•47•

Thornhill zat thuis in zijn werkkamer toen Buchanan hem belde. De verbinding liep via een ingewikkelde route, zodat het gesprek niet kon worden getraceerd als Buchanan toevallig op het hoofdkwartier van de fbi had gezeten. Bovendien had Thornhill een scrambler op zijn telefoon, die zijn stem onherkenbaar maakte. Thornhills mensen deden hun best om Buchanan te traceren, maar dat was nog niet gelukt. Zelfs de cia was niet in staat de allerlaatste technologische ontwikkelingen vóór te zijn. Er gingen nu zoveel elektronische signalen door de lucht dat het bijna onmogelijk was de exacte locatie van een mobiel gesprek te bepalen.

Met haar schotelantennes ter grootte van een voetbalstadion moest de National Security Agency kunnen vaststellen waar het gesprek vandaan kwam. De ultrageheime nsa beschikte over een technologie waarbij de mogelijkheden van de cia verbleekten, zoals Thornhill heel goed wist. Er werd beweerd dat de informatie die de nsa binnen drie uur uit de ether viste genoeg was om de hele Library of Congress mee te vullen. Het ging om lawines van gigabytes. Thornhill had vroeger wel gebruikgemaakt van de diensten van de nsa . Maar de nsa (in kleine kring bekend als no such agency of ‘die dienst bestaat niet’) liet zich lastig manipuleren. Daarom besloot Thornhill ze niet te betrekken bij deze gevoelige zaak. Hij zou het zelf wel afhandelen.

‘Je weet waarover ik bel?’ vroeg Buchanan.

‘Een bandje. Een heel persoonlijk bandje.’

‘Het is prettig onderhandelen met iemand die denkt dat hij alles weet.’

‘Ik zou graag enig bewijs horen, als dat niet te veel moeite is,’ zei Thornhill rustig.

Buchanan speelde een deel van hun gesprek in de auto af.

‘Dank je, Danny. Wat zijn je voorwaarden?’

‘Om te beginnen blijf je uit de buurt van Adams’ dochter. Nu en voor altijd.’

‘Ben je op dit moment bij Lee Adams en Faith Lockhart?’

‘In de tweede plaats laat je ook ons drieën met rust. Als ons iets verdachts overkomt, gaat dit bandje onmiddellijk naar de fbi .’

‘In ons laatste gesprek zei je dat je de middelen al had om mij kapot te maken.’

‘Dat was een leugen.’

‘Weten Adams en Lockhart iets over mij?’

‘Nee.’

‘Hoe kan ik je vertrouwen?’

‘Ik zou hen alleen in groter gevaar brengen door hun dat te vertellen. Ze willen dit overleven, dat is alles. Een begrijpelijk verlangen, in deze tijd. Dus je zult me op mijn woord moeten geloven.’

‘Hoewel je net toegeeft dat je tegen me gelogen hebt?’

‘Precies. Hoe voelt dat nou?’

‘En mijn plannen op de lange termijn?’

‘Die zullen me op dit moment een zorg zijn.’

‘Waarom ben je gevlucht?’

‘Denk je in mijn positie in. Wat zou jíj hebben gedaan?’

‘Ik had me nooit in jouw positie laten brengen,’ zei Thornhill.

‘Goddank zijn we niet allemaal zoals jij. Maar je gaat akkoord?’

‘Ik heb niet veel keus, is het wel?’

‘Welkom bij de club,’ zei Buchanan. ‘Als ons iets gebeurt, ben jij de klos, daar kun je op rekenen. Maar als je het eerlijk speelt, kun je misschien je doel nog bereiken en zijn we allemaal gelukkig.’

‘Prettig zaken met je te doen, Danny.’

Thornhill hing op en bleef een tijdje zo zitten. Toen belde hij een ander nummer, maar dat was een teleurstelling. Het gesprek kon niet worden getraceerd. Nou, dan maar niet. Hij had ook niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. En hij had nog steeds zijn troef achter de hand. Hij pakte weer de telefoon en deze keer glimlachte hij toen hij het antwoord hoorde. Zoals Danny al had gezegd, wist Thornhill alles wat er te weten viel en daar was hij God heel dankbaar voor. Als je met alles rekening hield, was je moeilijk te verslaan.

Buchanan was natuurlijk bij Lockhart, dat stond wel vast. Zijn vogels met de gouden eieren zaten op hetzelfde nest. Dat maakte het een stuk eenvoudiger. Buchanan had té slim willen zijn.

Hij wilde zich juist nog een glas whisky inschenken toen zijn vrouw haar hoofd om de deur stak. Of hij meeging naar de club? Er was een bridgetoernooi. Een ander echtpaar had afgebeld en ze vroegen of de Thornhills hun plaats konden innemen.

‘Eigenlijk,’ zei hij, ‘zit ik midden in een spelletje schaak.’ Zijn vrouw keek de lege kamer door. ‘O, op afstand, lieve,’ legde Thornhill uit, met een knikje naar zijn computer. ‘Wat er allemaal niet mogelijk is met de moderne technologie! Je kunt een veldslag leveren zonder je tegenstanders zelfs maar te zien.’

‘Nou, maak het niet te laat,’ zei ze. ‘Je werkt toch al zo hard en je bent niet meer een van de jongsten.’

‘Ik zie licht aan het einde van de tunnel,’ antwoordde Thornhill. En deze keer vertelde hij haar de absolute waarheid.