x

‘Kan ik de auto meenemen?’ riep ze vanuit de badkamer. ‘Ik ben niet laat thuis en ik zal onderweg wel boodschappen doen.’

Ze waakten in de regel over hun vrijdagen, en meestal deed Peter boodschappen en kookte hij. Dan aten ze samen, zaten na afloop op de bank en namen de week door.

Hij kwam met een kop koffie in de hand uit de keuken lopen en pakte de autosleutel. Toen hij zich omdraaide, zag ze de donkere wallen onder zijn ogen. Ze had gehoord dat hij in de loop van de nacht was opgestaan en ging ervan uit dat hij had zitten werken terwijl zij in diepe slaap was geweest.

‘Ik kan Camilla voorstellen dat ik Markus vandaag al ophaal, dan kunnen we morgenvroeg op tijd weggaan. Zo te zien heb jij ook wel behoefte aan een beetje ontspanning.’

Hij draaide zich om en liep naar de keuken om nog een kop koffie in te schenken.

‘Ja’, antwoordde hij vanuit de keuken en hij voegde er even later aan toe dat hij niet wist hoe laat hij van kantoor weg kon.

‘Ik ben de hele dag met verhoren bezig, dus ik ga waarschijnlijk tegen vijf uur naar huis’, schatte Louise in.

Toen hij weg wilde gaan, stak hij nog even zijn hoofd om de badkamerdeur. ‘Ik bel je als ik weet hoe laat ik thuis kan zijn’, beloofde hij voor hij zich omdraaide. Ze hoorde de deur achter hem dichtvallen.

‘Nu zal ik jou godverdomme eens wat vertellen, stomme koe, ik ben maandag niet in de buurt van Tivoli of Valby geweest, en ook niet op een andere dag.’

Louise begon haar geduld te verliezen. Het afgelopen uur had Karsten Flintholm zitten razen en tieren en had hij haar voor van alles en nog wat uitgemaakt. Vanaf het moment dat hij in de stoel tegenover haar was gaan zitten was hij agressief geweest en hij had tijdens het hele verhoor eigenlijk steeds dezelfde zinnen herhaald.

‘Ik zeg toch dat ik bij mijn vrouw en kind in Ringsted was.’

Hij bleek tijdens zijn laatste verblijf in de gevangenis te zijn getrouwd. Vlak voordat hij in de cel belandde had hij een jong meisje zwanger gemaakt en nu woonden ze in een huisje bij haar volkstuintje aan de rand van Ringsted.

Louise liet hem praten. Thomas Toft en Michael Stig waren onderweg naar het adres om te onderzoeken of het meisje hem een alibi kon verschaffen, en totdat zij met haar hadden gesproken hield Louise Karsten Flintholm onder scherp toezicht. Hij had van tevoren niet geweten waar de politie met hem over wilde praten, dus hij had niet de gelegenheid gehad om zijn jonge vrouw te instrueren, maar Louise ging ervan uit dat hij haar duidelijk had gemaakt dat ze moest bevestigen dat ze, sinds hij uit de gevangenis was ontslagen, onafgebroken samen waren geweest.

‘Dan sticht je een gezin en ga je je settelen en dan word je verdomme toch nog vanwege je verleden door het slijk gehaald.’

Hij klonk als een verongelijkt kind, maar zag er volstrekt niet zo uit, met zijn vele tatoeages en zijn onverzorgde haar.

‘We zijn er niet op uit je door het slijk te halen. We willen alleen weten waar je maandagavond bent geweest. Iemand heeft je foto aangewezen en jij weet uit ervaring dat we dan je gangen moeten nagaan.’

Hij vloog op uit de stoel en stoof op Louise af, maar ze stond al voor hij bij haar was, greep zijn arm en draaide die op zijn rug. Ze gaf hem een extra zetje naar boven, wat niet strikt noodzakelijk was, maar dat mocht hij beschouwen als compensatie voor al dat gezeik dat ze had moeten aanhoren.

Hij keek haar kwaad aan, maar bond in. Hij ging weer zitten zonder een spier te vertrekken. Hij was tweeëndertig, maar zag er jongensachtig uit. Het korte, donkere haar was met gel naar achteren gekamd. Als hij Louise aankeek was dat met een zeker venijn, maar ze twijfelde er geen moment aan dat hij op sommige vrouwen heel charmant kon overkomen. Hij had een mooie neus en zachte trekken rond zijn mond, maar die vriendelijkheid was op dit moment ver te zoeken. Zijn gezicht had iets onsympathieks en geslotens. Gebrek aan respect en een uitgesproken drang om dat te tonen.

‘En je wilt nog steeds niet vertellen wat jullie maandagavond hebben gedaan? Jij, je vrouw en jullie kind?’

Hij gaf geen antwoord, vertrok geen spier. Ze wilde zich niet opwinden, maar wist wel dat ze licht ontvlambaar was.

Louise rekende uit dat ze nu snel in Ringsted zouden zijn. Het kostte waarschijnlijk een klein uurtje om erheen te rijden en het huisje te zoeken. Voor ze met het verhoor was begonnen, had ze met Thomas Toft en Michael Stig afgesproken dat ze zouden bellen als ze er waren en zouden doorgeven of de jonge echtgenote thuis was. Toen het telefoontje kwam, pakte ze de hoorn zo snel op dat hij maar even overging.

‘Ze zijn er en gaan nu beginnen’, zei Heilmann.

Louise legde weer neer en zat even naar Flintholm te kijken. Vanaf het moment dat ze de hoorn had opgepakt, had hij haar zitten aanstaren om erachter te komen wat er aan de hand was.

‘Mijn collega’s zijn nu in Ringsted. We wachten af wat je vrouw te zeggen heeft.’

‘Die zegt mooi niks!’ zei hij gniffelend, waardoor zijn kaken wat ontspanden.

‘Dat is dom, want dan wordt ze ook meegenomen en moet jullie kind naar een opvanghuis.’

Ze hield haar adem in, een tikkeltje nerveus dat het een nieuwe aanval zou uitlokken, maar hij leek zich in te houden, dus ging ze verder. ‘Als ze een klein beetje verantwoordelijkheidsgevoel heeft, dan gaat ze praten. En als jij zeker weet dat ze jouw verhaal bevestigt, dan is alles toch prachtig?’

‘Kutwijf!’ siste hij, maar hij bleef op zijn stoel zitten.

‘Nu hou jij je mond, want anders krijg ik toch het gevoel dat het allemaal niet in de haak is.’

Ze pakte demonstratief de stapel verhoren met vrouwen die ze vandaag had afgenomen. Zoals ze had voorzien had geen van hen Mr. Noble ontmoet, het was gebleven bij wat schrijven via de site, maar twee van hen hadden de correspondentie zo lang volgehouden dat ze e-mailadressen hadden uitgewisseld, in plaats van naar elkaars internetprofielen te schrijven.

Ze wist dat de ccu al met de computers van twee van de vrouwen bezig was, om te kijken vanaf welk adres Mr. Noble had geschreven. Het had hun niet veel tijd gekost om vast te stellen dat ook dat vanaf een openbaar toegankelijke computer was geweest. Ze zat te lezen en negeerde Karsten Flintholm, die zo nu en dan gromde en vloekte.

Voor beide vrouwen gold dat ze wat type betreft aan Susanne Hansson deden denken. Ze waren niet extravert en niet erg zelfverzekerd. In het eerste gesprek met Susanne was het Louise opgevallen dat ze vertelde dat Jesper Bjergholdt er niet op had aangestuurd om foto’s uit te wisselen. Hij had haar geschreven dat hij het innerlijk belangrijker vond dan het uiterlijk.

Voor die formulering waren twee van de vrouwen met wie Louise ’s ochtends had gesproken ook gevallen, terwijl de twee anderen juist daarom waren teruggekrabbeld. Die hadden het gezien als een teken dat hij waarschijnlijk over zijn eigen uiterlijk niet zo tevreden was en daardoor hadden ze hun belangstelling verloren.

Ze vond het opvallend dat Mr. Noble erop had aangedrongen wat langer met elkaar te schrijven, voordat er sprake kon zijn van een eventuele ontmoeting. Experts raadden internetdaters juist aan om elkaar relatief snel te ontmoeten, of in elk geval telefonisch contact op te nemen als je een week met elkaar had zitten schrijven. Op die manier zou het sneller duidelijk worden of er sprake was van chemie.

Louise kon zich goed voorstellen dat zoiets via een computerscherm moeilijk was. Je viel nu eenmaal gemakkelijker voor iemand die zich schriftelijk goed wist uit te drukken, en als je elkaar uiteindelijk ontmoette, bleek wellicht dat je in wezen voor de woorden was gevallen en niet voor de persoon zelf.

Mr. Noble had zijn telefoonnummer niet gegeven aan de vrouwen met wie Louise en Michael Stig in de loop van de dag hadden gesproken. Van de vijf die bij haar collega waren geweest, had er slechts één contact gehouden. De overigen hadden hem snel afgeserveerd als oninteressant en eigenaardig. Weer was er sprake geweest van een jonge vrouw die naar de bevestiging snakte dat ook heel gewone mensen geluk konden vinden, en dat zij nu eindelijk ook een keer mazzel had.

De telefoon ging opnieuw.

‘Laat hem maar gaan’, zei Heilmann. ‘Ze zegt dat hij thuis was. Haar ouders waren op bezoek en dat is ook bevestigd. Maar bereid hem erop voor dat we hem oproepen voor een confrontatie, als dat nodig mocht zijn.’

Louise legde de hoorn neer. Ze zat hem even aan te kijken, voordat ze richting de deur knikte.

Eindelijk gebeurde er iets in zijn ogen. Hij leunde iets naar voren en keek haar aan, voor hij iets zei. De stem klonk kwaadaardig: ‘Als ik mezelf ooit weer in een situatie breng die jullie aanleiding geeft om me opnieuw op te sluiten…’ hij liet zijn blik provocerend over haar lichaam glijden, ‘…dan ben jij iemand die in aanmerking komt.’

Snel telde ze in gedachten tot tien, telde door tot vijftien en stond toen op.

‘Tot ziens.’

Ze bleef staan en keek hem na toen hij de deur uit slofte. Klootzak, dacht ze. Onsympathieke hufter, hij zou het met haar niet eens durven proberen. Dat was het zielige eraan. Ze had van tevoren zijn eerdere vonnissen gelezen en de meisjes die hij had verkracht waren allemaal ‘zwakke slachtoffers’, zoals het in het politierapport stond beschreven. Een van hen had hij lastiggevallen toen ze uit een café was gekomen, zo dronken dat het meer op zijn plaats zou zijn geweest om haar maag leeg te pompen, als je het van de medische kant bekeek. Hij had haar achter een heg getrokken en haar verkracht. Na afloop had hij haar laten liggen en was hij ervandoor gegaan. De vrouw was pas de volgende ochtend wakker geworden, en hoewel ze nogal onsamenhangend vertelde over wat er gebeurd was, werd hij snel gepakt. Zijn dna in haar vagina zorgde ervoor dat hij niet onder zijn misdrijf uit kwam, maar volgens zijn verklaring deden vrouwen de gekste dingen om seks met wildvreemde mannen te hebben. Hij had vanaf het eerste verhoor beweerd dat zij degene was die wilde, maar getuigen uit de kroeg bevestigden dat de vrouw, toen ze wegging, helemaal niet in staat geweest was om aan te geven wat ze wilde. Dus die bewering had zelfs zijn advocaat uiteindelijk niet staande kunnen houden.

Er was voor Louise geen reden om te wachten tot Thomas Toft en Michael Stig uit Ringsted terug waren. Ze sprak met Heilmann af dat ze na de ochtendbriefing met de chef Moordzaken bij elkaar kwamen om met het team de balans op te maken.

Aan het eind van de dag was de Computer Crime Unit bij de teamchef langs geweest met het resultaat van het onderzoek op de computers van de drie vrouwen. Weer was er hoop geweest toen men vaststelde dat er e-mailadressen waren uitgewisseld, maar Heilmann had al aan hun gezichten kunnen aflezen dat er niets bruikbaars bij zat. Mr. Noble had gebruikgemaakt van het internetcafé aan de H.C. Ørstedsvej en de Østerbro Bibliotheek aan de Dag Hammarskjölds Allé, dus waren ze terug bij af. Een paar rechercheurs van Station City waren ingeschakeld om de twee gelegenheden regelmatig te controleren en de stamgasten in kaart te brengen met wie Thomas Toft nog niet had gesproken. Dus er was voortdurend contact met personen die de donkerharige man hadden kunnen zien, maar het bleef ‘een slag in de lucht’, zoals Suhr het uitdrukte.

‘Als je zo’n internetcafé bezoekt is dat toch juist om niet met echte mensen samen te hoeven zijn. Dan ben je alleen bezig met wat er op het scherm voor je gebeurt’, had de chef meteen al gezegd toen ze besloten om mensen te zoeken die Jesper Bjergholdt misschien hadden gezien. ‘Maar het is natuurlijk wel iets wat je moet proberen’, voegde hij eraan toe.

Louise reed naar de winkel om boodschappen te doen voor ze Markus ging ophalen. Camilla had onmiddellijk ingestemd toen Louise vroeg of ze hem al voor het eten mocht ophalen.

‘We zijn tegen halfvijf thuis, dan heb ik zijn tas klaar als je komt’, zei ze en ze klonk enthousiast over het feit dat haar zoon meeging naar het platteland.

Misschien kwam het enthousiasme ook wel doordat ze ineens een hele vrijdagavond vrij had, dacht Louise glimlachend terwijl ze de auto in de parkeergarage onder de Kvickly-supermarkt op de Falkoner Allé zette. Ze dacht nog steeds aan haar vriendin toen ze haar winkelwagentje langs de vriesvakken duwde en probeerde te bedenken wat ze zouden eten. Ze voelde dat Camilla er zeer naar uitkeek om tijd met haar nieuwe vriend door te brengen. Het was niets voor haar om zo geheimzinnig te doen en dat maakte Louise nieuwsgierig. Normaal gesproken was Camilla heel scheutig met details als ze een man had leren kennen, maar het werd zelden meer dan een korte relatie en er zat altijd veel tijd tussen.

Louise verdacht haar er af en toe van dat ze deze afspraakjes regelde om haar vriendenkring en vooral haar moeder in Skanderborg een plezier te doen. Die laatste maakte er nooit een geheim van dat ze vond dat haar dochter veel te veel tijd aan haar werk besteedde en veel te weinig aan zichzelf. En als Camilla minder mededeelzaam was over bepaalde afspraakjes, was dat meestal omdat ze meer voor haar betekenden. Louise had in de loop der jaren geleerd dat ze dan geen vragen moest stellen.

Ze wilde niet iets eten wat meer culinaire vaardigheden eiste dan het in de oven te zetten. Voordat ze van haar werk was vertrokken had ze met Peter gesproken en hij kon nog steeds niet zeggen wanneer hij thuis kon zijn. Hij was kortaf geweest en zij had snel gezegd dat ze iets voor Markus en zichzelf zou maken, zodat hij zich niet hoefde te haasten. Ze pakte een zak kippenpoten uit de diepvries en besloot dat ze die mooi voor de tv konden opeten.

Louise zette de auto voor Camilla’s portiek neer, liep erheen en belde aan.

‘Ben je binnen?’ riep Markus door de intercom.

Ze voelde de blijdschap toen ze zich de trap op haastte. Met haar leventje was een ‘leenkind’ eigenlijk de beste regeling die er bestond, dacht ze terwijl ze zich voorbereidde op de stormachtige ontvangst die haar altijd stond te wachten.

‘Mama staat onder de douche’, zei hij toen ze waren uitgeknuffeld.

Ze glimlachte en zei tegen hem dat ze haar dan maar niet moesten storen.

‘Jullie storen helemaal niet’, zei Camilla, die, met een groene handdoek om het haar gewikkeld, haar hoofd even om de badkamerdeur stak. Even later kwam ze de gang in lopen, in een korte badjas en met een geur van parfum om zich heen. Ze gaf Louise een zoen op de wang.

‘Markus heeft er veel zin in’, zei ze terwijl ze naar de keuken ging om de oven aan te zetten.

Louise liep achter haar aan en bleef in de deuropening staan.

Hebben jullie hier afgesproken? mimede Louise, zodat Markus de vraag niet hoorde.

Camilla knikte.

Markus was naar zijn kamer gegaan om het speelgoed te pakken dat hij mee wilde nemen.

‘Hij vroeg of ik liever in een café wilde afspreken. Maar het is veel informeler als hij hier komt’, zei ze en ze legde een fles tonic in de koelkast.

‘Als het jullie eerste afspraak is, zou het dan niet verstandiger zijn om ergens af te spreken waar ook andere mensen zijn?’ suggereerde Louise en ze wist bijna zeker wat er nu zou volgen.

Camilla had meel op de keukentafel gestrooid en was bezig een stuk deeg met een deegroller uit te rollen, toen ze zich omdraaide.

‘Ik heb echt heel wat keren de spelregels beschreven die sikkerchat.dk heeft opgesteld voor het afspreken met mensen die je alleen maar van internet kent’, zei ze glimlachend. ‘Maar het doet me deugd te horen dat je mijn artikelen leest.’ Ze bleef doorrollen tot het deeg flinterdun was.

‘Als jij die regels hebt beschreven, zou je je er ook aan moeten houden!’ probeerde Louise, die maar moeilijk kon begrijpen dat Camilla dat niet deed.

‘Die veiligheidsmaatregelen zijn bedoeld voor kinderen en jongeren: spreek niet af met een chatvriend of chatvriendin zonder een volwassene te informeren. Ik ben volwassen, en ik ben geïnformeerd en ik weet heus wel hoe ik hem eruit moet gooien als het niks blijkt te zijn’, ging ze verder.

Aan dat laatste twijfelde Louise ook geen moment, maar het leek haar wel wat onvoorzichtig.

Camilla opende de koelkast en haalde er een potje kaviaar uit. Met een theelepeltje verdeelde ze het over het deeg, dat ze oprolde tot een boomstam. Vervolgens sneed ze de rol in kleine stukjes, die ze platdrukte en op een bakplaat legde.

‘Zal ik mijn videospelletjes meenemen?’ riep Markus vanuit zijn kamer.

‘Neem je gameboy maar mee, dan kun je daar onderweg mee spelen’, antwoordde Louise.

‘Hij komt alleen langs om iets te drinken. Onze eetafspraak is pas morgen, maar als het nu al niets lijkt, dan bespaart ons dat een etentje.’

Ze deed de oven open en zette de bakplaat erin, daarna wierp ze een haastige blik op de klok en vroeg of ze niet eens weg moesten.

Louise glimlachte en riep Markus.

Camilla had haar föhn al gepakt toen hij binnenkwam om gedag te zeggen en Louise stond met zijn tas over de schouder te wachten tot ze uitgezoend waren.

‘Mag ik voorin zitten?’ vroeg Markus toen ze bij de auto kwamen.

Ze lachte naar hem en schudde het hoofd. ‘Jongeman, wil je ophouden daarover te zeuren terwijl je weet dat ik bij de politie werk’, antwoordde ze gespeeld streng.

Theatraal boog hij het hoofd en ging zitten pruilen terwijl hij het achterportier opendeed. In feite was dat hele toneelstukje alleen maar bedoeld om haar te laten zeggen dat ze bij de politie werkte. Het verbaasde haar een beetje dat hij dat nog steeds zo belangrijk vond, maar ze wist ook heel goed dat ze van haar sterrenstatus moest genieten zolang het nog kon.

Markus lag op de bank naar Disneyfestival te kijken, terwijl Louise hun borden en bestek wegbracht en haar weekendtas pakte. In eerste instantie was ze niet van plan geweest zo veel spullen mee te nemen, maar haar moeder had tijdens het eten gebeld en gezegd dat ze van hun bezoekje gebruik wilde maken om de familie bij elkaar te brengen en ze had nu dus ook Louises broer, zijn vrouw en hun twee kinderen uitgenodigd. Louise had daarom besloten dat een heuse familiebijeenkomst om extra kleren vroeg.

Ze dacht even aan Karsten Flintholm en hoorde in gedachten hoe hij in geuren en kleuren zou vertellen dat ze hem hadden moeten laten lopen. Dat ze aan hem dacht ergerde haar, want ze kon nu redelijk goed haar mentale politie-uniform op de afdeling laten hangen als ze naar huis ging. Dat was een begrip dat ze op de cursus voor rechercheurs en leidinggevenden op de afdeling Moordzaken hadden geleerd. Dat mentale politie-uniform hielp de mensen die geneigd waren zaken mee naar huis te nemen. In het begin vond ze het moeilijk dat nieuwe gereedschap te hanteren, maar nu was het voor haar een ritueel geworden dat ze volkomen onbewust gebruikte in perioden waarin ernstige misdaden anders tot de volgende dag haar gedachten bleven beheersen. Susanne Hansson en Mr. Noble waren daarom ver weggestopt toen ze een zak snoep uit het keukenkastje haalde, en met de schaal in de hand liep ze de kamer in om samen met Markus tv te kijken.

Ze hoorde slechts vaag dat Peter thuiskwam. Markus was toen allang in bed gestopt en zelf was ze ook al in slaap gevallen. Toen hij voorzichtig ging liggen om haar niet wakker te maken, voelde ze de matras meegeven onder zijn gewicht. Ze stak haar hand uit en vond de zijne, maar had geen zin om uit de zware omhelzing te komen waarin de slaap haar vasthield.