Nawoord

De schrijver is reeds lange tijd van mening dat fictie het meest boeit wanneer die gebaseerd is op de werkelijkheid. Immers, feiten zijn dikwijls vele malen verbazingwekkender dan fictie. En geen enkele periode uit de geschiedenis van de mensheid is verbazingwekkender dan de IJstijd, toen onze voorouders in gevaarlijke en barre omstan­digheden in leven moesten zien te blijven en daar ondanks alles in slaagden.    

Uit geologisch onderzoek blijkt dat de IJstijd geen aaneengesloten periode was, maar bestond uit een aantal perioden van langdurige koude. In de afgelopen twee miljoen jaar waren er minstens vier pe­rioden waarin de temperatuur op aarde daalde. Hierdoor raakten de continenten bedekt met ijs dat in de koudste perioden als een enor­me, verpletterende laag over Noord-Amerika lag, een laag van meer dan drie kilometer dik en een paar duizend kilometer breed, die het continent van kust tot kust bedekte.

Deze ijsmassa gaf Noord-Amerika een nieuwe vorm en onttrok twee derde van al het vocht aan 's werelds oceanen, waardoor hele zeebo­dems droogvielen en de mens over de droogliggende Beringzee van­uit Azië naar Noord-Amerika kon lopen. In Over een zee van ijs, het eerste deel uit de serie Kinderen van de Dageraad, voerde Torka zijn volk uit de oude wereld naar de nieuwe wereld, waarmee zij de eerste Amerikanen werden. Zij trokken over dit nu verdronken land dat zich eens over duizend kilometer uitstrekte, vanaf de Noordelijke IJszee over de Tsjoektsjenzee naar de Grote Oceaan. Ze zouden ech­ter op die duizend kilometer brede, glooiende grasvlakte zijn geble­ven als ze geen grootwildjagers waren geweest, die de grote kudden volgden die in het Pleistoceen steeds verder naar het oosten trokken. Maar waar trokken deze eerste Amerikanen naartoe? Hoe konden ze die bevroren en ongastvrije wereld binnentrekken als die onder een kilometers dikke ijslaag lag? Ze liepen door de Gang der Stormen. Dit is een plek die werkelijk heeft bestaan en geen verzinsel van de schrijver.

Gedurende de hele IJstijd, op de allerkoudste perioden na, bestond de ijskap die het noorden van Amerika bedekte niet uit een aaneen­gesloten geheel, maar uit twee afzonderlijke delen. Voor de meest re­cente IJstijd was dat in het oosten het ijsdek van Labrador en in het westen het ijsdek van de Westerse Cordillera. Waar deze ijskappen bij elkaar kwamen, op de oostelijke rug van de Rocky Mountains, lag een open gang die naar het binnenland van Amerika voerde. Ge­durende de gehele IJstijd was dit de Gang der Stormen, een gebied met welig zomers gras en woeste winterse stormen. In de tijd van Torka, meer dan veertigduizend jaar geleden, liep de gang wellicht verder door naar het noorden en westen dan in de meest recente IJstijd. Dit ijsvrije toendragebied was toen nergens meer dan honderdvijftig kilometer breed en lag tussen de randen van drieduizend meter hoge ijskappen. Voor de mannen en vrouwen uit de tijd waarin de ijskappen naar elkaar toegroeiden, moet het een ontzagwekkende ervaring zijn geweest om, tussen de Bergen Die Wandelen door, het wild te volgen in de Gang der Stormen, waar de titel van deze roman aan is ontleend.

Meer dan zesduizend jaar geleden, toen horden Aziatische nomaden uit de taiga opdrongen en de vredelievende proto-eskimo-rendierjagers van de Siberische steppen steeds verder opdreven naar het oos­ten - waarvan sommigen op de Aleoeten terechtkwamen, anderen de nauwe Beringstraat overstaken en verder trokken naar de uitge­strekte toendra's van Noord-Alaska - werden deze daar begroet door diverse stammen Paleo-Indianen, de afstammelingen van eerdere immigranten. Dat deze voorouders van de Paleo-Indianen toen al duizenden jaren in het 'nieuwe' land woonden waar zij een 'nieuw' ras hadden doen ontstaan en van Alaska tot Vuurland 'nieuwe' cul­turen en taalgroepen hadden gevormd, hadden zij te danken aan een klein groepje mannen en vrouwen dat in lang vervlogen tijden, ach­ter de grote kudden van het Pleistoceen aan, uit Siberië was getrok­ken over een meer dan duizend kilometer brede, steppeachtige landbrug naar de woeste bergen van de Brooks Range in Alaska. Vandaar ging het verder door het dal van de Yukon River naar de brede delta van de Mackenzie River, via een winderige, ijsvrije gang tussen de ijskappen waaronder het grootste deel van Noord-Amerika lag be­graven.

De schrijver hoopt dat de fictieve avonturen en reizen van Torka's volk niet alleen aangename lectuur zijn geweest, maar ook een reis in de tijd — dat ontoegankelijke domein — een uitstapje in een ander tijdvak, met zo min mogelijk afwijkingen van de geschiedkundige werkelijkheid.

Sommige lezers zullen zich wellicht afvragen of het 'kind' in deze ro­man is verzonnen of op werkelijkheid is gebaseerd. Daarover kan de schrijver alleen opmerken dat er in Amerika heel veel mythen be­staan over wezens die half mens en half geest zijn. Hoewel de been­deren van de Neanderthalers in de Nieuwe Wereld nog moeten wor­den ontdekt, is de Wanawut gebaseerd op verschillende Amerikaan­se legenden die suggereren dat er in het verleden dergelijke wezens in Amerika hebben geleefd. De naam is ontleend aan verhalen van de Chumash-Indianen uit Zuid-Californië, die vertellen dat hun volk afkomstig is uit het verre noorden, uit het land van de Wana­wut, waar 'de angst geboren werd'.

De schrijver wil nogmaals de staf van Book Creations Inc. bedanken voor de onschatbare en tijdbesparende hulp bij het persklaarmaken van de tekst en bij de vaak moeilijke research die noodzakelijk was voor deze roman. Mijn bijzondere dank gaat uit naar bibliothecares­se Betty Szeberenyi en naar hoofdredactrice Laurie Rosin, die een ongelooflijk geduld heeft getoond en veel speurwerk voor mij heeft verricht.

William Sarabande Fawnskin, Californië