31

‘Wat zei hij voordat hij over de leuning viel?’ vroeg Burden.

‘Iets over verrekte vrouwen,’ zei Wexford. ‘Ironisch, nietwaar? Hij werd geobsedeerd door het idee dat vrouwen hem wilden vernietigen en op het eind was het een vrouw…’

‘Het was niet mijn bedoeling dat hij doodging, baas.’

‘Dat weet iedereen, Hannah. Maar hij zou jou met het grootste genoegen hebben vernietigd. Je zou naar het ziekenhuis moeten gaan, weet je. Er staat daar verderop een ambulance op je te wachten.’

‘Moet dat?’

Hij lachte vermoeid, terwijl hij toch had gedacht dat hij nooit meer zou lachen. ‘Nee, dat hoeft niet. Bal kan je ook naar huis brengen.’

Inmiddels regende het hard en waren ze allemaal drijfnat. Barry Vine en Damon Coleman zetten Norman Arlen in de auto en brachten hem naar het politiebureau, waar hij de rest van de nacht in een cel zou zitten om de volgende ochtend voor de onderzoeksrechter te verschijnen.

‘Waar gaan we hem van beschuldigen?’ vroeg Burden toen hij en Wexford uit de regen waren. ‘Bezit van een vuurwapen? Poging tot moord? Wederrechtelijke vrijheidsberoving?’

‘Dat alles en nog veel meer. Oplichting, bijvoorbeeld. Belemmering van de rechtsgang. Er komen nog veel meer aanklachten.’

Donaldson stapte uit en maakte de autoportieren voor hen open. Toen ze instapten, zei Burden: ‘Waren al die vrouwen echt zo dom dat ze dachten dat ze daar in Afrika alleen maar een slaapmiddel hoefden te nemen om wakker te worden met een baby? Een zwárte baby?’

‘Ik denk niet dat wij mannen ooit helemaal zullen begrijpen hoe sommige vrouwen, véél vrouwen, naar een kind verlangen. Ze zeggen altijd dat seks en zelfbehoud de sterkste menselijke aandriften zijn. Misschien geldt dat voor mannen. Bij vrouwen is het verlangen naar een kind misschien het sterkst. De vrouwen die door Norman Arlen werden bedrogen, wilden erin geloven, ze dwongen zichzelf om het tegen alle rationaliteit in te geloven, want ze verlangden naar niets ter wereld zoveel als naar een eigen baby. Tienduizend pond per persoon? Twintig? Dat is niet veel voor een kind van jezelf. Je vliegt naar Afrika, neemt een slaapmiddel in, doet iets met paspoorten waarvan je in je hart weet dat het illegaal moet zijn – dat alles is een prijs die je gemakkelijk wilt betalen voor je eigen dierbare baby. O ja, mijn dochter Sylvia heeft een dochter gekregen en ze houdt haar. Niks geen draagmoederschap.’

‘Hoe komt dat zo?’

‘Dat vertel ik je morgen. Morgen vertel ik je alles. Intussen moeten we wat slaap krijgen.’

Toen ze bij haar flat kwamen, wilde hij haar naar boven dragen. Hij werd vaag herinnerd aan de film Gejaagd door de wind die hij op video had gezien met Rhett Butler die Scarlett een grote negentiende-eeuwse trap op draagt. Hij probeerde het, maar de trap naar Hannahs flat was steiler dan die in het Atlanta van de negentiende eeuw en bij de zesde tree zakten ze allebei giechelend in elkaar en kusten elkaar hartstochtelijk. Met een gedempt ‘hier kunnen we niet blijven’ stond Hannah ten slotte op. Ze trok hem achter zich aan naar boven en met hun armen om elkaar heen gingen ze haar flat binnen.

‘Ik voel me zo vuil,’ zei Hannah.

‘Dat kan me niet schelen.’

‘We kunnen een bad nemen.’

‘We kunnen morgenvroeg een bad nemen,’ zei Bal, en zijn volgende poging om haar te dragen, slaagde wel. Terwijl haar kleren langs hem heen vlogen en op verschillende meubelen belandden, trok hij zijn eigen kleren uit. Zijn spijkerbroek, onderbroek, trui en overhemd liet hij op de vloer liggen. Toen hij het licht had uitgedaan en naast haar in bed stapte, was ze al in diepe slaap verzonken. Hij ging dicht tegen haar aan liggen, lepeltje lepeltje, zijn arm om haar middel, glimlachend in het donker. Al die weken had hij haar afgewezen en nu hij bereid was – meer dan bereid, hevig verlangend – wees ze hem af. Maar morgen was er weer een dag.

Nadat Norman Arlen in staat van beschuldiging was gesteld op grond van verschillende aanklachten en de rechter tot zijn voorarrest had bevolen, verlieten Wexford en Burden de rechtbank en liepen ze naar het politiebureau. Na de sneeuw, regen en ten slotte hagel in de vroege uurtjes was het een milde, heldere ochtend met een fletse zon. De straten waren nog nat en glanzend.

‘Wat ga je aan Bhattacharya doen?’ vroeg Burden.

‘Dat heb ik al gedaan. Ik heb hem de mantel uitgeveegd; dat is alles. Hij heeft haar gered. Zonder hem zou ze nu waarschijnlijk dood zijn. Ik hoop dat de dankbaarheid het niet voor hen bederft.’

Burden keek hem onderzoekend aan.

‘Nou, je kent die oude grap. Waarom haat hij me zo erg? Ik heb nooit iets goeds voor hem gedaan.’

Burden veranderde van onderwerp. ‘Weet je nog, de dag dat we die vette hap hadden? Ik zou daar graag weer heen willen gaan. Niet voor omelet met gebakken aardappelen, maar voor koffie en een groot stuk Deens gebak.’

‘Dat zou ik niet moeten doen,’ zei Wexford, ‘maar ik doe het wel. Ik was vanmorgen te moe om te ontbijten.’

Niet dat de beste snackbar van Queen Street er deze keer uitnodigender uitzag dan de vorige keer, maar ditmaal zagen ze wel dat hij veel meer te bieden had. Zo konden ze kiezen uit maar liefst tien verschillende soorten koffie en uit allerlei soorten Deens gebak en florentines.

‘Het is gek,’ zei Wexford, toen ze aan een tafel bij het raam zaten. ‘Iedereen noemt dat Deens gebak, behalve de Denen.’

‘Hoe noemen zij het dan?’

‘Weens brood.’

‘Waarom?’

‘Dat weet ik niet,’ zei Wexford. ‘Er moet een reden voor zijn, maar ik weet niet welke.’

‘Laat dat Deens gebak nu maar even. Je zei dat je me alles ging vertellen en tot nu toe heb je me alleen verteld dat Arlen een heleboel zonden op zijn geweten heeft. Bedoel je dat je alles weet? De hele zaak?’

‘Ja zeker. Ik hou van koffie met chocolade erop, al is dat erg slecht voor me.’ Wexford dronk van het chocoladeschuim en zette zijn kopje neer. Na een korte stilte begon hij.

‘Het is allemaal begonnen toen Amber zeven was en George Marshalsons eerste vrouw overleed,’ zei Wexford. ‘Of beter gezegd, het begon toen hij hertrouwde. Diana’s eerste man had haar een huis van twee miljoen en daarnaast een vermogen van nog eens vier miljoen nagelaten. Het is een raadsel waarom ze met George getrouwd is. Ze zal wel van hem hebben gehouden. Misschien dacht ze dat ze uiteindelijk goed met Amber zou kunnen opschieten. In elk geval dacht George dat hij haar een tweede moeder zou geven. Geen van die dingen gebeurde. Amber had van meet af aan een hekel aan Diana. We weten niet wat Diana heeft geprobeerd om een band met haar op te bouwen, maar het is mislukt. George aanbad zijn dochter en dat zal de verstandhouding met zijn vrouw er niet beter op hebben gemaakt.

Amber zag er heel goed uit, was intelligent en levendig. Natuurlijk had ze een vriendje en ze werd zwanger. Ze was al vijf maanden zwanger toen George en Diana het ontdekten. Of beter gezegd, toen Diana het ontdekte. Diana zág het. Als ze het eerder hadden geweten, zouden ze haar hebben aangeraden een abortus te plegen. Ze was op weg naar haar eindexamen en wilde gaan studeren. Hoe zou dat nu moeten?’

Burden onderbrak hem. ‘Hoe oud was Amber toen? Zeventien?’

‘In juli werd ze zeventien en in september werd Brand geboren. Het was algauw duidelijk dat ze niet van plan was om van school af te gaan. Nee, ze zou weer naar school gaan en de baby bij George en Diana thuis achterlaten. Dat betekende in de praktijk dat Diana voor het kind zou zorgen, want zoals je weet, gaat in zulke gevallen de man gewoon door met zijn werk en moet zijn vrouw… zich aanpassen.’

‘Ik heb alle reden om dat te weten,’ zei Burden, wiens eerste vrouw was overleden waarna zijn kinderen onder vaak moeilijke omstandigheden door zijn zus waren opgevangen.

‘Het enige wat George deed, was nu en dan oppassen,’ ging Wexford verder. ‘Amber nam rijles en slaagde in februari. Haar liefhebbende vader kocht een auto voor haar. Intussen werd de verzorging van Brand aan haar minder liefhebbende stiefmoeder overgelaten. Ze probeerde het met een kindermeisje – vergeet niet dat ze zich dat gemakkelijk kon veroorloven – maar om de een of andere reden werkte dat niet en moest ze haar baan opgeven.’

‘Ongeveer in die tijd, de winter nadat Brand was geboren, begon Amber naar de Bling-Bling Club te gaan – ze reed daar trouwens zelf heen, tot eind juni. Haar vrienden, Ben Miller en Lara Bartlow, gingen ook naar de Bling-Bling en op een avond bracht Lara haar zus Megan mee. Ik moet er nu even naar gissen, maar hoogstwaarschijnlijk praatten die twee meisjes over hun baby’s, Ambers Brand die bij haar was en Megans kind dat drie jaar eerder was geadopteerd. Bij die gelegenheid, of misschien later, kwam Megan met haar idee om zich als draagmoeder aan te bieden. Verder hadden ze niet veel met elkaar gemeen, niet wat hun maatschappelijke achtergrond en hun opleiding betrof, maar ze hadden wel ieder de ‘kwalificatie’, zoals Megan het noemde.

Om meer over draagmoederschap te weten te komen, konden ze het best op internet zoeken. Megan had geen computer, maar Amber wel; in elk geval had ze toegang tot een computer. Ze vroeg John Brooks haar te laten zien hoe ze op een website kon komen. Ik denk dat John Brooks verschillende websites over draagmoederschap vond, met name die van skok .’

‘Hij zal toch wel hebben gevraagd wat ze daarmee wilde?’

‘Waarom is dat zo vanzelfsprekend? Ik denk dat hij zelf ook te veel geïnteresseerd was – in verband met hemzelf en zijn vrouw. Gwenda Brooks wilde een baby. Misschien wilde hij dat ook – toen. Vergeet niet: dit was lang voordat hij zijn vriend leerde kennen of misschien zelfs wist dat hij zich aangetrokken voelde tot zijn eigen sekse. Hij vertelde het zijn vrouw, ze nam contact op met skok en vervolgens met Norman Arlen en Miracle Tours. En zoals ze dan zeggen: de rest is geschiedenis.’

‘Amber en Megan gingen naar Frankfurt,’ zei Burden. ‘Ze deden hun inseminatie of hoe je het ook noemt in hotel Die Vier Pferde – of ze deden het niet, maar zeiden dat ze het deden – namen de “aanbetaling” in ontvangst en gingen naar huis. En daar brachten ze misschien andere mensen in de waan dat ze zwanger waren van hen. Megans zwangerschap kan zelfs inderdaad het gevolg zijn geweest van haar inseminatie met König-Hensels bijdrage. Alleen een dna -onderzoek had uitsluitsel kunnen geven. Maar de kans lijkt me groter dat haar zwangerschap het gevolg was van normale seks met iemand die ze had opgepikt, of zelfs met de galante Prinsip, triomferend over de sterilisatie.’

Wexford dronk zijn koffie op en keek spijtig naar het bezinksel dat op de bodem van zijn kopje was achtergebleven. Hij zuchtte en zei: ‘Maar weet je, Mike, het was allemaal irrelevant. Al dat draagmoedergedoe, de truc, het wrede bedrog. We zijn daar weken mee bezig geweest. Ongetwijfeld was dat verspilling van belastinggeld. Jij viste in de onderste regionen van de samenleving op zoek naar een drugsconnectie – en je ontdekte niets.’

‘Ik ontdekte wel dat de prijs van cocaïne zo sterk is gedaald dat een lijntje tegenwoordig niet meer kost dan een cappuccino.’

‘O ja?’ Wexford zweeg even om dat op zich in te laten werken. Toen zei hij: ‘Het enige wat daaruit voortkwam en waar we iets aan hadden, was dat die twee meisjes elkaar kenden. Verder niets. De draagmoedertruc van Amber en Megan zou ik het grootste valse spoor uit mijn hele carrière willen noemen. Geen van die twee meisjes is vermoord omdat ze zich als draagmoeder opwierp of onder valse voorwendsels geld had aangenomen. Dat was misschien een misdrijf, maar niet het misdrijf waar wij onderzoek naar deden.’

‘Je zou kunnen zeggen dat Megan vermoord is omdat ze Amber kende, maar waarom werd Amber vermoord?’

‘Amber is vermoord omdat ze Vivien Hillands aanbod van een flat in een voorstad van Londen had aangenomen. Als ze nee had gezegd, zou ze nu misschien nog in leven zijn, en in dat geval zou Megan ook nog in leven zijn. Maar ze zei ja. Natuurlijk zei ze ja. Welk jong meisje in haar positie zou hebben geweigerd?’

‘Ik begrijp niet,’ zei Burden, ‘waarom George en Diana Marshalson geen flat voor haar kochten. George zit er warmpjes bij en Diana is rijk. Ik denk dat ze minstens zoveel geld tot hun beschikking hadden als de Hillands.’

‘Ja, maar hoewel George misschien van Brand af wilde, wilde hij zijn dochter niet kwijt. Het zou heel iets anders zijn geweest als ze naar de universiteit was gegaan. Als hij een flat voor haar had gekocht, zou hij haar bijna nooit meer hebben gezien. Nou, de eerste aanslag op haar leven werd gedaan in de week nadat ze het aanbod van de Hillands had geaccepteerd. Dat was 24 juni, ongeveer een week nadat ze achttien was geworden. Dat heeft ook geen betekenis, al dacht ik een tijdje dat het van belang was.’

‘Die aanslag,’ zei Burden, terwijl hij de rekening betaalde, ‘was het werk van Rick Samphire, nietwaar?’

‘Natuurlijk,’ zei Wexford. Ze verlieten de snackbar en kwamen in de onverwachte warmte van de zon. ‘Natuurlijk. Maar het was niet zijn idee en ook niet zijn motief. Hij was alleen maar ingehuurd door iemand anders. Er waren in dit geval drie moordenaars, Mike, afgezien van de medeplichtigen. Die medeplichtigen waren Arlen, Lawson en de nogal naïeve Fry. We gaan nu terug. We verzamelen de teamleden die niet de straat op zijn om de samenleving te dienen en vertellen hun de rest.’

Ze kwamen in zijn kamer bij elkaar. Damon Coleman was er. Hij zag eruit alsof hij rechtopstaand in slaap zou kunnen vallen. Hij moest vragen of hij mocht gaan zitten en toen zei Wexford dat iedereen dat kon doen. Hannah en Bal hadden zich niet onbetamelijk gedragen, maar stonden toch dichter bij elkaar dan onder normale, laat staan zakelijke, omstandigheden gebruikelijk was. Het was duidelijk dat ze alleen wilden gaan zitten als ze dan elkaars hand konden vasthouden. Karen Malahyde had sentimentele blikken in hun richting geworpen, maar Barry Vine negeerde hen. Waarschijnlijk was het hem niet opgevallen en hoorde hij in zijn hoofd de waanzinscène uit Lucia di Lammermoor . De anderen zaten achterin en keken tegelijk hoopvol en gespannen.

‘Ik wil jullie allemaal bedanken,’ zei Wexford, ‘voor het goede werk dat jullie in deze zaak hebben verricht. We zijn niet erg snel geweest. Het is bijna vier maanden geleden dat we op zoek gingen naar het antwoord, maar na grondig en nauwgezet werk hebben we het uiteindelijk gevonden. Daarom wil ik jullie bedanken.’

Later kon niemand zeggen wie met applaudisseren begon. Burden, die halfslachtig met de rest meeklapte maar afkeurend keek, zei nadrukkelijk dat hij daar part noch deel aan had. Volgens hem maakte het allemaal deel uit van de overdreven sentimentaliteit die het de laatste jaren van de beleefdheid had gewonnen en die in feite alleen een innerlijke zielloosheid maskeerde. Het was dezelfde impuls die mensen ertoe bracht bloemen in cellofaan te leggen bij de plaats waar iemand was gestorven die ze helemaal niet kenden. Misschien dacht Wexford er ook zo over, maar dat was niet aan het ondoorgrondelijke gezicht van de hoofdinspecteur te zien.

Wexford wachtte tot het stil was en zei toen: ‘Er waren in dit geval drie moordenaars, niet alleen de gebroeders Samphire. Laten we teruggaan naar 24 juni, toen Rick Samphire zijn auto in Yorstone Wood parkeerde en door het bos naar de Yorstone Bridge liep. In zijn rugzak had hij een brok beton dat hij van een bouwterrein had gehaald. Over zijn andere kleren droeg hij een grijze fleecetrui met de capuchon omhoog. Omdat het niet koud was, neem ik aan dat hij hem als vermomming gebruikte. Ook op korte afstand lijken alle mannen met een capuchon op elkaar.

Rick was van plan het brok beton van de brug te laten vallen op het moment dat Amber Marshalson er in haar zilverkleurige Honda onderdoor reed. Hij had geen motief. Hij deed alleen maar iets waarvoor hij werd betaald: Amber vermoorden. Maar omdat hij zo stuntelig is, iemand die nooit iets helemaal goed doet, maakte hij er een puinhoop van. Hij verknoeide het. De fout die hij maakte, was typisch iets voor hem: hij raakte de verkeerde auto, de donkergrijze Honda met James Ambrose achter het stuur. Mavis Ambrose overleed aan haar verwondingen. Dat was de eerste moord.

Hoe traag van begrip hij ook is, Rick moet hebben geweten dat hij de verkeerde auto had geraakt. Voordat hij van de brug vandaan vluchtte, had hij gezien dat Amber gezond en wel was; al was ze natuurlijk diep geschokt. Hij liep terug zoals hij gekomen was en toen hij naar het veldje in het bos ging waar zijn auto stond, werd hij gezien door Megan Bartlow die van haar oma naar huis fietste. Hij heeft niet gezegd of hij haar heeft gezien. Ik denk zelf dat ze een man met een capuchon heeft gezien, meer niet. Ze zag hem alleen van opzij en dan nog in het licht van haar fietslamp.’

Karen had haar hand opgestoken, alsof dit een persconferentie was. ‘Wat is er, Karen?’

‘Hij moet haar fietslamp toch hebben gezien? Het moet inmiddels tamelijk donker zijn geweest in het bos.’

‘Je bedoelt, toen hij had geprobeerd één meisje te vermoorden, had hij toch ook dat andere meisje kunnen vermoorden dat hem had gezien? Ik denk dat het gewoon niet in zijn instructies voorkwam. Hij had instructie gekregen Amber Marshalson te doden, niet om uit eigen beweging ook nog iemand anders te doden. Ross zou dat niet prettig vinden. Zo zal Rick hebben gedacht. Ik denk dat de manier waarop het zou gebeuren aan hem was overgelaten. Als het aan zijn broer Ross had gelegen, zou hij nooit voor zo’n riskante methode hebben gekozen. Het kon raak zijn, maar het kon ook mis zijn. Hij raakte wel iets, maar miste zijn doel.

En ja, Ross Samphire zat erachter. Hij liet Rick het doen, al was hij niet degene die het geld verschafte. Hoe vreemd het ook lijkt, maar Ross droeg de taak om Amber te vermoorden uit broederliefde aan Rick over. In feite hielp hij hem aan werk, zoals hij al vaak had gedaan. Goedbetaald werk. De betaling was vijfduizend pond. Maar zoals hij ook al vaker had gedaan, overschatte Ross de bekwaamheid van zijn broer en onderschatte hij diens stunteligheid. Liefde maakt blind, ook broederliefde.

Ross was nooit met justitie in aanraking gekomen. Dat wil zeggen, hij was nooit vervolgd. Hij was nooit gepakt. Maar ik vermoed dat hij zijn hele leven aan kleine criminaliteit heeft gedaan, net als zijn broer. In elk geval kende hij Norman Arlen al heel lang. Blijkbaar hebben Rick en hij met hem op school gezeten. Daarom werd Norman Arlen erbij gehaald om Rick een alibi te verschaffen voor de avond van 24 juni. Rick en hij, kregen we te horen, zaten in de Mermaid te eten en drinken op het moment dat het brok beton van die brug werd gegooid.

Natuurlijk moest er een nieuwe poging worden gedaan. De anderen deinsden terug voor de eigenlijke moord. Rick was al twee keer veroordeeld voor geweldsmisdrijven. In tegenstelling tot Ross wist hij wat geweld was en dus was Rick degene die het nog een keer zou proberen. En dat deed hij. Op 11 augustus. Tegen twee uur ‘snachts werd Amber door Ben Miller op de hoek van Mill Lane en Brimhurst Prideaux, afgezet. Rick, die zijn capuchon droeg, had zijn auto weer op een veilig plekje neergezet en wachtte op haar.’

‘Hoe wist hij dat ze daar om die tijd zou aankomen?’ Dat was Damon Coleman, die als geen ander wist wat het was om ergens buiten op mensen te wachten.

‘Dat was hem verteld,’ zei Wexford. ‘Het was hem verteld door Ross, die er goed in was om zulke dingen uit te zoeken. Ross had hem verteld – omdat hij over zeer goede informatie beschikte – op welk tijdstip Amber onder de brug door zou rijden. Nu vertelde hij hem hoe laat Amber waarschijnlijk thuiskwam van de Bling-Bling Club. Zoals we weten, had Rick deze keer wel succes. Maar hij was gezien. Lydia Burton zag een man met een capuchon in de berm lopen toen ze om twaalf uur haar hond uitliet. Nu vind je het misschien erg vreemd van haar, in haar bijzondere positie, dat ze dat aan ons heeft verteld, tenzij ze daar een goede reden voor had. We zullen zien.’

Damon stak zijn hand op en vroeg: ‘Was zij de derde moordenaar van het trio?’

‘Ah, daar bijt je je in vast, hè? We zullen dat even laten rusten. Laten we ons afvragen waarom Rick die duizend pond in Ambers zak liet zitten. Waarschijnlijk omdat hij alleen maar deed wat hem door zijn broer Ross was opgedragen en die had niet tegen hem gezegd dat hij zich ook Ambers bezittingen moest toe-eigenen. We weten ook niet wie haar het geld gaf, alleen dat ze het geld van iemand had gekregen omdat ze draagmoeder wilde zijn. Misschien hoeven we niet meer te weten dan dat het een lid van skok was, de kring van kinderloze stellen waarvan Norman Arlen de stuwende kracht was. Maar Arlen had daar niet rechtstreeks iets mee te maken en ook niet met de moord op Amber. En nu kom ik op Stephen Lawson. En nee, Damon, hij is niet je derde moordenaar – dit klinkt net als iets uit Macbeth , vind je niet?’

Aan hun neutrale politiegezichten kon hij zien dat ze geen idee hadden of het als iets uit Macbeth klonk of niet. Het had geen zin om te klagen over de teloorgang van de poëzie in de gedachtewereld van de mensen. De poëzie was weg en zou wel nooit meer terugkomen, dacht hij. ‘Stephen Lawson werkt misschien inderdaad als geldinzamelaar voor een stichting. Maar hij werkt of werkte ook voor Norman Arlen. Hij,’ ging hij verder, ‘werd betaald om dat verhaal te verzinnen over die ontmoeting met Rick die met een kapotte auto op de weg van Sewingbury naar Pomfret stond. Die ontmoeting met Rick was gelogen, al was de rest wel waar.

We mogen aannemen dat Ross dankbaar was voor het succes dat zijn dierbare broer had behaald. De volgende keer dat hij met zijn geliefde naar Colin Fry’s hoerenkast ging, kon hij haar vertellen wat er was bereikt. ‘Waar voor je geld’ zal hij het wel hebben genoemd. Alles zou nu in orde moeten zijn. Ze hadden alle vier gekregen wat ze wilden – en als hij er verder niets aan had verdiend, had Arlen tenminste het prettige gevoel dat hij iets slechts had gedaan, een favoriete activiteit van hem. Megan Bartlow zou geen enkel gevaar hoeven te lopen.’

Wexford gaf de anderen – Burden moest er nog een keer naar luisteren – een uiteenzetting over de truc die door Amber en Megan werd uitgehaald. Hij ging verder: ‘Megan had er nog niet bij stilgestaan wat ze in Yorstone Wood had gezien. Zelfs toen ze in de krant over dat brok beton las dat iemand van de brug had laten vallen en over Mavis Ambrose’s dood, had ze dat ongeluk alleen met Amber in verband kunnen brengen doordat Amber in een van de andere auto’s zat. Maar toen Amber werd vermoord, zag ze het verband tussen de zaken.

Ze had de man met de capuchon in Yorstone Wood niet herkend, maar een week of drie later liep ze met haar vader door een straat in Sewingbury en zag ze Ross Samphire uit zijn auto stappen en zijn huis binnengaan. Megan zag hem van opzij en waarschijnlijk ook van achteren. Nu had de man in het bos een capuchon gedragen en was het al tamelijk donker geweest. Het enige licht kwam van haar fietslamp. Ik denk dat ze hem alleen van opzij zag. Ze zag Ross nu ook van opzij. Hij heeft een bos dicht, donker krulhaar en hij ziet er gezond uit, en Rick niet. Maar vergeet niet: het was een tweeling. Een identieke tweeling. Ooit hadden ze er precies hetzelfde uitgezien; allebei natuurlijk met dicht, donker krulhaar, heldere ogen en een gezonde huid. De tijd, de gevangenis, het roken en waarschijnlijk ook slechte voeding hadden hun tol van Rick geëist, iets waarvoor zijn broer hem niet had kunnen behoeden. Megan zag Ross. Ze zag hetzelfde profiel als dat van de man in het bos, maar dan zonder capuchon en op klaarlichte dag. Ze dacht dat het een en dezelfde persoon was.

Ik weet niet hoe ze contact met hem heeft gelegd, maar ze wist Ross’ adres. Waarschijnlijk is ze hem gevolgd zodra ze hem zag lopen. Ze zei tegen hem dat ze hem herkende en dreigde met de politie. Nu had Ross wel kunnen zeggen dat hij het niet was, maar dan had hij alleen maar zijn dierbare tweelingbroer in gevaar gebracht. Megan moest dan ook sterven, maar deze keer durfde Ross dat niet aan Rick toe te vertrouwen. Als hij dit verknoeide, kreeg hij geen tweede kans. Hij zou het zelf moeten doen. Misschien zei hij tegen zichzelf dat er een eerste keer voor alles was, dat je altijd een keer de eerste stap moest zetten. Hoe dan ook, hij sprak met Megan af dat ze elkaar in Victoria Terrace zouden ontmoeten, waar hij binnenkort aan de verbouwing van die huizen zou beginnen.’

Hannah stak haar hand op. ‘Waarom daar, baas?’

‘Nu zou ik voor de gemakkelijkste weg kunnen kiezen en zeggen: waarom niet? Maar hij kon haar niet openlijk bij daglicht ontmoeten, want dan werden ze misschien gezien. Als het donker was, wilde ze niet komen. Dat zou ze niet durven. Hij kon niet naar haar huis gaan en zij niet naar het zijne. Toen hij Victoria Terrace voorstelde, had ze geen bezwaar. Ze ging er de avond daarvoor ook even heen, weet je nog wel, om het huis te verkennen en ze dacht natuurlijk dat ze met zoveel mensen in de buurt geen gevaar liep.

Om acht uur ‘smorgens ging Ross met Rick en Colin Fry naar het oude bankgebouw. Ze gaven Colin schilderwerk op een bovenverdieping, werk dat hij – en dit is belangrijk – niet kon onderbreken. Zodra hij begon, moest hij de hele muur afmaken. Daar zorgde Ross voor. Hij was met Rick op de begane grond. Om tien voor negen stapte hij in zijn auto, die voor de bank geparkeerd stond, reed naar Stowerton, pakte een baksteen van de stapel bij Victoria Terrace, ontmoette Megan en vermoordde haar. Hij legde haar lichaam in de kast en reed terug. Dat alles hoeft hem niet meer dan een halfuur of hooguit drie kwartier te hebben gekost.

Colin Fry zag hem niet weggaan, want hij moest zich op het schilderwerk concentreren. Waarom legde Ross het lichaam in een kast? Hij kon het niet bij daglicht naar buiten brengen – en vergeet niet dat het inmiddels tussen halftien en tien uur ‘smorgens was. Ik weet nog niet waarom hij het daar achterliet, maar ik denk dat hij Rick heeft gevraagd het weg te werken zodra het donker was. Rick was alleen; dat speelde een belangrijke rol. Ross was bijna nooit alleen. Hij heeft een vrouw en twee kinderen. Hij heeft een bedrijf. Hij heeft ook een vriendin die erg belangrijk voor hem moet zijn, als hij zoveel voor haar doet. Maar Rick was op zichzelf. Niemand lette op hem. In die tijd was er niemand die hem verdacht. Rick had wel het nadeel dat hij slordig en stuntelig was. Misschien heeft Ross hem op het hart gedrukt hoe belangrijk het was dat hij Megans lichaam goed wegwerkte. Als haar lichaam ergens verstopt of begraven werd, zou het misschien pas maanden later worden gevonden en niet met Amber in verband worden gebracht. Maar Rick voerde zijn instructies niet uit.

Waarom niet? Dat weten we niet – nog niet. Misschien wist hij niet hoe of waar. Misschien waren er al dagen verstreken toen hij een plaats en een manier had uitgekozen. Zoals jullie weten, was het nog erg warm. Het lichaam was gaan ruiken. Het rottingsproces was begonnen. Misschien kon hij er gewoon niet tegen om het aan te raken en het daar weg te halen en dacht hij dat de stank na verloop van tijd vanzelf wel weg zou gaan. Hijzelf, Ross en Colin zouden de enigen zijn die daar werkten en dan kon Ross het zelf doen.

We kunnen nu allemaal een koffiepauze nemen, dan ga ik over een kwartier verder.’

Wexford belde naar de waarnemend korpscommandant en vroeg om een gesprek. Zo mogelijk nog diezelfde dag. Ze maakten een afspraak voor vier uur die middag. Hij dronk in zijn eentje en in stilte zijn koffie en dacht over dingen na. Hij speculeerde over wat er had kunnen gebeuren als Rick het lijk van Megan had weggehaald en begraven. Waarschijnlijk was het dan nog steeds niet gevonden. In dat geval zouden de twee meisjes misschien nooit met elkaar in verband zijn gebracht, zou de draagmoedertruc misschien nooit aan het licht zijn gekomen en zou Norman Arlens organisatie misschien niet zijn ontmaskerd.

Hij liet zijn gedachten ook even over Sylvia en haar nieuwe baby gaan. Ze zou Mary Fairfax heten. Dat klonk mooi. Dora permitteerde zich al een beetje hoop dat Sylvia en Mary’s vader misschien weer bij elkaar zouden komen. En natuurlijk was het voor een baby beter om een vader bij zich te hebben; al hadden ze dat tegenwoordig niet allemaal. Wexford riep zichzelf weer tot de orde. Hij zou nu eerst aan zijn team moeten uitleggen hoe de zaak in elkaar had gezeten. Daarna zou hij naar de waarnemend korpscommandant gaan om met hem over de baby’s te praten die een rol in deze ellendige zaak hadden gespeeld: de moederloze Afrikaanse baby’s – wat zou er van hen worden? – Megans geadopteerde baby, de baby die Megan nooit had voldragen, de baby’s waarnaar de twee Duitse echtparen en Gwenda Brooks verlangden, de baby Brand zelf. Hij liep naar zijn kamer en het wachtende team terug. Er ging al een hand omhoog voordat hij begonnen was.

‘Wie is de derde moordenaar?’ Dat was Barry Vine.

‘Dat zal gauw blijken,’ zei Wexford. ‘Ik wil nu teruggaan naar Amber Marshalson,’ ging hij verder. ‘Die arme, kleine Amber was een klassiek voorbeeld van wat er kan gebeuren als je een enig kind alles geeft wat het wil hebben. Je geeft haar alles waar ze om vraagt, noemt haar een prinses en zegt tegen haar dat ze het geweldigste op de wereld is sinds de uitvinding van het gesneden brood.’

‘Neem me niet kwalijk.’ Dat was Barry weer. ‘Maar moet dat niet “het wiel” zijn?’

‘We doen hier niet aan clichés, mag ik hopen, Barry. Weer over Amber. Diegenen van jullie die geen kinderen hebben, maar ze nog krijgen: let op! George Marshalson gaf zijn dochter alles wat ze wilde, alles waarvan hij dacht dat ze het wilde, inclusief een nieuwe moeder. Diana had zelf geen kinderen, al was ze nog jong genoeg om ze te krijgen, maar George wilde ze natuurlijk niet meer. Hij had er een en die ene was volmaakt; zoiets kon geen tweede keer lukken. Waarschijnlijk probeerde Diana te zijn wat een ouder zou moeten zijn en George nooit was geweest: niet alleen een moeder, maar ook een mentor, een voorbeeld en een leraar en misschien, erger nog, een grote zus. Niets werkte. Amber haatte Diana.

Ambers zwangerschap moet George’s slaafse bewondering voor haar hebben geschokt, of zelfs zijn liefde. Maar misschien ook niet. In zijn ogen zal het helemaal de schuld van Daniel Hilland zijn geweest. Hij zei tegen zichzelf dat dit het gevolg was van iets wat dicht bij verkrachting kwam. In elk geval was het verleiding geweest. Ik denk niet dat het voor Amber traumatisch was om Brand te krijgen. In haar kringen was het wel interessant om als tiener een baby te krijgen. “Cool”, zou ik zeggen, of “te gek”.’

“Gaaf,” zei Damon.

‘Ja, dank je, Damon. Amber hoefde niet eens van school af. De gehate Diana, met wie ze tot dan toe nauwelijks wilde praten, kwam goed van pas als babysitter en fulltime kindermeisje. Waarom ging Diana niet gewoon weg? Ze hield niet meer van George en ze had nooit van Amber gehouden. Ze had zelf geld, genoeg geld, zelfs zonder te werken. Maar ze ging niet weg. Ze bleef en paste op Brand. En het leek erop dat Amber en Brand daar altijd zouden blijven. Nou ja, Brand zou daar blijven, want Amber ging waarschijnlijk naar de universiteit en na de universiteit zou ze een baan zoeken. Brand zou blijven en Amber ging misschien naar Londen of Amerika of ergens in Europa – of trouwde zelfs met een man die haar kind niet wilde.

Toen boden de Hillands Amber hun flat in een voorstad van Londen aan. Niet door dat aanbod, maar doordat ze het accepteerde, “tekende ze haar eigen doodvonnis”, zoals jij het zou noemen, Barry. Als ze nee had gezegd, was ze nu nog in leven geweest. Maar ze zei ja.’

Hij keek naar de perplexe gezichten tegenover hem en naar het ene gezicht dat niet verbaasd was. Het gezicht van de enige die het begon te dagen, zodat er meteen een huivering door haar heen ging. ‘O, mijn god,’ zei Hannah zachtjes.

‘Ross Samphire had een verhouding. Hij had het altijd over zijn gezinsleven, maar dat was alleen maar zijn image. We zagen Ross wegrijden uit Mill Lane en toen zagen we Lydia Burton bij haar hek. Omdat we wisten dat Lydia Burton “iemand had”, zoals ze dan zeggen, namen we een tijdje aan dat ze Ross’ vriendin was. Maar als dat zo was, zou Ross om halfeen in de nacht van 11 augustus in Mill Lane zijn geweest en dat zou hij nooit hebben gewild, want zijn broer zou daar over een uur of zo ook zijn om een moord te plegen. Trouwens, waarom zouden Ross en Lydia de flat van Colin Fry voor hun ontmoetingen hebben gebruikt? Lydia was een alleenstaande vrouw met een eigen huis.

Nee, Ross’ vriendin woonde in Mill Lane, maar ze was niet Lydia Burton. Ze was een rijke vrouw en een getrouwde vrouw die niet wilde dat haar verhouding werd ontdekt, zodat ze misschien moest scheiden. Diana Marshalson wilde dat haar verhouding met Ross in stand bleef, maar er was iets anders wat ze nog veel meer wilde. Genoeg om iemand te doden of iemand te betalen om te doden.’

Wexford zweeg even. Hij keek van het ene gezicht naar het andere, allemaal geschrokken gezichten, behalve dat van Hannah. Hij ging verder. ‘Van het begin af zijn we op zoek geweest naar de reden. Waarom? Wat was het motief om Amber te vermoorden? Amber ging weg en ze zou het kind meenemen dat George en Diana zo tot last was. Ze zou met hem naar Londen gaan en misschien zouden ze hen dan bijna niet meer zien. Waarom zette Diana dan die verschrikkelijke stap en liet ze haar vermoorden? Misschien kwam Diana niet op het idee. Misschien kwam het van Ross. Maar Diana gaf hem het geld dat hij zou doorgeven aan zijn arme broer, die altijd zo’n pech had.

Waarom? Diana kon erg goed spelen dat Brand haar tot last was. Niemand had ooit kunnen raden hoe ze zich werkelijk voelde, dat ze bij haar eerste man weliswaar geen kinderen had gehad, maar dat ze hem daar de schuld van gaf. George wilde geen kinderen. Ze werd ouder, inmiddels was ze te oud om een baby te krijgen. Maar Amber had er een en het viel haar toe om voor hem te zorgen, om hem groot te brengen. Misschien vond Diana het in het begin inderdaad lastig om voor Brand te zorgen. Maar niet lang. Ze ging algauw van hem houden. Ze hield van hem, ze aanbad hem, alsof hij haar eigen kind was. Geen wonder dat ze geen kindermeisje wilde hebben. En Brand was in feite van haar. Ze werd de belangrijkste persoon in zijn leven. Zijn moeder voelde ook wel iets voor hem, maar ze was erg jong en onbezonnen. Waar zou hij zonder Diana zijn geweest? Ze aanbad hem – ongeveer zoals haar man Amber had aanbeden.

Maar Amber ging weg. Ze ging naar Londen en nam het kind mee; het kind waar Diana zoveel van hield. Het was een vreemde situatie, nietwaar? George wilde dat Amber en Brand in hun huis bleven omdat hij Amber wilde, en Diana wilde dat Amber en Brand bleven omdat ze Brand wilde. En Amber wilde weg, omdat ze van een flat in Londen vrijheid, avontuur en opwinding verwachtte.

En dus gaf Diana via Ross geld aan Rick om Amber te doden, want dan kon ze Brand houden, van wie ze zoveel hield,’ zei Wexford. Hij ging achter zijn bureau zitten. Hij weerstond de verleiding om zijn hoofd in zijn handen te leggen en sprak toen de laatste woorden van zijn uiteenzetting: ‘Liefde is geen excuus voor alles. Liefde is een excuus voor niets. Dit was het ergste en wreedste motief – en dat bedoel ik in de oude, ware betekenis van het woord, Damon – voor een moord dat ik ooit heb meegemaakt. Dit was het kwaad. Zoek niet verder.’