x

De volgende ochtend was het grootste deel van de voorpagina gewijd aan Susanne Hansson. Het interview van Camilla vulde twee pagina’s. Louise vouwde de krant samen, nadat ze had geconstateerd dat het inderdaad dit verhaal was geweest dat haar vriendin had beziggehouden. Ze had ook het fotootje van Suhr in de rechterbenedenhoek gezien met de herhaling van de oproep die ook dinsdag in de krant had gestaan: ‘Neem contact op met de politie’ stond er in de kop, en dat hadden mensen ook gedaan. Mannen én vrouwen.

Louise greep naar haar hoofd bij de gedachte aan de mannen die belden en zeiden dat zij degene waren voor wie werd gewaarschuwd. Op zo’n moment werd onmiddellijk de telefoon getraceerd, maar tot dan toe was daar niets uit gekomen.

Er waren veel reacties van vrouwen die waren aangerand of verkracht door iemand die qua signalement of werkwijze bij Bjergholdt paste.

De nieuwe resultaten hadden Suhr wel zijn optimisme teruggegeven.

‘We hebben zeker twee keer zo veel reacties’, zei hij vergenoegd toen het team ’s ochtends bij elkaar kwam voor een overzicht van de situatie.

Ze waren het erover eens dat Bjergholdt de dader was van de moord op Christina Lerche en de twee verkrachtingen, die van Susanne Hansson én die van Karin Hvenegaard. Ze waren er ook vrij zeker van dat het bij twee van de telefonische aangiftes om hem moest gaan, maar het zou moeilijk worden om dat te bewijzen. Ze hadden de slachtoffers het beeld van de metrocamera’s laten zien en de vrouwen hadden bevestigd dat er een gelijkenis was, maar als bewijs was het te zwak: een goede advocaat zou de aanklacht al hebben neergesabeld voordat de aanklager het woord kreeg.

Na de briefing zat Louise in gedachten verzonken achter haar computer. Ze voelde haar maag knorren en dacht er ineens aan dat ze geen ontbijt had gehad.

Ze had eerder geen trek gehad en nu dat wel het geval was, nam ze een sigaret en een kop koffie. Daarvóór had ze zich weten te redden met bronwater en een paar appels, maar dat was niet genoeg meer. Peter had gebeld en gevraagd of ze in het weekend konden afspreken om te kijken hoe ze hun gezamenlijke spaargeld en de gezamenlijke spullen konden verdelen.

Ineens leek het weekend onoverzichtelijk. Ze betrapte zich erop dat ze hoopte dat er iets zou gebeuren, zodat ze zich in haar werk kon begraven om de tijd door te komen. Op Flemmings aandringen had ze toegezegd om vrijdagavond met hem uit te gaan. Sinds hij bij haar thuis was geweest hadden ze één keer met elkaar gesproken, en zij had geen zin om een hele avond over haar stukgelopen relatie te praten. Aan de andere kant had ze zelf geen plannen en ze moest er eigenlijk ook weer eens uit.

Haar misselijkheid keerde terug toen ze een stukje brood met boter had gegeten in de keuken. Ze haalde nog net het toilet toen ze moest overgeven. Toen ze terugkwam belde ze het nummer van haar huisarts. De laatste paar dagen werd ze geplaagd door een knagend vermoeden. Eerst had ze geprobeerd het te negeren, maar het bleef terugkomen.

‘Morgen zit helemaal vol’, zei de doktersassistente gejaagd, ‘en maandag komen de spoedgevallen van het weekend, dus als het niet dringend is, kan het pas dinsdag.’

Louise stelde met tegenzin vast dat ze geen dringend geval was en ging akkoord.

De volgende dag, toen Lars Jørgensen tegen haar zei dat het lunchtijd was en dat hij zijn lunchpakket thuis op de keukentafel had laten liggen, dwong Louise zichzelf om mee te gaan naar de kantine. Het zat er bomvol en er hing een zware etenslucht. Weer trok haar maag zich samen. Ze overwoog om op weg naar huis langs een apotheek te rijden, om een einde aan de onzekerheid te maken, maar het idee was zo heftig dat ze het niet aandurfde. Dat zou pas echt een ramp zijn, dacht ze terwijl ze met haar collega in de rij ging staan.

Ze keek strak naar de mand met fruit die naast de kassa stond en staarde naar beneden toen de collega’s voor haar hun borden vulden met dampende gehaktballen en rijst. Ze nam een stukje roggebrood en een banaan en wilde weer teruggaan naar haar kamer.

‘Kom nou maar’, zei haar collega en hij knikte in de richting van de lange kantinetafels.

Louise volgden hem met tegenzin. Ze wilde het liefst op haar kamer eten, zodat ze door kon werken. Ze had Suhr in het kort het idee voorgelegd dat ze de vorige avond had gekregen en daar wilde ze graag verder aan werken.

‘Doe maar’, had Suhr gezegd en hij was haastig doorgelopen.

Voor de eerste keer realiseerde ze zich dat ze werd ontzien. Hij hield rekening met haar omdat ze had verteld dat Peter bij iemand anders was ingetrokken en hij beschouwde haar zoektocht naar internetprofielen als een soort matsbaantje, terwijl de anderen op Bjergholdt joegen en op zoek waren naar slachtoffers van hem. Die miskenning had haar zo kwaad gemaakt dat ze zonder er verder over na te denken zijn kamer binnen was gestapt en hem voor de voeten had geworpen dat internet voor veel mensen een werkelijkheid was geworden waarin ze het liefst leefden. Ze was al flink op dreef, toen ze ontdekte dat de hoofdinspecteur in de bezoekersstoel tegenover Suhr zat en het tafereel met een strakke blik volgde.

‘Dag’, zei ze en ze knikte richting de stoel.

Daarna wendde ze zich weer tot Suhr en ging verder, terwijl ze langzaam naar de deur liep. ‘Ik kan heus wel wachten met zoeken, als je liever hebt dat ik wat anders ga doen.’

Ze keek hem doordringend aan, met alle kracht die ze wist te verzamelen, om hem ervan te overtuigen dat hij haar echt niet hoefde te ontzien.

De chef Moordzaken zag eruit als iemand die uiteindelijk moest erkennen dat hij van vrouwen geen verstand had. Hij kon haar boodschap niet ontcijferen en dus koos hij ervoor om de laatste zinnen te negeren. In plaats daarvan knikte hij vriendelijk en vroeg haar door te gaan met waar ze mee bezig was.

Toen Louise aan de tafel in de kantine zat, ontdekte ze dat ze was vergeten hoe gezellig het was om naar de lunchgesprekken te luisteren. Ze stelde haar werk nog even uit, haalde nog een kop koffie en werd bijgepraat over de zaak van de man die ervan verdacht werd zijn ex-vrouw te hebben vermoord. De aanklacht was ingetrokken, en uit frustratie daarover was Willumsen een lang weekend met zijn vrouw weggeweest. Niemand kon zich herinneren dat hij dat ooit eerder gedaan had.

Iedereen vond het meest frustrerende nog dat het bijna honderd procent zeker was dat de man zijn vrouw had vermoord, maar omdat zijn vingerafdrukken volstrekt legitiem in haar woning aanwezig waren geweest en een getuige zich genoodzaakt had gevoeld een valse verklaring af te leggen was de hele zaak in elkaar gestort, en nu hadden ze geen enkel bewijs dat hij het was geweest. Hij had de gevangenis als een vrij man verlaten en de kinderen waren inmiddels al het land uitgestuurd. Totdat er nieuwe bewijzen opdoken moesten ze accepteren dat iemand heel goed weg was gekomen met de moord op zijn vrouw, zonder dat zij er iets aan konden doen.

‘Zo is het nou eenmaal. We moeten de zaak sluiten. Je hebt alleen jezelf er maar mee als je het niet van je af kunt zetten en niet kunt inzien dat het geluk en het toeval af en toe met de criminelen zijn’, zei Pihl, die intensief aan de zaak had gewerkt, schouderophalend.

Louise was het daarmee eens, maar ze vond het niet prettig om te horen, want er was een kans dat het met Bjergholdt ook zo afliep. Als het hun niet lukte erachter te komen wie hij was, zou zijn dossier op dezelfde stapel onopgeloste zaken terechtkomen, besefte ze. Bij hen was het alleen andersom: zij hadden wél de bewijzen, maar niet de persoon om wie het ging.

‘Heb je zin om dit weekend mee te gaan naar het platteland?’

Er was een sms’je binnengekomen van Camilla terwijl Louise in de kantine zat. Camilla en Markus gingen naar Sorø. De verleiding was groot, maar Louise had ’s avonds een afspraak met Flemming en zaterdag zou ze met Peter gaan koffiedrinken, dus stuurde ze een kort antwoord terug waarin ze bedankte. Daarna ging ze weer achter de computer zitten.

nightwatch.dk. Ze had een loginnaam nodig om op de site te kunnen. Die had ze niet, dus moest ze zich eerst aanmelden als gebruiker. Ze wilde Lars Jørgensen vragen haar te helpen, maar nadat ze waren teruggekomen uit de kantine was hij verdwenen.

Dat moest ze toch ook zelf wel kunnen, dacht ze en ze probeerde een nickname te bedenken. Uiteindelijk koos ze ervoor om initialen te gebruiken, alleen niet die van haarzelf. Ze jatte die van haar schoonzus. Trine heette ook Rick sinds ze met Mikkel was getrouwd, maar ze had haar meisjesnaam als tussennaam aangehouden, en in Louises oren klonk het verschrikkelijk als ze haar schoonzus Trine Madsen-Rick hoorde zeggen. Dat paste gewoon niet bij elkaar.

Louise typte tmr in en hoopte dat de site een gebruikersnaam van drie letters accepteerde. Dat was niet het geval, het minimum was vier. Tot haar eigen tevredenheid streepte ze Rick weg uit de naam van haar schoonzus, maakte er Trine Madsen van en kortte het af tot trim, wat wel werd geaccepteerd. Een kleurige welkomstboodschap verscheen op het scherm en het menu aan de linkerkant legde de werking uit en welke nachtclubs, discotheken en bars je op nightwatch.dk kon bezoeken. De bedoeling was dat feestende nachtbrakers vereeuwigd werden door fotografen van Nightwatch die in de stad rondliepen, waarna de foto’s op de site werden gezet.

Je kon ook zelf een camera meenemen. Dat had natuurlijk een gigantische vlucht genomen nu bijna iedereen een mobiele telefoon had met een camera erin. Je stuurde vervolgens de foto via mms naar nightwatch.dk, met daarbij de tekst met wie je in de stad was of wie je was tegengekomen en eventueel nog een korte opmerking. Je gebruikte je nickname van Nightwatch en daarna werden de foto’s meteen geplaatst. Zat je thuis achter je computer en zag je in een van de discotheken een knappe vent aan de bar, dan kon je er snel naartoe gaan en hopen dat hij er nog was of je kon hem een berichtje sturen, als zijn nickname er tenminste bij stond. Uit de foto’s die je op de startpagina kon bekijken bleek dat niet iedereen in de gaten had dat hij werd gefotografeerd, maar toch hadden vrienden de namen onder de foto’s gezet.

Louise klikte naar donderdagavond om te kijken wie je had kunnen tegenkomen als je in de binnenstad was gaan stappen: Zusje, Spetter en Danni stonden mooi aangeschoten met hun armen om elkaar heen te glimlachen naar de camera van een mobiele telefoon. Dat meende Louise tenminste uit de beeldkwaliteit te kunnen opmaken. Ze zuchtte toen ze ontdekte dat er acht pagina’s waren met dezelfde soort foto’s op postzegelformaat, die je kon uitvergroten als je enige hoop koesterde te kunnen zien wie erop stond. Dit was trouwens nog maar de oogst van één café in het centrum. Ze begon een idee te krijgen van de hoeveelheid foto’s die er bij vrijdag en zaterdag te vinden zou zijn.

Een heleboel namen en een heleboel dronken mensen. Er waren ook foto’s van mensen die aan het dealen waren. Ze maakte een notitie voor de afdeling Narcotica en verbaasde zich erover dat iemand het pikte dat hij zo op de foto werd gezet.

Ze klikte verder, vergrootte foto’s en sloot ze weer, klikte op de volgende zo snel als haar laptop dat toeliet. Er verscheen een koppel van haar leeftijd in beeld! Ze zaten aan de bar met een longdrink. Eronder stond: Sipp en Motor3. Louise dubbelklikte op Sipp en kwam op haar profiel terecht. Er stonden geen foto’s bij, maar je kon haar wel een e-mail sturen. Ze sloot het venster en probeerde Motor3. Zijn profiel was aangevuld met een ruime verzameling foto’s.

Lars Jørgensen was weer opgedoken zonder dat Louise het had gemerkt. Uiterst geconcentreerd staarde ze naar haar scherm. Ze had net ontdekt dat er ook foto’s waren van het datingfeest van vrijdagavond, maar systematisch als ze was, zocht ze in omgekeerde volgorde en was ze nog niet verder gekomen dan zaterdagavond. Op de plekken waar ze had gezocht was Bjergholdt tot nu toe nergens te bekennen en ze wist ook dat de kans dat ze hem plotseling op een van de foto’s herkende minimaal was. Maar hij was wel op het feest en dat zei haar dat hij in de binnenstad kwam, en daarmee was het de moeite van het proberen waard.

Heilmann kwam geregeld binnen en keek dan over haar schouder mee. Ze had veel sneller dan Suhr begrepen waar Louise mee bezig was. De kwaliteit van de foto’s van het datingfeest varieerde. Van de meeste was de belichting zo slecht dat er weinig meer te zien was dan wazige figuren tegen een donkere achtergrond.

‘Met die beeldkwaliteit kun je niet zo heel veel’, zei Heilmann voordat ze naar haar eigen kamer terugliep. ‘Maar als je hem tegenkomt, moeten we een specialist laten beoordelen of hij er iets mee kan.’

Sommige mensen zag Louise vaker langskomen. Ze zag Stine Mogensen en haar vriendin Anette op meerdere foto’s en realiseerde zich dat er meer voor nodig was dan Duke en de ervaring van afgelopen vrijdag om ze uit het uitgaansleven weg te houden.

Hij was er niet bij, constateerde ze. Ze voelde zich leeg vanbinnen en kon niet precies zeggen waarom ze zo stellig had verwacht hem te vinden. Teleurgesteld sloot ze de fotogalerij van het datingfeest af, ging verder naar de dag ervoor en klikte zonder veel overtuiging door de beelden van de donderdag. Ze begon moe te worden van de vele foto’s en schrok toen haar mobieltje ging. Ze keek snel op het display, maar herkende het nummer niet.

‘Afdeling A, Louise Rick.’

‘Dag, met Susanne, wat vond je van het interview?’

Verward en moe als ze was kon ze even niet bedenken wie Susanne was en over welk interview ze het had. Ze keek op van het scherm en deed haar best om naar het nu terug te keren.

‘Ik heb het nog niet gelezen,’ gaf ze toe terwijl ze naar de krant van de vorige dag keek die op haar bureau lag, ‘maar ik heb het hier liggen. Was je er zelf tevreden over?’

‘Heel tevreden. Ik sprak net met Camilla Lind en die vertelde me dat er heel veel positieve reacties op de redactie zijn binnengekomen. Mensen steunen me, staan achter me en willen me helpen een nieuwe woning en een nieuwe baan te vinden’, zei ze en ze klonk opgewekt.

‘Dat is prachtig, maar hou je toch nog maar een beetje gedeisd.’

Ze bespeurde de teleurstelling in Susannes reactie en kreeg meteen spijt van haar opmerking. Ongelooflijk wat een artikel teweeg kon brengen. Mensen stonden onmiddellijk klaar als hun in duidelijke bewoordingen uitgelegd werd dat een medemens in nood zat.

‘Ik bedoel niet dat je de aanbiedingen die je krijgt niet moet accepteren’, zei Louise snel. ‘Alleen dat je je niet onmiddellijk in een verhuizing moet storten, nu de krant klaarstaat om elke stap die je zet te volgen.’

‘Dat was ik ook niet van plan’, antwoordde Susanne stijfjes en ze vervolgde op zakelijker toon: ‘Maar ik heb met Camilla Lind de afspraak gemaakt dat ik een soort dagboek over mijn leven op een geheim adres schrijf, over mijn gedachten en hoe het is om te verhuizen omdat je je niet veilig voelt.’

Louise wist niet of ze moest lachen of haar de huid vol moest schelden. Ze deed geen van beide en haar gepeins werd onderbroken toen Susanne verderging: ‘Ik belde eigenlijk alleen maar om te zeggen dat je niet meer voor me achter een computer aan hoeft. Ik kan er eentje van Morgenavisen lenen.’

Louise liet haar hoofd tegen haar handpalm rusten. Ze kon niet overzien of het goed of slecht voor Susanne was dat ze in Camilla’s handen was gevallen. Het hielp haar misschien om haar oude leventje achter zich te laten en een eigen identiteit te ontwikkelen, of het maakte haar tot een zielige media-figuur met wie mensen een tijdje medelijden hadden en die ze daarna net zo snel weer vergaten.

‘Oké, dan zet ik dat stil,’ zei ze, ‘maar maak niet de afspraak met de krant dat lezers je mogen schrijven, want dan loop je het risico dat hij daar gebruik van maakt.’

Susanne bromde iets onverstaanbaars, maar Louise voorzag dat Morgenavisen, als Susannes dagboek eenmaal liep, haar een e-mailadres zou geven. Veel lezers zouden ongetwijfeld van de mogelijkheid gebruikmaken om contact met haar te zoeken. Louise zou het met Suhr en Heilmann gaan bespreken.

‘Met welke telefoon bel je nu?’ vroeg Louise. Susannes mobiele nummer had ze in haar eigen telefoon geprogrammeerd, dus als ze mobiel had gebeld, dan had het in haar display gestaan.

‘Met eentje die ik van Morgenavisen heb gekregen, zodat ik niet mijn eigen telefoon hoef te gebruiken.’

Nu begon het Louise te dagen. De krant deed alle deuren dicht. De journalist stortte zich op het verhaal en sloot alles voor anderen af. Handig, Camilla Lind! Zo krijg je je loonsverhoging wel, dacht Louise. Ze maakte er ook uit op dat de krant blijkbaar inschatte dat er wellicht meer slachtoffers zouden vallen. Dat het verhaal zo groot was dat ze er de hele zomer mee vooruit konden. Anders hadden ze niet zo veel moeite gedaan om het alleenrecht op Susannes verhaal op te eisen. Ze zag Camilla voor zich en stelde zich haar weekend op het platteland met kind en vriend voor. Nou maar hopen dat haar idyllische avontuur niet door een nieuwe verkrachtingszaak wordt verstoord, dacht ze bitter.

‘We spreken elkaar gauw’, zei ze toen ze niets meer kon verzinnen. Eigenlijk was het ook niet Susannes schuld. Ze reageerde zoals vele anderen zouden doen.

Toen Louise Suhr op de hoogte gebracht had van deze ontwikkeling besloot hij zelf een praatje met Camilla te maken om te horen wat haar plannen met Susanne waren. Hij had er geen belang bij dat de zaak zich zou ontwikkelen tot een ‘mediagebeurtenis’, zoals hij het uitdrukte, maar toen de krant hem garandeerde dat haar verblijfplaats onbekend zou blijven en aangaf dat ze ook van plan waren een filter te zetten op de mails die ze ontving, had hij geen bezwaar meer. Louise ging ervan uit dat Camilla hem naar de mond zou praten en er voetstoots mee akkoord ging om hem op de hoogte te brengen als er reacties kwamen die interessant leken. Louise had doorzien dat het haar vriendin hiermee was gelukt de politie een stap voor te zijn. Nu was zij ineens degene die hen op de hoogte hield, en niet andersom.

Toen Louise op de klok keek, ontdekte ze dat ze nog een uur had om naar huis te gaan, te douchen en zich om te kleden vóór haar afspraak met Flemming. Ze sloot snel de computer af en stoof de deur uit.

Slechts een paar minuten te laat stond ze een beetje buiten adem de drukke bar af te speuren, maar Flemming Larsen was nergens te bekennen. Ze liep naar een leeg tafeltje in de hoek bij de keuken en was net gaan zitten, toen hij binnenkwam.

‘Heb je lang moeten wachten?’ vroeg hij schuldbewust.

Ze stelde hem gerust en zei dat ze er net was. Ze liepen naar het restaurantgedeelte van het café, waar ze een tafel hadden gereserveerd.

Louise voelde zich ongemakkelijk. Ze had meer make-up opgedaan dan wanneer ze naar haar werk ging. Op de spijkerbroek droeg ze een turquoise tuniek die ze van Camilla had geleend en voor de gelegenheid droeg ze haar lange, wilde krullen los. Flemming leek evenwel rechtstreeks van zijn werk te zijn gekomen.

‘Ik werd opgeroepen, net op het moment dat ik weg wilde’, zei hij toen hij in de gaten kreeg dat zij zich een beetje te opgedirkt voelde.

Haar maag kromp ineen en ze dacht meteen aan een nieuwe melding van een verkrachting.

Hij schudde zijn hoofd.

‘Een steekpartij’, zei hij. ‘Willumsen was er ook.’

Louise trok haar wenkbrauwen op.

‘Ik dacht dat Willumsen een lang weekend met zijn vrouw weg was.’

‘Dat was hij volgens mij ook, maar hij kwam vlak na mij binnen, dus heeft hij vast en zeker zijn vrouw en het hotel direct verlaten toen de chef Moordzaken belde’, zei Flemming glimlachend.

‘Hij is ervan overtuigd dat er sprake is van wraak. Het gaat om de man die een paar dagen geleden is vrijgelaten in de zaak van de moord op zijn ex-vrouw. Hij is in zijn borst en zijn rug gestoken. Het lijkt erop dat ze met een groepje waren. Willumsen denkt dat de man misschien een beetje te triomfantelijk heeft gedaan over het feit dat hij niet meer werd beschuldigd en dat dat vervolgens de woede van haar familie gewekt heeft.’

Louise luisterde zonder enige emotie. De ene moord na de andere. De man was vrijuit gegaan, hoewel hij zijn vrouw van het leven had beroofd. Nu was hij zelf dood. Ze dacht aan de kinderen, die het land uit waren gestuurd en nu geen vader en moeder meer hadden naar wie ze konden terugkeren.

Ze liet Flemming bestellen en keek naar hem terwijl hij de wijnkaart bestudeerde. Ze realiseerde zich ineens hoezeer ze naar gezelschap verlangde, zich met mensen en een vrolijke stemming wilde omringen. Dat gevoel had ze al een hele tijd niet gehad.

Om vier uur ’s nachts zat ze erdoorheen en liet ze Flemming haar in een taxi helpen. Ze had veel te veel gedronken en veel te veel sigaretten gerookt. Zelfs in haar dronken toestand schaamde ze zich er nog over dat ze zich zo had laten meeslepen en eigenlijk wat te uitbundig was geweest, maar ze had een leuke avond gehad.