•21•

Agenten van de fbi en de cia slenterden door de vertrekhal van het vliegveld zonder dat de eerste groep zich bewust was van de aanwezigheid van de tweede. Thornhills mannen hadden het voordeel dat ze wisten dat Lee Adams waarschijnlijk in het gezelschap reisde van Faith Lockhart. De fbi -agenten keken alleen uit naar de vrouw.

Zonder het te weten liep Lee langs een paar fbi -agenten vermomd als zakenmensen met koffertjes en Wall Street Journals . Zij herkenden hem ook niet. Faith was al eerder langsgekomen.

Lee hield zijn pas in toen hij bij de ticketbalie kwam. Faith stond met een baliemedewerkster te praten. Alles leek in orde. Opeens voelde hij zich schuldig omdat hij haar niet had vertrouwd. Hij liep naar een hoek toe om te wachten.

Bij de balie liet Faith haar nieuwe legitimatie zien en kocht drie tickets, twee op naam van Suzanne Blake en Charles Wright. De vrouw keek nauwelijks naar haar foto. Goddank. Hoewel de meeste mensen toch niet op hun pasfoto’s leken, dacht Faith. Het vliegtuig naar Norfolk zou over drie kwartier vertrekken. Het derde ticket kocht ze op naam van Faith Lockhart, voor een vlucht naar San Francisco, met een tussenstop in Chicago. Ook dat vliegtuig vertrok over vijfenveertig minuten. Ze had het op de monitors gezien. Een grote stad aan de westkust. Daar zou ze kunnen onderduiken, naar de kust rijden, misschien zelfs heimelijk de grens oversteken naar Mexico. Ze wist niet precies hoe ze dat voor elkaar moest krijgen, maar zo ver wilde ze nog niet vooruit denken.

Faith legde uit dat het ticket naar San Francisco bestemd was voor haar baas, die elk moment kon komen.

‘Als ze maar opschiet,’ zei de baliemedewerkster. ‘Ze moet nog inchecken. En over tien minuten gaan ze al aan boord.’

‘Geen probleem,’ verzekerde Faith haar. ‘Ze heeft geen bagage, dus ze kan inchecken bij de gate.’

De vrouw gaf haar het ticket. Faith dacht dat ze geen risico nam door haar echte naam te gebruiken omdat ze alledrie de tickets met haar creditcard van Suzanne Blake had betaald. De enige andere legitimatie die ze hoefde te tonen was haar echte pas, op naam van Faith Lockhart. Dat kon niet anders. Maar daarmee liep ze geen gevaar.

Zelden had ze zich zo vergist.

Terwijl Lee naar Faith keek, schrok hij opeens. Zijn pistool! Dat moest hij inleveren voordat hij door het poortje ging, anders waren de poppen aan het dansen. Snel liep hij naar de balie en dook op naast een geschrokken Faith.

Hij legde zijn arm om haar heen en gaf haar een snelle kus op haar wang. ‘Hallo, schat. Sorry, maar dat telefoontje duurde langer dan ik dacht.’ Hij keek naar de vrouw achter de balie en zei nonchalant: ‘Ik moet nog een pistool inleveren.’

De baliemedewerkster trok even haar wenkbrauwen op. ‘U bent meneer Wright?’

Lee knikte en ze pakte de benodigde formulieren. Hij liet haar zijn valse legitimatie zien en zij stempelde zijn ticket af en voerde de informatie in de computer in. Lee gaf haar het pistool en de munitie en vulde de papieren in. De vrouw maakte een etiket voor de container en Faith en Lee vertrokken bij de balie.

‘Het spijt me, maar ik was het pistool vergeten.’ Lee keek naar het poortje, voor hen uit. ‘Goed. Natuurlijk hebben ze mensen bij het hek. We gaan er één voor één doorheen. Maak je niet druk, want je lijkt totaal niet op Faith Lockhart.’

Hoewel Faith haar hart in haar keel voelde bonzen, werden ze zonder probleem doorgelaten.

Toen ze langs de monitors met de vluchtinformatie kwamen, ontdekte Lee hun gate. ‘Deze kant op.’

Faith knikte en zag hoe de gates hier lagen. De pier voor het toestel naar San Francisco was gemakkelijk te bereiken, maar lag toch ver genoeg van de pier voor Norfolk. Ze onderdrukte een glimlach. Perfect.

Onder het lopen keek ze nog even naar Lee. Hij had veel voor haar gedaan. Ze was niet trots op haar plan, maar het leek haar de beste oplossing. Voor hen allebei.

Ze kwamen bij de gate voor Norfolk. Over tien minuten konden ze aan boord, kregen ze te horen. Er stond al een aardige rij.

Lee keek haar aan. ‘Bel die pendeldienst voor Pine Island maar.’

Ze liepen samen naar de telefoons en Faith regelde de vlucht.

‘Alles in orde,’ zei ze. ‘We kunnen weer rustig ademhalen.’

‘Fijn zo,’ zei Lee droog.

Faith keek om zich heen. ‘Ik moet nog even naar de wc.’

‘Snel dan.’

Haastig liep ze weg. Lee keek haar peinzend na.