•46•

‘Blijf uit het zicht, Faith,’ zei Lee terwijl hij naar een raam toe sloop dat uitkeek over de straat. Hij had zijn pistool in zijn hand en tuurde naar een auto die was gestopt. Er stapte een man uit. ‘Is dat Buchanan?’ vroeg hij.

Faith keek voorzichtig over de vensterbank en slaakte een zucht van verlichting. ‘Ja.’

‘Oké, doe jij maar open. Ik zal je dekken.’

‘Ik zeg toch dat het Danny is?’

‘Geweldig, laat Dánny dan maar binnen. Ik neem geen onnodige risico’s.’

Haar voorhoofd fronsend om die opmerking liep Faith naar de voordeur en deed open. Buchanan glipte naar binnen en Faith deed de deur achter hem op slot. Ze omhelsden elkaar uitvoerig terwijl Lee vanaf de trap toekeek, met zijn pistool duidelijk zichtbaar in de holster aan zijn riem. Hij voelde iets van jaloezie bij die omhelzing. Maar dat gevoel verdween al snel omdat hij ook wel zag dat dit de affectie van een vader en dochter was.

‘U moet Lee Adams zijn,’ zei Buchanan en hij stak zijn hand uit. ‘U zult de dag wel vervloeken dat u deze opdracht aannam.’

Lee kwam van de trap af en gaf hem een hand. ‘Nee hoor. Dit was een makkie. Misschien ga ik me wel specialiseren op dit terrein. Niemand anders is immers zo stom. En zegt u alsjeblieft jij tegen me.’

‘Ik dank God dat jij er was om Faith te redden.’

‘Ja, ik heb al aardig wat ervaring in het redden van Faith.’ Lee en Faith lachten tegen elkaar en Lee keek Buchanan weer aan. ‘Maar we zitten met een nieuw probleem. Een heel belangrijk probleem,’ vervolgde hij. ‘Laten we naar de keuken gaan om wat te drinken, dan zullen we het uitleggen.’

Toen ze aan de keukentafel zaten, vertelde Lee over de dreigementen tegen zijn dochter.

‘De klootzak,’ zei Buchanan woedend.

Lee keek hem scherp aan. ‘Heeft die klootzak ook een naam? Die zou ik graag weten, met het oog op de toekomst.’

Buchanan nam hem onderzoekend op en schudde toen zijn hoofd. ‘Geloof me, dat is niet de juiste aanpak.’

‘Wie zit hierachter, Danny?’ Faith legde een hand op zijn arm. ‘Ik heb het recht dat te weten, geloof ik.’

Buchanan keek Lee vragend aan.

‘Sorry.’ Lee spreidde zijn handen. ‘Dat moet je zelf bepalen.’

Buchanan pakte Faiths arm. ‘Het zijn heel machtige figuren en ze werken voor de overheid. Meer kan ik nu niet zeggen zonder je nog verder in gevaar te brengen.’

Faith leunde verbijsterd naar achteren. ‘Bedoel je dat onze éígen regering ons wil vermoorden?’

‘De man met wie ik te maken heb, gaat zijn eigen gang. Maar hij beschikt wel over wapens en middelen. Heel veel middelen.’

‘Dus Lee’s dochter loopt echt gevaar?’

‘Ja. Deze man zegt in het algemeen minder dan hij feitelijk bedoelt.’

‘Waarom ben je hier gekomen, Buchanan?’ wilde Lee weten. ‘Je hebt hem afgeschud. Dat hoop ik tenminste, voor ons. Je had gewoon kunnen vluchten, waarheen je maar wilde. Waarom ben je dan hier gekomen?’

‘Ik ben de oorzaak van jullie ellende. Ik zal jullie helpen.’

‘Wat voor plannen je ook hebt, je zal in elk geval mijn dochter moeten redden, anders doe ik niet mee. Desnoods zal ik de volgende twintig jaar in haar eigen huid kruipen, als het niet anders kan.’

‘Ik dacht erover om de fbi -agent te bellen met wie ik contact had,’ zei Faith. ‘Brooke Reynolds. We kunnen haar vertellen wat er aan de hand is en zij zou Lee’s dochter bescherming kunnen geven.’

‘De rest van haar leven?’ Buchanan schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat kan niet. We moeten de hydra zijn kop afhakken en het stompje verbranden. Anders verspillen we onze tijd.’

‘Maar hoe wil je dat doen?’ vroeg Lee.

Buchanan opende zijn koffertje en haalde de kleine cassette uit de verborgen ruimte. ‘Hiermee. Een bandopname van de meneer over wie ik het had. Daarop geeft hij toe dat hij die fbi -agent heeft laten vermoorden, en hij doet nog andere bekentenissen.’

Voor het eerst gloorde er hoop op Lee’s gezicht. ‘Meen je dat serieus?’

‘Geloof me, ik maak geen grappen over die man.’

‘Dus we kunnen dat bandje gebruiken om hem onder de duim te houden. Eén verkeerde beweging en we maken hem kapot. En dat weet hij. Zo hebben we de slang zijn giftanden uitgetrokken.’

Buchanan knikte langzaam. ‘Precies.’

‘Weet je hoe je hem kunt bereiken?’ vroeg Lee.

Weer knikte Buchanan. ‘Ik neem aan dat hij nu weet wat ik heb gedaan en dat hij probeert mijn bedoelingen te raden.’

‘Nou, míjn bedoeling is dat je die klootzak onmiddellijk belt en hem zegt dat hij uit de buurt van mijn dochter blijft. Ik wil een garantie in bloed. En dan nóg vertrouw ik hem voor geen cent, dus wil ik een compagnie seal ’s voor haar deur. En ik ga zelf naar haar toe. Voor alle zekerheid. Als ze Renee kwaad willen doen, krijgen ze eerst met mij te maken.’

‘Dat lijkt me geen goed idee,’ zei Buchanan.

‘Ik geloof niet dat ik jou om toestemming heb gevraagd,’ snauwde Lee.

‘Lee, rustig nou,’ zei Faith. ‘Danny probeert je alleen te helpen.’

‘Als hij vanaf het eerste moment eerlijk tegen me was geweest, zat ik nu niet in de ellende. Neem me dus niet kwalijk als ik hem niet als mijn beste vriend behandel.’

‘Ik neem je niets kwalijk,’ zei Buchanan, ‘maar je hebt me gebeld om hulp, en daarom zal ik je helpen. Jou en je dochter. Dat zweer ik.’

Lee kalmeerde wat. De man scheen het oprecht te menen.

‘Oké,’ zei hij met tegenzin, ‘ik moet toegeven dat je meteen gekomen bent. En ik zal je nog meer vertrouwen als het je lukt die bloedhonden in hun hok terug te jagen. Daarna moeten we als de bliksem hier vandaan. Ik heb die psychopaat al gesproken over de telefoon. Dat gesprek zal hij op de een of andere manier wel kunnen traceren. En als jij hem belt, heeft hij nog meer aanwijzingen.’

‘Begrepen. Ik heb een vliegtuig klaarstaan op een privé-vliegveldje niet ver hier vandaan.’

‘Vrienden op hoge plaatsen?’

‘Eén vriend. Een belangrijke senator uit deze staat. Russell Ward.’

‘Ach, die brave Rusty,’ zei Faith met een glimlach.

‘Weet je zeker dat je niet bent gevolgd?’ Lee keek naar de voordeur.

‘Niemand heeft me kunnen volgen. Ik weet tegenwoordig niet veel dingen zeker, maar dat wel.’

‘Als die vent echt zo goed is als jij zegt, zou ik nergens zeker van zijn.’ Lee stak hem zijn mobiele telefoon toe. ‘Bel hem maar.’