•37•

Lee stond eerder op dan Faith. Hij nam een douche, trok schone kleren aan en bleef toen bij het bed staan om te kijken hoe ze sliep. Een paar seconden stond hij zichzelf toe om alles te vergeten behalve de geweldige nacht die ze met elkaar hadden gehad. Hij wist dat zijn leven daardoor voorgoed veranderd was, en die gedachte maakte hem bang.

Hij liep de trap af, een beetje moeizaam. Delen van zijn lichaam die hij al tijden niet had gevoeld waren nu wat pijnlijk. En niet alleen door het dansen. Hij stapte de keuken binnen en zette koffie. Terwijl hij wachtte, dacht hij aan de afgelopen nacht. Hij voelde zich nu sterk met Faith verbonden. Sommige mensen zouden dat ouderwets vinden, maar als je met een vrouw sliep, moest je diepe gevoelens voor haar hebben, vond Lee.

Hij schonk zich een kop koffie in en liep ermee naar de veranda achter de keuken. Het was een warme, zonnige dag, maar in de verte naderden de eerste donkere wolken. Voor het slechte weer uit zag hij het tweemotorige vliegtuig aankomen met een nieuwe lading passagiers. Faith had hem verteld dat er in de zomer zo’n tien vluchten per dag waren. Nu waren dat er nog drie: ’s ochtends, ’s middags en vroeg in de avond. En tot nu toe was er geen enkele passagier naar deze straat gekomen. Ze waren allemaal weggereden naar andere plaatsen, en dat kwam Lee heel goed uit.

Terwijl hij zijn koffie dronk, constateerde Lee dat hij heel innige gevoelens voor Faith had, hoewel hij haar pas een paar dagen kende. Er waren wel vreemdere dingen gebeurd. Hield hij echt van Faith Lockhart? Hij wist wel dat hij haar op dit moment niet kon missen. Hij wilde haar beschermen en haar in zijn armen houden. Hij wilde elke minuut van de dag bij haar zijn en zo vaak en vurig mogelijk seks met haar hebben als hij lichamelijk kon opbrengen. Was dat hetzelfde als liefde?

Aan de andere kant was ze betrokken geweest bij het omkopen van politici en werd ze nu gezocht door de fbi – en door anderen. Ja, dacht hij zuchtend, zijn leven was behoorlijk gecompliceerd geworden. En straks moesten ze weer vluchten, god mocht weten waarheen. Ze konden niet eens naar een kerk of een vrederechter stappen om te trouwen. Ja, eerwaarde, we zijn op de vlucht voor de politie. Kunt u voortmaken, alstublieft?

Lee rolde met zijn ogen en sloeg zich tegen zijn voorhoofd. Trouwen? Lieve God, was hij gek geworden? Misschien voelde híj het zo wel, maar gold dat ook voor haar? Faith kon wel een vrouw zijn die niet verder wilde gaan dan oppervlakkige seks, hoewel dat niet klopte met de indruk die hij van haar had. Zou ze van hem houden? Misschien was ze nu verliefd op hem, vooral als haar beschermer. Wat er vannacht was gebeurd kon nog worden verklaard uit de alcohol, het gevaar of zuiver lust. In elk geval zou hij haar niet vragen wat ze voelde. Ze had al genoeg aan haar hoofd.

Hij concentreerde zich op de nabije toekomst. Was het wel zo’n goed plan om op de Honda het land door te rijden naar San Diego? En dan via Mexico naar Zuid-Amerika? Hij voelde zich schuldig toen hij dacht aan zijn familie die hij moest achterlaten. Toen vroeg hij zich nog iets anders af: wat iedereen wel zou denken? Zijn reputatie. Als hij vluchtte, was dat zo goed als een schuldbekentenis. En als ze op de vlucht werden gearresteerd, wie zou hen dan nog geloven?

Hij zakte onderuit in zijn stoel en overwoog toen een heel andere mogelijkheid. Een paar minuten geleden leek vluchten nog de verstandigste keus. Natuurlijk had Faith geen zin om terug te gaan en de fbi te helpen Buchanan in de gevangenis te krijgen. Daar voelde Lee zelf ook niet veel voor, nu hij wist waaróm de man die politici had omgekocht. Danny Buchanan had eerder recht op een heiligverklaring. En opeens kwam er een idee bij hem op.

Lee ging weer naar binnen en pakte zijn mobiele telefoon van de salontafel. Hij had een contract zonder een hoger tarief voor interlokale gesprekken of variabele kosten, zodat hij nog maar zelden zijn gewone telefoon gebruikte. Het mobiele abonnement had voice-mail, text-mail en nummerweergave. Zelfs een nieuwsvoorziening met de laatste berichten en de beurskoersen – hoewel hij geen aandelen had.

Toen hij voor zichzelf was begonnen als privé-detective, gebruikte Lee nog een ibm -schrijfmachine en waren druktoetstelefoons het nieuwste van het nieuwste. Faxapparaten spuwden nog omkrullende vellen thermisch papier uit en stonden alleen bij grote bedrijven. Nu had hij een centrale in zijn hand waarmee hij de hele wereld kon bereiken. Zulke snelle veranderingen konden niet gezond zijn. Maar wie kon nog leven zonder die krengen?

Hij liet zich op de bank vallen, staarde naar de langzaam draaiende rotanbladen van de plafondventilator en dacht na over de voor- en nadelen van zijn plan. Toen nam hij een besluit en haalde zijn portefeuille uit zijn achterzak. Het stukje papier met het nummer dat zijn cliënt, Danny Buchanan, hem oorspronkelijk had gegeven, zat er nog in – het nummer dat hij niet had kunnen traceren. Op het laatste moment twijfelde hij weer. Stel dat hij zich vergiste en dat Buchanan wél iets met de moordaanslag op Faith te maken had? Toen hij door het raam naar de blauwe lucht keek, zag hij alleen sombere mogelijkheden in de naderende onweerswolken. Maar Buchanan had hem ingehuurd. Officieel werkte hij nog voor de man. Misschien werd het tijd om zich te melden. Hij zei een schietgebedje, pakte de mobiele telefoon en toetste het nummer van het papiertje.