51

Het gordijn schoof weg.

Katie lag op haar rug, achter het kijkraam van het mortuarium. Ze had haar ogen dicht, haar haar was geborsteld, een laken was tot aan haar kin opgetrokken, zodat het de blauwe plekken op haar keel bedekte. Haar haar lag over haar ingeslagen voorhoofd, zodat de schade niet te zien was. Het leek of ze sliep. Alsof ze elk moment wakker kon worden.

Michelle deed een stap naar voren en legde haar hand tegen het glas. Haar lippen trilden.

De geüniformeerde agent schraapte zijn keel. ‘Is dit uw dochter?’

Ze knikte, met rode, glanzende ogen. ‘Ja…’ Alice sloeg haar arm om Michelle heen. ‘Ik vind het zo erg voor je…’

Ik bleef staan waar ik stond. Hield mijn adem in tot het gordijn weer dichtschoof.

We liepen het parkeerterrein op. Een horde journalisten vocht om een plek voor de hoofdingang van het ziekenhuis, in afwachting van het fotogenieke moment dat Megan Taylor met haar ouders zou worden herenigd.

Michelle keek toe hoe Andrea Taylor de deuren uit kwam en zwaaide. ‘Het is allemaal haar schuld, hè? Zij maakte die schoften tot wat ze waren…’

Alice schudde haar hoofd. ‘Hun vader maakte ze zo, zij was alleen de katalysator.’

‘Zij heeft haar dochter terug en ik heb Katies lichaam.’

‘Ik weet het.’ Alice omhelsde Michelle. ‘Het is verschrikkelijk en het is niet eerlijk.’

Twee figuren maakten zich uit de menigte los en kwamen naar ons toe: inspecteur Weber en brigadier Smith, allebei in begrafenisuniform.

Mijn telefoon ging. Ik trok hem uit mijn zak en nam op, zonder echt te kijken. Op de automatische piloot.

Een dreinend Iers accent schetterde in mijn oor. ‘Twee keer had je de kans en twee keer heb je het verpest.’ Mevrouw Kerrigan.

‘Donder op, ik ben niet in de stemming.’

‘Nou, ik wou alleen maar effe zeggen: even goeie vrienden hoor. Ik heb zelfs een cadeautje voor je. Hoop dat je het leuk vindt.’ Een lachje en ze hing op.

Twee meter voor ons stond Weber stil, hij schraapte zijn keel, ging met zijn tong langs zijn lippen. De mond van Smith vertrok, hij bedwong met moeite een lach. Triomfantelijk hoopje stront.

Ik rechtte mijn schouders. ‘Michelle, waarom wacht jij niet even in de auto? Ik kom zo.’

Michelle liep weg, met gebogen hoofd, terwijl ze op haar nagels beet. ‘Zij heeft haar dochter terug.’

‘Ash…’ Weber schraapte nog een keer zijn keel. ‘Ik moet je vragen met me mee te komen naar het bureau.’

‘Waarom?’

Smith stak zijn borst vooruit. ‘We hebben je broer gevonden. Parker. Twee keer in het hoofd geschoten.’

Ik staarde hem aan. Prikkende naalden verspreidden zich over mijn borst. ‘Hij kan niet…’

‘We hebben een pistool bij hem gevonden: een Bul Cherokee, negen millimeter, erg populair bij de Israëlische veiligheidstroepen.’

Na de stekende naalden kwam de kou, die de adem in mijn longen bevroor. Bul Cherokee: dat was het pistool uit Bath, dat Terri me had verhuurd, zodat mevrouw Kerrigan wraak kon nemen. ‘Ze hebben Parker vermoord?’

‘Jouw vingerafdrukken zitten op het pistool, en ook op de hulzen.’

Ik heb zelfs een cadeautje voor je. Hoop dat je het leuk vindt.

O, god. ‘Je gelooft toch niet dat ik…’

‘Ash.’ Weber kon me niet eens aankijken. ‘Maak dit alsjeblieft niet moeilijker dan het al is…’

Alice greep mijn hand en kneep erin.