•13•

Faith schrok wakker. Ze keek op haar horloge. Het was bijna zeven uur. Lee had erop aangedrongen dat ze een paar uurtjes naar bed zou gaan, maar ze had niet verwacht dat ze zo lang zou slapen. Met een zwaar hoofd kwam ze overeind. Ze had overal pijn en toen ze haar benen uit bed zwaaide voelde ze zich een beetje misselijk. Ze had haar broekpak nog aan, maar in elk geval had ze haar schoenen en haar panty uitgetrokken voordat ze ging liggen.

Ze stapte uit bed, liep op blote voeten naar de aangrenzende badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel. ‘God…’ was alles wat ze kon uitbrengen. Haar haar zat plat, haar gezicht zag er niet uit, haar kleren waren vuil en haar hersens voelden als cement. Een prettige manier om de dag te beginnen.

Ze zette de douche aan en liep weer naar de slaapkamer om haar kleren uit te doen. Ze had zich net uitgekleed en stond naakt midden in de slaapkamer toen Lee op de deur klopte.

‘Ja?’ vroeg ze nerveus.

‘Voordat je gaat douchen moeten we nog iets doen,’ zei Lee door de deur heen.

‘O ja?’ Ze huiverde door de vreemde klank in zijn stem. Snel trok ze haar kleren weer aan en bleef doodstil staan wachten.

‘Mag ik binnenkomen?’ Hij klonk ongeduldig.

Ze liep naar de deur en deed hem open. ‘Wat is…’ Faith slaakte bijna een gil toen ze hem zag.

De man die voor haar stond was niet Lee Adams. Hij had stekeltjeshaar, geblondeerd en vochtig, een bijpassende korte baard en snor, en hij droeg een bril. In plaats van helderblauw waren zijn ogen bruin.

De man glimlachte toen hij haar reactie zag. ‘Mooi. De test is geslaagd.’

‘Lee?’

‘We kunnen natuurlijk niet langs die fbi -agenten lopen als onszelf.’

Hij stak zijn hand uit en Faith zag een schaar en een fles kleurshampoo.

‘Kort haar is gemakkelijker te verzorgen, maar volgens mij is het een fabeltje dat blondines meer plezier hebben.’

Ze keek hem wat onnozel aan. ‘Moet ik mijn haar afknippen? En verven?’

‘Nee, ik zal het voor je knippen. En als je wilt, zal ik het ook verven.’

‘Daar komt niks van in.’

‘Het moet.’

‘Ik weet dat het idioot klinkt in deze omstandigheden…’

‘Je hebt gelijk, het klinkt idioot in deze omstandigheden. Je haar groeit wel weer aan, maar dood is dood,’ zei hij bruusk.

Ze wilde protesteren, maar besefte toen dat hij gelijk had.

‘Hoe kort?’

Hij hield zijn hoofd schuin en bekeek haar haar uit verschillende hoeken. ‘Een jongenskopje, maar wel leuk, zoals Jeanne d’Arc?’

Faith staarde hem aan. ‘Geweldig, “een jongenskopje, maar wel leuk.” De vervulling van al mijn dromen, door een schaar en een fles kleurshampoo.’

Ze liepen naar de badkamer. Faith draaide de douche dicht en ging op de wc-bril zitten. Lee begon haar te knippen terwijl ze haar ogen stijf dicht hield.

‘Zal ik het ook verven?’ vroeg Lee toen hij klaar was.

‘Graag. Ik weet niet of ik het kan aanzien.’

Het duurde wel even, in de wasbak. En de lucht van de chemicaliën in de verf was niet echt prettig op een lege maag. Maar toen Faith eindelijk in de spiegel keek, was ze prettig verrast door het resultaat. Het zag er lang niet zo slecht uit als ze had verwacht. De vorm van haar hoofd, die nu beter uitkwam, was eigenlijk wel mooi. En de donkere kleur paste goed bij haar huid.

‘Ga nu maar douchen,’ zei Lee. ‘Je haar mag nat worden. Er ligt een föhn onder de wastafel en op het bed zal ik schone kleren klaarleggen.’

Haar blik gleed over zijn forse postuur. ‘Ik heb niet jouw maat.’

‘Geeft niet. Ik heb alles in huis.’

Een halfuur later kwam Faith de badkamer uit in de jeans, het katoenen shirt, het jasje en de lage schoenen die Lee voor haar had neergelegd. Van zakenvrouw tot studente. Ze voelde zich jaren jonger. Het korte zwarte haar omlijstte haar gezicht, dat ze niet had opgemaakt. Het leek haar beter om geen make-up te gebruiken en een heel nieuwe start te maken.

Lee zat aan de keukentafel en bekeek haar nieuwe look. ‘Ziet er goed uit,’ zei hij goedkeurend.

‘Het is je eigen werk.’ Ze keek naar zijn natte haar en vroeg zich iets af. ‘Heb je nog een badkamer?’

‘Nee, alleen deze. Ik heb een douche genomen toen jij nog sliep. Ik heb de föhn niet gebruikt omdat ik je niet wakker wilde maken. Ik heb echt een heel zorgzaam karakter.’

Ze slikte even. Het was een enge gedachte dat hij daar had rondgeslopen terwijl zij lag te slapen in zijn bed. Opeens kreeg ze een visioen van Lee Adams als een maniak met een schaar, die wellustig om haar heen danste terwijl zij naakt en hulpeloos op zijn bed was vastgebonden.

‘God, ik moet zowat bewusteloos zijn geweest,’ zei ze zo nonchalant mogelijk.

‘Ja. Ik heb zelf ook nog even geslapen.’ Hij nam haar nog steeds onderzoekend op. ‘Je ziet er beter uit zonder make-up, weet je dat?’

Faith glimlachte. ‘Je leugens worden zeer op prijs gesteld.’ Ze streek haar shirt glad. ‘Trouwens, heb je altijd vrouwenkleren klaarliggen?’

Lee trok een paar sokken en tennisschoenen aan. Hij droeg jeans en een wit T-shirt dat strak om zijn borst spande. De aderen in zijn biceps en zijn gladde onderarmen zwollen op en het viel Faith nu pas op wat een sterke nek hij had. Zijn heupen waren smal en zijn broek zat daar wat wijder – een V-vormig bovenlijf. Zijn dijen dreigden uit de pijpen van zijn denimbroek te barsten. Hij zag haar staren en Faith sloeg haastig haar ogen neer.

‘Mijn nichtje Rachel,’ zei hij. ‘Ze studeert rechten aan Michigan. Vorig jaar heeft ze stage gelopen bij een advocatenkantoor hier in de stad en kon ze gratis bij mij logeren. Maar ze verdiende in één zomer meer dan ik in een heel jaar. Er lagen nog wat kleren van haar. Gelukkig heb jij ongeveer dezelfde maat. Volgend jaar komt ze waarschijnlijk weer.’

‘Zeg haar maar dat ze voorzichtig moet zijn. Deze stad kan mensen kapot maken.’

‘Ik denk niet dat ze dezelfde problemen krijgt als jij. Ze wil rechter worden. Weer eens wat anders dan crimineel.’

Faith werd rood. Ze pakte een beker van het afdruiprek en schonk zichzelf koffie in.

Lee stond op. ‘Dat was nergens voor nodig. Sorry.’

‘Ik verdien nog veel erger.’

‘Best, maar dat laat ik aan anderen over.’

Faith schonk hem ook een kop koffie in en ging aan de tafel zitten. Max kwam de keuken binnen en duwde zijn kop tegen haar hand. Ze glimlachte en aaide de brede kop van de hond.

‘Heb je een oppas voor Max geregeld?’

‘Ja.’ Hij keek op zijn horloge. ‘De bank gaat straks open. We hebben nog net genoeg tijd om te pakken. We halen jouw spullen op, rijden naar het vliegveld, kopen een paar tickets en maken dat we wegkomen.’

‘Ik kan vanaf het vliegveld wel bellen naar het huis. Of zal ik het hier proberen?’

‘Nee. Ze kunnen altijd nagaan met wie je hebt gebeld.’

‘Daar had ik niet aan gedacht.’

‘Met dat soort dingen zul je nu rekening moeten houden.’ Hij nam een slok koffie. ‘Ik hoop dat we er terecht kunnen.’

‘Natuurlijk. Het is van mij. Onder een andere naam, tenminste.’

‘Een klein huis?’

‘Ligt eraan wat je klein noemt. Groot genoeg voor jou.’

‘Ik ben niet moeilijk.’ Hij liep met zijn koffie naar de slaapkamer en kwam even later terug met een marineblauwe sweater over zijn T-shirt. Zijn snor en baard waren verdwenen en hij droeg een honkbalpetje. In zijn hand had hij een kleine plastic tas.

‘De bewijzen van onze gedaanteverandering,’ legde hij uit.

‘Geen vermommingen?’

‘Mevrouw Carter is eraan gewend dat ik op de vreemdste tijden thuiskom, maar als ik bij haar aanklop als een totaal andere persoon, zal dat haar rauw op het dak vallen, zo vroeg in de ochtend. Ik wil niet dat ze later mijn signalement kan geven.’

‘Je verstaat je vak,’ zei Faith. ‘Dat is heel geruststellend.’

Hij riep Max. De grote hond kwam gehoorzaam uit de kleine huiskamer naar de keuken, rekte zich uit en ging naast Lee zitten. ‘Als de telefoon gaat, neem dan niet op. En blijf uit de buurt van de ramen.’

Faith knikte en Lee vertrok, met Max. Ze pakte haar koffie en slenterde door het kleine appartement. Het was een merkwaardige kruising tussen een rommelige studentenflat en het huis van een volwassen man. Wat de eetkamer had moeten zijn, was ingericht als fitnessruimte. Geen dure hightech apparatuur, maar gewoon een set halters, een halterbank en een combinatierek. In een hoek hing een zware boksbal, met een lichtere ernaast. Halter- en bokshandschoenen, windsels en handdoeken lagen keurig op een houten tafeltje naast een doos met wit poeder. In een andere hoek stond nog een oefenbal.

Aan de muren hingen foto’s van mannen in witte marine-uniformen. Faith herkende Lee meteen. Als jongen van achttien had hij er ongeveer hetzelfde uitgezien als nu. Met het ouder worden was zijn gezicht enigszins getekend en had het meer lijnen gekregen, die hem juist aantrekkelijker maakten. Waarom waren de jaren mannen altijd gunstiger gezind? Er waren ook zwartwitfoto’s van Lee in de boksring. Op één ervan had hij zijn hand triomfantelijk omhoog, met een medaille op zijn brede borst. Zijn gezicht stond rustig, alsof hij had verwacht dat hij zou winnen – sterker nog, alsof de mogelijkheid van verliezen niet eens bij hem opgekomen was.

Faith gaf de zware boksbal een tik met een licht gebalde vuist. Er ging een scheut van pijn door haar hand en haar pols. Op dat moment herinnerde ze zich weer hoe groot en dik Lee’s handen waren, met knokkels als een bergrug. Een heel sterke, vindingrijke en onverzettelijke man. Iemand die klappen kon incasseren. Faith hoopte dat hij haar zou blijven helpen.

Ze liep de slaapkamer in. Op het nachtkastje bij zijn bed lag een mobiele telefoon en daarnaast een draagbaar alarm. Faith was de vorige avond te uitgeput geweest om erop te letten. Ze vroeg zich af of hij ook met zijn pistool onder zijn kussen sliep. Was hij gewoon paranoïde of wist hij iets dat de rest van de wereld was ontgaan?

Opeens kwam er een gedachte bij haar op. Was hij soms bang dat ze er vandoor zou gaan? Ze liep terug naar de gang. De voordeur was geen mogelijkheid; als ze via die kant vluchtte, zou hij haar zeker zien. Maar in de keuken was er een deur naar een brandtrap. Ze liep er naartoe en probeerde hem open te doen. Hij was afgesloten, met een veiligheidsslot dat je van twee kanten met een sleutel kon openen. Ook de ramen waren voorzien van sloten. Faith werd kwaad nu ze besefte dat ze in de val zat. Maar ze besefte ook dat ze allang in de val had gezeten voordat Lee Adams in haar leven opdook.

Ze slenterde door de rest van het appartement en glimlachte om de verzameling platen in originele hoezen en de ingelijste poster van de film The Sting . Ze betwijfelde of hij een cd-speler of zelfs maar kabeltelevisie had. Ze deed nog een deur open en kwam in de volgende kamer. Ze wilde het licht aandoen, maar opeens hoorde ze een geluid. Ze liep naar het raam, schoof de zonwering wat opzij en tuurde naar buiten. Het was nu helemaal licht buiten, maar bewolkt en somber. Ze kon niemand ontdekken, maar dat betekende niets. Voor hetzelfde geld was ze omsingeld door een heel leger, zonder het te weten.

Ze deed het licht aan en keek verbaasd om zich heen. Een bureau, dossierkasten, een moderne telefooncentrale en planken met handboeken. Aan de muren hingen grote prikborden met memo’s. Op het bureau zag ze keurig opgestapelde dossiermappen, een kalender en de gebruikelijke pennen en ander schrijfgerei. Lee had blijkbaar zijn kantoor aan huis.

Als dit zijn kantoor was, zou haar eigen dossier hier misschien ook te vinden zijn. Lee zou nog wel een paar minuten wegblijven. Voorzichtig snuffelde ze in de papieren op zijn bureau. Daarna doorzocht ze de laden en toen de archiefkasten. Lee werkte heel systematisch en had veel cliënten, voornamelijk bedrijven en advocatenkantoren, aan de etiketten te zien. Advocaten voor de verdediging, veronderstelde ze, want het openbaar ministerie had zijn eigen rechercheurs.

Ze maakte bijna een sprong toen de telefoon ging. Trillend liep ze ernaar toe. De centrale had een lcd -schermpje. Lee had nummermelding en het nummer van de beller stond op het scherm. Het moest een interlokaal gesprek zijn. Het netnummer was 215; Philadelphia, herinnerde ze zich. Ze hoorde het antwoordapparaat en Lee’s stem die de beller vroeg een boodschap achter te laten. Toen de beller dat deed, stond Faith als verstijfd.

‘Waar is Faith Lockhart?’ vroeg Danny Buchanan. Op gespannen toon vuurde hij nog meer vragen af: wat had Lee ontdekt? Hij wilde antwoord, en nu meteen. Toen liet Buchanan een telefoonnummer achter en hing weer op. Faith merkte dat ze langzaam een paar stappen achteruit deed, bij de telefoon vandaan. Ten slotte bleef ze roerloos staan, verbijsterd door wat ze had gehoord. Er verstreek een volle minuut, terwijl allerlei scenario’s van ontrouw en verraad door haar gedachten dwarrelden als confetti bij een parade. Opeens hoorde ze een geluid achter zich. Bliksemsnel draaide ze zich om. Een korte gil ontsnapte haar, en ze hapte naar adem.

Lee stond naar haar te staren.