•57•

Precies een maand na Buchanans verklaring voor de commissie Ward, daalde Robert Thornhill – nerveus, maar weer als vrij man – de trappen van het federaal gerechtshof in Washington af, met zijn advocaten in zijn kielzog. Een auto stond te wachten en Thornhill stapte in. Hij was op borgtocht vrijgelaten nadat hij vier weken achter de tralies had gezeten. Nu was het tijd om weer aan het werk te gaan. Tijd om wraak te nemen, verdomme.

‘Is iedereen gewaarschuwd?’ vroeg hij aan zijn chauffeur.

De man knikte. ‘Ja. Ze zitten al op u te wachten.’

‘Buchanan en Adams? Hoe staat het daarmee?’

‘Buchanan is ondergedoken als beschermde getuige, maar we hebben een paar aanwijzingen. Adams loopt nog gewoon rond. Die kan zo worden afgevoerd.’

‘En Lockhart?’

‘Dood.’

‘Weet je het zeker?’

‘We hebben het lichaam niet opgegraven, maar alles wijst erop dat ze aan haar verwondingen is gestorven in dat ziekenhuis in North Carolina.’

Thornhill liet zich zuchtend in de kussens zakken. ‘Dan is zij de gelukkigste.’

De auto reed een openbare parkeergarage binnen en Thornhill stapte over in een busje dat al klaarstond. Het busje vertrok even later uit de garage en reed de andere kant op. Als de fbi hem schaduwde, waren ze hem nu kwijt.

Binnen drie kwartier had hij het kleine, verlaten winkelcentrum bereikt. Hij stapte in de lift en daalde met hoge snelheid honderd meter in de diepte af. Hoe lager hij kwam, des te prettiger Thornhill zich voelde. Dat vond hij een amusante gedachte.

De deuren schoven open en hij stapte – nee, hij spróng bijna – de lift uit. De mannen, al zijn collega’s, zaten te wachten. Zijn stoel aan het hoofd van de tafel was leeg. Zijn trouwe kameraad Phil Winslow zat meteen rechts van hem. Thornhill veroorloofde zich een dankbaar lachje. Terug in het zadel, klaar voor de strijd.

Hij ging zitten en keek om zich heen.

‘Gefeliciteerd met je borgtocht, Bob,’ zei Winslow.

‘Vier weken!’ zei Thornhill bitter. ‘De Agency mag wel eens betere advocaten in dienst nemen.’

‘Die video heeft veel schade gedaan,’ zei Aaron Royce, de jongere man die bij de vorige vergadering de degens met Thornhill had gekruist. ‘Het verbaast me dat ze je toch op borgtocht hebben vrijgelaten. En eerlijk gezegd verwondert het me ook dat de cia je juridische bijstand heeft gegeven.’

‘Natuurlijk was die band erg schadelijk,’ zei Thornhill minachtend, ‘maar de cia heeft me gesteund uit loyaliteit. Wij laten onze mensen niet zakken. Maar het betekent wel dat ik zal moeten verdwijnen. De juristen denken dat we een kans hebben die video als ongeldig bewijs aan te merken, maar iedereen is het er wel over eens dat die opnamen, los van de juridische haken en ogen, zo gedetailleerd waren dat ik niet langer in functie kan blijven.’

Thornhill keek even bedroefd. Dit was het einde van zijn carrière, maar niet zoals hij het zich had voorgesteld. Maar toen kreeg zijn gezicht weer de gebruikelijke vastberaden trek en keerde zijn besluitvaardigheid terug met de kracht van een oplaaiend olievuur. Triomfantelijk keek hij de kamer rond. ‘Maar ik zal de strijd op afstand leiden. En wij zullen de oorlog winnen. Ik heb begrepen dat Buchanan ondergronds is gegaan. Maar Adams niet. We volgen de weg van de minste weerstand. Adams het eerst, daarna Buchanan. Ik heb iemand nodig op het kantoor van de marshal . Daar hebben we al mensen. We sporen die brave Danny op en doven zijn vlammetje. Verder wil ik absolute zekerheid dat Faith Lockhart niet meer onder ons is.’ Hij keek naar Winslow. ‘Zijn mijn reispapieren al klaar, Phil?’

‘Nee, eigenlijk niet, Bob,’ zei Winslow langzaam.

Royce keek Thornhill aan. ‘Deze operatie heeft ons te veel gekost,’ zei hij. ‘Er zijn drie agenten omgekomen. Jij bent in staat van beschuldiging gesteld. De hele cia staat op zijn kop. De fbi controleert alles en iedereen. Het is een complete ramp. Hierbij vergeleken was Aldrich Ames niet meer dan een ongedekte cheque.’

Het viel Thornhill op dat iedereen in de kamer, ook Winslow, hem bijzonder onvriendelijk aankeek. ‘We zullen dit overleven, vergis je niet,’ zei Thornhill bemoedigend.

‘O, ik weet zeker dat wíj het zullen overleven,’ zei Royce nadrukkelijk.

Thornhill maakte zich nu toch zorgen over Royce. De man toonde te veel ruggengraat en dat kon lastig worden. Maar voorlopig besloot Thornhill hem te negeren. ‘Die verrekte fbi ,’ vervolgde hij. ‘Ze hebben mijn huis afgeluisterd. Geldt de grondwet soms niet voor hén?’

‘Goddank heb je mijn naam niet genoemd in dat telefoongesprek van die avond,’ zei Winslow.

Thornhill keek hem weer aan, getroffen door de merkwaardige toon van zijn vriend. ‘Om terug te komen op mijn papieren… ik moet zo snel mogelijk het land uit.’

‘Dat zal niet nodig zijn, Bob,’ zei Royce. ‘Ik zal het je eerlijk zeggen. Ondanks jouw voortdurende beweringen van het tegendeel hadden we een uitstekende relatie met de fbi totdat jij stennis begon te maken. Samenwerking is de sleutel, tegenwoordig. Bij een competentiestrijd is iedereen verliezer. Jij hebt dinosauriërs van ons gemaakt en je probeert ons mee te sleuren in de modder.’

Thornhill keek hem vermoeid aan en keerde zich toen naar Winslow. ‘Phil, hier heb ik geen tijd voor. Zeg jij hem maar waar het op staat.’

Winslow kuchte zenuwachtig. ‘Ik ben bang dat hij gelijk heeft, Bob.’

Thornhill verstijfde en keek de tafel rond voordat hij zich weer tot Winslow richtte: ‘Phil, ik wil de papieren van mijn valse identiteit. Nu meteen.’

Winslow keek naar Royce en knikte even.

Aaron Royce stond op van zijn stoel. Hij glimlachte niet en hij had niets triomfantelijks. Hij was goed getraind.

‘Bob,’ zei hij, ‘de plannen zijn veranderd. We hebben jouw hulp in deze zaak niet meer nodig.’

Thornhill liep rood aan van woede. ‘Wat klets je nou, man? Ik heb de leiding van deze operatie. En ik wil dat Buchanan en Adams worden geëlimineerd. Nu!’

‘Er vallen geen doden meer,’ zei Winslow nadrukkelijk. ‘Geen onschuldige doden,’ voegde hij er zacht aan toe.

Toen stond hij op. ‘Het spijt me, Bob, dat meen ik.’

Thornhill staarde hem aan. Langzaam begon er iets van de waarheid tot hem door te dringen. Phil Winslow was zijn studiegenoot geweest aan Yale, zijn jaarclubvriend. Ze waren allebei lid geweest van Skull & Bones. Hij had Winslow als getuige gevraagd toen hij trouwde. Ze waren al hun hele leven vrienden. Hun hele leven.

‘Phil?’ zei Thornhill voorzichtig.

Winslow gaf de anderen een teken. Ze stonden allemaal op en liepen naar de lift.

‘Phil?’ zei Thornhill nog eens, met droge mond.

Toen de groep bij de lift kwam, keek Winslow om. ‘We kunnen deze zaak niet laten doorwoekeren. Er mag nooit een proces van komen. En we kunnen je niet laten gaan. Ze zouden je blijven zoeken. Er moet een eind aan komen, Bob.’

Thornhill kwam half overeind uit zijn stoel. ‘Dan kunnen we mijn dood in scène zetten. Mijn zelfmoord.’

‘Het spijt me, Bob. Er moet eerlijk en écht een eind aan komen.’

‘Phil!’ schreeuwde Thornhill. ‘Alsjeblieft!’

Toen alle mannen in de lift stonden, keek Winslow zijn vriend nog één keer aan. ‘Offers zijn soms nodig, Bob, dat weet jij beter dan wie ook. Voor het heil van het land.’

De liftdeuren sloten zich.