•48•

Omstreeks één uur ’s nachts kwamen Reynolds en Connie aan in Duck, North Carolina, na maar één enkele tussenstop om te tanken en te eten. Even later bereikten ze Pine Island. De straten waren donker en de winkels dicht. Maar ze hadden geluk en vonden een benzinestation dat de hele nacht open was. Terwijl Reynolds twee bekertjes koffie en wat te eten haalde, vroeg Connie aan de bediende waar het vliegveldje was. In de auto dronken ze hun koffie en bespraken ze hun volgende stap.

‘Ik heb het fbi -kantoor in Washington gebeld,’ zei Connie tegen Reynolds terwijl hij suiker in zijn koffie deed. ‘Een interessante ontwikkeling: Buchanan is verdwenen.’

Ze slikte een hap van haar gevulde koek door en keek hem aan. ‘Hoe is dat nou mogelijk?’

‘Niemand weet het. Er wordt heel wat gescholden.’

‘In elk geval kunnen ze ons daar niet de schuld van geven.’

‘Wees daar maar niet te zeker van. Zondebokken zoeken is tot kunst verheven in Washington en de fbi is geen uitzondering.’

Opeens kwam er een gedachte bij Reynolds op. ‘Connie, denk je dat Buchanan op weg is naar Lockhart? Dat zou de reden kunnen zijn waarom hij is gevlucht.’

‘Als we ze tegelijk te pakken kunnen krijgen, heb je een redelijke kans om tot directeur te worden benoemd.’

Reynolds glimlachte. ‘Ik ben allang blij als mijn schorsing wordt opgeheven. Maar misschien is Buchanan op weg hier naartoe. Wanneer zijn ze hem precies kwijtgeraakt?’

‘Laat in de middag.’

‘Dan zou hij hier zelfs al kunnen zijn, als hij met het vliegtuig is gekomen.’

Connie dronk zijn koffie en dacht daarover na. ‘Waarom zouden Buchanan en Lockhart iets samen doen?’ vroeg hij toen langzaam.

‘Als wij gelijk hebben en Buchanan inderdaad Adams heeft ingehuurd, heeft Adams hem misschien gebeld en hebben ze zo contact gekregen.’

‘Ja, áls Adams onschuldig is. Maar hij zou Buchanan zeker niet bellen als hij dacht dat Buchanan achter die moordaanslag op Lockhart zat. Na alles wat we nu weten, zie ik Adams toch als haar beschermer, op een of andere manier.’

‘Ik denk dat je gelijk hebt. Maar misschien heeft Adams iets ontdekt waardoor hij nu denkt dat Buchanan niets met die moordaanslag te maken heeft. Als dat zo is, kan hij contact met Buchanan hebben gezocht om samen uit te zoeken wat er precies aan de hand is en wie er verder nog jacht op Lockhart maakt.’

‘Iemand anders? Een van die buitenlandse regeringen waar Buchanan voor werkte? Als de waarheid boven tafel komt, zijn zij ook de gebeten hond. Dat kan een reden zijn om iemand uit de weg te ruimen,’ opperde Connie.

‘Ik vraag me af…’ begon Reynolds, terwijl Connie haar scherp aankeek. ‘Er is iets in deze hele zaak dat gewoon niet klopt,’ zei ze. ‘Er zijn mensen die zich uitgeven voor fbi -agenten. En iemand schijnt precies te weten wat wij doen.’

‘Ken Newman?’

‘Misschien. Maar dat lijkt ook niet logisch. Ken werd al een hele tijd betaald. Zou hij zo lang een verklikker zijn geweest? Of is het iemand anders?’

‘En dan is er nog iemand die jou probeert erin te luizen. Het is niet eenvoudig om zoveel geld clandestien op een rekening te storten.’

‘Precies. Ik geloof niet dat een buitenlandse regering daartoe in staat zou zijn zonder dat iemand het merkt.’

‘Brooke, elke dag wordt er vanuit het buitenland industriële spionage gepleegd. Verdomme, zelfs onze trouwste bondgenoten jatten onze technologie omdat ze niet slim genoeg zijn om het zelf te bedenken. En onze grenzen zijn zo lek als een mandje. Dat weet jij ook wel.’

Reynolds zuchtte diep en tuurde naar de duisternis voorbij de felle lichtcirkel van het benzinestation. ‘Je zal wel gelijk hebben. In plaats van ons af te vragen wie hierachter zit, kunnen we beter proberen om Lockhart en haar vrienden op te sporen en het hun te vragen.’

‘Zo ken ik je weer.’ Connie startte de motor en ze vertrokken door de nacht.

Toen ze de landingsbaan hadden gevonden, reden ze langzaam de donkere buurt door, op zoek naar de Honda Gold Wing. Bijna alle strandhuizen leken verlaten, wat hun speurtocht zowel eenvoudiger als lastiger maakte. Het beperkte het aantal huizen dat in aanmerking kwam, maar zelf vielen ze ook meer op.

Ten slotte ontdekte Connie de Honda onder de carport van een van de huizen. Reynolds stapte voorzichtig uit en sloop dichterbij om er zeker van te zijn dat het kenteken klopte met dat van de motor die Lee Adams uit de winkel van zijn broer had meegenomen. Daarna reden ze naar het einde van de straat, doofden de koplampen en overlegden wat ze moesten doen.

‘Misschien is het heel simpel: ik neem de voorkant en jij de achterkant,’ zei Reynolds terwijl ze het donkere huis bestudeerde. Haar huid tintelde bij de gedachte dat ze zich op nauwelijks vijftien meter van twee of misschien wel drie sleutelfiguren uit dit hele onderzoek bevond.

Connie schudde zijn hoofd. ‘Geen goed idee. Die Honda betekent dat Adams er ook is.’

‘Wij hebben zijn pistool.’

‘Iemand zoals hij zorgt meteen voor een ander wapen. En zelfs als we hem kunnen verrassen in dat huis, kent hij de situatie beter dan wij. Hij zou een van ons kunnen neerschieten. Bovendien,’ voegde hij eraan toe, ‘heb jij geen pistool, dus we blijven bij elkaar.’

‘Jij dacht zelf dat Adams misschien wel oké was.’

‘Denken is iets anders dan zeker weten. Ik durf er geen mensenleven onder te verwedden. Trouwens, als je iemand midden in de nacht overvalt, goed of slecht, kunnen er altijd ongelukken gebeuren. Ik wil jou weer ongedeerd bij de kinderen afleveren. En zelf wil ik ook heelhuids terug naar huis.’

‘Wat doen we dan? Wachten tot het licht wordt en om versterking vragen?’

‘Als we de plaatselijke politie erbij halen, staat er waarschijnlijk binnen een uur een cameraploeg op de hoek. Daar zal het hoofdkwartier niet blij mee zijn.’

‘We kunnen ook wachten tot ze er op die Honda vandoor gaan en ze dan tegenhouden.’

‘Alles goed beschouwd lijkt het me beter om dat huis in de gaten te houden en te zien wat er gebeurt. Als ze naar buiten komen, slaan we toe. Als we geluk hebben, komt Lockhart zonder Adams het huis uit en kunnen we haar aanhouden. Daarna denk ik dat we Adams gemakkelijk naar buiten kunnen lokken.’

‘En als ze niet naar buiten komen, alleen of allebei?’

‘Dat zien we dan wel weer.’

‘Ik wil ze niet nog eens kwijtraken, Connie.’

‘Ze kunnen niet over het strand verdwijnen of naar Engeland zwemmen. Adams heeft heel wat moeite gedaan om die motor te krijgen. Hij zal hem niet achterlaten, want hij heeft niets anders. Waar hij gaat, gaat die Honda ook. En die Honda gaat nergens heen zonder dat wij het zien.’

Dus maakten ze het zich gemakkelijk en wachtten af.