wil meer tijd met haar doorbrengen. Meer kan ik er niet over zeggen.’

‘Dus je bent met haar naar bed geweest?’

David keek naar zijn zoon, die zich helemaal uitleefde op de Wii. De aanblik van dat kleine, kwetsbare jongetje voedde zijn schuldgevoel. ‘Daar wil ik niet over praten,’ antwoordde hij.

Aan de andere kant van de lijn hield Lynnette hoorbaar haar adem in. ‘Dus het is waar.’

Zuchtend leunde David met zijn elleboog op een van de schappen. Hij kon het niet opbrengen zijn plicht te doen. Ondanks al zijn pogingen stelde hij haar teleur.

‘David?’

‘Dit is geen goed moment om hierover te praten.’

‘Waarom niet? Ik ben toch ook eerlijk tegen jou geweest?’

Aarzelend vroeg hij zich af hoe hij het haar duidelijk moest maken.

Lynnettes stem werd zachter, en de onvermijdelijke tranenstroom kwam op gang. ‘Hou je van haar?’ wilde ze snikkend weten.

Verdorie nog aan toe. Hoe had hij in vredesnaam zo’n puinhoop van zijn leven kunnen maken?

Hij wreef over zijn voorhoofd en zocht naar een vriendelijke manier om haar te zeggen wat hem bezighield. ‘Lynnette, ik heb wat tijd nodig om erachter te komen hoeveel risico ze loopt. Ik wil weten of Burke achter deze moordpoging zat, en ik wil voorkomen dat hij iemand kwaad kan doen. Die dingen hebben op dit moment een hogere prioriteit dan onze problemen. Over een poosje zal ik over mijn gevoelens nadenken. Op dit moment heb ik veel aan mijn hoofd. Te veel.’

‘Ik had het niet over Burke!’

‘Dat weet ik, maar op dit moment heb ik geen tijd voor andere dingen. Helaas zal dit gesprek nog even moeten wachten.’

‘Papa, kijk eens hoe mooi dit spel eruitziet!’

David glimlachte zwakjes naar zijn zoon en knikte waarderend. ‘Begrijp je dat?’ vroeg hij aan Lynnette.

‘Ik begrijp dat je je werk wéér belangrijker vindt dan mij. Ik heb geen zin om mijn leven in de wachtstand te zetten tot jij een keer tijd voor me hebt!’

‘Dit kan een kwestie van leven of dood zijn, Lynnette.’

‘Oké, dan zijn mijn gevoelens meteen niet belangrijk meer,’ snauwde Lynnette. ‘Je hebt me niet meer nodig. Ik heb afgedaan, ik ben een last voor je geworden, vooral nu je zelfs tijdens je werk seks kunt hebben met een mooie vrouw. Hoe kan ik nu ooit tegen Skye Kellerman opboksen?’ Abrupt werd de verbinding verbroken.

Zuchtend klapte David zijn telefoon dicht. Het toestel begon meteen weer te piepen, maar hij zag aan het scherm dat het zijn moeder was. Die wilde hij op dit moment echt niet spreken.

Hij zette het geluid af en stopte de telefoon in zijn achterzak.

‘Papa?’

‘Ja?’

‘Koop je een Wii voor me?’

‘Nee, jongen, vandaag niet.’

‘Toe nou, pap…’

Het viel David niet mee om zich zo lang te concentreren dat hij een samenhangende reactie kon geven. In zijn binnenste leek het wel te stormen. ‘Vraag er maar een voor je verjaardag,’ zei hij.

‘Dat duurt nog bijna een jaar! Kan ik het geld dan niet terugverdienen?’ Met grote, hoopvolle ogen keek hij zijn vader aan. ‘Ik kan de auto voor je wassen, en misschien kun je me betalen als ik de vuilniszak buiten zet. Verder…’

‘Je hebt al een PlayStation,’ onderbrak David hem. ‘Met Kerstmis heb je daarvoor drie nieuwe spellen gekregen.’

‘Maar de PlayStation staat altijd in jouw huis,’ zei Jeremy.

‘Terecht. Het huis van mama ligt in een leuke buurt, niet in een flatgebouw, zoals mijn appartement. Als je bij haar bent, hoor je lekker met andere kinderen buiten te spelen.’

‘Maar je zegt altijd dat je weer bij ons komt wonen, en dat is er nog steeds niet van gekomen,’ drong Jeremy aan. ‘Als mijn vriendjes bij mij komen spelen, kunnen we nooit op de PlayStation. Ik beloof je dat ik ook vaak buiten ga spelen. Het is toch niet erg als ik af en toe met mijn vriendjes een spelletje doe?’

David wist heel goed dat zijn zoon geen tweede spelcomputer nodig had. Maar omdat hij wist dat de verzoeningsplannen met Lynnette steeds verder afbrokkelden, wilde hij zijn zoon toch graag iets geven.

‘Oké, jij je zin,’ zei hij, terwijl hij zijn creditcard pakte.

Jeremy’s mond viel open, want zo’n makkelijke overgave had hij niet verwacht. ‘Dank je wel, papa! Je bent de liefste papa van de hele wereld!’ Hij sloeg zijn armen om Davids middel en hield hem stevig vast.

Toch ging David zich daar niet beter van voelen. Hij kon zijn zoon beter een stabiel gezinsleven geven dan een spelcomputer. Hoewel hij zich had voorgenomen zich nooit om te laten kopen, schafte hij nu uit schuldgevoel een belachelijk duur artikel aan.

 

‘Ik wil je zien.’

Met ingehouden adem wachtte Jane op Noahs reactie. Ze was naar de achterkant van het gebouw gelopen, wat betekende dat ze vlak bij de stinkende vuilcontainer stond. Gelukkig maskeerde de geur van haar sigaret de stank uit de container, en ze had haar aandacht meer bij het gesprek dan bij zulke onbelangrijke ergernissen. Noah gedroeg zich vreemd, al vanaf het moment waarop Oliver uit het ziekenhuis was ontslagen. Het leek wel of hij zich verantwoordelijk voelde voor de steekpartij. Hij bezocht zijn broer vaak en nam dan cadeautjes mee om hem bezig te houden. Tijdens die bezoekjes keek hij nauwelijks in Janes richting. De broers lachten en praatten samen alsof er nooit een gevangenisstraf was geweest. Nog nooit had Jane zich zo buitengesloten gevoeld.

‘Dat gaat niet. Dat weet je best,’ zei Noah.

‘Geef je dan niets meer om me?’

Hij zocht naar woorden. ‘Sinds Skye Kellerman hier op kantoor is geweest, is alles anders geworden.’

Skye Kellerman? Alweer? ‘Waarom dan?’ vroeg Jane, vechtend tegen de paniek. Ze kon niet zonder Noah. Ze had hem nu harder nodig dan ooit. ‘Ze heeft het aan niemand verteld, hoor. Oliver weet van niets. Hij verdenkt me nergens van.’

‘Jane, luister nou. Ik wil je geen pijn doen. Ik weet dat je veel hebt moeten meemaken, maar…’ Hij zuchtte diep. ‘Toen ze hier kwam en me met onze verhouding confronteerde, voelde ik me een waardeloze kerel. Dat wil ik niet. I-ik heb een lieve vrouw, Jane. Het is een wonder dat Wendy nog bij me is, want de afgelopen drie jaar ben ik erg afstandelijk geweest. Ik wil mijn gezin niet kwijt, en mijn familie ook niet.’

‘En daarom zet je je gevoelens voor mij zomaar uit je hoofd? Kun je soms een knop omzetten?’ Janes sigaret dreigde haar vingers te verbranden, maar ze staarde als verlamd naar het smeulende uiteinde.

‘Het valt niet mee, maar het lijkt me de enige manier om door te gaan met ons leven. We schieten er niets mee op om te vertellen wat er is gebeurd.’

Hij heeft er dus aan gedacht om alles op te biechten, dacht Jane. Ze had altijd wel vermoed dat zijn schuldgevoel een probleem zou worden. Stiekem had ze echter gehoopt dat zijn gevoelens voor haar sterker zouden zijn.

‘Ik draag dat minirokje dat je zo leuk vindt,’ zei ze. ‘En ik heb mijn kapsel veranderd. Mijn haar is nu blond en heel kort.’ Ze deed haar best sexy te klinken. ‘Ik kan straks bij je op kantoor komen, als je wilt. Dan kunnen we het op je bureau doen, net als een paar weken geleden. Weet je nog?’

‘Ja, dat weet ik nog,’ reageerde hij effen.

‘Als we er een vluggertje van maken, kun je nog vóór het avondeten thuis zijn.’ De hoop vlamde op toen ze hem hoorde aarzelen.

‘Nee, het is afgelopen, Jane,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik wil niet meer liegen en bedriegen. Ik wil mezelf weer kunnen respecteren.’

De moed zakte Jane in de schoenen. Ze voelde zich machteloos. Oliver was nog niet genoeg hersteld om met haar te vrijen, maar hij werd elke dag sterker. Vandaag had hij gebeld om te zeggen dat hij Kate van school ging halen. Het kon nooit lang meer duren voordat hij met haar naar bed zou willen.

Jane wilde echter niet meer met hem vrijen. Hij had altijd last van stemmingswisselingen gehad, maar zijn verblijf in de gevangenis leken die te hebben verergerd. Als ze vroeg hoe hij zich voelde, zei hij dat hij alleen wilde zijn en sloot hij zich met zijn schrift op in de slaapkamer. Soms staarde hij in het donker zwijgend voor zich uit. Op andere momenten was hij opeens weer gezellig en stelde hij voor om een barbecue voor hun vrienden te organiseren.

Begreep hij dan niet dat ze hun vrienden kwijt waren? Niemand wilde omgaan met een veroordeelde verkrachter. Dat had Jane hem al een paar keer verteld, maar hij leek het niet te geloven. Hij leek ook niet te beseffen dat ze de eindjes maar met moeite aan elkaar konden knopen. Ze konden zich niet eens een feest veroorloven! En waarom zouden ze willen dat hun vroegere vrienden, die allemaal in mooie huizen woonden en dure auto’s hadden, naar hun armzalige onderkomen kwamen kijken?

‘Ik wil weer een eerzaam mens zijn, Jane,’ vervolgde Noah. ‘Begrijp je dat?’

Ja, dat begreep Jane best. Ze bewonderde hem er zelfs om, maar ze wist niet hoe ze moest omgaan met zijn afwijzing.

Het vuur van haar sigaret brandde haar vingers, en ze liet de peuk uit haar hand vallen. De brandplekjes op haar huid deden pijn, maar dat was nog niets vergeleken met de pijn in haar binnenste.

Haar telefoon begon te piepen, ten teken dat iemand anders haar probeerde te bereiken. Op haar schermpje zag ze dat het Oliver was.

‘Jane?’ vroeg Noah.

Jane reageerde nog steeds niet, en zei ook niet dat Oliver haar probeerde te bellen.

‘Het spijt me,’ zei Noah, en hij hing op.

Huiverend keek Jane naar de peuk op de grond, die langzaam verder opbrandde. Oliver wilde haar spreken. En hij was de enige die ze nog over had.