•49•

Met zijn pistool op zijn buik had Lee een paar uurtjes onrustig geslapen op de bank beneden. Steeds dacht hij dat er iemand probeerde in te breken, maar elke keer bleek het zijn eigen vermoeide fantasie te zijn die hem parten speelde. Omdat hij toch niet kon slapen, besloot hij ten slotte maar zijn spullen te pakken voor de rit naar Charlottesville. Snel ging hij douchen en kleedde zich om. Hij was net bezig zijn tas in te pakken toen er zachtjes op de deur werd geklopt.

Faith droeg een lange witte ochtendjas. Haar rode wangen en haar vermoeide ogen bewezen overduidelijk dat ze de slaap niet had kunnen vatten, evenmin als hij.

‘Waar is Buchanan?’ vroeg hij.

‘Die slaapt half, geloof ik. Dat is mij niet gelukt.’

‘Nee, hou op.’ Hij was klaar met inpakken en ritste de tas dicht.

‘Weet je zeker dat ik niet met je mee hoef?’ vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil je niet in de buurt van die kerel en zijn handlangers, áls ze komen. Ik heb Renee gisteravond nog gebeld. Ik had haar al zo lang niet gesproken, en het eerste wat ik haar moest vertellen was dat er een psychopaat achter haar aan zat vanwege een stommiteit van haar vader.’

‘Hoe reageerde ze?’

Lee fleurde wat op. ‘Eigenlijk vond ze het wel leuk mijn stem te horen. Ik heb haar niet alles verteld wat er aan de hand was, want ik wilde geen paniek zaaien. Maar ze wilde me graag zien, geloof ik.’

‘Blij dat te horen. Dat vind ik echt heel fijn voor je, Lee.’

‘In elk geval heeft de politie mijn telefoontje serieus genomen. Renee zei dat er een agent was langsgekomen en dat er een patrouillewagen regelmatig voorbij rijdt.’

Hij zette zijn tas neer en pakte haar hand. ‘Ik laat je niet graag hier alleen.’

‘Het is je dochter. Wij redden ons wel. Je hebt Danny gehoord. Hij heeft die man in zijn macht.’

Lee leek niet overtuigd. ‘Je moet nu vooral niet je waakzaamheid laten verslappen. De auto komt om acht uur om jou en Buchanan naar het vliegtuig te brengen. Jullie vliegen terug naar Washington.’

‘En dan?’

‘Neem een motel in de buitenwijken, schrijf je in onder een valse naam en bel mijn mobiele nummer. Zodra alles goed is met Renee, kom ik naar jullie toe. Ik heb het al met Buchanan besproken. Hij is het met me eens.’

‘En dan?’ drong Faith aan.

‘Eén stap tegelijk. Ik heb je al gezegd dat er geen garanties zijn.’

‘Ik had het eigenlijk over óns.’

Lee speelde met de riem van zijn tas. ‘O,’ was alles wat hij zei. Het klonk nogal idioot.

‘Juist.’

‘Wat?’ vroeg Lee.

‘Een wip en wegwezen.’

‘Wat klets je nou? Weet je nu nog niet wat voor een man ik ben?’

‘Ik dacht van wel, maar ik was het vergeten, geloof ik. Jij hoorde toch bij die groep van mensen die in hun eentje moesten blijven? Alleen maar seks voor de lol?’

‘Waarom moet dit nu? We hebben al genoeg aan ons hoofd. We kunnen er later toch over praten? Ik kom heus wel terug.’

Lee wilde haar niet afschepen, maar… verdomme, ze begreep toch wel dat dit niet het juiste moment was?

Faith ging op het bed zitten.

‘Geen garanties, zoals je al zei,’ zei ze.

Hij legde een hand op haar schouder. ‘Ik kom weer terug, Faith. Ik heb dit niet allemaal gedaan om je nu in de steek te laten.’

‘Oké,’ was alles wat ze zei. Ze stond op, wreef met een hand over haar gezicht en omhelsde hem even. ‘Wees alsjeblieft voorzichtig. Alsjeblieft.’

Faith liet hem uit door de achterdeur. Toen ze zich omdraaide om weer naar binnen te gaan, keek Lee nog eens goed naar haar. Hij liet alles op zich inwerken, van haar blote voeten tot haar korte donkere haar en alles wat daartussen zat. Eén ellendig moment vroeg hij zich af of dit de laatste keer zou zijn dat hij haar zag.

Toen stapte hij op de Honda en startte snel de motor.

Op het moment dat Lee de oprit afreed en de weg op draaide, rende Brooke Reynolds terug naar de Crown Vic en rukte het portier open. Hijgend stak ze haar hoofd naar binnen.

‘Shit, ik wist wel dat dit zou gebeuren als ik net uit de auto was gestapt om het huis van dichtbij te bekijken. Hij moet door de achterdeur zijn vertrokken. Hij heeft niet eens het licht van de carport aangedaan. Ik zag hem pas toen hij de motor al startte. Wat doen we nu? Het huis of de motor?’

Connie keek de weg af. ‘Adams is al uit het zicht. En die motor is heel wat sneller en beweeglijker dan deze tank.’

‘Dan blijven het huis en Lockhart dus over?’

Connie keek opeens zorgelijk. ‘We gaan ervan uit dat ze nog binnen is. Maar we weten niet eens of ze daar ooit is geweest.’

‘Jezus, ik wist dat je dat ging zeggen. Ze móét er gewoon zijn. Als we Adams hebben laten ontsnappen en Lockhart is niet in dat huis, zwem ík naar Engeland. En ik neem jou mee. Vooruit, Connie, we gaan naar binnen.’

Connie stapte uit de auto, trok zijn pistool en keek zenuwachtig om zich heen. ‘Verdomme, dit bevalt me niks. Het zou een valstrik kunnen zijn. We kunnen zo in een hinderlaag lopen. En we hebben geen rugdekking.’

‘Maar ook geen keus.’

‘Goed. Maar blijf wel achter me.’

Ze liepen naar het huis.