x

Op vrijdagavond haalde Louise Susanne op, een halfuur voordat ze met de rest van het team op Heilmanns kantoor de laatste instructies zouden krijgen. Het datingfeest werd in een groot pakhuis gehouden, en toen ze daar aankwamen, parkeerden ze hun auto’s achter elkaar op een stuk grond vlak naast het gebouw, zodat ze de ingang in de gaten konden houden.

Louise liep met Susanne naar de rij aan de rechterkant, waar slechts twee mensen voor hen stonden. Lars Jørgensen bleef in de auto wachten tot ze binnen waren. Louise bedankte toen een jong meisje haar een pen en een leeg naambordje voor op haar blouse wilde geven.

‘Voor je nickname’, legde het meisje uit, terwijl ze naar de volgende in de rij stapte.

Louise zag dat Susanne het kaartje wel had aangepakt en er iets op schreef, voor ze tegen haar had kunnen zeggen dat dat niet nodig was. Ze trok haar mee langs de mensenmassa bij de deur.

‘We zijn hier alleen om te kijken’, zei ze tegen Susanne en ze herhaalde wat ze op Heilmanns kantoor hadden afgesproken voor ze waren vertrokken. Ze mochten natuurlijk wel een praatje met iemand maken, maar ze waren hier in de allereerste plaats om hun ogen goed de kost te geven.

‘Het komt toch veel natuurlijker over als we ons net zo gedragen als iedereen?’ merkte Susanne op toen ze zich door de meute heen hadden geworsteld.

Louise reageerde niet. Ze liep naar een hoog tafeltje dat voor de bar stond. Ze ging zo staan dat ze goed zicht had op de mensen die binnenkwamen. De grote ruimte in het pakhuis was verre van vol, maar zou dat in de loop van de avond wel worden. Dat had de organisator hun verzekerd toen Louise samen met Lars Jørgensen diezelfde middag bij hem was geweest, om te informeren naar de indeling van de hal en om te horen waar de uitgangen waren en hoeveel mensen hij verwachtte.

Hij was niet erg enthousiast geweest over hun aanwezigheid tijdens het feest. Hij was waarschijnlijk bang dat het zijn datingportal en de reputatie van de feesten zou schaden als bekend werd dat geweldplegers hun slachtoffers hier uitzochten. Hij werd maar een heel klein beetje gerustgesteld toen ze hem garandeerden dat ze een eventuele arrestatie niet binnen zouden verrichten.

‘En de pers dan?’ had hij hun nageroepen. ‘Ik heb namelijk ook een aantal journalisten uitgenodigd!’

‘Ja, dat is het risico dat je loopt als je graag in de media wilt komen’, had Louise geantwoord terwijl ze naar buiten liepen. Ze had zich expres niet omgedraaid om hem aan te kijken. Hij was wel de laatste met wie ze medelijden had.

‘Mag ik een sigaret van je?’ vroeg Susanne, die Louises sigaretten pakte.

Louise was zo verbaasd dat ze slechts toekeek terwijl Susanne onhandig een sigaret uit het pakje peuterde, in plaats van haar te helpen of haar aansteker te pakken.

‘Natuurlijk.’

Eindelijk reageerde ze door haar de aansteker over de tafel heen aan te geven.

‘Nou, jij maakt echt een heel snelle ontwikkeling door’, zei ze en ze toverde vlug een glimlach tevoorschijn. Het was allerminst haar bedoeling om een rem te zetten op Susannes bevrijding en nieuwsgierigheid, die zich stukje bij beetje begonnen te manifesteren. ‘Heb je ooit eerder gerookt?’

Susanne schudde haar hoofd en hield de sigaret stuntelig tussen haar vingers.

‘In het begin kun je beter niet inhaleren. Zuig de rook in je mond en blaas weer uit. Als je een beetje aan de smaak gewend bent, kun je voorzichtig gaan inhaleren’, instrueerde Louise haar.

Het was meer dan twintig jaar geleden dat ze iemand had uitgelegd hoe je moest roken. Niet omdat ze als jong meisje zelf zo geroutineerd was. Voorzover ze zich herinnerde, was ze een van de laatsten in de klas die zwichtte om erbij te horen. Maar daarna had ze verschillende keren geholpen om anderen over te halen.

Het werd al wat drukker. De menigte bij de ingang had zich verspreid en de mensen stroomden nu de zaal binnen als vage silhouetten die met korte tussenpozen werden verlicht door de flikkerende lichten die de zware, bonkende ritmes van de muziek volgden.

‘Laten we even rondlopen’, stelde Louise voor toen ze allebei hun sigaret hadden uitgedrukt.

Ze liepen langzaam en praatten met elkaar, zodat het niet te veel leek of ze op zoek waren, maar Louise ontdekte snel dat dat hen juist onderscheidde van de anderen, die ongegeneerd aan het zoeken waren en op de naambordjes keken van de mensen die langsliepen. Rond de tafels stonden groepjes, terwijl sommigen alleen stonden en wachtten om contact te zoeken.

De dansvloer was al goed bezet. Ze worstelden zich er niet dwars doorheen, maar stapten eromheen en liepen verder naar het gedeelte achter in de grote hal dat was ingericht als lounge, met kussens op de grond en gedempte muziek, die een oneerlijke strijd aanging met het oorverdovende lawaai uit de enorme luidsprekers van de discotheek in de grote zaal. Ze gingen zitten en keken onrustig rond, tot ze genoeg hadden gezien en het erover eens waren dat hij er niet was. Daarna liepen ze terug en gingen weer bij de bar staan.

‘Hij komt niet’, zei Susanne, die daarna om een nieuwe sigaret vroeg.

Louise schudde er een uit het pakje en was geneigd haar gelijk te geven.

‘Hoe lang blijven we hier?’

‘Tot het afgelopen is. Hij kan namelijk net zo goed een halfuur voor het einde opduiken als nu.’

Lars Jørgensen kwam aanlopen en ging bij hun tafeltje staan. Hij schudde het hoofd en liet zijn mondhoeken hangen.

‘Het wordt een lange avond, maar je bent een stumper als je niet geniet van alle aandacht die je hier krijgt’, zei hij terwijl hij zijn blik liet rondgaan. ‘En het is in elk geval vervelender om buiten te moeten staan.’

Hij schrok toen een paar vrouwenhanden zich voor zijn ogen sloten en zijn lichaam in een omhelzing achterover trokken. Hij draaide zich snel om en stond oog in oog met Camilla, die maar een half hoofd kleiner was dan hij.

‘Hallo!’

Hij leek verlegen, maar hij glimlachte. Ze hadden elkaar op het politiebureau wel vaker ontmoet en vanaf het moment dat hij Louises directe collega was geworden had Camilla hem zonder meer op haar lijst van politiebronnen gezet, iets waar hij zich goedmoedig in had geschikt. Het had er trouwens alle schijn van dat hij haar wel leuk vond.

‘Hebben jullie hier veel mensen rondlopen?’ vroeg Camilla nieuwsgierig, waarna ze om zich heen keek.

Louise negeerde haar vraag en vroeg waar ze Henning had gelaten.

‘Hij moest even zijn broer halen, maar hij komt er zo aan’, antwoordde ze grijnzend. ‘Ik word straks aan hem voorgesteld!’

Louise glimlachte en dacht aan Peter en zijn verwijt dat zij Camilla’s wens om een man te vinden en een gezin te stichten niet respecteerde. Ze zei snel dat dat wel spannend voor Camilla moest zijn en dat ze zich erop verheugde ze te ontmoeten. Maar ze klonk niet helemaal overtuigend en ze zag aan haar vriendin dat zij het had gemerkt.

‘Ik ga even naar de wc’, zei Susanne en ze doorbrak daarmee de spanning die na Louises opmerking was ontstaan.

‘Moet jij niet werken?’ vroeg Louise om de zaak glad te strijken.

Camilla knikte. ‘Ik ben eigenlijk op zoek naar de organisator. Ik wil hem interviewen in verband met de reportage die ik hierover schrijf.’

Ze namen afscheid toen Camilla de fotograaf zag met wie ze was gekomen, en Louise begon uit te kijken naar Susanne.

Het was inmiddels echt druk geworden. Ze keek Lars Jørgensen na, die in de menigte verdween om de grote zaal nog een keer af te zoeken. Bij de uitgang van het toilet zag ze het korte, donkere kapsel van Susanne.

Louise stond naar haar te kijken en zag daarom het moment waarop Susannes blik bleef hangen. Ze zag haar even wankelen voor ze als verstijfd bleef staan.

Razendsnel volgde ze Susannes blik, maar het was moeilijk te zien wie deze reactie had veroorzaakt. Ze worstelde zich door de menigte, terwijl ze tevergeefs oogcontact met Susanne probeerde te krijgen. Geërgerd duwde ze de mensen opzij die in de weg stonden en ze negeerde de boze opmerkingen die haar achterna werden geroepen.

Daar was hij. Louise bleef staan toen ze het golvende haar in de nek zag. Hij stond met twee meisjes te praten die ze eind twintig schatte. Vervolgens draaide hij zich half om, en zijn profiel was zo duidelijk te zien dat de adrenaline door haar aderen begon te stromen.

Ze wilde naar de uitgang lopen om het team buiten een teken te geven, maar ze durfde Susanne niet alleen te laten. Vlug pakte ze haar mobiele telefoon uit haar jaszak en toetste Heilmanns telefoonnummer in, maar hij ging niet over. Geïrriteerd staarde ze naar het display en ontdekte dat ze geen bereik had: hierbinnen was geen dekking. Geen enkel streepje bij de signaalsterkte. Ze zocht koortsachtig de zaal af naar Lars Jørgensen, maar kon hem niet vinden, dus moest ze er zelf voor zorgen dat Susanne snel mee naar buiten kwam, zodat ze niet met haar verkrachter werd geconfronteerd.

Ze hadden natuurlijk besproken wat Susanne moest doen als ze ineens oog in oog met hem kwam te staan, en de woorden van Heilmann waren duidelijk geweest. ‘Praat niet met hem. Draai je om en loop naar de uitgang, zodat hij niet met bedreigingen kan komen.’

Toch liep Susanne niet naar de uitgang. Ze stond als aan de grond genageld en liet zich heen en weer duwen door mensen die in een onafgebroken stroom de wc in en uit liepen.

Toen ze eindelijk bij Susanne stond, waren het golvende haar en het aristocratische profiel uit Louises gezichtsveld verdwenen. Ze pakte Susanne stevig vast en trok haar met zich mee. Ze merkte al snel dat Susannes voeten haar niet gehoorzaamden, dus Louise moest nogal wat kracht gebruiken en sleepte haar bijna mee door de zaal, terwijl ze geïrriteerd om zich heen keek op zoek naar Lars Jørgensen. Ze dacht dat ze nog een glimp van Jesper Bjergholdt zag, die samen met de twee meisje in de richting van de lounge liep.

Toen ze buiten waren, liet ze Susannes arm los en ze gaf haar even de gelegenheid om bij te komen, terwijl ze Michael Stig en Thomas Toft riep om hen te informeren.

Ze kwamen naar haar toe toen ze hen wenkte. Bij de auto’s zag ze Heilmann met haar mobiele telefoon aan het oor aan komen lopen. Louise ging ervan uit dat ze de extra mensen die waren meegekomen om te assisteren op de hoogte bracht van het feit dat er iets stond te gebeuren en dat ze klaar moesten staan als mocht blijken dat de dader aanwezig was.

‘We gaan naar binnen om hem te halen’, zei Michael Stig op het moment dat de teamchef de telefoonverbinding verbrak. Heilmann keek hem aan en nam de leiding.

‘Zo meteen gaan twee van onze mensen bij de leveranciersingang aan de achterkant van het gebouw staan, en wij drieën blijven hier’, zei ze tegen Michael Stig en Thomas Toft. Toen zag ze Susanne en ze liep naar haar toe om haar op te vangen. Met een arm om Susannes schouder bracht ze haar snel naar de auto die door de teamchef werd gebruikt als uitvalsbasis en opende het achterportier.

‘Rick, jij gaat naar binnen om Lars Jørgensen te zoeken, en jullie houden de verdachte in de gaten’, zei ze toen ze terugkwam. ‘Als de telefoon van Lars in de hal ook geen bereik heeft, moet een van jullie naar buiten komen en ons een teken geven op het moment dat de verdachte aanstalten maakt het feest te verlaten.’

Louise liep weer naar binnen om haar collega te zoeken. Ze vond hem samen met Camilla aan een van de tafeltjes bij de bar. Enigszins geërgerd omdat hij gezellig stond te kletsen, stapte ze op hen af en onderbrak hun gesprek.

‘Laten we samen even een rondje maken’, zei ze en ze was bang dat ze Camilla’s argwaan zou wekken, maar haar vriendin zwaaide hen gewoon na en baande zich een weg door de mensenmassa, alsof ze op een gelegenheid had gewacht om ertussenuit te glippen. Louise kreeg het idee dat Henning zijn entree in de zaal had gemaakt of in elk geval in de buurt moest zijn. Ze trok Lars Jørgensen snel met zich mee, zich ervan bewust dat buitenstaanders haar waarschijnlijk zouden zien als een vrouw die bezig was haar vangst veilig te stellen.

‘Hij is er’, zei ze en ze liet de jas van haar collega los.

Ze bracht hem snel op de hoogte van wat er was gebeurd en waar ze hun man het laatst had gezien, terwijl ze doelgericht richting de lounge liepen en probeerden te doen of ze een stel waren dat elkaar net was tegengekomen. Kleine groepjes zaten bij elkaar op de grond, andere stonden tegen de muur, omdat de comfortabele zitplaatsen allemaal al bezet waren. Ze bleven bij de grote schuifdeur staan en begonnen de aanwezigen te observeren.

‘Hij had een wit overhemd aan’, herinnerde Louise zich ineens.

Een groot deel van de aanwezigen viel daarmee af en er bleven slechts een paar kandidaten over. Het kostte hun niet veel tijd om te constateren dat hij er niet was.

Louise voelde nog steeds hoe de adrenaline haar bloed sneller door haar lichaam pompte en ze herkende de gespannen uitdrukking op het gezicht van Lars Jørgensen. Als hij er was, moesten ze hem te pakken zien te krijgen.

‘Niet hier’, concludeerde haar collega, en ze liepen terug naar de grote zaal en het inferno van licht, muziek en mensen.

Ze stonden lange tijd naar de dansende lichamen te kijken, terwijl ze zich concentreerden op personen in witte kleding en met donker haar. Louise ging op haar tenen staan en meende een van de vrouwen te zien met wie de man had staan praten, maar hij was zelf nergens te bekennen. Ze gingen op zoek tussen de vele tafeltjes in de grote hal, hoewel het een toevalstreffer zou zijn om iemand tussen tweeduizend anderen te vinden. Het was op zich al een geluk geweest dat ze hem ineens hadden gezien, of eigenlijk dat Susanne hem had gezien.

Toen ze, zonder resultaat, overal waren geweest, besloten ze nog een rondje te maken, voor het geval hij misschien naar de wc was geweest. Na de tweede ronde wilden ze naar buiten lopen. Opeens bleef Louise staan toen ze langs een van de vrouwen kwamen die zij met hun verdachte had zien praten en ze gaf Lars Jørgensen een teken om door te lopen. Ze wilde een laatste poging wagen.

Het meisje wist meteen over wie Louise het had.

‘Duke’, zei ze en ze herhaalde het toen Louise niet reageerde. ‘Dat is zijn nickname!’

‘Ik dacht dat het Mr. Noble was!’ antwoordde ze, terwijl ze bij zichzelf vaststelde dat hij blauw bloed in zijn aderen had of gefascineerd moest zijn door adellijke families.

Het meisje haalde haar schouders op en wist blijkbaar niet waar Louise het over had, en het leek haar ook niet te interesseren.

‘Hij is al een tijdje geleden vertrokken’, zei ze en ze leek het gesprek te willen beëindigen.

Nu begon de adrenalineproductie bij Louise echt goed op gang te komen.

‘Was dat je vriendin, die bij jullie stond?’

‘Ja.’

Het meisje keek haar eerst niet-begrijpend aan, maar daarna kreeg haar blik iets terughoudends.

‘Waarom vraag je dat?’

Het was duidelijk dat ze Louise aanzag voor een rivale. Ze deed al een stap achteruit, toen Louise haar bij de arm pakte en tegenhield.

‘Zijn ze samen vertrokken?’ vroeg ze scherp en ze kon haar vraag niet eens opnieuw formuleren, want de vrouw had zich losgerukt en begon Louise te beschuldigen van allerlei dingen die ze niet eens probeerde te horen.

‘Ik ben van de politie en ik vraag je om even met mij mee naar buiten te gaan.’

Het was de term ‘politie’ of de toon in Louises stem die het hem deed, want het meisje liep zonder te protesteren met haar mee toen Louise haar arm opnieuw stevig vastgreep en begon te lopen.

‘Weet jij hoe Duke in het echt heet?’ vroeg Louise, die haar tevens naar haar naam vroeg.

De vrouw schudde haar hoofd, een beetje beduusd door de situatie, maar ook omdat ze nogal aangeschoten was, ontdekte Louise. Gelukkig was ze nog wel helder genoeg om te vertellen dat ze Anette heette.

‘Heeft je vriendin het feest samen met hem verlaten?’

De enige reactie was een schouderophalen, en dat maakte dat Louise haar geduld verloor. Haar stem werd vlijmscherp en alle vriendelijkheid die ze tot dan toe had weten op te brengen, verdween als bij toverslag.

‘Anette! Je vertelt me nu of je vriendin het feest heeft verlaten met de man die zich “Duke” noemt.’

Langzamerhand leek de ernst van de zaak tot het meisje door te dringen. Niet dat het haar duidelijk was waarom het belangrijk was, maar ze begreep dat er iets gaande was waarbij haar vriendin was betrokken.

‘Ze zijn samen vertrokken’, zei ze uiteindelijk.