43

De motor van de Range Rover ging over in een andere versnelling, we minderden vaart. Een straaltje zweet droop langs mijn gezicht omlaag. Het was heet zo, met die zwarte kap over mijn hoofd, waarvan de stof met elke verstikkende ademhaling mee bewoog.

Het bloed klopte achter mijn ogen, raasde in mijn oren. Blijven ademhalen. Diepe, rustige teugen.

De Range Rover snorde voort, bonkte ergens overheen en kwam tot stilstand. Ze zetten de motor af, zodat alleen nog het gejammer van een elektrische motor overbleef, dan een klik. ‘We zijn er, Haggis, oost west, thuis best.’

Iemand rukte de kap van mijn hoofd.

Ik knipperde met mijn ogen. Hoestte. Zoog mijn longen vol koele lucht.

Het was een dubbele garage, groot genoeg voor de Range Rover en een Audi r8, stenen muren, planken vol dingen in dozen, en een flikkerende tl-lamp.

Harige Handen draaide zich om en grijnsde naar me. ‘Zijn we klaar?’

‘Waarom ga jij je niet…’

Een scherpe, stekende pijn explodeerde op mijn achterhoofd. De wereld werd geel, zwart, kwam in puntige golven van alle kanten op me af.

‘Gllk…’

Kon mijn armen en benen niet bewegen. Niets werkte.

Ed sleurde me de auto uit en hield me overeind, zodat ik niet zou vallen en een bende zou maken op de vloer van de garage. Hij praatte met Harige Handen, maar de woorden klonken allemaal door elkaar en onbegrijpelijk.

Niet overgeven. Niet overgeven…

Ze sleepten me een trap af: kale houten balken aan het plafond, nog meer zoemende tl-lampen, de geur van vocht en stucwerk.

En toen werd alles…

‘Gah…’ Koud water stroomde mijn keel in en droop langs mijn mondhoeken naar buiten, zodat mijn overhemd drijfnat werd.

‘Daar dan. Gaat het weer een beetje, Haggis? Dacht even dat Ed je ietsje te hard had geraakt.’

Ik knipperde met mijn ogen, spuwde, hoestte – elke spiertrekking voelde alsof iemand mijn hersens opblies met een fietspomp vol brandende olie.

Waarom kon ik me niet bewegen?

Shit. Ik zat op een stokoud uitziende houten eetkamerstoel. Mijn enkels waren vastgebonden aan de stoelpoten, mijn armen achter mijn rug, aan de leuning. Dus zo hadden Steven Wallace en Ethan Baxter zich gevoeld: totaal verneukt.

Het was een ruimte zonder ramen met een vloer van aangestampte aarde, kale muren en een kaal peertje aan het plafond. Het zag ernaar uit dat ik niet de enige was die het hier voor zijn kiezen kreeg – er lag een grijs stoflaken over iemand heen, die ook op een houten stoel zat, één blote voet stak onder de plooien uit. De huid was geschaafd, blauw en smerig. Het stoflaken zat vol bruine vlekken – opgedroogd bloed.

Shit, shit, shit, shit…

Die eettafel die bij de stoelen hoorde, stond tegen de muur, recht voor me – het blad zat vol vlekken en krassen. Harige Handen leunde ertegenaan en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Je kent de regels hier, hè? Of moet ik ze voor je opdreunen?’

‘Ik ken de regels.’

Hij knikte. ‘Waarom zit je in de zaken van meneer Whitaker te snuffelen?’

‘Dat doe ik niet. Ik heb het je al gezegd: de zaken van je baas interesseren me niet, ik wil alleen maar weten…’

Eds vuist dreunde weer in mijn maag. Deze keer kon ik op tijd mijn spieren spannen. Toch stak het nog steeds als een gek.

Ik hapte naar adem.

Harige Handen klakte met zijn tong. ‘Je zei dat je de regels kende, Haggis. Geen leugentjes. Is er een onderzoek aan de gang? Ben je daarom hierheen gekomen uit…’ Hij pakte mijn politiekaart. ‘Waar ligt “Oldcastle” in godsnaam?’

‘De Birthday Boy heeft mijn dochter. Ik moet…’

De volgende dreun perste de lucht uit mijn longen, stak mijn buikspieren in brand, deed me kokhalzen.

‘Ghhh… Kun je daarmee ophouden?’

Ed grinnikte. ‘Niet zo slim.’

‘Dus kom op, Haggis, waar zoeken ze naar? Heeft er iemand zijn mond voorbijgepraat? Uit de school geklapt?’

‘De Birthday…’

Mijn hoofd schoot naar rechts. Bloed raasde in mijn oren, spelden en naalden staken in mijn wang. Alsof je wordt gestoken door een bij van één meter tachtig, met een kop als het achtereind van een hond.

‘Ik trap er niet in, Haggis.’

‘De Birthday Boy heeft mijn dochter. Hij heeft ook het vriendinnetje van Dawson. Dawson heeft hem gezien. Hij…’

Terug naar de maag. Ik krulde me zo goed en zo kwaad als het ging op en liet het over me komen, terwijl ik tussen mijn op elkaar geklemde tanden door ademde. ‘Bel naar het bureau en vraag het na.’

‘Nee… dit is leuker.’

Ik knikte. ‘Oké, oké, ik zal je de waarheid vertellen. Ik maak deel uit van een speciale eenheid die onderzoek doet naar de drugshandel hier in de buurt. De plaatselijke smerissen zijn onbetrouwbaar, dus gebruiken we mensen van elders. Alles wat ik doe, wordt opgenomen, en dus weten ze nu precies waar ik ben. Het hele gebouw wordt afgeluisterd.’

‘En wie heeft jullie over ons ingelicht?’

Ik wierp een snelle blik op Ed en keek weer voor me. Ging met mijn tong langs mijn lippen. ‘Dat kan ik je niet vertellen.’

Ergens achter me klonk een langzaam geklap. ‘O, bravó.’ Een vrouwenstem, zacht en vloeiend. ‘Prachtig, zoals je even naar Edward keek. Alsof je hem niet wilde verlinken? Heel goed.’

Ze liep naar de tafel. Lang, elegant, in een zwarte jurk en op hoge hakken, bruin haar tot aan haar middel. Hoge jukbeenderen, haar wenkbrauwen geëpileerd tot een subtiel lijntje, donkerrode lipstick op een kleine, delicate mond, diamanten oorringen. Een gladde gouden trouwring aan haar vinger. ‘Eugene, wees eens lief, neem meneers gegevens mee en trek ze na. O, en als je daar toch bent, neem dan het feestpakket mee terug.’

‘Geen probleem, Terri.’

Ze leunde tegen het tafelblad en glimlachte oogverblindend naar me.

Dawson Whitakers vader moest het nog beter hebben gedaan dan ik dacht, als hij zich zo’n trofee kon veroorloven.

‘Je hebt niet écht iets van Edward gehoord over onze kleine operatie, of wel? Je hield Eugene voor de gek.’ Haar glimlach werd iets minder stralend. ‘Ik heb zo’n hekel aan leugens, jij niet?’

‘Toen ik ze de waarheid vertelde, geloofden ze me niet.’ Ik spande me, klaar voor de vuist van Ed, maar die kwam niet.

Terri stak haar hand uit, pakte het stoflaken beet, en trok het met een zwaai weg, alsof ze een goocheltruc uitvoerde.

Er zat een vrouw vastgebonden aan de stoel, in beha en onderbroek, haar bovenlichaam overdekt met blauwe plekken, korsten bloed om haar gezwollen mond. Een gebroken neus en twee blauwe ogen. Aan één kant van haar hoofd was het haar afgehakt.

‘Neem nou Virginia hier. Virginia is een geopereerde transseksueel, ze werkt als escort: het soort escort dat voor geld iets extra’s levert. Als je ervoor betaalt, kun je een vrouw neuken die vroeger een man was.’ Terri ging met haar vinger langs het sleutelbeen van de mishandelde vrouw. Virginia kromp ineen…

Terri trok een wenkbrauw naar me op. ‘Zou je dat leuk vinden? Zou dat iets nieuws en opwindends voor je zijn?’

‘Nee.’

‘Alleen, Virginia is niet echt een geopereerde transseksueel, hè? Ze is gewoon een lelijke hoer.’ Terri’s hand schoot uit en het hoofd van Virginia sloeg achterover. Vers bloed droop helderrood uit haar mondhoek. ‘Deed alsof ze vroeger een man was. Bedroog haar klanten. Nam hun geld aan en lóóg tegen ze.’

Oproep voor mevrouw Psycho…

‘Is het niet ongelofelijk dat iemand zo oneerlijk kan zijn?’ Terri’s gladde voorhoofd rimpelde in een frons. ‘Dat je zo kunt liegen…’

Virginia liet haar hoofd hangen, haar schouders trilden en ze zat zacht en hijgend te snikken.

‘O, hou toch op met dat gesnotter, stomme teef, het is je eigen schuld. Kenneth heeft je dik betaald voor je smerige leugens, hoe kon je misbruik maken van een man in een rolstoel, verdomme?’ Haar gezicht was vuurrood, speeksel vloog in het rond.

Achter me klonk een bonk, een vlaag koele lucht streek over mijn rug, en daar was Harige Handen Eugene, met in zijn ene poot een sporttas en in de andere een goedkoop uitziende mobiele telefoon. Prepaid. Het type telefoon dat na gebruik gedumpt kan worden. Hij zette de tas op de tafel.

Terri richtte zich weer op en wreef met haar hand langs haar kin. ‘Eugene?’

‘Rechercheur Ash Henderson, politie Oldcastle, was vroeger adjudant, maar kreeg een douw toen een of andere pedo werd vermoord. En de Birthday Boy heeft echt zijn dochter te pakken. Staat volgens mijn kennis in al die Schotse kranten.’

Eindelijk. ‘Dat zeg ik toch al de hele tijd!’

De frons was er weer, maar dit keer was er ook een pruillipje bij. ‘Dus al die onzin over een taskforce en dat iedereen weet waar je bent… Dat was gelogen.’

‘Ze wilden verdomme de waarheid niet geloven! Wat had ik dan…’ Een linkse op het gezicht, hard genoeg om de stoel onder me te laten kreunen. Alles smaakte naar bloed. Ik spuugde een mondvol rood uit.

‘Jaaa.’ Harige Eugene liet mijn portefeuille naast de tas vallen. ‘En dat is niet alles. Hij is te koop. Werkt voor een plaatselijke maffiabaas, ene Andy Inglis.’

‘O, kijk toch niet zo somber, rechercheur Henderson, we plagen je alleen maar.’ Terri glimlachte. ‘We zaten al de hele dag op je te wachten.’ Ze hield haar hand op. ‘Eugene, de telefoon graag.’

Eugene gaf hem haar en Terri toetste een nummer in. Wachtte.

‘Hallo, Maeve? Hoe gaat het daar in het zonnige Oldcastle? … Ja… Dat klopt…’

Ze keek naar mij. ‘Ja, hij is er: nog bedankt voor de tip… Ik weet het… Een beetje, ja. Wil je hem even spreken?’ Een knikje. ‘Oké, daar ga je…’ Ze gaf de telefoon terug aan Eugene. ‘Maeve wil onze gast graag even spreken.’

Eugene greep me bij mijn haar en duwde de telefoon tegen mijn oor.

‘Geniet je van het feestje dat ik voor je heb georganiseerd?’ Mevrouw Kerrigan.

‘Kutwijf!’

‘Tuttut, niet zo onaardig, agent Henderson. Ik had je toch verteld dat ik het je betaald zou zetten, kleine etter? Dat krijg je, als je mij een pistool in mijn gezicht duwt. Ik zei nog dat je de trekker had moeten overhalen.’

‘Heb je me voor niks helemaal hierheen gestuurd? Die klootzak heeft mijn dochter en jij neemt me te grazen, laat me mijn tijd verdoen in dit klote-Bath?’

‘Luister goed, dwergkeutel: meneer Inglis heeft zich uitgesloofd om dat spoor voor je te krijgen. Hij bewees je een dienst. Het partijtje dat je nu meemaakt? Dat krijg je van mij. Veel plezier.’ Ze hing op.

Terri glimlachte. ‘Klaar?’

‘Wat ze ook tegen je gezegd heeft, het is gelogen.’

‘Dat denk ik niet. Eugene?’

Hij nam de telefoon weg van mijn oor. ‘Sorry Haggis.’ Ramde weer zijn vuist in mijn maag.

Shit…

Terri ritste de tas open. ‘Maeve vertelde me dat Pitbull je helemaal hierheen heeft gestuurd om met mijn Dawson te praten. Stel je voor! En ik dacht dat we die hele rattengif-in-de-heroïne-zaak nu wel achter de rug hadden. Dus vertel eens, rechercheur Henderson, wat moest je doen van Pitbull?’

Ik spuugde nog een mondvol bloed uit. ‘Ik werk niet voor Andy Inglis. Ik… ben hem geld schuldig, dat is alles.’

Eugene hield zijn adem in, klonk als een automonteur die op het punt staat iemand over de servicebalie te trekken. ‘Onze vriend hier heeft zes flappen van honderd bij zich.’

‘Rechercheur Henderson: probeer je die arme Pitbull te belazeren?’

‘Nee, ik… Je hebt je aap gehoord, mijn dochter is ontvoerd. Dawson heeft de Birthday Boy gezien toen Brenda Chadwick werd meegenomen, ik moet weten…’ Deze keer was de dreun hard genoeg om de hele stoel achterover te laten storten.

Ahhhh. Shit… Alsof ik met gebroken glas in mijn ribben werd gestoken.

Het plafond bestond uit kale dwarsbalken, en kabels, dan de vloerplaten van de kamer erboven. Net als op de verjaardagskaarten.

‘Jij zit vol leugens en bedrog, rechercheur Henderson. Dat is niet goed voor de ziel. Je moet een daad van verzoening verrichten, net als Virginia hier.’

Ik hoestte. Kleine rode druppeltjes spetterden terug op mijn gezicht. ‘Ik wil alleen maar mijn dochter terug…’

‘Brenda Chadwick was een goedkoop hoertje dat mijn zoon aan de haak probeerde te slaan. Nog maar twaalf jaar en zij dacht dat ze zich mijn gezin binnen kon neuken – stel je voor!’ Terri fronste omlaag naar de tafel. ‘Je wilt niet weten hoe blij ik was toen Dawson thuiskwam en vertelde dat ze was ontvoerd.’

‘Hij heeft de Birthday Boy gezien…’

‘Eugene, hoeveel geld zei je dat rechercheur Henderson bij zich had?’

‘Zeshonderd. Nou ja, vijfhonderdtachtig.’

‘Goed. Dat is meer dan genoeg.’ Ze pakte mijn portefeuille van de tafel en telde een stapel geld uit. ‘Twintig, dertig, veertig, vijftig, zestig, zeventig, en tachtig. Dat is genoeg om een pistool te huren voor… o, laten we zeggen een kwartier.’ Ik knipperde met mijn ogen. ‘Ik wil geen…’

‘Natuurlijk wil je wel een pistool. Je wilt toch gered worden, niet?’ Terug naar de portefeuille. ‘Tachtig voor het pistool en nog twintig voor de kogel. Maar dat is geen huur, die mag je houden.’

O shit.

‘Edward, wil jij rechercheur Henderson helpen de houding aan te nemen?’ Ed trok de stoel overeind en sneed de tiewrap door waarmee mijn rechterpols aan de stoelleuning vastzat. Hij greep mijn onderarm in zijn enorme hand vol littekens en hief die omhoog, alsof ik vroeg of ik naar de wc mocht.

‘Hij is er klaar voor, Terri.’

Ze stak haar hand in de sporttas en haalde er een diepvrieszak uit, zo een van doorzichtig plastic met seal-sluiting. Daarin zat een pistool, groot en zwart en dodelijk. Ze hield de tas omhoog. ‘Eugene, wil jij de honneurs waarnemen?’

‘Met alle plezier.’ Hij trok een paar blauwe rubber handschoenen aan en haalde het pistool uit de zak. ‘Bul Cherokee: negen millimeter, double action halfautomatisch pistool; wordt gebruikt door de Israëlische veiligheidstroepen.’ Hij trok de slee naar achteren en die bleef zo staan. ‘Weegt zevenhonderdvijf gram, ongeladen.’ Hij drukte op een zwart knopje op de zwarte handgreep en het magazijn gleed eruit. Eugene ving het op in zijn andere enorme hand. ‘Magazijn kan tien kogels hebben. Jij krijgt er een.’

Hij haalde nog zo’n diepvrieszak uit de sporttas. Daarin zat een rechthoek van zwart schuimrubber – ongeveer zo groot als een doosje lucifers – waar kleine glanzende koepeltjes bovenuit kwamen. Hij ritste de zak open en haalde iets uit het schuim: een kogel, het ding glinsterde als gepoetst goud. ‘Negen millimeter Luger, zeven punt negen gram, volmantel.’ Met zijn duim duwde hij het ding boven in het magazijn en dat sloeg hij terug in de handgreep. Liet de vergrendeling los en de slee klikte weer naar voren. ‘Klaar.’

Terri glimlachte. ‘Tja, je ziet, Eugene is gek op wapens.’

Ik kon mijn ogen niet van het ding af houden. ‘Luister, ik wil alleen maar weten wat Dawson heeft gezien, ik zweer het, ik ben niet…’

Ed klemde zijn hand over mijn mond, zijn dikke vingers groeven zich in mijn wangen. Eugene liep naar me toe, nam mijn pols over van zijn maat en wrong mijn arm omlaag, zodat ik voorover werd getrokken, tot mijn borst tegen mijn knieën lag – mijn linkerarm zat nog steeds vast aan de stoel.

Ed leunde op mijn rug, om me op mijn plek te houden, terwijl zijn andere hand nog steeds mijn kaken op elkaar hield.

Klootzakken… Ik kon niks doen: Ed was te zwaar.

Eugene duwde me het pistool in mijn hand en boog mijn vingers om de handgreep. ‘Dit kleine handeltje is de veiligheidspal.’ Een klik. ‘En je bent er klaar voor.’

Prima, ik schiet je kop eraf, jij grote harige… Mijn hele arm trilde van inspanning, maar hij liet niet los. Hij schoof de loop van het pistool over mijn rechtervoet en duwde het uiteinde tegen mijn schoen.

Terri hief haar armen op. ‘Tijd voor verzoening, rechercheur Henderson.’

Vergeet het maar.

‘Haal de trekker over.’

Om de dooie dood niet.

‘Of de kogel gaat in je voet, of in je hoofd. Jij mag kiezen.’ Eds spuug spatte tegen mijn nek. ‘doe het!’

Dat van Eugene spatte tegen mijn wang. ‘doe het, verdomme!’

‘Je tijd raakt op, rechercheur.’

‘doe het!

‘haal de trekker over, haggis!’

‘Je mag het pistool nog maar acht minuten houden.’

‘haal verdomme die trekker over!’

‘Linksom of rechtsom, jij neemt die kogel mee.’

‘doe het!’

‘haal die trekker over, of ik schiet je in die verdomde kop van je!’

‘Niet echt veel keus, hè?’

Dachten ze echt dat ik me in mijn eigen voet zou schieten? Als de een of andere stomme idioot? Loop naar de hel.

Eugene schudde zijn hoofd. ‘Hij gelooft ons niet. Haggis hier denkt dat we een grapje maken.’

‘Mmm…’ Terri pakte het grijze stoflaken en drapeerde dat weer over het mishandelde lichaam van Virginia. ‘Wat kunnen we daaraan doen, Eugene? Wat kunnen we doen om rechercheur Henderson te overtuigen?’

Eugene trok het pistool uit mijn hand, ging rechtop staan, richtte en haalde de trekker over. Een scherpe knal dreunde door de ruimte en weergalmde tegen de stenen muren. Onder het stoflaken sloeg Virginia’s hoofd achterover, de stof bolde op achter haar. Rood sijpelde in het laken en verspreidde zich als een veld klaprozen.

Jezus… Hier, recht voor mijn neus…

‘Dank je wel, Eugene, dat zal wel helpen.’ Terri haalde nog twee tientjes uit mijn portefeuille. ‘Maar nu heeft rechercheur Henderson nog een kogel nodig.’

Hij had haar gewoon vermoord, ter plekke…

Terri zuchtte. ‘O, kijk niet zo geschokt: je denkt toch niet dat ik die liegende teef had laten leven, na wat ze mijn Kenneth heeft aangedaan?’

Eugene laadde het magazijn, duwde het pistool weer in mijn hand en dwong de beroete loop weer tegen de bovenkant van mijn schoen. ‘Laatste kans, Haggis.’

‘Je huurperiode loopt af, rechercheur Henderson.’

‘haal die verdomde trekker over!’

‘Hij gaat je voet in of hij gaat je hoofd in.’

Wat voor keus had ik?

‘doe het!’

Ik haalde de trekker over.